รอ...วันที่เธอจะรักกัน

           ป็อบปี้กลับมาที่บ้านเดินขึ้นมาบนห้อง เข้าไปในห้องนอนก็นึกถึงภาพฟาง 

ฟาง: พี่ป็อบคะ เสื้อกับกระเป๋าฟางวางไว้ตรงนี้นะคะ 

ป็อบ: รู้แล้วน่าาา

ฟาง: คะๆ ถ้างั้นฟางลงไปทำ อาหารให้นะคะ

ป็อบ: อืม 

>>>>>>>>>>>>>

ฟาง: อย่าคะ อย่าทำแบบนี้ อย่าา อย่าา อือออ 

>>>>>>>>>>>>>

ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งรู้สึกผิด เพราะเขา ทำให้ฟางต้องเจ็บปวด ทรมาน ทุกครั้ง ร้องไห้ เสียน้ำตาทุกครั้ง เป็นเพราะเขาเอง ป็อบปี้ร้องไห้ออกมา ร้องไห้ออกมาทำไมก็ไม่รู้ จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตู ดังขึ้น

ป็อบ: ใคร 

ฟาง: ฟางเองคะ 

ป็อบ: ฟาง ฟางเหรอ (ยิ้มดีใจที่ฟางมารีบออกไปเปิดประตู)

ฟาง: ฟางมาเก็บของคะ 

ป็อบ: เชิญ

             ขณะที่ฟางเก็บของป็อบปี้ก็ยืนมองฟาง อยู่ใกล้ๆ เขาอยากจะรั้งเธอไว้เหลือเกิน 

ฟาง: พี่ป็อบคะ ฟางขอกระต่ายตัวนี้ได้มั้ยคะ

ป็อบ: มันเป็นของเธอ เธอก็ควรจะเก็บมันไว้นะ 

ฟาง: ขอบคุณนะคะ 

ป็อบ: แล้วเธอจะ เออ จะ จะไปไหนต่อฉันไปส่งที่บ้านมั้ย

ฟาง: ไม่เป็นไรหรอกคะ กั้งรออยู่ด้านล่าง

ป็อบ: (โมโหมาก) หึ มาอีกแล้วเหรอ รักกันดีนะ รู้สึกว่าจะห่างกันไม่ได้เลย 

ฟาง: ก็คงจะอย่างนั้น มั้งคะ ฟางขอตัวก่อนนะคะ ลาก่อนนะคะ 

ป้าพร: คุณฟางจะไปจริงๆเหรอคะ

เพ็ญ: นั้นสิคะ คุณฟางอย่าไปเลยนะคะ

ฟาง: ถ้าป้าพรกับพี่เพ็ญคิดถึงฟางก็ไปหาฟางสิคะ

ป้าพร: คุณฟาง 

ฟาง: ฟางฝากอันนี้ให้พี่ป็อบด้วยนะคะ ฟางไปนะคะ ฟางขอบคุณสำหรับทุกอย่างมากนะค่ะ ป้าพร พี่เพ็ญ ฟางไปนะคะ 

กั้ง: มาฟาง กั้งช่วย

ฟาง: อืม (หันกลับไปมองบ้านหลังนี้ ต่อไปเธอคงจะไม่ได้มาที่นี้อีก แล้วฟางก็หันไปที่หน้าต่างของห้องป็อบปี้ เห็นเขายืนมองอยู่ เธอจึงหลบสายตา) ลาก่อนนะคะ พี่ป็อบ 

กั้ง: ไปเถอะ