[ChanBeak]-Love you only
10.0
เขียนโดย 
Metoric_soul
วันที่ 9 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 11.58 น.
15 chapter
14 วิจารณ์
22.98K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 9 เมษายน พ.ศ. 2557 12.25 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
แชร์นิยายฟิคชั่น
1) ไอ้หยอย Vs. หมาน้อย!!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบ้านบยอน
ผมเดินขึ้นชั้นสองห้องนอนของตัวเองหลังจากกลับมาจากโรงเรียนเหนื่อยๆ อ่าาาา ที่นอนสุดที่รัก~ ผมทิ้งตัวลงพลางแหงนหน้าขึ้นมองปฏิทิน พรุ่งนี้ก็กลับมาเป็นปกติแล้วสินะหลังจากโดนรุ่นพี่คริสจัดหนักจัดเต็มให้ความสะอาดโรงยิมหลังเลิกเรียนเป็นเวลาหนึ่งเดือน จริงสิ...นี่ก็ผ่านไปหนึ่งเดือนพอดี ชีวิตผมกับดีโอก็ไม่เห็นจะมีอะไรใหม่เข้าๆมาเลย ม.ปลายปีสองทำไมชีวิตช่างราบเรียบเช่นนี้ น่าเบื่อจริงๆ
“แบคฮยอนกินข้าวลูก”
“ครับม๊า”
“วันนี้ดีโอไม่มาด้วยหรอลูก”
“เห็นบอกว่าลืมของไว้ที่ห้องกลับเลยไม่ต้องรอ คงกลับบ้านแล้วละมั้งครับ” ตั้งแต่วันนั้นดีโอดูเหม่อๆลอยๆยิ่งเวลาอยู่ต่อหน้าไอ้รุ่นพี่คริสนะ(เติมไอ้เข้าไปด้วย)ยิ่งหนักเลย เฮ้อ...
“นี่...ที่โรงเรียนเป็นไงบ้างลูก”
“ม๊าครับ...เพิ่งมาถามตอนปาไปหนึ่งเดือนเนี่ยนะ”
“ก็หนึ่งเดือนที่ผ่านมาลูกกลับบ้านเย็นทุกวันเลยนิ ม๊าก็ออกไปทำงานพอดี” ม๊าผมทำงานตอนกลางคืนน่ะ ไม่ใช่งานอย่างว่ายนะเป็นงานการโรงแรมน่ะ แล้วไอ้ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านผมก็โดนไอ้รุ่นพี่บ้านั้นจัดโทษแบบเบาะๆ(ย้ำนะ - -“)ให้ซะด้วยเลยไม่ค่อยได้เจอกัน
“ดีโอเป็นไงบ้างละ”
“สบายดี...ละมั้ง”
“แหม...ไม่ได้เห็นหน้าตั้งนานฝากบอกด้วยละกันว่าม๊าคิดถึง” เพราะดีโออยู่คอนโดคนเดียวผมกลัวมันเหงาเลยชวนมาเที่ยวบ้านบ่อยๆจนบางครั้งก็ค้างเป็นอาทิตย์ด้วยซ้ำ เพราะผมไม่มีพี่น้องอยู่กับม๊าสองคนได้ดีโอเป็นเพื่อนก็รู้แก้เหงาได้เยอะ
ครืดดดดดดดด
โทรศัพท์ผมนี่สั่นดีจริง 9.5 ลิกเตอร์ =____=”
“ฮัลโหล เออว่าไงดีโอ”
(จะถามว่าเสาร์นี้ว่างมั้ย)
“ก็ว่างนะ มีอะไรหรอ”
(คือ...........)
“ห๊ะ!” ผมลุกพรวดด้วยอาการตกใจจนม๊าสำลักข้าวเลย เป็นไปได้ไงวะนั้น ให้ตายผมก็ไม่เชื่อไม่เชื่อ ๆ ๆ
@วันเสาร์ หน้าโรงหนัง
“ดีโอ!” ผมเจอเป้าหมายก็วิ่งเข้าหาทันที ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ใกล้วันโลกแตกแล้วรึไงเนี่ย !
“แบคฮยอน! เฮ้อ...ดีใจจริงๆที่นายมา”
“แล้วไหนละไอ้ตัวต้นคิดน่ะ”
“ยังไม่มาละมั้ง...ไม่ได้แลกเบอร์ไว้ด้วย จริงสินายมีเบอร์เพื่อนทั้งห้องไม่ใช่หรอลองโทรถามน้องชายเขาดูสิ” จึ๋ย ! เบอร์ไอ้หยอยนั้นเนี่ยนะที่จะให้ผมโทร ให้ตายเถอะ...ถ้าไม่จำเป็นจริงๆผมจะไม่โทรหาใครก่อนนะเนี่ย แต่ทำไงได้ ผมจำใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหารายชื่อไอ้หยอยนั้น ชานยอล...ผมเรียกไอ้หยอยจนติดซะแล้วสิเนี่ย
(ฮัลโหล)
“ไอ้หยะ...ชานยอล นายอยู่กับพี่นายรึเปล่า”
(เฮียคริสนะหรอ...อยู่ๆทำไมอ่ะ) เสียงใสซื่อเสียน่าปาโทรศัพท์ใส่ -*- ผมจะเอาไงต่อเนี่ยฝากบอกหรือคุยเองดี ผมชำเลืองตามองผู้เสียหายที่ยืนตัวสั่นงกๆ ถ้าผมไม่มาด้วยจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
“ขอคุยด้วยหน่อย”
(เฮีย...มีคนจะคุยด้วย) เสียงไอ้นี้ดังดีเน๊อะ - -“
(ว่าไง) พี่น้องเสียงผิดกันเลยโว้ยยยย =[]=!
