ชมรมบ้า! ฮา!! ต๊อง!!!

ตอนนี้เป็นตอนพิเศษ(?) จึงวจะมีตัวละครเพียง 3ตัวตนคือ นัตสึ ชินอิจิ และชานะ
(ได้ฟาดปากกันอีกแน่ (￣▼￣|||) )
 

 
เรื่องนี้ถูกเล่าขานมานาน เมื่อกลุ่มวันรุ่นกลุ่มหนึ่งแอบไป 'Hang out' ในหมู่บ้านตุ๊กคิ๊
ผู้ชายคนที่ 1 : บ่ซิต้องเกรงอกเกรงใจเด้อ งานนี้ข่อยสิเลี้ยงเอง ทั้งรถด่วนแมงดา ไข่มดแดง และบลาๆ ส่วนปลาร้าข่อยซิมีเป็นไหๆ ซดให้เมาเละไปโลด
ผู้ชายคนที่ 2 ://ยกไหซด
ผู้หญิง : อุ๊บ! //เอามือปิดจมูก
ทันใดนั้น อสุรกายประจำหมู่บ้านก็โผล่มา
ทั้งสาม 3 : โอ้!!! พระสงฆ์!!! (Oh!!! ... My god!!!)
ผู้หญิง : ตาเถรตัวอะไรเนี่ย?!?!
ผู้ชายคนที่ 1 : ผู้ใหญ่อาไร้เอากระด้งมาใส่เป็ํนปีก กะจะเล่นเป็นฮีโร่รึ?
??? : หนอย!!! ไอ้พวกเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!!! ข่อยสิคือ "กระหัง" เฟร้ย!!! ปากดีจั่งซี่มันต้องสั่งสอนกันจั่กหน่อย!!!
"สากเสียบตูดพิฆาต!!!"
ปุ๊ด!
ผู้ชายคนที่ 1 : อุ๊ต่ะ!!!
ผู้ชายคนที่ 2 : ปาดดดด!!!
ผู้หญิง : แหล่วๆๆๆๆ!!!
แควก!!!
นัตสึ : แว้กการ์ตูนข่อย!!! <<ยังอินอยู่
ชานะ : อะจึ๋ย! ไอ้พวกนั้นมาทำอะไรที่นี้เนี่ย... ไม่มีเรียนกันรึไง?

นัตสึ : ยังอ่านไม่จบเลย... กำลังสนุกด้วย -3-
ชินอิจิ : เดี๋นวผมซ่อมใหhครับ! //เอาเทปออกมา
ชานะ : (ยังไม่ทันเห็นเราสินะ หลบดีกว่า)
อาจารย์ : เอะอะอะไรกันนักเรียน?
นักเรียนชาย : โอ๊ะ! อาจารย์ครับคือว่า....
อาจารย์ : เฮ้ย!!! แล้วไอ้เด็กม. 5พวกนั้น!!! นั่นมันเขตปล่อยจรวดของเด็กม. 4เขามันอันตรายนะเฟร้ย!!!
นัตสึ : ห๊ะ? ว่าไรนะ?
ชินอิจิ : ถือดีๆ สิครับประธาน
อาจารย์ : ไม่มีเรียนกันรึไงพวกเธอ!!!?
นัตสึ : หึ! เรียนงั้นรึ อาจารย์ไม่เข้าอะไรซะแล้ว!
ขนาด สตีฟ จ๊อบส์ ยังไม่เรียนเลย เพราะปณิธานของเขายิ่งใหญ่เกินกว่าที่ร.ร. จะสอนได้
ซึ่งผมก็เช่นกัน ปณิธานของผมคือการค้นหาสุดยอดสิ่งลี้ลับเพื่อเปิดเผยมันให้โลกรู้

นักเรียนหญิงคนที่ 1 : ใครน่ะเท่จัง?
"__" 2 : ฟังดูแล้วอยากสมัครเข้าชมรมจัง
"__" 3 : ต้องเป็นชอมที่เป็นเลิศทางความคิดแน่ๆ
"__" 4 : หล่อทั้งหน้าตาและคำพูดเลยเนอะ?
