[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 5 Beautiful Lover

:: Chapter 8 ::

 

            เราใช้เวลาอัดซิงเกิ้ลนี้นานกว่า 10 ชั่วโมงกว่าทุกอย่างจะเสร็จ เหลือปรับแต่งอีกนิดหน่อยก็โอเคพร้อมปล่อย ฉันภูมิใจกับงานชิ้นนี้มากๆ เพราะเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ลงมือแต่งเนื้อร้องเอง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ทำทั้งหมดแต่อย่างน้อยฉันก็ได้มีส่วนร่วมในหลายๆ ขั้นตอน

            มื้อค่ำวันนี้เราจัดอาหารมื้อใหญ่พิเศษหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยกันมาทั้งวัน โดยมีพี่นาบีเป็นเจ้ามือมื้อนี้แต่เสียดายที่พี่เขาไม่ว่างเลยไม่ได้มาร่วมปาร์ตี้ในคืนนี้

            รู้สึกว่าหอเราจะปาร์ตี้กันบ่อยเกินไปรึเปล่านะ -_-?

            “ช่วงนี้เธอว่างไหนอ่ะ”  ดูจุนถามเภตราขณะที่ตักกุ้งตัวโตๆ ไปวางไว้ให้บนจานให้แฟนอย่างเอาใจ

            “ทำไมหรอคะพี่ดูจุน จะชวนพี่เภไปเดทหรอ >.<”  วิลล่าพูดแทรกขึ้นมาทันทีที่มีโอกาส

            “เปล่าหรอก ฉันว่ามันจะล่อให้เภตราไปทำความสะอาดห้องให้ต่างหาก -_-”  จุนฮยองพูดขึ้น ทำให้ทุกคนหันไปมองดูจุนเป็นตาเดียว

            “เฮ้ย! ไม่ใช่ซะหน่อย...แต่ก็คิดๆ อยู่นะ ^^;”  ดูจุนเกาต้นคอแก้เขิน ขณะที่เพื่อนร่วมโต๊ะหัวเราะกันใหญ่ที่มีคนรู้ทัน ส่วนยัยเภตราก็ตีต้นแขนแฟนเบาๆ แล้วพูดอะไรกันสักอย่างที่ฉันไม่ได้ยินเพราะเสียงหัวเราะคนอื่นๆ ดังกลบ แล้วทำไมฉันต้องแอบจับตาดูพฤติกรรมใครๆ แบบนี้ด้วยเนี่ย -_-;;

            “ทำไมอยากให้ไปทำความสะอาดให้ล่ะ พวกนายจ้างป้าโบซอกมาทำให้ทุกอาทิตย์อยู่แล้วนี่”  ฉันพูดถึงป้าที่อยู่บ้านข้างๆ คอนโดที่คุณมินนาจ้างมาทำความสะอาดห้องให้บีสท์ทุกอาทิตย์

            “ป้าเขาลาป่วยน่ะสิ เกือบเดือนแล้วเนี่ย”  โยซอบบอก แล้วตักกินข้าวผัดฝีมือเฝ้าฝันเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

            “งั้นห้องพวกนายก็คงสภาพแย่มากสินะ -_-”  หยาถาม

            “สุดๆ =_=”  จุนฮยองตอบ รู้สึกว่านายจะภูมิใจจังเลยนะจากคำว่า ‘สุดๆ’ ของนายเนี่ย -_-

            “ห้ามเอาพี่เภตราไปใช้งานแบบนั้นเลยนะคะ วิลไม่ยอมหรอก แต่ถ้าจะนัดเดทเนี่ยวิลจะเคลียร์คิวให้พี่ๆ เลย ^^”

            “วิลล่า คำก็เดทสองคำก็เดท ฉันไม่อยากดังเหมือนคู่เธอกับดงอุนหรอกนะ”  เภตราพูด ทำให้ทุกคนหันควับไปมองวิลล่ากับดงอุนทันที

