[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 5 Beautiful Lover
:: Chapter 5 ::
 
            หลังจากเสร็จงาน เราก็กลับมาที่เกาหลีแต่ฮยอนซึงยังไม่หายดีเลยต้องงดออกงานไปสักระยะเพื่อให้ร่างกายพักฟื้นได้อย่างเต็มที่
            แต่ฉันคิดว่าคงพักไม่เต็มที่เท่าไหร่หรอกเพราะเพิ่งได้รับมอบโปรเจ็กต์ใหม่จากพี่นาบีเมื่อวานนี้เองว่าให้ทำซิงเกิ้ลพิเศษขึ้นมา 1 เพลง บีสท์เลยต้องช่วยกันแต่งเนื้อร้องทำนองกันแบบชนิดที่เรียกว่าหามรุ่งหามค่ำเพื่อให้เสร็จทันงานประกาศรางวัลครั้งใหญ่ที่กำลังจะมาถึง และซิงเกิ้ลนี้ฉันได้มีโอกาสได้ร้องท่อนแร็ปร่วมกับจุนฮยองด้วย ^^
            แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรเราก็เกิดปัญหาซะแล้ว...-*-
            “ถ้านายจะคิดท่อนแร็ปได้เถือนขนาดนี้นะ ฉันไม่มีทางร้องแน่ -_-”  ฉันยื่นกระดาษแต่งเพลงที่ยับเยินไปด้วยรอยลบและขีดฆ่าคืนให้จุนฮยองเป็นครั้งที่ 7
            “นี่! ฉันเปลี่ยนให้เธอตั้งเจ็ดครั้งแล้วนะ ตกลงจะเอายังไงเนี่ย!”  จุนฮยองรับมันไปอย่างไม่พอใจ
            พี่นาบีคิดยังไงให้ฉันกับจุนฮยองแต่งท่อนแร็ปด้วยกัน ใจร้อนกันทั้งคู่ แทบจะฆ่ากันตายอยู่แล้วเนี่ย =_=;
            “โอ้ย! พี่ๆ คะ วิลมองพี่เถียงกันแบบนี้ชั่วโมงกว่าแล้วนะคะ ยังตกลงกันไม่ได้อีกหรอ”  วิลล่าที่นอนดูทีวีอยู่ด้วยถามขึ้นอย่างขัดใจ
            “ก็พี่เธอนั่นแหละ ไม่ยอมเลือกสักทีว่าจะเอาแบบไหน ฉันไม่รุ้จะแก้ให้ยังไงแล้ว”  จุนฮยองโวยแล้วทิ้งกระดาษใบนั้นลงมากลางวง
            “เฮ้ยๆ ใจเย็นเป็นไรกัน ค่อยๆ คิด ค่อยๆ ทำเดี๋ยวก็ได้เองแหละน่า”  กีกวังที่เพิ่งเดินเข้ามารีบปราม ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้
            “ใช่ค่ะ ทะเลาะกันจนวิลดูซีรี่ย์ไม่รู้เรื่องแล้วเนี่ย”
            “แล้วนี่คนอื่นไปไหนกันหมดเนี่ย”  กีกวังกวาดตามองไปทั่วห้องที่เงียบสงบ
            “อ๋อ พี่เฝ้าฝันไปเรียนน่ะค่ะ ส่วนพี่คนอื่นๆ ไปถ่ายรายการวาไรตี้อะไรสักอย่าง จำชื่อไม่ได้ ^^;”  วิลล่าบอก
            “อ๋อ”  กีกวังพยักหน้ารับรู้
            วันนี้ลัสตี้มีงานเกือบจะทุกคนค่ะ เหลือแค่ฉันที่กำลังคิดโปรเจ็กต์ร่วมกับบีสท์และวิลล่าที่กำลังอยู่ในช่วงท่องบทละครเท่านั้นที่อยู่ ส่วนบีสท์คนอื่นๆ เขานอนอืดอยู่ที่ห้องโน่นแน่ะ
            ปึก!
