รักนี้คือนาย

ร้าน coffee love
เวลา 18:33 นาที
"ซินนี่โดน่าถูพื้นด้วยนะ"
"จร้าเดียวถู"
"เดียวฉันจะเข้าไปทำบัญชีในห้องก่อน"
"จร้า รู้เเล้วไม่ต้องบอก"
สินเดือนอีกเเล้วเร็วจังเลย ฉันกับโดน่าคุยไปถูไปเลื่อยๆจนทำอะไรเสร็จหมดทุกอย่าง
"เสร็จสักทีเนอะโดน่า"
"อือใช้ หิวจังเลย"
"หิวอีกเเละหิวบ่อยจังเลย เดี่ยวฉันไปหาอะไรให้กินนะรอเเปบ"
เเล้วฉันก็เดินไปหลังร้าน เเอ๊ะนายนั้นไปทำอะไรนานจังไปดูหน่อยดีกว่า
ห้องทำงานของลิสเลอร์
"นี่นายทำอะไรนานจังเลย....นี่นายหลับหรอ"
หาอะไรเเกล้งนายนี่ดีกว่า ฉันเดินไปหลังร้านเเล้วหยิบเเป้งทำเค้กขึ้นมา เเล้วเดินกับไปที่ห้องทำงานของลิสเลอร์ ฉันค่อยๆจิ้มเเป้งที่ละนิดเเล้วเเตะไปที่หน้าจมูก
" ไปดีกว่าเเกล้งเสร็จเเล้ว"
ฉันกำลังเดินออกไป เเละเเล้วก็มีมือนึงดึงฉันลงไป
"ปล่อยนะ"
ฉันร้องออกไปด้วยความตกใจ เเต่ก็ไม่ทันเเล้วฉันลงไปนั้งอยู่ที่ตักของลิสเลอร์ มือของฉันกอดอยู่ที่คอของลิสเลอร์ เอาอีกเเล้วสถานการณ์เเบบนี้อีกเเล้ว
"เธอเเกล้งอะไรฉัน"
"ไม่ได้เเกล้ง (สักหน่อย)"
"หรอ เเบบนี้ต้องโดน"
ลิสเลอร์หอมเเกล้มฉันทั้งสองข้าง  เขินๆๆๆๆๆที่สุดเลย
"ฉันขอจูบเธอได้มั้ย"
"นายจะบ้าหรอไง"
"เธอไม่ให้ใช้มั้ย"
ยังไม่พูดเลยสักนิด
"เเปลว่าให้ ใช้มั้ย"
"........ อือ"
ฉันตอบออกไปด้วยเสียงที่เบาๆ ลิสเลอร์เอาหน้าเข้ามาใกล้ๆฉัน เเ้ล้วก็จูบฉันก็จูบฉันเบาๆ นี่หรอจูบเเรกของฉันมันเป็นจูบที่มาจากใจจริงๆมันเป็นจูบที่หอมหวานที่เค้ามอบให้ฉันด้วยความจริงใจ
"ซินนี่เธออยู่ไหนอะ ฉันหิวจะตายอยู่เเล้ว"
ยัยโดน่าอีกเเล้ว ยัยเเมวขัดจังหวะ โดน่ายังไม่ทันได้เข้าามาเเค่ได้ยินเสียง
"........อยู่นี่จะโดน่า"
ฉันรีบพลักลิสเลอร์ออกไปเเล้วหลุกขึ้นไปหาโดน่าทันที
"มีอะไรหรอโดน่า"
"หายไปไหนมา หิวจะตายอยู่เเล้ว"
"โทษทีๆ พอดีเค้าไปคุยกับลิสเลอร์นานไปหน่อย"
"เเล้วมีอะไรกินบ้างอะ"
"ไม่มีเลยอะ"
" เสียอารมณ์"
"อะไรฉันตังหากที่ต้องพูดคำนี้"
"เธอเสียอารมณ์อะไร"
"เปล่าสักหน่่อย"
"เเล้วทำไมหน้าเเดง"
"เอาอีกเเล้วนายนี่มันยุ้งจริงๆเลยนะ"
"อือๆไม่ยุ้งก็ได้"
"คุยอะไรกันอยู่"
"ไม่มีหรอกลิสเลอร์ เเล้วมีอะไรกินบ้างอะลิสเลอร์ ให้ซินนี่ไปหาตัั้งนานไม่มีอะไรกินเลย"
"จะให้มีของกินได้ไงอะ ก็เจ้านายเธอมัวเเต่....."
"มัวเเต่เก็บห้องนายไงรกจะตายอยู่่เเละ จะให้คนอยู่หรือหนูอยู่ก็ไม่รู้ ไม่ต้องพูดมากไปหาของกินดีกว่า"
"เขินไรอะ บิดจนเหมือนหนอนถูกรถเหยีบเเล้วเนี่ย เเล้วนี่จะไปไหนรอก่อนสิ"
" จะไปหาข้าวกิน จะไปมั้ย จะไปก็รีบตามมา"
"เเล้วเธอรู้หรอว่าร้านอยู่ไหน"
"รู้ คนอย่างฉันเก่งอยู่เเล้วยะ" เอาความจริงเลยปะ ไม่รู้หรอก เเอ๊ปไปงั้นอะ 
"เเล้วเธอมีเงินหรอ"
" ......."
