[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร
8.9
เขียนโดย Kreota
วันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 00.14 น.
87 ตอน
86 วิจารณ์
113.75K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
60) [Episode 5 :: Beautiful Lover] # Chapter 6
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความEpisode 5 Beautiful Lover
:: Chapter 6 ::
“คือ...หลังจากที่พี่ถูกยิงคุณอธิสก็มาส่งพี่ที่โรงพยาบาล วิลกับพี่บีสท์คนอื่นๆ ก็ตามมาติดๆ แต่เราเข้าใกล้พี่ไม่ได้เลยเพราะมีผู้ชายชุดดำห้าหกคนยืนขวางไว้...พี่ๆ เขาโกรธมากที่พวกนั้นไม่ยอมให้เยี่ยม ทะเลาะกันเสียงดังจนพยาบาลเข้ามาต่อว่า...”
“วิล พี่ขอแบบเนื้อๆ ได้ไหม” ฉันปรามวิลล่าเพื่อไม่ให้เล่าส่วนที่เป็นน้ำมากเกินไป
“อ้อ...ค่ะ คือพวกเรามารู้อีกทีว่าผู้ชายชุดดำพวกนั้นเป็นคนของคุณอธิสน่ะค่ะ แล้วพอพี่ฮยอนซึงเจอคุณอธิสก็จะเข้าไปชกเลย! เกือบจะรั้งไว้ไม่ทันแน่ะ”
“เฮ้อ...ที่ฮยอนซึงจะเข้าไปชกคุณอธิสเพราะว่าคุณอธิสเป็นต้นเหตุทำให้แกบาดเจ็บน่ะ” เภตราถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่แล้วพูดแทนวิลล่าที่มัวแต่เล่าส่วนประกอบอื่นๆ อยู่
“โธ่! พี่เภ พูดหมดแล้วมันก็จบสิคะ วิลอุตส่าห์ว่าจะเอาไว้เล่าตอนท้ายๆ จะได้น่าติดตามหน่อย”
“ตอนท้ายของเธอตอนไหนยะ ตอนจบเลยป่ะ?” เภตราถาม วิลล่าทำหน้ามุ่ยแล้วเดินไปนั่งโซฟาข้างๆ เตียง
“ฉันว่านายฮยอนซึงคงจะแค่อยากรีบกลับไปนอนเลยฉุนที่เขาไม่ยอมให้เยี่ยมมากกว่า” ฉันพูดตามความน่าจะเป็นที่ฉันคิดออก =_=
“เฮ้อ...เออๆ แกจะคิดยังไงก็ช่าง ฉันจะถือว่าบอกความจริงกับเธอไปแล้วละกัน” เภตราถอนหายใจใส่ฉันอย่างเหนื่อยๆ
“คือ...ฉันมีอีกเรื่องหนึ่งจะบอกเธอ...” เภตรามองหน้าฉันด้วยสีหน้าจริงจัง
“อะไร”
“เธอ...กำลังยุ่งอยู่กับคนที่ไม่น่ายุ่งรู้ตัวไหม?”
เอาแล้วไง ยัยเภตราก็ใช้สูตรเกริ่นนำเหมือนยัยวิลล่าเปี๊ยบเลยคราวนี้ =_=
“ยังไง?” ฉันถามต่อเพื่อกระตุ้นให้เภตราพูดจุดสำคัญออกมาสักที
“อยู่ที่เมืองไทยคุณอธิสเป็นนักธุรกิจที่ใครๆ ก็รู้จัก แต่ที่เกาหลีเขาเป็น...มาเฟีย”
“บ้าน่า! จะเป็นไปได้ยังไงกัน!”
