[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 4 Friendly Lover
:: Chapter 5 ::
 
            “เอ่อ...>///<”  ฉันอึกอักไม่รู้จะตอบยังไงเพราะว่าติดเขินอยู่ พี่เขาอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะถอยห่างออกไป
            “กำลังจะไปไหนหรอ?” 
            “อ๋อ รอเพื่อนน่ะค่ะ”
            “เพื่อนหรือว่าแฟน...?”  พี่ยองกวางหลิ่วตาถาม อ๊ากส์! หน้าตาเจ้าเลห์ได้ใจมาก >////< (เยอะแล้วฉัน)
            “เพื่อนจริงๆ ค่ะ”  ฉันตอบหนักแน่น ถ้าขืนฉันไปชอบยัยของขวัญเข้า พี่จุนฮยองเด็ดหัวฉันแน่ -*-!
            “อ่ะๆ เพื่อนก็เพื่อน แต่มายืนคนเดียวแบบนี้มันอันตรายนะ แล้วถ้านักข่าวมาเห็นในสถานที่แบบนี้มันไม่ดีกับนักร้องหน้าใหม่แบบลัสตี้เลย”  พี่ยองกวางพูด เออ! จริงสิ ฉันลืมไปเลยว่าเราได้เข้าชิงนักร้องหน้าใหม่ยอดเยี่ยมด้วย ถ้าเกิดฉันทำเรื่องเสื่อมเสียขึ้นมา ชวดรางวัลคราวนี้แน่ๆ
            ถ้าเกิดอะไรขึ้น ทั้งหมดมันเป็นเพราะนาย ดงอุน >_<!
            “ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”  อยู่ๆ พี่ยองกวางก็ชวนฉัน
            เอ่อ...จะดีหรอคะ (แต่ใจกำลังมองหารถพี่เขาแล้ว >///<)
            “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวเพื่อนวิลมันจะโกรธที่กลับไปก่อน”
            ~ La La La Hu La…La La La Hu La…~
            อยู่ๆ โทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น (เพลงของวงฉันเองแหละ ^O^) ฉันหยิบมันขึ้นมาดูก็เห็นว่าของขวัญโทรมา ฉันได้ยินเสียงพี่ยองกวางหัวเราะเบาๆ ด้วยล่ะ พี่เขาต้องคิดว่าฉันเห่อวงตัวเองแน่ๆ เลย -///-;
            “ฮัลโหล”
            [วิล แกกลับเองได้ไหม ตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาล พาไอ้ออสมาหาหมออ่ะ]
            “เฮ้ย! เป็นไรมากไหมน่ะ”
            [ก็หัวแตกอ่ะ นอกนั้นก็รอยฟกช้ำธรรมดา]
            “ดีนะที่แขนขาไม่หักด้วย แล้วไปมีเรื่องอะไรกับใครอีกล่ะ”  ฉันถามพลางถอนหายใจไปกับความเลือดร้อนของเพื่อน
            [ก็พวกคู่อริเก่าๆ ที่ไม่ได้เจอมานานเป็นชาตินั่นแหละ พอเจอกันทีก็เลยจัดกันหนักหน่อย...ญาติคนไข้รึเปล่าคะ?...อ๋อค่ะ!...วิล แค่นี้ก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะโทรบอกจุนฮยองให้ไปรับแกก็ได้ รออยู่นั่นแหละ..ตู๊ด ตู๊ด]  ของขวัญตัดสายไปหลังจากที่มีเสียงของหมอหรือไม่ก็พยาบาลแทรกขึ้นมา
            แต่ฉันปฏิเสธไม่ทันว่าไม่ต้องบอกพี่จุนฮยองก็ได้ เพราะคนที่จะไปส่งรอฉันอยู่แล้ว >////<
            “เพื่อนว่าไงบ้าง”  พี่ยองกวางถามเมื่อฉันยกมือถือออกจากหูแล้ว
            “เขาบอกว่าติดธุระน่ะค่ะ มารับไม่ได้แล้ว U///U”
            “งั้นกลับกับพี่ได้แล้วใช่ไหมครับ ^^”
