ยัยเลขาป่วน​หัวใจ​ท่าน​ประทานฮ้ะ

     กลางคืนวันนั้นฉันกลับบ้านในเวลาประมาณสามทุ่มถ้าไม่ติดที่มีคนมาทักทายเขานะตอนนี้กำลังนั่งรถร่วมทางกับเขา

"พรุ่งนี้ให้มารับป่ะ"ผมถามเธอที่นั่งร้องเพลงไปตามทำนองเพลงในรถ

"ไม่เป็นไรอ่ะ ขับรถไปเอง"ฉัน​ตอบเขาคงลำบากแย่ถ้าต้องมารับฉันอีกบ้านก็อยู่คนล่ะทางกัน

"อืม"ผมพูดสั้นๆ

"อื​ม​อีก​แหละ พูดได้แต่อืมๆหรือไง"ฉันแกล้งบ่นเขา

"น่าใช่นะ"ผมกวนเธอ

"หราาา..."ฉันยังพูดไม่ทันจบดันโดยนิ้วของเขาปาดปาก

"โอ๊ย เค็ม"ฉันอยากบอกว่าโครตเค็ม

"เป็นไงล่ะ หวานอ่ะดิ"ผมพูดถึงรสชาติที่นิ้วว่าหวานเลย

"ตรงไหนเนี้ย"ฉันพูดพร้อมทำหน้าแวะ

"ดูทำเข้า ยังกับ..."ผมยังพูดไม่ทันจบแต่เธอแทรกขึ้นมา

"อะไร"

"เปล่า สวยดี"ผมแก้ตัวนิดนึ่ง

"หรออ"ให้มันจริงเถอะพ่อคุณ

"ถึงบ้านแล้ว ลงไป"ผมพูดพลางทำมือสะบัดไล่ให้ลงจากรถ

"เดี๋ยวนี้ไล่ เวลานอนอย่าคิดถึงแล้วกัน"ฉันหยอดเขา

"เพื่อให้หาคิดถึงมากอดที"ผมพูดพลางเอื้อมมือ

"บ้า ไปแล้วบาย"ฉันพูดด้วยความเขินอายแล้วเปิดประตูรถลงไปอย่างรวดเร็ว

"รีบจัง"ผมพูดยื้อเวลาสักนิดหนึ่ง

"กลับไปได้แล้วขับรถดีๆล่ะ"ฉันพูดให้เขาขับรถกลับบ้านไปได้แล้วแต่เขายังไม่ทันออกรถมีคนมาทักฉัน

"พี่ฟาง บ้านพี่อยู่นี้เหรอ"คนนั้นก็คือพิชชี่

"อ้าวพิชชี่ ใช่​นี่แหละ"ฉันหันไปพูดกับพิชชี่

"บ้านใกล้กันเลย บ้านพิชอยู่ฝั่งตรงข้ามนี้เอง"ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ 

"เพิ่งย้ายมาเหรอ"ฉัน​ถาม​อย่างสงสัย

"ใช่ครับ ได้​สอง​อาทิตย์เอง"พิชชี่ตอบที่แท้ก็ย้ายมาใหม่

"ใครหรอฟาง"ผมถามมาจากในรถโดยการเปิดกระจกลง

"พิชชี่เป็นรุ่นน้อง ส่วนนี้ป๊อปเป็นแฟนพี่เอง"ฉันแนะนำพิชชี่ให้เขารู้จัก

"หวัดดีครับพี่"พิชชี่กล่าวทักทายเขาพร้อมยกมือไหว้

"หวัดดีครับน้อง"ผม​ยกมือรับไหว้พร้อมพูดในสไตล์แข็งหน่อย

"ว่าแต่ไม่ไปทำงานเหรอพิช"ฉันถามพิชชี่นี้มันก็น่าจะได้เวลาไปทำงาน

.

.

.

.

