[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 1 Leader Lover

:: Chapter 7 ::

 

            “แล้วจะเดินทางไปหอบีสท์กันวันไหนหรอคะพี่มะนาว ^O^”  วิลล่าร้องถามเป็นคนแรก ทีเรื่องแบบนี้ล่ะรีบเชียวนะยะ -_-

            “ตอนนี้ยัยกี้กำลังไปเตรียมห้องให้อยู่ พรุ่งนี้น่าจะย้ายเข้าไปพักได้เลย”

            รวดเร็วได้อีกนะคะพี่นาบี ไม่เคยเล๊ยที่จะบอกเราล่วงหน้า =_=;;

            “เอาล่ะ วันนี้ไม่มีซ้อมแล้วกัน พี่จะให้พวกเธอเก็บของ”

            “โอเคค่ะ ^O^”  วิลล่าที่ดูจะร่าเริงกว่าผองเพื่อนรับคำอย่างสดใส

            หลังที่พวกเราประชุมกันเสร็จพวกเราก็ลงมาที่โรงรถพร้อมกับพี่มะนาว พี่มิวกี้บอกว่าจะรีบมารับนี่นา นี่มันก็มืดมากแล้วทำไมช้าจัง

            บรืนนน...

            ขณะที่พวกเรากำลังยืนรอพี่มิวกี้อยู่ ก็มีเสียงเร่งเครื่องยนต์ดังก้องไปทั่วโรงรถ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้หันไปมองที่มาของเสียง ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังแทรกขึ้นมา

            “แกเป็นใครวะ!!!”  เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างโกรธจัด ทำให้ฉันจำได้ทันทีว่าเป็นเสียงของจุนฮยอง

            “เฮ้ย!!”  เสียงนี้ดังตามมา พร้อมๆ กับที่รถสปอร์ตขาวติดฟิล์มดำทั้งคันวิ่งผ่านหน้าพวกเราไปด้วยความเร็วสูง

            “จุนฮยอง!”  พี่มะนาวรีบวิ่งไปทางที่คาดว่าจุนฮยองจะอยู่ แล้วก็พบจุนฮยองล้มลงไปกองอยู่กับพื้น

            “เกิดอะไรขึ้นคะ!!”  พี่มะนาววิ่งเข้าไปถามพร้อมกับให้พวกเราช่วยเข้าไปพยุงจุนฮยองให้ลุกขึ้น

            “ไม่รู้ไอ้บ้าที่ไหน มันจงใจจะขับรถชนผม”  จุนฮยองตอบพี่มะนาว ดูท่าทางขบกรามแล้วเหมือนจะโกรธเอามากๆ เลยล่ะ

            “นายคิดว่าเป็นพวกเดียวกับที่ทำรถพวกนายจนเละ ตอนที่อยู่ไทยรึเปล่า”  ณัชถาม ทำให้ทั้งกลุ่มหันไปมองณัชเป็นตาเดียวที่สามารถโยงเรื่องให้เข้ากันได้

            “นั่นสิ”  หยาพูดบ้าง

            “กลิ่นชักตุๆ แล้วสิ”  ที่มะนาวเกาคางทำท่าครุ่นคิด

            “เอาเป็นว่าคุณรีบกลับหอพักให้เร็วที่สุดแล้วกันนะคะ เดี๋ยวเรื่องนี้ฉันจะฝากให้นาบีตามสืบให้”  พี่มะนาวสรุป

            หลังจากส่งจุนฮยองขึ้นรถเรียบร้อย พี่มิวกี้ก็ขับรถตู้มารับพอดี พวกเราเลยแอบขับรถตามไปเงียบๆ โดยไม่ให้จุนฮยองรู้ตัวเพราะจากที่ดูหมอนั่นคงไม่ยอมให้เราทำแบบนี้แน่ๆ หยิ่งซะขนาดนั้น =_=

            “เอ๊ะนั่น!! รถคันเดียวกันกับที่ขับเฉี่ยวจุนฮยองรึเปล่าคะ”  วิลล่าพูดพร้อกับชี้ไปที่รถสปอร์ตสีขาวติดฟิล์มดำทั้งคันจอดอยู่ในซอยไม่ไกลจากหอพักบีสท์มากนัก

            “ใช่จริงๆ ด้วย O_O!”  ฉันร้อง

            ทันทีที่พี่มิวกี้ทำท่าจะเลี้ยวเข้าไปในซอย รถสปอร์ตคันนั้นก็รีบเร่งเครื่องหนีไปเลย แต่อย่าดูถูกฝีมือการขับรถของพี่มิวกี้เชียวนะคะ คนนี้นี่เซียนเลยล่ะ พี่เขาชอบแอบพี่นาบีไปแข่งซิ่งรถเอาเงินเดิมพันมาเลี้ยงเราบ่อยๆ

            “เฮ้ย!”