            “เอ่อ...ค่ะ”  กรี๊ดๆ ฉันรับคำเชิญไปแล้ว เขินจัง >///<
            “วิลล่า กลับได้แล้ว”  อยู่ๆ เสียงของดงอุนก็ดังขึ้นมา (ในระหว่างที่ฉันกำลังเขินได้ที่ -///-) ฉันหันไปมองทางต้นเสียงก็เห็นดงอุนยืนมองฉันกับพี่ยองกวางอยู่ เขายังสวมชุดเมื่อตอนกลางวันอยู่เลย
            “อ้าวดงอุน มาตามเพื่อนหรอ”  พี่ยองกวางทักทายดงอุนอย่างเป็นมิตร แต่หน้าหมอนั่นไม่เป็นมิตรกับพี่เขาเท่าไหร่เลย
            “ครับ”  ดงอุนรับคำห้วนๆ แล้วเดินมาจับข้อมือฉันเตรียมจะลากไป แต่พี่ยองกวางคว้าข้อมืออีกข้างของฉันไว้
            “แล้วเจอกันใหม่นะวิลล่า ^_^”  พี่ยองกวางบอก แล้วค่อยๆ ปล่อยข้อมือฉัน
            “ค่ะ ^_^”  ฉันรับคำ ก่อนที่ดงอุนจะลากฉันออกมาจากบริเวณนั้น ดงอุนมาได้ยังไงกันถ้าเกิดยัยของขวัญบอกก็ไม่น่าจะมาเร็วขนาดนี้!
 
            [Son Dongwoon: Talk]
            หลังจากที่พวกเรามาร่วมงานเปิดตัวซิงเกิ้ลเพลง Fiction ในประเทศไทยเสร็จ คุณมินนาก็ชวนพวกเราไปเปิดหูเปิดตาที่ผับใกล้ๆ กับโรงแรมที่พวกเราพัก คุณมินนาบอกว่าที่ผับนี้คนมาเยอะคงไม่มีใครสนใจพวกเราหรอกเราก็เลยตกลงไปกันทั้งวง
            ระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งดื่มกันในมุม (อับแสง) ของพวกเรา ก็มีเรื่องน่าตื่นเต้นเกิดขึ้น เมื่ออยู่ๆ ก็มีสาวน้อยตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ผมจำได้คับคล้ายคับคลาว่าน่าจะเคยเจอกันที่ไหนมาก่อน กำลังเต้นวาดลวดลายอยู่กลางฟลอร์จนคนต้องหลีกทางให้
            “นั่นใช่เมมเบอร์วงคู่แฝดเรารึเปล่า”  ผมพูดขณะที่ยังไม่ยอมละสายตาจากผู้หญิงคนนั้น
            “ใช่คนที่เต้นตำแหน่งแกรึเปล่าดงอุน”  พี่กีกวังถาม
            “เอ้อใช่! หึ! เจอตัวเป็นๆ แล้ว”  ผมรู้สึกสดชื่นขึ้นมาอยากบอกไม่ถูก เมื่อนึกถึงใบหน้าสวยๆ และรอยยิ้มที่ทำให้โลกสดใสนั้น ผมอยากจะสารภาพว่าหลังจากที่ลงมาจากเวทีเมื่อหัวค่ำผมก็ลืมเธอคนนั้นไม่ได้เลย จริงอยู่ที่ความรู้สึกประทับใจแบบนี้ผมมีให้ผู้หญิงได้ทั่วไป...แต่สำหรับคนนี้มันพิเศษยังไงก็ไม่รู้
            “อ้าวดงอุน! ไปไหนน่ะ!!”  เสียงคุณมินนาร้องเรียกตามมาแต่ผมกลับเดินดุ่มๆ ลงไปที่ฟลอร์อย่างรวดเร็ว พอมารู้ตัวอีกทีผมก็มายืนอยู่ใกล้ๆ กับสาวน้อยคนนั้นแล้ว
            เธอหันมามองหน้าผมนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มออกมาน้อยๆ แล้วหันมาเต้นกับผม ตอนนี้เธอแต่งตัวได้เซ็กซี่มากจนผมอดใจไม่ไหวที่จะเอื้อมมือไปสัมผัสที่เอวของเธอ
            “เฮ้ย! มากไปแล้วนะ! ถอยออกจากวิลล่าเดี๋ยวนี้!”  อยู่ๆ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งที่เต้นอยู่แถวๆ นั้น เดินมาผลักผมออกจากสาวน้อยคนนั้น และตอนนี้เองที่ผมจำชื่อเธอได้...เธอชื่อวิลล่านี่เอง
            ฟุบ!
