[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 5 Beautiful Lover
:: Chapter 9 ::
 
            วันต่อมา เราก็เริ่มซ้อมคอนเสิร์ตเปิดตัวซิงเกิ้ลใหม่ของบีสท์ที่บริษัทตั้งแต่เช้า บีสท์จะเปิดตัวซิงเกิ้ลนี้อีก 4 อาทิตย์ข้างหน้าพวกเราเลยต้องรีบซ้อมมันให้เป๊ะที่สุด และเพราะว่าฉันจะออกมาช่วงกลางๆ ของเพลงเลยซ้อมเสร็จก่อนพวกเขาฉันเลยขอตัวกลับก่อน เพราะยิ่งฉันอยู่ใกล้ฮยอนซึงมากเท่าไหร่ฉันยิ่งรู้สึกแปลกๆ และเสียงของนายนั่นก็ยิ่งดังหลอกหลอนฉันบ่อยขึ้น -////-
            “กลับแล้วนะคะ”  ฉันบอกพี่ๆ ทีมงานที่ในห้องซ้อมแล้วโค้งให้พวกเขาทั่วทั้งห้องก่อนจะรีบเดินออกมา
            “แขนหายเจ็บแล้วรึไง” 
            ให้ทายว่าเสียงใคร -///-?
            “หายแล้ว”  ฉันตอบ แต่ฮยอนซึงกลับแย่งเป้ของฉันไปอย่างหน้ามึนๆ
            “นี่!”  ฉันหันไปค้อนเขาทีหนึ่งกับความมีมารยาทของเขา ทำไมต้องแย่งไปถือด้วยเนี่ย -_-?
            “นายไม่ไปซ้อมรึไง”
            “พี่เขาให้พักสิบนาที”
            “แล้วทำไมนายไม่ไปพัก เดินมาส่งฉันทำไม”
            “ก็อยากไป”  พูดจบ ฮยอนซึงก็เดินนำหน้าไปกดลิฟต์เพื่อลงไปชั้นล่างให้อย่างเสร็จสรรพ
            “ช่วงนี้เธอรู้สึกแปลกๆ บ้างรึเปล่า”  ฮยอนซึงถามเมื่อเราเดินเข้ามาในลิฟต์แล้ว
            “รู้สึกแปลกๆ ยังไง?”  ฉันถามแล้วถอยออกห่างจากเขามาหนึ่งก้าว นี่อย่าบอกนะว่าเขาจะพูดอะไรบ้าๆ กับฉันน่ะ >///< (นี่แกคิดไกลไปนะณัช -_- : ไรเตอร์)
            “เธอทำอะไรน่ะ -_-?” 
            “เปล่า แค่ฉันรู้สึกว่าใกล้ไปเลยถอยออกมา....แล้วที่นายถามหมายความว่าไงไอ้ รู้สึกแปลกๆ อ่ะ”  ฉันบอก แล้วเงยหน้าขึ้นมองตัวเลขในลิฟต์แทนการสบตากับเขา
            “ก็ฉันรู้สึกว่าไม่เป็นส่วนตัวยังไงไม่รู้ เหมือนมีคนจับตาดูเราตลอดเวลา” 
            “หรอ ฉันไม่เห็นรู้สึกเลย”  ฉันยักไหล่ พอดีกับประตูลิฟต์เปิดออกฉันเลยเดินนำหน้าออกมาแต่...
            พลัก!
            “ขอโทษ!”  อยู่ๆ ก็มีผู้ชายชุดดำคนหนึ่งเดินมาชนฉันทันทีที่เดินออกมา แต่ยังดีที่ฮยอนซึงเดินตามมาติดๆ เลยรับฉันไว้ได้ทัน
            “ไม่เป็นไร...อ้าว!”  ฉันอุทานออกมาในตอนท้ายเพราะพอหันไปอีกทีผู้ชายคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว
            “เธอเจ็บตรงไหนรึเปล่า?”
            “เปล่า -///-”
            “เธอเนี่ยนะ เดินไม่รู้จักมองเล๊ย”
            “ฉันว่าแทนที่นายจะโทษฉันอยู่อย่างนี้ นายเอาเป้คืนมาดีกว่า ฉันจะได้กลับ”
            “โอเค ขับรถดีๆ ล่ะ” 
            “อื้ม”  ฉันบอกแล้วเดินแยกออกมาเลย ทำไมอยู่กับหมอนี่แล้วมันใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ แบบนี้นะ >///<
            กึก!
