ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

     เมื่อคืนกว่าผมจะได้หลับได้นอนก็ตีสามแล้วไม่ต้องสงสัยหรอกเป็นเพราะเขื่อนกับโทโมะมันมานอนบ้านไม่พอยังจะมาโวยวายเรื่องแฟนของพวกมันกว่าผมจะห้ามให้มันหยุดได้ใช้เวลานาน พอมันหยุดมันหาเรื่องก่อกวนผมอย่างเต็มทีบอกให้ผมไปเปิดทีวีช่องปกติมันไม่ดูมันบอกจะดูแผ่นหนังผมก็ไปเอามาให้พวกมันอีก ครั้งนี้อยากเล่นเกมส์ผมก็ไปเอาเกมส์พร้องเครื่องเล่นให้แล้วผมก็หนีไปนอนตื่นมาตอนเช้าพวกมันยังนั่งเล่นเกมส์กัดอยู่เลย ตอนนี้ผม​อยู่บริษัทมีความรู้สึกง่วงนอนมากเลยรีบขึ้นไปบนห้องทำงานไปนอนหน่อยวันนี้ไม่มีคิวงานด้วย
"สวัสดีค่ะท่านประธาน"กุ๊ก​กิ๊บทักทาย​ผม​เมื่อ​เดินสวนกันหน้าลิฟต์ผม​ไม่​พูดอะไรแล้วเดินขึ้นไปต่อ พอถึงห้องก็ได้เวลาหลับแล้ว
"ท่านประธานค่ะ"ฉันเข้าไปเข้าในห้องเห็นเขากำลังอยู่เลยเดินออกไปชงกาแฟเข้ามาให้แก้ง่วง
"คุณพ่อคร้าาา"ฉันปลุกเขาโดนการเรียกแล้วสะกิด
"มีไร"ผมยังไม่ลืมรูปนั้นนะ
"เอากาแฟมาให้ค่ะ"โกรธอะไรฉันป่ะเนี้ยเสียงดูเรียบๆแปลกๆ
"อืม"
"เป็นไรป่ะเนี้ย"ฉันถามเขาที่ลงไปนอนต่อด้านล่าง
"...."ผมไม่ตอบหรอกครับ
"เงียบอีกแหละ"เงียบใส่ฉันอีกแล้วอ่ะ
"ไม่ไปหาคู่รักล่ะ"ผมถามเธอเห็นยังถ่ายรูปลงอินสตราเกรมด้วยกันอยู่เลย ที​กับ​พิ​ช​ชี่ถ่ายจังกับผมไม่เห็นเคยถ่าย
"ใครอ่ะ"ฉันคิดไม่ออกนะเนี้ย
"...."รู้อยู่แล้วยังจะมาถามอีก
"ใครอีกอ่ะก็มันคิดไม่ออก"ฉัน​พูด​พลางเดินเข้าไปใกล้เขาแล้วนั่งลงข้างๆซบไหลเล็กน้อย แต่เขากลับผลักออก
"พิชชี่"ฉันคิดออกแล้วรูปเมื่อวาน
"คิดออกแล้วก็ไปดิ"ผมไล่เธอออกไป
"ไม่ มันก็แค่รูปที่ไอ้พวกนั้นมันแกล้งฉัน"ก็​มัน​จริงนี่ยั​ย​แก้ว​แกล้ง​ฉัน
"ไม่เชื่อ"ผมพูดพลางหลับตาลง
"ตามใจ"ฉันพูดแล้วเดินออกไปนอกห้อง
"โกรธต่อไป"ผมว่าอธิบายอีกนิดเดียวผมจะหายโกรธแล้วเนี้ย ช่างเถอะนอนดีกว่าผมง่วงมากตอนนี้
.
.
.
.