            อยู่ๆ ก็มีกรอบรูปขนาดใหญ่ถูกทิ้งลงกลางห้องนั่งเล่นที่พวกเรากำลังนั่งคุยกันอยู่ ถ้าถามว่ามันใหญ่ขนาดไหน ลองกางแขนออกทั้ง 2 ข้างออกดูสิคะ แล้วจะรู้ =_=
            “แกเอาอะไรมาเนี่ยฮยอนซึง”  จุนฮยองมองกรอบรู้ที่ถูกห่อด้วยแผ่นยางใสกันกระแทกสลับกับฮยอนซึงที่เพิ่งฟื้นจากพิษไข้อย่างงงๆ ฉันก็งงไม่ต่างกันหรอกยกมาได้ไงคนเดียวกรอบรูปใหญ่ขนาดนี้ =_=?
            “เขาส่งผิดห้อง”  ฮยอนซึงโยนซองจดหมายสีฟ้าลงมาที่ตักของฉัน
            “อะไร?”  ฉันถามพร้อมกับหยิบซองนั้นขึ้นดู ก็พบว่ามันจ่าหน้าซองถึงฉันและลงชื่อผู้ส่งคือ ‘อธิส’
            “ของพี่นี่ O_O!”  วิลล่าร้อง
            “คราวหน้าคราวหลังก็บอกที่อยู่เขาดีๆ หน่อยนะ จะได้ไม่ลำบากคนอื่นเขายกมา!”  ฮยอนซึงพูดเสียงดังลั่นห้อง ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ยว่าคนเพิ่งหายจากไข้มา -_-!
            “ฉันก็ไม่ได้ขอให้ยกมาให้นี่!”  ฉันลอยหน้าตอบ
            “แต่มันแกะกะเข้าใจป่ะ! คราวหน้าก็บอกเลขห้องเขาดีๆ แล้วกัน อ้อ! หรือจะให้กุญแจห้องเลยดีไหมเขาจะได้ไม่เคาะห้องผิดอีก”  ฮยอนซึงเท้าสะเอวอย่างอารมณ์เสีย
            “ว่าไงนะ เคาะห้องหรอ?”  ฉันถามเมื่อรู้สึกตงิดๆ ในสิ่งที่ฮยอนซึงพูด
            “ใช่!! มาถึงห้องเลย”
            “ตอนนี้เขาอยู่ไหน?”  ฉันลุกพรวดขึ้นจากที่ทันที บ้าน่า! ตามมาถูกได้ไง!
            “คุณมินนาให้ลงไปรอที่ล็อบบี้โน่น รีบไปซะสิ!” 
            “ใช่ค่ะ รีบไปสิคะเดี๋ยวเขากลับก่อนนะ อิอิ ^^”  วิลล่าส่งเสียงเชียร์อย่างสดใส โดยไม่ได้สนใจน้ำเสียงประชดประชันของฮยอนซึงเลย
            ฉันหันไปถอนหายใจใส่วิลล่าก่อนจะรีบลงมาที่ล็อบบี้ ที่ฉันรีบๆ แบบนี้ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะพบเขาใจจะขาดหรอกนะ แต่ฉันอยากจะคุยกับเขาให้รู้เรื่องว่าอย่ามายุ่งกับฉันได้ไหมเพราะฉันรู้สึกอึดอัดที่เขามาทำอะไรแบบนี้ ฉันไม่อยากให้เขามาตามติดฉัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม...ฉันไม่อยากทำให้ใครคนหนึ่งต้องกังวลหรือว่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น ฉันอึดอัดและรู้สึกแย่มากที่เขาทำและพูดแบบนั้นกับฉัน...
            “คุณอธิส!”  ฉันเดินเข้าไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเขาทันทีที่ไปถึง
            “อ้าว เร็วจัง นึกจะรอนานกว่านี้ซะแล้ว”
            “คุณมาที่นี่ทำไม”  ฉันถามเข้าเรื่องทันที
            “ผมต้องขอโทษจริงๆ ที่ใช้สิทธิ์สปอร์ตเซอร์มาขอพบคุณแบบนี้ แต่ผมอยากพบคุณจริงๆ”
            “เรื่อง?...อยากพบฉันเรื่องอะไรคะ?” 
            “เอ่อ...คุณอารมณ์เสียเรื่องอะไรมารึเปล่าเนี่ย”  คุณอธิสมองฉันอย่างงงๆ
            ฉันเพิ่งจะรู้ตัวตอนนี้เองว่ากำลังเหวี่ยงใส่เขาอยู่ พอนึกถึงคำพูดคำจาแล้วก็ท่าทางของนายฮยอนซึงเมื่อกี้แล้วมันอารมณ์พุ่งพล่านยังไงชอบกล =_=!
