[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 4 Friendly Lover
:: Chapter 7 ::
 
            พี่ดูจุนทำการรวบรวมจดหมายทุกฉบับของแฟนคลับคนนั้นเอาไว้รวมถึงจดหมายเลือดที่ได้จากลีซาซาและดงอุนด้วย เราลงความเห็นกันว่าเรื่องนี้น่าจะบอกพี่นาบีเพราะนอกจากดงอุนจะไม่ปลอดภัยแล้ว คนรอบตัวของดงอุนก็จะเป็นอันตรายไปด้วย แต่พอเราเข้ามาในค่ายพี่มะนาวและคุณมินนาก็เรียกพวกเราไปคุยงานซะก่อน
            “แค้มปิ้งทริป หรอคะ?”  พี่เภตราถามย้ำ
            “อ๋อ รายการนั้นไง ที่ให้ไอดอลไปตั้งแค้มป์กับแฟนคลับของตัวเองน่ะ”  พี่กีกวังบอกอย่างคิดได้
            รายการ Camping Trip เป็นรายการที่เปิดให้แฟนคลับได้เข้าร่วมตั้งแค้มป์กับไอดอลที่ตัวเองชื่นชอบเป็นเวลา 2 วัน 1 คืน ฉันเคยดูกับพี่หยาบ่อยๆ
            “ใช่แล้ว เขาขอมา 6 คน บีสท์ 3 คน ลัสตี้ 3 คน”  คุณมินนาอธิบายรายละเอียด 
            “แล้วใครจะไปบ้าง”  พี่มะนาวเป็นคนถาม
            “แต่ลีดเดอร์ทั้ง 2 วงต้องไปอยู่แล้ว เหลืออีกวงละสองคน”  คุณมินนาบอก โห...ยังกะให้พี่ดูจุนกับพี่เภตราไปเดทกันชัดๆ -_-;
            “ให้วิลล่าไปแล้วกันค่ะ ช่วงนี้น้องเป็นหงอยๆ ออกนอกสถานที่ซะบ้างจะได้สดชื่นขึ้น”  พี่เฝ้าฝันเสนอเป็นคนแรก แต่ฉันไม่อยากไปเลยตั้งแคมป์ในป่าแบบนั้น ยุงเยอะจะตาย U_U;
            “นั่นสิ พี่ก็ว่างั้น ตกลงวิลไปนะ”  พี่มะนาวสรุปแล้วเขียนยุกยิกๆ ลงบนแฟ้มที่ถือมาด้วย
            “ใครจะไปอีกบ้าง”  พี่มะนาวเงยหน้าขึ้นมาถามหลังจากที่เขียนเสร็จแล้ว
            “ผมครับ!”  ดงอุนพูดพร้อมกับยกมือตัวเองขึ้น ก็เลยเกิดเสียงโห่ขึ้นมาเบาๆ ทำไมเขาต้องไปด้วยเนี่ย ฉันต้องอึดอัดตายแน่เลยทริปนี้ -///-;
            “ดงอุนนะ...ต่อไปใครดี”  พี่มะนาวถามอีก
            “งั้นให้พี่ฝันดีไหมคะ พี่เขาเป็นหมอจะได้ช่วยดูแลพวกเราไง”  ฉันเอาคืนบ้าง
            “เอ่อ...ฝันต้องขึ้นเวรน่ะค่ะ ช่วงนี้ฝึกงาน”  พี่เฝ้าฝันบอกอย่างรวดเร็ว
            รอดตัวไปได้อีกแล้วนะพี่ฝัน ใช้ข้ออ้างนี้ทุกงานเลย Y_Y
            “เฝ้าฝันไม่ว่าง เอาล่ะเหลือหยา ดอกหลิว ณัช ใครจะไป”  พี่มะนาวเริ่มถามจี้รายตัว ที่จริงถ้าออกรายการปกติมันไม่ยากขนาดนี้หรอกค่ะ แต่นี่เป็นรายการที่มันทรหดจริงๆ เพราะมีเกมต่างๆ มากมายให้เล่นตลอดการตั้งแค้มป์ แถมต้องลุยป่าฝ่าดงกันจริงๆ ทุกคนเลยกลัวกัน แต่ที่รายการนี้อยู่มาได้เพราะแฟนคลับชอบที่จะใกล้ชิดกับไอดอลในมุมที่เป็นธรรมชาติเลยเรทติ้งดีทุกอาทิตย์ที่ออกอากาศ =_=;
            “ให้ณัชแล้วกันค่ะ หยากับหลิวต้องเตรียมไปออกรายการสตาร์คิง”  พี่หยาบอก
            “เออจริงสิ! พี่ลืมไปเลย งั้นณัชเธอไปนะ”  พี่มะนาวพูดแล้วก้มลงเขียนทันที