            เอี๊ยดดด!!!

            พี่มิวกี้อุทานออกมาดังๆ พร้อมกับเหยียบเบรกจนมิดเพราะรถคันข้างหน้าที่เรากำลังบึ่งตามมา อยู่ๆ ก็เบรกกระทันหัน

            “เบรกได้เลวมาก!”  พี่มิวกี้สบถ ก่อนจะบีบแตรเสียงดังๆ ใส่คันข้างหน้า ดีนะที่แถวนี้ไม่ใช่ถนนใหญ่แล้วก็ไม่ค่อยมีบ้านคน ไม่งั้นเกิดจลาจลกันแน่ๆ งานนี้ =_=

            บรืนนน...

            รถสปอร์ตคันนั้นกลับรถด้วยพื้นที่ของถนนอันน้อยนิดอย่างชำนาญ และตอนนี้รถคันนั้นก็หันมาประจัญหน้ากับเราพร้อมกับเร่งเครื่องถี่ๆ เหมือนกำลังจะขับเข้ามาชนเราให้ได้!

            “ยะ...ยัยกี้! มันจะชนเราแล้ว จะทำไงดี!!”  พี่มะนาวที่นั่งข้างๆ คนขับร้องถามด้วยอาการตื่นๆ

            “ถอยดิ!!!”  พี่มิวกี้ไม่พูดเปล่า แต่รีบใส่เกียร์ถอยหลังทันทีซึ่งพร้อมๆ กับรถคันข้างหน้าที่ใส่เกียร์เดินหน้ากะจะเข้ามาชนเราเต็มที่

            “กรี๊ดดด...”  เสียงกรี๊ดลากยาวๆ ดังลั่นรถขณะที่รถของพวกเรากำลังถอยหลังด้วยความเร็วใกล้เคียงกับตอนที่ขับตามรถสปอร์ตคันนั้นมา อ๊ากส์!! ไม่นะฉันยังไม่อยากตายยย...>_<!

            แล้วก็เหมือนมีระฆังช่วยชีวิต เพราะอยู่ๆ รถตำรวจสายตรวจก็ผ่านมาทางนี้พอดี ทำให้รถสปอร์ตขาวคันนั้นรีบขับแยกไปเลนตัวเองแล้วสวนออกไปทันที

            “เฮ้อ...”  เสียงนี้ดังออกมาแทบจะพร้อมๆ กันทั้งคันรถ

            “เกือบตายแล้วไหมล่ะยัยกี้!”  พี่มะนาวตีแขนพี่มิวกี้แรงๆ

            “โหย! มาตีฉันทำไมล่ะ ฉันอุตส่าห์ช่วยชีวิตแกไว้นะยะ ไม่งั้นโดนชนหน้ายับไปแล้ว”  พี่มิวกี้หันมาว่าพี่มะนาวหลังจากที่จอดรถชิดขอบถนนแล้ว

            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

            เสียงเคาะที่กระจกสามครั้งทำให้พวกเราหันไปมอง คุณตำรวจนายหนึ่งกำลังทำท่าวันทยหัตถ์แล้วพูดผ่านกระจกเข้ามาว่า ‘เปิดกระจกหน่อยครับ’ พี่มิวกี้เลยเลื่อนกระจกลง

            “มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?”  คุณตำรวจถาม

            “เอ่อ...ไม่มีค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ^^;”

            “แล้วเมื่อกี๊มีอะไรกันรึเปล่าครับ ทำไมขับรถถอยหลังแบบนั้น มันอันตรายนะครับ”

