Fic naruto ภาค พายุโลหิต

หลังจากที่ซื้อแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลมาแล้ว ซาสึเกะก็ตรงไปที่สำนักงานกองกำลังปกป้องเอโดะ ก็เห็นว่าเป็นสำนักงานที่ใหญ่มีหลายอาคาร ซึ่งมีสามอาคารที่อยู่ด้านหน้าเป็นอาคารไม้ นอกนั้นเป็นอาคารปูน

มีทหารยามเฝ้าเพียบ

“น่าร้ากกกกกอ่ะ”

“ดูคล้ายท่านเบนิจัง…”

“ญาติห่างๆชั้นเอง ชื่อซากะ”

ซาสึเกะไม่รอช้ากระโดดข้ามกำแพงไป โลลิท่ามกลางฝูงหมา เอ้ย หมี ดอกฟ้าในดงโจร

ทหารยามที่อยู่บริเวณนั้นร้องตะโกน “มีคนบุกรุก! มันเข้าไปแล้ว”

คาโอรุหรือบันไซมองผู้มาใหม่ “ประตูมีก็ไม่ใช้นะ”ชายหนุ่มยกมือห้ามทหารที่จะเข้ามา”คนนี้ไม่ใช่ศัตรู ยังไม่ใช่ ในตอนนี้…”

ทหารยามที่มีอาวุธครบมือยอมล่าถอยไป

ซาสึเกะนำแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลสีแดงสดออกมา ให้เด็กหญิงในชุดมิโกะ “เอา เห็นว่ามันน่ากินดี”

ซากุระในร่างเด็กรับแอปเปลิ้ลจากอีกฝ่ายมา ก่อนจะแกะห่อและกัดกินโดยไม่พูดอะไร จนกระทั่ง แอปเปิ้ลหมด

“หิวอยู่พอดี ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร เอาอีกอันไปกินสิ”

เด็กหญิงรับแอปเปิ้ลมา ก่อนจะเข้าไปจูงมือฝาแฝดตัวโต”ไปทำงานกันเถอะ ส่วนคุณหมี หมดธุระแล้ว ก็เชิญเที่ยวให้สนุกนะคะ”เธอยิ้มให้ตลบท้าย ช่างน่ารักแต่แววตาไม่ได้ยิ้มตาม

คำพูดของเด็กหญิงช่างเฉยชา ซาสึเกะทำได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเดินจากไป ร่างจริงของเธอก็ยังคงเป็นสาวอายุ 19  หญิงสาวที่ต้องแบกรับหน้าที่อันหนักอึ้ง ถึงเธอจะมองเค้าว่า เค้าเป็นเพียงตัวหมากในกระดานที่เธอใช้ก็ตาม เค้าก็ยินดีที่จะเป็นตัวหมากให้เธอใช้ เค้าพอจะรู้ว่าเธอคิดยังไง แต่ในใจก็อดไม่คิดไม่ได้ว่า เธออาจจะมีใจให้เค้านิดๆก็ได้

…

“เน่…ไม่ปฏิเสธน้ำใจ ไอ้หมีนั่น ไม่สมเป็นเธอเลยนะ”คาโอรุเอ่ยถามเด็กหญิงที่ตอนนี้นั่งเดินหมากคนเดียว ซึ่งตัวหมากบนกระดานนั้นมีทั้ง หมากรุกสากล ตัวโกะและหมากรุกที่เป็นตุ๊กตาคน

เด็กหญิงหยิบตัวหมากที่ตัวอัศวินสีดำออกมา “ชั้นแค่…ไม่ได้ทำเรื่องโง่เขลาอย่างการสร้างศัตรูโดยไม่จำเป็นนี่นา ในตอนนี้ชั้นขี้เกียจสร้างศัตรูเพิ่ม แต่ถ้า…”มือเล็กที่ถือหมากอัศวินดำค่อยกำตัวหมากนั้นจนแหลกละเอียดก่อนจะนำชิ้นส่วนนั้นมาใส่ถังขยะ “ถ้ามันทำตัวมีปัญหามาก ก็ต้องกำจัดสถานเดียว แต่ชั้นเห็นว่า มันมีประโยชน์เยอะดี จะทิ้งก็เสียดาย”