            “เอาล่ะบีสท์เหลือคนหนึ่ง จะรีบไปหานาบีไม่ใช่หรอ รีบๆ เข้าสิ”  คุณมินนากระตุ้น พวกเราเลยหันไปมองว่าใครจะเป็นคนอาสา
            “งั้นผมไปก็ได้ครับ”  พี่ฮยอนซึงยกมือ แต่คุณมินนาส่ายหน้าแทบจะทันที
            “เธอลืมแล้วหรอว่าวันที่เดินทางไปแค้มป์ เธอต้องไปออกรายการกับฮยอนอาน่ะ” 
            “อ้าว! แต่...”  พี่ฮยอนซึงร้องอย่างเสียดาย ไม่ต้องเสียดายหรอกค่ะพี่โชคดีแล้วที่ติดงาน ไปที่นั่นผิวเสียเปล่าๆ V_V
            “งั้นโยซอบนายไปแล้วกัน จะได้ไปสร้างเสียงหัวเราะบ้าง วาไรตี้แบบนี้นายชอบไม่ใช่หรอ”  คุณมินนาบอก พี่โยซอบเลยต้องยอมพยักหน้าหงึกหงักตกลงอย่างงงๆ
            “สรุปคือบีสท์มีดุจุน ดงอุนและโยซอบ ส่วนลัสตี้มีเภตรา วิลล่า ณัช ตามนี้นะ”  พี่มะนาวสรุป
            “เตรียมตัวให้พร้อมนะ รายละเอียดรายการเดี๋ยวเอาไปให้เย็นนี้ เดินทางตอนเช้าวันศุกร์ โอเคนะทุกคน”  คุณมินนาบอก ทุกคนเลยรับคำอย่างเนือยๆ
            เฮ้อ...งานนี้ฉันรู้สึกมีลางสังหรณ์แปลกๆ =_=;
            หลังจากที่เราประชุมกันเสร็จก็ไปหาพี่นาบีเกี่ยวกับเรื่องแฟนคลับโรคจิตนั่น พี่นาบีบอกว่าไม่อยากให้ดงอุนไปเพราะเกมตั้งแค้มป์มีแฟนคลับไปร่วมด้วยกลัวว่าแฟนคลับคนนั้นจะได้ไป แต่ดงอุนยืนกรานว่าจะไปให้ได้โดยให้เหตุผลว่าอยากจะรู้เหมือนกันว่าเขาเป็นใครและจะได้จับตัวได้สักที แต่ฉันไม่สบายใจเลยที่เขาเอาตัวเองไปเสี่ยงแบบนั้น ฉันกลัวว่าผลของมันจะไม่คุ้มกัน..
 
            และแล้ววันศุกร์ก็มาถึง พวกเราตื่นขึ้นมาเตรียมตัวตั้งแต่เช้าตรู่เพราะทางรายการจะเริ่มอัดตั้งแต่มารับศิลปินแต่ละคนที่หอพวกเราจึงต้องดูดีและพร้อมเสมอ เมื่อทีมงานโทรมาบอกพี่มะนาวว่าใกล้จะถึงแล้วพวกเราก็ถูกพาลงมายืนรออยู่หน้าหอ โดยมีแฟนคลับจำนวนมากมายืนรอส่ง
            เห็นคนเยอะๆ แบบนี้ก็ตื่นเต้นดีเหมือนกันนะ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ร่วมทริปด้วยแต่ก็อุตส่าห์มายืนรอตั้งแต่เช้า ฉันมองแล้วรู้สึกปริ่มๆ ขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ^_^
            “วิลล่า มาเดี๋ยวฉันถือช่วย”  ดงอุนเดินมายืนข้างฉัน แล้วทำท่าจะก้มลงมาหยิบกระเป๋าเดินทางของฉัน ฉันเลยย้ายมือที่ถือจากข้างขวามาเป็นข้างซ้ายแทน
            “ไม่เป็นไร ขอบใจ”
            “วิล เธอยังไม่หายโกรธฉันอีกหรอ”  ดงอุนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนใจ แล้วเราก็เงียบไปกันโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีก อันที่จริงฉันเองแหละที่เป็นฝ่ายไม่พูดกับเขา =_=;
            รถบัสคันใหญ่ที่สกรีนโลโก้รายการแล่นมาจอดหน้าหอของพวกเราหลังจากที่ลงมายืนรอได้สักพัก หลังจากที่รถจอดสนิทพิธีกรชาย 2 คนก็เดินลงมาหาพวกเราพร้อมไมค์โครโฟนรูปเต้นท์สีแดงตามแบบฉบับของรายการ