            จริงสินะ สองคนนี้เพิ่งจะเปิดตัวว่าเป็นแฟนกันเมื่อเร็วๆ นี้เอง เพราะว่าหลักฐานมันมัดตัวแน่นหนาเกินกว่าจะหน้ามึนตอบไปว่า ‘แค่เพื่อนกัน’-_- ก็อย่างที่เรากลัวๆ กัน มีคนแอนตี้เรื่องนี้แสดงตัวออกมาเยอะมากจนต้องจัดงานแถลงข่าวใหญ่โต แต่ก็ใช่ว่าจะมีแค่มุมที่ไม่ดีเพราะคนที่เห็นด้วยก็มีมากเหมือนกัน วิลล่ากับดงอุนเลยไม่ต้องกดดันอะไรมาก

            “ประกาศออกมาแบบนั้นแล้ว พวกเธอสองคนก็ต้องระวังตัวดีๆ อย่ามีเรื่องเกี่ยวกับมือที่สามเด็ดขาด ไม่งั้นโดนแอนตี้หนักกว่าเดิมแน่ เข้าใจไหม”  ดูจุนได้โอกาสสั่งสอนเด็กๆ มักเน่ทั้งสองคน

            “ค่ะ / ครับ”  ทั้ง 2 คนรับคำอย่างเนือยๆ จากนั้นทั้ง 2 คน ก็เป็นที่พูดถึงกันในวงมื้อค่ำของเรา จนกระทั่ง...

            “แล้วคุณอธิสมาเฟียเกาหลีที่รักของเธอเป็นยังไงบ้างล่ะณัช ช่วงนี้เงียบไปเลยนะ”  หยาถามขึ้น คราวนี้ทั้งวงเงียบกริบเหมือนกำลังตั้งตารอฟังคำตอบจากฉัน ส่วนฮยอนซึงที่นั่งตรงข้ามกันก็จ้องหน้าฉันนิ่งจนฉันทำตัวไม่ถูก -///-;

            “ก็ไม่ยังไง เขาก็ส่งแมสเซสมาบ้างแต่ก็ยังไม่ได้เจอกันเลยตั้งแต่วันนั้น...แล้วอีกอย่าง เขาไม่ใช่ที่รักของฉัน พูดให้มันดีๆ หน่อย -*-” 

            ฉันเข้าใจดาราที่ชอบวีนใส่นักข่าวแล้วล่ะว่าเขารู้สึกยังไงที่มีแต่คนจ้องจะถามคำถามที่ไม่เข้าหูแบบนี้ มันอารมณ์เสียจริงๆ =_=!

            “แหมจ้าๆ หยอกเล่นนิดหน่อยเองน่า”

            “พี่หลิว อ่านนานเกินไปแล้วนะคะ เอามาเลย”  เสียงของวิลล่าดังมาจากอีกฟากของโต๊ะ ฉันหันไปมองเห็นวิลล่ากับดอกหลิวแย่งอะไรกันสักอย่างใต้โต๊ะญี่ปุ่นที่เรานั่งกินข้าวกันอยู่

            เออ ฉันก็กำลังคิดอยู่เหมือนกันว่าดอกหลิวทำไมนั่งอยู่เงียบๆ เพื่อนเขาหัวเราะกันแต่ยัยนั่นก็ไม่มีรีแอคชั่นอะไรเลย

            “เฮ้ย แป็บเดียวเหลือหน้านึงเอง” 

            “ไม่เอา จะอ่านแล้ว วิลค้างตอนสำคัญเลยนะคะ”

            “พวกเธอเป็นอะไรกันเนี่ย เอามาดูสิ!”  เฝ้าฝันพูดแล้วแย่งของที่ 2 คนนั้นแย่งกันไปดู ที่เฝ้าฝันแย่งมาได้เป็นกระดาษ A4 หนาๆ ปึกหนึ่ง เอ๊ะนั่นมัน...คุ้นๆ นะ -_-?

            อย่าบอกนะว่า...