            อยู่ๆ หมวกแก๊ปที่ผมใส่อยู่ก็หลุด เหมือนภาพต่างๆ นิ่งไปสักพักก่อนที่ความวุ่นวายจะเกิดขึ้น เมื่อเสียงกรี๊ดและเสียงเรียกชื่อผมดังระงมไปทั่ว
            “ดง...ดงอุน O_O!”  วิลล่าร้องออกมาดังๆ พร้อมกับหน้าตาตื่นๆ ผมถูกชนจากด้านหลังจนตัวผมเข้าไปปะทะกับตัวเธออย่างแรง ผมเลยช่วยรวบร่างของเธอไว้ก่อนที่เธอจะล้มลงไปเพราะแรงกระแทก
            “...ขอโทษนะ”  ผมพูด แต่ผมลืมไปว่าเธอคงฟังผมไม่รู้เรื่องเพราะผมพูดภาษาเกาหลี
            “เอ่อ...I’m sorry.”  ผมเปลี่ยนมาพูดภาษาอังกฤษ เพราะคิดว่าเธอน่าจะฟังออกบ้าง
            ความชุลมุนและแรงเบียดเริ่มเพิ่มความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่แสงแฟรชจำนวนมากกำลังกระหน่ำมาที่ผมก็มีผู้หญิงอีก 2 คนวิ่งเข้ามาขวางทางแฟรชไว้ให้
            “พี่หยา...พาดงอุนออกจากที่นี่เร็วค่ะ”  วิลล่าบอกผู้หญิงที่มาใหม่ด้วยภาษาไทย ผมฟังไม่ออกว่าหมายความว่าอะไรแต่คงเกี่ยวกับผมแน่ -_-;
            หลังจากนั้นพวกเธอทั้ง 3 คนก็พาผมเดินออกมาจากฟลอร์และตรงไปด้านหลังของผับโดยมีคนเกือบทั้งหมดในผับเดินถือกล้องตามมาอย่างไม่ลดละ ระหว่างทางก็มาเจอกับคุณมะนาวพี่เลี้ยงวงฝาแฝดของเราที่เดินมาพร้อมกับพี่ดูจุนและคนอื่นๆ อ้าว!...แล้วพี่ฮยอนซึงไปไหน?
            “วิลล่า พาพวกเขาไปทางหนีไฟก่อน ทางนั้นจะใกล้โรงรถกว่า”  คุณมะนาวตะโกนบอกวิลล่า
            “ค่ะ”  วิลล่ารับคำก่อนที่คุณมะนาวจะวิ่งแยกไปอีกทาง แล้วปล่อยให้พี่ๆ คนอื่นมารวมกลุ่มกับผม เมื่อกี๊คุณมะนาวพูดภาษาเกาหลีเพราะคงอยากให้พวกผมรู้ด้วยว่าจุดหมายของเราคือที่ไหน แต่วิลล่ากลับรับคำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ...วิลล่าฟังภาษาเกาหลีรู้เรื่องหรอ?