            “สวัสดีครับ”  พวกเขากล่าวคำทักทาย พวกเราจึงกล่าวคำทักทายพร้อมกันอย่างสุภาพ
            “พวกคุณรู้ไหมว่าพวกคุณเป็นกลุ่มสุดท้ายที่เรามารับเลยนะ”  พิธีกรร่างท้วมกล่าว
            “โยซอบ คุณเคยดูรายการพวกเราใช่ไหม”  พิธีกรชายอีกคนที่ดูจะตัวสูงและผอมกว่า หันไปถามพี่โยซอบ
            “อ๋อครับ ใช่ครับ”  พี่โยซอบตอบอย่างกระตือรือร้น
            “ก่อนจะขึ้นรถต้องทำยังไงนะ”  พิธีกรชายร่างท้วมเอ่ยถาม
            “จะให้ขึ้นไปบนรถทีละคนครับ แล้วก็ให้เพื่อนที่อยู่บนรถเป็นคนเลือกเองว่าจะให้เรานั่งด้วยไหม”  พี่โยซอบตอบอย่างชัดถ้อยชัดคำ โห...นี่แหละเจ้าพ่อวาไรตี้ *O*
            “โห...แบบนี้มาเป็นพิธีกรแทนผมเถอะ”  พิธีกรชายร่างท้วมพูดแซว ทำให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นมา
            หลังจากที่พวกเราคุยและแนะนำตัวกันพอหอบปากหอมคอก็ถึงช่วงเวลาระทึกใจ เมื่อต้องเริ่มขึ้นไปบนรถทีคน ไม่รู้ว่าข้างบนมีใครบ้างแล้วก็ไม่รู้ว่าจะได้นั่งกับใคร เฮ้อ...หนักใจจัง ถ้าเกิดได้นั่งกับไอดอลที่ดังๆ ฉันต้องนั่งเกร็งตลอดทางแน่ ฉันยิ่งเป็นน้องใหม่ไม่ค่อยรู้จักใครซะด้วย =_=;
            พี่เภตราได้ขึ้นไปก่อน ผ่านไปสักพักพี่ณัชก็ได้ขึ้นไป ตามด้วยฉันเป็นคนสุดท้ายขอลัสตี้ ฉันค่อยๆ ก้าวเท้าขึ้นไปบนรถ ในนั้นที่นั่งเกือบเต็มหมดแล้ว เหลือที่นั่งอยู่ประมาณ 10 ที่ ซึ่งกติกามีอยู่ว่าต้องถามทุกคนที่เบาะข้างๆ ตัวเขาว่าง ตั้งแต่ต้นจนกระทั่งท้ายคัน
            “เอ่อ...ตรงนี้ว่างไหมคะ?”  ฉันเอ่ยถามเอมเบอร์ วง f(x) ด้วยอาการสั่นๆ แอร๊ยยย...แฟนคลับค่ะ แฟนคลับ >///< (คิดในใจ)
            “อ๋อ...ไม่นะ ^_^”  เขายิ้มให้ฉันแล้วเอากระเป๋าตัวเองวางไว้ตรงที่ที่ว่าง เอ่อ...นี่เป็นคำปฏิเสธที่ใช้กันในเกมค่ะ ถ้าเกิดเขาให้นั่งจะบอกว่า ‘ว่าง’ =_=
            ฉันเดินออกมาด้วยความผิดหวังหน่อยๆ จนกระทั่งเดินมาถึงที่นั่งที่ว่างที่อยู่ถัดมาอีก 2 ช่วง
            “ตรงนี้...ว่างไหมคะ?”  ฉันถามพี่ยองกวางที่กำลังส่งยิ้มบางๆ มาให้ฉัน อะไรกันเนี่ยพี่ยองกวางก็มาด้วย >///<
            “ว่างครับ ^_^”  พี่เขาตอบแล้วยกเป้ของตัวเองออก ฉันเลยก้มศีรษะลงนิดหน่อยเพื่อเป็นการขอบคุณก่อนจะนั่งลงข้างๆ พี่เขา
            เฮ้อ...โชคดีจริงๆ ที่เจอพี่ยองกวาง เพราะถ้าเกิดมีคนบนรถแกล้งฉันเคยเห็นบางคนต้องถามกลับไปกลับมาอยู่ตั้งหลายรอบกว่าจะมีที่นั่ง U_U;
            หลังจากนั้นดงอุนก็เดินขึ้นมาบนรถ เขาถามเอมเบอร์ตามสเต็ปแล้วก็ถูกปฏิเสธอีกคน ก่อนจะเดินต่อมาเรื่อยๆ แล้วมาหยุดอยู่ที่ฉันกับพี่ยองกวาง เขามองพวกเรา 2 คนสลับกันสักพักก่อนจะเดินไปถามคนต่อไป