            “เฮ้อ...ขอโทษค่ะ ฉันกำลังทำงานค้างอยู่ เลยอารมณ์เสียไปหน่อย”  ฉันถอนหายใจและสูดเข้าไปลึกๆ เพื่อตั้งสติใหม่
            ใช่...อย่าเพิ่งใจร้อนยัยณัช ยังไงเขาก็เป็นถึงสปอร์ตเซอร์รายใหญ่ในช่วงนี้นะ แยกแยะเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวหน่อยสิ!
            “ผม...คุณณัช ระวัง!!!” 
            อยู่ๆ ฉันก็ถูกดึงให้ก้มลงใต้โต๊ะ และเพียงเสี้ยววินาทีต่อจากนั้นก็มีเสียงปืนดังลั่นไปทั่วล็อบบี้ เสียงกรีดร้องดังระงมแข่งกับเสียงปืนที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
            “มาหลบหลังผม!!”  อธิสตะโกนแล้วดึงตัวฉันไปหลบอยู่ข้างหลังเขาขณะที่กำลังลั่นไกปืนไปที่ฝั่งตรงข้ามจนหมดแม็ก
            “นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!”  ฉันถามอธิสในระหว่างที่เขาก้มลงมาเติมเต็มกระสุนให้ปืนพกของตัวเอง
            “แล้วผมจะเล่าให้คุณฟัง ที่นี่มีทางออกอื่นอีกไหม?”  อธิสถามหน้าตาซีเรียสจนฉันลืมภาพรอยยิ้มอุ่นๆ ของเขาไปเลย
            “มีๆ ประตูหลัง”  ฉันชี้ไปที่ตั้งของประตู อธิสมองตามแล้วกวาดสายตาไปทั่วล็อบบี้ก่อนจะจับมือฉันออกวิ่งไปตามทางที่ฉันบอก
            ปัง!! ปัง!!
            เสียงปืนไล่หลังเรามาเป็นระยะพร้อมกับข้าวของที่เราวิ่งผ่านมากระเด็นกระจายไปทั่วทั้งล็อบบี้ พนักงานและแขกมากมายที่มาพักต่างวิ่งหนีและหาที่กำบังให้ตัวเองวุ่นวายไปหมด พวกเราเลยวิ่งหนีได้ลำบาก
            “หยุดนะ!!”  เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังไล่หลังมา ฉันรู้สึกว่ามันใกล้มากเลยนะ >_<!!!
            ปัง!!
            สิ้นสุดเสียงปืนนัดนี้ ก็ได้ยินเสียงไซเรนของรถตำรวจดังอยู่ที่ทางเข้าของคอนโด ผู้ชายชุดดำที่ไล่ยิงเรามาต่างพากันแยกย้ายไปคนละทิศละทางจนกระทั่งไม่เหลือใคร นอกจากผู้ชายชุดดำประมาณ 5 คนที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นคนของคุณอธิสยืนคุ้มกันเราอยู่
            “คุณไม่เป็นไรใช่...ไหม...”  อธิสอึกอักเมื่อมองไปมาที่แขนซ้ายของฉัน ฉันมองตามลงไปก็เห็นต้นแขนซ้ายเลือดโชกอยู่ มันหยดเป็นสายตามทางที่เราวิ่งมาเลย
            “ฉัน...ถูกยิงหรอ?”  ฉันเงยหน้ามองคุณอธิส ขณะที่แขนซ้ายเปลี่ยนจากอาการชาๆ เป็นปวดตุบๆ จนฉันขยับมันไม่ได้
            “อย่าเพิ่งเป็นอะไรนะ...เดี๋ยวผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล...ณัช...ณัช...”  เสียงของคุณอธิสเลือนรางลงเรื่อยๆ จนกระทั่งโลกทั้งใบมืดมิดลง..
