[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

 

Episode 5 Beautiful Lover

:: Chapter 6 ::

 

            “คือ...หลังจากที่พี่ถูกยิงคุณอธิสก็มาส่งพี่ที่โรงพยาบาล วิลกับพี่บีสท์คนอื่นๆ ก็ตามมาติดๆ แต่เราเข้าใกล้พี่ไม่ได้เลยเพราะมีผู้ชายชุดดำห้าหกคนยืนขวางไว้...พี่ๆ เขาโกรธมากที่พวกนั้นไม่ยอมให้เยี่ยม ทะเลาะกันเสียงดังจนพยาบาลเข้ามาต่อว่า...”

            “วิล พี่ขอแบบเนื้อๆ ได้ไหม”  ฉันปรามวิลล่าเพื่อไม่ให้เล่าส่วนที่เป็นน้ำมากเกินไป

            “อ้อ...ค่ะ คือพวกเรามารู้อีกทีว่าผู้ชายชุดดำพวกนั้นเป็นคนของคุณอธิสน่ะค่ะ แล้วพอพี่ฮยอนซึงเจอคุณอธิสก็จะเข้าไปชกเลย! เกือบจะรั้งไว้ไม่ทันแน่ะ”

            “เฮ้อ...ที่ฮยอนซึงจะเข้าไปชกคุณอธิสเพราะว่าคุณอธิสเป็นต้นเหตุทำให้แกบาดเจ็บน่ะ”  เภตราถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่แล้วพูดแทนวิลล่าที่มัวแต่เล่าส่วนประกอบอื่นๆ อยู่

            “โธ่! พี่เภ พูดหมดแล้วมันก็จบสิคะ วิลอุตส่าห์ว่าจะเอาไว้เล่าตอนท้ายๆ จะได้น่าติดตามหน่อย”

            “ตอนท้ายของเธอตอนไหนยะ ตอนจบเลยป่ะ?”  เภตราถาม วิลล่าทำหน้ามุ่ยแล้วเดินไปนั่งโซฟาข้างๆ เตียง

            “ฉันว่านายฮยอนซึงคงจะแค่อยากรีบกลับไปนอนเลยฉุนที่เขาไม่ยอมให้เยี่ยมมากกว่า”  ฉันพูดตามความน่าจะเป็นที่ฉันคิดออก =_=

            “เฮ้อ...เออๆ แกจะคิดยังไงก็ช่าง ฉันจะถือว่าบอกความจริงกับเธอไปแล้วละกัน”  เภตราถอนหายใจใส่ฉันอย่างเหนื่อยๆ

            “คือ...ฉันมีอีกเรื่องหนึ่งจะบอกเธอ...”  เภตรามองหน้าฉันด้วยสีหน้าจริงจัง

            “อะไร”

            “เธอ...กำลังยุ่งอยู่กับคนที่ไม่น่ายุ่งรู้ตัวไหม?”

            เอาแล้วไง ยัยเภตราก็ใช้สูตรเกริ่นนำเหมือนยัยวิลล่าเปี๊ยบเลยคราวนี้ =_=

            “ยังไง?”  ฉันถามต่อเพื่อกระตุ้นให้เภตราพูดจุดสำคัญออกมาสักที

            “อยู่ที่เมืองไทยคุณอธิสเป็นนักธุรกิจที่ใครๆ ก็รู้จัก แต่ที่เกาหลีเขาเป็น...มาเฟีย” 

            “บ้าน่า! จะเป็นไปได้ยังไงกัน!”

            “ฉันเพิ่งจะรู้ตอนที่ตำรวจมาสอบปากคำคนที่เห็นเหตุการณ์ที่คอนโด เขาเป็นผู้มีอิทธิพลติดหนึ่งในห้าของเกาหลีเลยนะ”

            ใจฉันกระตุกวูบไปทีหนึ่งเพราะว่าเพิ่งจะรู้ตัวว่าได้คุยกับมาเฟียตัวเป็นๆ มา แถมโดนมาเฟียอีกแก๊งไล่ยิงอีก! จะโชคดีอะไรขนาดนั้นนะฉัน -_-;

            “แกจะเอาไงต่อณัช”

            “วิลว่า เลิกติดต่อไปเลยดีกว่าค่ะพี่ณัช”  วิลล่าพูดแทรกขึ้นมาหลังจากนิ่งฟังอยู่นาน

