Valley of the Blue Moon

เจซและลูน่ายืนอยู่หน้าประตูไม้บานนั้นได้ไม่นานมันก็เปิดอ้าออกอย่างช้าๆทั้งคู่รู้สึกได้ถึงลมเย็นที่เข้าปะทะใบหน้าทันทีที่ประตูเปิด เจซเดินนำเข้ามาก่อนตามด้วยลูน่าภายในนั้นถูกประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่เป็นไม้ฉลุด้วยทองทั้งสิ้นทั้งคู่เดินลึกเข้ามาภายในผ่านชั้นตู้กระจกสูงติดผนังบนนั้นมีขวดโหลตั้งอยู่เรียงรายภายในบรรจุสิ่งที่ดูคล้ายว่าจะเป็นพืชพันธุ์หายากและตัวอ่อนของสัตว์บางชนิด ไม่นานนักก็เจอกับโต๊ะทำงานที่ทำจากหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์บนนั้นมีเอกสารวางอยู่เป็นตั้งๆโต๊ะตัวนี้ตั้งอยู่หน้าประตูที่ทอดออกสู่ระเบียงกว้างด้านนอกเจซเดินอย่างระมัดระวังไปข้างหน้าจนมองเห็นร่างของชายชราถือไม้เท้ายาวเท่าความสูงของตัวเองกำลังยืนหันหลังหันหน้าออกสู่ระเบียงเหมือนกำลังชมวิวทิวทัศน์ของบลูมูนในยามค่ำคืน

"สวัสดีครับ" เขาตัดสินใจเอ่ยทักทาย ชายชราคนนั้นหันกลับมามองใบหน้าที่ผ่านกาลเวลามาเนิ่นนานจนยากจะระบุจำนวนปีได้นั้นยิ้มให้อย่างเป็นมิตรแล้วก้าวเท้าเข้ามาหาพวกเขา

"โอ้สวัสดีพวกเธอคงเป็นเจซกับลูน่า ยินดีที่ได้พบฉันเบอร์นาร์ด โวซนิแอกยินดีที่ได้พบ"เขาพูดพร้อมกับดึงมือเจซไปเขย่าแรงๆทีนึงแล้วหันมามองหน้าลูน่า

"เธอคงไม่ค่อยชอบที่ถูกใครโดนตัวใช่มั๊ยสาวน้อย?" เขาพูดอย่างรู้ทันลูน่าไม่ได้ตอบอะไรเธอแค่พยักหน้าเท่านั้น

"ช่างเถอะๆมาๆตามฉันมานี่คุยตรงนี้คงไม่สะดวก" ชายชราพูดแล้วหันหลังเดินไปอีกทางหนึ่งทั้งคู่เดินตามท่านผู้อำนวยการไปจนมาถึงอีกส่วนของห้องที่ดูเหมือนจะเป็นห้องรับแขกมีโซฟาไม้ฉลุด้วยทองปูเบาะนุ่มสามตัวตั้งอยู่หน้าเตาผิงเขาบอกให้ทั้งคู่นั่งลงก่อนจะเดินไปชงชามาให้ เจซและลูน่ารับถ้วยชากระเบื้องสีสวยมาไว้ในมือชายชรานั่งลงบนโซฟาอีกตัวหนึ่งข้างๆกันก่อนจะเริ่มพูด

"เอาล่ะ มาเริ่มกันเลยนะอย่างที่บอกในจดหมายฉันขอบคุณพวกเธอจริงๆที่ช่วยหยุดเรื่องในวันนี้เอาไว้"

"ครับ พวกเราทำด้วยความเต็มใจ" ถึงภายนอกเจซซี่อาจจะดูเป็นคนบ้าบิ่นใจร้อนแต่เขาก็ถูกคนในตระกูลฝึกฝนมาอย่างดีทั้งเรื่องมารยาทและการเข้าสังคมถึงเขาจะไม่ชอบใจนักแต่เขาก็ทำได้ดีเมื่อต้องทำอะไรที่เป็นพิธีรีตอง

"ฉันก็เหมือนกันค่ะ" ลูน่าเอ่ยเสียงนิ่งยกถ้วยชาสวยในมือขึ้นจรดริมฝีปาก

"ฉันถึงได้ขอบคุณพวกเธอยังไงเล่าที่กล้าเสี่ยงกับเวทย์มนต์ที่ไร้การควบคุมนั่นอาจารย์บางคนของเรายังไม่กล้าเข้าไปจัดการเลย" เจซยิ้มหน้าเจื่อนเขานึกในใจว่าอาจารย์ที่พูดถึงพวกนั้นคงไม่โดนลงโทษหรอกนะ