 
            [A-Tid : Talk]
            “เฮ้ย!! อย่าหนีนะ!!”  เสียงลูกน้องของโอกังจาดังไล่หลังผมมาติดๆ ผมปลายตาไปมองระยะของชายชุดดำประมาณ 10 คนที่วิ่งไล่หลังมาแล้วเร่งฝีเท้าเพิ่มขึ้นอีก
            โธ่เว้ย! นี่ขนาดผมหนีมาพักผ่อนที่เมืองไทยยังตามมาฆ่ากันอีกหรอเนี่ย! ผมไม่คิดว่ามันจะทำอะไรอุกอาดใจกลางเมืองพัทยาแบบนี้เลยไม่ได้ให้การ์ดตามมาด้วยสักคน
            “เอาไงดีครับนาย คนของเราเข้ามาไม่ได้เลย แถวนี้มันมีคอนเสิร์ตอะไรก็ไม่รู้”  โทซองมือขวาชาวเกาหลีของผมตะโกนถามขณะวิ่งหนีมาด้วยกัน
            “หาที่หลบก่อนแล้วกัน แล้วค่อยว่ากันอีกที” 
            ผมนั่งรถออกจากโรงแรมได้ไม่ถึงกิโลรถผมก็ถูกยิงจนยางรั่วทั้ง 4 เส้น แถมพวกมันยังไล่ยิงผมแบบไม่ดูสิ่งแวดล้อมเลยว่ามีคนบริสุทธิ์อีกตั้งมากมายที่อาจโดนลูกหลงไปด้วยผมเลยต้องวิ่งออกมาจากที่ที่มีคนเยอะเพื่อความปลอดภัยของทุกคน เป็นมาเฟียที่ไม่มีคุณธรรมเอาซะเลยไอ้คนพวกนี้!! เสียชื่อมาเฟียหมด -_-*
            อ๋อ! ผมลืมแนะนำตัวครับ ผมชื่ออธิส เป็นนักธุรกิจธรรมดาๆ (?) คนหนึ่งนี่แหละ บริษัทของผมทำเกี่ยวกับการขนส่งระหว่างประเทศและที่เพิ่งเปิดตัวเมื่อไม่นานมานี้คือเครือข่ายโทรศัพท์ระหว่างประเทศ ‘O.T. Talk’ ธุรกิจที่ผมทำมันใหญ่มากและมีเครือข่ายมากมายเกือบทั่วโลก ผมเลยกลายเป็นผู้มีอิทธิพลไปโดยตำแหน่ง แต่จริงๆ แล้วผมก็เป็นคนธรรมดานี่แหละครับ แต่ใครๆ ก็มักเรียกผมว่าเป็น ‘มาเฟีย’
            และเพราะความกว้างขวางของผมนี่เอง เลยไปขัดแข้งขัดขาโอกังจา มาเฟียที่เกาหลีเข้าโดยไม่รู้ตัว และยิ่งไปกว่านั้นผมแอบไปเจอตอนที่มันเจรจาธุรกิจผิดกฎหมายเข้าโดยบังเอิญ ผมเลยถูกตามล่าอย่างที่เห็น ขนาดผมหาเวลาว่างกลับมาเยี่ยมครอบครัวที่เมืองไทยได้ไม่กี่วัน ก็ยังโดนไล่ยิงอ่ะคิดดูสิครับ -_-
            “นาย! ไปทางไหนดี”  โทซองร้องขึ้นมาเมื่อเจอทางแยกที่ไม่คุ้นเคย
            “งั้นแยกกัน เจอกันที่โรงแรม!”  ผมบอกก่อนจะเลี้ยวไปคนละทาง ผมคิดว่าถ้าผมตายผมก็ขอตายคนเดียว ผมไม่อยากให้คนของผมมาตายด้วยเพราะยังไงพวกมันต้องตามผมมาแน่ๆ
            ปัง!! ปัง!! ปัง!!
            เสียงปืนยังคงไล่หลังผมมาติดๆ และดูเหมือนมันจะไม่เลิกราง่ายๆ ซะด้วย เพราะครั้งนี้เป็นโอกาสทองของมันเลยทีเดียวที่ผมไม่มีการ์ดคอยคุ้มกัน
            ผมวิ่งมาตามซอยเล็กๆ เรื่อยๆ จนกระทั่งวิ่งมาถึงที่ไหนสักแห่ง มันน่าจะเป็นสถานที่จัดคอนเสิร์ตที่โทซองพูดถึง
            ผมหยุดช่างใจอยู่สักพักก็มีรถตู้คันหนึ่งแล่นมาจอด มีผู้ชาย 7-8 คนซึ่งผมคิดว่าน่าจะเป็นทีมงานของคอนเสิร์ตนี้ ลงมาจากรถแล้วขนกล่องอุปกรณ์สีดำเข้าไปในประตูหลังฮอล์ซึ่งผมคิดว่าน่าจะเป็นทางที่เข้าไปหลังเวที ผมจึงรีบเดินเข้าไปยกกล่องใบหนึ่งเดินตามผู้ชายเหล่านั้นเข้าไปในงานอย่างเนียนๆ เพราะหวังว่าคงจะพอหลบได้จนกว่าโทซองจะมา
            ผมวางกล่องใบนั้นลงในที่ที่เขาบอกให้วางแล้วเดินแยกออกมาอย่างเงียบๆ ไปทางไหนล่ะทีนี้?