            “อ๋อ...คือฉันเผลอวางจดหมายสำคัญไว้บนหลังคารถน่ะค่ะ พอเห็นมันปลิวลงข้างทางเลยคิดได้ ก็เลยรีบถอยกลับไปเอา ^_^;”

            “ถึงถนนเส้นนี้จะไม่ค่อยมีรถแต่ก็ต้องระวังหน่อยนะครับ”

            “ค่ะคุณตำรวจ”

            “งั้นก็ขับรถดีนะครับ”  คุณตำรวจพูดแล้วทำท่าวันทยหัตถ์ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ พี่มิวกี้เลื่อนกระจกกลับที่เดิมแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

            “ดีนะคะที่มีตำรวจผ่านมาทางนี้พอดี”  ฉันพูด ถึงมันจะดูเหมาะเจาะเกินไปก็เถอะ =_=;

            “แต่ทางเปลี่ยวๆ แบบนี้ตำรวจเขาคงไม่มาขับเล่นเฉยๆ หรอก ต้องมีใครแจ้งตำรวจแน่ๆ”  ณัชพูด

            “ชาวบ้านแถวนี้มั้ง”  หยาแสดงความเห็น

            “จะใครแจ้งก็ไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญตอนนี้คือ ห้ามให้นาบีรู้ว่าพี่พาพวกเธอมาเสี่ยงอันตรายแบบนี้ ถ้านาบีรู้หัวพี่กุดแน่ เข้าใจใช่ไหม T.T”  พี่มะนาวพูดแล้วทำท่าทางขนลุกเมื่อนึกถึงพี่นาบี

            “แล้วเรื่องจุนฮยองล่ะคะ ไม่บอกไม่ได้นะ”  วิลล่าพูด

            “อันนั้นน่ะบอกอยู่แล้ว พี่แค่ให้ตัดช็อตที่เราบู๊ออกเท่านั้นเอง”  พี่มะนาวเสริมเพื่อให้เข้าใจมากขึ้น

            หลังจากอบรมกันเป็นอย่างดีแล้ว พวกเราก็กลับไปที่พักโดยมีพี่นาบียืนกอดอกรออยู่ตามคาด =_=

            “มีอะไรจะสารภาพไหม?”  พี่นาบีพูด ทำเอาพี่มะนาวกับพี่มิวกี้ถึงกับเข่าทรุด

            “ฉันรู้เรื่องหมดแล้วว่าพวกเธอพาเด็กๆ ไปทำอะไรมา”  พี่นาบียังคงพุ่งเป้าไปที่พี่มะนาวและพี่มิกี้

            “ฉัน...”  พี่มะนาวยังไม่ทันได้พูดอะไร พี่นาบีก็ชิงพูดก่อน

            “จุนฮยองบอกว่าเห็นรถพวกเธอขับตามเขาไป แล้วอยู่ดีๆ ก็เลี้ยวแยกไปอีกทางเหมือนตามใครไป เขาเป็นห่วงเลยโทรมาบอกฉัน ถ้าเกิดฉันไม่โทรแจ้งตำรวจให้ลองไปสอดส่องทางนั้นดูพวกเธอจะเป็นยังไงห๊ะ...”

            หลังจากนั้นพี่นาบีก็สวดถวายพระพรพวกเราซะนานสองนาน กว่าจะได้เก็บข้าวของเตรียมย้ายบ้านก็ปาเข้าไป 5 ทุ่มกว่า =_=

 

            “ว้าว...เหมือนห้องของบีสท์เลย”  วิลล่าร้องแล้ววางกระเป๋าเดินทางของตัวเองลงบนพื้นแล้ววิ่งไปดูห้องนั้นห้องนี้อย่างตื่นเต้น

            “รู้ได้ไงว่าเหมือนห้องบีสท์ =_=”  ณัชถามขณะยืนมองวิลล่าวิ่งไปวิ่งมาอยู่รอบตัว

            “ก็เคยดูในรายการทีวีอ่ะค่ะพี่ณัช ห้องแบบนี้เลย...แล้วห้องของบีสท์อยู่ไหนหรอคะพี่มิวกี้ ^^”  ประโยคสุดท้ายวิลล่าหันไปถามพี่มิวกี้ที่เป็นคนพาพวกเรามา

            “อ๋อ ออกไปเนี่ยก็ประตูห้องทางซ้ายมืออ่ะจ้ะ”

