[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 4 Friendly Lover

:: Chapter 8 ::

 

            ฉันรับลุกขึ้นยืนทันทีแต่ก็เกิดอาการหน้ามืดและรู้สึกเซๆ ยังไงบอกไม่ถูก...เมื่อคืนหัวฉันกระแทกกับโขดหินริมน้ำนี่นา...แล้วทำไมข้างๆ ฉันไม่มีน้ำล่ะปกติจะมีแม่น้ำอยู่ตรงนี้!

            ฉันมองตำแหน่งที่ควรจะมีแม่น้ำทอดผ่านด้วยลมหายใจหอบเหนื่อยรับกับการทำงานอย่างหนักของหัวใจ มันรู้สึกเคว้งคว้างจนไม่รู้จะทำอะไรต่อไปดี มองไปทางไหนก็มีแต่ต้นไม้เหมือนๆ กันหมด เมื่อคืนฉันยังมองเห็นแค้มป์อยู่เลยนี่นา แต่นี่...ไม่มีแล้ว!

            ฉันถูกทิ้งหรอ?...ทำไมชอนแอถึงทิ้งฉันล่ะ!!

            ความคิดมาหยุดลงที่ตรงนี้พร้อมกับน้ำตาค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้ม ลมเย็นๆ พัดผ่านมาเบาๆ แต่มันกลับรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจ...ฉันไม่รู้เลยว่าจะพาตัวเองไปที่ไหน ฉันไม่ทางเลือกอะไรเลย ฉันจะต้องมาตายที่นี่น่ะหรอ!

            “ใครก็ได้...”  ฉันเปล่งเสียงที่แหบพร่าปนก้อนสะอื้นของตัวเองออกมา ทั้งที่ฉันพูดออกมาเบาๆ แต่เพราะความเงียบเลยดังก้องไปทั่วทั้งป่า

            “ช่วยด้วย!!!”  ฉันตะโกนออกมาสุดเสียง แต่ดูเหมือนฉันทำอะไรที่ไม่เข้าท่าเอาซะเลย แถวนี้มันไม่มีวี่แววที่มีใครมาช่วยฉันได้เลยสักคน

            “ช่วยด้วย...ใครก็ได้ช่วยฉันที!!!”  ฉันตะโกนอีกครั้ง พร้อมกับความรู้สึกปวดตุบๆ ที่ขมับทั้ง 2 ข้าง แขนขาทั้ง 2 ข้างชาไปหมดจนฉันต้องค้ำต้นไม้ที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อทรงตัว

            “ช่วยด้วย!!!...พี่ณัช...พี่เภตรา!!!...ช่วยวิลที...ฮือๆๆๆ”  ฉันตะโกนแล้วร้องไห้ออกมา ฉันภาวนาในใจว่าขอให้มันเป็นความฝันร้าย แต่ดูเหมือนฉันจะโกหกตัวเองไม่ได้เพราะฉันยังรู้สึกเหนื่อย หายใจไม่ออก รู้สึกเจ็บ รู้สึกหนาว แล้วมันจะใช่ความฝันได้ยังไง!

            ฟึบ!

            อยู่ๆ ก็มีมือเย็นๆ ซีดๆ ของใครสักคนมาแตะที่ไหล่ของฉัน...ฉันรู้สึกว่าตัวของตัวเองสั่นเทิ้มไปหมด ก้อนสะอื้นถูกกลืนหายไปเพราะความกลัวที่มีมากกว่าและเหมือนมีอะไรขึ้นมาจุกอยู่ที่คอทำให้ฉันไม่สามารถร้องออกมาได้

            ฉันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะตัดสินใจหันไปมองด้านหลังว่าที่จับไหล่ฉันอยู่มันคืออะไร...

            “วิลล่า...”

            “ดง...!”  ฉันพูดได้แค่นั้น เพราะร่างที่เปียกโชกของดงอุนเข้ามารวบตัวฉันเข้าไปกอดไว้แน่น จากที่รู้สึกว่าตัวเองตัวสั่นๆ อยู่ดงอุนสั่นยิ่งกว่าฉันซะอีก...