“หึ!ทำเป็นโจโฉกินซี่โครงไก่ไปได้”

เด็กหญิงหัวเราะเสียงใส“ฮ่าๆ มันใช่ซะที่ไหนล่ะ โลกซามูไรน่ะ มันอาจจะไร้ประโยชน์แต่ถ้าโลกนินจาล่ะก็…ประโยชน์เยอะ ถ้านายไม่ชอบ…กำจัดเลยไหมล่ะ เพราะถ้าเราทำแบบนั้น คงจะมีคนสนับสนุนเราเยอะนะ”เด็กหญิงฉีกซองที่ห่อแอ๊ปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลมากัดกินไปคำหนึ่ง แล้วแสยะยิ้ม”หึ!ถ้าจะลงมือ นายจัดการได้เลย ชั้นยังไม่อยากสร้างศัตรูกับพวกนินจาหรอกนะ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้”

“ไม่ล่ะ ขี้เกียจ ถ้าเราทำแบบนั้นเหมือนกับว่าเราใส่ใจอย่างอื่นแทนที่จะเป็นหูตา ทำงานต่อเถอะ”

เด็กหญิงหยิบพู่กันมาก่อนจะบรรจงเขียนพลางตรวจเอกสาร

หลังจากที่เคลียร์เอกสารกองโตเสร็จ สองแฝดมีห้องทำงานห้องเดียวกัน หากไม่มีเหตุจำเป็นก็ไม่มีใครกล้าเข้า

ส่วนสองหนุ่มนั้นหยุดงานเพราะถึงวันหยุดพอดี ไม่งั้นเรื่องยาว

คาโอรุเอนหลังกับเก้าอี้นุ่ม”เยอะว่ะ กี่โมงแล้ววะ”

เด็กหญิงมองนาฬิกา”สามโมงเย็นแล้ว หิวอ่ะ พาไปหาคุณตาที”ร่างเล็กเข้ากอดคอคนตัวโต

“ปู่คงจะเฮหรือช็อคก็ไม่รู้นะ ที่หลานนสาวคนสวยกลายเป็นเด็ก3ขวบแบบนี้”

“ก็เห็นจนชินแล้วนี่นา”

ขณะเดียวกัน

กลุ่มโคโนฮะก็พากันท่องเที่ยวไปยังสถานที่ต่างๆของแคว้นเอโดะ ซึ่งแยกไปเป็นกลุ่มโดยแบ่งเป็น

กลุ่ม1 ซาอิ อิโนะ นารูโตะ ฮินาตะ

กลุ่ม2 เทมาริ ชิกามารุ เท็นเท็น ลี

กลุ่ม3คือคนที่เหลือที่ไปเที่ยวตามอำเภอใจ

กลุ่มแรกได้มาที่โรงบ่อน้ำร้อนธรรมชาติของเอโดะซึ่งใหญ่มากแถมที่นี่ยังมีนักท่องเที่ยวมาแช่น้ำกันเพียบ

ซาอิที่อ่านคู่มือท่องเที่ยว”สมแล้ว คนเอโดะชอบแช่น้ำร้อน”

อิโนะ”แต่ชั้นว่าบ้านของซากุระหรูกว่าเยอะ”

ฮินาตะนึกสนใจ”บ้านของคุณซากุระมีบ่อน้ำร้อนด้วยเหรอคะ”

“อื้อ ยิ่งได้แช่ท่ามกลางแสงดาว วิเศษมากๆ”

นารูโตะเอ่ยขึ้น”ท่าทางจะมีหลายโซนด้วยแฮะ และด๊อกเตอร์ฟิช คืออะไรอ่ะ”

ซาอิเปิดคู่มือท่องเที่ยว “ดูเหมือนว่าจะเป็นโซนมัจฉาบำบัดครับ เหมาะสำหรับคนที่เป็นโรคผิวหนัง ช่วยให้สุขภาพผิวดี ทำให้ผิวผ่องใส เหมาะกับนารูโตะคุงนะครับ เป็นกลากเกลื้อนด้วยนี่”

คนโดนว่าโวย”จะบ้าเหรอ ชั้นหายตั้งนานแล้ว!”