            สายตาของดงอุนเมื่อกี๊น่ากลัวจนฉันต้องหลบตาเขาไปมองนอกหน้าต่างแทน แล้วทำไมภาพที่เขาจูบฉันคืนนั้นถึงได้ผุดขึ้นมาได้เนี่ย >_<//
            เราออกเดินทางมาไกลจากตัวเมืองพอสมควร และรถก็มาหยุดอยู่ที่เนินเขาแห่งหนึ่ง จากที่ดูตรงนี้ จะมีทางเดินเท้าขึ้นไปบน เขามันเป็นช่องทางที่แคบและชันมาก =_=
            “เจอศึกหนักตั้งแต่วันแรกเลยหรอเนี่ย”  พี่ณัชบ่นเป็นภาษาไทย เมื่อเราเดินมารวมกันทั้ง 3 คน
            “ขึ้นไปถึงที่ตั้งแค้มป์ ได้ขาลากกันหมดแน่”  พี่เภตราพูดขึ้นบ้าง
            “นี่พวกเธอ พูดภาษาที่เราฟังเข้าใจหน่อยได้ไหมเนี่ย”  พี่โยซอบเดินเข้ามาสมทบอีกคน
            “ทำหน้าสวยๆ หน่อย กล้องเต็มเลยนะ”  พี่ดูจุนเข้ามาถือกระเป๋าเดินทางให้พี่เภตรา แล้วพยักพเยิดไปที่กล้องประมาณ 2-3 ตัวที่พร้อมทำงานแล้ว
            “จะเก็บบบรรยากาศตอนปีนขึ้นไปด้วยหรอคะเนี่ย หน้าเยิ้มแน่”  ฉันร้องออกมาเหนื่อยๆ นี่ขนาดยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเนี่ย =_=;
            “แล้วดงอุนมันหายไปไหนเนี่ย”  พี่โยซอบพูดพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ
            “นั่นไง ถือของช่วยหญิงอยู่โน่น”  พี่ดูจุนพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ท้ายรถบัส ฉันมองตามปลายนิ้วไปก็เห็นว่าดงอุนกำลังขนกระเป๋าลงจากท้ายรถช่วยเอมเบอร์และวิกเตอเรียวง f(x) และที่ยืนรอคิวกระเป๋าถัดไปอีกทีก็คือลีซาซา ยัยนั่นก็มาด้วยหรอเนี่ย -_+
            หลังจากที่เราขนสัมภาระของตัวเองลงมาจากรถเรียบร้อยแล้ว เราก็ถูกแบ่งกลุ่มตามสีโดยการสุ่มอย่างง่ายนั่นคือการจับฉลาก และแต่ละสีจะมีแฟนคลับเข้าไปอยู่ด้วยสีละ 1 คน ผลออกมาตามนี้
            สีแดง คือ พี่เภตรา พี่โยซอบ เอมเบอร์และบังยงกุก วง B.A.P
            สีเขียว คือ พี่ณัช ดงอุน ลีซาซาและวิกเตอเรีย
            สีน้ำเงิน คือ ฉัน พี่ดูจุน พี่ยองกวางและเซโล่ วง B.A.P
            หลังจากนี้เราก็ให้แฟนคลับจับฉลากกันคนละสี สีน้ำเงินของฉันได้เด็กน่ารักๆ คนหนึ่งค่ะ ผมดำยาวสลวยเหมือนเพิ่งไปอบไอน้ำมายังไงยังงั้น เข้าป่าขนาดนี้ยังมีอารมณ์ไปอบไอน้ำนะลูกนะ =_=
            เมื่อเราลากสังขารเดินขึ้นมาถึงบริเวณตั้งแค้มป์ แทนที่จะได้พักผ่อนสบายๆ กลับต้องมานั่งกางเต้นท์กันเองฉันอยากจะเป็นลมจริงๆ แต่ดีหน่อยที่กลุ่มฉันมีผู้ชายตั้ง 3 คนซึ่งเยอะกว่ากลุ่มอื่นๆ ฉันเลยสบายไม่ต้องทำอะไรมาก แต่ยิ่งอยู่ๆ ไปมันยิ่งเหมือนรายการเรียลริตี้ชีวิตจริงของไอดอลอะไรทำนองนั้นมากกว่านะ รู้สึกว่าอะไรๆ ก็ให้ทำเองหมด
            ช่วงค่ำเป็นช่วงของงานรอบกองไฟ ก็จะให้ไอดอลทั้งหลายออกไปโซโล่เดี่ยวและออกไปเป็นทีมโดยมีแฟนคลับเป็นผู้ร่วมแสดงด้วย ทุกอย่างมันจะผ่านไปด้วยดีแล้ว จนกระทั่งถึงคิวของสีเขียว...