นัตสึ : และตอนที่สิ่งที่จุดประกายความคิดผมก็คือ...
การล่ากระหัง
ทุกคน : อึ้~~~~~~~~ง
"__" 5 : นี่...เธอเขาล่ากระหังกันด้วยเหรอ? ทำไมเราไม่คุ้นเลยฟระ?
"__" 1 : นั่นดิ
"__" 6 : อ๊ะ! หรือว่าพวกพี่ทั้ง 2คนคือ
พี่นัตสึ กับ พี่ชินอิจิ กันน่ะ!!!?
นัตสึ ชินอิจิ ://เก๊กหล่อ
นักเรียนชาย : อย่าบอกนะว่าแถวๆ นี้จะมีกระหังน่ะ!!!?
นักเรียนหญิง : ไม่จริงน่า!!!?
อาจารย์ : นักเรียนจ๋า~~~~ ตามหลักวิทยาศาสตร์แล้วผีไม่มีจริงหรอกนะจ๊ะ

นักเรียนชาย : น่ากลัวเนอะ!!!
นักเรียนหญิง : นั่นดิ!!!
อาจารย์ : (ฟังกันหน่อยสิเฟร้ยไอ้เด็กพวกนี้!!!)
นัตสึ : อาจารย์เอาเหตุผลที่ไหนมาบอกแบบนั้นกันครับ!!!
อาจารย์ : (อุ๊~~ กรี๊ด~~ มีนักเรียนฟังฉันแล้ว~~ ร้อยวันพันปีไม่เคยมี)  อาจารย์ก็แค่พูดตามหลักเหตุผลนะจ๊ะ กระหังน่ะเป็นแค่ตำนานพื้นบ้าน
นัตสึ : กระหังอยู่เหนือเหตุผลครับ!!!
นักเรียนชาย : อ๊ะ! รุ่นพี่นัตสึจะไฝว้กับกับ'จารย์จืดเว้ย!!
อาจารย์ : (ไปเอาความมั่นใจแบบนั้นมาจากไหนเนี่ย?!)  เพราะอาจารย์ไม่อยากให้พวกเธองมงายถึงเตือนไงจ๊ะ
นัตสึ : งมงายไรครับผมจริงจังนะเนี่ย!
อาจารย์ : เพราะฉะนั้นอาจารย์จะย้ำ... ให้ฟังชัดอีกครั้งว่า...
ผี...
ไม่...
มี...
ใน...
โลก...
นะจ๊ะ
ปึก!
อาจารย์ : ใครน่ะ!? เดินระวังๆ หน่อยสิจ๊ะ
เฮือก!
ทุกคน : กะ...
กระหัง!!
นัตสึ : ชัดเลย!! ตัวเป็นๆเห็นได้ด้วยตาเนื้อ!!! ตามไปเร็ว!
ฟิ้ว~~
นัตสึ : !?! อะไรวิ่งสวน
นักเรียน : เฮ้ย! อาจารย์!!
ฟุบ!

อาจารย์ ://โดดเข้าตุ่ม
นักเรียน : อาจารย์
-ให้ผมลงด้ยคนเซ่!!
-อาจารย์
-ให้หนูเข้าไปด้วยสิค้า!!
ชานะ : เฮ้ย... ตุ่มมันยัดลงไม่หมดหรอกนะ
 
 
นัตสึ : แฮ่ก แฮ่ก หายไปไหนแล้ว เร็วเป็นบ้าเลย แฮ่ก แฮ่ก
<ประกาศ> ขณะนี้มีผู้ต้องสงสัยได้บุกเข้ามาในโรงเรียนคาดว่าน่าจะเป็นโจรขโมยของขอให้นักเรียนทุกคนระวังตัวและรีบกลับบ้านโดยด่วน
นักเรียน : อ๋อ...โจรขโมยของหรอกเหรอ?
-ไอ้เราก็คิดว่าเป็นกระหังจริงๆ ซะอีก
-แหม่... ตกใจหมดเลยนะคะ...
อาจารย์ : พวกเธอเนี่ยทำเป็นตื่นตูมกันไปได้ เห็นมั้ยครูบอกแล้วว่าผีไม่มีจริง... แต่ครูแค่ไมลบหลู่นะจ๊ะ...