            ครืด...ครืด...
            ระหว่างที่ผมกำลังหาทางออกโทรศัพท์ผมก็สั่นผมรีบกดรับสายโทซองอย่างรวดเร็ว โทรมาถูกจังหวะจริงๆ มือขวาของผม
            “ว่าไงโทซอง แกอยู่ไหนแล้วเนี่ย”
            [ผมวิ่งมาเจอคนของเราพอดีครับนาย ตอนนี้นายอยู่ที่ครับ เดี๋ยวผมจะไปรับ]
            “ฉันอยู่หลังเวทีคอนเสิร์ตที่แกว่านั่นแหละ”
            [อ้าว! เข้าไปในนั้นได้ยังไงล่ะครับ]
            “ไม่มีทางหนีนี่หว่า”
            [โอเคครับ งั้นนายรออยู่ในนั้นก่อน เดี๋ยวผมจะรีบไป]
            “อื้ม”  ผมรับคำแล้วเก็บมือถือให้เข้าที่ งั้นกลับไปทางเดิมก่อนแล้วกันข้างหน้าก็ไม่รู้จะมีทางออกอีกไหม
            ผมเดินกลับไปทางเดิมแต่ยิ่งเดินเข้าไปใกล้กับประตูเท่าไหร่คนก็ยิ่งเยอะมากขึ้นเท่านั้น ผมเลยต้องก้มหน้าก้มตาเดินเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าผมไม่ใช่ทีมงานจะได้ไม่เป็นเรื่องใหญ่
            “จริง...ก็ฉันมันแรงเยอะ ไม่เหมือนนายหรอก แรงก็น้อย ท่าทางอ้อนแอ้นแบบนี้ฉันไม่กล้าใช้ให้ถือของให้หรอก”
            “เธอ!” 
            มีเสียงผู้หญิงกับผู้ชายคุยกันอยู่ตรงทางแยกที่ผมเดินผ่านมาแต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจนักเพราะที่ผมสนใจคือประตูทางออกที่อยู่ข้างหน้าเท่านั้น แต่ทว่าเมื่อเดินเข้าใกล้ประตูผมก็เห็นลูกน้องของกังจาเดินไปเดินมาเต็มทางออกไปหมด ผมเลยต้องถอยกลับเข้ามาตั้งหลักใหม่ แต่ทั้งที่ระวังตัวสุดชีวิตว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องใหญ่แท้ๆ แต่...
            พลัก!
            “โอ้ย!”  ผู้หญิงที่ผมเพิ่งจะชนเธอร้องขึ้นมา พร้อมกับเซไปชนเข้ากับผู้ชายที่เธอกำลังคุยด้วย
            ผมชนเธอในทางเดินที่ผมเพิ่งจะเลี้ยวเข้ามาหลบ เสียงเธอร้องอยู่ใกล้ๆ ผมพร้อมกับมีข้าวของมากมายกระจายเกลื่อนอยู่เต็มพื้น
            “เอ่อ...ขอโทษครับ”  ผมพูดพร้อมกับก้มลงเก็บข้าวให้ผู้หญิงคนนั้น
            “เป็นไรไหม?”  เสียงของผู้ชายคนนั้นถามเธอด้วยน้ำเสียงห่วงใย แต่เป็นภาษาเกาหลี
            “ไม่เป็นไร”  เธอคนนั้นตอบกลับอย่างห้วนๆ
            “ขอโทษจริงๆ นะครับ พอดีผมรีบไปหน่อย”  ผมเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับส่งของคืนเขาไป แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับใบหน้าเรียวๆ รับกับผมซอยสั้นระต้นคอนั้นอย่างลงตัว คิ้วขมวดเป็นปมแววตาไม่พอใจนักเมื่อมองมาที่ผมแต่ผมกลับรู้สึกชอบเวลาที่เธอมองมาจนละสายตาไม่เลย แต่เอ๊ะ! เมื่อกี๊เขาพูดภาษาเกาหลีกันนี่หว่า -_-?