       จะคุยกันอีกนานไหมเนี้ยฮ้ะกับน้องคนนี้ที่กับผมนะมีพูดกวน พอทีรุ่นน้องพูดได้ไพเราะมากกว่าพูดกับแฟนอย่างเราอีก

"อ๋อ พอดี​ผม​เพิ่ง​กลับมา ส่วนคืนนี้ผมลาครับพี่"ทำเป็นมาพูดลาครับน่าหมั่นไส้จริง

"อ๋อ งั้นพี่ไปก่อนนะ"ฉันพูดลาพิชชี่ไม่ค่อยอยากคุยนานเดี๋ยวคนแถวนี้จะโมโหขึ้น

"บายครับพี่"ไปได้ไปจะบายอะไรกันนักกันหนา ถ้านานกว่านี้มีเตะเอาดิ

"ขับรถดีๆค่ะ"ฉันพูดแล้วเขาก็ขับรถออกไป ส่วนผมตอนนี้ผมคิดว่าจะหาบ้านใกล้เธอน่าจะดีนะ จะได้มาเฝ้าทุกวันหรือไม่ก็ลากพาไปอยู่คอนโดด้วยกันเลยมันก็แค่ความคิดแต่ความจริงคงทำได้ยาก พอมาถึงบ้านของผมก็โทรหาเธอทันทีอยากจะรู้ว่าเธอนอนยัง

"มี​อะไร​อีก​ค่ะท่าน​ประทาน หมดเวลาของเลขาแล้วนะ"ฉัน​รับสาย​จาก​เขา

"แต่เป็นเวลาของแฟนใช่ไหม"ผมย้อนเธอหวานนิดๆ

"คงงั้นมั้ง"ฉันพูดแบบรับไม่ทันเลยกลับสิ่งที่เขาพูด

"รู้จักกับพิชชี่นานแล้วหรอ"ผมถามเธอเรื่อง​รุ่นน้องคนนั้น

"ก็นาน ตั้งแต่ปีหนึ่งมั้งถ้าจำไม่ผิด"ถามแบบนี้ไม่พอใจอ่ะดิ

"อืม แล้วจะนอนยัง"ผม​ถามเธอถ้าจะนอนแล้วจะได้ไม่กวนเวลานอนของเธอ

"ยังหรอก คงสักพักแหละ แล้วป๊อปล่ะ"ปกติ​ฉัน​นอน​ดึกอยู่แล้ว

"ยังเหมือนกัน ขอทำงานแปปนึ่ง"ผมยังเหลืองานอีกเยอะที่ยังไม่ได้ดำเนินงานให้เสร็จ

 "คุณป๊อปค่ะ ป้าว่าพักก่อนดีกว่าค่ะ"แม่บ้านที่บ้านผมเข้ามาเสิร์ฟกาแฟให้ผม

"ครับ อีก​สักพักนึ่งป้านอนได้เลยนะ เดี๋ยวขอทำอีกแปปเดียวเอง"ผมคุยกับแม่บ้านให้ไปพักผ่อนก่อนก็ได้

"ค่ะ งั้นป้าไปนะ"แม่บ้านพูดแล้วก็เดินออกไปจากห้องผม

"คุยกับใครอ่ะ"ฉันถามคนในสาย

"แม่บ้านครับ อยากได้คนมานวดให้จังเลย"ผมพูดติดอ้อนเธอนิดๆ

"เหรอ ได้ๆเดี๋ยวโทรเรียกกุ๊กกิ๊บไปให้เอาป่ะ"ฉันกวนเขาเล่น

"ไม่อ่ะ อยากได้คุณเลขามากกว่า"พูดเอง​ก็​เขิน​เหมือนกัน​นะครับ

"คง​ไม่ได้​หรอก  เพราะแม่ของเลขาเนี้ย ชอบเป็นหวงไม่ให้ออกจากบ้านกลางดึก"

"ผมว่าใช่เหรอ"ไม่​ค่อย​จะ​จริงนะเนี้ย

"ไม่ขนาดนั้นหรอก"ฉันพูดแม่ก็ไม่ได้หวงขนาดนั้นหรอก

"ทราบอยู่แล้ว ไม่​อย่างงั้นคุณเลขาคงค้างคืนกับผมไม่ได้หรอก"คำพูดของเธอทำให้ผมนึกถึงตอนที่เธอมานอนคอนโดของผม แล้วตอนที่ผมขอเธอเป็นแฟนที่ทะเลคืนนั้น

.

