[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 5 Beautiful Lover

:: Chapter 7 ::

 

            “คุณหมายความว่ายังไง?” 

            ฉันถามไปงั้นๆ แหละ เพราะฉันรู้อยู่แล้วว่าเขาหมายความว่ายังไง...แค่คิดหัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นมาแปลกๆ ไม่ใช่ตื่นเต้นที่เขาจะสารภาพหรอกนะ แต่ฉันรู้สึกหนักใจ...หนักใจมากที่ต้องมาเจอสถานการณ์แบบนี้ ฉันจะปฏิเสธเขายังไงให้นุ่มนวลที่สุด...จะปฏิเสธยังไงถึงจะทำให้มีใครต้องเจ็บปวดหรือเป็นอันตราย

            “ผมคิดว่ามันเร็วเกินไปสำหรับคุณ...แต่สำหรับผมเมื่อได้เจอคนที่ใช่ผมก็ไม่อยากรออีกต่อไป ผมชอบคุณนะณัช...”

            ใจฉันกระตุกวูบไปทีหนึ่งเมื่อเขาพูดจบ ถึงแม้ว่าฉันจะทำใจไว้แล้วว่าเขาต้องพูดแบบนี้แต่พอได้ยินจากปากเขาฉันก็ยังตกใจอยู่ดี

            “ผมอยากดูแลคุณให้ดีกว่านี้ ผมอยากมีสิทธิ์ที่จะดูแลคุณอย่างเต็มที่มากกว่านี้ ได้โปรดคบกับผมเถอะ”  อธิสเอื้อมมือข้ามโต๊ะมากุมมือฉันไว้แน่น

            “ฉัน....”  ฉันรู้สึกอึดอัดขึ้นมามากขึ้นกว่าเดิม ฉันไม่ชอบช่วงเวลาแบบนี้เลย ใครก็ได้ช่วยฉันออกจากตรงนี้ที...

            “ว่าไงครับ?”

            “ฉัน...คิดว่า...”

            “เธออย่าเชียวนะ!!”  ระหว่างนั้นก็มีเสียงผู้ชายอีกคนดังเข้ามาในห้องอาหารที่คุณอธิสเหมาเอาไว้ เขาถูกการ์ดจำนวนมากกำลังล็อกตัวเอาไว้ที่ประตู

            “ฮยอนซึง O_O!” 

            “ไม่เป็นไร ปล่อยเขาเข้ามา”  คุณอธิสบอกลูกน้องเสียงเข้ม ทันทีที่ฮยอนซึงได้รับอิสระก็เดินดุ่มๆ เข้ามาและดึงต้นแขนของฉันให้ลุกขึ้นจากที่

            “ผมว่าคุณพาเพื่อนผมออกมานานเกินไปแล้วนะ!”

            “งั้นหรอ?”  คุณอธิสมองฮยอนซึงแล้วยิ้มมุมปากออกมานิดหน่อย

            “ถ้าเกิดมีคนมายิงคุณแล้วเพื่อนผมโดนลูกหลงอีกจะว่าไง!”

            “โอเคๆ เข้าใจแล้ว...”  คุณอธิสยกมือขึ้นทั้งสองข้างเป็นท่าขอยอมแพ้พร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย

            “เข้าใจอะไร!”  ฮยอนซึงมองคุณอธิสเขม็ง แต่เขาไม่สนใจจะตอบฮยอนซึง เขาลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับฉันแทน

            “ผมส่งตรงนี้นะครับณัช พักผ่อนมากๆ ล่ะ เดี๋ยวผมจะมาเยี่ยมบ่อยๆ ^_^” 

            “เอ่อ...ค่ะ”  ฉันรับคำ ฮยอนซึงรีบลากฉันออกมาจากร้านนั้นทันทีโดยมีลูกน้องของคุณอธิสแหวกทางให้ จากที่กะจากสายตาลูกน้องที่มาวันนี้คงจะประมาณ 20 ได้ =_=

 

            “นายทำบ้าอะไรเนี่ย! ตะโกนใส่หน้าเขาแบบนั้นได้ไง!! ถ้าเกิดเขาสั่งลูกน้องให้ซ้อมนายขึ้นมาจะทำยังไง”  ฉันสะบัดแขนตัวเองออกเมื่อฮยอนซึงลากฉันเข้ามาในลิฟต์แล้ว

            “ทำไม? ฉันไปขัดจังหวะความหวานชื่นรึไง!”