“อาจเป็นซ้ำได้นี่ครับ”

“หน๊อยแก!”

สองหนุ่มเตรียมจะฉะกันแต่ สองสาวก็ทำหน้าที่ห้าม

อิโนะ”พอเถอะน่า อายเค้า”

ทั้งสี่ก็ตรงไปที่โรงบ่อน้ำร้อน ซึ่งที่ว่างคือโซนอบน้ำรวม งานนี้ทำเอาสามในสี่หน้าแดง คือ ฮินาตะ อิโนะ นารูโตะ ดูเหมือนซาอิจะไม่ค่อยรู้สึกรู้สาอะไรนัก

พอมาถึงบ่อก็เห็นว่า คนแช่น้ำเต็มไปหมด ดีที่บ่อรวมนั้นอนุญาตให้แช่น้ำทั้งๆชุดว่ายน้ำได้ ซึ่งมีบริการให้เช่า

ส่วนใหญ่คนที่มาแช่น้ำนั้นจะมากันเป็นครอบครัวเสียมากกว่า

ฮินาตะเหลือบไปเห็น เด็กตัวน้อยกำลังช่วยถูหลังให้พ่อย่างตั้งใจในขณะที่ผู้เป็นพ่อช่วยสระผมให้แม่ อย่างมีความสุข เธอเองก็อยากจะมีความสุขอย่างนั้นบ้าง  มันคงจะดีไม่น้อยที่มีลูกสักคนสองคน

…

กลุ่มที่ 2 ได้มาเที่ยวตามศาลเจ้าของแคว้นเอโดะ ก็มีนักท่องเที่ยวมากันมากมายแม้ไม่ใช่หน้าเทศกาล

ลีนั้นเหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งในชุดมิโกะ เดินสวนกับเค้า

ชายหนุ่มคว้าแขนไว้“ซากุระซัง” แต่หญิงสาวคนนั้นหาใช่ไม่ เธอเป็นหญิงสาวที่มีผมสีแดงสดยาวสลวยที่เกล้ามวยด้วยปิ่นไว้ครึ่งหนึ่ง  ดวงหน้างามเฉิดงายยิ้มหวาน

“ขออภัย ที่ทำให้ผิดหวัง ชั้นไม่ใช่ซากุระหรอก ชั้นคามิโนะ ริริน เป็นลูกพี่ลูกน้องกับเค้าจ้ะ”

เท็นเท็นอดไม่ได้ที่จะชื่นชมหญิงสาวผมแดงคนนี้ เธอช่างงดงามนัก

ริรินยิ้มหวานก่อนจะเข้ามาใกล้เท็นเท็นพลางดมกลิ่น “หอมจัง…”

เท็นเท็นช็อค เช่นเดียวกับคนอื่นๆ

สาวผมแดงแสยะยิ้ม ตาสีมรกตฉายววสดใส”ชั้นไม่ได้ชอบเพศเดียวกันเหมือนยัยมิกิอะไรนั่นหรอกนะ ที่หอมน่ะคือวิญญาณที่ตามเธอมาต่างหาก”

งานนี้ทำเอาทั้งสี่ช็อค

หญิงสาวชุดมิโกะหัวเราะเบาๆอย่างมีจริตตามที่ถูกฝึกมา”ตระกูลคามิโนะ เป็นตระกูลคนทรง ย่อมสามารถมองเห็นวิญญาณได้  ชั้นเองก็มีเชื้อสายขององคเมียวจิเช่นเดียวกับซากุระนะ ความจริงเด็กคนนั้นมองเห็นวิญญาณแต่เหตุผลที่เค้าไม่พูดอะไร คงเป็นเพราะเหนื่อยหรือไม่อยากยุ่งกระมัง…”