            “ฉันก็คิดว่างั้น”  เภตราสนับสนุน “ยิ่งแกอยู่ใกล้เขามากเท่าไหร่ ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น”

            “ถึงเป็นผู้หญิงของมาเฟียจะเก๋ แต่มันเสี่ยงเกินไปนะคะพี่ณัช”  วิลล่าเดินเข้ามานั่งข้างเตียงของฉันอีกครั้ง

            เก๋ พูดมาได้นะยัยวิลล่า มาลองวิ่งหลบกระสุนแบบฉันดูสักครั้งไหมล่ะ =_=

            “นี่พวกเธอคิดว่าฉันชอบนายอธิสนั่นรึไงเนี่ย =_=”  ฉันจ้องหน้าทั้ง 2 คนเขม็ง เพราะฉันไม่คิดว่าเพื่อนของฉันจะมีความคิดแปลกๆ อะไรแบบนี้ในหัวสมองด้วย

            “อ้าว ก็เห็นว่าวันนั้นรีบไปหาเขาจังเลยนี่คะ ก็นึกว่าคิดถึงจนทนไม่ไหว ^^”  วิลล่าทำตาวิบวับๆ ใส่ฉัน จนฉันหมั่นไส้เลยเขกหัวยัยน้องรักคนนี้ทีหนึ่ง

            “โอ้ย! พี่ณัช เขกหัววิลทำไม T^T”

            “พูดใส่ร้ายฉันดีนัก มันต้องเจอแบบนี้แหละ”

            “พี่ณัชใจร้าย TOT”

            หลังจากฟังเสียงร้องของวิลล่าสักพักหมอเจ้าของไข้ก็เข้ามาดูอาการ ฉันเลยขอกลับไปพักที่คอนโด เพราะกระสุนแค่ถากๆ เท่านั้นและฉันไม่อยากติดแหง็กอยู่ในโรงพยาบาลนานๆ ด้วย

            เภตรากับวิลล่ามาส่งฉันที่คอนโดก่อนจะไปบริษัทเพราะมีประชุมด่วน เฮ้อ...ได้อยู่คนเดียวบ้างก็ดีเหมือนกัน ฉันฟังแต่เรื่องช็อกๆ จากยัย 2 คนนั้นจนฟุ้งซ่านไปหมดแล้ว แถมรู้สึกตัวร้อนแปลกๆ ไข้ขึ้นรึเปล่าเนี่ย =_=

           

            ฟึบ!

            อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเย็นๆ ที่หน้าผาก เลยค่อยๆ ดันเปลือกตาขึ้นก็เห็นไฟเพดานสว่างจ้าแยงตาอยู่ นี่ฉันมาอยู่ในห้องนอนได้ไงเนี่ย จำได้ว่านอนดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นนี่นา?

            “ตื่นแล้วหรอ”  อยู่ๆ เสียงทุ้มๆ ของฮยอนซึงก็ดังเข้ามาในการรับรู้

            ฮยอนซึง! O_O!

            “เฮ้ย! นายมาอยู่นี่ได้ไง!! แล้ว...ฉันเข้ามาในนี้ได้ไง หรือว่านาย...O_O”  ฉันรีบดันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วแล้วรวบผ้าห่มขึ้นปิดบังร่างกายตัวเองโดยอัตโนมัติ

            “เฮ้ยๆๆ เพ้อเจ้อใหญ่แล้วเธอ!”

            “แล้วเป็นยังไงก็เล่ามาสิ >_<”

            “ฉัน...ฉันจะทำโจ๊กกินไง แต่ซีอิ้วหมดฉันเลยเข้ามาเอาซีอิ้วที่ห้องเธอ เห็นเธอนอนอืดอยู่หน้าทีวีก็นึกว่าตายแล้วเลยเข้าไปลองสะกิดดู เธอตัวร้อนมากฉันเลยพาเธอเข้ามาในนี้นี่แหละ”

            “แล้วทำไมนายไม่โทรบอกเพื่อนฉันให้มาดูแลต่อล่ะ นายจะนั่งอยู่ตรงนี้ทำไม กลับไปได้แล้ว!”  ฉันผลักฮยอนซึงให้ออกจากห้องนอน แต่หมอนี่เหนียวจริงๆ ไม่ยอมขยับเลย -_-!

            “ก็เธอยังไม่หายดีจะให้ฉันไปได้ไง แล้ววันนี้คนอื่นๆ ก็คงกลับดึกเพราะเขาประชุมงานใหญ่กันอยู่ หรือเธอจะให้ฉันโทรบอกเพื่อนเธอให้...ก็ได้นะ พวกเขาจะได้ห่วงเธอจนไม่เป็นอันทำอะไร แล้วรีบกลับมาดูแลเธอไง”

            ฮยอนซึงพูดให้ฉันตระหนักซึ่งมันก็ได้ผล ฉันคงต้องยอมจำนนต่อเหตุผลนี้สินะ U.U

            “หิวรึยัง ฉันต้มโจ๊กเสร็จพอดี” 

            “ยัง”

            “ยังก็ต้องกิน เธอจะได้กินยาไง”

            “แล้วจะถามเพื่อ?”

            “รอแป๊บนะ”  ฮยอนซึงยิ้มมุมปากนิดหน่อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง

            หมู่นี้ฮยอนซึงทำตัวแมนแปลกๆ นะ...ว่าไหม =_=?

            วันนี้รู้สึกว่าจะเหลือแค่คนป่วยอย่างฉันและฮยอนซึงที่ป่วยแล้วยังไม่หายดีแค่ 2 คน เพราะคนอื่นๆ ต้องเข้าประชุมหมด รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันเวลารู้ว่าอยู่กันแค่ 2 คนแบบนี้

            “อ่ะ กินซะจะได้กินยา ฉันว่าแผลเธออักเสบแน่ๆ ถึงตัวร้อนขนาดนี้”  ฮยอนซึงวางโจ๊ก 2 ชามลงบนโต๊ะญี่ปุ่นที่วิลล่าใช้วางโน๊ตบุ๊ค แล้วเอามาวางบนเตียงฉัน

            “วางยาฉันรึเปล่าเนี่ย”

            “ถึงจะวางยาเธอก็ต้องกิน เพราะตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้ว”  พูดจบ ฮยอนซึงก็ตักกินโจ๊กของตัวเอง ฉันค้อนเขาทีหนึ่งก่อนจะตักมันขึ้นมากินบ้าง

            อืม...รสชาติก็ไม่เลวแฮะ พอกินได้ -////-

            พอกินโจ๊กกันเสร็จ ฮยอนซึงก็จัดยาให้ฉันกินครบตามที่หมอสั่ง แล้วส่งฉันเข้านอน...ที่ฉันบอกว่า ‘ส่งฉันเข้านอน’ เพราะหมอนั่นเล่นนั่งเฝ้าจนฉันต้องหลับตาอยู่ตั้งนานกว่าหมอนั่นจะยอมปิดไฟแล้วเดินออกไปจากห้อง เฮ้อ...อึดอัดชะมัด -////-*

           

            [Hyunseung : Talk]

            ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

            “อ้าว ว่าไงเภ”  ผมเดินไปเปิดประตูก็พบว่าเภตรากับวิลล่ายืนอยู่หน้าห้อง

            “คือตอนนี้ณัชขอมาพักที่หอน่ะ แต่พวกเราไม่มีใครอยู่ฉันเลยอยากให้นายช่วยแว็บๆ ไปดูยัยณัชหน่อยจะได้ไหม?”

            “เฮ้อ...ดื้อไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ อยู่โรงพยาบาลดีกว่าอีก”

            “นั่นสิ พูดยังไงก็ไม่ฟัง...อ้อ! แล้วนายไหวไหมล่ะ นายก็ยังไม่หายดีนี่”

            “ไม่เป็นไร ฉันดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ เดี๋ยวจะแวะไปดูให้บ่อยๆ แล้วกัน”

            “โอเค งั้นฉันกับวิลล่าไปก่อนแล้วกันนะทุกคนรอนานแล้ว ขอบใจนะฮยอนซึง”  เภตราพูดไปมองนาฬิกาข้อมือไป ก่อนจะรีบเดินไปขึ้นลิฟต์อย่างรวดเร็ว

            ผมมองตามเภตรากับวิลล่าไปจนกระทั่งพวกเธอเข้าลิฟต์ไป ผมว่าผมน่าจะทำโจ๊กไปให้เธอหน่อยดีกว่า เพราะถ้าผมไปหาณัชตัวเปล่า ยัยนั่นต้องคิดว่าผมเป็นห่วงแน่ๆ -_-//

            พอผมทำโจ๊กเสร็จ ผมก็เดินไปที่ห้องของณัช แต่ผมเคาะประตูเท่าไหร่ก็ไม่มีใครเปิดให้สักที นี่เภตราโกหกผมรึเปล่าว่าณัชกลับมาแล้ว -_-?

            ผมยืนอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่เลยลองหมุนลูกบิดดูปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก -_-

            “ณัช...”  ผมเรียกณัชเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง

            เงียบกริบ ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา ยัยนั่นเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย?

            “เฮ้ย! ณัช”  ผมเดินเข้าไปในห้อง ก็เห็นณัชนอนห่มผ้าตัวสั่นอยู่หน้าทีวี อ้าว...ซวยล่ะ เป็นไรเนี่ย!

            “ณัช!...ณัช!”  ผมเข้าไปเขย่าตัวเธอแรงๆ แต่เธอก็ไม่รู้สึกตัว ตัวร้อนจี๋เลยนี่!

            ผมรีบอุ้มณัชเข้าไปนอนบนเตียงอุ่นๆ ในห้องนอนแล้วหาผ้ามาเช็ดตัวให้แต่ไข้เธอก็ยังไม่ยอมลดสักที ไม่รู้สึกตัวแบบนี้กินยาไม่ได้แน่...

            “ณัช...ณัช! กินยาไหวไหมเนี่ย”  ผมเขย่าตัวณัชเบาๆ และเหมือนว่าเธอเริ่มจะรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว ผมเลยช่วยป้อนยาให้เธอ หลังจากนั้นเธอก็หลับยาวเลยจนกระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมงเธอก็รู้สึกตัว...ขอบคุณสวรรค์ที่เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก

            “ตื่นแล้วหรอ”  ผมถามเธอทันทีที่เธอลืมตาขึ้น

            “เฮ้ย! นายมาอยู่นี่ได้ไง!! แล้ว...ฉันเข้ามาในนี้ได้ไง หรือว่านาย...O_O”  เธอพูดรัวๆ พร้อมกับถอยครูดไปอยู่หัวเตียงและดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดบังร่างกายของตัวเอง

            นั่นเธอทำอะไรน่ะณัช เธอคิดว่าฉันทำมิดีมิร้ายเธอรึไง =_=;

            “เฮ้ยๆๆ เพ้อเจ้อใหญ่แล้วเธอ!”

            “แล้วเป็นยังไงก็เล่ามาสิ >_<”

            “ฉัน...ฉันจะทำโจ๊กกินไง แต่ซีอิ้วหมดฉันเลยเข้ามาเอาซีอิ้วที่ห้องเธอ เห็นเธอนอนอืดอยู่หน้าทีวีก็นึกว่าตายแล้วเลยเข้าไปลองสะกิดดู เธอตัวร้อนมากฉันเลยพาเธอเข้ามาในนี้นี่แหละ”  ผมอ้างเหตุผลซีอิ้วมาบังหน้าเท่านั้นเองแหละ ที่จริงแล้วเครื่องปรุงที่ห้องผมมีครบ U.U

            “แล้วทำไมนายไม่โทรบอกเพื่อนฉันให้มาดูแลต่อล่ะ นายจะนั่งอยู่ตรงนี้ทำไม กลับไปได้แล้ว!”  เธอผลักผมแรงๆ แต่ผมไม่ยอมไปหรอกนะ เธอยังไม่หายดีเลย -_-//

            “ก็เธอยังไม่หายดีจะให้ฉันไปได้ไง แล้ววันนี้คนอื่นๆ ก็คงกลับดึกเพราะเขาประชุมงานใหญ่กันอยู่ หรือเธอจะให้ฉันโทรบอกเพื่อนเธอให้...ก็ได้นะ พวกเขาจะได้ห่วงเธอจนไม่เป็นอันทำอะไร แล้วรีบกลับมาดูแลเธอไง”

            “หิวรึยัง ฉันต้มโจ๊กเสร็จพอดี”  ผมพาเธอเปลี่ยนเรื่องเพื่อที่เธอจะได้เลิกไล่ผมสักที

            “ยัง”

            “ยังก็ต้องกิน เธอจะได้กินยาไง”

            “แล้วจะถามเพื่อ?”

