[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 3 Dangerous Lover

:: Chapter 9 ::

 

            หลังจากที่พี่จุนเจพามาส่งที่หาพักวิลล่าแล้ว เราทั้ง 3 คนก็เดินขึ้นไปบนหอ ยัยยูรีทำท่าดี๊ด๊าใหญ่เมื่อรู้ว่าบีสท์ก็จะมาฉลองด้วย ฉันเป็นเพื่อนกับวิลล่ามานานเพิ่งมาเจอบีสท์ก็ตอนช่วงนี้เอง ก่อนหน้านี้ฉันไม่คิดด้วยซ้ำว่าพวกเขาจะสนิทกันขนาดนี้ ฉันรู้แค่ว่าวิลล่าเคยเต้น Cover เพลงของบีสท์เท่านั้นเอง

            เมื่อเรามาถึง งานฉลองเล็กๆ ก็เริ่มขึ้น วันนี้มีเครื่องดื่ม ‘เบาๆ’ และอาหารหลายอย่างที่พี่ๆ ในวงของวิลล่าช่วยกันทำ เป็นอาหารไทยทั้งนั้นเลย ไม่ได้กินอาหารไทยแท้ๆ แบบนี้มานานมากแล้วนะเนี่ย บอกให้คุณป้ามันจาลองทำให้กินก็ไม่กล้าของทำสักที >.<

            ภายในห้องนั่งเล่นรวม มีโต๊ะญี่ปุ่นวางเรียงกันประมาณ 4 ตัว มีอาหารและเครื่องดื่มวางพร้อมไว้แล้ว ทุกคนนั่งลงประจำที่ซึ่งฉันนั่งติดกับยูรี ส่วนอีกด้านที่ว่าง ยังไม่มีใครมานั่ง เหลือใครอีกล่ะ -_-?

            “อ้าว จุนฮยองมันยังอาบน้ำไม่เสร็จอีกหรอ”  กีกวังถามขณะที่ทุกคนเริ่มแจกจานชามกันแล้ว

            “มันเพิ่งมาเมื่อกี๊เอง”  ฮยอนซึงบอก

            “ได้ยินว่าแสดงพรุ่งนี้วันสุดท้ายแล้วสิ”  วิลล่าที่นั่งถัดจากยูรีพูดขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะหันมายิ้มหวานให้ฉัน เอาแล้วไง ยัยนี่ต้องขออะไรฉันแน่เลย -_-;

            “ขวัญ ฉันอยากได้บัตรไปดูละครของพี่จุนฮยองจังเลย ^O^” 

            “จริงสินะ ฉันก็ยังไม่ได้ไปดูเลย”  ยูรีพูดเสริม พี่ๆ คนอื่นๆ ก็หยุดฟังกันเงียบทั้งห้อง

            “เอ่อ...ฉันไม่มั่นใจว่าละครรอบสุดท้ายบัตรถูกจองไว้เต็มรึยังน่ะ U_U” 

            “โหย...แกเป็นทายาทของโรงละคร Seo Ha จริงรึเปล่าเนี่ย”  วิลล่าร้องออกมาหน้ามุ่ย

            “โอเคๆ เดี๋ยวจัดการให้...พี่ๆ ไปดูด้วยกันไหมคะ เดี๋ยวถ้าจองได้ ขวัญจะจองให้”  ฉันถามพี่ๆ ร่วมวงของวิลล่า และผลก็คือฉันต้องจองบัตรเข้าชมละครเวทีของจุนฮยองรอบสุดท้ายถึง 13 ใบ Y_Y

            “เอ้อ เป็นไงบ้างจ้ะคู่หมั้นสุดหล่อคอยดูแลเนี่ย หายเร็วกว่ายัยฝันดูแลอีกนะ ^^”  พี่หยาเข้ามาแซวฉันขณะที่กำลังเริ่มกินอาหารบนโต๊ะ

            “ที่รีบหายเพราะไม่อยากให้ดูแลนานมากกว่าค่ะพี่”  ฉันบอก พี่หยาหัวเราะขำๆ แล้วหันไปกินอาหารต่อ