"อ้อแล้วอีกอย่างที่ฉันเรียกพวกเธอมาในคืนนี้ก็เพราะมีเรื่องสำคัญอยากจะพูดด้วย"

"อะไรหรือคะ" ลูน่าเอ่ยถามพลางยกมือขึ้นถอดฮู้ดที่คลุมหัวอยู่ออกเจซแสร้งทำเป็นหันไปสนใจผู้อำนวยการ

'กลิ่นพีชอีกแล้ว'

"จากเกิดเหตุการณ์ในวันนี้ฉันได้เรียกประชุมคณะกรรมการตัดสินการประลองทั้งหมดมาทันที หลังจากพิจรณาเรื่องของพวกเธอแล้วพวกเราได้ลงมติว่าพวกเธอทั้งคู่จะได้เข้าเรียนที่มหาลัยโอดราก้าในปีการศึกษานี้"

ทั้งเจซและลูน่านิ่งอึ้งไปหลายวินาทีมองท่านผู้อำนวยการด้วยสายตาฉงนเป็นที่สุด

"แต่ว่าแค่เรื่องในวันนี้จะทำให้พวกเราเข้าเรียนได้ยังไงกันครับ อีกอย่างทำแบบนี้คนอื่นจะมองว่าโอดราก้าสองมตราฐานเอาได้นะครับ" นิสัยรักความถูกต้องเข้มข้นในสายเลือดของเจซทำงานทันที

"นั่นสิคะ แล้วพวกเราก็ยังไม่ได้ทดสอบอะไรเลยจะผ่านการทดสอบได้ยังไงกัน" 

"เอาล่ะๆพวกเธอใจเย็นๆก่อนนะฟังฉันอธิบายก่อน เชื่อเถอะว่าพวกเราตัดสินใจกันดีแล้วคณะกรรมการทั้งหมดลงความเห็นแล้วว่าสิ่งที่พวกเธอทำในวันนี้กล้าหาญมากอีกอย่างฝีมือของเธอทั้งคู่พวกเราก็ได้เห็นแล้ว เรายินดีมากๆที่จะรับผู้ที่มีความสามารถแบบนี้มาอยู่ในมหาลัยของเราโปรดรับข้อเสนอของฉันเอาไว้เถอะนะ"

"..แต่ว่า"

"เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเพื่อป้องกันให้คนอื่นคิดว่าเธอทั้งคู่ได้รับการคัดเลือกอย่างไม่โปร่งใสฉันจะให้พวกเธอลงทดสอบในการทดสอบวัดทักษะในวันมะรืนนี้ แน่นอนว่าหลังจากนี้ผลการทดสอบจะทำให้พวกเธอได้รับเข้าเรียนที่โอดราก้าอย่างแน่นอนแบบนี้สบายใจขึ้นมั๊ย?"

เจซรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูกไม่รู้เป็นเพราะว่ากำลังจะได้เข้าเรียนที่มหาลัยชั้นนำของบลูมูนหรือเป็นเพราะชายชราตรงหน้าที่สามารถอ่านความในใจของเขาได้เกือบทุกประโยคกันแน่ เขาหันไปเห็นลูน่ากำลังอ้ำอึ้งไม่ต่างไปจากเขา

"เอ่อ..มันจะดีแน่หรือคะ"

"ดีแน่นอน!" ทั้งคู่หันมองหน้ากันเลิ่กลั่กเจซถอนหายใจครั้งหนึ่งก่อนจะตอบ

"ตกลงครับ"

"โอ้เยี่ยมเลย แล้วเธอละแม่หนูน้อย"

"เอ่อ.. ตกลงก็ได้ค่ะ"

หลังจากเด็กทั้งคู่เดินกลับออกไปแล้วท่านผู้อำนวยการก็เดินกลับมาที่โต๊ะทำงานวางไม้เท้าที่ปลายด้านบนสุดมีอัญมณีสีดำประดับอยู่ลงกับโต๊ะ ก่อนจะหยิบกระดาษสีทองแผ่นหนึ่งขึ้นมาเขียนข้อความลงไปในนั้นด้วยปากกาขนนกสีดำ ชายชราบรรจงพับมันเป็นรูปนกก่อนจะเดินออกไปยังระเบียงหินอ่อนกว้างด้านนอกแล้วค่อยๆเป่าลมหายใจใส่นกกระดาษตัวนั้น มันออกบินไปจากมือของเขาไปยังจุดหมายที่ชายชรากำกับเอาไว้เบอร์นาร์ดเดินกลับมานั่งประสานมือที่โต๊ะทำงานตัวเดิมในใจยังคงเต้นตึกตักจากเหตุการณ์เมื่อครู่

'อึดอัดชะมัด' เจซบ่นกับตัวเองขณะทั้งเขาและลูน่ากำลังเดินกลับออกจากมหาวิทยาลัยตอนนี้ดึกมากแล้วทั่วบริเวณจึงมีผู้คนบางตา เจซตัดสินใจทำลายความเงียบ

"เธอพักที่ไหน"

"เอ๊ะ?"