            “กรี๊ดๆๆๆ ใกล้แค่เอื้อม >///<”  วิลล่าวิ่งพล่านๆ ทั่วห้องอย่างตื่นเต้น แต่แปลกแฮะ พอรู้ว่าบีสท์พักอยู่ใกล้ๆ แล้ว ใจมันตุ้มๆ ต่อมๆ ยังไงไม่รู้ -///-

            ภายในห้องเป็นห้องสีน้ำตาลอ่อนๆ กับพื้นขัดมันสีเดียวกันดูสะอาดตาน่าอยู่มาก เข้าห้องมาก็จะเจอห้องนั่งเล่นโล่งๆ เป็นห้องแรกด้านข้างของห้องนั่งเล่นจะเป็นห้องครัว แต่ถ้าเลี้ยวไปขวามือจะเป็นห้องนอนซึ่งห้องนอนเป็นห้องนอนรวมค่ะเป็นเตียง 2 ชั้น 3 เตียงวางต่อกัน พวกเราเลยจับฉลากเลือกเตียงกัน ฉันได้เตียงชั้นบนฝั่งซ้ายมือ

            “มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”  ดูจุนเดินเข้ามาในห้องที่พวกเรากำลังวุ่นวายกับการจัดห้องนั่งเล่นอยู่

            “ดีเหมือนกันค่ะ”  พี่มิวกี้พูดพลางใช้หลังมือปาดเหงื่อ

            “มา เดี๋ยวยกให้”  ดูจุนเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ ฉันที่กำลังช่วยวิลล่าแกะกล่องทีสีจอแบนใหม่เอี่ยมที่พี่นาบีซื้อให้

            “ขอบคุณค่ะ ^O^”  วิลล่าตอบ

            หลังจากนั้นเราก็จัดห้องกันอย่างสนุกสนาน แต่ฉันไม่ค่อยได้ทำอะไรเลยไม่สนุกเท่าไหร่เพราะอีตาดูจุนนั่นไม่รู้เกิดคึกอะไรขึ้นมาถึงได้ทำอะไรต่อมิอะไรแทนฉันซะหมด จนฉันแทบจะนั่งชี้นิ้วสั่งเขาได้เลย -.-//

            พอจัดห้องพวกเราเสร็จ พี่มะนาวก็เข้ามาสมทบโดยมีอาหารมื้อใหญ่มาทำกินกัน โดยมีบีสท์เป็นลูกมือ แต่ให้ตายเถอะ! ผู้ชายพวกนี้ทำกับข้าวกันไม่เป็นเลยสักคนแม้กระทั่งหั่นผัก -_-;

            “หั่นแบบนี้ไงคะพี่ซึง”  วิลล่าพูดพร้อมกับหั่นผักเป็นตัวอย่างให้ฮยอนซึงดูช้าๆ เป็นรอบที่ 4 ฉันเหนื่อยแทนเธอจังวิลล่า =_=

            “เหม่ออะไรของเธอ น้ำจะแห้งหมดแล้วน่ะ”  ดูจุนยื่นหน้าเข้ามาจนจมูกของฉันแทบจะชนกับแก้มของเขา ฉันเลยรีบหันมามองหม้อต้มยำกุ้งที่กำลังเดือดอยู่ข้างหน้า

            “เฮ้ย! แล้วทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้ล่ะ”  ฉันร้องแล้วรีบลนลานปิดแก๊ส

            “เอาไปวางไว้ตรงนั้นแล้วกัน”  ฉันพูดพร้อมกับพยักพเยิดไปที่เคาน์เตอร์ห้องครัวที่อยู่ข้างๆ เตา

            “คร้าบ”  ดูจุนรับคำแล้วทำตามอย่างว่าง่าย

            “โอ๊ย!!”  ดูจุนร้องและรีบปล่อยหูหม้อต้มยำกุ้งลงเคาน์เตอร์จนน้ำกระฉ่อนออกนิดหน่อย แต่เขาไม่ได้ร้องดังมากเพราะคนอื่นๆ คุยกันดังกว่า จะได้ยินก็แค่ฉันนี่แหละ -_-!