            “นาย...มาได้ไง”  ฉันถามด้วยความแปลกใจพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มรื้อขึ้นมาอีกครั้ง ขอบคุณสวรรค์ที่ส่งคนนี้มา...ขอบคุณจริงๆ

            ความรู้สึกมากมายถูกกลั่นออกมากับน้ำตาแต่ละหยดที่ไหลรินลงมาไม่ขาดสาย ความรู้สึกปลื้มและตื้นตันยินดีอบอวลอยู่รอบตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

            ดงอุนค่อยๆ ผละออกจากฉันแล้วล้วงเข้าไปหาอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกง มันเป็นซองยาแก้โรคกระเพาะอาหารที่ฉันไปเอาให้ชอนแอนั่นเอง

            “ฉันตามนี่มา”  ดงอุนบอก 

            “แล้วก็นี่...”  ดงอุนชี้ลงไปที่พื้นใต้เท้าของฉัน ฉันเพิ่งจะสังเกตว่าดินรอบๆ ตัวมีรอยเหมือนมีคนลากอะไรบางอย่างเป็นทางยาวตรงมาที่นี่...ฉันโดนลากมาถึงนี่เลยหรอ!

            “เธอจำได้ไหม ว่าใครทำกับเธอแบบนี้”  ดงอุนถาม ตอนนี้ฉันคิดถึงใครไม่ออกเลย นอกจาก...ชอนแอ

            “จำไม่ได้หรอก แล้วนายทำไมตัวเปียกแบบนี้ล่ะ”  ฉันถามพร้อมกับสำรวจร่างที่เปียกโชกของดงอุน

            “อ๋อ ฉันลื่นตกน้ำตรงที่ชอนแอบอกว่าเธอนอนสลบอยู่นั่นแหละ”

            “ทำไมไม่กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยมาตามฉันล่ะ แบบนี้หนาวแย่เลย”  ฉันจับมือที่เย็นเฉียบและซีดเซียวของดงอุนขึ้นมากุมไว้ทั้ง 2 ข้าง

            “ฉันเป็นห่วงเธอนี่...ฉันไม่อยากให้เธออยู่อย่างโดดเดี่ยวกลางป่าแบบนี้นานๆ นี่ แม้แต่วินาทีเดียว...ฉันก็ไม่อยากให้เธอต้องรู้สึกแย่”  ดงอุนบีบมือฉันตอบพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่นที่ฉันพยายามหลบมาหลายอาทิตย์

            “พี่วิลล่า!”  ชอนแอวิ่งเข้ามากอดฉันไว้แน่นความสับสนพุ่งขึ้นมาทันที ถ้าชอนแอทิ้งฉันทำไมถึงกลับมาตามหาฉันล่ะ!

            “เป็นยังไงบ้างคะ เมื่อคืนฉันเห็นพี่ล้มแล้วสลบไปฉันเลยกลับไปตามคนมาช่วย...แต่พอกลับมาอีกทีพี่ก็หายไปแล้ว...”  ชอนแอพูดเมื่อผละออกจากฉันแล้ว..

            “งั้นหรอ...พี่จำอะไรไม่ได้เลย”  ฉันตอบไปแบบงงๆ ถ้าอย่างนั้นใครเป็นคนลากฉันมาที่นี่ล่ะ หรือว่า...ยัยลีซาซาหรอ O_O!