            อยู่ๆ ก็มีชายชุดดำ 4 คนมายืนขวางทางฉันบริเวณลานจอดรถ พวกนี้ท่าทางไม่น่าไว้ใจแฮะ -*-!
            “พวกแกเป็นใคร”  ฉันถามพร้อมก้าวเท้าไปข้างหลังขณะที่พวกนั้นก็ก้าวเข้ามาหาฉัน ไม่ได้การล่ะ!!
            “ช่วย!!....ด้วย....”  ร่างของฉันไร้การควบคุมและหนังตาก็หนักอึ้งขึ้นมาทันทีที่มีผ้าสีขาวๆ มาปิดปากปิดจมูก แล้วทุกอย่างก็มืดลง....
 
            [Hyunseung : Talk]
            ผมมองณัชเดินออกไปจนกระทั่งเธอพ้นประตูบริษัทผมถึงหันไปกดลิฟต์ อันที่จริงผมอยากขับรถไปส่งเธอด้วยซ้ำแต่ผมกลัวว่าเธอจะอึดอัดเพราะผมรุกมากเกินไปเลยเปิดโอกาสให้เธอได้อยู่คนเดียวบ้าง
            “อ้าว! ณัชกลับแล้วหรอ”  กีกวังเดินออกมาจากลิฟต์ตัวข้างๆ ท่าทางรีบร้อน
            “อื้ม ทำไม?”
            “เขาลืมโทรศัพท์” 
            “หรอ”  ผมรับโทรศัพท์ของณัชมาจากกีกวังแล้วมองไปที่ประตูบริษัท  “คงยังไม่ถึงไหนหรอกมั้ง”
            “งั้นก็เอาไปให้เขาสิ เมื่อกี๊ยิ่งมีสายเข้าอยู่”
            “ใครโทรมา?”
            “แหมๆ เสียงเข้มเชียวนะ”  กีกวังหลิ่วตาใส่ผม เออ! แซวอยู่นั่นแหละ -///-
            “รู้สึกว่าจะเมมเบอร์ไว้ว่าอธิสน่ะ”
            นั่นไง! ผมว่าแล้วว่าไม่ใช่คนอื่นแน่ -_-*
            ผมกับกีกวังเดินออกมาที่โรงรถก็ไม่เจอใครแล้ว ทั้งที่รถก็ยังอยู่...ลืมว่าตัวเองเอารถมาแล้วขึ้นแท็กซี่กลับไปแล้วรึเปล่านะ?
            “เฮ้ย! นี่มันกระเป๋าณัชรึเปล่า”  จู่ๆ กีกวังมันก็ร้องซะลั่นแล้วเดินกลับมาพร้อมเป้ใบที่ผมพายมาส่งณัชเมื่อกี๊
            “ใช่! แกเจอที่ไหน”
            “มันตกอยู่ข้างๆ รถฝั่งนั้น”  กีกวังพูดแล้วชี้ไปที่ตำแหน่งที่มันเคยอยู่
            “ไม่ได้การแล้วว่ะ โทรบอกพวกเราเถอะว่าณัชตกอยู่ในอันตราย” 
            เอี๊ยด!!
            ตอนนั้นเองก็มีเสียงยางรถบดกับพื้นอย่างแรงเพราะการออกตัวที่รวดเร็ว ผมรีบหันไปมองรถตู้คันนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าณัชต้องอยู่บนรถคันนั้นแน่!!
            “แกรีบไปตามพวกเรามา เดี๋ยวฉันจะตามรถคันนั้นไปก่อน!”  ผมพูดแล้วรีบค้นหากุญแจรถในกระเป๋าของณัชและขับตามรถคันนั้นไปติดๆ
            เหมือนว่าพวกมันจะรู้แล้วว่ามีคนตามพวกมันมา พวกมันยิ่งเร่งเครื่องและหักเลี้ยวหลบรถที่แล่นอยู่บนถนนอย่างหวาดเสียวจนเกือบจะชนเข้ากับฟุตบาทข้างทางแล้วก็รถคันอื่นอยู่หลายครั้ง โธ่เว้ย! ถ้าเกิดณัชอยู่บนรถคันนั้นจริงๆ แล้วเกิดเป็นอะไรขึ้นมาผมสาบานตรงนี้เลยพวกมันไม่ได้ตายดีแน่!!
