ยัยตัวร้าย คว้าใจนายเย็นชา

          ฉันรีบผละตัวออกจากนายแวมไพร์ ก่อนที่จะมีคนมาเห็น 
เคน:"โอ๊ยยยย"
ขนมผิง:"ขอโทษนะ"
       ที่เขาร้องไม่ใช่เพราะอะไรฉันเอามือไปกดหน้าอกเขาเพื่อจะยันตัวเองขึ้นมา
เคน:"นี่ นอกจากจะตัวหนักแล้วมือยังหนักอีกนะ"
      หลังจากฉันยันตัวเองขึ้นมายืนด้เขาก็ยืนขึ้นมาปัดและจัดเสื้อผ้าของตัวเอง เพราะสภาพตอนนี้
บอกเลยว่าดูไม่ได้ -O-
ขนมผิง:"ฉันหนักแค่ 42 เองนะย่ะ"
เคน:"หรอนึกว่า 60"
      นายแวมไพร์พูดก่อนจะหัวเราะออกมา นี่ เขาหัวเราะหรอไม่น่าเชื่อแต่เวลาเห็นนายยิ้มกับหัวเราะ
ทําไมฉันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกจัง
ขนมผิง:"จะบ้าหรอ อีตาบ้า"
      ฉันพูดพร้อมกับใช่มือตีไปที่ไหล่ของนายแวมไพร์ จนเขาร้องออกมา
เคน:"โอ๊ยๆๆๆๆๆ นี่ฉันเจ็บนะผิงฉันเจ็บ"
      นายแวมไพร์ร้องพร้อมกับจับข้อมือของฉันที่กําลังตีเขาอยู่ แต่ ไม่น่าตกใจเท่ากับเขาพูดชื่อฉัน
ออกมา กรี๊ดดดดดดด นายเรียกชื่อฉันหรอ ฉันพยายามเก้บอาการไม่ให้เขารู้
ขนมผิง:"นายจับข้อมือฉันทําไมเนี่ยปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ"
     ฉันพยายามจะสะบัดข้อมือ ออกแต่นายแวมไพร์ยิ่งจับข้อมือฉันแรงมากขึ้น
เคน:"ถ้า ฉันปล่อย เธอก็ตีฉันอ่ะสิ"
ขนมผิง:"ไม่ตีแล้ว"
     ฉันทําเป็นแกล้งพูดโกหกไป ใครจะยอมล่ะมาว่าฉันหนัก60ได้ไง
เคน:"จริงหรอ"
ขนมผิง:"อืม"
     นายแวมไพร์ค่อยๆปล่อยข้อมือฉันออก ฉันก็ทําเป็นเนียนๆยืนเฉยๆ พอได้จังหวะ ฉันจะเอามือไป
ตีไหล่ นายแวมไพร์แต่ดูเหมือนนายนี่จะรู้ทันรีบเอียงไหล่ ทําให้ฉันพยุงตัวไม่อยู่พร้อมกับเข่าที่เป็น
แผลอยู่ทําให้ฉันล้มหน้าขมํา
เคน:"ผิงงงงง"
      นั้นคือเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน