Valley of the Blue Moon

ตกค่ำวันนั้น

ภายนอกรั้วมหาลัยลานจตุรัสกว้างยังคราคร่ำไปด้วยผู้คนบริเวณข้างทางเดินภายในเมืองนั้นมีแท่งผลึกสูงเรียงรายเป็นจุดๆแท่งผลึกนี้ยามตกกลางคืนจะส่องแสงแสงสว่างไสวเรืองรองคอยให้ความสว่างแก่เมือง ที่น้ำพุรูปทรงแปดเหลี่ยมใจกลางจตุรัสนั้นนักดนตรีกลุ่มหนึ่งกำลังสร้างความสนุกสนานให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาถัดไปไม่ไกลร้านค้าขายอาหารเปิดเรียงรายส่งกลิ่นหอมเย้ายวน ภายในร้านหลังคาแดงนั้นเต็มไปด้วยผู้คนทั้งที่มากันเป็นครอบครัวและกลุ่มเพื่อนรวมถึงเหล่าห้าอัศวินของเราด้วย

"เจซซี่! นายหยุดกินเดี๋ยวนี้เลยนะรอลูน่าก่อนสิ!" เวนดี้พูดพร้อมกับตระครุบมือของเจซที่กำลังจะตักสลัดมันบดใส่ปาก

"ก็ฉันหิวนี่ป่านนี้ยัยนั่นคงไม่มาแล้วมั้ง" เจซดึงมือกลับมาจากเวนดี้แล้วยัดสลัดมันบดเข้าปากสมใจก่อนจะเคี้ยวตุ้ยๆพลางแกว่งช้อนในมือ

"ไม่เห็นต้องเลี้ยงขอบคุณให้วุ่นวายเลย ฉันขอบคุณยัยนั่นไปแล้วที่สนาม" เจซตอบปัดที่จริงแล้วเขารู้สึกแปลกๆเวลาอยู่ใกล้เธอเลยคิดว่าควรจะหลีกเลี่ยงการพบกับเธอไว้จะดีกว่า..

"คำพูดแค่นั้นตอบแทนสำหรับการช่วยชีวิตนายไว้เหรอ" แคลร์โรไลน์พูดเสียงเรียบขณะมือเรียวคว้าถ้วยชามาดื่ม

"ใช่แล้ว! และอีกอย่างคุณลูน่าก็งามบาดใจฉันชะมัด" บรู๊คพูดแล้วทำท่ากุมมือไว้ที่หน้าอกข้างซ้าย

"เอ่อ นั้นใช่เหตุผลงั้นหรอบรู๊ค?" อาซาที่กำลังดื่มโกโก้ร้อนอยู่พูดขึ้นอย่างติดตลกบรู๊คหัวเราะลั่น ทันใดนั้นเองประตูร้านก็เปิดออกกระดิ่งที่ประตูส่งเสียงดังกริ๊งลูน่าเดินเข้ามามองหาพวกเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะก้าวเท้าเข้ามาหยุดอยู่ข้างโต๊ะอาหารที่พวกเขานั่งอยู่

"ขอโทษด้วยที่ฉันมาถึงช้า..ฉันกลัวว่าคนในเมืองจะตกใจที่เห็นไวนิสก็เลยเดินมาน่ะ"

"ไม่ต้องขอโทษหรอกพวกเราก็เพิ่งมาถึงได้ไม่นาน นั่งก่อนสิ" เวนดี้พูดพร้อมกับดึงมือของลูน่าให้นั่งลงที่นั่งข้างเธอซึ่งตรงข้ามกับเจซพอดี เขาก้มหน้าทันที

"เอาล่ะงั้นเธออยากทานอะไรล่ะมื้อนี้พวกเราเลี้ยงเอง ขอโทษค่ะขอเมนูด้วย" แคลร์โรไลน์พูดพลางยกมือเรียกบริกรสาวผมดำตัวเล็กที่กำลังเดินมาหาพวกเขาพอดี

"สวัสดีค่ะ ฉันเนอซิลี่รับอะไรดีคะ?" เนอซิลี่ว่าก่อนจะวางเมนูอาหารลงตรงหน้าของลูน่า

"อยากทานอะไรสั่งเลยนะ" ลูน่าจ้องมองแผ่นกระดาษในปกหนังสีแดงอยู่ครู่นึงก่อนจะเอ่ยตอบ

"ขอเป็นสลัดลูกพีชค่ะ" 'พีชอีกแล้วเรอะ?' เจซคิดในใจ

"ค่ะรอสักครู่นะคะ" เนอซิลี่ยิ้มก่อนจะหันหลังเดินจากไปทำให้เห็นว่าด้านหลังของเธอมีปีกที่คล้ายผีเสื้ออยู่ด้วย

"เอาล่ะเข้าเรื่องกันเลย เราอยากขอบคุณที่เธอช่วยชีวิตเจซเอาไว้เจซเองก็อยากขอบคุณเธอเหมือนกัน" แคลร์โรไลน์พูดก่อนจะหันหน้าไปมองเจซคล้ายกับจะออกคำสั่งให้เขาพูด

"เอ่อ ก็อย่างที่พูดนั่นแหละขอบคุณมากที่ช่วยฉันไว้" เจซพูดพลางยกมือขึ้นเสยเส้นผมสีน้ำตาลที่เริ่มลงมาปรกหน้าปรกตา ลูน่าเงียบไปขณะหนึ่งเหมือนกำลังคิดหาคำพูด

"เรื่องเล็กน้อยน่ะ ดีแล้วที่ไม่มีใครเป็นอะไร" 

"แล้วคุณมาจากที่ไหนหรือครับ ทำยังไงถึงขี่เจ้ากริฟฟินนั่นได้" บรู๊คเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงอย่างขวานผ่าซาก

"อ๋อเรื่องนั้น..ฉันเป็นลูกสาวบุญธรรมของแมรี่ แมคโดเวลล์น่ะมาจากตะวันออกส่วนเรื่องไวนิสฉันเจอเขาตอนที่เขาบาดเจ็บเลยช่วยดูแลเอาไว้" เธอยังคงพูดเหมือนไวนิสเป็นแค่ลูกแมวหลงทาง

"อื้ม แมรี่ แมคโดเวลล์งั้นหรือว่าแล้วเชียวว่าเคยได้ยินนามสกุลนี้ที่ไหน" แคลร์โรไลน์เอ่ย

"เธอรู้จักด้วยหรอ"

"อื้มแม่ของฉันท่านเคยต้อนรับตระกูลขุนนางจากทางตะวันออกน่ะ ตระกูลแมคโดเวลล์นี่ล่ะ"

"ว้าว ตระกูลขุนนางงั้นหรอเจ๋งไปเลย" บรู๊คพูดพลางอ้าปากเหวอ

"เอ่อ แต่ฉันก็เป็นแค่ลูกบุญธรรมน่ะไม่มีเชื้อสายอะไรของแมคโดเวลล์หรอก" ลูน่าพูดพลางปัดป้องไปมาเป็นจังหวะเดียวกับที่สลัดพีชของเธอมาถึงพอดี

"ได้แล้วค่ะ"

"ขอบคุณนะคะ"

"แหม่ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ฝีมือของเธอวันนี้น่ะสุดยอดไปเลยนะ" อาซาที่นั่งเงียบอยู่นานพูดขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปแย่งชิ้นเนื้อที่อยู่ในจานกับเจซ ลูน่าได้แต่ก้มหน้างุดๆไม่รู้ว่าเธอเขินที่ถูกชมหรือกลัวว่าส้อมของทั้งคู่จะกระเด็นมาทางนี้กันแน่

"อ๊ะ จริงสิยังไม่ได้แนะนำตัวเลยฉันชื่อเวนดี้นะส่วนนั่นพี่ชายฉันเองอาซานี่แคลร์โรไลน์ บรู๊ค ส่วนนั่นก็เจซ"ลูน่ามองทุกคนพยายามจดจำชื่อและใบหน้าพวกเขาเอาไว้ กิจกรรมทานอาหารดำเนินต่อไปได้สักพักไม่นานนักที่หน้าต่างของร้านก็มีนกกระดาษสีทองสองตัวบินเข้ามาก่อนจะมาหยุดลงตรงหน้าของทั้งเจซและลูน่า

"นั่นอะไรกันหว่า" บรู๊คเอ่ยดวงตาสีฟ้าสวยจ้องนกกระดาษสีทองที่ปีกข้างหนึ่งของมันนั้นปรากฎสัญลักษ์ของมหาลัยโอดราก้า "เดี๋ยวฉันดูให้" บรู๊คว่าพลางถือวิสาสะหยิบนกตัวนั้นไปก่อนจะคลี่มันออกภายในมีตัวหนังสือปรากฎอยู่เขาอ่านออกเสียงพอให้เหล่าเพื่อนได้ยิน

"ถึง เจซ เวนส์วู้ดและลูน่า แมคโดเวลล์ทางมหาลัยโอดราก้าและผู้อำนวยการอยากขอขอบคุณอย่างสุดซึ้งที่ได้ยุติสถานการณ์เลวร้ายในวันนี้เอาไว้ทางเราจึงขอเชิญท่านทั้งคู่มาพบในเวลายี่สิบเอ็ดนาฬิกาคืนนี้ที่ห้องของท่านผู้อำนวยการ ขออภัยที่ไม่ได้มาเชิญด้วยตนเอง" สิ้นเสียงของบรู๊คทุกคนในโต๊ะก็มองหน้ากันนิ่ง

"เอ่อ จะว่าไปแล้วในการประลองพวกนายถูกจับคู่กันสินะแต่เวทีล้มไปซะก่อนก็เลยยังไม่รู้ผลแพ้ชนะ"

"แต่ถูกเรียกตัวไปพบกับผู้อำนวยการแบบนี้น่าตกใจเหมือนกันแฮะ" แคลร์โรไลน์วิเคราะห์

"คงไม่ใช่ว่าให้ไปสู้กันอีกหรอกนะ" อาซาเบะปากเขาไม่ชอบใจนักที่เพื่อนๆต้องเสี่ยงอันตราย เจซนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นกลางวงสนทนาแล้วลุกเดินไปทางหน้าประตูร้าน

"เอาล่ะงั้นไปกันเถอะนี่ก็ใกล้เวลาแล้ว"

"เอ๋ เจซจะไปงั้นหรอ" เวนดี้เอ่ยอย่างประหลาดใจทุกทีที่เกิดเรื่องทำนองนี้เจซจะเป็นคนแรกที่หนีไปก่อนทุกที

"อื้อฉันไม่อยากปล่อยไว้ให้คาใจ" ลูน่านิ่งเงียบก่อนจะลุกเดินตามเจซไป

"ถูกอย่างที่เขาพูดฉันก็อยากรู้ว่าท่านผู้อำนวยการเรียกพบเราทำไมขอบคุณทุกคนมากนะสำหรับอาหาร" เธอพูดก่อนจะก้าวเดินออกนอกร้านไปอย่างกระฉับกระเฉง เจซหันมาพยักเพยิดหน้าให้เพื่อนๆก่อนจะเดินตามไปอีกคน

"เฮ้อถ้าให้สู้กันจริงๆเจซจะรอดมั๊ยนั่น"

"นายอย่าดูถูกเขาสิ" เวนดี้พูดก่อนจะเสกเกล็ดน้ำแข็งอัดใส่หน้าบรู๊ค

ที่โถงทางเดินภายในโอดราก้าเจซและลูน่ากำลังชักฝีเท้าไปบนพื้นหินกรวดอย่างว่องไวหลังจากถามทางไปห้องของท่านผู้อำนวยการจากฝ่ายประชาสัมพันธ์พวกเขาก็รีบตรงไปที่นั้นทันที เดินมาไม่นานนักทั้งคู่ก็มาหยุดลงตรงหน้าประตูไม้เก่าที่ถูกฉลุด้วยทองคำบริสุทธิ์อย่างสวยงามปราณีตเหนือบานประตูขึ้นไปมีป้ายจากหินสีดำสลักคำว่า

'ผู้อำนวยการ เบอร์นาร์ด โวซนิแอก'

To be continued