“ฉันเพิ่งจะรู้ตอนที่ตำรวจมาสอบปากคำคนที่เห็นเหตุการณ์ที่คอนโด เขาเป็นผู้มีอิทธิพลติดหนึ่งในห้าของเกาหลีเลยนะ”
ใจฉันกระตุกวูบไปทีหนึ่งเพราะว่าเพิ่งจะรู้ตัวว่าได้คุยกับมาเฟียตัวเป็นๆ มา แถมโดนมาเฟียอีกแก๊งไล่ยิงอีก! จะโชคดีอะไรขนาดนั้นนะฉัน -_-;
“แกจะเอาไงต่อณัช”
“วิลว่า เลิกติดต่อไปเลยดีกว่าค่ะพี่ณัช” วิลล่าพูดแทรกขึ้นมาหลังจากนิ่งฟังอยู่นาน
“ฉันก็คิดว่างั้น” เภตราสนับสนุน “ยิ่งแกอยู่ใกล้เขามากเท่าไหร่ ยิ่งอันตรายมากขึ้นเท่านั้น”
“ถึงเป็นผู้หญิงของมาเฟียจะเก๋ แต่มันเสี่ยงเกินไปนะคะพี่ณัช” วิลล่าเดินเข้ามานั่งข้างเตียงของฉันอีกครั้ง
เก๋ พูดมาได้นะยัยวิลล่า มาลองวิ่งหลบกระสุนแบบฉันดูสักครั้งไหมล่ะ =_=
“นี่พวกเธอคิดว่าฉันชอบนายอธิสนั่นรึไงเนี่ย =_=” ฉันจ้องหน้าทั้ง 2 คนเขม็ง เพราะฉันไม่คิดว่าเพื่อนของฉันจะมีความคิดแปลกๆ อะไรแบบนี้ในหัวสมองด้วย
“อ้าว ก็เห็นว่าวันนั้นรีบไปหาเขาจังเลยนี่คะ ก็นึกว่าคิดถึงจนทนไม่ไหว ^^” วิลล่าทำตาวิบวับๆ ใส่ฉัน จนฉันหมั่นไส้เลยเขกหัวยัยน้องรักคนนี้ทีหนึ่ง
“โอ้ย! พี่ณัช เขกหัววิลทำไม T^T”
“พูดใส่ร้ายฉันดีนัก มันต้องเจอแบบนี้แหละ”
“พี่ณัชใจร้าย TOT”
หลังจากฟังเสียงร้องของวิลล่าสักพักหมอเจ้าของไข้ก็เข้ามาดูอาการ ฉันเลยขอกลับไปพักที่คอนโด เพราะกระสุนแค่ถากๆ เท่านั้นและฉันไม่อยากติดแหง็กอยู่ในโรงพยาบาลนานๆ ด้วย
เภตรากับวิลล่ามาส่งฉันที่คอนโดก่อนจะไปบริษัทเพราะมีประชุมด่วน เฮ้อ...ได้อยู่คนเดียวบ้างก็ดีเหมือนกัน ฉันฟังแต่เรื่องช็อกๆ จากยัย 2 คนนั้นจนฟุ้งซ่านไปหมดแล้ว แถมรู้สึกตัวร้อนแปลกๆ ไข้ขึ้นรึเปล่าเนี่ย =_=
ฟึบ!
อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกเย็นๆ ที่หน้าผาก เลยค่อยๆ ดันเปลือกตาขึ้นก็เห็นไฟเพดานสว่างจ้าแยงตาอยู่ นี่ฉันมาอยู่ในห้องนอนได้ไงเนี่ย จำได้ว่านอนดูทีวีอยู่ในห้องนั่งเล่นนี่นา?
“ตื่นแล้วหรอ” อยู่ๆ เสียงทุ้มๆ ของฮยอนซึงก็ดังเข้ามาในการรับรู้
ฮยอนซึง! O_O!
“เฮ้ย! นายมาอยู่นี่ได้ไง!! แล้ว...ฉันเข้ามาในนี้ได้ไง หรือว่านาย...O_O” ฉันรีบดันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วแล้วรวบผ้าห่มขึ้นปิดบังร่างกายตัวเองโดยอัตโนมัติ
“เฮ้ยๆๆ เพ้อเจ้อใหญ่แล้วเธอ!”
“แล้วเป็นยังไงก็เล่ามาสิ >_<”
“ฉัน...ฉันจะทำโจ๊กกินไง แต่ซีอิ้วหมดฉันเลยเข้ามาเอาซีอิ้วที่ห้องเธอ เห็นเธอนอนอืดอยู่หน้าทีวีก็นึกว่าตายแล้วเลยเข้าไปลองสะกิดดู เธอตัวร้อนมากฉันเลยพาเธอเข้ามาในนี้นี่แหละ”
“แล้วทำไมนายไม่โทรบอกเพื่อนฉันให้มาดูแลต่อล่ะ นายจะนั่งอยู่ตรงนี้ทำไม กลับไปได้แล้ว!” ฉันผลักฮยอนซึงให้ออกจากห้องนอน แต่หมอนี่เหนียวจริงๆ ไม่ยอมขยับเลย -_-!