            “พวกเวรเอ้ย!!”  ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย เพราะผมไล่ตามมาถึงสี่แยกไฟแดงผมกลับคราดกับรถตู้คันนั้นอย่างน่าเสียดาย แล้วแบบนี้ผมจะรู้ได้ยังไงว่าพวกมันพาณัชไปไว้ที่ไหน
            ครืดๆๆๆ
            มือถือของผมสั่นต่อเนื่องกันหลายครั้ง ผมหันไปมองก็เห็นว่าดูจุนโทรเข้ามาลยรีบกดรับเพราะเหลืออีก 30 วินาทีก็จะไฟเขียวแล้ว
            “ว่าไง!”  ผมกรอกเสียงเข้าไปในเอียร์โฟนอย่างรีบร้อน
            [แกตามไปถึงไหนแล้ววะ]  ดูจุนถามกลับมาจากปลายสาย เสียงเครื่องยนต์และล้อที่บดเอียดอ๊าดกับพื้นถนนทำให้ผมรู้ว่ามันคงกำลังบึ่งรถตามมา
            “ถึงนัมแดมุน แต่รถติดชิบ! ฉันคราดกับพวกมันแล้ว”  
            [มันล่อแกไปทางรถติดน่ะสิ นายอธิสนั่นบอกว่าให้ไปที่โรงงานเก่าของกังจากรุ๊ปเลย ไม่ต้องตามไปให้เสียเวลา]
            “แล้วหมอนั่นมาเกี่ยวอะไรด้วย -*-”
            [เออน่า แล้วค่อยเล่าไปกังจากรุ๊ปก่อน แค่นี้นะ!]
            ดูจุนกดตัดสายก็พอดีกับไฟเขียวพอดี ผมรีบยูเทิร์นรถกลับทันทีโดยไม่สนว่าจะมีรถสวนมาไหม ตอนนี้ผมห่วงแค่ณัชเท่านั้น!!
            ผมขับลัดเลาะมาตามตรอกซอกซอยต่างๆ จนกระทั่งมาถึงโรงงานเก่าของกังจากรุ๊ปอย่างรวดเร็ว แต่ที่นี่ผมยังไม่เจอเพื่อนของผมเลยสักคน เจอก็แค่รถตู้คันที่ผมขับตามมาจอดอยู่ ที่นี่แหละไม่ผิดแน่! ผมรีบโทรไปหาดูจุนทันทีเพื่อบอกว่าผมมาถึงแล้ว แต่...
            “อ้าว...มาตามเพื่อนกลับหอหรอ ^^”  ชายชุดดำคนหนึ่งที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหน แย่งมือถือผมไปแล้วขว้างทิ้งลงพื้นแตกกระจาย
            “อยากเป็นพระเอกหรอแก ห๊ะ!!!” 
            ผั๊วะ!!
            ด้วยแรงกระแทกแรกๆ ที่ท้อง ทำให้ผมล้มลงไปกองกับพื้นอย่างไม่เป็นท่า โธ่เว้ย! นี่ผมมาช่วยณัชหรอว่ายิ่งทำให้เธอลำบากกันแน่เนี่ย!!
            ผมถูกไอ้ชุดดำคนนั้นมันลากเข้ามาในโรงงาน ในนั้นมีพวกชุดดำอีกประมาณ 7-8 คนยืนล้อมณัชเอาไว้ เธอถูกมัดไว้บนเก้าอี้ไม้เก่าๆ กลางโรงงาน คอหักพับลงเหมือนคนไม่มีสติ พวกมันทำอะไรเธอ!!
            หัวใจผมเต้นแรงขึ้นอย่างมาอย่างบ้าคลั่งด้วยความโกรธที่พุ่งพล่านขึ้นมา เธอเป็นอะไรไป!! เกิดอะไรขึ้นกับเธอน่ะณัช!!
            ตุบ!