            “ว่าไงนะ! ซาซ่าหายตัวไป”  ผู้กำกับร้องขึ้นมาทันทีที่คุณแฮวอนมาบอกข่าวร้าย
            “ค่ะ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามาแสดงนี่แหละ แต่ไม่รู้หายไปได้ยังไง!”  คุณแฮวอนพูดอย่างร้อนใจ
            “เรียกร้องความสนใจชัวร์”  พี่ณัชที่นั่งอยู่สีติดๆ กันหันมาเบ้ปากพูด
            “เขาอาจจะหายไปจริงๆ ก็ได้นี่คะพี่ณัช” 
            “ไม่จริงหรอก ยัยนี่น่ะจิ้งจอกชัดๆ”
            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจออกยาวๆ แล้วก้มลงหากระบอกน้ำของตัวเองที่วางอยู่ข้างๆ ท่อนไม้ขนาดใหญ่ที่นั่งอยู่...แต่ มันไม่มีอ่ะ -_-?
            “หานี่อยู่หรอครับ”  อยู่ๆ กระบอกน้ำอุ่นเล็กๆ ก็ถูกยื่นมาตรงหน้าฉัน
            “ขอบคุณค่ะพี่ยองกวาง ^_^”  ฉันยิ้มแล้วรับขวดน้ำนั้นมา
            “พี่เห็นว่ามันเย็นแล้ว เลยเอาไปเติมให้”
            “อ๋อค่ะ ปกติก็หนาวอยู่แล้ว มาอยู่ป่าแบบนี้ยิ่งหนาวเข้าไปใหญ่เลยนะคะ”
            “ใช่ ที่เมืองไทยหนาวขนาดนี้รึเปล่า”
            “ไม่เลยค่ะ หน้าหนาวที่โน่น เท่ากับอากาศเย็นสบายๆ ของคนที่นี่เลย”
            “จริงหรอ งั้นว่างๆ พาไปเที่ยวหน่อยแล้วกัน”
            “เที่ยวเมืองไทยหรอคะ”  ฉันเอียงคอถามพี่ยองกวางอย่างไม่ค่อยเชื่อนัก ซุป’ตา อย่างพี่นี่คงได้แค่เดินเที่ยวเวลาที่คนอื่นเขานอนหมดแล้วนั่นแหละค่ะ =_=;
            “ใช่สิ”
            “ไม่กลัวโดนแฟนคลับรุมหรอคะ”
            “อยู่กับวิลล่าโดนรุมยังไงก็ยอม ^^”
            “แหม...พูดแบบนี้วิลคิดเข้าข้างตัวเองขึ้นมาทำไงคะ”  ฉันถามแบบเขินๆ
            อันที่จริงก็เขินจริงๆ แหละ ^///^
            “ทะเลาะอะไรกับดงอุนอยู่รึเปล่า”  ฉันชะงักมือที่กำลังจะยกน้ำขึ้นดื่มทันทีที่พี่ยองกวางถาม ทำไมอยู่ดีๆ ถึงถามแบบนี้ล่ะ?
            “ทำไมหรอคะ?”