            “แล้วทำไมไม่ใช้ถุงมือจับล่ะ -*-”  ฉันเดินเข้าไปหาดูจุน ก็เห็นนิ้วมือของเขาเป็นรอยแดงตามความยาวของหูหม้อ ฉันเลยรีบปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้เขาก่อนโดยการเปิดน้ำผ่านแผลเพื่อลดอาการแสบร้อนและพุพอง เอ่อ...‘บิวตี้’ คะ (แฟนคลับ Beast) ฉันไม่ได้ตั้งใจจะใช้ดูจุนนะ เขาอาสาจะช่วยฉันทุกอย่างเอง อย่ามากระทืบฉันเลยนะ =_=;;

            “โห ทำไมเธอปฐมพยาบาลเก่งจัง เรียนหมออีกคนรึไง”  ดูจุนพูดขณะมองมือตัวเองที่เริ่มออกสีแดงๆ มากขึ้น

            “เปล่า ฉันแค่เห็นเฝ้าฝันทำบ่อยๆ เวลาวิลล่าโดนเตารีดร้อนๆ”  ฉันพูดขณะพลิกมือดูจุนไปมาในน้ำก๊อก พูดไปก็คิดถึงเฝ้าฝัน...นี่ก็ผ่านมาได้เดือนกว่าแล้วสินะ

            “คิดถึงเพื่อนหรอ...”  ดูจุนถามเบาๆ ฉันเลยหลุดออกจากภวังค์ แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดอะไร วิลล่าก็เดินเข้ามา

            “อุ๊ย! รีดเดอร์ จับมือดูจุนทำไมน่ะ!!”  วิลล่าพูดด้วยเสียงอันดัง ทั้งห้องเลยเงียบกริบและหันมามองฉันกับดูจุนที่กำลังอยู่ในท่าจับมือกันแช่น้ำก๊อก -///-

            “เอ่อ...ดูจุนจับหม้อต้มยำกุ้ง ก็เลยโดนลวกน่ะ...(_ _//)”  ฉันพูดพร้อมๆ กับเขยิบออกมายืนหน้าเตาแก๊สที่ประจำ เฮ้อ...มัวแต่นึกถึงยัยเฝ้าฝันจนลืมไปเลยว่าจับมือนายดูจุนอยู่ -///-

            “เธอเขินหรอ!! O_O!”  ดูจุนเดินเข้ามาก้มมองหน้าฉันใกล้ๆ

            “ขงเขินอะไรของนายห๊ะ!! ถอยออกไปหน่อยได้ไหม อยู่ใกล้เตามันร้อน -///-!”  ฉันพูด แต่เป็นฝ่ายถอยออกจากเขาเอง อร๋อยยย...น่าอายชะมัด หน้าฉันแดงไหมเนี่ย -//////-?

            “อ๋อ...ที่หน้าแดงเพราะว่าอยู่หน้าเตาหรอกหรอ...ว้าาา นึกว่าเขินเราซะอีก”  ประโยคสุดท้ายดูจุนบ่นเบาๆ กับตัวเอง (แต่ฉันได้ยิน =///=) ก่อนจะเดินไปหั่นผักช่วยฮยอนซึง

            ทำไมแค่นี้ฉันต้องเขินด้วยเนี่ย...>_<///

            พอเลี้ยงอาหารไทยบีสท์จนอิ่มหนำ เราก็ช่วยกันเก็บกวาดความเสียหาย ซึ่งฉันได้มาทิ้งถุงดำ 2 ถุงใหญ่ๆ เพียงคนเดียวเพราะฉันเป่ายิ้งฉุบแพ้ สุดยอดไปเลยใช่ไหม -_-;

            “มา เดี๋ยวฉันช่วย”  ดูจุนเดินมาหยิบถุงขยะออกจากมือฉันทั้ง 2 ถุงไปถือเอาไว้

            “เฮ้ยไม่ได้หรอก ฉันแพ้ฉันก็ต้องทำสิ -///- ”  ฉันพูดขณะพยายามจะแย่งถุงดำคืนมา

            “ช่างเถอะน่า ออกมาจากห้องแล้ว ไม่มีใครเห็นหรอก”

            “ถึงจะไม่มีใครเห็นแต่ฉันก็ละอายใจอยู่ดี เอามาเถอะ”

            “ไม่ ^^”