            “เอ้า ลงไปนอนเฝ้าเพื่อนแกซะ”  ไอ้คนที่พาผมมาทิ้งผมลงพื้นอย่างแรง แต่ผมไม่รู้สึกเจ็บเลยผมห่วงก็แต่ณัชที่หลับไม่ได้สติอยู่ตรงนั้นเลยรีบดันตัวลุกขึ้นแล้วเข้าไปเขย่าๆ ตัวเธอแรงๆ เพื่อเรียกสติ
            “ณัช!! ณัช...เธอเป็นอะไรไป!! ณัช...ฟื้นสิ!!” 
            “มานี่เลยมึง!”  ผู้ชายชุดดำ 2 คนเข้ามาล็อกแขนผมไปด้านหลังแล้วมัดมือผมไว้ทั้ง 2 ข้าง
            “ปล่อยนะเว้ย!! ปล่อย!!”  ผมขัดขืนอย่างถึงที่สุด ถึงผมจะมั่นใจว่าสู้พวกมันคนเดียวไม่ไหวแน่ๆ แต่ผมก็ยังไม่อยากยอมแพ้!!
            ฉันจะปกป้องเธอเอง...ณัช
 
            [Nad : Talk]
            “ปล่อยนะเว้ย!! ปล่อย!!” 
            เสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามาในประสาทการรับรู้ เสียงของฮยอนซึง...งั้นหรอ
            ฉันค่อยๆ ดันเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นมอง ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้ฉันต้องรีบเรียกสติสัมปชัญญะของตัวเองกลับมาให้เร็วที่สุดเพื่อรับรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
            “ฮยอนซึง!!”  ฉันร้องเรียกฮยอนซึงที่กำลังถูกชายชุดดำประมาณ 4-5 คนรุมอยู่
            “ณัช”  ฮยอนซึงยิ้มมาให้ฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูเหนื่อยๆ เขาเพิ่งจะถูกซ้อมมาหยกๆ แล้วมายิ้มให้ฉันแบบนี้ได้ยังไง!
            “เธอไม่เป็นไรนะ”  ฮยอนซึงรีบดันตัวลุกขึ้นอย่างยากลำบากแล้วเขยิบตัวมาหาฉันใกล้ๆ
            “นายมาที่นี่ได้ยังไง!”  ฉันถามกลับโดยไม่สนใจจะตอบคำถามเขา ทำไมพอฉันเห็นหน้าที่มีรอยฟกช้ำและรอยถลอกของฮยอนซึงฉันถึงอยากจะร้องไห้มากขนาดนี้นะ
            “ก็ขับรถตามมาน่ะสิ”
            “แล้วคนอื่นไปไหน ทำไมนายไม่มาพร้อมเพื่อน นายบ้าไปแล้วรึไง! มาคนเดียวคิดว่าจะสู้เขาได้หรอ!!” 
            “ก็ฉัน...เป็นห่วงเธอนี่”
            “เอ้าๆ ทักทายกันนานเกินไปแล้วสาวๆ ทั้งสอง”  ไอ้ถึกชุดดำ (มันตัวโตกว่าเพื่อนน่ะ -_-) เดินเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาที่ดุเดือดของเรา แต่ไอ้ สาวๆ ทั้งสอง เนี่ย มันคืออะไร? ฉันไม่เข้าใจ -_-?
            “เฮ้ยๆ เมาอยู่รึไงแจซัน สาวทั้งสองได้ไงไอ้คนที่ฉันลากเข้ามาใหม่เนี่ยมันผู้ชายไม่ใช่หรอ กล้ามมันเป็นมัดๆ เลยนะ”  ไอ้ชุดดำอีกคนแย้งขึ้น อย่าบอกนะว่าไอ้ถึกดำนั่นมันคิดว่าฮยอนซึงเป็นผู้หญิง O_o!