            หลังจากนั้นเราก็ถูกพามาเก็บตัวที่โรงเรียนดนตรีคังยูก่อนที่ทีมงานจะมารับพวกเรากลับไป และเหมือนว่ามันเป็นโชคดีของเราทั้งสองวงเพราะหลังจากวันนั้นเราก็ได้ร่วมงานกันเรื่อยๆ จนกระทั่งพวกเรากลับเกาหลีพวกเธอก็ยังตามมาเป็นเด็กฝึกหัดที่ค่ายของผมอีก มันเหมือนเป็นเรื่องมหัศจรรย์ในชีวิตเลยก็ว่าได้ที่เกิดเรื่องต่างๆ เหล่านี้ขึ้น
           
            ผมไม่รู้ว่าเราสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอมารู้ตัวอีกทีผมก็อยากอยู่ใกล้ๆ วิลล่าในทุกๆ วัน อยากมีประสบการณ์ต่างๆ ด้วยกันให้มากขึ้นและเริ่มจะไม่ค่อยมองผู้หญิง? เอ่อ...ผมหมายถึงเมื่อก่อนเจอไอดอลสาวๆ สวยๆ ผมก็อยากตีซี้ด้วย แต่ตอนนี้ผมกลับกลัวว่าวิลล่าจะรู้ด้วยซ้ำว่าผมเคยคุยกับใครมาก่อนบ้าง
            จนกระทั่งโอฮานึลเข้ามา เธอทำให้วิลล่าเปลี่ยนไป เธอดูไม่ค่อยสดใสและเริ่มจะเย็นชากับผม เธอไม่เคยจะเว้นระยะห่างกับผมมากขนาดนี้และปกติเรามีอะไรก็จะคุยกันตลอด แต่เธอกลับไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงในเมื่อเธอไม่เปิดโอกาสให้ผมเลย U_U
            “ยินดีด้วยนะทุกคน ^O^” 
            “เย้!~” 
            เสียงเฮดังลั่นพร้อมกับที่ทุกคนยกแก้วของตัวเองขึ้นดื่มหลังจากเหน็ดเหนื่อยจากงานเดบิวต์ของสาว Lusty ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี ไม่มีกลุ่มผู้แอนตี้เหมือนครั้งก่อน แต่วันนี้วิลล่าดื่มหนักผิดปกติจนจะเดินไม่ตรงอยู่แล้ว ทำไมถึงต้องออกไปเต้นก็ไม่รู้ =_=;
             ผมเดินตามวิลล่าไปที่กลางฟลอร์ ก็เห็นว่าเธอเพิ่งจะเต้นไปชนกับผู้ชายคนหนึ่ง ผมเลยต้องรีบเข้าไปช่วยเพราะกลัวว่าเขาจะโกรธและเป็นเรื่องขึ้นมา แต่พอเข้าไปดูใกล้ๆ ก็เห็นว่าเป็นพี่ยองกวาง นักร้องนำวงร็อกคนละค่ายกับพวกเรา
            ที่นี่มักจะมีดารานักร้องมากันเยอะ เพราะว่าที่นี่มืดและไม่ค่อยมีขาจรมาเท่าไหร่ส่วนมากจะมีแต่ขาประจำ และที่มีระบบรักษาความปลอดภัยดีด้วย ปาปารัสซี่ไม่มีทางเข้ามาได้แน่ๆ
            “เอ่อ...มีอะไรกันหรอครับ”  ผมเดินเข้าไปหาวิลล่าที่ทำท่าเหมือนกำลังจะมีเรื่องกับพี่ยองกวาง
            “พอดีเดินชนกันน่ะ”  พี่ยองกวางบอก พร้อมกับมองวิลล่าอย่างขำๆ ยัยนี่ทำตัวเปิ่นอะไรให้พี่เขาตลกขนาดนี้เนี่ย
            “อ๋อ ยัยนี่เมาแล้วก็เป็นแบบนี้แหละครับพี่ยองกวาง ขอโทษแทนด้วยนะ”  ผมพูดพร้อมกับก้มศีรษะลงเล็กน้อยเพื่อขอโทษ
            “ไม่เป็นไร”  พี่ยองกวางพูดแล้วเดินแยกไปอีกทาง
            “ใครอ่ะ นายรู้จักหรอ”  วิลล่าถามพลางมองไปที่พี่ยองกวางที่เพิ่งจะเดินไป
            จะไม่รู้จักได้ไงพี่เขาออกจะดังหรือว่าเธอเมาจนจำใครไม่ได้แล้ววิลล่า -_-?