            “อะไรนะ! นายคิดอย่างงั้นหรอ?”

            “ใช่! กำลังจับมือ มองตากันหวานซึ้งเลยนี่!”

            “ฉันเป็นห่วงนายต่างหาก! กลัวจะโดนรุมอัดจนตายเปล่าๆ น่ะสิ ถ้าถึงตอนนั้นฉันช่วยอะไรนายไม่ได้หรอกนะ!!”

            “ห๊ะ! เมื่อกี๊เธอว่าไงนะ?”

            “บอกว่ากลัวนายรุมอัดจนตายไง!”

            “ไม่ใช่ๆ ก่อนหน้านั้นน่ะ”  ฮยอนซึงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง นี่ฉันพูดอะไรผิดไปรึไง...=_=?

            “เธอบอกว่าเธอห่วง...”

            “เฮ้ย!! ไร้สาระน่า!!!”  ฉันร้องออกไปทันควันก่อนที่ฮยอนซึงจะพูดเรื่องไร้สาระไปมากกว่านี้ นายห้ามพูดออกมาเชียว ไม่งั้นฉันจะฆ่านายหมกลิฟต์ซะ -////-!

            ติ๊ง!

            เสียงลิฟต์ดังขึ้นมาช่วยชีวิต และทันทีที่มันเปิดออกฉันก็รีบวิ่งฉิวกลับเข้าห้องทันที ยังดีที่หมอนั่นไม่ดันทุรังเดินตามเข้ามาถาม ไม่งั้นฉันคงอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกที่ไหนแน่ พูดแบบนั้นออกไปได้ยังไงเนี่ยยัยณัช! เธอบอกว่าเป็นห่วงไอ้หน้าสวยนั่นน่ะหรอ? บ้าบอกันไปใหญ่แล้ว >_<!!

            ตั้งแต่กลับมาฉันก็ไม่ได้เจอกับฮยอนซึงอีกเลย แม้กระทั่งมื้อเย็นที่บีสท์มากินข้าวที่ห้องของฉันตามปกติแต่เขาก็ไม่มา เลือดจะไปลมจะมารึไงถึงได้ทำตัวแปลกๆ =_=?

            “กินข้าวก็เหม่อ! แต่งเพลงก็เหม่อ! จะให้ฉันมาใหม่ก็ได้นะณัช -*-”  จุนฮยองขมวดคิ้วมองฉันอย่างไม่ค่อยพอใจ

            “เหม่ออะไร? ไม่ได้เหม่อสักหน่อย”

            “แก้ตัว!”

            “ก็...กำลังคิดท่อนต่อไปอยู่นี่ไง”  ฉันพูดพร้อมกับจับปากกาขึ้นมาแล้วทำท่าคิด เฮ้อ...เมื่อไหร่จะแต่งท่อนแร็บนี่เสร็จๆ ไปสักทีนะ ฉันเกลียดนายนี่จัง -_-

            “อ้าวฮยอนซึง ฉันนึกว่าแกหลับไปแล้วซะอีก”  อยู่ๆ จุนฮยองก็ร้องทักคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง

            “ยัง”  เขาตอบสั้นๆ ฉันมองตามไปก็เห็นฮยอนซึงเดินเลี้ยวเข้าไปในห้องครัว

            “แกมาทำไมวะ นึกว่ากินยาหลับไปแล้วซะอีก”

            “มาเอาซีอิ้ว”  ฮยอนซึงกลับมาพร้อมกับขวดซีอิ้วในมือ เมื่อไหร่เขาจะซื้อไว้ใช้เองสักทีไอ้ซะอิ้วเนี่ย ร้านค้าแถวๆ คอนโดก็มี -_-?