            “อ้าว! ฉันก็นึกว่าเป็นเพื่อนสาวตามมาช่วยกันซะอีก”
            “เอ้า! ตกลงแกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายวะ”  ไอ้ถึกนั่นเดินเข้ามาบีบคางฮยอนซึงให้เงยขึ้นไปหามัน
            “เอ...หรือฉันควรถามแกว่าเป็นผู้หญิงหรือกระเทยดี ฮ่าๆๆๆ”  แล้วเสียงหัวเราะของบรรดาไอ้คนชุดดำที่ล้อมพวกเราอยู่ก็ระเบิดออกมาอย่างขบขัน
            ถึงฉันจะชอบล้อเขามาสวยเหมือนผู้หญิง แต่พอมาได้ยินเขาถูกล้อแบบนี้แล้วมันรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก...ฉันสังเกตเห็นฮยอนซึงขบกรามจนได้ยินเสียงกรอดของฟันที่กระทบกันดังออกมาให้ได้ยิน
            “อะไร! มองหน้าหาเรื่องหรอ!!! ห๊ะ!!! อยากชกฉันบ้างรึไงตุ๋มติ๋ม!!”  พูดจบพวกมันก็เข้าไปรุมกระทืบฮยอนซึงอย่างรวดเร็ว
            “หยุดเดี๋ยวนี้นะ...หยุดสิ!!!”  ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเสียงของฉันเลย หมอนั่นก็มัวแต่นอนให้เขารุมอยู่ได้!! สู้เขาซะบ้างสิ! สู้ให้เหมือนตอนที่ไปช่วยเภตรา เหมือนตอนไปช่วยของขวัญ...แล้วทำไมเขาถึงช่วยตัวเองไม่ได้เลยล่ะ!
            “เฮ้ย! ทำอะไรกันวะ”  อยู่ๆ ก็มีเสียงผู้มาใหม่ดังเข้ามาในโรงงาน ชายชุดดำหยุดกระทืบฮยอนซึงแล้วแหวกทางให้ผู้มาใหม่เดินเข้ามาหาพวกฉัน
            “นี่น่ะหรอ แม่นักร้องที่ไอ้อธิสกำลังควงอยู่...แอ็กใช้ได้ฮึๆๆ”  มันมองฉันด้วยรอยยิ้มหื่นๆ ที่ฉันไม่นึกว่าจะมีใครมองฉันแบบนี้ ไอ้สารเลวเอ้ย!!!
            “ดูสายตาสิ ดุใช่เล่นเลยนะเรา” 
            “แกเป็นใคร!! จับตัวฉันมาทำไม”
            “จับมาต่อรองอะไรกับกิ๊กเธอนิดหน่อย...คุยกับมันแล้วบอกว่าโอกังจาอยากคุยด้วย!!”  มันยื่นมือถือที่กำลังต่อสายไปยังอธิสมาให้ยัดใส่หูฉัน
            “อย่ายุ่ง...กับเธอ...”  ฮยอนซึงยื่นมือที่สั่นเทามาจับขาโอกังจาเอาไว้แน่น อย่าไปยั่วโมโหมันสิฮยอนซึงเดี๋ยวนายก็เจ็บตัวอีกหรอก!! ฉันเอาตัวรอดได้ไม่ต้องห่วงฉัน...
            “หมอนี่ใคร! เอามันไปไว้ไกลๆ ซิ!!”  โอกังจาบอก สมุนของมันจึงเข้ามาลากฮยอนซึงออกไปยังมุมหนึ่งของโรงงานแทน
            “ถ้าแกอยากให้ฉันพูดกับอธิสล่ะก็ แกต้องปล่อยผู้ชายคนนั้นไป!”  ฉันต่อรอง ถึงแม้ว่าสถานการณ์ตอนนี้ดูเหมือนจะต่อรองอะไรไม่ได้ก็ตาม แต่ฉันก็อยากขอใช้สิทธิ์บ้าง...ฉันไม่อยากให้เขาต้องเจ็บตัวเพราะฉันอีกแล้ว...
            “แหมๆ สาวน้อย อย่ามาลูกเล่นกับฉันเลย คุยกับมันซะดีๆ”  โอกังจาพูดแล้วเข้ามากระชากผมฉันแรงๆ หนึ่งที  “มันรับแล้ว พูดซะสิ...” 
            ผมเม้มปากไว้แน่นไม่ยอมพูด...โอกังจาจึงกระชากผมฉันแรงๆ อีกหลายครั้งจนฉันเผลอร้องออกไป
            “โอ้ย!!”
            [ณัช!!...นั่นคุณใช่ไหม!!]