            “อะไรเนี่ย...นิยายหรอ?”  เฝ้าฝันขมวดคิ้วมองมันอย่างงุนงงและสงสัย

            “ฟิคค่ะพี่ เขาเรียกว่าฟิคชั่น”  วิลล่าสาธยาย

            “ที่เขาเอาดารานักร้องไปแต่งนิยายน่ะหรอ” 

            “ใช่ค่ะพี่ นั่นแหละๆ >.<”

            “ทำไมมีชื่อยัยณัชด้วยล่ะ”  เฝ้าฝันเพ่งมองเข้าไปในกระดาษหน้านั้นที่ดอกหลิวเปิดค้างเอาไว้

            นั่นไง! ฉันคิดแล้วไม่มีผิด ทำไมต้องชอบอ่านแต่ฟิคของฉันอยู่เรื่อยเลยนะยัยพวกนี้ -*-!

            “ก็เป็นเรื่องของยัยณัชไง”  ดอกหลิวเสริม ทำให้เฝ้าฝันพยายามอ่านมันมากขึ้น

            “คู่กับฮยอนซึงหรอ?”  เฝ้าฝันยังคงถามต่อ จะสงสัยอะไรนักหนาห๊ะ! เดี๋ยวจับขังไว้ในห้องแยกโรคไข้หวัด 2009 ที่โรงพยาบาลไม่ให้ออกซะเลย!! หยุดอ่านเดี๋ยวนี้นะ >_<///

            “ใช่ค่ะพี่ >///<”

            ไม่รู้เพราะอะไร ฉันกับฮยอนซึงกลับเหลือบไปมองหน้ากันอย่างไม่ได้นัดหมาย แล้วฉันก็ต้องเป็นฝ่ายหลบหน้าเขาเองเพราะอะไรน่ะหรอ...เพราะเรื่องเมื่อเช้านี้ไงเล่า!! -///-!!

            “เอามานี่เลยพวกเธอ!!”  ฉันพูดแล้วเอื้อมมือข้ามไปแย่งฟิคปึกนั้นมาโดยที่เฝ้าฝันไม่ได้ตั้งตัว

            “อ้าว! พี่ฝันให้พี่ณัชทำไมคะ >.<”  วิลล่าร้องขึ้นมาอย่างเสียดาย

            “พี่ยื่นให้เองซะที่ไหน ยัยณัชมาแย่งไปเองต่างหาก”

            “เฮ้อ...ได้ปริ๊นใหม่อีกแล้ว Y.Y”  วิลล่าโอดครวญ แต่ก็ไม่ได้พยายามมาแย่งคืนเพราะคงรู้ว่าถึงแย่งไปก็คงไม่มีทางสำเร็จ =_=

            ทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ และปาร์ตี้ก็ยังคงดำเนินต่อไป โดยมีพี่มะนาวกับพี่มิวกี้มาสมทบช่วงท้ายแถมมีร้องคาราโอเกะกันซะสนุก แต่ฉันสนุกไม่ลงเพราะไอ้ฟิคบ้าๆ นี่แหละ มันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า...

          ‘เรื่องเมื่อกี๊...ฉันจะเอาคืนทีหลังแล้วกัน’

            เสียงของฮยอนซึยังคงดังก้องอยู่ในหูของฉัน เขาคงพูดยั่วโมโหฉันเล่นเท่านั้นแหละ ไม่มีทางที่นายนั่นจะเอาคืนแน่ๆ เป็น ‘สาว’ ขนาดนั้น -*-//

            ..........

            “ณัช...ตกลงเธอกับหมอนั่น...”  ฮยอนซึงถามออกไปพร้อมกับความหนักอึ้งในใจ เขากลัวว่าคำตอบที่เธอตอบเขามาจะทำให้เขาต้องเสียใจ

            “ทำไม?...นายสนใจด้วยหรอ”  หญิงสาวถามออกไปอย่างนึกสนุก เพราะเวลาที่เธอทำให้เขากระวนกระวายใจได้แบบนี้เธอรู้สึกดีเป็นบ้า

            หญิงสาวเอียงคอมองชายหนุ่มแล้วทำหน้าตายใส่ ชายหนุ่มยิ่งกระวนกระวายทำอะไรไม่ถูกเมื่อถูกเธอถามแบบนั้น เธอพูดแบบนี้แสดงว่าเธอกับผู้ชายคนนั้นต้องมีอะไรแน่ๆ

            “ใช่!! เธอก็รู้ว่าฉัน...”