            “ได้ข่าวว่าคู่หมั้นมาตามถึงหอเลยหรอ รักกันจังเลยนะ ไม่เห็นบอกฉันสักคำว่ามีคู่หมั้นแล้ว T^T”  ดงอุนพูดกับฉันแล้วท่าเหมือนจะร้องไห้ ทำให้เพื่อนร่วมโต๊ะคนอื่นๆ โห่เขาเป็นเสียงเดียว

            “กินๆ ไปเลยนายน่ะ ถึงยัยขวัญจะไม่มีคู่หมั้น ฉันก็ไม่ปล่อยให้นายมาจีบเพื่อนฉันหรอก”  วิลล่าพูดพร้อมกับยัดข้าวผัดคำใหญ่ใส่ปากดงอุนอย่างเคืองๆ

            “แหมๆ เค้าไม่นอกใจตัวเองหรอกน่า อิอิ ^///^”  ดงอุนเอาไหล่ไปแซะๆ ที่ต้นแขนของวิลล่าอย่างอ้อนๆ เอ่อ...2 คนนี้เป็นแฟนกันรึไง ฉันเห็นทำตัวออดอ้อนกันแบบนี้ตลอดเลยเวลาที่อยู่ด้วยกัน จะเหมือนคู่ของดูจุนกับพี่เภตรา , โยซอบกับพี่เฝ้าฝันไหมนะ =_=?

            “พวกเธอสองคนเนี่ย เล่นอย่างกับเป็นแฟนกันจริงๆ เลยนะ ระวังไว้เถอะ”  พี่ดอกหลิวพูด วิลล่าเลยถลึงตาให้ดงอุนเพื่อให้เขาหยุดเล่น แต่ดงอุนกลับยิ่งเอนตัวไปซบไหล่วิลล่าเฉยเลย เอ่อ...เล่นกันมากไปรึเปล่า ขนาดฉันเป็นคนนอกยังคิดเลย -///-;

            “จุนฮยอง มาเร็วๆ กำลังเริ่มเลย”  อยู่ๆ กีกวังก็เรียกจุนฮยองที่เพิ่งเข้ามาไปนั่งๆ ข้างๆ ตัว ซึ่งข้างๆ กีกวัง มันก็ข้างๆ ฉันด้วย ทำไมต้องมานั่งตรงนี้ด้วยนะ -_-;

            กลิ่นหอมสบู่อ่อนๆ จากตัวของเขามันลอยมาเตะจมูกจนฉันอดใจไม่ไหวที่จะหันไปมองจุนฮยองอย่างลืมตัวและพบว่าเขาก็มองฉันอยู่เหมือนกัน เอ...? หรือว่าเขาอยากได้ไอโฟนคืน -_-? ฉันเอามาอยู่นะ ไปไหนแล้ว?

            ฉันล้วงมือเข้าไปค้นของในกระเป๋าถือก็พบไอโฟนที่มีรอยถลอกนิดหน่อยของจุนฮยองติดมือออกมา

            “เอ่อ...นี่”  ฉันกระซิบเรียกจุนฮยอง เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม

            “วันนั้นฉันลืมเอาคืนให้นายน่ะ”  ฉันบอก พร้อมกับยื่นมันออกไปข้างหน้าอีกนิดหน่อย

            “ฉันบอกแล้วว่าให้เธอเอาไปทิ้งให้ หรือ พอคู่หมั้นมารับก็ลืมที่คุยกันแล้ว”  จุนฮยองเหน็บกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย แล้วหันกลับไปตักอาหารจานนั้นจานนี้มาชิม

            เอ่อ...วันนี้ทำไมเสียงของเขาราบเรียบเป็นโทนเดียวแบบนี้ล่ะเนี่ย หรือว่าจะแสดงละครเวทีมากไป U_U;

            “ฉันจะทิ้งได้ไง มันยังไม่เสียเลยนะ”

            “...”  เงียบ จุนฮยองยังคงเคี้ยวผัดผักกรุบๆ โดยไม่สนใจฉัน

            ยูรีสะกิดที่ต้นแขนฉันเบาๆ

            “ยัยขวัญ ถ้าเขายืนยันว่ายังไงก็จะไม่เอา ให้ฉันก็ได้นะเพื่อน ^///^” 

            “ยัยยูรี ใช่เวลาไหมเนี่ย!”  ฉันพูดขมุบขมิบเบาๆ กับยูรี แล้วหันไปคุยกันจุนฮยองต่อ

            “ไม่เอาใช่ไหม?”  ฉันถามเพื่อความมันใจ

            “...”