            “พวกเราออกตามหาพี่ทั้งคืนเลยนะคะ โดยเฉพาะพี่ดงอุน...วิ่งวุ่นทั้งคืนเลย”  ชอนแอพยักพเยิดไปที่ดงอุนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

            “เธอปลอดภัยก็ดีมากแล้ว...เจ็บมากรึเปล่า”  ดงอุนเข้ามาปัดฝุ่นบนตัวให้ฉันจนชอนแอมองพวกเราแปลกๆ เอ่อ...ฉันว่าเราไม่ควรทำอะไรแบบนี้ให้แฟนคลับเห็นนะ =_=;

            “มันเป็นตึบๆ บนหัวน่ะ”  ฉันบอกพร้อมกับยกมือที่ดงอุนจับอยู่ ขึ้นไปจับบริเวณท้ายทอยที่กระแทกโขนหินเมื่อคืน

            “งั้นรีบกลับกันเถอะ จะได้ไปหาหมอ”  ดงอุนพูดแล้วจับมือฉันพาเดินกลับตามทางที่มีรอยลากมา

            มือคู่นี้ ฉันคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้จับมันอีกแล้ว...

            “อ้าว!”  อยู่ๆ ดงอุนก็หยุดเดินแล้วมองไปรอบๆ อย่างลนๆ

            “อะไรหรอ?” 

            “ฉันจำได้ว่าทำสัญลักษณ์ไว้แถวนี้นะ!”

            “ไหนว่าตามรอยลากฉันมาไง =_=”

            “มันมีช่วงที่รอยลากมันขาดไปเพราะว่าพื้นมันเป็นใบไม้แห้ง ฉันลองเดินสุ่มๆ ดูถึงเห็นรอยเธอไปโผล่ตรงนั้น”

            “สัญลักษณ์หายไปแบบนี้ นายจะจำทางกลับไปหรอ T^T”  หัวใจเริ่มตกลงไปที่ตาตุ่มอีกครั้ง สรุปแล้วฉันต้องเป็นผีเฝ้าป่าจริงๆ หรอเนี่ย TOT

            “รู้สึกคุ้นๆ บ้างไหมชอนแอ...อ้าว!”  ดงอุนหันไปถามชอนแอที่เดินตามมา แต่ก็ต้องร้องขึ้นเพราะพอหันไปมองกลับไปพบชอนแออย่างที่ควรจะเป็น นี่มันป่าต้องอาถรรพ์ รึไงเนี่ย -_-;

            “ฉันรู้สึกว่าชอนแอเดินตามมาอยู่นะ”  ฉันพูด หัวใจเริ่มทำงานหนักอีกครั้ง

            “ฉันก็รู้สึกแบบนั้น...ชอนแอ!!”  ดงอุนลองตะโกนเรียกในประโยคสุดท้าย แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา

            “พวกเราเดินเร็วไปรึเปล่า”  ฉันถามพร้อมกับกำมือดงอุนแน่น ความกลัวและกังวลเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้ง นี่มันรายการตลกอะไรกัน...ธีมงานวีคนี้เป็นการเล่นซ่อนหารึยังไงกัน!

            “ลองเดินย้อนไปดูกันไหม”  ฉันพูดแล้วเดินกลับทางเดิมทันทีแต่กลับโดนดงอุนรั้งไว้

            “เดี๋ยว...ฉันว่ามันแปลกๆ”  ดงอุนพูดเสียงเรียบแล้วมองไปรอบๆ อย่างไม่ไว้ใจ

            “อะไร...”

            “เปล่า...เดินไปดูก็ได้”  ดงอุนพูด แล้วปล่อยมือให้ฉันเดินกลับไปได้สะดวก โดยที่เขาเดินรั้งท้ายมาติดๆ

            เราทั้ง 2 คนเดินกลับมาตามทางเดิมพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อชอนแอตลอดทาง แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอน้องเขาเลย จนกระทั่งเราเดินมาจนถึงจุดที่ฉันฟื้นซึ่งเป็นจุดสุดท้ายแล้วก็ไม่มีชอนแอ

            “หายไปไหนของเขานะ!”  ฉันสบถออกมาอย่างหัวเสีย

            “กลับกันก่อนไหม ไปตามคนอื่นมาช่วยหาด้วย”  ดงอุนเสนอ ทำไมเขาต้องทำเสียงแปลกๆ แบบนั้นด้วยล่ะ

            “แต่..”