            “นาย?...นายทำไม”

            “เธออย่ากวนประสาทฉันได้ไหม อธิบายมาว่ามันเป็นยังไงกันแน่...ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน!!” 

            “นี่นาย...โกรธมากขนาดนั้นเลยหรอ”  ณัชเงยหน้าขึ้นมาในท่าปกติ เมื่อรับรู้ถึงความโกรธที่เริ่มพุ่งพล่านขึ้นมาในตัวของฮยอนซึง เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเขาโกรธมากๆ แล้วเขาจะลงโทษเธอยังไง เพราะจากหลายๆ ครั้งที่ผ่านมา เขาลงโทษเธออย่างหนักหน่วงทีเดียว

            “ว่าไง...จะยอมสารภาพเองหรือว่าจะให้ฉันบังคับ”  ฮยอนซึงเริ่มก้าวเข้าหาณัชช้าๆ

            “ฉะ...ฉัน...”  ณัชถอยหลังหนีเรื่อยๆ จนกระทั่งชนเข้ากับเคาน์เตอร์ของห้องครัว เธอไม่มีทางหนีเขาได้อีกแล้ว!

            “ว่าไง”  ฮยอนซึงเลื่อนใบหน้าเข้าหาหญิงสาวใกล้ๆ เพื่อเค้นเอาคำตอบที่เขาต้องการ พร้อมกับยกมือทั้ง 2 ข้างค้ำเคาน์เตอร์เอาไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เธอหนีไปไหน

            “โอเคๆ บอกแล้ว...”  ณัชพูดพร้อมกับผลักหน้าอกแข็งแกร่งของฮยอนซึงเอาไว้ตามสัญชาตญาณ

            “ว่ามา...”

            “ก็ถอยออกไปก่อนสิ”

            “ถ้าฉันถอย เธอสัญญาไหมว่าจะพูดความจริง”

            “แล้วฉันจะโกหกนายทำไมเล่า ถอยออกไปก่อนฉันอึดอัด”

            “ก็ได้”  ฮยอนซึงพูดแล้วทำท่าจะถอยออกไป แต่เพียงเสี้ยววินาทีเขาก็กลับไปอยู่ท่าเดิมและใกล้หญิงสาวมากกว่าเก่า

            “ไม่ดีกว่าฉันเปลี่ยนใจแล้ว...”  ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์  “ฉันว่าอยู่แบบนี้แหละ เธอจะได้ไม่กล้าโกหกฉันและฉันก็จะได้จับโกหกได้ถนัดๆ”

            “นายมันบ้า!”

            “บ้าแล้วรักไหม?”  ณัชตาเบิกโพรงกับคำพูดที่เขาสวนมาทันควัน ใบหน้าเริ่มแดงระเรื่อขึ้นมาอย่างไร้การควบคุม

            “เฮ้อ...ฉันกับฮันจุงเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก นานๆ เจอกันทีเลยทักทายกันนิดหน่อย”  ณัชเปลี่ยนมาพูดถึงบุคคลที่สามแทนการตอบคำถามของฮยอนซึง

            “แค่ทักทายทำไมต้องไปกินข้าวด้วยล่ะ”

            “ก็เขามาจากต่างเมือง ยังไม่รู้ทางฉันเลยพาไป”

            “เพราะว่ามัน ‘ไม่รู้ทาง’ เธอเลยไปกินข้าวกับมันงั้นหรอ? งั้นทุกครั้งที่หมอนั่นหิวคงต้องชวนเธอทุกครั้งเลยสินะ”

            “จะบ้าหรอ ก็ให้เขาไปกินเองสิ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขานี่”

            “เธออาจจะไม่คิดอะไรกับมัน แต่ฉันมองหมอนั่นออก...มันชอบเธอ”

            “จริงหรอ?”