“ก็เธอยังไม่หายดีจะให้ฉันไปได้ไง แล้ววันนี้คนอื่นๆ ก็คงกลับดึกเพราะเขาประชุมงานใหญ่กันอยู่ หรือเธอจะให้ฉันโทรบอกเพื่อนเธอให้...ก็ได้นะ พวกเขาจะได้ห่วงเธอจนไม่เป็นอันทำอะไร แล้วรีบกลับมาดูแลเธอไง”
ฮยอนซึงพูดให้ฉันตระหนักซึ่งมันก็ได้ผล ฉันคงต้องยอมจำนนต่อเหตุผลนี้สินะ U.U
“หิวรึยัง ฉันต้มโจ๊กเสร็จพอดี”
“ยัง”
“ยังก็ต้องกิน เธอจะได้กินยาไง”
“แล้วจะถามเพื่อ?”
“รอแป๊บนะ” ฮยอนซึงยิ้มมุมปากนิดหน่อยก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
หมู่นี้ฮยอนซึงทำตัวแมนแปลกๆ นะ...ว่าไหม =_=?
วันนี้รู้สึกว่าจะเหลือแค่คนป่วยอย่างฉันและฮยอนซึงที่ป่วยแล้วยังไม่หายดีแค่ 2 คน เพราะคนอื่นๆ ต้องเข้าประชุมหมด รู้สึกแปลกๆ เหมือนกันเวลารู้ว่าอยู่กันแค่ 2 คนแบบนี้
“อ่ะ กินซะจะได้กินยา ฉันว่าแผลเธออักเสบแน่ๆ ถึงตัวร้อนขนาดนี้” ฮยอนซึงวางโจ๊ก 2 ชามลงบนโต๊ะญี่ปุ่นที่วิลล่าใช้วางโน๊ตบุ๊ค แล้วเอามาวางบนเตียงฉัน
“วางยาฉันรึเปล่าเนี่ย”
“ถึงจะวางยาเธอก็ต้องกิน เพราะตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้ว” พูดจบ ฮยอนซึงก็ตักกินโจ๊กของตัวเอง ฉันค้อนเขาทีหนึ่งก่อนจะตักมันขึ้นมากินบ้าง
อืม...รสชาติก็ไม่เลวแฮะ พอกินได้ -////-
พอกินโจ๊กกันเสร็จ ฮยอนซึงก็จัดยาให้ฉันกินครบตามที่หมอสั่ง แล้วส่งฉันเข้านอน...ที่ฉันบอกว่า ‘ส่งฉันเข้านอน’ เพราะหมอนั่นเล่นนั่งเฝ้าจนฉันต้องหลับตาอยู่ตั้งนานกว่าหมอนั่นจะยอมปิดไฟแล้วเดินออกไปจากห้อง เฮ้อ...อึดอัดชะมัด -////-*
[Hyunseung : Talk]
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“อ้าว ว่าไงเภ” ผมเดินไปเปิดประตูก็พบว่าเภตรากับวิลล่ายืนอยู่หน้าห้อง
“คือตอนนี้ณัชขอมาพักที่หอน่ะ แต่พวกเราไม่มีใครอยู่ฉันเลยอยากให้นายช่วยแว็บๆ ไปดูยัยณัชหน่อยจะได้ไหม?”
“เฮ้อ...ดื้อไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ อยู่โรงพยาบาลดีกว่าอีก”
“นั่นสิ พูดยังไงก็ไม่ฟัง...อ้อ! แล้วนายไหวไหมล่ะ นายก็ยังไม่หายดีนี่”
“ไม่เป็นไร ฉันดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ เดี๋ยวจะแวะไปดูให้บ่อยๆ แล้วกัน”
“โอเค งั้นฉันกับวิลล่าไปก่อนแล้วกันนะทุกคนรอนานแล้ว ขอบใจนะฮยอนซึง” เภตราพูดไปมองนาฬิกาข้อมือไป ก่อนจะรีบเดินไปขึ้นลิฟต์อย่างรวดเร็ว
ผมมองตามเภตรากับวิลล่าไปจนกระทั่งพวกเธอเข้าลิฟต์ไป ผมว่าผมน่าจะทำโจ๊กไปให้เธอหน่อยดีกว่า เพราะถ้าผมไปหาณัชตัวเปล่า ยัยนั่นต้องคิดว่าผมเป็นห่วงแน่ๆ -_-//
พอผมทำโจ๊กเสร็จ ผมก็เดินไปที่ห้องของณัช แต่ผมเคาะประตูเท่าไหร่ก็ไม่มีใครเปิดให้สักที นี่เภตราโกหกผมรึเปล่าว่าณัชกลับมาแล้ว -_-?