            “ไปเถอะ”  ดงอุนไม่พูดเปล่า แต่พาฉันเดินออกมาจากตรงนั้นทันที แล้วเราก็มาติดอยู่ตรงที่ๆ ไม่มีสัญลักษณ์ที่เดิม ดงอุนลองสุ่มพาฉันเดินตรงไปข้างหน้า แต่เราเดินมาได้สักพักก็เจอป่าทึบๆ ที่ไม่น่าจะเป็นทางที่คนเขาจะเดินผ่านกัน

            “ฉันว่าทางนี้ไม่ใช่นะ”  ดงอุนบอกฉันเบาๆ แล้วพาฉันเดินกลับมาที่จุดเดิม แล้วลองสุ่มเดินไปทางซ้ายแทน คราวนี้เรามาสิ้นสุดกันที่ปากทางเข้าถ้ำขนาดใหญ่ ฉันว่ามาทางนี้ก็คงไม่ถูก =_=

            “นั่งพักตรงนี้ก่อนไหม ฉันว่าเธอคงไม่ไหว”  ดงอุนหันมาถาม ฉันเลยรีบพยักหน้าทันทีเพราะขามันไม่มีแรงจะเดินแล้ว เส้นเลือดที่ขมับก็ปวดตุบๆ ยิ่งกว่าตอนเช้าที่เพิ่งตื่นอีก

            “ป่านนี้ชอนแอคงกำลังหาทางกลับแน่ๆ น่าสงสารจัง...”  ฉันพูดเมื่อคิดถึงความรู้สึกที่ตัวเองเคยรู้สึก ความรู้สึกแบบนั้นมันบั่นทอนกำลังใจมากๆ โดนเฉพาะเวลาอยู่คนเดียว

            “ใช่...เขาคงเดินหาเราให้ทั่วแล้วล่ะ”  ดงอุนพูดแล้วพาฉันเข้าไปนั่งบนโขดหินใหญ่ๆ ตรงทางเข้าถ้ำ

            “แล้วเมื่อคืนเจอลีซาซาไหม”  ฉันถามเมื่อเห็นว่าเขาเงียบไป

            “เจอแล้ว มีคนมาส่งถึงแค้มป์เลยล่ะ พี่โยซอบบ่นใหญ่เลยที่ซาซ่าไม่ยอมบอกคนในกองก่อนไป”

            ฉันไม่กล้าถามต่อจริงๆ ว่าคนที่มาส่งน่ะ ใช่เสี่ยพุงพรุ้ยของยัยลีซาซารึเปล่า =_=;

            “ศอกเธอมีแผลด้วยนี่!”  ดงอุนพูดแล้วจับข้อศอกของฉันไปดู ฉันก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าเสื้อแขนยาวของตัวเองมันขาดขนาดนี้ มิน่าหนาวแขนแปลกๆ

            “ไม่เป็นไรหรอก แค่ถลอกเอง”  ฉันบอกแล้วเอาศอกกลับมา  “ว่าแต่นายเถอะ ไม่หนาวรึไงเสื้อผ้าเปียกขนาดนี้”

            “หนาวสิ ให้ทำไงได้ล่ะหรือจะให้ฉันถอดผ้าเดิน...เอาป่ะ?”  ประโยคสุดท้ายดงอุนไม่พูดเปล่า แต่เขายื่นหน้าเข้ามาหาฉันใกล้ๆ ด้วยหน้าตาทะเล้นๆ ของเขา -///-

            “ฉันไม่น่าห่วงเลย”  ฉันสบถออกมาทำให้ดงอุนหัวเราะร่วนอย่างพอใจ ทำชอนแอหายยังมีอารมณ์หัวเราะอีกนะนาย =_=

