ข้าวเหนียวหมูปิ้ง...ทำไมไม่บอกรัก

            

           “ช่างน่าสงสารอะไรเช่นนี้ ?” ผมตรงเข้าไปหาเธอในทันที แล้วยื่นแขนให้
เพื่อเกาะพยุงตัวขึ้นมา

          นั่นเป็นเพียงแค่มโนภาพ ที่ผมอยากจะทำแบบนั้นแทบจะขาดใจ แต่สุดท้าย...
ผมก็ช้าไป คุณครูประยุทธ สอนประจำวิชาพลศึกษา ตรงเข้าพยุงแป้งไปที่ห้องพยาบาล
ตัดหน้าผมเพียงนิดเดียว

          ทำไมนะ ? โอกาสที่จะได้เป็นพระเอก ในสายตาของแป้ง อยู่ตรงหน้าแท้ๆ
มันหลุดลอยไปได้ อย่างง่ายดาย...แต่ช่างมัน...

          ไม่มีอะไร ? สำคัญ เมื่อเทียบกับความรู้สึก เป็นห่วงแป้งในเวลานี้             

          “แป้งเธอเจ็บมากไหม ? แบ่งมาให้เราบ้างก็ได้นะ” ผมได้แต่เพียงคิดอยู่คนเดียวภายในใจ.....

          ปิดเทอมใหญ่อีกครั้งหนึ่งแล้ว เวลามันช่างผ่านไปรวดเร็วเหลือเกิน

          ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกว่า กิจวัตรประจำวันช่วงหนึ่ง กำลังจะขาดหายไป ก็เพราะแป้ง...
เธอจะย้ายไปเรียนที่อื่นแล้ว ในวันเปิดเทอม ที่กำลังจะมาถึงนี้

          “แป้งจะย้ายไปเรียนที่ไหน ? เพื่ออะไร ? แล้วผมจะได้เจอกับแป้งอีกไหม ?”
คือคำถามที่ผมอยากรู้

           ไม่นะ ! ยังไม่ได้ทำให้แป้งสัมผัส ถึงความรู้สึกภาคภูมิใจ ในตัวผมเลย แม้แต่
นิดเดียว

           มันช่างแตกต่าง จากคราวก่อนๆมากมายนัก กับช่วงปิดเทอมที่เคยแสนจะมี
ความสุขสนุกสนาน เวลาที่ได้อยู่กับโลกส่วนตัวอันศิวิไลซ์ แต่ขณะนี้มันได้กลาย เป็น
ตรงกันข้ามไปหมด ผมกำลังอยู่กับโลกส่วนตัวอันอ้างว้างหรือนี่ ?

          สมองสั่งการ ให้ผมต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อคลายความฟุ้งซ่านลง             

          “คิดถึงแป้งเหรอ ? ถ้าใช่ก็ไปหาเลย ต้องเจอสิ ! แป้ง...ยังอยู่ที่บ้านหลังเดิม
ผมต้องไปเจอเธอให้ได้” เป็นเสียงเรียกร้อง ภายในใจที่ยากเกินจะหยุดยั้ง

          ข้าวเหนียวหมูปิ้งไงล่ะ ! ที่จะทำให้เราได้เจอกัน...ใช่แล้ว ! มันคือข้ออ้างที่ดีสุด
ที่จะไม่ทำให้คนอื่นสงสัยว่าผมกำลังคิดถึง...แป้ง เพื่อนหญิงที่พิเศษสุดในห้วงเวลานั้น

          “แม่ครับ ผมไปซื้อข้าวเหนียว หมูปิ้งนะ” ผมตะโกนบอกแม่ซึ่งกำลังแต่งตัวอยู่ด้านในโดยไม่รีรอคำตอบใดๆ ทั้งสิ้น

          ผมรีบคว้าจักรยาน แล้วขี่มุ่งตรงไปยังบ้านของแป้งทันที ด้วยความ โหยหา เธอจะอยู่หรือไม่ ? ไม่ใช่สิ่งสำคัญ

          ผมต้องการเพียงมาให้ถึงหน้าบ้านของเธอ ให้รู้ว่าเธอยังไม่ได้ย้าย ไปไหน เท่านี้มันก็มีความสุขมากล้น

          สำหรับวันนี้ ผมได้รับความสุข ในปริมาณที่เพียงพอแล้ว ส่วนเรื่องต่อไปที่ผมต้องทำ นั่นก็คือ ข้าวเหนียวหมูปิ้ง ที่บอกแม่เอาไว้ ว่าจะออกมาซื้อ

          แต่แล้วก็ไม่สามารถทำได้ เพราะลืมเงินที่จะนำมาจ่าย ความผิดพลาดครั้งนี้
จึงส่งผลให้ มื้อเช้า ในวันนี้ของผม อันตรธานไปโดยสิ้นเชิง