[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 5 Beautiful Lover
:: Chapter 14 ::
THE END
 
            เงิบกินสิคะคราวนี้...U.U
            ฮยอนซึงมองหน้าฉันสักพักก่อนจะเดินแยกออกไปจากห้อง พอฮยอนซึงออกไปปุ๊บทุกคนก็หันควับมามองหน้าฉันปั๊บเหมือนนัดกันมาแล้วตั้งแต่เมื่อวานซืน...เฮ้ๆ ฉันไม่ผิดนะ จุนฮยองต่างหากที่ยั่วโมโหฉันก่อน =_=;
            “เธอต้องรับผิดชอบ”  จุนฮยองพูดแล้วเดินตามฮยอนซึงออกไปพร้อมกับเพื่อนบีสท์คนอื่นๆ
            เอ่อ...-_-
            “พี่ณัชพูดแรงไปนะคะ ตุ๊ดเติ๊ดอะไร วู๊!”  วิลล่าก็เอากับเขาด้วย =_=;
            “แรงไปจริงนะณัช ฉันว่าไปขอโทษเขาหน่อยก็ดี”  เฝ้าฝันพูดตอกย้ำความผิดให้ฝังรากลึกลงไปอีกเท่าตัว U_U
            สรุปคือ...ฉันผิดเอง U_U;
            ฉันนั่งทำใจในห้องอยู่นานมากกว่าจะกล้าไปเคาะประตูห้องพักของบีสท์ แล้วทายซิใครมาเปิดประตู -_-*
            “ทำใจนานจังนะ แฟนเธองอนจนไม่รู้จะงอนยังไงแล้ว”  จุนฮยองพูดทันทีที่เปิดประตูออกมา นี่นายรู้อยู่แล้วรึไงว่าคนที่มาเคาะคือฉันน่ะ -_-
            “ใครแฟนฉัน? -///-”
            “อย่ามาทำไขสือ ฉันรู้นะว่าพวกเธอไปถึงไหนกันแล้ว”  จุนฮยองหรี่มองฉันอย่างรู้ทัน รู้ทงรู้ทันอะไร ไม่เข้าใจ -_-?
            “เฮ้ย! ถ่วงเวลาอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวฮยอนซึงมันก็โดดตึกตายซะหรอก”  กีกวังดึงจุนฮยองออกมาจากกรอบประตูที่ยืนขวางอยู่แล้วมายืนแทนที่
            “ฮยอนซึงมันขึ้นไปอาบแดดอยู่บนดาดฟ้าอ่ะ แต่ฉันว่ารีบหน่อยก็ดีนะ มันขึ้นไปนานแล้ว”
            “ฮยอนซึงเนี่ยนะขึ้นไปบนดาดฟ้า”  ฉันถามทวน เพราะวันดีคืนดีก็เห็นแต่ดูจุนกับเภตราที่ขึ้นไปบนนั้นบ่อยๆ
            “ใช่”  กีกวังยืนยันหนักแน่น
            “เฮ้อ...ตุ๊ดเอ๊ย!”  ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสีย อย่าบอกนะว่าขึ้นไปตั้งแต่ออกมาจากห้องฉัน ไม่เป็นลมแดดตายก็คงโดนไล่ออกจากสังกัด KB ก็เพราะเป็นฝ้าแดดเต็มหน้าแล้วแฟนคลับรับไม่ได้นี่แหละ =_=
            ว่าแต่ทำไมใครๆ ต้องชอบขึ้นมาบนนั้นจังเวลาที่มีเรื่องกลุ้มใจ (ฉันสงสัยมาตั้งแต่ภาคแรกแล้ว -_-?)
            ฉันเปิดประตูดาดฟ้าขึ้นมาก็เจอฮยอนซึงนอนแผ่อยู่กลางดาดฟ้า อ้าวเฮ้ย!! เป็นลมแดดตายจริงๆ หรอเนี่ย!!!
            “ฮยอนซึง!! ฮยอนซึง!!...”  ฉันเข้าไปเขย่าตัวฮยอนซึงแรงๆ เพื่อเรียกสติของเขา
            “นายจะตายไม่ได้นะ นายยังมีเรื่องต้องเล่าให้ฉันฟังอีก ตื่นขึ้นมา!!!”