            “ใช่...แกได้ยินเสียงความเจ็บปวดของเด็กแกรึยัง...ถ้าไม่อยากให้สาวน้อยคนนี้เจ็บปวดกว่าเดิมล่ะก็...แกก็ยอมยกหุ้น T-Link มาให้ฉัน แล้วคืนหลักฐานที่แกมีอยู่ทั้งหมดเกี่ยวกับธุรกิจของฉันมาซะ!!!”  โอกังจาเอามือถือไปคุยด้วยตัวเอง แต่มันนิ่งฟังคุณอธิสพูดสักพักตัวก็สั่นเทิ้ม ดวงตาแข็งกร้าวเหมือนกำลังโกรธจัด
            “ว่าไงนะ!...”  สิ้นสุดเสียงของโอกังจา เสียงปืนรัวๆ ประมาณ 7-8 นัดก็ดังขึ้นรอบตัวฉันตาปี๋ลงทันที ก่อนจะรีบเปิดเปลือกตาออกเมื่อเสียงปืนสงบ
            ร่างของสมุนชุดดำของโอกังจานอนเกลื่อนอยู่เต็มพื้นพร้อมกับเลือดสีแดงเข้มค่อยๆ ไหลออกมาจากร่าง
            “แกช้ากว่าฉันก้าวหนึ่งเสมอนะโอกังจา...”  เสียงของคุณอธิสดังเข้ามาในโรงงาน พร้อกกับการ์ดชุดดำของเขาที่เดินตามเข้ามาอีกเกือบ 20 คน บีสท์ก็มาด้วย พวกเขากำลังเข้าไปช่วยพยุงฮยอนซึงออกมาจากมุมนั้น...ปลอกภัยแล้วสินะฮยอนซึง
            “ตอนนี้ตำรวจกำลังมายอมมอบตัวดีกว่าโอกังจา”  คุณอธิสพูดอย่างเป็นต่อ
            “งั้นหรอ...ฉันไม่มีทางเลือกแล้วสินะ”  โอกังจายิ้มมุมปากนิดหน่อยอย่างเจ็บใจ
            “ใช่...เพราะถ้าแกเล่นตุกติกล่ะก็ นักแม่นปืนที่ซ่อนอยู่จะช่วยส่งแกไปหาลูกน้องทันที”
            “ฮึ! ดูซิว่าจะยิงแม่นขนาดไหน!!”  พูดจบมันก็จับฉันให้ยืนขึ้นแล้วใช้แขนโอบล็อกรอบคอฉันไว้ ส่วนมืออีกข้างก็เอาปืนจ่อมาที่ขมับของฉัน ด้วยแรงกดของปากกระบอกปืนทำให้ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที
            “เอาสิ!! ยิงเลยสิ ยิงมาที่หัวฉันเลย!!!”  โอกังจาจับฉันเหวี่ยงหมุนไปหมุนมาเหมือนคนบ้า นักแม่นปืนแม่นขนาดไหนแต่ถ้าจับตัวประกันเหวี่ยงไปมาแบบนี้ยังไงก็เสี่ยงอยู่ดีถ้าเกิดจะยิง!!
            “แกต้องการอะไร...ต้องการหุ้น ต้องการหลักฐานที่ฉันมีอยู่...แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าฉันจะไม่ก๊อปปี้ไว้”
            “ขนาดนี้ผู้หญิงของแกอยู่ในกำมือฉันแกยังไม่ยอมอีกหรอ!! แกมันเห็นแก่ตัวชัดๆ”
            “ฉันไม่ได้เห็นแก่ตัว ฉันแค่อยากให้แกคิด...”
            “ไม่ต้องพูด หลีกไป...ฉันบอกให้หลีก!!!” 