“คือพี่คริสฮะวันนี้พี่นัดดีโอมาดูหนังด้วยใช่มั้ยฮะ...คือมันมารออยู่ตรงทางเข้าแล้วฮะ” ผมมองซ้ายมองขวาเผื่อเจ้าตัวอยู่แถวๆนี้ อ่านไม่ผิดหรอกครับเฮียแกนัดดีโอออกมาดูหนังจริงๆแต่ผมว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ คิดจะแกล้งเพื่อนผมก็ข้ามศพผมไปก่อนเถอะ
(กำลังเดินไป รอหน่อยไม่ได้รึไง...ว่าแต่นายเป็นใคร ฉันนัดคยองซูมาคนเดียวไม่ใช่หรอ)
“พี่ก็นึกดูสิฮะว่าดีโออยู่ไหนผมก็อยู่ที่นั้น แค่นี้ละฮะ” ไอ้นิสัยปากร้ายใจเด็ดนี้ผมได้มาจากใครกันนะ ผิดกับรูปร่างใช่มั้ยละผมไม่สนหรอกใจผมกล้าซะอย่างจะเอาคนตัวสูงเท่าสองพี่น้องนั้นมาขู่ผมก็ไม่กลัวหรอก
“บะ...แบค...”
“ช่างเถอะ ไปนั่งรอกัน” ว่าแล้วผมก็กอดคอเพื่อนลากมานั่งที่ม้านั่งใกล้พลางกวาดสายตาไปทั่ว
“อ้ะ เจอละ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกพรวด เจอไรวะ O_O
“ดี”
อะ....ไอ้หยอย =[]=
“อะ...ดี”
“กะแล้วว่าต้องเป็นนาย” ไม่ใช่ผมแล้วจะใครละครับพี่คริส ให้ตายสิเป็นรุ่นพี่คนได้ไงสมองกรวงซะจริง ช่างเถอะว่าแต่พี่แกนึกจะแกล้งอะไรดีโอละถึงได้นัดมาด้วยหนังด้วยแถมยังห้อยไอ้หยอยมาด้วย หรือมันนึกอยากมาวะ - -“
“จะ...จะดูเรื่องไรละครับพี่คริส” ดูดีโอจะเกรงไอ้รุ่นพี่นี้เน๊อะ ครับทุกคำ ชิ!เห็นแล้วหมั่นไส้จริง
“จะเรื่องอะไรก็แล้วแต่นาย...ชานยอลเพื่อนมาก็พาเพื่อนเที่ยวหน่อยละกัน”
“ผมก็อยากดูหนังนะ”
“ชาน ยอล” ว่าแล้วก็เริ่มใช้อำนาจความเป็นพี่เค้นเสียงข่มขู่น้องซะแล้ว เป็นผมไม่ขู่มันผมตบเลย ไม่ใช่! ผมก็ต้องพูดดีๆสิก็เราเป็นพี่นิ (เมื่อกี้ยังจะตบเลย - -)
“ก็ได้ ไปเถอะหมาน้อย”
“ดะ...เดี๋ยวเมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ”
“หมาน้อย...ก็เห็นนายชอบกัดคนอื่นไปทั่วนิอีกอย่าง นายก็เรียกฉันว่าไอ้หยอยเหมือนกันไม่ใช่หรอ” รู้ได้ไงวะเนี่ยช่างเถอะอย่างน้อยก็เจ๊ากันอีกอย่างผมไปกัดคนอื่นตอนไหนฟระ
“แต่เดี๋ยวทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย”
“คำสั่งเฮียคริส”
“แล้วถ้าฉันไม่ไปละ”
“ก็ลากไง”
“ฮะ...เฮ้ย” มันลากจริงครับทุกท่าน TT[]TT แรงเยอะด้วย ผมโวยวายตลอดทางจนคนเริ่มมองผมเลยต้องหยุด อายเป็นบ้าเลยเว้ย ไอ้หยอยนี้อย่าให้ได้โอกาสนะจะเอาคืนให้สาสมเลย ฮึ้ย T^T
“กินไรมายังละ”
“ไม่ต้องมายุ่ง”
“กินไอติมมั้ย”
“บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง”
“งั้น...เดี๋ยวเลี้ยง”
“ไม่เอา”
“กินเป็นเพื่อนหน่อย” ฮะ...เฮ่ย ไอ้สีหน้าออดอ่อนนั้นมันอะไรกัน ผมหยุดดิ้นสักพักก็รู้สึกร้อนขึ้นมาที่หน้า เพราะความอบอุ่นจากมือนี้อีกแล้ว อุ่นเหมือนมันกำลังกอดผมเลย...
“หน้าแดง”
“กะ...ก็มันร้อนนิ กินก็กิน”
“แหล่มเลย!” อะ...ไอ้คำนี้มันแหม่งๆเว้ย - -“หลังจากเล่นสงครามประสาทกันได้สักพักเราก็หาร้านไอศกรีมที่คิดว่าถูกใจ(ไอ้หยอย)ได้ ร้านนี้เป็นร้านเล็กๆและไม่ค่อยมีคนดูผ่านนอกเหมือนไม่ค่อยน่าเข้าหรอกแต่พอเข้ามาแล้วบรรยากาศดีผิดกับข้างนอกลิบ ไอ้หยอยเดินนำไปนั่งด้านในสุด ผมต้องตามใจมันสินะ หลังจากสั่งไอศกรีมเสร็จผมก็ส่งข้อความหาเพื่อนหวังว่าปานนี้คงเอาตัวรอดได้นะ เป็นห่วงจริง...
“นี่...นายติดโทรศัพท์หรอเห็นเวลานายตาโตคนนั้นไม่อยู่ก็กดโทรศัพท์ทันทีเลย”
“ก็คุยกับไอ้นายตาโตที่นายว่านั้นแหละ...ถามจริงพี่นายคิดอะไรกันแน่”
“คงถูกใจละมั้ง”
“ถูกใจ ?”
“เพราะเฮียอารมณ์ดีเวลาได้แกล้งนายตาโต” นั้นสินะ ได้แกล้งคนต้องอารมณ์ดีเป็นธรรมดา ถ้าผมแกล้งพี่น้องคู่นี้บ้างจะอารมณ์ดีบ้างมั้ยนะ ร่างกายคงหลั่งสารเอนโอฟินเป็นว่าเล่นแน่ๆ เหอๆๆๆ
“นี้สั่งถ้วยใหญ่ไหวหรอ”
“ฉันไม่ได้สั่งของฉันคนเดียวซะหน่อย”
“หะ?”
