My Love ปฏิบัติการรักพิชิตใจยัยจอมจุ้นและนายแบดบอย
Penpicha
8) ชอบแบบเพื่อน
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ8
กลางวัน
จู่ๆเรียวและชินจิก็มากินข้าวกับพวกฉันและยังไปนั่งคุยกันที่ประจำของพวกฉันอีกต่างหาก
“นี้นายเมื่อวานทำไมนายเถอะอยู่นั้นได้ละ” ฉันถามเรียวที่กินข้าวกล่องของตัวเองแบบไม่สนใจใคร “เธอถามแบบนี้ตั้งแต่เช้าแล้วนะ” ชินจิพูดขึ้นก่อนจะไปดื่มน้ำที่อยู่ใกล้มือ
“ก็มันสงสัยนี้ พวกนายไปอยู่ตรงนั้นได้ไง” ฉันหันไปพูดกับชินจิทันที
“เธออยากรู้ไปทำไม” เรียวหยุดกินข้าวของตัวเองทันทีและหันมองมาที่ฉัน
“ก็ฉันอยากรู้นี้”
“เฮอ เธอนี้งั้นก็ได้ แต่กินข้าวให้เสร็จก่อนละกัน” แล้วเรียวก็ก้มหน้ากินข้าวทันที
“จริงเหรอ” ฉันพูดและยิ้มไปให้
เรียวเงยหน้าขึ้นมานิดนึง เรียวมองรอยยิ้มนั้นของคารุแล้วรู้สึกว่าหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้น
ทำไมแค่รอยยิ้มของคารุแค่นั้น ทำไมต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ เรียวคิด
“บอกเร็ว” ฉันเร่งเรียวเมื่อเขาไม่ยอมเล่าให้ฟังสักที ก็เรามานั่งใต้ร่มไม้ที่ประจำนานแล้ว
“อะไรเล่า”
“ก็นายบอกว่าจะเล่าให้ฟังอ่ะ”
“ก็บ้านฉันไปทางนั้น แล้วพอดีฉันเห็นพวกนั้นตบเธอเลยเขาไป”
“ชินจิด้วยเหรอ”
“อืม”
“เป็นยังนี้นี้เอง”
“ถ้าเข้าใจแล้วก็เลิกเซ้าซี้นะ” เอ๋ทำไมพูดอย่างนั้นละ พูดเหมือนกับว่าเรียวรำคาญฉันเลย
ไม่มั่ง เรียวคงไม่เป็นแบบนั้นแน่ แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกเจ็บและน้อยที่หน้าอกด้ายซ้ายนะ
“นี้คารุเธอเป็นไรหรือเปล่า เธอทำหน้าแบบนี้ตั้งแต่กลางวันแล้วนะ” ยูมิถามเมื่อเราเดินออกมาหน้าโรงเรียน
“หน้าแบบไหน”
“ก็หน้าแบบนี้ไง” แล้วยูมิก็ชี้มาที่หน้าฉัน
“ก็หน้าฉันมันก็เป็นแบบนี้” แล้วฉันยิ้มเพื่อกลบกลืนไม่ให้ยูมิสงสัย
“มันไม่เดิม” ยูมิยังสงสัยอีก
“เธอคิดมากไปเองมั่ง” แล้วฉันก็เดินนำยูมิไป แต่ฉันยังเดินไม่ถึง 3 ก้าวก็ถูกยูมิจับหันหลังแล้ว
ถึงตัวเล็กกว่าฉัน แต่พลังน่ะเยอะกว่าฉันน๊า
“อะไรเหรอ” พอฉันถูกจับหันหลัง ยูมิก็จ้องตาฉันไม่กระพริบเหมือนจะค้นความจริงอะไรสักอย่าง
“เธอมีอะไรในใจกันแน่” พอยูมิจ้องตาฉันนานพอแล้วจึงเอ๋ยพูด
“อะไร ฉันไม่มีอะไรสักหน่อย”
“เธอโกหก” ยูมิตะโกนเสยงดังทำให้ฉันสะดุ้งนิดๆ