            “ฉันว่าเรารีบกลับแค้มป์กันเถอะ จะได้ให้คนมาช่วยมาหาชอนแอด้วย”  ฉันเสนอ ดงอุนรับคำแล้วเราก็ลุกขึ้นพร้อมกันแต่เราเดินออกมาได้ไม่เท่าไหร่ ฝนก็ตกลงมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เราเลยได้เข้ามาหลบฝนในถ้ำตามเดิม โชคดีที่ดงอุนเป็นคนก่อไฟเมื่อคืน เลยมีไฟแช็กพกมาด้วยพวกเราเลยไม่ต้องทนนั่งอยู่ในถ้ำแบบหนาวๆ และมืดมิด

            “เธอยังไม่หายโกรธฉันอยู่หรอ”  ดงอุนถามขณะแบมืออังความร้อนของกองไฟตรงหน้า แต่ฉันมารู้จะตอบเขาไปยังไงเลยตัดสินใจเงียบไว้ก่อน

            “ที่ฉันให้สัมภาษณ์วันนั้นยังไม่เคลียร์หรอ มันเรื่องจริงนะวิล”  ดงอุนถามต่อ

            “แต่เรื่องนายไปจูบกับลีซาซามันเป็นเรื่องจริง ฉันเห็นกับตา!”

            “ถ้าเกิดบอกไปว่าวันนั้นซาซ่าโดนมอมมา เธอจะเชื่อไหม?” 

            “โดนมอม!”

            “ใช่ วันนั้นซาซ่าไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าทำอะไรไว้บ้าง”

            “มัน...”  ฉันอึกอัก มันไม่น่าเป็นไปได้นะ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น

            “มันไม่น่าเป็นไปไม่ได้ใช่ไหม?”  ดงอุนถามเหมือนอ่านใจฉันได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

            “วันนั้นฉันเห็นซาซ่าโดนผู้ชายชุดดำสองคนหิ้วปีกจะพาออกไปประตูหลัง แต่คุณแฮวอนกับคุณชูซองมาเจอพอดี เลยตามผู้ชายสองคนนั้นไปแล้วฝากซาซ่าไว้กับฉัน”

            ดงอุนเล่ารวดเดียวจบจนฉันเห็นภาพ แต่ฉันก็ยังรู้สึกโกรธอยู่ดีที่เขาไปจูบกับผู้หญิงคนอื่น -*-!

            “นายก็เลยต้องสร้างเรื่องไปแถลงข่าวสิ ใช่ไหม?”

            “อื้ม เพราะเรื่องนี้ผู้หญิงเสียเต็มๆ เลยนะถ้าฉันพูดความจริง”  ดงอุนพูดพร้อมกับเอาเสื้อโค้ชเปียกๆ ของตัวเองอังกับไอร้อน

            “คนดีว่างั้น?”  ฉันถามกวนๆ เพราะดูเหมือนบรรยากาศเริ่มจะซีเรียสแล้ว ช่วงนี้ทำไมฉันกับดงอุนคุยกันแบบแปลกๆ เหมือนไม่สนิทกันเลย U_U

            “ใช่ แต่จะดีได้กว่านี้อยู่นะ ถ้า...”  ดงอุนพูด แล้วมองหน้าฉันอย่างมีความหมาย จนฉันต้องหลบตาลงไปมองกองไฟที่กำลังลุกแทน

            “ถ้าอะไร...?” 

            “ถ้า...เธอยอมยกโทษให้ แล้วลองมาคบกับฉันดู ^_^” 

            ฉันหันควับไปมองหน้าดงอุนที่ยิ้มรอฉันอยู่แล้วด้วยความตกใจ ฉันไม่นึกว่าเขาจะพูดอะไรแบบนี้กับฉัน...มันรวดเร็วมากจนตั้งตัวไม่ทัน

            “ไม่ได้พูดเล่นนะเนี่ย”  ดงอุนพูดต่อ

            “เอ่อ...U///U”

            “อย่าเพิ่งตอบตอนนี้ก็ได้ ฉันจะพิสูจน์ให้เห็นเองว่าฉันดีขึ้นได้แน่...” 

