Valley of the Blue Moon

เช้าวันนี้มหาลัยโอดราก้าคราคร่ำไปด้วยผู้คนบุรุษหนุ่มสาวพูดคุยสนทนากันสนุกสนานบ้างพึ่งเดินทางมาถึงทั้งด้วยพาหนะและด้วยปีกของตนเอง ริมทางเดินถูกจัดประดับไปด้วยคบเพลิงสีทองและเงินดูขึงขังสมกับความหมายของชื่อสถาบันที่แปลว่า ความกล้าหาญ ภายในสงบร่มรื่นหมู่แมกไม้แปลกตาแย่งกันผลิบานแข่งประชันความงามท้าไอแดดหากเป็นเช่นวันธรรมดาที่นี่คงสงบเงียบชวนผ่อนคลายแต่วันนี้คือวันสำคัญ

วันเปิดภาคเรียนใหม่ของมหาลัยโอดราก้า ใช่แล้ววันนี้หนุ่มสาวรุ่นใหม่มากมายที่มีคุณสมบัติได้รับการเชื้อเชิญให้มาทดสอบเพื่อที่จะเข้าเรียนในโอดราก้าแน่นอนว่าไม่มีใครอยากปฏิเสธโอกาสที่จะได้เข้าเรียนที่นี้ในสังคมภายนอกรั้วมหาลัยแห่งนี้ขอเพียงท่านมีปริญญาบัตรจบการศึกษาจากโอดราก้าเหล่าผู้บริหารหรือแม้แต่กองทัพก็พร้อมจะอ้าแขนรับ เรียกได้ว่าเป็นความฝันของหลายๆคนก็เป็นได้หากแต่การจะได้รับเลือกเข้าเรียนที่นี่นั้นขึ้นชื่อว่าเป็นเรื่องที่โหดหินและอันตรายมากทั้งการประลองแบบตัวต่อตัวและการสอบวัดทักษะเพื่อให้แน่ใจว่าท่านคู่ควรที่จะได้รับการบ่มเพาะจากมหาลัยแห่งนี้ และในปีนี้จะมีเรื่องราวสุดแสนมหัศจรรย์เกิดขึ้นที่นี่เอง

"เจซซี่! เลิกกินสักทีเราจะสายแล้วนะ" เสียงหวานใสเอ่ยพลางเอื้อมไปดึงมือของร่างสูงผมสีน้ำตาลยาวรุงรังที่ยังจับแอปเปิ้ลในมือยัดเข้าปากอย่างไม่ยี่หร่ะ

"ไม่ต้องรีบขนาดนั้นหรอกเวนดี้" พี่ชายตัวกวนพูดพลางหาววอด

"ไม่รีบได้ไงกันอาซานี่จวนจะถึงเวลาแล้วป่านนี้บรู๊คกับแคลร์โรไลน์คงมาถึงแล้ว"

"มหาลัยนั่นไม่หนีไปไหนหรอกน่า" เจซหรือเจซซี่ที่เวนดี้เรียกเอ่ยอย่างรำคาญใจพร้อมกับหันหลังไปส่งสายตาอาลัยอาวรให้กับร้านขายอาหารที่เพิ่งเดินผ่านมาได้ไม่ไกล

"นายหยุดกินได้แล้วให้ตาย มหาลัยนั่นหรอนั่นโอดราก้านะดีใจเถอะที่เขาส่งจดหมายมาเชิญพวกเราไปสอบ"

เจซเบ้หน้าอย่างเด็กถูกขัดใจเขาไม่ได้สนใจอยากจะเข้าเรียนที่นี่สักนิดเรียกว่าไม่สนใจที่ไหนเลยมากกว่าถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของเขาบังคับเขาคงไม่ยอมมาอยู่ที่นี่ซะหรอกสถานที่คนเยอะๆวุ่นวายที่มักมองเขาเป็นตัวประหลาดเสมอ

'ก็ประหลาดเหมือนกันหมดแหละวะ' เขาคิดในใจขณะถูกเวนดี้สาวน้อยตัวเล็กผมตรงยาวสีดำสลวยลากผ่านประตูขนาดใหญ่ที่ทำจากหินดูเก่าแก่เดินไปตามทางเดินที่แน่นขนัดไปด้วยผู้คนจนมาถึงลานกว้างขนาดใหญ่รูปทรงแปดเหลี่ยมที่เชื่อมต่อไปยังตัวอาคารมากมาย