“ก็นายบอกจะกินแต่พอมานั่งก็ไม่ยอมสั่งเลยสั่งให้ซะเลย” มะ...หมอนี้ -/////- มันคิดอะไรของมันกันแน่แล้วคิดหรอว่าสั่งมาแล้วผมจะกิน แต่เอาเถอะของฟรีแบคยินดีรับ (เปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว) ว่าแต่มันสั่งรสอะไรไปละเนี่ย
“ได้แล้วค่ะ” ช็อกโกแลต...งั้นหรอเซนท์ดีนะเนี่ย แล้วท็อปปิ้งเยลลี่ ? ไม่หรอกต้องไม่ใช่อย่างที่ผมคิดสิ
“เปิดก่อนเลย นายชอบไม่ใช่หรอ” บอกผมทีว่าไม่จริง! มันรู้ได้ไงเนี่ย
“นะ...นายรู้ได้ไง”
“เดาไม่ยาก นายชอบสั่งร้านป้าที่โรงเรียนแบบนี้ประจำ” มันว่าพลางเอาช้อนชี้หน้าเหวอๆของผม จะ....จ้องจับผิดผมตลอดเลยรึเปล่าเนี่ย ตายละ! แล้วตอนตูอาบน้ำหลังคาบพละจะโดนด้วยรึเปล่าเนี่ย ผมมัวแต่แกล้งดีโอจนลืมสังเกต(ไม่ได้ลืมแค่ทำเป็นไม่สนใจ)ไอ้หยอยนี้ไปเลย
“ตอนนี้นายกำลังคิดว่าไอ้หยอยนี้จับผิดตูตลอดเวลาเลยรึเปล่าเนี่ย ใช่มั้ย” แล้วเปิดมันตักไอศกรีมโดนไม่ลืมเยลลี่แต่ไม่ได้เอาเข้าปากเพราะรอพูดต่อ
“ฉันไม่ได้จ้องจับผิดนาย แค่เวลาฉันไปซื้ออะไรแถวนั้นส่วนสูงนายมันสะดุดสายตาฉันทุกที”
ปัง !
“มีปัญหาอะไรกับส่วนสูงผมมั้ยครับ!” ผมตบโต๊ะเสียงดัง เตี้ยแล้วไงวะ พูดงี้หาเรื่องนิหว่าจัดสักยกเลยแม่ม! แต่เดี๋ยว...ตอนนี้ผมอยู่ในร้านนิหว่า พอกวาดตามองไปรอบๆก็มีสายตาหลายคู่จับจ้องผมอยู่ อิ้บอ๋ายละ TT^TT
“นั่งลงเหอะ” คำพูดขำๆทำเอาผมหน้าแดงหนักกว่าเดิม แม่ม! สรรหาเรื่องให้ผมอับอายไม่เว้นแต่ละวันจริงๆ ว่าแล้วผมก็กระแทกตัวนั่งตัวแล้วเบ้หน้าหนีทันที อารมณ์เสียเว้ย!!
“สั่งมาแล้วไม่กินละ เดี๋ยวก็ละลายหมด”
“นายกินไปคนเดียวเหอะ”
“ไม่ไหวหรอก...สัญญาไม่เป็นสัญญานิหว่า”
“ไม่ได้บอกว่าสัญญาซะ...หน่อย” ผมกะจะหันมาวีนแต่สายตาผิดหวังทำให้ผมต้องเสียงอ่อนลงทันที ตาคู่นั้นจ้องผมอยู่หลายวินาที นิ่งด้วย ผมเลยโบกมือตรงหน้านัยน์ตาคู่สวยก็ไหววูบไปช่วงนึง
“เป็นอะไรของนาย”
“เปล่า”
“อ้าวชานยอล” เสียงใครวะ พอผมหันไปคำตอบก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที พี่ลู่หาน ประธานชมรมกีฬานิหว่าแล้วมาทำไรทีนี้วะแล้วมาตอนไหนวะเนี่ยย่องเบาชิบ
“ดีครับพี่ลู่”
“อ่า เพื่อนใหม่หรอพี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“นี้แบคฮยอนเพื่อนในห้องครับ นี้พี่ลู่เพื่อนพี่คริส” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ส่งยิ้มหวานให้ คนไรวะ หน้าสวยโครต!! ยิ่งนัยน์ตาคู่นั้นดึงดูดจนผมละสายตาไมได้เลย ร่างขาวเนียนเล็กผิดกับตำแหน่งในโรงเรียน แถมกลิ่นตัวยังหอมผิดวิสัยนักกีฬาด้วย ผมสีชมพูอ่อนชวนเคลิ้มนั้น ชาติหน้าเกิดเป็นผู้หญิงเถอะครับถ้าจะสวยขนาดนี้
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”
“เพิ่งมาเองไม่ใช่หรอ”
“เพิ่งมาบ้าอะไร นั่งอยู่นานแล้ว งั้นพี่ไปนะเดี๋ยวฮุนรอนาน”
“ฮุนมาด้วยหรอฮะ” ผมแทบลุกพรวดไอ้คนหน้าตายอย่างหมอนั้นออกจากบ้านมากับพี่คนนี้เนี่ยนะ!! เออเว้ย ผมว่าห้องผมมันก็มีอะไรแปลกๆเยอะเลย
“คริสมาป่ะ”
“มาครับแต่ดูหนังกับเพื่อนหมอนี้”
“งั้นหรอ...งั้นพี่ไปนะ”
“หวัดดีฮะ/ครับ” ว่าแล้วร่างสูงโปร่งก็เดินออกจากร้านไปทิ้งไว้เพียงความเงียบกับกลิ่นที่ยังติดจมูกผมอยู่ ผมไม่ค่อยจะแปลกใจหรอกที่ผู้ชายหลายๆคนอยากเข้าชมรมกีฬา พื้นฐานอยู่แล้วคืออยากเล่นกีฬาแถมรุ่นพี่ประธานชมรมยังเป็นหนุ่มหน้าหนาวน่าลิ้มลองขนาดนี้
“นี้เดี๋ยวกะละลายหรอกช่วยกันหน่อยสิ”
“หะ...อุ๊บ!” ผมได้ยินไม่ค่อยชัดเลยจะหันมาถามว่ามันพูดอะไรแต่ไอศกรีมช็อกโกแลตคำโตก็ถูกยัดใส่ปากเสียก่อน ความเย็นแผ่ซานไปทั่วปากลามขึ้นสมอง โอ๊ย..เย็น > <