            “รอแป๊บนะ”  ผมเห็นหน้าตาขัดใจของณัชแล้วมันอดขำไม่ได้ มันดูน่ารักดีนะผมว่า ^^

            ผมกลับมาอุ่นโจ๊กหม้อนั้นใหม่แล้วตักไป 2 ชามเผื่อตัวเองด้วย เพราะผมก็ต้องกินยาเหมือนกัน

            “อ่ะ กินซะจะได้กินยา ฉันว่าแผลเธออักเสบแน่ๆ ถึงตัวร้อนขนาดนี้”  ผมวางโจ๊กไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นที่อยู่ใกล้ๆ แล้วยกไปวางบนเตียงของณัชเพื่อให้เธอกินได้สะดวก

            “วางยาฉันรึเปล่าเนี่ย”  ณัชมองหน้าผมสลับกับชามโจ๊กอย่างไม่ไว้ใจ

            “ถึงจะวางยาเธอก็ต้องกิน เพราะตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้ว”  ผมยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อแล้วตักกินโจ๊กของตัวเอง เธอนิ่งไปสักพักแล้วตักกินโจ๊กเงียบๆ

            “กินยา แล้วนอนพักซะ จะได้หายเร็วๆ”  ผมจัดยาตามที่หมอสั่งให้ณัช ณัชรับไปกินอย่างว่าง่ายแล้วนอนลง

            “นายออกไปได้แล้ว มีคนนั่งมองแบบนี้ฉันนอนไม่หลับ”  ณัชพูด

            “นอนไปเหอะ ฉันไม่มองเธอหรอก”  ผมบอกพร้อมกับทำเสียงเซ็งๆ ใส่ เธอเลยไม่พูดอะไรต่อ แต่ตะแคงหันหลังให้ผมแล้วหลับตาลง ผมนั่งเฝ้าเธออยู่ข้างเตียงจนกระทั่งคิดว่าเธอน่าจะหลับแล้วจึงเดินไปปิดไฟให้และเดินออกมานอกห้อง ก็พอดีกับที่เพื่อนคนอื่นๆ กลับมาจากประชุม

            “อ้าว ส่งพี่ณัชเข้านอนแล้วหรอคะพี่ฮยอนซึง ^_^”  วิลล่าเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสอย่างเคย แต่รู้สึกว่าวันนี้จะสดใสเกินไปรึเปล่า -_-?

            “ขอบใจนะที่ดูแลณัชให้”  เภตราบอก

            “ไม่เป็นไร”

            “โห...อันนี้น่ะหรอที่นายอธิสนั่นส่งมาให้ณัช”  ดูจุนพูดพร้อมกับชี้ไปที่กรอบรูปอันใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนังห้อง ผมเพิ่งจะสังเกตนะเนี่ยว่ามันห้อยอยู่ตรงนี้ =_=

            “อ๋อใช่ อันนี้แหละ”  เภตราตอบ

            “ฉันว่ารูปนี้ยัยณัชดูสวยเหมือนผู้หญิงเลยอ่ะ ต้องชมช่างกล้องนะเนี่ย”  ดอกหลิวแสดงความเห็น

            “สงสัยเราชินกับลุคแมนๆ ของพี่ณัชมากเกินไปรึเปล่าคะพี่หลิว พวกเราเลยมองว่าสวย ฮ่าๆๆ”  วิลล่าพูดเสริม

            “แต่ฉันว่าสวยไม่สู้แกว่ะ ฮ่าๆๆ”  จุนฮยองพูดขึ้นอีกคน คราวนี้ฮาแตกกันทั้งวงเลยครับ =_=!

            ทำไมใครๆ ต้องว่าผมสวยด้วย ผมออกจะหล่อนะ -_-!

            “แหมๆ ล้อเล่นน่า งอนเป็นผู้หญิงไปได้”  จุนฮยองพูดพร้อมกับตบบ่าผมแรงๆ

            จะหายโกรธมันดีไหมเนี่ย ตีแรงเกิน!