            “เธอว่าไงนะ เธอพูดแบบนี้เหมือนว่าเธอก็สนใจมันอยู่!”

            “ที่จริงฉันก็ไม่คิดหรอก แต่นายมาพูดให้ฉันคิดเอง...”

            “เธอห้ามคิดอะไรกับคนอื่นเด็ดขาด!!”  ฮยอนซึงโพรงออกไปทั้งที่ณัชยังพูดไม่จบประโยค

            “ก็ฉันบอกไปแล้วไงว่าไม่มีอะไร มีแต่นายนั่นแหละที่พยายามพูดว่าเขาชอบฉันยังงั้นยังงี้!...อุ๊บ!” 

            ริมฝีปากของณัชถูกครอบครองโดยฮยอนซึงอย่างไม่ทันตั้งตัว เธอพยายามผลักหน้าอกของฮยอนซึงออกแต่ก็ไร้ผล เขากลับกดทับร่างของเขาเข้าไปหาเรือนร่างนุ่มนิ่มของเธอให้แนบชิดยิ่งกว่าเดิม ริมฝีปากร้อนๆ บดเบียดเข้าหาเรียวปากของเธออย่างเร่าร้อน ในระหว่างที่เธอกำลังจะขาดอากาศหายใจฮยอนซึงก็ถอนริมฝีปากออกมาและพูดเบาๆ ที่ข้างหูของเธอ

            “นี่เป็นบทลงโทษที่เธอไปกินข้าวกับผู้ชายคนอื่น” 

            ฮยอนซึงไม่ปล่อยเวลาให้เธอได้สูดอากาศนานกว่านั้น เขากดริมฝีปากตัวเองลงไปหาหญิงสาวอีกครั้งและคราวนี้เขาเพิ่มความเร่งเร้าและหนักหน่วงเข้าไปอีกให้มันสมกับความเจ็บปวดที่เขาได้รับ เธอจะได้ไม่ไปไหนมาไหนและสนิทสนมกับผู้ชายคนไหนอีกนอกจากเขา...

            ความรู้สึกเฝื่อนๆ ที่มากระทบลิ้น และกลิ่นคาวอ่อนๆ ทำให้เขารู้สึกตัวว่าทำกับเธอรุนแรงเกินไป เขาค่อยๆ เปลี่ยนจากจูบที่หนักหน่วงเป็นความนุ่มนวลและด้วยความหอมหวานที่ได้จากเธอทำให้เขาหยุดตัวเองไม่ได้ เขาต้องการเธอเหลือเกิน...

            ร่างของณัชถูกยกขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ห้องครัวอย่างรวดเร็วโดยที่เธอก็ไม่ทันตั้งตัว มือของชายหนุ่มเริ่มสำรวจไปทั่วเรือนร่างของเธอ แม้ว่าจะเป็นเพียงการสัมผัสนอกร่มผ้าและก็ทำให้เธอร้อนวูบวาบไปทั้งตัว...

            “เรื่องของเราสนุกไหม?”  อยู่ๆ เสียงของฮยอนซึงก็ดังเข้ามาในหู ฉันเลยหลุดออกจากภวังค์! หน้าของฮยอนซึงอยู่ห่างออกไปไม่ไกล ฉันเลยผงะนิดหน่อยคงเพราะอินกับฟิคเมื่อกี๊มา...

            เอ่อ...นี่ฉันนั่งอ่านฟิคบ้านี่ได้ยังไง น่าเกลียดชะมัด -*-///

            “เรื่องของเราบ้าอะไรล่ะ เรื่องของใครก็ไม่รู้!”  ฉันพูดแล้วทิ้งฟิคปึกนั้นลงพื้น

            “อ้าว! ทำไมล่ะในนั้นมีชื่อของฉันกับเธอไม่ใช่หรอ แล้วจะเป็นเรื่องของใครได้ล่ะ”  ฮยอนซึงถามพร้อมกับจับฟิคนั้นขึ้นไปดู เฮ้ย! ห้ามดูเชียวนะ >////<!!