“ฮ่าๆๆๆเย็นใช่มั้ยละ”
“ถามแปลก ก็ลองดูสิ”
“อุ๊บ!” ในขณะที่มันกำลังหัวเราะชอบใจผมก็ฉวยโอกาสตักคำที่โตกว่ายัดใส่ปาก แล้วไอ้หยอยก็ทำตาเลือกเพราะความเย็น คราวนี้เจ้าตัวตักคำที่โตกว่าเดิมแล้วเตรียมคุกคามผมเต็มที่ มีหรือแบคฮยอนคนนี้จะยอม กรายเป็นว่าเราก็เล่นกันแบบนี้จนไอศกรีมหมด หลังจากนั่งเล่นสักพักเราก็ออกจากร้านมาเดินเล่น ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายสองกว่าๆ เอ้อ! ลืมดีโอไปแล้ว ปานนี้จะเป็นไงบ้างเนี่ย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหา ไม่นานนักเจ้าตัวก็รับสาย
(ฮัลโหลแบค นายอยู่ไหนเนี่ย เป็นไงบ้าง)
“ฉันต้องถามนายมากกว่าว่าเป็นไงบ้าง โดนพี่คริสแกล้งไรเปล่า”
(มะ...ไม่หรอก พี่เขาก็แค่พูดอะไรแปลกๆนิดหน่อย)
“ได้ข่าวว่าพี่แกแปลกอยู่แล้วไม่ใช่หรอ- -”
(นะ..นั้นสินะ จะกลับพร้อมกันเลยมั้ย) ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้หยอยที่เดินลอยหน้าลอยตาข้างผม ก่อนจะนัดที่หมายในโทรศัพท์แล้วหันมาบอกไอ้สูงนี้
“กลับละ ขอบใจที่เลี้ยง”
“กลับเร็วจัง ให้ไปส่งมั้ย”
“ไม่ละ เดี๋ยวจะกลับกับดีโอ”
“ซะงั้น งั้นไปเถอะยังไงพี่คริสก็คงรออยู่ที่เดียวกับเพื่อนนายละนะ” ว่าแล้วร่างสูงก็ออกเดินนำโดนที่ไม่ลืมจูงมือผมไปด้วย แต่แปลกที่ผมเองกลับไม่มีปฏิกิริยาขัดขืนแต่อย่างได้ยอมเดิมตามอย่างว่าง่าย รู้สึกเคยชินเหมือนเคยมีมือนี้จับไว้ตลอด รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย...
“ดีโอ!” เมื่อเห็นเป้าหมายผมก็รีบวิ่งเข้าหาทันที
“ไปไหนกันมาละ”
“กินไอติมเฉยๆ” พี่น้องคุยกันคนละสไตล์เลยคนพี่เสียงเย็น คนน้องเสียงซื่อ(บื้อ) - -“
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ”
“ให้ไปส่งมั้ยละ”
“วันนี้กะจะแวะไปค้างบ้านแบคฮยอนน่ะครับไม่เป็นหรอก”
“งั้นหรอ งั้นไว้วันจันทร์เจอกัน”
“ฮ่ะ...ฮะ (.////.)” ทำไมต้องทำหน้าแดงด้วย แค่บอกว่าไว้วันจันทร์เจอกัน คิดหรอว่าผมจะให้เจอ คิดจะแกล้งอะไรแปลกๆดีโออีกละก็ผมว่าได้วางมวยกันสักยกแหละ
“กลับดีๆนะหมาน้อย”
“มะ...หมาน้อยอีกแล้ว เรียกชื่อฉันจะสบายใจกว่านะ”
“แบคฮยอน...” ทำไม... ทำไมแค่เรียกชื่อหัวใจผมถึงเต้นตอบรับด้วย ทำไมต้องรู้สึกร้อนไปทั้งหน้าด้วย ทำไมต้องรู้สึกทำอะไรไม่ถูก เหมือนโลกทั้งโลกหยุดมีแค่ชายตรงหน้าเท่านั้นที่ยังเคลื่อไหว ทำไมนะ...
“แบค...”
“อะ...เอ่อ ผมกลับละ” ว่าแล้วก็ผมลากดีโอออกมาทันที ทำไมผมต้องรู้สึกแปลกๆแบบนี้ด้วยนะเพราะยิ่งคิดมากผมก็ยิ่งออกแรงเดินเร็วขึ้น บีบมือที่กุมไว้แน่นขึ้น
“แบค...นายเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย” เพราะคำทักทำให้ผมได้สติ ชะลอความเร็วหันมามองหน้าดีโอตรงๆ
“นายโดนไอ้รุ่นพี่เงิงมหาปะลัยนั้นทำอะไรรึเปล่า”
“นี้แบคหึงเราป่ะเนี่ย” คำพูดติดตลกของร่างเล็กตรงหน้าทำให้ผมยิ่งอยากเก็บรอยยิ้มนี้ไว้คนเดียว ดีโอไม่ค่อยจะมีปฏิกิริยาแบบนี้กับใครนอกจากผมแต่หลังๆก็มีไอ้รุ่นพี่นั้นแหละที่ทำให้ดีโอเป็นแบบนี้ ยิ่งนานวันผมยิ่งกังวล ว่าบางทีดีโออาจจะเปลี่ยนไป
“แบค...”
“นายจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีใคร”
“ถะ...ถามอะไรเนี่ยแบค”
“ตอบมาเหอะ”
“กะ...ก็แบคไง เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย” คำตอบแค่นี้...ผมก็พอใจละ ผมบีมมือดีโอแน่นเพื่อเพิ่มความมั่นใจว่ามือนี้ ผมจะไม่มีทางปล่อยไปแน่
__________________________________________________________
ไอ๊ยะชะชะเฮ้ย จบหนึ่ง Chapter ได้เล่นเหงื่อตก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฮับ ^O^ THx.