            “โอ๊ย!! หูจะแตกอยู่แล้วเนี่ย จะตะโกนอะไรนักหนาอยู่กันแค่นี้เอง”  ฮยอนซึงพูดพร้อมกับใช้มือปิดหูตัวเองเอาไว้ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง
            “อ้าว...ฉันเห็นนอนแผ่อยู่ก็นึกว่าตายแล้วซะอีก”
            “ยังไม่ตาย ว่าแต่เธอเถอะ ยังมีอะไรจะให้ฉันเล่าอีก ฉันเล่าไปหมดแล้วนะ”
            “เล่าอะไร? ตอนไหน? ไม่เห็นจำได้เลย”
            “จะจำได้ไงล่ะ ตอนนั้นเธอสมองเสื่อมอยู่”
            “ก็เรื่องนี้แหละที่ฉันจะถาม คุณอธิสมาหาฉันแล้วพูดอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับนาย”
            “เขาว่าไงบ้างล่ะ”
            “นี่นายจะให้ฉันเล่ากลางแดดเปรี้ยงๆ แบบนี้เนี่ยนะ”  ฉันพูดแล้วชี้ให้เขาดูว่าดวงอาทิตย์มันอยู่กลางหัวพอดีเด๊ะ
            “งั้นเข้าร่มก่อนแล้วกัน”  ฮยอนซึงพูดก่อนจะดันตัวลุกขึ้นยืน 
            “ลุกขึ้นสิ”  ฮยอนซึงส่งมือมาให้ หนอยจะแต๊ะอั๋งฉันหรอ -_+
            “ไม่เป็นไร”  ฉันปัดมือเขาทิ้งแล้วลุกขึ้นยืนด้วยตัวเอง พอเราเดินมาถึงประตูดาดฟ้าก็พบว่ามัน...
            ล็อค!! ต้องเป็นฝีมือนายจุนฮยองแน่ๆ เลย -*-!
            “ฮึ่ม! ไอ้!...”  ฉันสบถออกมาแล้วหันหลังพิงประตูดาดฟ้าอย่างหมดปัญญา เพราะว่ามีแค่ตรงนี้ที่มีร่ม แถมเป็นร่มเงาที่น้อยนิดมากเราสองคนเลยต้องยืนเอาหลังชิดกับประตูให้ได้มากที่สุด
            “นายเลือกสถานที่อยู่ได้ดีมากเลย”  ฉันประชด
            “ขอบใจ”  เขาตอบกลับมาหน้าตาเฉย
            “ทำไมตอนนั้น...ตอนที่พวกของโอกังจารุมนาย นายถึงไม่สู้ล่ะ ถึงจะสู้พวกมันทุกคนไม่ได้ อย่างน้อยตอบโต้ไปสักหมัดก็ยังดี”  ฉันพูดท้าวความมาตั้งแต่ตอนที่โดนจับตัวไป เพราะมันเป็นความทรงจำล่าสุดของฉันจะถามเหตุการณ์ต่อจากนี้ก็ไม่รู้เรื่องอะไรแล้ว =_=
            “ฉันกลัวพวกมันไปรุมเธอไง...คอยถ่วงเวลามันไว้รอให้เพื่อนไปช่วย ดีกว่าตอบโต้แล้วมันวกไปหาเธอด้วย ก็แย่น่ะสิ” 
            โถ...ออร่าความแมนลอยขึ้นมาเลยพ่อคุณ U_U
            “แล้วระหว่างที่ฉันสมองเสื่อม ฉันไปทำอะไรไว้หรอ ทำไมทั้งคุณอธิสกับเพื่อนคนอื่นเขาพูดจาแปลกๆ กัน”
            “ยังไงล่ะ?”  ฮยอนซึงหันมามองหน้าฉันตรงๆ แล้วก็ไม่ละสายตาไปเลย ฉันเลยต้องเป็นฝ่ายมองไปทางอื่นแทน -////-
            “ก็ประมาณว่า ฉันตัดสินใจอะไรบางอย่างเกี่ยวกับนายอ่ะ ฉันก็อธิบายไม่ถูก...”
