My Love ปฏิบัติการรักพิชิตใจยัยจอมจุ้นและนายแบดบอย

9

  หลังจากผมช่วยคารุแล้วผมเหมือนจะไม่เหมือนตัวของตัวเองเลย บางครั้งผมก็เผลอยิ้มขึ้น บางครั้งก็มีภาพที่มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคารุหลุดออกมาจากสมอง

 “นี้แกเป็นอะไรว่าเรียว ไม่สบายเหรอเปล่า” ชินจิพูดเมื่อเรากำลังออกจาห้องหลังจากที่เพื่อนๆออกกันไปหมด

“ไม่นิ ทำไมเหรอ”

“ก็ฉันเห็นแกชอบยิ้มอยู่คนเดียวตลอดเลย มันแปลกอยู่นะปกติแกน่ะยิ้มยากจะตายไป” ชินจิร่ายยาว ใช่เป็นอย่างที่ชินจิพูดผมเป็นคนยิ้มยากแต่พอคารุเข้ามาผมกลับยิ้มง่ายเหมือนสอนเลย

“เอ๊ะ!!! เดี๋ยวก่อนนะแกไม่เคยยิ้มให้ใครแม้กระทั่งฉันแต่แกยิ้มให้กับ...” ชินจิพูดหยุดไว้แค่นั้นและหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ให้ผม

          อะไรของมันฟ่ะเนี่ย!!!

“อะไร ฉันยิ้มให้ใคร”

“คารากิสาว่า คารุ”

“อะไร!!! ฉันไม่เคยยิ้มให้ยัยนั้นสักหน่อย” ผมรีบแก้ตัวทันที

          ทำไมใจมันต้องเต้นด้วยว่ะ

“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย ฉันรู้หรอกน่า”

“จะหยุดไหม ถ้าไม่หยุดรับรองหน้านายมีเลือดแน่”

“เออๆ หยุดก็ได้ แหม่แกล้งนิดเดียวเองทำเป็นเขินไปได้” แล้วผมก็หันหน้าไปแหย่เขี้ยวใส่ก่อนและเดินนำหน้าชินจิไป

  ผมและชินจิเดินมาที่หน้าโรงเรียนและผมสะดุดตาบางอย่างที่ประตูหน้าโรงเรียน ผมหยุดเดินทันที

“โอ๊ย!!! เพื่อนถ้าหยุดกันก็น่าจะบอกกันบ้างนะ” ชินเดินชนผม

“นั้นมันคารุนี้ ไปทักพวกเธอเถอะ”

“อืม” และเราก็เดินไปหาพวกผู้หญิง แต่มีบางอย่างที่ทำให้ผมหยุดเดินอีกครั้งด้วยคำพูดของพวกเธอ

“เธอรักเรียวแบบไหน”

“ฉะ ฉัน ฉันก็รักเรียวแบบเพื่อนคนหนึ่งนะสิ”

          กึก!!!

          ทำไมใจถึงเหมือนหยุดเต้นทันทีละ

  ผมไม่รู้ยืนอยู่ตรงนี้นานเท่าไรผมไม่รู้ว่าพวกเธอไปกันนานเท่าไร แต่ที่รู้ๆผมเจ็บไปหมด

“นี้เรียวเรามายืนอยู่ตรงนี้นานแล้วนะ และคารุก็ไปแล้วด้วย” ชินจิพูด แต่ผมเหมือนจะไม่ได้ยินที่ชินจิพูดเลยไม่เลยสักนิด

“ขอโทษนะแกกลับไปก่อนได้ไหม”

“แกเป็นไรว่ะ ไม่สบายตรงไหน”

ผมสายหน้า

 เหมือนชินจิจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็เก็บมันเอาไว้ ผมอยากขอบคุณมันจริงๆที่จะไม่พูดอะไรเพราะตอนนี้ผมไม่สามารถจะพูดอะไรได้เลย

  และไม่นานชินจิก็เดินมาตบไหล่ผมอย่างให้กำลังใจและเดินออกไป ชินจิเดินออกไปนานแล้วผมก็น่าจะไปได้แล้วเหมือนกัน

          คารุ แค่คำพูดของเธอทำไมมันมีผลต่อหัวใจฉันมากขานดนี้นะ

  หลังจากที่ผมนอนคิดมาทั้งคืนว่าผมมีอาการแบบนี้มันเป็นอาการอะไร ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าผมมีความรู้สึกนี้มาตั้งแต่เมื่อไร แต่ที่รู้ผมไม่กล้าที่จะพบหน้าเธอแม้จะสบตากับเธอผมก็ไม่กล้าเลย

“แกเป็นไรว่ะ ซึมตั้งแต่เช้าเลย” ชินจิหันหน้ามาถามผม

“แกเคยมีความรักไหม” ผมตัดสินใจที่จะถาม

“ไม่มีอ่ะ เฮ้ย!!! อย่าบอกนะแกมีความรัก” ชินจิดูเหมือนจะตกใจมากกับสิ่งที่ได้ยิน ก็เล่นเดินถอยหลังไปสามก้าวเลยนิ

“ตอนไหนว่ะ และแกมีความรักให้กับใคร” ชินจิเดินเข้ามาถามผม

“ตอนไหนฉันก็ไม่รู้หรอก แต่ที่รู้ฉัน...” ผมเลยเล่าอาการทุกอย่างให้ชินจิฟังรวมทั้งเรื่องเมื่อวานด้วย

  พอผมเล่าเสร็จชินจิที่ตอนแรกมีสีหน้าดีอกดีใจแต่พอเล่าเรื่องเมื่อวานสีหน้ากลับเปลี่ยนไป

“เฮอ เอาเถอะว่ะแกรักเขา แต่เขารักแกแบบเพื่อน ทำใจว่ะ” ชินจิพูดพร้อมตบไหล่อย่างให้กำลังใจ

“ไงชินจิ อรุณสวัสดิ์” คารุมาตอนไหนไม่รู้ แต่ที่รู้ผมจะอยู่ตรงนี้ไม่ได้

“อือ อรุณสวัสดิ์”

“อรุณสวัสดิ์ระ” คารุพูดได้แค่นั้น ผมก็ลุกขึ้นและเดินออกมาจากที่ตรงนั้นให้เร็วที่สุด

          คุโรสูเกะ เรียว แกอ่อนแอตั้งแต่เมื่อไรกัน

....................................................................................................................................

  อะ อ้าว ไหนบอกว่าไม่มีทางรักใครก่อนละ ดันมารักเขาก่อนแล้วเหรอ!!!

ติดตามนะค่ะ