            “นายนี่สงสัยจะชอบลำบากนะเนี่ย ชนะตั้งแต่รอบแรกแล้วยังมาช่วยฉันอีก”

            “ที่จริงก็ไม่ได้ชอบทำอะไรแบบนี้หรอก แต่เป็นเธอฉันเลยมา ^^”

            “ถามจริงเหอะ =_=”  อยู่ๆ ฉันก็เกิดความรู้สึกอยากจะเคลียร์ขึ้นมาว่าทำไมเขาถึงชอบทำตัวติดฉันตลอดเวลาขนาดนี้ แต่อีกใจหนึ่งกลับต่อต้านขึ้นมาเบาๆ ว่า...‘เฮ้ย! ไม่นะ ห้ามถามนะยัยเภ! >_<!’ โดยไม่มีสาเหตุ ก็แหม...อยากถามให้มันรู้ไปเลยนี่ ดีกว่าจะมานั่งเขินอะไรไร้สาระอยู่คนเดียว >.<!

            “อะไรหรอ?”  ดูจุนเลิกคิ้วถามอย่างตั้งใจ

            “ทำไมนายต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย”

            “แบบนี้...แบบไหนอ่ะ ^_^”  ดูจุนทำหน้ากวนใส่ -_-

            “ฉันรู้ว่านายรู้ว่าฉันหมายความว่าอะไร”

            “โอเคๆ...คือฉัน แค่รู้สึกเหมือนชอบเธอ...แค่นี้พอไหม ^_^”  ดูจุนพูดแล้วเดินนำหน้าไป เอ่อ...ฉันก็พอจะรู้ว่าเขามันเพลย์บอย แล้วก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วกับคำหยอดหวานๆ อะไรเทือกนี้ แต่พอมาฟังเขาพูดเข้าจริงๆ แล้วมัน...หวั่นไหวอ่ะ -///-

            “อ้าว”  ดูจุนส่งเสียงออกมาเบาๆ เมื่อเดินมาตรงช่องทิ้งขยะของตึกแล้วพบว่ามันปิดปรับปรุงอยู่

            “มาปิดอะไรตอนนี้วะ”  ดูจุนสบถกับตัวเองเบาๆ ดูเหมือนเขาจะไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อกี๊เลยนะ (ทั้งที่ฉันยังใจเต้นแรงไม่หยุดเลย -_-//)

            “สงสัยต้องยกลงไปข้างล่างแล้วล่ะ”  ฉันเสนอโดยปรับน้ำเสียงให้ฟังดูปกติที่สุด เพราะดูจุนไม่ได้หันมามองฉัน

            “ก็คงต้องเป็นงั้นแหละ”  ดูจุนพูดแล้วเดินหิ้วถุงขยะเดินลงตึกไป

            และแล้วก็เดินมาถึงที่ทิ้งขยะในที่สุดพร้อมกับบรรยากาศที่แสนจะอึดอัดสุดๆ เพราะฉันไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นไปมองหรือพูดคุยกับเขาได้อีก

            “เฮ้อ...เสร็จละ”  ดูจุนพูดเมื่อทิ้งถุงดำลงถังเรียบร้อย  “ขึ้นไปกันเถอะ ตรงนี้มันหนาว”  ดูจุนพูดแล้วเดินเข้าไปในตึกโดยที่ไม่หันมามองฉัน ทำตัวแปลกๆ มาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วนะนายน่ะ =_=? อย่าบอกนะว่าเริ่มเขินขึ้นมาบ้างแล้ว >///< (จะดีใจทำเพื่อ -///-?)

            “นั่น!...จุนใช่ไหม?”  อยู่ๆ ก็มีเสียงแหลมๆ เล็กๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น มันเป็นเสียงที่สั่นเทาและอ่อนแรงจนฉันต้องรีบหันไปมองว่าคนๆ นั้นเป็นใคร และไปทำอะไรมาเสียงถึงได้สั่นขนาดนั้น

            “จีอึน...”  ดูจุนพูดขึ้นเมื่อหันไปแล้วพบผู้หญิงผมยาวน่ารักกำลังยืนกอดอกตัวสั่นอยู่มุมตึก แววตาของเขาทั้ง 2 คน มันลึกซึ้งจนทำให้ฉันรู้สึกว่า...ไม่ควรมายืนอยู่ตรงนี้

