Valley of the Blue Moon

"เป็นอะไรมั๊ย?" ลูน่าเอ่ยพร้อมกับก้าวเดินเข้ามาหาเจซและคนอื่นๆที่ยังคงอยู่ในอาการตกตะลึงกลุ่มควันสีแดงและน้ำเงินจางหายไปแล้วทำให้ภาพตรงหน้าของเจซแจ่มชัดขึ้นมาลูน่าในตอนนี้ร่างกายลุกท่วมไปด้วยเปลวเพลิงสีน้ำเงินก่อนจะค่อยๆดับลงอย่างเงียบเชียบ ดวงหน้าเรียวยาวที่เคยซ่อนอยู่ภายใต้ฮู้ดสีดำตอนนี้กลับเห็นชัดเจนถนัดตาเจซจ้องลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำเงินเข้มที่ลึกล้ำราวกับมหาสมุทรล้อมกรอบด้วยแพขนตายาวโค้งสวย เหมือนเขาหายใจติดขัดไปชั่วขณะ

"นี่ เป็นอะไรมั๊ย?" ลูน่าหยุดลงตรงหน้าของเจซมือเรียวยาวยกขึ้นปัดปอยผมสีดำขลับสลวยของตัวเองที่ลงมาคลอเคลียที่ใบหน้าเล็กน้อย

"..ไม่ ไม่เป็นอะไร" เจซตอบปัดดึงตัวเองออกมาให้ห่างจากลูน่าเล็กน้อยเพราะสาวเจ้ายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้เกินไป

"ดี" 

"นี่พวกเธอ! ปลอดภัยกันหรือเปล่า!?" เสียงคณะอาจารย์ตะโกนถามขณะพากันวิ่งกรูเข้ามาหาพวกเขาที่กลางสนาม นักเรียนหลายคนด้านหลังเจซเป็นลมล้มพับไปแล้ว

"โอ้สวรรค์ช่วย พวกเธอทำได้อย่างไรกัน!?" อาจารย์ร่างท้วมท่านหนึ่งพูดน้ำเสียงสั่น

"เธอใช่มั๊ยที่ร่ายเวทย์ป้องกันกับเวทย์สลายนั่น?" อาจารย์คนเดิมพูดจ้องหน้าเจซด้วยความตื่นตะลึงเจซหันไปมองทางที่ลูน่ายืนอยู่พบว่าเธอเริ่มเดินออกห่างจากตรงนั้นไปเล็กน้อย

เขาถอนหายใจนึกในใจว่า'ฉันไม่ชอบติดบุญคุณใคร'

"ผมร่ายเวทย์ป้องกันนั่น.." เขาหยุดไปชั่วขณะ

"แต่เวทย์สลายนั่นเธอเป็นคนทำ" ประโยคนี้เขาพูดเสียงดังขึ้นพร้อมกับยกมือชี้ไปที่ลูน่าทุกคนหันขวับ เธอหยุดเดินหันมามองเขาด้วยสายตาที่คล้ายจะสื่อว่า 'นายล้อเล่นใช่มั๊ย?'

อาจารย์หลายคนเดินไปดึงตัวลูน่าให้กลับมาจุดเดิมใบหน้าเธอยังคงเรียบนิ่งแต่เจซสังเกตุเห็นว่าเธอเริ่มเหงื่ออกด้วยความประหม่า

"มีใครบาดเจ็บมั๊ยครับ" เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นด้านหลังของเจซ แม็กนัสวิ่งเหยาะๆเข้ามาที่ใจกลางสนามดวงตาสีเขียวมรกตทอประกายยามต้องแสงผู้นำหนุ่มหยุดลงที่กลางวงสนทนาหลังจากพินิตดูแล้วว่าไม่มีใครได้รับอันตรายร้ายแรง แล้วเขาก็เริ่มพูด

"พวกเธอใช่มั๊ยที่เป็นคนหยุดสถานการณ์เมื่อครู่?"