            “อ้าว! นักร้องเกาหลีรึเปล่าวะ...ขอโทษนะครับ พอดีผมรีบเกินไปหน่อย”  ผมสบถกับตัวเองในประโยคแรก และประโยคถัดไปผมเปลี่ยนเป็นพูดภาษาเกาหลีกับเธอแทน
            “ไม่เป็นไรค่ะ”  เธอตอบกลับมาด้วยภาษาเกาหลีอย่างสุภาพทั้งที่หน้าเธอมันบอกผมว่าเธอไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ที่ผมชนเธอเมื่อกี๊นี้
            “เฮ้ย!! เข้ามาในนี้ได้ไง ออกไปเลยครับ ออกไปเลย!!”  ระหว่างนั้นเองทีมงานมากมายที่แห่มาจากไหนไม่รู้วิ่งกรูเข้ามาจับตัวผมไว้แล้วลากผมออกมาจากหลังเวที แต่ยังโชคดีหน่อยที่เขาพาออกมาอีกประตูหนึ่ง
            ต้องขอบคุณพวกเขานะเนี่ยที่ช่วยผมหาทางออกจนเจอ -_-;
            “นาย!...นายครับ ทางนี้”  เสียงโทซองดังมาจากอีกฟากของถนน
            “รู้ได้ไงว่าฉันอยู่แถวนี้”  ผมถามอย่างทึ่งๆ เพราะสถานที่ที่ผมบอกโทซองไปมันมีพิกัดกว้างมากที่จะหาคนๆ หนึ่งให้เจอในเวลาที่รวดเร็วขนาดนี้
            “ถ้าผมหาไม่เจอน่ะสิแปลก นายลืมไปแล้วหรอว่าผมเป็นมือขาวของนายเลยนะครับ”  โทซองพูดแล้วยืดตัวเองขึ้นมานิดหน่อยอย่างภูมิใจ ฮึ! ได้ทีแล้วเอาใหญ่เลยนะไอ้โทซอง -_-!
            “เชิญครับนาย”  โทซองเปิดประตูรถให้ ก่อนจะขึ้นมานั่งข้างๆ ผม ส่วนเบาะด้านหน้ามีบอดี้การ์ด 2 คนนั่งประจำที่อยู่แล้ว
            “ฉันว่าฉันจะส่งแกไปเรียนยิงปืน แล้วทำเรื่องให้พกปืนอย่างถูกกฎหมายซะเลย จะได้คุ้มกันฉันได้บ้าง ไม่ใช่วิ่งหนีก่อนเจ้านายเหมือนอย่างวันนี้”  ผมหันไปหาโทซองที่ยิ้มแหยๆ มาให้ผม
            “ขอโทษจริงๆ ครับ ผมตกใจนี่พวกมันมากันเป็นสิบๆ คนเลยนะนาย!”
            “เออ! เพราะแบบนี้ไงฉันถึงจะส่งแกไปเรียน จะได้ป้องกันตัวเองได้บ้าง”
            “ครับๆ รับคำบัญชา!”  โทซองทำท่าคาราวะผม 1 ครั้ง “อ้าวนาย! ไปเอาตุ๊กตานั่นมาจากไหนน่ะ”
            “ไหน?”  ผมถามแล้วมองตามสายตาของโทซองลงมาที่มือก็เห็นพวงกุญแจตุ๊กตาสีขาวห้อยมากับนิ้วกลางของผม เอ...ผมจำได้ว่าคืนเขาไปหมดแล้วนะ =_=?