ผมยืนอยู่อย่างนั้นสักพักใหญ่เลยลองหมุนลูกบิดดูปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อก -_-
“ณัช...” ผมเรียกณัชเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
เงียบกริบ ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา ยัยนั่นเป็นอะไรรึเปล่าเนี่ย?
“เฮ้ย! ณัช” ผมเดินเข้าไปในห้อง ก็เห็นณัชนอนห่มผ้าตัวสั่นอยู่หน้าทีวี อ้าว...ซวยล่ะ เป็นไรเนี่ย!
“ณัช!...ณัช!” ผมเข้าไปเขย่าตัวเธอแรงๆ แต่เธอก็ไม่รู้สึกตัว ตัวร้อนจี๋เลยนี่!
ผมรีบอุ้มณัชเข้าไปนอนบนเตียงอุ่นๆ ในห้องนอนแล้วหาผ้ามาเช็ดตัวให้แต่ไข้เธอก็ยังไม่ยอมลดสักที ไม่รู้สึกตัวแบบนี้กินยาไม่ได้แน่...
“ณัช...ณัช! กินยาไหวไหมเนี่ย” ผมเขย่าตัวณัชเบาๆ และเหมือนว่าเธอเริ่มจะรู้สึกตัวขึ้นมาบ้างแล้ว ผมเลยช่วยป้อนยาให้เธอ หลังจากนั้นเธอก็หลับยาวเลยจนกระทั่งผ่านไปหลายชั่วโมงเธอก็รู้สึกตัว...ขอบคุณสวรรค์ที่เธอไม่ได้เป็นอะไรมาก
“ตื่นแล้วหรอ” ผมถามเธอทันทีที่เธอลืมตาขึ้น
“เฮ้ย! นายมาอยู่นี่ได้ไง!! แล้ว...ฉันเข้ามาในนี้ได้ไง หรือว่านาย...O_O” เธอพูดรัวๆ พร้อมกับถอยครูดไปอยู่หัวเตียงและดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดบังร่างกายของตัวเอง
นั่นเธอทำอะไรน่ะณัช เธอคิดว่าฉันทำมิดีมิร้ายเธอรึไง =_=;
“เฮ้ยๆๆ เพ้อเจ้อใหญ่แล้วเธอ!”
“แล้วเป็นยังไงก็เล่ามาสิ >_<”
“ฉัน...ฉันจะทำโจ๊กกินไง แต่ซีอิ้วหมดฉันเลยเข้ามาเอาซีอิ้วที่ห้องเธอ เห็นเธอนอนอืดอยู่หน้าทีวีก็นึกว่าตายแล้วเลยเข้าไปลองสะกิดดู เธอตัวร้อนมากฉันเลยพาเธอเข้ามาในนี้นี่แหละ” ผมอ้างเหตุผลซีอิ้วมาบังหน้าเท่านั้นเองแหละ ที่จริงแล้วเครื่องปรุงที่ห้องผมมีครบ U.U
“แล้วทำไมนายไม่โทรบอกเพื่อนฉันให้มาดูแลต่อล่ะ นายจะนั่งอยู่ตรงนี้ทำไม กลับไปได้แล้ว!” เธอผลักผมแรงๆ แต่ผมไม่ยอมไปหรอกนะ เธอยังไม่หายดีเลย -_-//
“ก็เธอยังไม่หายดีจะให้ฉันไปได้ไง แล้ววันนี้คนอื่นๆ ก็คงกลับดึกเพราะเขาประชุมงานใหญ่กันอยู่ หรือเธอจะให้ฉันโทรบอกเพื่อนเธอให้...ก็ได้นะ พวกเขาจะได้ห่วงเธอจนไม่เป็นอันทำอะไร แล้วรีบกลับมาดูแลเธอไง”
“หิวรึยัง ฉันต้มโจ๊กเสร็จพอดี” ผมพาเธอเปลี่ยนเรื่องเพื่อที่เธอจะได้เลิกไล่ผมสักที
“ยัง”
“ยังก็ต้องกิน เธอจะได้กินยาไง”
“แล้วจะถามเพื่อ?”