~~~~~~~~หรา~~~~~~~~
นักเรียน : ช่างกล้าพูด
นัตสึ : แต่ฉันเชื่อว่านั่นต้องเป็นกระหังชัวร์ป้าบ!
ผู้ชายคนนึง : งั้นลองถาม... กัปตันชานะดูเผื่อเขาจะมีเซนต์เรื่องนี้
ชานะ ://สะดุ้ง
นัตสึ : ว่า... ไง... ล่ะ... คุณ... รุ่น... น้อง... ?...
ชานะ : (หน้าแกตอนนี้น่ากลัวกว่าไอ้โจรเมื่อกี้นี้อีก!!!)
ชินอิจิ : ว่า... ไง... ?...
ชานะ : น่าจะเป็นโจรนะ... กระหังที่ไหนจะมาเดินเล่นตอนกลางวันแสกๆ กันล่ะ... //ซีด
นักเรียนชาย : นั่นไงกัปตันคอนเฟิร์มแล้วว่าไม่ใช่กลับกันเถอะ ( ﾟ▽ﾟ)
ชานะ : ใช่ๆ กลับกันเถอะ ( / ﾟ▽ﾟ)/
หมับ!
นัตสึ : พวกเธอ... ทอดทิ้งวัฒนธรรมไทยงั้นเหรอ...เด็กสมัยนี้หลงหมาป่าแวมไพร์จนลืมกระหังไปหมดแล้วสินะ!!! กระหังน่ะเดี๋ยวฉันคนนี้จะพิสูจน์ให้ดูเอง!!!
ชานะ : สุดท้ายก็วนกลับมาเรื่องกระหังเหมือนเดิมไม่ใช่รึไงยะ!!!
 
 
ตกค่ำ
ตำรวจ 1 : เจ้าโจรนั่นไปซ่อนอยู่ไหนกันนะ?!
ตำรวจ 2 : ไปหาทางนู้นอีกทีซิ!
นัตสึ : ไม่ได้การล่ะ ต้องหากระหังให้เจอก่อนพี่ตำรวจให้ได้! (วิ้ง)
ชานะ : ละ...แล้วทำไมต้องลากชั้นมาด้วยล่ะ ก็พวกนายเห็นกระหังด้วยตาเนื้อแล้วนี่
ขึ้นตึก
ชานะ : อ๊า!! เบาๆ หน่อยสิ!!!
ลงตึก
ชานะ : เจ็บนะ!!
ณ กองขยะ
ชานะ : เฮ้อหยุดสักที... คนนะไม่ใช่ขยะเปียกมาคุ้ยอะไรที่กองขยะเล่า!...
นัตสึ : ......
ชินอิจิ : ......
ชานะ : .......
นัตสึ : ก็กระหังชอบของเน่าๆ นี่นา ทำไมไม่อยู่แถวนี้นะ?
ชานะ : ......
กุก กัก
กึก!
แผล็บ แจ๊บ แผล็บ แผล็บ
ทั้ง 3 : (เสียงอะไรน่ะ?)
แจ๊บ แจ๊บ
ห้องคหกรรม
แผล็บ แผล็บ
ทั้ง 3 ://ชำเลือง
แผล็บ แผล็บ แจ๊บ แผล็บ
นัตสึ ://ซุบซิบ อยู่นั่นไงกระหังตัวเป็นๆ
ชานะ ://ซุบซิบ ใช่ที่ไหนเล่า! คนตะหาก
นัตสึ ://ซุบซิบ เชื่อยากเชื่อเย็นจริง... งั้นไปดูใกล้ๆ กัน //ดึงแขนชานะ
ชานะ : จะบ้าเหรอ!?
ตึง!!
ชานะ : (โดนฆ่าแน่เรา!!!)
แปะ แปะ
ปึก
นัตสึ : เฮ้ย!! โอ้ย!! ห๊ะนี่มัน!!!
อาหารของกระหังเหลืองๆ แบบนี้ใช่เลย!!!
ขรี้ย์~!!!
ชานะ : จะ... จะบ้าเหรอคนจะกินขี้ได้ไง!! นั่นมันผัดฟักทองต่างหากล่ะ!!!