ผมเดินขึ้นชั้นสองห้องนอนของตัวเองหลังจากกลับมาจากโรงเรียนเหนื่อยๆ อ่าาาา ที่นอนสุดที่รัก~ ผมทิ้งตัวลงพลางแหงนหน้าขึ้นมองปฏิทิน พรุ่งนี้ก็กลับมาเป็นปกติแล้วสินะหลังจากโดนรุ่นพี่คริสจัดหนักจัดเต็มให้ความสะอาดโรงยิมหลังเลิกเรียนเป็นเวลาหนึ่งเดือน จริงสิ...นี่ก็ผ่านไปหนึ่งเดือนพอดี ชีวิตผมกับดีโอก็ไม่เห็นจะมีอะไรใหม่เข้าๆมาเลย ม.ปลายปีสองทำไมชีวิตช่างราบเรียบเช่นนี้ น่าเบื่อจริงๆ
“แบคฮยอนกินข้าวลูก”
“ครับม๊า”
“วันนี้ดีโอไม่มาด้วยหรอลูก”
“เห็นบอกว่าลืมของไว้ที่ห้องกลับเลยไม่ต้องรอ คงกลับบ้านแล้วละมั้งครับ” ตั้งแต่วันนั้นดีโอดูเหม่อๆลอยๆยิ่งเวลาอยู่ต่อหน้าไอ้รุ่นพี่คริสนะ(เติมไอ้เข้าไปด้วย)ยิ่งหนักเลย เฮ้อ...
“นี่...ที่โรงเรียนเป็นไงบ้างลูก”
“ม๊าครับ...เพิ่งมาถามตอนปาไปหนึ่งเดือนเนี่ยนะ”
“ก็หนึ่งเดือนที่ผ่านมาลูกกลับบ้านเย็นทุกวันเลยนิ ม๊าก็ออกไปทำงานพอดี” ม๊าผมทำงานตอนกลางคืนน่ะ ไม่ใช่งานอย่างว่ายนะเป็นงานการโรงแรมน่ะ แล้วไอ้ช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านผมก็โดนไอ้รุ่นพี่บ้านั้นจัดโทษแบบเบาะๆ(ย้ำนะ - -“)ให้ซะด้วยเลยไม่ค่อยได้เจอกัน
“ดีโอเป็นไงบ้างละ”
“สบายดี...ละมั้ง”
“แหม...ไม่ได้เห็นหน้าตั้งนานฝากบอกด้วยละกันว่าม๊าคิดถึง” เพราะดีโออยู่คอนโดคนเดียวผมกลัวมันเหงาเลยชวนมาเที่ยวบ้านบ่อยๆจนบางครั้งก็ค้างเป็นอาทิตย์ด้วยซ้ำ เพราะผมไม่มีพี่น้องอยู่กับม๊าสองคนได้ดีโอเป็นเพื่อนก็รู้แก้เหงาได้เยอะ
ครืดดดดดดดด
โทรศัพท์ผมนี่สั่นดีจริง 9.5 ลิกเตอร์ =____=”
“ฮัลโหล เออว่าไงดีโอ”
(จะถามว่าเสาร์นี้ว่างมั้ย)
“ก็ว่างนะ มีอะไรหรอ”
(คือ...........)
“ห๊ะ!” ผมลุกพรวดด้วยอาการตกใจจนม๊าสำลักข้าวเลย เป็นไปได้ไงวะนั้น ให้ตายผมก็ไม่เชื่อไม่เชื่อ ๆ ๆ
@วันเสาร์ หน้าโรงหนัง
“ดีโอ!” ผมเจอเป้าหมายก็วิ่งเข้าหาทันที ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ใกล้วันโลกแตกแล้วรึไงเนี่ย !
“แบคฮยอน! เฮ้อ...ดีใจจริงๆที่นายมา”
“แล้วไหนละไอ้ตัวต้นคิดน่ะ”
“ยังไม่มาละมั้ง...ไม่ได้แลกเบอร์ไว้ด้วย จริงสินายมีเบอร์เพื่อนทั้งห้องไม่ใช่หรอลองโทรถามน้องชายเขาดูสิ” จึ๋ย ! เบอร์ไอ้หยอยนั้นเนี่ยนะที่จะให้ผมโทร ให้ตายเถอะ...ถ้าไม่จำเป็นจริงๆผมจะไม่โทรหาใครก่อนนะเนี่ย แต่ทำไงได้ ผมจำใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนหารายชื่อไอ้หยอยนั้น ชานยอล...ผมเรียกไอ้หยอยจนติดซะแล้วสิเนี่ย
(ฮัลโหล)
“ไอ้หยะ...ชานยอล นายอยู่กับพี่นายรึเปล่า”
(เฮียคริสนะหรอ...อยู่ๆทำไมอ่ะ) เสียงใสซื่อเสียน่าปาโทรศัพท์ใส่ -*- ผมจะเอาไงต่อเนี่ยฝากบอกหรือคุยเองดี ผมชำเลืองตามองผู้เสียหายที่ยืนตัวสั่นงกๆ ถ้าผมไม่มาด้วยจะเกิดอะไรขึ้นเนี่ย
“ขอคุยด้วยหน่อย”
(เฮีย...มีคนจะคุยด้วย) เสียงไอ้นี้ดังดีเน๊อะ - -“
(ว่าไง) พี่น้องเสียงผิดกันเลยโว้ยยยย =[]=!
“คือพี่คริสฮะวันนี้พี่นัดดีโอมาดูหนังด้วยใช่มั้ยฮะ...คือมันมารออยู่ตรงทางเข้าแล้วฮะ” ผมมองซ้ายมองขวาเผื่อเจ้าตัวอยู่แถวๆนี้ อ่านไม่ผิดหรอกครับเฮียแกนัดดีโอออกมาดูหนังจริงๆแต่ผมว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ คิดจะแกล้งเพื่อนผมก็ข้ามศพผมไปก่อนเถอะ
(กำลังเดินไป รอหน่อยไม่ได้รึไง...ว่าแต่นายเป็นใคร ฉันนัดคยองซูมาคนเดียวไม่ใช่หรอ)
“พี่ก็นึกดูสิฮะว่าดีโออยู่ไหนผมก็อยู่ที่นั้น แค่นี้ละฮะ” ไอ้นิสัยปากร้ายใจเด็ดนี้ผมได้มาจากใครกันนะ ผิดกับรูปร่างใช่มั้ยละผมไม่สนหรอกใจผมกล้าซะอย่างจะเอาคนตัวสูงเท่าสองพี่น้องนั้นมาขู่ผมก็ไม่กลัวหรอก
“บะ...แบค...”