 

            ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกถึงอะไรแปลกๆ และพอดีกับเจอดวงไฟจ่ออยู่ที่หน้า ฉันรีบลุกพรวดขึ้นมาทันที เพราะเจ้าของดวงไฟไปจ่อใส่หน้าฉันเมื่อกี๊คือชอนแอ!

            “ชอนแอ..มาตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่ตามหาเธอคนแทบแย่”  ฉันถามพร้อมกับหายใจเข้าออกยาวๆ เพื่อควบคุมสติ เมื่อกี๊ไฟที่น้องเขาเอามาจ่อใกล้มากๆ จนเหมือนจะลนหน้าฉันอยู่แล้ว

            “มาได้สักพักแล้วค่ะ ฉันหาที่หลบฝนเดินมาเจอพวกพี่สองคนพอดีเลย ^_^”  ชอนแอพูดแล้วเก็บไฟเข้าไปในกองตามเดิม

            “แล้ว...ดงอุนล่ะ”  ฉันถามพร้อมกับกวาดตามองไปรอบๆ ทำไมวันนี้ผมอบไอน้ำของน้องดูเบี้ยวๆ ไม่เข้ากับหน้าเลยนะ -_-?

            “พี่เขาบอกว่า จะออกไปเดินดูทางออกจากป่าน่ะค่ะ” 

            “แล้วเมื่อกี๊จะทำอะไรหรอ ทำไมเอาไฟมาส่องหน้าพี่แบบนั้น”  ฉันตัดสินใจถาม น้องเขาเลยหัวเราะออกมาเบาๆ

            “แค่หาวิธีปลุกพี่น่ะค่ะ เพราะว่าฉันปลุกพี่หลายครั้งแล้วแต่พี่ก็ไม่ตื่น ขอโทษนะคะที่ทำให้ตกใจ”

            “เฮ้อ...ฝนหยุดตกแล้วนี่ พี่ว่าเราเดินออกไปรอดงอุนที่ปากถ้ำไหม”  ฉันเสนอ เพราะฉันรู้สึกยังไงไม่รู้เวลาอยู่กับน้องคนนี้ 2 คน =_=;

            "เดี๋ยวค่ะพี่วิลล่า”  ชอนแอเรียกฉันไว้ขณะที่กำลังจะเดินออกจากถ้ำ

            “หือ?”  ฉันส่งเสียงตอบพร้อมกับหันไปมองชอนแอ

            “พี่กับพี่ดงอุน...เป็นแฟนกันจริงๆ หรอคะ”  ชอนแอถามพร้อมกับเดินมาหาฉัน

            “เปล่านะ ไม่ได้เป็น...ทำไมหรอ?”  ฉันพูดแล้วขาฉันก็ก้าวถอยหลังอย่างอัตโนมัติ เพราะน้องเขาเริ่มเดินเข้ามาหาฉันเรื่อยๆ

            อะไรล่ะน้องคนนี้อย่าบอกนะว่าเมนดงอุนน่ะ! ถ้าเป็นแบบนั้นฉันซวยแน่ๆ U_U

            “ทำไมตอนฉันเข้ามาเห็นตอนที่พี่หลับ พี่ดงอุนดูแลพี่ดีมากแถม...แอบหอมแก้มด้วย”  ชอนแอถาม แววตาดูดุดันขึ้นมาเรื่อยๆ ฉันเลยต้องก้าวถอยไปข้างหลังเยอะๆ หน่อย

            ดงอุน...นายแอบลักหลับฉัน อย่าให้เจอตัวนะแม่จะสับให้แหลก -_+!

            “พี่รู้ไหมว่าทำแบบนี้มันทำร้ายจิตใจใครหลายคนเลยนะคะ”  น้องเขาพูดและยังคงต้อนฉันให้เดินถอนหลังไปเรื่อยๆ

            “ทำร้ายจิตใจ..งั้นหรอ?”  ฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองตอนนี้มันเจื่อนๆ ลงเรื่อยๆ ทำไมมองฉันน่ากลัวขนาดนั้นล่ะเหมือนน้องเขาจะฆ่าฉันให้ได้เลย...ดงอุนเมื่อไหร่นายจะมาสักทีเนี่ย >.<!