"ฉันถามว่าเธอพักที่ไหนดึกขนาดนี้แล้วผู้หญิงตัวคนเดียวมันอันตรายฉันจะไปส่ง" เจซร่ายยาวรู้สึกแหม่งๆพิกล

"เอ่อบนภูเขาน่ะ"

"เอ๋ บนภูเขามันมีโรงแรมให้พักด้วยงั้นหรอ?"

"..."

"เฮ้ย อย่าบอกนะว่าเธอ.."

"..."

"เธอจะบ้ารึไงห๊า! คนประเภทไหนไปนอนกลางป่ากลางเขาตัวคนเดียวแบบนี้" 

"ก็..โรงแรมในเมืองมันไม่มีที่ไหนยอมให้ไวนิสพักอยู่ด้วยเลยนี่นา" เจซนิ่งอึ้งเขาถอนหายใจเหยียดยาว

"เฮ้อให้ตายสิเชื่อเธอเลยยอมไปนอนกลางป่าแบบนั้นเพื่อเจ้ากริฟฟินนั่น" ลูน่านิ่งเงียบไปเหมือนเด็กสำนึกผิด

"เอาล่ะแล้วทีนี้เธอจะกลับยังไง?"

"ตอนนี้คนน้อยลงแล้วเดี๋ยวฉันจะเรียกไวนิสให้มารับ" เจซพยักหน้า

"เอาเถอะยังไงก็ขอให้โชคดีแล้วกัน" เจซโบกมือให้ลูน่าเขาคิดว่าเธอที่มีทั้งกริฟฟินกระหายเลือดตัวโตและฝีมือในตัวคงไม่เป็นอะไรไปเพียงเพราะนอนค้างคืนในป่าแน่ ลูน่าหยักหน้ารับเป็นการบอกลาเจซหันหลังเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงเหมือนอะไรบางอย่างขูดกับพื้นทางเดินหินที่เขายืนอยู่

"ว้าย"

"เฮ้ย!" เจซซี่คนเก่งรีบถลาเข้าไปรับลูน่าที่ล้มเกือบหน้าคะมำข้อมือหนาดึงแขนของคนตรงหน้าไว้ไม่ให้เสียการทรงตัวร่างบางเซตามแรงกระชากเข้าหาแผงออกกว้างลมหายใจร้อนของเจซชะงักไปชั่วขณะ กลิ่นพีชหอมหวานอันเป็นกลิ่นประจำตัวของลูน่าลอยอบอวลอยู่ในอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขาเจซรู้สึกเหมือนสติมึนเมาอย่างไม่มีสาเหตุ ทั้งคู่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นนานเหมือนกำลังตกตะลึง

"เอ่อปล่อยฉันได้แล้ว" ลูน่าพูดขึ้นพยามยามซ่อนใบหน้าที่ขึ้นสีเรื่อๆเอาไว้ภายใต้ฮู้ด เธอไม่ค่อยชินนักกับการถูกสัมผัสตัวแน่นอนว่าการกอดก็เป็นเรื่องที่ไม่คุ้นชินอย่างยิ่ง

"โทษที" เจซผละออกจากลูน่าก่อนจะแสร้งทำเป็นเงยหน้ามองพระจันทร์ดวงโตที่กำลังส่องแสงนวลอยู่บนท้องฟ้า

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะ"

"เดี๋ยวก่อน!" ลูน่าชะงักไป

"..เอาไว้เจอกันใหม่นะ" เธอไม่ได้ตอบเพียงแค่พยักหน้าครั้งหนึ่งก่อนจะเดินลับหายไปทางอีกด้านหนึ่งของมุมถนนเจซรู้สึกใจเต้นรัวอย่างไม่อาจควบคุมได้เมื่อกี้เขาพูดบ้าอะไรออกไปว่ะ.. เจซทึ้งหัวตัวเองแรงๆทีนึงก่อนจะออกเดินไปอีกทางกลับสู่ที่พักของพวกเขา ในตอนนี้เจซยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงหุบยิ้มไม่ได้สักที

to be continued

เขียนตอนนี้แล้วรู้สึกว่าเจซเป็นพระเอกที่ชอบคุยกับตัวเองค่ะ ฮาาาาาาาาาา