“ช่างเถอะ ไปนั่งรอกัน” ว่าแล้วผมก็กอดคอเพื่อนลากมานั่งที่ม้านั่งใกล้พลางกวาดสายตาไปทั่ว
“อ้ะ เจอละ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกพรวด เจอไรวะ O_O
“ดี”
อะ....ไอ้หยอย =[]=
“อะ...ดี”
“กะแล้วว่าต้องเป็นนาย” ไม่ใช่ผมแล้วจะใครละครับพี่คริส ให้ตายสิเป็นรุ่นพี่คนได้ไงสมองกรวงซะจริง ช่างเถอะว่าแต่พี่แกนึกจะแกล้งอะไรดีโอละถึงได้นัดมาด้วยหนังด้วยแถมยังห้อยไอ้หยอยมาด้วย หรือมันนึกอยากมาวะ - -“
“จะ...จะดูเรื่องไรละครับพี่คริส” ดูดีโอจะเกรงไอ้รุ่นพี่นี้เน๊อะ ครับทุกคำ ชิ!เห็นแล้วหมั่นไส้จริง
“จะเรื่องอะไรก็แล้วแต่นาย...ชานยอลเพื่อนมาก็พาเพื่อนเที่ยวหน่อยละกัน”
“ผมก็อยากดูหนังนะ”
“ชาน ยอล” ว่าแล้วก็เริ่มใช้อำนาจความเป็นพี่เค้นเสียงข่มขู่น้องซะแล้ว เป็นผมไม่ขู่มันผมตบเลย ไม่ใช่! ผมก็ต้องพูดดีๆสิก็เราเป็นพี่นิ (เมื่อกี้ยังจะตบเลย - -)
“ก็ได้ ไปเถอะหมาน้อย”
“ดะ...เดี๋ยวเมื่อกี้นายเรียกฉันว่าอะไรนะ”
“หมาน้อย...ก็เห็นนายชอบกัดคนอื่นไปทั่วนิอีกอย่าง นายก็เรียกฉันว่าไอ้หยอยเหมือนกันไม่ใช่หรอ” รู้ได้ไงวะเนี่ยช่างเถอะอย่างน้อยก็เจ๊ากันอีกอย่างผมไปกัดคนอื่นตอนไหนฟระ
“แต่เดี๋ยวทำไมฉันต้องไปกับนายด้วย”
“คำสั่งเฮียคริส”
“แล้วถ้าฉันไม่ไปละ”
“ก็ลากไง”
“ฮะ...เฮ้ย” มันลากจริงครับทุกท่าน TT[]TT แรงเยอะด้วย ผมโวยวายตลอดทางจนคนเริ่มมองผมเลยต้องหยุด อายเป็นบ้าเลยเว้ย ไอ้หยอยนี้อย่าให้ได้โอกาสนะจะเอาคืนให้สาสมเลย ฮึ้ย T^T
“กินไรมายังละ”
“ไม่ต้องมายุ่ง”
“กินไอติมมั้ย”
“บอกว่าไม่ต้องมายุ่ง”
“งั้น...เดี๋ยวเลี้ยง”
“ไม่เอา”
“กินเป็นเพื่อนหน่อย” ฮะ...เฮ่ย ไอ้สีหน้าออดอ่อนนั้นมันอะไรกัน ผมหยุดดิ้นสักพักก็รู้สึกร้อนขึ้นมาที่หน้า เพราะความอบอุ่นจากมือนี้อีกแล้ว อุ่นเหมือนมันกำลังกอดผมเลย...
“หน้าแดง”
“กะ...ก็มันร้อนนิ กินก็กิน”
“แหล่มเลย!” อะ...ไอ้คำนี้มันแหม่งๆเว้ย - -“หลังจากเล่นสงครามประสาทกันได้สักพักเราก็หาร้านไอศกรีมที่คิดว่าถูกใจ(ไอ้หยอย)ได้ ร้านนี้เป็นร้านเล็กๆและไม่ค่อยมีคนดูผ่านนอกเหมือนไม่ค่อยน่าเข้าหรอกแต่พอเข้ามาแล้วบรรยากาศดีผิดกับข้างนอกลิบ ไอ้หยอยเดินนำไปนั่งด้านในสุด ผมต้องตามใจมันสินะ หลังจากสั่งไอศกรีมเสร็จผมก็ส่งข้อความหาเพื่อนหวังว่าปานนี้คงเอาตัวรอดได้นะ เป็นห่วงจริง...
“นี่...นายติดโทรศัพท์หรอเห็นเวลานายตาโตคนนั้นไม่อยู่ก็กดโทรศัพท์ทันทีเลย”
“ก็คุยกับไอ้นายตาโตที่นายว่านั้นแหละ...ถามจริงพี่นายคิดอะไรกันแน่”
“คงถูกใจละมั้ง”
“ถูกใจ ?”
“เพราะเฮียอารมณ์ดีเวลาได้แกล้งนายตาโต” นั้นสินะ ได้แกล้งคนต้องอารมณ์ดีเป็นธรรมดา ถ้าผมแกล้งพี่น้องคู่นี้บ้างจะอารมณ์ดีบ้างมั้ยนะ ร่างกายคงหลั่งสารเอนโอฟินเป็นว่าเล่นแน่ๆ เหอๆๆๆ
“นี้สั่งถ้วยใหญ่ไหวหรอ”
“ฉันไม่ได้สั่งของฉันคนเดียวซะหน่อย”
“หะ?”
