Valley of the Blue Moon

                ค่ำคืนหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิสายลมเย็นพัดเอาธุลีดินและเถ้าถ่านล่องลอยขึ้นไปยังท้องฟ้าเบื้องบนเปลวเพลิงโหมกระหน่ำรุนแรงราวพายุเผาไหม้กลืนกินทุกสิ่ง หุบเขาบลูมูนเมื่อครั้งสงบสุขนั้นดูเลือนลางราวกับภาพในความฝันตอนนี้เหลือเพียงซากปรักหักพังและผู้คนที่สิ้นหวัง มารร้ายจากไปแล้วแต่คำพูดสุดท้ายของมันยังสะท้อนก้องอื้ออึงอยู่ภายในจิตใจของผู้คนทั้งเมือง     

                    "เมื่อครั้งที่ดวงจันทรากลายเป็นสีน้ำเงินข้าจะทำลายหุบเขาบลูมูนให้สูญสิ้นตลอดกาล"

"เราจะทำอย่างไรดีท่าน"   เสียงตื่นตระหนกของชายหนุ่มดังขึ้นข้างร่างของชายชราที่นอนหอบหายใจรวยริน บาดแผลที่โดนคมหอกแทงทะลุมีเลือดไหลซึมไม่หยุด

"มัน.. มันไปแล้ว" ชายชราบีบเค้นเสียงรอดผ่านริมฝีปากที่เกรอะกรังไปด้วยเลือดสด

"ตะ.. แต่มันบอก ว่ามันจะกลับมา" ชายหนุ่มน้ำตาซึมพยายามกดปากแผลที่มีเลือดไหลนองของผู้เฒ่าตรงหน้าชายชรานิ่วหน้าเงียบไปชั่วขณะภายในใจครุ่นคิดก่อนจะยกมือจับไหล่ของชายหนุ่ม

"เจ้า ข้าคงไม่รอด เจ้าต้องให้สัญญากับข้า" ชายหนุ่มน้ำตาไหลพรั่งพรูพยายามฮึดสู้เรียกความกล้าเฮือกสุดท้ายขึ้นมาพลางบีบมือของชายชราแน่น

"พูดมาเถอะ ไม่ว่าอะไรข้าก็จะสัญญา!" ชายชรายิ้ม

"เจ้าจงเข้มแข็งขึ้นเด็กหนุ่มเอ๋ย จงลุกขึ้นปกป้องหุบเขาแห่งนี้นำความสงบสุขกลับมา.." ชายหนุ่มพยักหน้า

"และจงนำคำพูดของข้าไปเผยแพร่ยามเมื่อจอมมารร้ายหวนกลับมา.." เขาสำลักเลือดข้นในลำคอ

"รัชทายาทคนสุดท้ายแห่งราชวงศ์จะเป็นผู้ขับไล่ความชั่วร้ายไปจากหุบแห่งนี้ตลอดกาล"

________________________________

400ปีต่อมา

หุบเขาบลูมูนดินแดนสนธยาซ่อนเร้นอยู่ใต้เงาของทิวเขาสูงตระหง่านทอดไกลยาวสุดลูกหูลูกตาแดนมหัศจรรย์ที่เหล่าสรรพชีวิตในตำนานล้วนมีอยู่ทั่วไป เหล่าผู้มีเวทย์มนต์คาถาเดินกันขวักไขว่ราวกับคนธรรมดาตลาดค้าขายคึกคักไปด้วยพ่อมดและเหล่าจอมเวทย์ออกมาซื้อหาสินค้ากันจอแจ ถึงจะเรียกว่าหุบเขาแต่ที่บลูมูนแห่งนี้ก็มีพื้นที่กว้างขวางมากนักเมืองด้านหนึ่งติดกับทะเลสาบที่ทอดไกลออกสู่ทะเลมีการทำประมงและท่าเรือใช้ค้าขายกับเมืองคู่ค้าอื่นๆภายในมีโรงงานอุตสาหกรรมขนาดย่อมๆมากมายที่เลปรีคอนเป็นเจ้าของ มีโรงเรียนและมหาลัยชั้นนำที่ยังคงผลิตบรรณิตมีคุณภาพอีกนัยหนึ่งคือหุบเขาบลูมูนแห่งนี้คือเมืองที่เจริญรุ่งเรืองทีเดียว ประชากรอยู่กันอย่างสงบสุขภายใต้การปกครองของท่านเจ้าเมืองที่มีความเก่งกาจทั้งในด้านสติปัญญาและความสามารถ

แม็กนัส สไตรเกอร์ ถึงจะพึ่งขึ้นปกครองเมืองได้ไม่นานต่อจากผู้เป็นพ่อแต่ก็มีความฉลาดเฉลียวไม่แพ้กัน บวกกับความใจร้อนฉบับเด็กหนุ่มทำให้เขากล้าท้าลองสิ่งใหม่ๆจนทำให้บลูมูนประสบความสำเร็จในหลายๆครั้งไม่นานมานี้เขาได้รับเลือกให้เป็นคณะกรรมการประจำมหาลัยอันดับหนึ่งของบลูมูน มหาลัยโอดราก้า

และนี้เองที่เราจะพูดถึงมหาลัยคุณภาพที่ผลิตจอมเวทย์และผู้วิเศษที่มีความสามารถมากมายให้กับบลูมูนมหาลัยเก่าแก่ที่ก่อตั้งขึ้นมาเกือบจะพร้อมๆกับหุบเขาแห่งนี้

..แต่ทว่าในปีการศึกษานี้มหาลัยโอดราก้าจะเป็นสถานที่ซึ่งเหล่าทายาทของผู้พิทักษ์มารวมตัวกัน..

โดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวเลยสักนิด

to be continued