            “ถ้าแกไม่หยุดพูดอะไรทำนองนี้สักทีฉันจะกระโดดเตะแกไอ้จุนฮยอง -*-” 

            ระหว่างที่แต่ละคนกำลังคุยกันอย่างเมามัน (ซึ่งส่วนมากก็พากันล้อผม =_=) ก็มีคนมาเคาะประตูห้อง และเพื่อนที่มาร่วมแจมคนใหม่คือ...อธิส!

 

            [Nad : Talk]

            “พี่ณัชๆ ตื่น!!”  เสียงของวิลล่าดังงุ๊งงิ๊งๆ อยู่ในหู พร้อมกับแรงเขย่าจนรู้สึกว่าตัวของฉันโยกไปมา

            “หือ?”  ฉันปรือตาขึ้นมอง ท่าทางที่ร้อนรนของวิลล่าทำเอาฉันต้องดันตัวลุกขึ้นเพื่อรอฟังเพราะคงจะสำคัญมาก แต่ถ้าไม่...ฉันฆ่าเธอแน่วิลล่า -_+!

            “คุณอธิสมา”

            “แล้วไง ถึงกับต้องปลุกฉันเลยหรอ บอกเขาไปว่าฉันหลับอยู่”  ฉันพูดแล้วล้มตัวลงนอนต่อ

            “พี่คิดว่าวิลจะกล้าขัดเขาไหม?...มาเฟียเลยนะพี่ -_-”

            “เออว่ะ!”  ฉันเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่วิลล่าพูดจบ ฉันต้องโดนคว้านท้องแน่ๆ ที่ไม่ยอมออกไปหาเขา (คว้านท้องนี่มันซามูไรญี่ปุ่นรึเปล่า =_=?)

            คุณอธิสพาฉันมาที่ร้านอาหารแถวๆ คอนโด ที่แปลกออกไปจากเดิมคือมีผู้ชายชุดดำเดินไปเดินมารอบๆ มากมายจนฉันรู้สึกว่ามันไม่เป็นส่วนตัวเอาซะเลย =_=

            “อึดอัดหน่อยนะครับ เหตุการณ์วันก่อนมันทำให้ผมต้องระวังตัวมากขึ้น”

            “ไม่เป็นไร...ค่ะ”  ฉันเติมคำว่า ‘ค่ะ’ เข้าไป เมื่อคำว่ามาเฟียมันเด้งขึ้นมาในหัว ฉันต้องพูดเพราะๆ เพราะหมอนี่เป็นมาเฟียเนี่ยนะ เสียฟอร์มชะมัด...แต่คงต้องทำเพื่อความอยู่รอดสินะ U_U

            “ไม่ต้องพยายามทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองเถอะครับ ผมรู้ว่าคุณกำลัง...กลัวผม”

            ก็รู้นี่นา! แล้วมาหาฉันทำไมกันยะ -*-

            “แต่ผมไม่อยากให้คุณมองว่าผมเป็นมาเฟียหรือนักธุรกิจชื่อดัง ผมอยากให้คุณมองผมเป็นผู้ชายคนหนึ่ง...”

            “พยายามจะพูดอะไร พูดมาตรงๆ เลยดีกว่านะ ฉันปวดหัวอยากพักผ่อน!”  ฉันพูดโดยคงโทนเสียงให้เบาที่สุดพอที่เราสองคนจะได้ยิน เพราะกลัวว่าการ์ดที่เดินไปเดินมาจะเป่าสมองฉันที่พูดล่วงเกินเจ้านายเขาเข้า -_-;;

            “ตลอดชีวิตของผม ผมคิดว่ามีผู้หญิงไม่กี่คนที่จะอยู่กับผู้ชายที่มีอันตรายรอบตัวอย่างผมได้ หลังจากที่เราวิ่งหลบกระสุนไปด้วยกัน ผมคิดว่าคนไม่กี่คนนั้นก็คือคุณ...”

 

 

 

 

******************************

อัพเดตค่าาาาา ^O^

คิดถึงกันบ้างไหนเอ่ย ถ้าคิดถึงก็คอมเม้นกันหน่อยนะคะ ^^

KREOTA คิดถึงทุกคนก็เลยเอามาฝาก 2 ตอนเต็มๆ คลิกอ่านตอนต่อไปกันได้เลยจ้า ^_^

*****************************