“ก็นายบอกจะกินแต่พอมานั่งก็ไม่ยอมสั่งเลยสั่งให้ซะเลย” มะ...หมอนี้ -/////- มันคิดอะไรของมันกันแน่แล้วคิดหรอว่าสั่งมาแล้วผมจะกิน แต่เอาเถอะของฟรีแบคยินดีรับ (เปลี่ยนสีอย่างรวดเร็ว) ว่าแต่มันสั่งรสอะไรไปละเนี่ย
“ได้แล้วค่ะ” ช็อกโกแลต...งั้นหรอเซนท์ดีนะเนี่ย แล้วท็อปปิ้งเยลลี่ ? ไม่หรอกต้องไม่ใช่อย่างที่ผมคิดสิ
“เปิดก่อนเลย นายชอบไม่ใช่หรอ” บอกผมทีว่าไม่จริง! มันรู้ได้ไงเนี่ย
“นะ...นายรู้ได้ไง”
“เดาไม่ยาก นายชอบสั่งร้านป้าที่โรงเรียนแบบนี้ประจำ” มันว่าพลางเอาช้อนชี้หน้าเหวอๆของผม จะ....จ้องจับผิดผมตลอดเลยรึเปล่าเนี่ย ตายละ! แล้วตอนตูอาบน้ำหลังคาบพละจะโดนด้วยรึเปล่าเนี่ย ผมมัวแต่แกล้งดีโอจนลืมสังเกต(ไม่ได้ลืมแค่ทำเป็นไม่สนใจ)ไอ้หยอยนี้ไปเลย
“ตอนนี้นายกำลังคิดว่าไอ้หยอยนี้จับผิดตูตลอดเวลาเลยรึเปล่าเนี่ย ใช่มั้ย” แล้วเปิดมันตักไอศกรีมโดนไม่ลืมเยลลี่แต่ไม่ได้เอาเข้าปากเพราะรอพูดต่อ
“ฉันไม่ได้จ้องจับผิดนาย แค่เวลาฉันไปซื้ออะไรแถวนั้นส่วนสูงนายมันสะดุดสายตาฉันทุกที”
ปัง !
“มีปัญหาอะไรกับส่วนสูงผมมั้ยครับ!” ผมตบโต๊ะเสียงดัง เตี้ยแล้วไงวะ พูดงี้หาเรื่องนิหว่าจัดสักยกเลยแม่ม! แต่เดี๋ยว...ตอนนี้ผมอยู่ในร้านนิหว่า พอกวาดตามองไปรอบๆก็มีสายตาหลายคู่จับจ้องผมอยู่ อิ้บอ๋ายละ TT^TT
“นั่งลงเหอะ” คำพูดขำๆทำเอาผมหน้าแดงหนักกว่าเดิม แม่ม! สรรหาเรื่องให้ผมอับอายไม่เว้นแต่ละวันจริงๆ ว่าแล้วผมก็กระแทกตัวนั่งตัวแล้วเบ้หน้าหนีทันที อารมณ์เสียเว้ย!!
“สั่งมาแล้วไม่กินละ เดี๋ยวก็ละลายหมด”
“นายกินไปคนเดียวเหอะ”
“ไม่ไหวหรอก...สัญญาไม่เป็นสัญญานิหว่า”
“ไม่ได้บอกว่าสัญญาซะ...หน่อย” ผมกะจะหันมาวีนแต่สายตาผิดหวังทำให้ผมต้องเสียงอ่อนลงทันที ตาคู่นั้นจ้องผมอยู่หลายวินาที นิ่งด้วย ผมเลยโบกมือตรงหน้านัยน์ตาคู่สวยก็ไหววูบไปช่วงนึง
“เป็นอะไรของนาย”
“เปล่า”
“อ้าวชานยอล” เสียงใครวะ พอผมหันไปคำตอบก็ผุดขึ้นมาในหัวทันที พี่ลู่หาน ประธานชมรมกีฬานิหว่าแล้วมาทำไรทีนี้วะแล้วมาตอนไหนวะเนี่ยย่องเบาชิบ
“ดีครับพี่ลู่”
“อ่า เพื่อนใหม่หรอพี่ไม่เคยเห็นหน้าเลย”
“นี้แบคฮยอนเพื่อนในห้องครับ นี้พี่ลู่เพื่อนพี่คริส” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ส่งยิ้มหวานให้ คนไรวะ หน้าสวยโครต!! ยิ่งนัยน์ตาคู่นั้นดึงดูดจนผมละสายตาไมได้เลย ร่างขาวเนียนเล็กผิดกับตำแหน่งในโรงเรียน แถมกลิ่นตัวยังหอมผิดวิสัยนักกีฬาด้วย ผมสีชมพูอ่อนชวนเคลิ้มนั้น ชาติหน้าเกิดเป็นผู้หญิงเถอะครับถ้าจะสวยขนาดนี้
“งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ”
“เพิ่งมาเองไม่ใช่หรอ”
“เพิ่งมาบ้าอะไร นั่งอยู่นานแล้ว งั้นพี่ไปนะเดี๋ยวฮุนรอนาน”
“ฮุนมาด้วยหรอฮะ” ผมแทบลุกพรวดไอ้คนหน้าตายอย่างหมอนั้นออกจากบ้านมากับพี่คนนี้เนี่ยนะ!! เออเว้ย ผมว่าห้องผมมันก็มีอะไรแปลกๆเยอะเลย
“คริสมาป่ะ”
“มาครับแต่ดูหนังกับเพื่อนหมอนี้”
“งั้นหรอ...งั้นพี่ไปนะ”
“หวัดดีฮะ/ครับ” ว่าแล้วร่างสูงโปร่งก็เดินออกจากร้านไปทิ้งไว้เพียงความเงียบกับกลิ่นที่ยังติดจมูกผมอยู่ ผมไม่ค่อยจะแปลกใจหรอกที่ผู้ชายหลายๆคนอยากเข้าชมรมกีฬา พื้นฐานอยู่แล้วคืออยากเล่นกีฬาแถมรุ่นพี่ประธานชมรมยังเป็นหนุ่มหน้าหนาวน่าลิ้มลองขนาดนี้
“นี้เดี๋ยวกะละลายหรอกช่วยกันหน่อยสิ”
“หะ...อุ๊บ!” ผมได้ยินไม่ค่อยชัดเลยจะหันมาถามว่ามันพูดอะไรแต่ไอศกรีมช็อกโกแลตคำโตก็ถูกยัดใส่ปากเสียก่อน ความเย็นแผ่ซานไปทั่วปากลามขึ้นสมอง โอ๊ย..เย็น > <
“ฮ่าๆๆๆเย็นใช่มั้ยละ”
“ถามแปลก ก็ลองดูสิ”