นัตสึ ://หันมา หรา~ งั้นเธอลองชิมให้ฉันดูหน่อยสิ
ชานะ : อุ๊ต่ะ! อี๋~~~~~
ลุง : หนอย... ไอ้พวกเด็กบ้า... ข้าไม่ยอมให้โดนจับง่ายๆ หรอกเฟร้ย!
อ๊ะ!
ลุง : อย่าเข้ามานะไม่งั้นอีนี่ตาย!
ชานะ : กรี๊ด!! ช่วยชั้นด้วย!!
นัตสึ : อาวุธของกระหังคือไม้ตีพริกตะหาก หยิบผิดรึเปล่าครับลุง?
ลุง : ??? ไอ้เด็กนี่พูดอะไรของมันฟระ...
นัตสึ : รู้แล้วเอาไม้ตีพริกซ่อนไว้หลังกระด้งใช่มั้ยล่ะ?!?!?
ลุง : เพ้อเจ้ออะไรของแกเนี่ย!
ชานะ : อีตาบ้า!! ยังไปยั่วเขาอีก!!
นัตสึ : อย่าปิดบังเลยลุง... แต่งตัวแบบนี้กระหังชัดๆ! //ชูรูป
ลุง : ถึงกับถ่ายเก็บหลักฐานเลยเรอะ!! คิดจะไปแจ้งตำรวจจริงๆ สินะ!!!?
ชานะ : (ไอ้บทสนทนาไปคนละทางนี่มันอะไรกัน...)  แล้วเมื่อไหร่จะช่วยฉันล่ะเนี่ย...
นัตสึ : ช่วยไม่ได้แฮะ
ชานะ : ???
ลุง : ???
นัตสึ : ถ้าลุงยังปากแข็งอยู่แบบนี้ล่ะก็... ผมคงต้องใช้หลักฐาน... ที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ชิ้นนี้เพื่อยืนยันว่า...
ลุง...
กิน...
ขรี้ย์...
เปรี้ยง!!!
ลุง : (OロO|||)
ชานะ : (OロO|||)  (พูดอะไรออกมา!? ตายแน่ชั้น!?)
ลุง : ไอ้พวกเด็กบ้า!!!! คิดว่าข้าเป็นเพื่อนเล่นแกรึไง! กินค้งกินขี้อะไรกัน ข้าน่ะ!! กินยิ่งกว่า “ขรี้ย์” อีก!!!
ชานะ : (TロT)… หา? ∑(O_O；)
ลุง : ฮึก ฮึก ฮึก ฮึก
ชานะ : เอ่อ...ลุง
ลุง : วันๆ หิวไส้แทบขาด ต้องคุ้ยขยะเปียกกินประทังชีวิต
ชานะ : ลุง...
ลุง : ไม่ว่าจะน่าขยะแขยงแค่ไหน... สกปรกสักเพียงใด... แต่ถ้าไม่อยากอดตายก็ต้องกินเข้าไป... ชีวิตมันโหดร้ายเยี่ยงนี้ไงเล่า!!! ข้าถึงต้องมาเป็นโจร!!!
นัตสึ : //เสียงหล่อ / อย่าพูดแบบนั้นสิครับลุง ลุงเป็นกระหังต่างหากล่ะครับ
ชานะ : ไม่ใช่ย่ะ!
ลุง : ... เปล่า~ ข้าเป็นคน
ชานะ : ดีลุงอย่าไปยอม
นัตสึ : ลุงลองคิดดูดีๆ สิครับ ที่บ้านนอกลุงออกหากินตอนกลางคืนใช่มั้ยล่ะครับ?
ลุง : ... ใช่ๆ ข้าออกหากินตอนกลางคืน แกรู้ได้ไง!?  (ต้องส่องกบเวลานี้สิถึงจะดี)
นัตสึ : และตอนที่ลุงหากินกลางคืน ลุงก็มีแสงเลืองๆ ด้วยใช่มั้ยครับ?
ลุง : ...//จับหัว  (จริงด้วย!!)
ชานะ : ลุ๊งงงง!