            ด้วยคำขู่และปืนที่จ่อหัวฉันอยู่ ทำให้ทุกคนยอมหลีกทางให้ฉันกับโอกังจาออกมาจากโรงงานได้อย่างง่ายดาย
            “ณัช!!”  ฮยอนซึงพยายามจะเดินเข้ามาหาฉัน แต่ก็โดนดูจุนกับกีกวังรั้งเอาไว้
            “ฮยอนซึง อย่าเข้ามานะ ฉันไม่อยากเป็นต้นเหตุให้นายต้องเจ็บตัวเพราะฉันอีกแล้ว...ขอบใจนะที่มาช่วยฉัน...ขอบใจจริงๆ”
            ใช่...ฉันต้องบอกเขาเอาไว้ว่าฉันรู้สึกขอบคุณเขาจริงๆ ที่ยอมเสี่ยงชีวิตมาช่วย...นอกจากคำขอบคุณฉันมีอีกอย่างที่อยากบอกเขา ก่อนที่ฉันจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก...
            “ฮยอนซึงฉัน...”
            “ล่ำลากันอยู่นั่นแหละ ขึ้นไป!!”  โอกังจาจับฉันยัดเข้ามาในรถแล้วบังคับให้ฉันขับรถออกมาจากโรงงานนั้น โดยมีคุณอธิสและบีสท์ตามมาห่างๆ
            “ขับเร็วๆ หน่อยได้ไหม เธออยากให้พวกมันตามมาทันรึไง!”
            “ใช่ ทำไมล่ะ!! ฉันยังไม่อยากตายไปกับคนเลวๆ อย่างแกนี่!!”
            “ปากดีนักนะมึง! เร่งเครื่องขึ้นอีก!”  โอกังจากดปากกระบอกปืนเข้ามาในขมับของฉันแรงกว่าเดิม ฉันเลยจำเป็นต้องทำตาม
            วี๊หว่อ!! วี๊หว่อ!! วี๊หว่อ!!
            เสียงหวีดไซเรนของตำรวจที่ดังอยู่ไม่ไกลทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาเปราะหนึ่ง อย่างน้อยๆ ตัวช่วยของฉันก็เพิ่มมาอีก 1 แล้ว ตั้งสติไว้ณัชเธออย่าเพิ่งสติหลุดนะ!
            “ตำรวจหรอ!”  โอกังจาชะงักไปทันทีแล้วหันไปดูกระจกมองข้างฝั่งตัวเอง ฉันเลยอาศัยจังหวะนี้เหยียบเบรกและหักพวงมาลัยจนสุดเพื่อให้รถหยุดและทำให้โอกังจาเสียหลัก แต่เพราะฉันไวไม่พอโอกังจารีบหักพวงมาลัยกลับอีกทาง ทำให้รถข้ามเกาะกลางถนนไปอีกเลน
            ปี๊กกกกกกกกก!!!!!
            ตอนนี้รถที่ฉันขับอยู่จอดนิ่งสนิทอยู่กลางถนนของเลนฝั่งตรงข้าม เสียงแตรรถดังระงมไปทั่ว รถคันแล้วคันเล่าหักหลบรถของพวกเราเป็นพัลวัน
            เพี๊ยะ!
            “อยากตายเร็วๆ รึไงห๊ะ! อีกนิดเดียวฉันก็จะทำให้เธอสมใจแล้ว แต่ขอให้พาฉันหนีให้พ้นก่อนแล้วค่อยตาย!”  โอกังจาหันมาตบหน้าฉันฉาดใหญ่แล้วจี้ปืนมาที่ฉันต่อ
            “รีบขับรถไป” 
            ฉันหันไปมองหน้าโอกังจาทั้งน้ำตา ฉันไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยที่โดนตบ แต่ฉันแค้นใจที่ไม่สามารถตอบโต้อะไรมันได้เลย!
            ปี๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
            อยู่ๆ เสียงแตรรถบรรทุกก็ดังขึ้น ฉันกับโอกังจาหันไปมองต้นเสียงก็พบว่ามีรถบรรทุกกำลังแล่นตรงมาที่เราด้วยความเร็ว!!
            โครมมมมมมมมมม!!!!
            เสียงโครมดังกระหึ่มอยู่ในหูพร้อมๆ กับแรงกระแทกมหาศาลจนเหมือนร่างกายจะแหลกละเอียดเป็นชิ้นๆ ต่อมาฉันรู้สึกว่าตัวเองลอยคว้างอยู่กลางอากาศนานมากก่อนจะรับรู้ถึงแรงกระแทกอีกครั้ง!!!
 
 
 
 
*********************************
Ch.9 อัพเดตจ้า
ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ ^O^
*********************************