"ใช่แล้วครับคุณแม็กนัส! เด็กฝีมือดีสองคนนี้เป็นคนทำ" อาจารย์คนเดิมพูดพลางดันตัวของเจซและลูน่าให้เดินไปอยู่ด้านหน้าของแม็กนัสเขามองทั้งคู่นิ่งอยู่ครู่นึง "พวกเธอชื่ออะไร"

เจซไม่ค่อยอภิรมย์นักที่จะป่าวประกาศชื่อของตนเองให้ผู้คนเยอะแยะฟังแบบนี้แต่ครั้งนี้เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้

"เจซ เวนส์วู้ด" สิ้นสุดคำนั้นเกิดเสียงเซ็งแซ่ขึ้นเล็กน้อยแม็กนัสกวาดสายตามองทุกคนเหมือนเป็นการปรามไม่ให้ทำเรื่องเสียมารยาทแต่เจซได้ยินใครบางคนพูดชัดเจนว่า'พวกทรยศ'

"ฉันแม็กนัส สไตรเกอร์" เขายิ้มพลางยื่นมือขวาไปเขย่ามือกับเจซ

"เธอละคุณหนู?"

"..ลูน่า แมคโดเวลล์" นัยต์ตาของแม็กนัสโตขึ้นเล็กน้อยเพียงเล็กน้อยเท่านั้นก่อนจะกลับมาเป็นปกติ เขายื่นมือไปให้เธอจับแต่ลูน่ายังคงนิ่งเฉยไม่ไหวติงเขาจึงชักมือกลับแล้วพูดด้วยเสียงดังขึ้นพอให้ทุกคนได้ยิน

"เอาล่ะครับตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นเล็กน้อยทำให้สนามสอบไม่พร้อมใช้งาน ขอให้ทุกท่านกลับไปพักผ่อนได้เลยครับเราจะทำการสอบใหม่ในวันพรุ่งนี้เวลาเดิมขออภัยในความไม่สะดวกด้วย" เขาพูดจบก็หันมายิ้มให้ทั้งคู่

"พวกเธอเองก็กลับไปพักผ่อนเถอะ ทางเราขอปรึกษากันสักครู่แล้วจะเชิญพวกเธอมาพบ" แม็กนัสโค้งเล็กน้อยก่อนจะหันหลังและออกเดินจากไป ทุกคนในบริเวณนั้นเริ่มทะยอยกันออกไปจากสนามกีฬาและเจ้าตัวปัญหาที่นอนสลบอยู่บนเวทีก็ถูกหามออกไปแล้วปล่อยให้เจซและลูน่ายืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาเห็นเพื่อนรักทั้งสี่กำลังวิ่งลงมาหาจากบนอัดทจัน

"ขอบคุณ"

"..."

"ที่ช่วยพวกเราไว้" เจซหันไปพูดกับเธอเขารู้ดีว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นผลงานของเธอเกือบเจ็ดสิบเปอร์เซนต์ ถึงเขาจะเป็นคนปกป้องคนอื่นเอาไว้แต่เธอเป็นคนทำลายคาถานั่นรวมถึงสร้างเกราะป้องกันบางเบาแต่แข็งแกร่งทับเกราะของเขาอีกที เหมือนเธอกำลังจะพูดอะไรแต่ก็ถูกขัดเอาไว้ซะก่อน

"เจซซี่! เป็นอะไรหรือเปล่า"  เสียงเวนดี้ดังขึ้นพร้อมๆกับตัวเธอที่พุ่งเข้ามาหาเจซเวนดี้จับใบหน้าเขาหมุนไปหมุนมาจนได้ยินเสียงกระดูกลั่นดังกร๊อบ

"โอ้ยเวนดี้ฉันจะเป็นอะไรไปก็เพราะเธอนั่นแหละ"

"ปากดีแบบนี้แสดงว่ายังปกติสินะ" แคลร์โรไลน์พูดน้ำเสียงขันๆก่อนจะหันมามองทางลูน่าเธอดึงฮู้ดขึ้นมาคลุมศรีษะอีกครั้งพยายามจะหันหลังเดินหนีไป