นัตสึ : แต่แล้ววันหนึ่ง... ลุงก็ถูกคนในหมู่บ้าขับไล่ออกมา สุดท้ายลุงก็หนีมาอยู่ในเมือง พยามยามทำตัวให้กลมกลืนกับมนุษย์ แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะคำพูดสุดท้ายของคนในหมู่บ้านที่ตราหน้าลุงเอาไว้ว่า... ออกไปซะ!!! ไอ้กระหัง!!! ออกไป ออกไป ออกไป
ชานะ : พอสักทีเถอะน่าเลิกแต่งเรื่องมั่วซั่วได้แล้ว!!! หัดยอมรับซะบ้าง...
นัตสึ ชินอิจิ : -3-
เอ๋!?
กึก กึก กึก กึก
นัตสึ : ในที่สุดก็เข้าใจแล้วสินะครับ ลุงน่ะคือกระหัง..
ชินอิจิ : 1000% ครับ
กระหัง... ลุงคือกระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง... กระหัง...
กระ------------หัง
ลุง : ใช่แล้ว... ข้านี่แหละคือกระหัง
ชินอิจิ : สำเร็จ
นัตสึ : บอกแล้วว่าลุงเป็นกระหัง
ชานะ : ม้ายยยน้าลุงงง!! กลับม๊าาาาาาา!!!
 
ชินอิจิ : มวล 55 kg จึงมีน้ำหนักที่ต้องยกขึ้น 539 N
ลุง : ไอ้นี่จะพาข้ากลับโลกกระหังได้จริงๆ นะ?
ชินอิจิ : แน่นอนครับ! ลุงจะกลับโลกกระหังได้ด้วยจรวดขวดน้ำนี่แน่นอน!
นัตสึ : ปั้มไปอย่าหยุด
ชานะ : (ไอ้ห่านพวกนี้...)
ชินอิจิ : นับถอยหลัง...เตรียมปล่อยจรวด
5… 4… 3… 2… 1…
ชินอิจิ : ปล่อยได้!!!
ปุ้ง!!!
ลุงจะต้องเป็นกระหังที่บินอย่างภาคภูมิ...
และทิ้งโลกมนุษย์ไว้เบื้องหลัง...
เพื่อชีวิตกระหังที่ดีกว่า...
ชินอิจิ : แย่ล่ะครับ! ดูเหมือนผมจะคำนวณบางอย่างคลาดเคลื่อนไป ดีไม่ดีอาจทำให้ระเบิดได้
ปุ้ง!!!
ชานะ : ม่ะ... ไม่ทันขาดคำ...
ฟิ้ว
ชานะ : ว้าว~ ยังกะหิมะสีทองแน่ะ
แปะ แปะ
ชานะ : แต่ว่า... มันดูเป็นก้อนๆ คุ้นๆ อยู่นะ หรือว่า...
นัตสึ : สีสันช่างงดงามอยะไรเยี่ยงนี้
ชานะ : ฟุด ฟิด ..... เหมือนมันจะเป็นผัดฟักทองนะ
นัตสึ : แต่ลุงเขากินไปแล้วนี่
ชานะ : ก็ไอ้ที่กินไปแล้วไง...
ชินอิจิ : ...
ทั้ง 3 : นี่มัน “ขรี้ย์” นี่!!!!
 
อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋ อรี๋
 
 
คืนพลุสีทองได้กลายเป็น 1 ใน 7 เรื่องเล่าขานของโรงเรียนเรา...
เชื่อกันว่านั่นเป็นอิทธิฤทธิ์ของกระหังจากคำให้การของนร. 3คนที่เห็นเหตุการณ์
ซึ่งถือเป็นที่หวั่นเกรงของคนในแถบลุ่มน้ำเจ้าพระยาเป็นอันมาก
นัตสึ : ขอจบบันทึกการรายงานของชมรมบ้า ฮา ต๊อง หัวข้อ “ผีที่ข้าพเจ้าเห็นกับตา”
ชินอิจิ : ต่อไปผมมีโครงการส่งกระหังไปอวกาศครับประธาน!
ชานะ : ยังไม่เลิกบ้ากันอีกรึไงพวกนายเนี่ย!!!!