            “เอ่อ...นายรู้จักหรอ งั้นฉันเข้าไปก่อนแล้วกันนะ”  ฉันพูดแล้วจะก้าวเข้าไปในตึก แต่ดูจุนกลับฉุดข้อมือฉันไว้

            “ไม่ต้องไปหรอก...เธอมาทำไม?”  ประโยคสุดท้ายดูจุนเอ่ยถามผู้หญิงคนนั้นเสียงเรียบ ซึ่งเป็นเสียงที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนตั้งแต่รู้จักกันมา ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันถึงได้มีอิทธิพลกับดูจุนมากขนาดนี้

            “ทำไมจุนเรียกฉันห่างเหินแบบนั้นล่ะ”  ผู้หญิงคนนั้นตัวสั่นมากกว่าเดิมด้วยก้อนสะอื้นที่เริ่มก่อตัว

            “อย่ามาเรียกฉันว่าจุน”  ดูจุนน้ำเสียงที่ฟังดูเยือกเย็นกว่าเดิมจนฉันไม่คิดว่าจะใช่เสียงของเขาจริงๆ เขามองผู้หญิงคนนั้นด้วยแววตาเฉยชาและไร้ความรู้สึก

            “จุน...”  ผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ออกมาท่ามกลางบรรยากาศที่หนาวเหน็บ

            “ฉันว่าพาเขาเข้าไปในตึกก่อนดีกว่า เข้าไปแค่ชั้นล่างคงไม่ผิดกฎหอหรอกใช่ไหม”  ฉันหันไปหาดูจุน แป๊บนึงก่อนจะพาจีอึนที่กำลังร้องไห้เดินเข้าไปในตัวตึกโดยที่ไม่รอให้ดูจุนอนุญาต

          

            “อย่าบอกนะว่าพี่เภพาเขาเข้ามา”  ดงอุนกระซิบถามฉันเบาๆ ดงอุนอายุเท่ากับวิลล่าก็จริง แต่พอได้ยินดงอุนเรียกว่า ‘พี่’ แล้วฉันรู้สึกเขินแปลกๆ อ่ะ -///-;

            “ใช่ ทำไมหรอ?”  ฉันกระซิบกลับโดยที่สายตายังคงมองบรรยากาศตึงเครียดตรงหน้า เพราะตอนนี้ทั้ง Beast boy และ Beast girl กำลังล้อมวงนั่งจ้องผู้หญิงที่ชื่อจีอึนไม่วางตา ภายในห้องรับรองของตึกชั้นล่าง

            “พี่รู้รึเปล่าว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”  ดงอุนถาม ฉันจะไปรู้เร๊อะก็เพิ่งจะมาเกาหลีครั้งแรกในชีวิตเนี่ย จะบอกว่ายัยจีอึนนี่เป็นสิ่งมหัสจรรย์ของเกาหลีรึไง หรือว่าเป็นนักโทษอุกฉกรรจ์ที่ทางการกำลังตามตัวอยู่ดีล่ะ =_=;;

            “เฮ้อ...ช่างเถอะน่าดงอุน ไม่ต้องไปเล่าให้มากความ”  จุนฮยองปรามดงอุนขณะที่ดงอุนกำลังจะอ้าปากเล่า ทำให้ดงอุนรีบงับปากลงทันที

            “เธอมาที่นี่ทำไม?”  จุนฮยองเริ่มเปิดฉากถาม

            “ฉัน...ฉันไม่มีที่ไป ฉันอยากจะขอความช่วยเหลือ”

            “เธอจะเล่นไม้ไหนอีกล่ะ”  ดูจุนถามขึ้น

            “จุน...”  ผู้หญิงคนนั้นมองดูจุนแล้วน้ำตาก็เริ่มคลอๆ ขึ้นมาอีกครั้ง

            “เอาล่ะๆ อย่าเพิ่งร้อง เล่ามาว่าเธอต้องการอะไร”  จุนฮยองรีบห้ามเพราะถ้ายัยจีอึนร้องไห้อีกครั้ง ตี 4 ของวันนี้ก็คงยังไม่ได้ฟังหรอกว่าชีต้องการความช่วยเหลืออะไร