"แคลร์โรไลน์! บรู๊ค!" เวนดี้ละมือจากเขาและอาซาพร้อมวิ่งตรงไปกอดแคลร์โรไลน์แม่มดสาวสวยผมทองซึ่งยืนอยู่ข้างๆบรู๊คที่ยืนยิ้มหน้าทะเล้น

"คิดถึงพวกเธอมากเลย"

"ฉันก็เหมือนกันเวนดี้ ดีใจที่พวกเราทั้งหมดได้รับเชิญมาที่โอดราก้า" ทั้งเวนดี้ อาซา เจซ แคลร์โรไลน์และบรู๊คเคยเรียนที่เดียวกันในโรงเรียนมัธยมก่อนหน้านี้ทำให้สนิทกันมานานและมีแค่พวกเขาที่ไม่เคยเหยียดหยามเจซ

"ว่าไงพวก" บรู๊คเดินเข้าไปหาเพื่อนรักทั้งสองแล้วกอดคอทั้งคู่ไว้ "ชั้นคิดถึงพวกนายจังเลย"

"อย่าว่ะ ขยะแขยง" เจซพูดแล้วยื่นมือไปผลักใบหน้าของเพื่อนรักให้ถอยห่างออกไปจนเจ้าตัวส่งเสียงหัวเราะลั่น

"ไม่จริงน่าพวก5อัศวินมาด้วยหรือนี่" เจซเหล่ตามองกลุ่มคนที่อยู่ห่างไปไม่ไกล

"4คนนั้นก็เต็มกลืนแล้วทำไมเจ้าตัวปัญหานั่นถึงมาด้วยนะ" คราวนี้เจซโมโหเอาเรื่องจนเปลวไฟสีดำพวยพุ่งออกมาจากมือขวาอย่างไม่สบอารมณ์

"ปล่อยพวกนั้นไปเถอะ" อาซาเดินมาตบบ่าของเจซเหมือนเป็นการเรียกสติ ให้ตายเขาไม่ชอบที่นี่ซะเลย เขาดับเปลวไฟในมือก่อนจะหันไปมองทางเวนดี้ "เราไปกันเถอะ" เวนดี้พยักหน้ารับ

"เข้าไปข้างในกันเถอะจวนจะได้เวลาแล้ว" พวกเขาเริ่มออกเดินตัดผ่านไปในตัวอาคารที่ทำจากหินสีแดงไม่นานนักก็มาเจอกับสนามกีฬาขนาดใหญ่ยักษ์รูปวงรีผู้คนมากมายเดินไปมาบนอัดทจันและตามทางเดิน

"ประกาศครั้งสุดท้ายผู้เข้าสอบที่ยังไม่ได้ลงทะเบียนกรุณารายงานตัวที่จุดลงทะเบียนด้วย ประกาศ.."

"แย่ละพวกเรายังไม่ได้ลงทะเบียนเลยมาเร็วๆเข้า" เวนดี้กึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่จุดลงทะเบียนจนมาหยุดอยู่ที่โต๊ะตัวยาวขนาดใหญ่ที่มีอาจารย์นั่งคุมอยู่ บนโต๊ะมีแผ่นหนังขนาดใหญ่วางทับกันอยู่หลายผืนไม่นานนักหลังจากหาชื่อตัวเองเจอพวกเขาก็ค่อยๆลงชื่อลงไปบนแผ่นหนังทีละคนจนครบ "เรียบร้อยแล้วเข้าไปข้างในเถอะ" อาจารย์ที่จุดลงทะเบียนบอกพลางชี้มือที่ดูเหมือนมีเกล็ดงูของเธอไปอีกทางพวกเขาเดินมาถึงทางเข้าที่เพดานยกสูงขึ้นไปหลายเมตร ตามกำแพงมีภาพวาดของการเล่นกีฬาเขียนอยู่เป็นจุดๆ

"ต้องสนุกแน่เลยล่ะ" บรู๊คเอ่ยแล้วหันไปยิ้มให้เพื่อนๆ ทันใดนั่นมวลลมรุนแรงก็พัดโหมได้ยินเสียงบางอย่างกระพือฟังดูคล้ายปีกขนาดยักษ์ฝุ่นควันลอยตลบไปทั่วบริเวณจนต้องหลับตาหนี

ไม่นานนักทุกอย่างก็เริ่มสงบภาพแรกที่พวกเขาเห็นหลังลืมตาคือ กริฟฟินขนาดใหญ่กำลังสยายปีกอย่างสง่างามและบนหลังของมันมีคนกุมบังเหียนอยู่ด้วย "เอ่อ ชั้นมาทันลงทะเบียนมั๊ย?" หญิงสาวผู้ขี่กริฟฟินเอ่ยถาม

To be continued