            “มันมีแค่ชื่อไง ส่วนเนื้อเรื่องเขาก็แต่งตามจินตนาการนั่นแหละ”  ฉันรีบแย่งฟิคนั้นมากอดเอาไว้ ไม่มีทางให้เขาอ่านเด็ดขาด มีแต่ฉากแบบ...โอ้ย!! ฉันบ้าตาย

            “แล้วทำไมเธอต้องหน้าแดงด้วย -?-”

            “มันร้อน คนเยอะแบบนี้แอร์มันจะไปเย็นยังไงล่ะ”

            “หรอ...นึกว่าเขินกับบทบาทที่ตัวเองได้รับในฟิคนั่นอยู่ -.-”

            “จะบ้าหรอ ฉันจะไปขงไปเขินทำไม แค่เรื่องในจินตนาการ!!”  ฉันพูดทิ้งไว้แล้วเดินเข้ามาหลบในห้องนอน เฮ้อ...เรื่องที่ 2 แล้วสินะ ฉันมองกองฟิคที่ฉันยึดมาจากวิลล่าแล้วเหนื่อยใจ ยังมีเรื่องไหนอีกไหมเนี่ยที่แต่งให้ฮยอนซึงกดขี่ฉันแบบนี้ แต่งฉันซะอ่อนแอส่วนนายนั่นกลับแมนซะแตกต่างจากตัวจริงเลย -_-!!

            ฉันหลบเข้ามาอาบน้ำอาบท่าให้ใจเย็นแล้วเดินออกมาจากห้องเพื่อดูว่าปาร์ตี้เลิกรึยัง เสียงคาราโอเกะก็เงียบไปแล้วคงกลับไปแล้วล่ะมั้ง แต่มันยังมีเสียงคุยกันจ๊อกแจ๊กอยู่ห้องนั่งเล่น ฉันเลยรู้ว่ายังมีคนอยู่ =_=

            “...เรื่องนี้สนุกมากจริงๆ นะคะ วิลติดตามมานานแล้ว นี่ก็ใกล้จะจบแล้วด้วย ^^”  เสียงวิลล่ายังคงดังอย่างต่อเนื่องระหว่างที่ฉันเดินออกมาจากห้อง

            “อ๋อ...”  เสียงทุ้มๆ แสดงความสนใจในสิ่งที่วิลล่าพูดทำให้ฉันรู้ทันทีว่านั่นเป็นเสียงฮยอนซึง

            เฮ้ย! อย่าบอกนะว่า...O_O

            “หยุดนะวิลล่า!!!”  ฉันตะโกนพร้อมกับวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นอย่างเร็ว ไม่มีทางที่ฉันจะให้อ่านหรอกนะฮยอนซึง >_<!!

            “คะ?”  วิลล่าเอียงคอถามเมื่อฉันวิ่งไปถึง

            ฮยอนซึงกำลังก้มอ่านอะไรสักอย่างในไอแพดของวิลล่า ดูเหมือนว่าเขาจะตั้งอกตั้งใจเกินไปแล้ว >.<

            “ห้ามอ่านนะ!”  ฉันเดินไปแย่งไอแพคนั้นมาถือไว้

            “อ้าว! กำลังสนุกเลย”  ฮยอนซึงขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเมื่อฉันแย่งมันมา

            “หยุดเลยนะ ห้ามอ่านเลยเรื่องไร้สาระทั้งนั้น”  ฉันพูดแล้วก้มลงไปดูในจอ นี่มันเรื่องเดียวกันกับที่ฉันอ่านก่อนไปอาบน้ำนี่นา -[]-!