            “รู้จักดิใครจะไม่รู้จัก...แต่ฉันว่าเธอไม่ไหวแล้วนะ กลับไหม”  ผมถามพร้อมกับเข้าไปรวบตัวเธอไว้ก่อนที่จะล้มลงไปกลางฟลอร์
            “ฉัน...คลื่นไส้ยังไงไม่รู้ @_@”  วิลล่าพูดแล้วเอนตัวมาพิงผมและทำท่าเหมือนจะอ้วกตรงนี้ให้ได้
            “เฮ้ย! เดี๋ยวๆ ไปห้องน้ำก่อน”  ผมบอกรีบพาวิลล่าไปเข้าห้องน้ำแล้วผมก็ยืนรอเธออยู่หน้าห้องน้ำเพราะกลัวว่าตอนเธอออกมาจะเดินชนใครเขาอีก ชอบทำให้ผมเป็นห่วงอยู่เรื่อยเลย
            ระหว่างที่ผมยืนรอวิลล่าอยู่ ก็มีผู้ชาย 2 คนเดินหิ้วปีกผู้หญิงคนหนึ่งผ่านมา เหมือนว่ากำลังจะออกไปทางประตูหลัง แต่ผมไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใครแต่รู้สึกคุ้นๆ อยู่นะ มันติดตรงที่ผมเธอมันหล่นลงมาปรกหน้าเอาไว้ผมเลยมองไม่ถนัด
            “ปล่อยนะ~...”  ผู้หญิงคนนั้นพูด พร้อมและดิ้นไปมาอย่างไร้เรี่ยวแรง อ้าวๆ มอมผู้หญิงมารึเปล่าเนี่ย!
            “เงียบๆ น่า”  ผู้ชายหนึ่งในนั้นกระซิบเบาๆ พร้อมกับปลายตามามองผม 
            “ไม่มีอะไรครับ พอดีเพื่อนผมอกหักเลยเมามากไปหน่อย ^^”
            “อ๋อ ครับ”  ผมพยักหน้านิดหน่อย ผู้หญิงคนนั้นสะบัดหน้าไปมาพร้อมก็ดิ้นแรงขึ้นจนผมที่ปรกหน้าอยู่เปิดออก
            “ลีซาซา?”  ผมอุทานออกมาอย่างงงๆ เพราะคนที่ผู้ชาย 2 คนนั้นหิ้วปีกมาคือลีซาซา นักร้องเดี่ยวสุดเซ็กซี่ที่ผมเคย ‘คุย’ ด้วย
            “เฮ้ย! ไปเร็ว”  ผู้ชายคนนั้นรีบเร่งเพื่อนก่อนที่ 2 คนจะเร่งฝีเท้าขึ้น
            “ช่วยด้วย…”  เธอพูดขณะที่พวกเขากำลังเดินผ่านผมไป
            “เอ่อ...ขอโทษนะครับ พวกคุณเป็นเพื่อนซาซ่าจริงๆ หรอ”  ผมเรียกเอาไว้ ทั้ง 2 คนมองหน้ากันอยู่พักหนึ่งก่อนจะตอบผมมาพร้อมๆ กัน
            “ใช่!”
            “เฮ้ย! หยุดนะ!”  ระหว่างนั้นเอง ก็มีเสียงเอะอะโวยวายมาจากด้านใน มันเป็นเสียงของคุณแฮวอนและชูซอง ผู้จัดการส่วนตัวของลีซาซานี่เอง
            “เวรเอ้ย!”  ทั้ง 2 คนสบถออกมาดังๆ เมื่อเห็นผู้จัดการของลีซาซาวิ่งตรงมา ก่อนจะรีบสละเรือหนีไป
            อ้าว! ทิ้งผู้หญิงแบบนี้เลยหรอ o_o? ผมรีบเข้าไปรวบร่างของลีซาซาเอาไว้ก่อนที่เธอจะล้มลงไปกระแทกพื้นระหว่างนั้นคุณแฮวอนกับคุณชูซองก็วิ่งมาถึง
            “ฝากซาซ่าก่อนนะดงอุน!”  คุณชูซองบอกแล้วรีบวิ่งตาม 2 คนนั้นไปพร้อมกับคุณแฮวอน
            “อื้ม...เสี่ยคะ อย่าเพิ่งสิคะ~...”  อยู่ๆ ลีซาซาก็ครางออกมาแล้วใช้มือรวบรอบคอของผมเอาไว้ ไหนเมื่อกี๊เธอบอกว่า ‘อย่า’ ไง -_-?