            “สาวเกาหลีเอาให้หรอนาย”
            “แกนี่รู้ไปหมดเลยนะ -*-“
            “อ้าว ก็มันมีชื่อภาษาเกาหลีเขียนอยู่ตรงหน้าอกตุ๊กตาไง ตรงนี้ๆ ครับ”  โทซองชี้ที่หน้าอกตุ๊กตา ผมเลยดูตามที่มันบอก เออ...มีจริงๆ แฮะ
            “นัด...”  ผมพึมพำเบาๆ แล้วก็ต้องอมยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้าเรียวเล็กนั้น
            “แน่ะ! ใครกันน่ะนาย ดาราเกาหลีรึไง?”  โทซองหลิ่วตามองผมอย่างรู้ทัน
            “ใช่ สืบให้ฉันด้วย...ฉันจะเอาของไปคืน ด่วนที่สุดนะ” 
            “รับทราบครับนาย”  โทซองยิ้มให้ผมเบาๆ แล้วหันไปคุยกับการ์ดที่อยู่ด้านหน้า
            หลังจากที่โทซองสืบประวัติเธอมาได้คร่าวๆ ผมก็รู้ว่าเธอชื่อ ‘ณัช’ ไม่ใช่ ‘นัด’ อย่างที่ผมเข้าใจ ตอนนี้เธอพักอยู่ที่โรงแรมในพัทยาเพราะเธอมาร้องเพลงในคอนเสิร์ตPattaya Inter-Music fes. ผมเลยตรงดิ่งไปหาเธอถึงที่พักทันที ไม่รู้เพราะอะไรทั้งที่เธอก็แสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ต้อนรับผม แต่ผมก็ยังอยากเจอและอยากคุยกับเธออยู่ดี แล้วยิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนไทยที่ไปดังอยู่ที่เกาหลีด้วยแล้ว ผมยิ่งทึ่งและสนใจเธอมากขึ้นไปอีก
            แต่เพราะสิ่งที่ผมทำไว้ทำให้เธอเดือดร้อน...ผมใส่เมมโมรี่กล้องที่ผมแอบถ่ายตอนที่โอกังจาเจรจาธุรกิจเอาไว้ในตุ๊กตาตัวนั้น เพราะผมกลัวว่าถ้าเกิดวันนั้นเก็บไว้กับตัวมันจะไม่ปลอดภัยและอาจถูกชิงไปได้ แต่ผมไม่นึกเลยว่าไอ้กังจามันจะสั่งคนไปค้นของของณัชแบบนั้น ผมเลยต้องมาขอมันคืนจากเธอเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องเดือดร้อนและปลอดภัยจากน้ำมือคนชั่วอย่างโอกังจา
            แต่มันกลับไม่ง่ายอย่างนั้นเลยเพราะณัชกลายเป็นเป้าหมายหนึ่งของโอกังจาไปเรียบร้อยแล้ว ผมจะทำยังไงถึงจะปกป้องเธอได้นะ ถ้าหากผมส่งคนมาดูแลเธอผมมั่นใจมากว่าเธอต้องปฏิเสธแน่
            และถ้าเกิดเธอรู้ว่าผมเป็นมาเฟียเธอจะกลัวผมไหม
 
            [Nad : Talk]
            “ณัช...ณัช ฟื้นแล้วหรอ?”  เภตราเข้ามากุมมือฉันไว้ทันทีที่ฉันลืมตาขึ้น
            “พี่ณัช เป็นยังไงบ้างคะ”  วิลล่าตรงเข้ามาเกาะที่ข้างเตียง
            “หิวน้ำ...”  ฉันส่งเสียงที่แหบพร่าของตัวเองออกมา เภตราเลยรีบหาน้ำมาให้ฉันดื่ม
            “แล้วคนอื่นๆ ไปไหนหมดเนี่ย”  ฉันถามเพราะทั้งห้อง ฉันเห็นแค่ 2 คนนี้
            “พี่มะนาวกับพี่มิวกี้ไปส่ง...เอ่อ...ไปส่งคุณอธิสน่ะ เขาเพิ่งกลับไปเมื่อกี๊นี้เอง”  เภตรา
            “ส่วนคนอื่นๆ พาพี่ฮยอนซึงกลับหอน่ะค่ะ”  วิลล่าพูดพร้อมกับทำวีหน้าแปลกๆ เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเนี่ย -_-?
            “มีอะไรกันรึเปล่า?” 
            “คือ...เมื่อกี๊ พี่ฮยอนซึงเกือบจะชกกับคุณอธิสน่ะค่ะ”  วิลล่าบอกขณะที่เภตราพยายามห้ามเอาไว้
            “วิล! พี่บอกแล้วไงว่าอย่าเพิ่งบอก!!”  เภตราพูดเสียงดุใส่วิลล่า
            “โธ่! บอกไปเถอะค่ะ ถึงเราไม่บอกยังไงพี่ณัชก็ต้องถามจากคนอื่นอยู่แล้ว”
            “เล่ามาให้หมดเลยนะ เกิดอะไรขึ้นบ้าง!”
           
 
 
 
 
*********************************
อัพจ้า ^O^
ฝากติดตามด้วยนะคะ 
*********************************