“อะไร ฉันไม่ไดโกหกเธอสักหน่อย และมีเรื่องอะไรที่ฉันต้องโกหกเธอด้วย” ฉันจับมือของยูมิที่จับฉันอยู่ออกไปและจ้องตายูมิอย่างไม่เข้าใจจริงว่าเพื่อนฉันเป็นอะไรกันแน่
“เธอรักเรียวแบบไหน”
ฉันตามอารมภ์เธอไม่ทันแล้วนะ ยูมิ
“ฉะ ฉัน ฉันก็รักเรียวแบบเพื่อนคนหนึ่งนะสิ”
“แน่นะ”
“อืม”
เดี๋ยวนะ ที่เธอถามแบบนี้นะหรือว่า
“เดี๋ยวนะเธอรักเรียวเขาแล้วเหรอ”
“บ้าน่า ฉันเนี่ยนะจะรักเรียวมีแต่เธอนั้นแหละที่จะรักเขา”
“อย่ามาโยนให้ฉันนะ บอกมาสิเธอรักเรียวใช่ไหม”
“ใช่ แต่แบบเพื่อน”
“แน่นะ”
“ก็ใช่สิ” ฉันกะว่าจะถามอีกแต่ยูมิก็พูดขึ้นมาสักก่อน
“อย่าพึ่งถามอะไรตอนนี้เลย ฉันว่ากลับกันดีกว่านะเดี๋ยวจะค่ำกว่านี้” ยูมิพูดพร้อมหันไปมองท้องฟ้าที่ตอนนี้เริ่มจะเป็นสีดำแล้ว
“อืม” ฉันและยูมิเดินไปเรื่อยโดยไม่มีใครเอ๋ยปากพูดสักคำ
ฉันขึ้นมาบนห้องด้วยใจไม่อยู่เนื้อกับตัวเลยขนาดแม่เรียกฉันดังมาจากข้างล้างเหมือนจะไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น ที่ได้ยินมีแต่เสียงของยูมิวนเวียนอยู่ในหัว ฉันทิ้งกระเป๋าลงพื้นและเดินไปที่เตียงก่อนจะทิ้งตัวนอน
“เธอชอบเรียวแบบไหน”
คำถามนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัวไม่มีวันที่จะหายไปเลย ฉันลุกขึ้นจากเตียงทันทีและไปอาบน้ำเผื่อมันจะหายไปบ้าง แต่ฉันคิดผิดมันไม่หายไปเลย เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จแล้วคำถามนั้นยังวนเวียนอยู่ในหัว
ฉันลงไปข้างล้างและเดินเข้าไปในครัวและลงมือกินข้าว พ่อแม่เองคงจะแปลกใจเมื่อฉันกินข้าวไม่รอพวกท่าน
“ลูกเป็นอะไรเหรอเปล่า” พ่อฉันถาม
“เปล่าค่ะ”
“บอกแม่ได้ไหมลูก”
“ไม่เป็นไรจริงๆค่ะ อิ่มแล้วนะค่ะ” ฉันตอบแม่ก่อนจะเอาจานไปเก็บและเดินขึ้นไป
ฉันขึ้นมาบนห้องและทิ้งตัวนอนบนเตียงและฉันก็คิดคำถามของยูมินั้นทั้งคืน
รุ่งเช้า
“ไง~” เสียงหวานทักขึ้นและนั้นไม่ต้องเดายูมินั้นเอง
“อรุณสวัสดิ์”
“ป่ะ ไปโรงเรียนกัน” ฉันและยูมิก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน
พอฉันเข้ามาในห้อง ฉันก็เดินไปทักทักชินจิและเรียวทันที
“ไงชินจิ อรุณสวัสดิ์”
“อือ อรุณสวัสดิ์”
“อรุณสวัสดิ์ระ” ฉันพูดได้แค่นั้นเรียวก็ลุกขึ้นเดินหนีฉันไป
อะ อะไรทำไมต้องเดินหนีฉันละ!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