            “เออ แกมาก็ดีแล้ว ฉันอยากให้ช่วยฟังท่อนแร็บช่วงต้นให้หน่อยว่าเป็นไงบ้าง”  จุนฮยองกวักมือเรียก ฮยอนซึงถอนหายใจเซ็งๆ แต่ก็ยอมเดินมานั่งร่วมวงโดยดี

            “ฟังนะ...”  จุนฮยองพูดแล้วร้องท่อนแร็บช่วงแรกที่เราตั้งใจแต่งและกลั่นกรองมาเป็นอย่างดีแล้วให้ฮยอนซึงฟัง

            “เป็นไง”  จุนฮยองถามอย่างมีความหวังเมื่อร้องจบ เพราะเท่าที่ฟังก็รู้สึกว่ามันเพราะมากแล้วก็เข้ากับเพลงดีด้วย (ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ เพราะจริงๆ ไม่เชื่อถามจุนฮยองเอาเองก็ได้ อิอิ) ฉันก็แอบลุ้นอยู่เหมือนกันว่าจะได้รับคำชมจากฮยอนซึงบ้าง เราตั้งใจแต่งมันตั้งเกือบอาทิตย์หนึ่งแล้ว

            “ไม่ได้เรื่อง -_-”

            “ห๊า!!!”  ฉันกับจุนฮยองร้องออกมาพร้อมกันเพราะไม่นึกว่าจะได้ยินคำนี้ออกมาจากปากเขา บ้าน่า! มันออกจะเพราะนะ T^T

            “ไม่ได้เรื่องงั้นหรอ?...นี่ฉันอุตส่าห์แต่งมาเกือบอาทิตย์แกบอกว่า ‘ไม่ได้เรื่อง’ อย่างนั้นหรอ!!”  จุนฮยองตะโกนออกมาเสียงดังด้วยอารมณ์ที่ดูจะคุกรุ่นขึ้นมาแล้ว ฉันก็ฉุนๆ เหมือนกันนะ อุตส่าห์ตั้งใจแต่ง!

            “ฉันว่าก็เพราะดีนะ”  เภตราเดินออกมาจากห้องครัว

            “นั่นสิคะ วิลก็ว่างั้น”  วิลล่าตามมาสมทบอีกแรง

            “สงสัยนายจะเมายาพาราแล้วล่ะ ฉันว่านายรีบกินซีอิ้วนั่นแล้วไปนอนซะเถอะ!”  ฉันพูดแล้วทิ้งปากกาลงกลางวงและเดินหนีออกมา

            เขาเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีก! เดี๋ยวก็ดีเดี๋ยวก็ร้ายฉันงงไปหมดแล้ว ตกลงที่เขาทำดีกับฉันมันคืออะไร เพราะรู้สึกอยากทำจริงๆ หรือแค่เภตราขอร้องให้ทำกันแน่!!

 

            พวกเราใช้เวลา 1 อาทิตย์เต็มๆ ในการแต่งและเรียบเรียงเพลงสุดพิเศษนี้ ในที่สุดก็ถึงวันที่เราจะมาอัดเสียงกันสักที ถึงแม้ว่าท่อนแร็บของเพลงนี้จะมีคนบอกว่า ‘ไม่ได้เรื่อง’ ตั้ง 1 คน แต่คนอื่นๆ ในวงลงความเห็นแล้วว่ามันเพราะมาก เราเลยสามารถเข้าห้องอัดได้อย่างสบายใจ -_+

            “วันนี้มากันแต่เช้า พี่เลยเอาอาหารเช้ามาให้”  พี่มะนาวบอกเมื่อเดินเข้ามาในห้องอัด ซึ่งมีฉันและบีสท์ทั้งวงนั่งซ้อมร้องเพลงเข้ากันอยู่

            “เย้! กำลังหิวพอดีเลยครับ”  โยซอบตะโกนออกมาอย่างดีใจแล้ววิ่งไปถือของมากมายช่วยพี่มะนาวโดยมีดงอุนไปช่วยอีกแรง