“รอแป๊บนะ” ผมเห็นหน้าตาขัดใจของณัชแล้วมันอดขำไม่ได้ มันดูน่ารักดีนะผมว่า ^^
ผมกลับมาอุ่นโจ๊กหม้อนั้นใหม่แล้วตักไป 2 ชามเผื่อตัวเองด้วย เพราะผมก็ต้องกินยาเหมือนกัน
“อ่ะ กินซะจะได้กินยา ฉันว่าแผลเธออักเสบแน่ๆ ถึงตัวร้อนขนาดนี้” ผมวางโจ๊กไว้บนโต๊ะญี่ปุ่นที่อยู่ใกล้ๆ แล้วยกไปวางบนเตียงของณัชเพื่อให้เธอกินได้สะดวก
“วางยาฉันรึเปล่าเนี่ย” ณัชมองหน้าผมสลับกับชามโจ๊กอย่างไม่ไว้ใจ
“ถึงจะวางยาเธอก็ต้องกิน เพราะตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกแล้ว” ผมยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อแล้วตักกินโจ๊กของตัวเอง เธอนิ่งไปสักพักแล้วตักกินโจ๊กเงียบๆ
“กินยา แล้วนอนพักซะ จะได้หายเร็วๆ” ผมจัดยาตามที่หมอสั่งให้ณัช ณัชรับไปกินอย่างว่าง่ายแล้วนอนลง
“นายออกไปได้แล้ว มีคนนั่งมองแบบนี้ฉันนอนไม่หลับ” ณัชพูด
“นอนไปเหอะ ฉันไม่มองเธอหรอก” ผมบอกพร้อมกับทำเสียงเซ็งๆ ใส่ เธอเลยไม่พูดอะไรต่อ แต่ตะแคงหันหลังให้ผมแล้วหลับตาลง ผมนั่งเฝ้าเธออยู่ข้างเตียงจนกระทั่งคิดว่าเธอน่าจะหลับแล้วจึงเดินไปปิดไฟให้และเดินออกมานอกห้อง ก็พอดีกับที่เพื่อนคนอื่นๆ กลับมาจากประชุม
“อ้าว ส่งพี่ณัชเข้านอนแล้วหรอคะพี่ฮยอนซึง ^_^” วิลล่าเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใสอย่างเคย แต่รู้สึกว่าวันนี้จะสดใสเกินไปรึเปล่า -_-?
“ขอบใจนะที่ดูแลณัชให้” เภตราบอก
“ไม่เป็นไร”
“โห...อันนี้น่ะหรอที่นายอธิสนั่นส่งมาให้ณัช” ดูจุนพูดพร้อมกับชี้ไปที่กรอบรูปอันใหญ่ที่แขวนอยู่บนผนังห้อง ผมเพิ่งจะสังเกตนะเนี่ยว่ามันห้อยอยู่ตรงนี้ =_=
“อ๋อใช่ อันนี้แหละ” เภตราตอบ
“ฉันว่ารูปนี้ยัยณัชดูสวยเหมือนผู้หญิงเลยอ่ะ ต้องชมช่างกล้องนะเนี่ย” ดอกหลิวแสดงความเห็น
“สงสัยเราชินกับลุคแมนๆ ของพี่ณัชมากเกินไปรึเปล่าคะพี่หลิว พวกเราเลยมองว่าสวย ฮ่าๆๆ” วิลล่าพูดเสริม
“แต่ฉันว่าสวยไม่สู้แกว่ะ ฮ่าๆๆ” จุนฮยองพูดขึ้นอีกคน คราวนี้ฮาแตกกันทั้งวงเลยครับ =_=!
ทำไมใครๆ ต้องว่าผมสวยด้วย ผมออกจะหล่อนะ -_-!
“แหมๆ ล้อเล่นน่า งอนเป็นผู้หญิงไปได้” จุนฮยองพูดพร้อมกับตบบ่าผมแรงๆ
จะหายโกรธมันดีไหมเนี่ย ตีแรงเกิน!