            “อ๋อ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ...”  พูดจบฮยอนซึงก็หันกลับไปที่ประตูแล้วล้วงกุญแจเก่าๆ ดอกหนึ่งออกมา
            ...และเปิดประตู -_-*
            “นายมีกุญแจหรอ!”
            “ใช่”
            “อ้าว แล้วทำไมไม่ไขตั้งแต่แรกเล่า!”
            “ก็ฉันเห็นเธอเอนหลังพิงประตูนี่ ก็นึกว่ายังไม่อยากออกไป -_-”
            ฮยอนซึงพูดแค่นั้นก็เดินไปเลย อ้าว! จะไปแล้วหรอ!! ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ
            “เดี๋ยว!”  ฉันวิ่งไปยืนขวางทางลงบันไดจากดาดฟ้าเอาไว้
            “อะไร?”
            “ฉันยังคุยกับนายไม่จบ และนายก็ห้ามไปไหนจนกว่าจะเคลียร์กันจบเพราะฉันไม่ชอบอะไรค้างๆ คาๆ”
            “เฮ้อ...เธออยากเคลียร์อะไรล่ะ ในเมื่อเธอก็จำเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้อยู่แล้ว งั้นก็ถือว่าเรื่องมันแล้วไปแล้วละกัน จะได้ไม่กวนใจเธออีก”
            “ช่างมันไม่ได้หรอกนะ ในเมื่อมันทำให้เพื่อนคนอื่นไม่เหมือนเดิม...แล้วนาย...นายก็ไม่เหมือนเดิม”
            พอฉันพูดจบเราก็นิ่งกันไปพักใหญ่ ก็เขาไม่เหมือนเดิมจริงๆ นี่ ตั้งแต่ฉันฟื้นขึ้นมาเขาก็ไม่ค่อยคุยกับฉันเลย กลับมาที่หอก็ไม่แวะมาที่ห้อง จะมาก็แต่ตอนที่ได้ยินฉันพูดว่า ‘หน้าตุ๊ด’ นั่นแหละ -_-;
            “ฉันไม่เหมือนเดิมแล้วเธอไม่ชอบหรือไง อยู่ห่างๆ ฉันแบบนี้เธอชอบไม่ใช่หรอ”
            “นี่! เลิกประชดสักทีได้ไหม ฉันอึดอัด!!”  ฉันตะโกนอย่างหัวเสีย
            “ฉันก็อึดอัดเหมือนกัน...ฉันคิดว่าจะแบกความรู้สึกเอาไว้คนเดียวได้ แต่มันทำไม่ได้จริงๆ”  ในที่สุดฮยอนซึงก็พูดออกมา และทันทีที่เข้าเรื่องหัวใจฉันก็เริ่มทำงานหนักอีกครั้ง
            “ฉันตั้งใจจะเก็บเรื่องนี้เอาไว้ไม่เล่าให้เธอฟังว่าเราเป็นยังไงตอนที่เธอ...สมองเสื่อม”
            “เป็นยังไง? ก็เล่าต่อสิ -///-”
            “อยากรู้จริงๆ หรอ”
            “หรือถ้านายไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไรนะ เพราะถ้านายไม่บอกฉันวันนี้และเดี๋ยวนี้ ฉันก็จะไม่เซ้าซี้นายแล้วล่ะ” 
            ฉันนิ่งรอฟังเขาบอกด้วยหัวใจที่เต้นรัวแต่แล้วเขาก็ไม่ยอมพูด เขายังคงยืนมองหน้าฉันนิ่ง
            “ได้..งั้นฉันไปล่ะ ขอโทษที่ทำให้เสียเวลา”  ฉันพูดแล้วหมุนตัวกลับลงบันไดไป แต่พอเดินลงมาถึงขั้นสุดท้ายเขาก็พูดออกมา
            “เรารักกัน!” 