            “ครั้งก่อนฉันรูว่าฉันรบกวนพวกคุณมามากแล้ว แต่ครั้งนี้ฉันเดือดร้อนจริงๆ”

            “เข้าเรื่องเลยดีกว่าไหม”  ฮยอนซึงถาม น้ำเสียงเรียบเฉยไม่ต่างจากดูจุน พวกเขาพูดถึงเรื่องอะไรกัน ไม่เห็นรู้เรื่องเลย เพราะนายคนเดียวจุนฮยอง ฉันเกือบจะรู้เรื่องอยู่แล้วเชียว ทำไมต้องห้ามดงอุนไว้ก็ไม่รู้ -*-

            “ฉันจะขออาศัยอยู่ที่นี่สักพักจะได้...”

            “ไม่ได้!”  ดูจุนพูดแทรกขึ้นมาทั้งๆ ที่จีอึนยังพูดไม่จบ

            “จุน...ฉันไม่ได้ติดต่อกับพวกนั้นแล้วจริงๆ นะ ตอนนี้ฉันกำลังหาที่หลบเพราะฉันอยากจะเลิก แต่พวกนั้นก็ยังตามรังควานฉันไม่เลิก ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว”

            “งั้นเธอบอกพวกเราได้ไหมว่าเบื้องหลังของเรื่องราวตอนนั้นเป็นใคร”  กีกวังถามเพื่อลองใจ ยัยจีอึนมีท่าทีอึกอักอย่างเห็นได้ชัด

            “ในเมื่อเธอบอกแค่นี้ไม่ได้ จะให้พวกเราเชื่อเธอได้ยังไง”  ดูจุนพูด

            “ฉันรู้ว่าทำยังไงพวกคุณก็คงไม่ให้อภัยฉัน แต่...ที่ฉันพูดมาเป็นความจริงนะ เชื่อฉันเถอะ แล้วที่ฉันไม่ยอมบอกเพราะเรื่องมันจบไปแล้ว ฉันไม่อยากให้พวกคุณต้องไปยุ่งกับพวกร้ายกาจพรรค์นั้น”

            “แต่ตอนนี้มันยังไม่จบ...เธอรู้รึเปล่าว่าเธอเข้ามาได้จังหวะเวลาเดียวกับที่พวกนั้นลงมือเลยนะ จะไม่ให้พวกเราคิดได้ยังไง”  จุนฮยองพูด

            เอาเข้าไป ยิ่งฟังยิ่งไม่รู้เรื่อง ช่วยขยายความให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม...พลีสสส =_=

            “ถ้าฉันเป็นคนของพวกนั้นจริงๆ คุณคิดหรอว่าพวกนั้นจะส่งฉันมาทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าพวกคุณต้องสงสัยฉัน และถึงส่งฉันเข้ามาก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดีเพราะพวกคุณต้องจับตามองฉันแน่...พวกนั้นไม่ยอมทำอะไรที่ไร้ประโยชน์หรอก...”

            ทั้งห้องเงียบกริบไม่มีใครพูดอะไรต่อ ฉันและเมมเบอร์คนอื่นๆ มองหน้ากันงงๆ เพราะไม่รู้ว่าที่พวกเขาพูดกันมันเรื่องอะไร แต่ดูเหมือนบีสท์คงผ่านอะไรมามากเพราะผู้หญิงคนนี้ -_-!

             “ได้โปรดเถอะ ฉัน...ฉันขอพักที่นี่ได้ไหม?”  อยู่ๆ ยัยจีอึนก็เดินเข้ามาคุกเข่าลงข้างหน้าฉันพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ทั้งสองข้าง เอาแล้วไง! งานเข้าฉันอีกแล้ว เข้าคนอื่นบ้างก็ได้นะดูเหมือนจะว่างกว่าฉันเยอะเลย =_=;

            “เอ่อ...”  ฉันอึกอักขณะที่ทุกคนมองมาที่ฉันอย่างลุ้นๆ แต่ดูจุนมองหน้าแป๊บนึงแล้วลุกออกจากห้องไป...เอาไงละฉัน พวกเธอก็ช่วยฉันหน่อยเซ่!! นั่งจ้องฉันอยู่นั่นแหละ -*-!

 

 

 

*********************************

อัพเดตค่ะ >O<

*********************************