            “ทำไมจะอ่านไม่ได้ล่ะก็มันไร้สาระนี่ อ่านไปคงไม่มีอะไรเสียหายหรอก”  ฮยอนซึงลุกขึ้นมาจะแย่งไอแพดนั้นไปจากฉัน แต่ฉันไม่ยอมให้อ่านง่ายๆ หรอกนะ

            “นั่นสิคะ พี่บอกว่ามันไม่ใช่เรื่องของพี่ก็ไม่เห็นจะต้องหวงเลย ให้พี่ซึงเขาอ่านหน่อยเถอะค่ะ ^_^”

            “ไม่ได้ ถึงไม่ใช่เรื่องอขงฉันแต่มันชื่อฉันอยู่นี่! -_+!”

            “เธอมาวุ่นวายกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ แสดงว่าเธอก็เป็นคนไร้สาระเหมือนกันนะ”

            “นี่นายว่าฉันหรอ!”

            “เปล๊า!”

            เสียงสูงเชียว -_+!

            “ยังไงฉันก็ไม่ให้!”

            “ไม่ให้งั้นหรอ...”  ฮยอนซึงพูดแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ๆ ฉัน ก่อนจะพูดเบาๆ ข้างหูฉันว่า...

            “เรื่องเมื่อเช้า...จะให้ฉันเอาคืนตอนนี้เลยไหม”

            ฟึบ!

            เพราะคำพูดบ้าๆ ของเขาทำให้มือของฉันไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาอย่างประหลาด ไอแพดที่อยู่ในมือเลยร่วงหลุดจากมือแต่โชคดีที่ฮยอนซึงรับมันไว้ได้ทัน

            “พี่ณัช!! ของแพงนะคะอย่าเล่นแบบนี้สิ >.<!!”  วิลล่ารีบเข้ามาลูบๆ คลำๆ ไอแพดของตัวเองทันทีทั้งที่มันไม่ได้ตกลงพื้นเลย

            “เฮ้อ...พวกเธอจะทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันไม่ยุ่งละ”  ฉันถอนหายใจยาวๆ แล้วเดินอกมาจากห้องนั่งเล่น ถึงฉันวิ่งไล่เก็บทุกเรื่องที่วิลล่าเอามายังไงก็คงไม่หมดหรอก  ยังไงยัยนั่นคงต้องหามาอ่านอีกจนได้เพราะว่ามันมีว่อนอินเตอร์เน็ตไปหมด U_U;

            “โกรธหรอเนี่ย”  ฮยอนซึงเดินตามมาจนกระทั่งถึงประตูห้องนอน

            “เปล่า...ฉันแค่เหนื่อย”

            “เหนื่อยก็หยุดสิ...ไม่ต้องเดือดร้อน ไม่ต้องพยายามทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง...ยังไงในนิยายพวกนั้นก็ไม่ใช่ตัวเธอและไม่ใช่ตัวฉันอยู่แล้ว ปล่อยวางบ้างจะได้ไม่เหนื่อยไง”

            “นายก็พูดได้นี่ นายเป็นผู้ชายนี่”

            “เอ๊ะ! ปกติเธอไม่เคยเห็นฉันเป็นผู้ชายไม่ใช่หรอ?”  ฮยอนซึงเลิกคิ้วถาม

            กลืนน้ำลายตัวเองซะแล้วฉัน =_=;;

            “จิ๊! ฉันจะนอนแล้ว กลับห้องนายไปเถอะ”  ฉันจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่พอใจแล้วเดินเข้ามาในห้องนอนทันที

            จริงสินะ...ในเมื่อในนิยายนั่นมันไม่ได้เป็นตัวฉันสักหน่อย กับอีแค่ตัวละครในนิยายเท่านั้นเองจะเดือดร้อนไปทำไม ฉันไม่ได้ไปจูบลูบคลำกับนายฮยอนซึงเหมือนในนิยายนั่นสักหน่อย…

            ‘เรื่องเมื่อกี๊...ฉันจะเอาคืนทีหลังแล้วกัน’

            เสียงของฮยอนซึงยังคงตามมาหลอกหลอนไม่ลดละ กรี๊ดดด...เริ่มจะเหมือนนิยายเข้าไปทุกวันแล้วล่ะ TOT

 

 

 

 

 

********************************

อัพอีกตอนจ้า

ฝากติดตามต่อด้วยนะ ^_^

********************************