            “...อย่าเพิ่งนะคะเสี่ย...อื้ม...รอก่อนนะคะ...=3=”  เธอยังคงครางแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาหาผม
            “เฮ้ย!”  ผมอุทานออกมาพร้อมกับเบี่ยงตัวหลบ แต่เพราะผมประคองเธออยู่ผมเลยเบี่ยงตัวหนีได้ไม่ไกลนัก =_=//
            “เสี่ย...=3=”  เธอทำตาปรือๆ พร้อมกับพยายามยื่นหน้าเข้ามาหาผมเรื่อยๆ ผมคิดว่าเธอคงโดนมอมยาปลุกเซ็กมาแน่ๆ ถึงเป็นได้ขนาดนี้
            “เฮ้ยๆ...อุ๊บ!”  อยู่ๆ เธอไม่รู้เอาเรี่ยวแรงมาจากไหน จับล็อกหน้าผมไว้แล้วยืดตัวขึ้นมาจูบผม ริมฝีปากบางของเธอพยายามบดเบียดเข้ามาในปากของผมอย่างเร่งเร้าจนผมแทบจะเคลิ้มไปด้วย แต่พอนึกถึงวิลล่า ใบหน้าและรอยยิ้มสดใสนั้นมันทำให้ผมคิดได้!
            ฟึบ!
            ผมผลักเธอให้ออกห่างจากผมพอดีกับคุณชูซองเดินกลับเข้ามาด้วยท่าทางหอบๆ ผมเลยอาสาช่วยพยุงลีซาซาไปส่งที่รถและกลับเข้ามาในผับอีกครั้ง ผมกลับมายืนรอวิลล่าอยู่ที่เดิมแต่ไม่เห็นวี่แววว่าเธอจะออกมาเลย เป็นอะไรในห้องน้ำรึเปล่านะ หรือว่าเป็นลม!
            “แย่ล่ะ!”  ผมร้องออกมาก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่คิดจะทำมาตลอดชีวิตคือ การเข้าห้องน้ำผู้หญิง =_=;
            “เฮ้ยๆ ทำไรน่ะ!”  อยู่ๆ ก็มีเสียงเรียกของใครสักคนมาจากด้านหลัง ผมรีบหันควับไปมอง ก็เจอพี่ยองกวางยืนอยู่หน้าห้องน้ำชายและมองผมอย่างจับผิด U_U;
            “จะเข้าไปตามเพื่อนน่ะครับ เป็นห่วงว่าเป็นลมเป็นแล้งไปรึเปล่า”
            “ไม่หรอก พี่เห็นเดินเข้าไปข้างในตอนที่พี่มาเข้าห้องน้ำนี่เอง”
            “อ้าวหรอครับ ขอบคุณครับ”  ผมพูดแล้วรีบเดินตามเข้าไปในผับทันที ต้องขอบคุณพี่ยองกวางที่ช่วยให้ผมไม่ต้องเข้าไปในห้องน้ำหญิงด้วยนะครับ -_-;;
 
            หลังจากวันที่ไปผับวันนั้น นี่ก็ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วที่วิลล่าไม่ยอมคุยกับผมเลย หลบหน้าผมตลอดจนไม่มีช่องได้ถามว่าเขาเป็นอะไรไป ทำไมเธอไม่ยอมพูดนะ ทั้งที่เมื่อก่อนเธอเป็นคนตรงๆ แล้วก็ชัดเจนมาก ไม่เข้าใจหรือไม่ชอบอะไรก็จะบอก แต่คราวนี้กลับไม่พูดอะไรเลย
            แล้วยิ่งตอนเย็นที่โดนลีซาซาวีนใส่เรื่องข่าวยิ่งแล้ว เธอทำเหมือนผมไม่มีตัวตนเลย ผมจะทำยังไงกับเธอดี ผมสับสนและวุ่นวายใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้วนะ! ที่เธอเห็นในผับมันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิดเลย และผมกับลีซาซาก็ไม่ได้คุยกันมานานแล้วด้วย
            “อ้าวพี่ณัช ไปไหนหรอครับ”  ผมออกมาจากห้องพักก็เห็นพี่ณัชทำท่ารีบร้อนเหมือนกำลังจะรีบไปไหนสักที่