“อุ๊บ!” ในขณะที่มันกำลังหัวเราะชอบใจผมก็ฉวยโอกาสตักคำที่โตกว่ายัดใส่ปาก แล้วไอ้หยอยก็ทำตาเลือกเพราะความเย็น คราวนี้เจ้าตัวตักคำที่โตกว่าเดิมแล้วเตรียมคุกคามผมเต็มที่ มีหรือแบคฮยอนคนนี้จะยอม กรายเป็นว่าเราก็เล่นกันแบบนี้จนไอศกรีมหมด หลังจากนั่งเล่นสักพักเราก็ออกจากร้านมาเดินเล่น ตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายสองกว่าๆ เอ้อ! ลืมดีโอไปแล้ว ปานนี้จะเป็นไงบ้างเนี่ย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหา ไม่นานนักเจ้าตัวก็รับสาย
(ฮัลโหลแบค นายอยู่ไหนเนี่ย เป็นไงบ้าง)
“ฉันต้องถามนายมากกว่าว่าเป็นไงบ้าง โดนพี่คริสแกล้งไรเปล่า”
(มะ...ไม่หรอก พี่เขาก็แค่พูดอะไรแปลกๆนิดหน่อย)
“ได้ข่าวว่าพี่แกแปลกอยู่แล้วไม่ใช่หรอ- -”
(นะ..นั้นสินะ จะกลับพร้อมกันเลยมั้ย) ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้หยอยที่เดินลอยหน้าลอยตาข้างผม ก่อนจะนัดที่หมายในโทรศัพท์แล้วหันมาบอกไอ้สูงนี้
“กลับละ ขอบใจที่เลี้ยง”
“กลับเร็วจัง ให้ไปส่งมั้ย”
“ไม่ละ เดี๋ยวจะกลับกับดีโอ”
“ซะงั้น งั้นไปเถอะยังไงพี่คริสก็คงรออยู่ที่เดียวกับเพื่อนนายละนะ” ว่าแล้วร่างสูงก็ออกเดินนำโดนที่ไม่ลืมจูงมือผมไปด้วย แต่แปลกที่ผมเองกลับไม่มีปฏิกิริยาขัดขืนแต่อย่างได้ยอมเดิมตามอย่างว่าง่าย รู้สึกเคยชินเหมือนเคยมีมือนี้จับไว้ตลอด รู้สึกอบอุ่น ปลอดภัย...
“ดีโอ!” เมื่อเห็นเป้าหมายผมก็รีบวิ่งเข้าหาทันที
“ไปไหนกันมาละ”
“กินไอติมเฉยๆ” พี่น้องคุยกันคนละสไตล์เลยคนพี่เสียงเย็น คนน้องเสียงซื่อ(บื้อ) - -“
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ”
“ให้ไปส่งมั้ยละ”
“วันนี้กะจะแวะไปค้างบ้านแบคฮยอนน่ะครับไม่เป็นหรอก”
“งั้นหรอ งั้นไว้วันจันทร์เจอกัน”
“ฮ่ะ...ฮะ (.////.)” ทำไมต้องทำหน้าแดงด้วย แค่บอกว่าไว้วันจันทร์เจอกัน คิดหรอว่าผมจะให้เจอ คิดจะแกล้งอะไรแปลกๆดีโออีกละก็ผมว่าได้วางมวยกันสักยกแหละ
“กลับดีๆนะหมาน้อย”
“มะ...หมาน้อยอีกแล้ว เรียกชื่อฉันจะสบายใจกว่านะ”
“แบคฮยอน...” ทำไม... ทำไมแค่เรียกชื่อหัวใจผมถึงเต้นตอบรับด้วย ทำไมต้องรู้สึกร้อนไปทั้งหน้าด้วย ทำไมต้องรู้สึกทำอะไรไม่ถูก เหมือนโลกทั้งโลกหยุดมีแค่ชายตรงหน้าเท่านั้นที่ยังเคลื่อไหว ทำไมนะ...
“แบค...”
“อะ...เอ่อ ผมกลับละ” ว่าแล้วก็ผมลากดีโอออกมาทันที ทำไมผมต้องรู้สึกแปลกๆแบบนี้ด้วยนะเพราะยิ่งคิดมากผมก็ยิ่งออกแรงเดินเร็วขึ้น บีบมือที่กุมไว้แน่นขึ้น
“แบค...นายเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย” เพราะคำทักทำให้ผมได้สติ ชะลอความเร็วหันมามองหน้าดีโอตรงๆ
“นายโดนไอ้รุ่นพี่เงิงมหาปะลัยนั้นทำอะไรรึเปล่า”
“นี้แบคหึงเราป่ะเนี่ย” คำพูดติดตลกของร่างเล็กตรงหน้าทำให้ผมยิ่งอยากเก็บรอยยิ้มนี้ไว้คนเดียว ดีโอไม่ค่อยจะมีปฏิกิริยาแบบนี้กับใครนอกจากผมแต่หลังๆก็มีไอ้รุ่นพี่นั้นแหละที่ทำให้ดีโอเป็นแบบนี้ ยิ่งนานวันผมยิ่งกังวล ว่าบางทีดีโออาจจะเปลี่ยนไป
“แบค...”
“นายจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีใคร”
“ถะ...ถามอะไรเนี่ยแบค”
“ตอบมาเหอะ”
“กะ...ก็แบคไง เป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย” คำตอบแค่นี้...ผมก็พอใจละ ผมบีมมือดีโอแน่นเพื่อเพิ่มความมั่นใจว่ามือนี้ ผมจะไม่มีทางปล่อยไปแน่
__________________________________________________________
ไอ๊ยะชะชะเฮ้ย จบหนึ่ง Chapter ได้เล่นเหงื่อตก
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฮับ ^O^ THx.
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