.

.

.

    เขาพูดมันทำให้คิดถึงเรื่องราวที่ฉันเมาแล้วไปค้างคอนโดเขา ยังให้เห็นภาพที่ทะเลทั้งสองครั้งที่เคยไปด้วยกัน

"คิดถึงอดีต"เรา​ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน

"ใจตรงกันด้วย"ฉันยังพูดพร้อมเขาอยู่

"ทำงานถึงไหนแล้วนั้นอ่ะ"ฉันเปลี่ยนเรื่องที่จะคุยกับเขา

"ยังเลยอ่ะ เพิ่งได้แค่อันเดียวอยู่เลย"เอกสาร​มัน​มี​เหลืออีกสี่ชุดที่ต้องอ่านแล้วคิดว่าจะอนุมัติให้หรือไหม

"ตั้งใจทำล่ะ สู้ๆค่ะคุณแฟน"ฉัน​พูด​ให้กำลังใจเขา

"ครับคุณแฟน"กำลังใจและกายดีขึ้นเยอะ

"ทำเลย เดี๋ยวจะ​คุย​เป็นเพื่อน"ฉันให้เขาทำงาน

"ไม่เป็นไรฮ้ะ นอนเถอะ"ผมพูดอย่างเกรงใจเธอ

"เถอะ​น่า เดี๋ยวง่วงก็นอนเอง แต่ตอนนี้ยังไม่ง่วง โอเคป่ะ"ก็มันไม่มีอะไรทำนิอยู่เป็นเพื่อนเขาดีกว่า

"ก็ได้ฮ้ะ"ผมพูดพลางอ่านเอกสารต่อ

"พรุ่งนี้ขับรถมาเองก็ระวังด้วยนะ"ผม​พูด​ด้วย​ความเป็นห่วง

"เจ้าค่ะ"

"ไม่ใช่แค่เจ้าค่ะ ต้องระวัง"ผมย้ำอีกที

"ค่ะจะระวังอย่างดี"เป็นห่วงฉันอ่ะดิ

"ดีมากครับ"ผม​พูดพอ​หันหน้า​ไปดูนาฬิกานี้จะตีหนึ่งแล้วกว่าจะเสร็จแต่เธอน่าจะหลับไปแล้วเพราะเสียงเธอหายไปเฉยเลย

"ฝันดีนะครับ"ผมพูดไปแม้ว่าเธอจะนอนไปแล้วก็ตาม

"ฝันดีค่ะ"ฉันยังไม่หลับนะถึงจะเงียบไปก็เถอะ แต่ก็ง่วงนอนบ้าง

"ยังไม่หลับอีกเหรอ"ผมถามเธอที่เพิ่งมาบอกฝันดีผม

"ยังเหรอ งาน​เสร็จยัง"ฉันถามเขาเรื่องงาน​ที่​ทำ​อยู่

"เสร็จแล้ว นอนเถอะ"ผมเองก็ง่วงนอนแล้วฮ้ะ

"โอเค พรุ่งนี้เจอกัน"ฉันพูดพลางจัดหมอนให้เป็นที่เป็นทางพร้อมนอน

"ครับ"ผมพูดแล้วล้มตัวลงนอนพลางกดวางสายจากเธอแล้วหลับลงไป

.

.

.

.

.

.

จบแล้วจ้าตอนที่ยี่สิบห้า กรุณา​ติดตามกันต่อไปนะ