“ถ้าแกไม่หยุดพูดอะไรทำนองนี้สักทีฉันจะกระโดดเตะแกไอ้จุนฮยอง -*-”
ระหว่างที่แต่ละคนกำลังคุยกันอย่างเมามัน (ซึ่งส่วนมากก็พากันล้อผม =_=) ก็มีคนมาเคาะประตูห้อง และเพื่อนที่มาร่วมแจมคนใหม่คือ...อธิส!
[Nad : Talk]
“พี่ณัชๆ ตื่น!!” เสียงของวิลล่าดังงุ๊งงิ๊งๆ อยู่ในหู พร้อมกับแรงเขย่าจนรู้สึกว่าตัวของฉันโยกไปมา
“หือ?” ฉันปรือตาขึ้นมอง ท่าทางที่ร้อนรนของวิลล่าทำเอาฉันต้องดันตัวลุกขึ้นเพื่อรอฟังเพราะคงจะสำคัญมาก แต่ถ้าไม่...ฉันฆ่าเธอแน่วิลล่า -_+!
“คุณอธิสมา”
“แล้วไง ถึงกับต้องปลุกฉันเลยหรอ บอกเขาไปว่าฉันหลับอยู่” ฉันพูดแล้วล้มตัวลงนอนต่อ
“พี่คิดว่าวิลจะกล้าขัดเขาไหม?...มาเฟียเลยนะพี่ -_-”
“เออว่ะ!” ฉันเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีที่วิลล่าพูดจบ ฉันต้องโดนคว้านท้องแน่ๆ ที่ไม่ยอมออกไปหาเขา (คว้านท้องนี่มันซามูไรญี่ปุ่นรึเปล่า =_=?)
คุณอธิสพาฉันมาที่ร้านอาหารแถวๆ คอนโด ที่แปลกออกไปจากเดิมคือมีผู้ชายชุดดำเดินไปเดินมารอบๆ มากมายจนฉันรู้สึกว่ามันไม่เป็นส่วนตัวเอาซะเลย =_=
“อึดอัดหน่อยนะครับ เหตุการณ์วันก่อนมันทำให้ผมต้องระวังตัวมากขึ้น”
“ไม่เป็นไร...ค่ะ” ฉันเติมคำว่า ‘ค่ะ’ เข้าไป เมื่อคำว่ามาเฟียมันเด้งขึ้นมาในหัว ฉันต้องพูดเพราะๆ เพราะหมอนี่เป็นมาเฟียเนี่ยนะ เสียฟอร์มชะมัด...แต่คงต้องทำเพื่อความอยู่รอดสินะ U_U
“ไม่ต้องพยายามทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเองเถอะครับ ผมรู้ว่าคุณกำลัง...กลัวผม”
ก็รู้นี่นา! แล้วมาหาฉันทำไมกันยะ -*-
“แต่ผมไม่อยากให้คุณมองว่าผมเป็นมาเฟียหรือนักธุรกิจชื่อดัง ผมอยากให้คุณมองผมเป็นผู้ชายคนหนึ่ง...”
“พยายามจะพูดอะไร พูดมาตรงๆ เลยดีกว่านะ ฉันปวดหัวอยากพักผ่อน!” ฉันพูดโดยคงโทนเสียงให้เบาที่สุดพอที่เราสองคนจะได้ยิน เพราะกลัวว่าการ์ดที่เดินไปเดินมาจะเป่าสมองฉันที่พูดล่วงเกินเจ้านายเขาเข้า -_-;;
“ตลอดชีวิตของผม ผมคิดว่ามีผู้หญิงไม่กี่คนที่จะอยู่กับผู้ชายที่มีอันตรายรอบตัวอย่างผมได้ หลังจากที่เราวิ่งหลบกระสุนไปด้วยกัน ผมคิดว่าคนไม่กี่คนนั้นก็คือคุณ...”
******************************
อัพเดตค่าาาาา ^O^
คิดถึงกันบ้างไหนเอ่ย ถ้าคิดถึงก็คอมเม้นกันหน่อยนะคะ ^^
KREOTA คิดถึงทุกคนก็เลยเอามาฝาก 2 ตอนเต็มๆ คลิกอ่านตอนต่อไปกันได้เลยจ้า ^_^
*****************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