            “เฮ้ย..!”  อยู่ๆ ฉันก็สะดุดก้อนหินเข้าจนได้เพราะมัวแต่มองชอนแอจนลืมชำเลืองมองข้างหลัง ฉันรีบหาที่ยึดเกาะเพื่อไม่ให้หัวโดนกระแทกแต่ก็คว้าชอนแอไม่ทันอยู่ดี

            “โอ๊ย!!!”  ฉันร้องลั่นเมื่อก้นกระแทกกับพื้น แล้วอะไรดำๆ ติดมือฉันมาด้วยเนี่ย -_-?

            ฉันยกวิกผมสีดำสลวยนั้นขึ้นมาดูก็จำได้ทันทีว่าเป็นผมของชอนแอ อ้าว...แล้วหลุดมาอยู่ในมือฉันได้ยังไง ฉันเงยรีบหน้าขึ้นมองเจ้าของวิกผมก็เห็นชอนแอยืนทำตาลุกวาวใส่ฉันอยู่ พร้อมกับทรงผมใหม่ที่ฉันรู้สึกคุ้นอย่างประหลาด ผมน้องเขาจริงๆ แล้วเป็นผมตัดบอบสั้นสีทอง

            “น้องใส่วิกทำไม”  ฉันรีบข่มความเจ็บดันตัวลุกขึ้นยืนเพราะลางชักจะไม่ได้ซะแล้ว

            “กลัวคนจำได้ค่ะ...โดยเฉพาะพี่” 

            กลัวฉันจำได้...เราเคยเจอกันที่ไหนด้วยหรอ? แต่จะว่าไปก็คุ้นๆ อยู่เหมือนกันนะ

            “เราเคยเจอกันด้วยหรอ”  ฉันถามออกไปตรงๆ

            “ใช่ค่ะ แต่ตอนนั้นมันรวดเร็วมาก ไม่แปลกหรอกที่พี่จะจำฉันไม่ได้” 

            “ที่ไหน?” 

            “ที่ไหนไม่สำคัญหรอกค่ะ แต่ตอนนี้ฉันอยากคุยกับพี่ให้รู้เรื่องว่าจะเอายังไงเรื่องพี่ดงอุน!”  น้องเขาเริ่มขึ้นเสียงนิดหน่อยแล้ว U_U;

            “เอายังไง...หมายความว่าไง?”  ฉันถาม เพราะฉันไม่เข้าใจสิ่งที่น้องเขาพยายามจะสื่อ

            “ก็...ถ้าเกิดพี่ไม่ใช่แฟนพี่ดงอุนก็อยากให้เลิกทำตัวสนิทสนมกันซะ เพราะพี่ดงอุนเป็นของฉัน!!!”  ประโยคสุดท้ายน้องเขาตะคอกใส่หน้าฉันเต็มๆ รูปประโยคแบบนี้ฉันรู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินที่ไหนนะ

            “เอ่อ...ใจเย็นน้อง ค่อยๆ พูดก็ได้”  ฉันปรามพร้อมกับกวาดตาหาทางหนีทีไล่

            “ไม่เย็นหรอก พี่ดงอุนเป็นห่วงพี่มากเกินไปจนฉันรู้สึกแย่ พี่เขาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!” 