            “ก็เห็นหลบหน้า ไม่ยอมพูดกันตลอดเลย”
            “...เอ่อ ไม่นี่คะ ก็ปกตินะ”
            “อืม...งั้นหรอ”  พี่เขารับคำแล้วมองหน้าฉันนิ่งๆ อ้าว...มองแบบนี้ฉันก็ไม่กล้ากินน้ำกันพอดี -///-;
            “งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกันนะคะ เชิญทุกคนพักผ่อนตามสบายเลยค่ะ”  พี่ทีมงานคนหนึ่งเดินมาบอกพวกเราที่นั่งรวมกันอยู่รอบกองไฟ
            ทีมงานเกือบทุกคนพากันออกตามหาลีซาซากันแทบจะเผาป่าปูพรมกันเลยทีเดียว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอ พวกเราดูเหตุการณ์อยู่สักพัก ก็แยกย้ายไปตามเต้นท์ของแต่ละคนที่ช่วยกันกางเมื่อตอนหัวค่ำ ฉันนอนเต้นท์เดียวกับแฟนคลับ ส่วนเต้นท์ใหญ่เป็นของผู้ชายอีก 3 คนในกลุ่มค่ะ
            “พี่คะ ฉันตื่นเต้นจัง นี่เป็นการนอนเต้นท์ครั้งแรกในชีวิตเลยนะ >O<”  มุนชอนแอ แฟนคลับผมสลวยที่ฉันเพิ่งจะรู้จักชื่อพูดเมื่อเราเข้ามาในเต้นท์
            “หรอ พี่ก็เหมือนกัน ^^”  ฉันตอบแล้วค้นของในกระเป๋าต่อ เอ...จำได้ว่าเอาคลีนเซอร์ล้างหน้าไว้ในนี้นี่นา...
            “พวกพี่รู้จักกับบีสท์ตอนที่โคเวอร์เพลงอยู่ใช่ไหมคะ”  ชอนแอถามต่อ เออ...ลืมไปว่าน้องเขาแฟนคลับบีสท์ แต่เมนใครฉันยังไม่ได้ถาม =_=
            “อ๋อ ใช่จ้ะ”
            “ดีจังเลยค่ะ >.<”
            เด็กคนนี้ช่างพูดดีจัง -_-v
            “โอ้ย!”  อยู่ๆ ชอนแอก็ร้องขึ้นมาพร้อมกับงอตัว มือกุมอยู่ที่ท้อง
            “เป็นอะไร!”  ฉันรีบถามเพราะหน้าตาเหมือนกำลังปวดท้องอย่างหนัก
            “อยู่ๆ ก็ปวดท้องขึ้นมาเฉยๆ น่ะค่ะ”
            “ท้องเสียรึเปล่า!”
            “ไม่ใช่ค่ะ เหมือนโรคกระเพาะอาหารจะกำเริบ”
            “แล้ว...มียาไหม?”  ฉันถามพร้อมกับจะเข้าไปค้นยาในกระเป๋าให้ แต่น้องเขาก็ยื้อเอาไว้
            “ไม่มีค่ะ ฉันลืมเอามา”
            “แล้วจะทำไงล่ะ...งั้น เดี๋ยวพี่ออกไปบอกทีมงานให้หายาให้นะ”  ฉันจะออกไปจากเต้นท์ แต่ก็โดนน้องเขารั้งเอาไว้
            “ฉันว่า เราไปด้วยกันดีกว่าค่ะ”  น้องเขาพูด ฉันมองหน้าน้องแล้วทิ้งไว้ในเต้นท์ไม่ได้จริงๆ ฉันเลยต้องหิ้วปีกน้องเขาไปที่เต้นท์กลางของทีมงาน ช่วงเวลาแบบนี้ฉันคิดถึงพี่มะนาวจริงๆ ถ้าพี่มะนาวไม่ติดงานที่โซล ฉันคงไม่ต้องลำบากอยู่คนเดียวแบบนี้ Y_Y;
            “นั่งรอพี่ตรงนี้ก่อนนะ”  ฉันบอกหลังจากที่พาชอนแอมานั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่งใกล้ๆ เต้นท์กลาง พอฉันเข้ามาในเต้นท์ก็เจอแต่พี่สไตล์ลิสคนหนึ่งที่จัดเสื้อผ้าอยู่เพราะคนอื่นๆ คงกำลังวิ่งวุ่นหาลีซาซาอยู่ พี่เขาช่วยฉันหายาจนเจอแล้วเดินออกมากับฉันแต่ก็ไม่เจอชอนแอแล้ว
            “อ้าว...ไหนล่ะวิลล่า”  พี่เขาขมวดคิ้วมองฉัน
            “วิลพาน้องเขามานั่งรอตรงนี้นี่คะ”  ฉันบอกแล้วชี้ไปที่เก้าอี้ที่ชอนแอเคยนั่งอยู่
            “ตายแล้ว!...ดาราหายยังไม่พอ นี่ทำลูกเขาหายอีก! ตายๆๆ ตกงานแน่เลยฉัน”  พี่เขาบ่นพร้อมกับกุมขมับอย่างกลุ่มใจ
            “บางทีน้องเขาอาจจะกลับไปพักที่เต้นท์แล้วมั้งคะ”
            “งั้นพี่จะลองหาดูแถวๆ นี้ก่อนแล้วกัน เจอไม่เจอยังไงมาบอกพี่ด้วยนะ”
            “ค่ะ”  ฉันรับคำแล้วรีบเดินกลับมาที่เต้นท์ แต่ก็ไม่มี T^T
            “วิล หาอะไรน่ะ”  พี่เภตราเดินเข้ามาถามฉันด้วยสีหน้าแปลกใจ
            “ลีดเดอร์ วิลทำน้องเขาหาย TOT”  ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาพี่เภตราทันที ตอนที่จับแขนพี่เภฉันเพิ่งรู้ตัวว่ามือตัวเองเย็นมาก
            “เฮ้ย!  ใจเย็นๆ ใครหาย?”