            “อ้อ! ลืมเลย!”  พี่มะนาวร้องขึ้นเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้  “พี่ลืมเอาอุปกรณ์ทำแผลขึ้นมาให้ณัชอ่ะ เดี๋ยวพี่ลงไปเอาให้นะ”

            “ไม่เป็นไรค่ะพี่มะนาว เดี๋ยวณัชลงไปเอาเอง จะแวะไปห้องน้ำพอดี”  ฉันบอกแล้วเดินออกมาจากห้อง แต่พี่มะนาวยืนยันว่าจะลงมาเป็นเพื่อนฉันเลยไม่ได้ขัดอะไร

            หลังจากวันที่ฮยอนซึงติท่อนแร็บของฉันว่าไม่ได้เรื่อง เราก็ยังไม่ได้คุยกันเลย แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะ(?) คนแบบนั้นน่ะคุยด้วยแล้วก็เสียสุขภาพจิตเปล่าๆ

            “นี่จ้ะ”  พี่มะนาวยื่นกล่องปฐมพยาบาลมาให้

            “ขอบคุณค่ะ โอ๊ย!”  ฉันรับกล่องนั้นมา แต่เผลอเอาข้างซ้ายไปถือ เลยเจ็บไปตามระเบียบ Y.Y

            “นั่นแหละ เจ็บข้างซ้ายยังเอาข้างซ้ายมาถืออีก ถนัดซ้ายตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะเรา”

            “ก็มันใกล้กว่านี่คะเลยเอาไปรับ ไม่นึกว่าจะเจ็บขนาดนี้ นี่กระสุนแค่ถากๆ เองนะเนี่ย”

            “นี่ณัช...พี่ขอโทษนะ”  อยู่ๆ พี่มะนาวก็พูดขึ้นมาแล้วทำท่าเหมือนจะร้องไห้

            “พี่ขอโทษที่พี่ไม่ขัดขวางคุณอธิสจนทำให้เขาสามารถเข้าใกล้ณัชได้ขนาดนี้ ทั้งที่พี่ควรจะทำ...แต่พี่กลับ...”

            “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่มะนาว”  ฉันจับมือพี่มะนาวขึ้นมากุมเอาไว้ 

            “แต่ในฐานะที่พี่เป็นผู้จัดการส่วนตัว พี่ควรจะดูแลณัชให้ดีกว่านี้ พี่ควรจะขัดขวางคุณอธิสให้จริงจังมากกว่านี้”

            “ถึงพี่จะขัดขวางไม่ให้เขาเจอณัช แต่ถ้าเขาอยากเจอจริงๆ ยังไงเขาก็ต้องเจอให้ได้อยู่ดี เขาเป็นมาเฟียเกาหลีเลยนะพี่ เพราะฉะนั้นมันไม่ใช่ความผิดของพี่หรอก”

            “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...แต่ต่อไปพี่จะไม่ให้เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นกับณัชหรือว่ากับใครใน Lusty อีก พี่สัญญา...”

            “...ขอบคุณมากค่ะพี่”  ฉันยิ้มให้พี่มะนาว พี่มะนาวยิ้มตอบแล้วโผเข้ากอดฉันทั้งน้ำตา ฉันรู้สึกมาตลอดตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาลว่าพี่มะนาวเหมือนมีอะไรจะพูดกับฉัน แต่ฉันก็ยังไม่เคยถามสักทีว่าพี่เขาจะพูดอะไร จนวันนี้ถึงได้รู้ว่าพี่มะนาวก็หนักใจอยู่เหมือนกันที่ไม่สามารถช่วยอะไรฉันได้เลยและรู้สึกผิดมากที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องตกอยู่ในอันตราย พี่มะนาว...ขอบคุณมากนะคะที่คอยห่วงใยพวกเราและอยู่ดูแลเราจนถึงวันนี้