            เอ่อ...ชัดเลยประโยคนี้ ต้องเป็นยัยแฟนคลับที่ส่งจดหมายเลือดมาให้ดงอุนแน่ U_U;

            “น้องเป็นคนส่งจดหมายไปให้ดงอุนที่หอใช่ไหม”  ฉันกลั้นใจถามออกไป น้องเขายิ้มมุมปากอย่างร้ายกาจก่อนจะตอบ

            “ทำไม? เริ่มกลัวฉันแล้วสิ เพราะฉะนั้นถ้าอยากรอดออกไปจากถ้ำนี้ พี่ต้องรับปากว่าจะอยู่ห่างๆ พี่ดงอุน”

            “ถ้าฉันไม่รับปาก เธอจะทำอะไรฉัน”  ฉันถามห้วนๆ เพราะฉันสุภาพกับคนแบบนี้ไม่ไหว

            “ฉันไม่ฆ่าพี่หรอก แค่จะทำให้มีตำหนินิดหน่อย ^_^”  ชอนแอพูดแล้วก้มลงไปหยิบฟืนที่ติดไฟสีแดงแจ๋อยู่บริเวณปลายขึ้นมาจ่อที่หน้าฉัน

            “ฉันแค่ช่วยให้พี่ตัดสินใจได้ง่ายขึ้นเท่านั้นเอง” 

            “เธอนี่มัน...!”  ฉันสรรหาคำมาด่าไม่ได้จริงๆ

            “รับปากสิ”  ชอนแอไม่รอให้ฉันได้เริ่มด่า 

            “รับปากเดี๋ยวนี้!!!”  ชอนแอจ่อฟืนสีแดงเข้ามาใกล้ๆ หน้าฉันมากขึ้นกว่าเดิม ดีนะเนี่ยที่ฉันไม่ได้ทำศัลกรรม ไม่งั้นซิลิโคนเปื่อยคาหน้าแน่ =_=;

            “ทำอะไรกันน่ะ!”  ดงอุนเดินเข้ามาในถ้ำพร้อมกับพี่ทีมงานคนอื่นๆ ยัยชอนแอเลยรีบทิ้งฟืนนั้นลงทันที

            “ฉันรู้แล้วดงอุน”  ฉันพูดทันทีที่ดงอุนเดินเข้ามายืนข้างๆ ฉัน และกำลังมองทรงผมที่เปลี่ยนไปของชอนแอ

            “รู้อะไร?”

            “เรื่องจดหมาย...”

            “พี่ๆ คะ ขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่มาช่วย ไม่งั้นพวกเราคงไม่ได้กลับออกไปแน่”  ชอนแอวิ่งไปขอบคุณทีมงานที่มาพร้อมดงอุนแล้วเดินหายออกไปจากถ้ำพร้อมกับทีมงานส่วนหนึ่ง

            “เรื่องอะไรนะ ฉันฟังไม่ถนัด”  ดงอุนถามหลังจากที่ชอนแอเดินออกไปแล้ว

            “เรื่องจดหมายแฟนคลับโรคจิตของนายนั่นแหละ ชอนแอเป็นแฟนคลับคนนั้น!”  ฉันบอก ดงอุนตาเบิกโพลงขึ้นมาทันที

            “แล้วเธอเป็นอะไรรึเปล่า เขาได้ทำอะไรเธอไหม!!”  ดงอุนลนลานเข้ามาหาบาดแผลให้ฉัน

            “ยังไม่ได้ทำ แค่เกือบหน้าเละเท่านั้นแหละ =_=”

            “ฉันก็อุตส่าห์ไว้ใจให้อยู่เป็นเพื่อนเธอ ที่ไหนได้...”  ดงอุนทำน้ำเสียงเหมือนตำหนิตัวเองอย่างหนัก

            “ฉันว่านายรีบไปคุยกับเขาให้รู้เรื่องเถอะ จะได้จบๆ ไป”  ฉันรีบบอก ดงอุนเหมือนเพิ่งจะคิดได้ตอนที่ฉันพูด เพราะทันทีที่ฉันพูดจบดงอุนก็วิ่งออกไปจากถ้ำทันที ฉันเลยเดินออกมาจากถ้ำพร้อมพี่ทีมงานชุดสุดท้าย

 

 

 

 

 

 

***************************************

อัพแล้วจ้า ^O^

ว่างๆ เจอกันอีกนะรีดเดอร์

***************************************