            “เอ้อ! เจอนายก็ดีแล้ว ช่วยอะไรอย่างสิ”  พี่ณัชเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆ เหมือนกำลังจะบอกความลับอะไรบางอย่าง
            “ช่วยตามยัยวิลล่าไปหน่อยได้ไหม พี่ได้ยินว่าจะไปไหนกับออสตินนี่แหละฟังไม่ถนัด ที่จริงก็อยากตามไปเองนะแต่พี่ต้องไปคุยงานกับพี่นาบีเป็นเพื่อนยัยเภน่ะ ถ้าเกิดพี่ไม่ไปยัยนั่นต้องสงสัยแน่เลย”
            “พี่เภตรายังไม่รู้เรื่องหรอครับ”
            “ยังสิ ถ้ายัยนั่นรู้ ได้ตามไปสับยัยวิลจนเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโตแน่”  พี่ณัชบอก ถึงพี่เภตราจะเป็นลีดเดอร์ที่เข้าใจเมมเบอร์ทุกคน แต่พอบทจะโหดแล้วก็เข้มงวดขึ้นมาก็น่ากลัวใช่เล่นเลยนะ (ผมเคยเห็น U_U;)
            “แล้วตอนนี้วิลล่าอยู่ที่ไหนครับ”
            “ลงไปแล้ว เมื่อกี๊นี้เอง ตามไปตอนนี้คงทัน” 
            “ครับๆ”  ผมรับคำแล้วรีบตามไปทันที ผมมาทันตอนที่ออสตินออกรถไปพอดี ผมเลยได้ช่องตามไปห่างๆ
            วิลล่าเธอคิดอะไรอยู่นะ หนีออกมาจากหอแบบนี้ได้ยังไง! เรื่องของผมยังไม่ซา ยังจะก่อเรื่องใหม่อีกหรอ! เธอรู้รึเปล่าว่าตอนนี้ Lusty อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อระหว่างความดังกับดับเลยนะ วงที่เพิ่งเดบิวต์แบบนี้ยิ่งเป็นที่สนใจอยู่
            ผมตามมาได้สักพักก็ถึงจุดหมาย พวกเขามากันที่ผับแห่งหนึ่งใกล้ๆ กับคอนโดของขวัญแฟนของพี่จุนฮยอง สงสัยจะนัดของขวัญออกมาแจมด้วยแน่ๆ
            ผมตัดสินใจไม่ตามเข้าไปเพราะแค่เป็นข่าวกับลีซาซาผมก็ทำให้พี่ๆ ในวงเครียดกันมากพอแล้ว ถึงผมจะห่วงเธอมากขนาดไหน แต่ผมก็ต้องอดทนเอาไว้จนกว่าเธอจะออกมา
            ผมนั่งรอในรถประมาณ 45 นาที ผมก็เห็นของขวัญรีบวิ่งเข้าไปในนั้น ผ่านไปอีก 15 นาทีออสตินก็วิ่งออกมาจากผับตามมาด้วยผู้ชายอีกประมาณ 10 กว่าคนที่วิ่งไล่กวดกันออกมา แล้วก็เป็นไปตามที่ผมคิดไว้ ของขวัญกับวิลล่าก็ตามออกมาดูเพื่อนจริงๆ
            ของขวัญวิ่งออกมาจากมุมที่หลบอยู่แล้วปล่อยให้วิลล่ายืนรออยู่ตรงนั้น แต่มุมนั้นมันมืดมากนะ ผมว่าผมควรไปพาเธอกลับหอสักที ก่อนที่ใครจะมาเห็นเธอ!
            “เฮ้ย!!”  ผมอุทานออกมาดังๆ เพราะระหว่างที่ผมดับเครื่องยนต์ก็มีผู้ชายคนหนึ่งเข้าไปทำท่าเหมือนจะลวนลามวิลล่า
            ไม่ได้การแล้ว!...ผมต้องไปช่วยเธอ!!
            ผมรีบวิ่งลงจากรถแล้วตรงไปที่มุมที่วิลล่ายืนอยู่ พอไปถึงผู้ชายที่ผมเห็นกำลังจะลวนลามวิลล่ากลับล้มลงมานอนอยู่กับพื้น ผมมาช่วยเธอไม่ทัน...มีคนช่วยเธอเอาไว้ก่อนผม!
            พี่...จองยองกวาง!!
           
 
 
 
*************************
กลับมาแล้วจ้า ^O^
ฝากติดตามตอนต่อๆ ไปด้วยนะคะ ^^
*************************