     ฉันเดินออกมาคลายเครียดข้างนอกที่​ไม่ใช่​ห้องทำงานของฉัน ตอนนี้ไม่เข้าใจเลยจะคุยกับฉันดีๆไม่ได้หรือไงมันก็แค่รูปถ่ายไงจะคิดอะไรมาก ไม่เข้าใจการโดนแกล้งหรือไง ช่างเถอะฉันดีกับเขาเมื่อไหร่จะเตรียมคิดบัญชีเพื่อนตัวแสบ
"เป็นไรหรือเปล่า ดูเครียดนะ"กุ๊กกิ๊บเดินมาจากข้างหลัง
"เปล่าหรอก"ฉัน​แล้วหันไปมอง​วิว​บน​ท้องฟ้าผ่าน​ริม​หน้าต่าง
"ท่าน​ประธานโกรธอ่ะดิ"คำพูด​นั้น​ทำให้​ฉันหันกลับมาทันที 
"รู้​ด้วยเหรอ"รู้​ได้ไง
"รู้สิ ก็​เลขา​มายื​น​เงียบ ส่วน​ท่าน​ประธานก็เดินไม่ทักทายใคร สรุปคือเงียบเหมือนกัน"ช่างสังเกตดีเนอะ
"อย่างที่รู้ล่ะ"
"ไปง้อสิ เดี๋ยวก็หาย"เป็น​คำแนะนำที่ดีแต่ถ้าเขาไม่หายอ่ะ
"จะลองดู"ฉันกำลังจะไปแต่กุ๊กกิ๊บจับมือไว้ก่อน
"ถ้า​ไม่​หายก็อ้อน ทำให้ได้แหละสู้ๆ"
"ขอบคุณนะเพื่อน"ฉันพูดส่งแววตาที่ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ
"จ้า ไป​ได้​แล้ว"กุ๊กกิ๊บพูดแล้วฉันก็เดินไป 
"ป๊อป ฟางซื้อของมาให้"ฉันเดินเข้าไปในห้องเขา แต่​ปรากฎว่าหลับ​อยู่ ทำไงอ่ะเดินไปนั่งใกล้ๆที่เขานอนอยู่ก็แล้วกัน ค่อยๆ​ปลุก​โดยการ​เอา​ตุ๊กตาหมีที่ซื้อมาให้ไปลูปบริเวณหน้าเขาสักพักนึ่งเขาดึงฉันลงไปนอนด้วยกันเสียงั้น แถมยังกอดแน่นอีกดิ้นก็ดิ้นไม่หลุด
"ตื่นแล้วใช่ป่ะ"ฉันถามเขาที่แกล้งหลับต่องั้นเหรอ ทีเมื่อเช้าเข้าใกล้ก็ไม่ได้
"มีอะไรอีกอ่ะ"ผมพูดพลางหาวิธีหยุดแรงดิ้นของเธอ ด้วย​การล็อคคอเอาไว้แล้วเอาขาพลาดที่ขาของเธอ
"คือ รูปนั้นตอนถ่ายมันเบียดกัน แล้วแคปชั่นนั้นแก้วก็เป็นคนคิด"ฉัน​พูด​อย่างอ่อนหวานพลางหันหน้าเข้าหาเขาแล้วทำการใช้มือโน้มคอเขาค่อยๆประกบปากอย่างช้าๆและดูดดื่ม เพื่อ​เป็นการ​ขอโทษแต่​เขา​เหมือนจะ​เกินเลย​ฉัน​เหมือนกันนะก็เล่นลูปหลังฉันทำให้รู้สึกเสี่ยว​สันหลังขึ้นมา ฉันเลยตัดสินใจถอดจูบออกจากกัน
"แล้วยอมให้เขาทำ"เป็นผมไม่ยอมเด็ดขาด
"ก็ทำอะไรไม่ได้นิค่ะคุณพ่อ"ฉันอ้อนสุดๆพลางขยับหน้าเข้าไปใกล้หน้าอกของเขา
"เหรอ​ครับคุณแม่"ผมพูดพลางเคาะหน้าผากเธอสักทีหนึ่งหมั่นไส้
"อะไรอ่ะคุณพ่อเจ็บนะ"ฉันพูดพลางรูปหน้าผากตัวเอง
"อะไรอ่ะ​คุณพ่อ​เจ็บนะ"ผม​พูด​เลียนแบบเธอพร้อมท่าทาง
"จะพูดตามทำไมเนี้ย"เริ่ม​หงุดหงิดนิดแต่ก็ขำท่าทางของเขา
"จะพูดตามทำไมเนี้ย"
"ยังไม่หยุด โอ๊ย"ฉันพูดพลางแกล้งทำมือยกขึ้นมาแล้วกำมาหมุนบริเวณแก้ม
"ยังไม่หยุด โอ๊ย"ผมทำตามดูแล้วก็ขำตัวเองเหมือนกัน
.