            “น้องแฟนคลับที่อยู่สีเดียวกับวิลอ่ะค่ะ T^T”
            “หายอีกคนแล้วหรอ?”  พี่เภตราถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่
            เพราะคนอื่นๆ และพี่ผู้ชายไอดอลทุกคนต่างก็ช่วยกันหาลีซาซากันหมด พวกเราที่เป็นผู้หญิงกลุ่มเดียวที่เหลืออยู่เลยช่วยกันหาชอนแอเท่าที่จะทำได้ แต่ก็...ไร้วี่แวว U_U
            ระหว่างที่เราตัดสินใจแยกย้ายกันกลับเต้นท์ของตัวเอง ฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนคนอาเจียนอยู่บริเวณใกล้ๆ กับเต้นท์ของฉัน ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปในพุ่มไม้นั้นด้วยใจระทึก...ไม่รู้ใช่คนรึเปล่านี่สิ =_=!
            “ชอนแอ!!”  ฉันร้องแล้วรีบวิ่งเข้าไปลูบหลังให้ชอนแอที่กำลังทำท่าผะอืดผะอมจะอ้วก
            “เป็นไงบ้าง” 
            “ดีขึ้นเยอะเลยค่ะ”  ชอนแอพูดพร้อมกับหายใจหอบ
            “หายไปไหนมา พวกพี่ห่วงแทบแย่”  
            “ก็เดินไปเดินมาแถวนี้น่ะค่ะ หนูก็หาพวกพี่เหมือนอยู่กันไปไหนหมดก็ไม่รู้ T^T”
            อย่าบอกนะว่าเดินสวนกันไปมาอยู่น่ะ =_=;
            “งั้นพี่ว่า กลับเต้นท์เถอะ มันดึกแล้ว”  ฉันบอก แล้วกวาดตามองความมืดรอบๆ ตัว บรรยากาศวังเวงชอบกล =_=;
            “พี่คะ พาฉันไปเอาเสื้อแขนยาวอยู่ตรงนั้นหน่อยได้ไหมคะ ฉันเดินหาพวกพี่จนร้อนเลยเผลอถอดวางไว้น่ะค่ะ” 
            “ไกลมากไหม ถ้าไกลมากยืมของพี่ก่อนก็ได้”  ฉันแอบลอบกลืนน้ำลายลงคอเมื่อส่องไฟไปตามที่น้องเขาบอก มันมืดเกินที่จะเดินไปนะฉันว่า T_T
            “นะคะ ตัวนั้นแพงมากเลยฉันเก็บค่าขนมตั้งนาน T.T”
            “เอ่อ...”  เอาไงดีล่ะ ไปตามพี่เภตรากับพี่ณัชเดินไปเป็นเพื่อนดีไหมนะ -_-?
            “นะคะ TOT”
            “อื้มๆ...ก็ได้”  ฉันพูดแล้วน้องก็เกาะแขนฉันเดินเข้าไปในป่าอันมืดมิดเหมือนไม่เกรงกลัวสรรพสิ่งใดๆ U_U; เราเดินออกมาไกลเรื่อยๆ แต่ก็ยังพอเห็นแสงรำไรจากแค้มป์ส่องมาให้คลำทางกลับได้อยู่
            “ถึงแล้วค่ะ! เอ...อยู่ตรงนี้นี่นา”  ชอนแอใช้ไฟฉายอันเล็กของตัวเองส่องไปทั่ว แต่เท่าที่ฉันกวาดๆ ไฟฉายอันใหญ่ที่ยืมพี่สไตล์ลิสมาก็ไม่เห็นมีอะไรที่เหมือนเสื้อเลยนะ -_-?
            “กรี๊ดดดดด!!!” 