            ฉันกลับเข้ามาบนตึกคนเดียวเพราะพี่มะนาวโดนตามตัวไปกองถ่ายละครของวิลล่าอย่างเร่งด่วน เพราะอะไรหรอ ให้ทาย?...งั้นไม่ต้องทายแล้วก็ได้ ฉันบอกเลยดีกว่า ตอนนี้นักข่าวแห่กันไปเต็มกองถ่ายเพราะเรื่องข่าววิลล่ากับดงอุนค่ะ รู้สึกว่านักข่าวจะระแคะระคายแล้วว่า 2 คนนี้เป็นแฟนกันจริงๆ ไม่ใช่แค่คู่จิ้นของแฟนคลับ ก็จะไม่ให้เขาสงสัยได้ยังไงออกหน้าออกตากันซะขนาดนั้น คู่ของยัยเภตรากับดูจุนคบกันมาตั้งนานยังไม่เห็นมีใครสงสัยเลย -_-

            ฉันเดินมาถึงหน้าลิฟต์ของตึกก็พบกับปัญหาใหญ่ ฉันยกแขนขึ้นไปกดลิฟต์ไม่ได้ =_= แขนข้างขวาหอบอุปกรณ์ทำแผลกล่องเบ่อเริ่ม ส่วนแขนข้างซ้ายที่ว่างก็ยกขึ้นสูงมากไม่ได้เพราะว่าปวดแผล วางไว้บนพื้นก่อนแล้วกัน...

            “คุยอะไรกับคุณมะนาวน่ะ เห็นคุยกันตั้งนาน”  อยู่ๆ ฮยอนซึงก็เดินมากดลิฟต์ให้แล้วยืนอยู่ข้างๆ ฉัน

            “เรื่องเรื่อยเปื่อย” 

            “...คุณมะนาวรู้สึกผิดมากเลยนะ วันที่เธอถูกไล่ยิงฉันแอบเห็นเขาร้องไห้คนเดียวด้วย”  ฮยอนซึงบอกโดยที่ยังเงยมองตัวเลขที่เปลี่ยนไปของลิฟต์

            “นายเห็นที่ไหน?”

            “ที่โรงพยาบาล ทีแรกฉันนึกว่าใครมาร้องห่มร้องไห้อยู่ข้างห้อง พอเข้าไปดูดีๆ ก็เป็นคุณมะนาว ที่จริงเขาขอไม่ให้ฉันบอกใครนะ แต่ฉันเห็นว่าเป็นเธอเลยเล่าให้ฟัง”  ฮยอนซึงพูดจบ ลิฟต์ก็เปิดออกมาพอดี เราเข้ามายืนในลิฟต์ ฮยอนซึงกดชั้น 8 ซึ่งเป็นจุดหมายของเราก่อนจะมายืนอยู่ข้างๆ ฉันเงียบๆ

            ตั้งแต่รู้จักกันมา ฉันยังไม่เคยเห็นมุมที่อ่อนแอของพี่มะนาวมาก่อน สิ่งที่พี่เขาให้พวกเราได้เห็นก็คือมุมที่สดใสและร่าเริงเท่านั้นเอง ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่เขาจะจริงจังกับการดูแลพวกเราขนาดนี้ ทั้งที่พวกเราสร้างเรื่องปวดหัวตั้งมากมายแต่พี่เขาก็ไม่เคยแสดงมุมที่เหนื่อยล้าให้ได้เห็นเลยสักครั้ง...

            “ฉันช่วยถือ”  ฮยอนซึงพูดทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ กล่องปฐมพยาบาลถูกแย่งไปเรียบร้อยแล้วก่อนที่ฉันจะรู้ตัว ฉันจึงปล่อยเลยตามเลยเขาอยากถือก็ให้ถือไป ฉันก็เมื่อยแล้วเหมือนกันถือของแค่ข้างเดียวจนตัวจะเอียงอยู่แล้ว =_=

            “เธอจะทำแผลที่ไหนเนี่ย”  ฮยอนซึงถามเมื่อลิฟต์เปิดออกมายังชั้น 8 เออนั่นสิ...ต้องหาที่ที่มีกระจกสินะถึงจะทำแผลได้ ไม่งั้นคงลำบากแน่มีมือแค่ข้างเดียว