"พวกเราเห็นที่เธอทำหมดแล้ว..ขอบใจนะที่ช่วยเพื่อนบ้าของพวกเราไว้" 

"ถ้าเธอไม่รังเกียจพวกเราคงมีโอกาศได้เลี้ยงขอบคุณเธอนะ"

"แค่คำขอบคุณก็น่าจะพอแล้วน่ะ" เจซบ่นอุบอิบ

"การขอบคุณผู้มีพระคุณถือเป็นมารยาทที่สำคัญมากเจซ" แคลร์โรไลน์พูดก่อนจะส่งสายตาดุๆไปหาเจซที่ยอมปิดปากลงทันทีถึงจะดูไม่ค่อยชอบเท่าไหร่นัก

"ใช่ ให้พวกเราเลี้ยงขอบคุณเธอนะค่ำนี้เป็นยังไงที่ร้านหลังคาแดงในเมืองนี่เอง" เวนดี้เสริม ลูน่าหันมามองพวกเขาครู่หนึ่งเหมือนครุ่นคิดอะไรในใจ

"ตกลงฉันจะไป" เธอรับคำเสียงเรียบ

"ดีเลย! งั้นทุ่มนึงเจอกันที่ร้านหลังคาแดงนะเอ่อ ลูน่า!" ลูน่าพยักหน้ารับก่อนจะหันหลังให้พวกเขาเสียงผิวริมฝีปากดังมาจากหญิงสาวไม่นานนักกริฟฟินตัวใหญ่ของเธอเจ้าไวนิสก็บินโฉบลงมารับผู้เป็นนายก่อนทั้งคู่จะทะยานหายขึ้นไปบนท้องฟ้าสีครามด้านบน

อีกด้านหนึ่ง ห้องผู้อำนวยการมหาลัยโอดราก้า

คณะกรรมการนับร้อยชีวิตถูกเรียกประชุมอย่างด่วนที่สุดโดยคำสั่งของชายสูงอายุที่มีอำนาจที่สุดในมหาลัยนี้

ผู้อำนวยการแห่งโอดราก้านั่งกุมสองมือประสานเข้าด้วยกันดวงตาสีเทาอ่อนใต้กรอบแว่นจ้องไปยังผู้นำหนุ่มที่นั่งอยู่ทางด้านขวามือของเขา

"คุณจะให้พวกเราทำอย่างนั้นแน่หรือแม็กนัส?" ผู้อำนวยการเอ่ย

"ครับท่าน ผมมั่นใจพวกเขาต้องใช่.." แม็กนัสว่าพลางลุกขึ้นยืนมีความตื่นเต้นปนอยู่ในน้ำเสียง

"เรื่องนั้นคุณแน่ใจได้ยังไง" ท่านผู้อำนวยการว่าพลางเอี้ยวตัวมองตามชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเข้มดูภูมิฐาน เขาไม่ได้อยากแครงใจในการตัดสินใจของผู้นำหนุ่มหากแต่ครั้งนี้เขาต้องการความแน่ชัดว่าพวกเขาที่แม็กนัสว่านั้นจะใช่สิ่งที่กำลังตามหาอยู่จริงๆ

แม็กนัสยกแก้วไวน์ทรงสวยในมือขึ้นจรดริมฝีปากสูดดมกลิ่นอันหอมหวนของไวน์ชั้นดีที่ถูกหมักบ่มมาเป็นเวลานาน

"เรื่องนั้นผมคงยังตอบให้กระจ่างไม่ได้ แต่ขอให้ท่านเชื่อมั่นในนิมิตของผมเถอะครับ"

To be continued

 รู้สึกว่าตอนนี้ไม่ค่อยมีสาระเท่าไหร่เลยค่ะ(_ _")

อยากให้เด็กๆเข้าโหมดผ่อนคลายบ้างยังมีอะไรให้ลุ้นกันได้เรื่อยๆนะคะ โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ 

 ขอบคุณค่ะ Huntessell