เท็นเท็นเอ่ยถาม”เค้าเป็นใครคะ คือ คนที่อยู่กับชั้น”

“แหม หน้าแดงเชียวพ่อหนุ่ม”หญิงสาวเหมือนจะสนทนากับคนที่อยู่ข้างหลังเท็นเท็นมากกว่า ทำเอาคนอื่นเริ่มรู้สึกขนลุกขนพอง “เค้ามีตาสีขาวและดำยาวที่เงางามนัก”

เท็นเท็นและลีอุทานพร้อมกัน “เนจิ!”

ลีขอร้อง”คุณพอจะช่วยให้พวกเราเห็นเค้าได้ไหมครับ”

มิโกะสาวหันหลัง”ตอนนี้ชั้นมีธุระ ถ้าอยากจะเจอเค้า มาที่…คฤหาส์นตระกูลคามิโนะ สิ ชั้นจะรอที่นั่น ลาก่อน…”

เท็นเท็นน้ำตาไหล เพราะเธออยากจะเจอเขาเหลือเกิน ยิ่งรู้มาว่า เนจิยังอยู่ใกล้ๆเธอ เธอก็อยากจะเจออีกสักครั้ง แค่ครั้งเดียวก็ยังดี

ลีทำได้แต่ปลอบใจเพื่อนสาวร่วมทีมที่กำลังสะอื้นไห้จนตัวโยน

ชิกามารุไม่อาจเอื้อนเอ่ยอะไร แต่ก็นึกบางอย่างได้ “ลองขอให้ซามุยพาไปที่คฤหาส์นตระกูลคามิโนะดู หมอนั่นน่าจะพาไปได้นะ”

เทมาริสนับสนุนก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้

เท็นเท็นรับผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตา

*เผื่อใครไม่เข้าใจ คำว่าโจโฉกินซี่โครงไก่ของคาโอรุนั้น มันมีในเรื่องสามก๊กค่ะ มีอยู่คราวหนึ่งที่โจโฉโดนโจมตีกองเสบียงทำให้กองทัพไม่ค่อยมีอะไรกิน โจโฉก็ได้กินแค่ซี่โครงไก่ซึ่งเนื้อน้อยจะทิ้งก็เสียดาย และขุนพลคนสนิท แฮหัวตุ้นมาขอคำสั่ง ซึ่งจะใช้รหัสในการส่งสาร โจโฉเลยเอ่ยคำว่าซี่โครงไก่ ซึ่งในกองทัพก็ไม่มีใครแปลได้ แต่ก็มีนักปราชญ์คนหนึ่งแก้ได้ว่า ซี่โครงไก่นั้นจะเนื้อน้อยเคี้ยวยาก แต่จะทิ้งก็เสียดาย รหัสนี้จึงแปลได้ว่า ให้ถอยทัพ และสุดท้ายโจโฉก็สั่งประหารปราชญ์คนนั้นไปเพราะระแวงว่ารู้ทันความคิดของตน แต่ในกรณีของซากุระนั้น เห็นว่าซาสึเกะนั้นไม่ควรจะไปทำลายน้ำใจแต่ก็ไม่ตอบรับอะไร เรียกง่ายๆคือ ซากุระจะทำตัวเฉยๆใส่ซาสึเกะและให้ซาสึเกะคิดเอาเองเพราะไม่ต้องการเป็นศัตรูด้วย

มาอัพแล้วน้า  ขออภัยที่มาอัพช้านะคะ ตอนนี้อะไรหลายๆอย่างมันเพิ่งจะลงตัว คือ นิกซ์ไม่ค่อยสบาย ตอนนี้แข็งแรงและ คือก่อนหน้า แม่ป่วยเลยต้องดูแลแถมโน๊ตบุ๊คเสีย ต่อไปจะทยอยอัพนะคะ