            “ห้องแต่งตัวชั้น 7 แล้วกัน ขอบคุณมากนะที่ถือช่วย”  ฉันพูดแล้วเอื้อมมือไปหวังจะเอากล่องปฐมพยาบาลคืนมา แต่ฮยอนซึงกลับเดินดุ่มๆ ไปที่บันได้หนีไฟ เดินนำฉันลงมาที่ห้องแต่งตัวชั้น 7 ตามที่ฉันบอก

            “ขอบใจ”  ฉันพูดเมื่อฮยอนซึงวางกล่องปฐมพยาบาลลงบนโต๊ะกระจกเล็กๆ ของชุดโซฟาที่อยู่กลางห้อง แต่ก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นเข้าหากันเพราะแทนที่เขาจะออกไปนอกห้องกลับนั่งลงบนโซฟาเฉยเลย

            “มัวขอบใจอะไรอยู่ นั่งลงสิ”  ฮยอนซึงพูดแล้วตบโซฟาข้างๆ ตัวเป็นเชิงว่าให้ฉันนั่งลงข้างๆ เขา

            “อะไร? -///-”

            “นั่งลง ฉันจะทำแผลให้”

            “ไม่เป็นไร ฉันทำเองได้”  ฉันถอยออกห่างจากโซฟาก้าวหนึ่ง เพื่อความปลอดภัยในชีวิตถ้าเกิดเขาแกล้งทำแผลฉันแรงๆ ขึ้นมาทำไง T^T         

            “แล้วเธอจะทำแผลได้ยังไง มีมือข้างเดียวเอง มานี่เลย”  ฮยอนซึงไม่พูดเปล่า เขาจับข้อมือของฉันแล้วดึงให้ลงไปนั่งบนโซฟาข้างๆ เขา 

            “ห้ามดิ้น ไม่งั้นฉันหักแขนเธอออกมาทำแผลแน่”  ฮยอนซึงสั่งเหมือนรู้ทันว่าต่อไปฉันคิดจะทำอะไร -*-!

            “พลังแขนบอบบางของนายเนี่ยนะจะหักแขนฉัน เห๊อะ!”  ฉันพ่นลมออกจากปากเพื่อแสดงความดูถูกดูแคลน

            “ลองดูไหมล่ะ -_+”  ฮยอนซึงนิ่งมองฉันเขม็ง

            เอ่อ...เสี่ยงดีไหม?

            “เออๆ รีบๆ ทำเข้าสิ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็รอหรอก”  ฉันพูดแล้วยอมยื่นแขนไปให้เขาโดยดี ฮยอนซึงถอนหายใจออกมายาวๆ แล้วค่อยแกะผ้าพันแผลออกอย่างเบามือ จนฉันแทบไม่สึกเจ็บเลยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาล้างแผลเสร็จตอนไหน =_=?

            “อันนี้จะแสบหน่อยนะ เฝ้าฝันบอกว่ามันเป็นยาฆ่าเชื้อ”  ฮยอนซึงเตือนเบาๆ แล้วความรู้สึกแสบจี๊ดก็แล่นขึ้นสมองหลังจากที่เขาเตือนได้ไม่ถึงเสี้ยววินาที

            “โอ๊ย!!”  ฉันร้องแล้วหันควับไปมองแผลของตัวเองทันที แต่เพราะฉันไม่ได้สังเกตว่าฮยอนซึงก้มลงมาเป่าแผลให้ฉันอยู่ จมูกของฉันเลยชนเข้ากับหน้าผากของฮยอนซึงเต็มๆ ฟอด -..-///

            “นี่เธอจะตะโกนใส่หูฉันทำไม”  ฮยอนซึงพูดแล้วเลื่อนหน้าออกไปช้าๆ เขาถามเหมือนว่าเมื่อกี๊ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย >////<

            “เอ่อ...โทษที”  ฉันรีบหันกลับมาคอตั้งตรงตามเดิม หัวใจเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนฉันรู้สึกว่าตัวมันโยกเยกไปมาพิกล @_@

            นี่ฉันเพิ่งจะแต๊ะอั๋งผู้ชายงั้นหรอ >///<; แต่เอ๊ะ! นี่ฉันตื่นเต้นอยู่คนเดียวรึไง นายฮยอนซึงนั่นไม่เห็นจะรู้สึกรู้สาอะไรเลย นั่งทำแผลเฉยเหมือนว่าฉันไม่ได้เพิ่งจูบหน้าผากเขาไปอย่างงั้นแหละ...หรือว่า เขาไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่ฉันล้อเขาจริง =_=?