"เฮ้ยยยยย.....ระวัง"
" โอ๊ยยย  ทำไมนายไม่บอกฉัน"
"ไหนบอกว่าเก่งไงเก่งนักก็เดินเองสิ หิวก็ตามฉันมานี่จะพาไปกินข้าว"
สรุปไปก็ผิดทางหิวก็หิวเเถมยังหัวโนอีก โชคร้ายชะมัด
บ้านลิสเลอร์
"ไหนมาดูดิว่าหัวโนเเค่ไหน"
เเล้วลิสเลอร์ก้เอามือมาจับที่หัวฉันเบาๆ 
"โอ๊ยย เบาๆหน่อยสิเจ็บนะ"
" นี่มันเบาที่สุดเเล้ว เดียวท่ายาให้ รอเเปบไปหยิบกล่องยาก่อน"
"อือๆ"
เเล้วลิสเลอร์ก็เดินไปยิบกล่องยาให้ฉัน
"ไหน จะท่าให้ เฮ้ยยาหมด"
"หรองั้นก็ไม่ต้องท่าหรอก"
"รอเเปบนนึงเดียวออกไปซื้อให้"
เเล้วผมก็ยิบเสื้อโค้ทเเขนยาวสีน้ำตาลออ่นตัวเก่งของผมขึ้นมาใส่ เเล้วเปิดประตูเดินออกไปจากบ้าน วันนี้อากาศหนาวจังหนาวกว่าเมื่อกี้อีก ผมก็เดินสักพัก ก็มีอะไรไม่รู้ทำให้ผมหยุดเดินกระทันหันเค้าบังคับผมด้วยพลัง ผมถูกสั่งให้นั้งคุกเขาลงด้วยพลัง เเล้วมีคนคนนึงซึ้งผมไม่เห็นหน้าเเต่ผมรู้ว่าเค้าอยู่ตรงหน้าผม เเล้วทำถ้าเหมือนจะกำลังไล่เวทย์เพื่อทำอะไรสักอย่างกับผม 
"โอ๊ยยยยยยยย...ได้โปรดหยุด"
ผม้องออกไปด้วยความเจ็บปวด
"พรุ้งนี้ข้าจะมารับเจ้า เก้าโมง"
"ครับท่าน"
ผมพูดได้คำเดียวว่าครับ เพราะผมสั่งอะไรไม่ได้เเม้กระทั้งคำพูด เเล้วชายคนนั้นก็ค่ออยๆจางหายไปกับความมืด ล้มลงมาอย่างเเรงเมื่อชายคนนั้นหายไป ลุกขึ้นเเล้ววิ่งไปซื้อยาให้ซินนี่เเล้วก็รีบกลับบ้าน เเต่ผมจะไม่เล่าเรื่องนี้ให้ซินนี่กับโดน่าฟังดพราะผมรู้ว่าพวกเค้าคงไม่สบายใจเเน่
บ้านลิสเลอร์
"กลับมาเเล้วคร๊าบบบ"
ผมพูดขี้นด้วยความสบายใจเพื่อไม่ให้สองคนนั้นจับพิรุดผม
"กลับมาเเล้วหรอลิศเลอร์ เป็นห่วงเเทบเเย่นึงว่าเกิดอะไรขึ้นกับนายสะอีก"
"ใช่ๆซินนี่เดินวงรอบบ้านเลยเพราะเป็นห่วงนาย ถ้าเมื่อกี้ฉันไม่ห้ามนะซินนี่ต้องออกไปตามหาเเล้วเเน่ๆเลย"
"จริงหรอ"
"เปล่าสักหน่อยโดน่าพูดโกหก"
"หรอ คนอุส่าวิ่งมาเเทบตายไม่มีคนเป็นห่วงเลย"
"เป็นสิเป็นมากๆ........(เลย)"
"ในที่สุดก็มีคนเป็นห่วงเรา มาฉันทำท่ายาให้"
"อือ" 
เเล้วลิสเลอร์ก็ยิบยามาท่าบนหัวฉัน เศร้าจัง
"เป็นไรหรอซินนี่เธอเหมือนไม่สบายเลย"
"เปล่าสักหน่อย"
ก็ประมาณนั้น ตอนที่ลิสเลอร์ไม่อยู่ เพื่อนรักของฉันที่อยู่โลกเเม่มดด้วยลงมาตามฉันกลับไปเเต่ฉันกับเลื่อนเป็นพรุ้งนี้เพราะคิดว่าถ้าตอบว่าจะกับไปตอนนั้นลิสเลอร์กับมาก็คงเป็นห่วงฉันเเน่ ฉันเลยขอเวลาเพื่อทีี่จะบอกลาลิสเลอร์ก่อน ลืมบอกไปเพื่อนฉันชื่ออัสมินเป็นเพื่อนรักที่สุดของฉัน ไม่อยากให้ถึงพรุ้งนี้เลย ไม่อยากไม่เลยสักนิด
"ไม่ ไม่ไม่อยากให้ถึงวันพรุ้งนี้เลย"
ฉันร้องให้ออกมาด้วยความเศร้าเเล้วพุ้งเข้าไปก่อนลิสเลอร์
"เธอร้องให้ทำไมซินนี่"
"หื่อ....หื่อ ไม่เลยสักนิด"
"เธอเป็นไร เเล้วร้องทำไม"
"เปล่า ไม่มีอะไร"
คงมีมากเลยเเหละยัยซินนี่เอยร้องออกมาสะขนาดนั้นลิสเลอร์คงจะสงสัยหน้าดูเลยสินะ
"เเต่ฉันว่ามันหน้าสงสัย"
"เปล่าไม่มีอะไร ฉันเเค่ลองทำอย่างในหนังดู"
"หรอๆ  รู้สึกงงนิดๆ"
อือ ฉันก็งงเหมือนกัน
"หิวข้าวยังซินนี่"
"หิวเเล้ว"
"รอเเปบนะเดียวฉันไปอุ่นข้าวให้กิน"
"จร้า"