            “เฮ้ย!!”  ฉันอุทานแล้วรีบวิ่งไปดูชอนแอที่ร้องกรี๊ดอยู่อีกด้าน
            “งูค่ะ งู!!!”  ชอนแอร้องพร้อมกับเข้ามากอดแขนฉันไว้แน่น รู้สึกแมนขึ้นมาทันทีเลยฉัน =_=
            “ไหน?”  ฉันส่องไฟหาก็ไม่มีงูอย่างที่ชอนแอพูดเลย โกหกเรียกร้องความสนใจอีกคนรึเปล่าเนี่ย =_=;
            “อยู่ที่ขา...ขา!!”  ชอนแอยังคงเขย่าตัวฉันแรงๆ ด้วยความกลัว ฉันเลยส่งไฟลงไปดูก็พบเถาวัลย์ใหญ่ๆ พันที่ขาน้องเขาอยู่
            “เถาวัลย์ต่างหาก =_=”  ฉันเงยหน้าขึ้นไปบอก น้องเขาเลยหน้าเจื่อนไปนิดหน่อย
            “อะ อ้าว หรอคะ ^^;”
            “ใช่ ดูดีๆ”  ฉันส่องไฟอันใหญ่ให้น้องเขาได้ดู ‘งู’ ชัดๆ
            “จริงด้วย ^^;;”
            ชอนแอก้มลงไปแกะเถาวัลย์ออกจากขาตัวเองแบบเขินๆ ตรงนี้ฉันเพิ่งสังเกตว่ามันอยู่ริมน้ำฉันเลยกลัวว่าน้องเขาจะตกลงไปจริงๆ ท่าทางน้องมันล่อแหลมมาก =_=
            “เฮ้ย! ระวัง”  ฉันอุทานออกมาแมนๆ (อีกแล้ว U_U) และรีบรั้งต้นแขนน้องเขาเอาไว้ เพราะเหมือนน้องเขาจะเอนตกลงไปในน้ำอย่างที่กลัว
            “ขอบคุณค่ะพี่...อุ้ย!”  ชอนแอพูดแล้วลุกขึ้นมาทรงตัว แต่ไม่รู้ทำไมน้องเขาเหมือนจะล้มลงไปอีกแล้ว เขาเลยรีบคว้าแขนฉันไปยึดเอาไว้อีกครั้งแต่ครั้งนี้ฉันไม่ได้ตั้งตัวฉันเลยล้มลงไปกับพื้นพร้อมกับ…
            โป๊ก!!
            เสียงนี้มันก้องอยู่ในหูของฉันพร้อมกับสติสัมปชัญญะต่างๆ ของฉันเริ่มหายไป...
            “พี่วิลล่า...พี่คะ!! ได้ยินฉันไหม?”  ชอนแอนั่งลงมาเขย่าตัวฉันแรงๆ เพื่อเรียกสติ แต่ทั้งแรงเขย่าและเสียงมันไม่ได้ช่วยให้เปลือกตาที่หนักอึ้งเบาขึ้นเลย มันกลับยิ่งปิดลงๆ อย่างควบคุมไม่ได้
            “พี่วิลล่า....”  เสียงของชอนแอเบาลงเรื่อยๆ จนกระทั่ง
            พรึบ!
           
            ความรู้สึกหนักๆ หน่วงๆ ที่ท้ายทอย ทำให้ฉันค่อยๆ ดันเปลือกตาขึ้น แสงแดดยามเช้ากับอากาศที่หนาวเหน็บเข้ามาปะทะที่ใบหน้า ความรู้สึกเย็นชื้นที่หลังทำให้ฉันรับรู้ถึงสิ่งแวดล้อมที่แปลกไป!
            “ที่นี่มัน...!!”  ฉันดันตัวลุกขึ้นนั่งอย่างรวดเร็วเมื่อมองไปรอบๆ มีแต่ต้นไม้ล้อมตัวฉันไปหมด! แล้วแค้มป์ของฉันอยู่ที่ไหน?...ชอนแอล่ะ?
            คำถามต่างๆ มากมายผุดขึ้นมาในหัวอย่างรวดเร็ว พร้อมกับใจที่เริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เมื่อสัญชาตญาณบอกฉันว่า...กำลังหลงป่า!!
 
 
 
 
 
 
**************************
อัพแบบต่อเนื่อง (เพราะพิมพ์ไว้ อิอิ ^^)
ตอนนี้กำลังหนักใจว่าถ้าอัพจนหมดสต็อกแล้วจะทำไง เพราะไม่ค่อยมีเวลาพิมพ์เลย =_=;
แต่ยังไงก็ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ ^O^
**************************