.
.
.
     ผม​ว่าได้เวลาที่​แก้เผ็ด​เพื่อนของ​เธอ​กัน​บ้างแล้ว ยังไง​เขื่อน​กับ​โทโมะก็ยัง​อยู่บ้านผมอยู่เลยพวกมันบอกผมว่าค่อยกับอาทิตย์หน้า 
"คิด​วิธีแกล้งเพื่อน​คืน​ได้ยัง"ผม​ถาม​เธอที่นอนซบอกแล้วคิดอยู่ตั้งนานยังคิดไม่ออกเลย
"ยังเลย"ฉันคิดไม่ออกนิว่าจะทำยังไงดี
"ใช้​โทโมะเป็นตัวช่วยไหม"ผม​เสนอ​เห็นว่าแก้วเป็นคนคิดแคปชั่นนิ
"ดี​เหมือนกันนะ ว่าแต่ช่วยยังไง"ฉันเห็นด้วยพร้อม​รอ​ฟังอยู่
"งั้นเอางี้........"ผมกระซิบกับเธอว่าให้โทโมะถ่ายรูปคู่กับเธอสองต่อสองมีข้อแม้ว่าเธอต้องไปนอนที่บ้านผมเท่านั้นเพราะสองคนนั้นมันลางานหนึ่งอาทิตย์ไม่ต้องถามว่าเรื่องอะไรก็เรื่องเที่ยวเมื่อคืนพวกมันเลยเล่นลาเป็นอาทิตย์แล้วมัน​อยู่​บ้านไม่ไปไหน เดี๋ยวผมจะเป็นคิดแคปชั่นให้เจ็บแสบ
"ตกลง"ฉันว่าคนอย่างแก้วหนามย่อก็ต้องเอาหนามบ่ม คิดสนุกอย่างแกล้งเพื่อนรักขึ้นมาแล้วสิ ได้ไปบ้านเขาก็ดีจะได้ไปเยี่ยมแม่เขาด้วยคิดถึง
"ขอบคุณนะ"ฉันพูดพลางหอมแก้มเขาเพื่อขอบคุณแล้วเขาก็หอมแก้มฉันคืน
"นอนต่อนะ"ผมพูดพลางจะหลับตา
"เดี๋ยว"ฉันห้ามเขานอนก่อน
"อะไรครับ"ผมถามเธอที่มาห้ามผม
"เอา​ตุ๊กตาหมีมาง้อ"ฉัน​พูด​พลาง​เอื้อมมือไปหยิบตุ๊กตาที่อยู่ข้างตัวเขากลายเป็นว่าตอนนี้ฉันนอนทับเขาอยู่
"ขยับไปอีกนิดก็จะดีนะ"ขาเธอทับน้องชายผมอยู่เต็มไม่ใช่อะไรหรอกผม​รู้สึกจุก หลังจากนั้นเธอเลยลงไปนอนข้างซ้ายผมแทนแล้วหยิบตุ๊กตาหมีมาให้บนตัวมันเขียนว่า'คุณแม่♡คุณพ่อ' ส่วนข้างหลังเขียนว่า'ฟาง♡ป๊อป ตลอดไป'สวยดีผมชอบ
"ให้เก็บไว้ให้ดีนะคุณพ่ออออ"ฉันอยากให้เขาเก็บไว้
"ครับคุณแม่"ผมพูดแล้วหอมหน้าผากเป็นการขอบคุณสำหรับตุ๊กตาตัวนี้ถึงจะไม่​ใหญ่มาก แต่ผมก็ชอบมันแล้วก็รักคนที่ให้
"นอนเถอะ"ฉันพูดให้เขานอนต่อ ง่วงขนาดนี้ฉันว่ายังไม่ได้นอน
"ครับผม"ผม​พูดแล้วหลับตาลงนอน
.
.
.
.
.
.
ตอนที่สาม​สิบห้า ฟินเบาหรือก็ไม่เลย