            เงียบ...~
            ความเงียบเข้ามาครอบงำเอาไว้อย่างรวดเร็วเมื่อฮยอนซึงพูดประโยคนั้นออกมา ฉันไม่กล้าหันไปมองเขาและเขาก็ไม่ได้เดินลงมาหาฉัน เรายืนอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่จนกระทั่งฮยอยซึงเป็นฝ่ายเดินลงมายืนอยู่บนพื้นที่เตี้ยกว่าฉัน 1 ระดับ ฉันเพิ่งจะสังเกตตอนนี้เองว่าเขาสูงกว่าฉันมากขนาดนี้
            “ฉันขอโทษที่ทำให้หนักใจ...แต่ตอนนั้นเธอบอกกับฉันว่าเธอ...ชอบฉัน”  ฮยอนซึงพูดกับฉันเบาๆ
            “ทำไมนายถึงคิดจะไม่บอกฉันล่ะ...ในเมื่อมันเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้”
            “ฉันกลัวเธอไม่เชื่อ แล้วก็...ขำว่าฉันเพ้อเจ้อไปเอง”  ฮยอนซึงทำหน้าจ๋อยๆ ใส่ จนฉันแทบจะหลุดยิ้มออกมา แทนที่ฉันจะหนักใจและไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูดตอนนี้หัวใจของฉันมันกลับพองโตขึ้นมาแปลกๆ
            “แล้วตอนนี้ฉันขำไหมล่ะ”
            “...”  ฮยอนซึงไม่พูดอะไร เขาเอาแต่ก้มหน้ามองเท้าตัวเองอยู่อย่างนั้น จนฉันก็ไม่รู้จะต่อประโยคไปยังไง -_-;
            “ตอนนั้นฉันบอกว่ายังไง...ตอนนี้ก็เป็นยังงั้นแหละ -////-”  ฉันกลั้นใจพูดพร้อมกับหัวใจที่เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ
            “เธอ...ว่าไงนะ O_O”  ฮยอนซึงเงยหน้าขึ้นมาพร้อมดวงตาเบิกโพลง
            “ไม่พูดซ้ำนะ -/////////-”
            จุ๊บ!
            อยู่ๆ ริมฝีปากของฉันก็ถูกครอบครองด้วยริมฝีปากบางของฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เขาจะถอนจูบออก
            “เธอห้ามคืนคำนะ ^^”  ฮยอนซึงถอยออกไปยิ้มจนปากจะฉีกแล้วดึงฉันเข้าไปกอดไว้แน่น มันแน่นมากจนฉันเริ่มรู้สึกตัว
            อ้าวเฮ้ย!!! ปล่อยให้เขากอดจูบแบบนี้ได้ยังไงยัยณัช >//////<
            “นี่! ถอยออกไปเลยนะ นายแต๊ะอั๋งฉันหรอ!!”
            “อ้าว ก็เอาคืนไง ที่เธอหอมแก้มฉันตอนนั้นจำไม่ได้หรอ?”
            “ตอนนั้นแค่หอมแก้มนะ แต่นี่มันเรียกว่า ‘จูบ’ ชัดๆ >///<”
            “ก็มันนานแล้วไง ดอกมันก็ต้องงอกเงยขึ้นมาเป็นธรรมดา”
            “นายนี่มัน!...ตุ๊ดเอ้ย!!”  ฉันหลุดปากออกไป ทำให้ทั้งเขาและฉันนิ่งไปทันที เอ่อ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ U.U;
            “ต่อไปถ้าเกิดเธอหลุดปากพูดเรื่อง หน้าสวย หรือว่า หน้าตุ๊ด หรือว่าอะไรทำนองนี้อีกล่ะก็ ฉันจะจูบเธอตามจำนวนครั้งที่พูด!!”  ฮยอนซึงหลิ่วตามองฉันอย่างฆาตโทษ 
            “งั้นคราวนี้ก็จูบครั้งหนึ่งเป็นการทำโทษสินะ”  ฮยอนซึงพูดพร้อมกับโน้มตัวมาหาฉัน
            “นายมีสิทธิ์อะไรจะมาจูบฉันยะ!”  ฉันใช้มือผลักหน้าฮยอนซึงออกเป็นพัลวัน
            อ๊ากส์!!! ฉันไม่น่าใจอ่อนตามมาง้อเลย รู้งี้ปล่อยให้งอนไปสัก 7 วัน 7 คืนยังดีกว่า ชะตากรรมของฉันชักจะเหมือนในฟิคพวกนั้นเข้าไปทุกทีแล้วนะเนี่ย >_<!
