รักนี้คือนาย

เช้าวันต่อมา

"เช้าอีกวันเเล้วสินะโดน่าอีกไม่นานเราก็คงต้องจากที่นี่ไปเเ้ล้ว"

"ใช้ ซินนี่เราต้องจากไปเเล้วสินะ"

"อือ ใช้เเค่อีกไม่กี่นาทีข้างหน้าเราก็ต้องจากไป"

"ทำไรกันอยู่ ใครอยากกินเค้กบ้าง"

"ฉันสิ ลิสเลอร์"

"ฉันตั้งหากซินนี่"

"ไม่ต้องเเย่งกัน ฉันทำไว้สองอันพวกเธอไปกินสิวางไว้หลังครัว"

"จะ ลิสเลอร์"

เเต่หน้าของลิสเลอร์เหมือนมีอะไรจะบอก

"นายมีอะไรจะบอกฉันรึเปล่า"่

"เออ....ที่จริงมันก็มี เเต่เอาเถอะถึึงเวลาเธอก็จะรู้เองเจอนายอีก"

ลิสเลอร์ไม่ตอบอะไรกับมา ลิสเลอร์เดินเงียบออกไปจากบ้านพร้อมกับชายลึกลับซึ้งฉันมองไม่เห็น

"ลิสเลอร์นายจะไปไหน"

"ลากอนซินนี่"

ลิสเลอร์พูดออกมาพร้อมน้ำเย็นชาเเล้วก็ไม่หันหลังกับมามองฉันเลย

"ไม่นะลิสเลอร์นายอย่าไป"

ฉันนั้งคุกเข่าลงไปตรงนั้นเเล้วได้เเต่นั้งร้องให้ออกมา อยู่ๆก็มีมือมาจับที่เเขนของฉัน

"ลิสเลอร์นั้นนายหรอ"

เเต่ฉันก็ต้องเจอกับความเสียใจอีกครั้งเพราะคนที่ฉันทักไม่ใช้ลิสเลอร์เเต่เป็นยัยอัสมินเพื่อนรักของฉัน

"ไปเถอะซินนี่กลับไปกับฉัน"

"ฉันจะรอเค้าฉันจะรอเค้า"

ฉันพูดออกมาด้วยน้ำตา เเต่คำพูดของฉันเหมือนจะไม่มีประโยคเลยด้วยซ้ำทหารสองคนดึงฉันขึ้น เเต่ฉันไม่สนใจเลยด้วยซ้ำฉันร้องไม่หยุด

"มันไม่จริงใช้มั้ยลิสเลอร์ที่นายทิ้งฉัน"

"เค้าเป็นอสูรที่จองจะทำลายเมืองของเรานะซินนี่"

"เธอไม่ต้องมาพูดอัสมิน เค้าไม่ใช้อาสูรเค้าเเค่ถูกบังคับ"

"ยังไงเธอก็ต้องกลับไปที่โลกเเม่มดกับฉัน เพราะทุกคนรอราชินีองค์ต่อไปที่จะมาเเท่นที่เเม่ของเธอ"

"ไม่ฉันไม่กลับฉันจะรอเค้ากลับมา"

"ขอโทษนะทีต้องทำเเบบนี้"

พออัสมินพูดจบฉันก็รู้สึกเวียนหัวเเล้วหลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้ตัวอีกเลย.......