            “นี่เธอ...เธอ!”

            “หะ...ห๊ะ”  ฉันขานรับเมื่อเสียงของฮยอนซึงดังเข้ามาในโสตรับเสียง

            “ฉันบอกว่าให้เธอช่วยจับก๊อซหน่อยฉันจะแกะเทปกาวติดแผลให้ เหม่ออะไรอยู่เนี่ย -_-”

            “อ๋อ...อื้มๆ”  ฉันรับคำแล้วหันไปจับก๊อซตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

            ถ้าเกิดเขาทำแบบนี้ก็แสดงว่าเขาไม่ได้ถือสาอะไรสินะ แล้วฉันจะมัวตื่นเต้นอยู่ทำไมกันเนี่ย แค่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเขาไปก็สิ้นเรื่อง U.U

            “เสร็จแล้ว”  ฮยอนซึงพูดแล้วเก็บของที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะเข้ากล่องปฐมพยาบาล

            “ขอบใจนะ”

            “อืม”  เขารับคำสั้นๆ แล้วเก็บของต่อโดยไม่ได้หันมามองฉันอีก จนกระทั่งเก็บของเสร็จเราก็เดินออกจากห้องแต่พอเดินมาถึงประตู เขากลับหยุดเดินซะเฉยๆ ไอ้ฉันที่เดินตามมางุดๆ ก็ชนเข้ากับแผ่นหลังของเขาเต็มๆ เพราะเบรกไม่ทัน -_-;

            “เดินนับฝุ่นอยู่รึไง ชนหลังฉันซะแรง?”  ฮยอนซึงหันมาว่าฉัน โธ่! ใครจะไปรู้ว่าจะเบรกกระทันหันแบบนี้ล่ะ คนยิ่งจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอยู่ =_=;

            “แล้วนายเบรกทำไมไม่ทราบ”

            “ฉันลืมบอกอะไรเธออย่างหนึ่ง”  ฮยอนซึงพูดแล้วโน้มตัวลงมาใกล้ๆ

            “อะ...อะไร!!”  ฉันถอยหลังไป 2 ก้าว แต่ฮยอนซึงก็ตามมาอย่างไม่ลดละ เฮ้ยๆ ใกล้เกินไปแล้ว >///<!

            แล้วทำไม Fiction ของยัยวิลล่าที่ฉันแย่งมาอ่านต้องผุดขึ้นมาในความคิดตอนนี้ด้วยล่ะเนี่ย! ฉากเลิฟซีนอีกต่างหาก!! -///-!

            “ฉันจะบอกเธอว่า...”  ฮยอนซึงพูดแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาเรื่อยๆ จนฉันต้องแอ่นตัวไปข้างหลังแทบจะทำมุม 90 องศากับพื้นอยู่แล้ว >_<///

            “เรื่องเมื่อกี๊...ฉันจะเอาคืนทีหลังแล้วกัน ^^”  ฮยอนซึงกระซิบที่ข้างหูฉันแล้วกลับไปยืนปกติ หมอนั่นยิ้มมุมปากให้ฉันแบบโคตรเจ้าเล่ห์ แล้วเปิดประตูห้องเดินออกไปอย่างสบายอารมณ์

            อ๊ากส์ >/////< เขาหมายถึงเรื่องที่ฉันจูบหน้าผากเขาน่ะหรอ!!! เมื่อกี๊มันเป็นอุบัติเหตุนะ จะมาเอาคงเอาคืนได้ไง!! ไม่มีทางหรอก!!!

 

 

 

 

*********************************

ตอนที่ 7 ตามมาติดๆ จ้า ^O^

ฝากติดตามด้วยนะคะ

*********************************