            “แฟนไง มารับโทษซะดีๆ >3<”
            “ไม่!!!>_<!!!”
            “เฮ้! พวกนายทำอะไรกันน่ะ”  อยู่ๆ เสียงของกีกวังก็ดังเข้ามา ทำให้ฉันสามารถผลักฮยอนซึงออกไปได้สำเร็จ
            “มีอะไรหรอ”  ฮยอนซึงหันไปถามกีกวังเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ส่วนฉันน่ะหรอ...กำลังพยายามมุดหลังฮยอนซึงอยู่เพราะรู้สึกว่าหน้าตัวเองมันคงแดงจนมะเขือเทศเรียกป้าแน่ๆ -///////-
            “เปล่าหรอก จุนฮยองมันให้ฉันมาดูว่าพวกนายถึงไหนกันแล้วเพราะว่าถ้าเลยเถิดไปมากกว่านี้จะไม่เหมาะ มันบอกว่ากลัวหาห้องไม่ทัน...เอ่อ!...อันนี้มันฝากมานะ ฉันไม่ได้คิดเอง!!”  กีกวังรีบแก้ตัวเอาไว้ตอนท้ายของประโยค
            จุนฮยอง ฉันจะฆ่านาย! -_+!
            “ฮ่าๆๆ ฝากขอบใจมันด้วยนะที่เป็นห่วง แต่อย่างยัยนี่คงไม่ยอมฉันง่ายๆ หรอก”  ฮยอนซึงพูดพร้อมกับเลื่อนมือมาจับมือฉันเอาไว้เบาๆ
            “เออๆ เข้าใจกันแล้วก็ดี ฉันไปล่ะ...เอ้อ! อย่าลืมมากินข้าวด้วยล่ะ ทำกับข้าวเสร็จแล้ว”  กีกวังพูดเอาไว้แค่นั้นแล้วเดินไป
            “งั้นที่หลุดปากมาคำหนึ่งน่ะ ติดไว้ก่อนแล้วกันนะ”  ฮยอนซึงพูดพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ
            อะไรกัน! ทำไมเขากลายเป็นคนหื่นขึ้นมาแค่ชั่ววินาทีเลยล่ะ เอาเปรียบฉันชะมัด T^T สงสัยฉันจะทำกับเขาไว้เยอะแน่ๆ เขาเลยเอาคืนมาในรูปแบบนี้...แต่เอ๊ะ! นี่ฉันมีแฟนแล้วหรอเนี่ย เป็นแฟนกับไอ้หน้าสวยเนี่ยนะ!O_O!
            ถึงจะเป็นแฟนกันแบบงงๆ เพราะฉันคิดว่าคงสารภาพไปตั้งแต่สมองเสื่อมแล้ว =_=; ถึงจะจำอะไรไม่ได้ แต่ฉันเชื่อเสียงหัวใจตัวเองที่มันดังแต่ชื่อของหมอนี่แถมมันดังขึ้นทุกวันๆ ฉันไม่รู้ว่าเผลอใจเต้นแรงขนาดนี้เพราะเขามานานเท่าไหร่แล้ว แต่ก็ถือว่าโอเคนะ ^_^
            ฉันรักนาย...เจ้าชายอสูรของฉัน
                                                          
 
 
 
 
THE END
 
03/06/2557
01:44 น.
 
 
 
 
 
*************************************
EP.5 จบแล้วจ้า ^O^
ยังไงก็อย่าลืมติดตามต่อด้วยนะคะ
อย่าลืมนะคะ เหลือ Ep.6 ส่งท้ายโปรเจ็กต์ Dream Story อยู่นะ
ฝากติดตามด้วยนะคะ ^_^
**************************************