            “โอเค๊!”  ฉันพูด แล้วตัดสินใจยัดไอโฟนเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของจุนฮยองทันที แต่ด้วยความฟิตของกางเกง -.,- ฉันเลยงัดกระเป๋าให้มันอ้าออกมาได้ลำบากนิดหน่อย            

            “เฮ้ย! เธอทำอะไรเนี่ย!!”  จุนฮยองรีบจับกระเป๋ากางเกงตัวเองไว้ ส่วนอีกมือหนึ่งมาจับมือฉันไว้

            “ก็เอาคืนให้นายไง!” 

            แล้วเราก็ยื้อยุดกันต่อ ฉันพยายามจะยัด ส่วนจุนฮยองพยายามจะผลัก แรงหมอนี่มันเยอะชะมัด

            “เฮ้ยๆ พวกเธอทำอะไรกันน่ะ”  ฮยอนซึงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามถามขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจปนตกใจ แต่ฉันไม่มีเวลาไปตอบเขาหรอกนะ ตอนนี้ขอยัดก่อนล่ะ -..-!!

            ระหว่างที่ฉันพยายามจะยัดมือถือเข้ากระเป๋าจุนฮยอง ก็มีเพื่อนร่วมงานที่ไม่ได้รับเชิญมาเพิ่มอีก 1 คน ฉันให้ทายว่าเป็นใคร?

            “ฮยอนอิน! ทำอะไรกันคะ?”  เสียงของพี่จุนเจดังขึ้น ทำให้ทุกคนในห้องหันไปสนใจพี่จุนเจแทน รวมถึงฉันกับจุนฮยองก็หันไปมองโดยค้างท่าที่กำลังยื้อยุดกันเต็มที่กลางอากาศ

            “พะ...พี่จุนเจ”  ฉันเปลี่ยนสีหน้าเป็นสาวหวานเรียบร้อยทันที พี่จุนเจละสายตาจากใบหน้าของฉันไปมองที่มือของฉันแทน

            “เฮ้ย!!”  ฉันกับจุนฮยองร้องขึ้นพร้อมกันแล้วรีบปล่อยมือของอีกฝ่ายทันที ส่วนไอโฟนเจ้าปัญหานั่นก็หล่นตุบอยู่กึ่งกลางระหว่างฉันกับจุนฮยอง

            “เอ่อ...พี่จุนเจ ทำธุระเสร็จแล้วหรอคะ ^^;”  ฉันถามพี่จุนเจที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมคือทางเข้าห้องนั่งเล่น

            “พี่เป็นห่วงฮยอนอินน่ะค่ะ พี่เลยเลื่อนการคุยงานไปก่อน พี่ไม่นึกว่า...”  พี่จุนเจพูดละไว้แค่นั้น แล้วหันไปมองจุนฮยอง

            จริงสินะ! พี่จุเจรู้แค่ว่านักร้องที่เป็นข่าวกับฉันคราวก่อนคือจุนฮยอง แต่เขาไม่รู้ว่าจุนฮยองอยู่หอดียวกับวิลล่า!

            “ไม่นึกว่าอะไรหรอครับ”  จุนฮยองถามเสียงเรียบ เขาคงรู้ว่าพี่จุนเจกำลังเพ่งเล็งเขาอยู่

            “ก็ไม่นึกว่าฮยอนอินจะอยู่กับคุณน่ะสิครับ คุณจุนฮยอง”  พี่จุนเจตอบกลับมาเสียงเรียบไม่ต่างกัน ทำไมโทนเสียงของแต่ละคนมันคีย์เดียวกันเลยล่ะ =_=

            “ถ้าคุณรู้ว่าอยู่กับผม คุณจะทำยังไงหรอครับ”

            “ผมก็คงจะกันฮยอนอินออกให้ห่างจากคุณมากๆ ไงครับ เพราะว่าที่ฮยอนอินถูกทำร้ายคราวก่อน ก็เพราะคุณไม่ใช่หรอ”  พี่จุนเจมองจุนฮยองอย่างเอาเรื่อง จุนฮยองกับดงอุนหันควับมามองฉันเป็นตาเดียว นี่พวกเขากำลังคิดว่าฉันเป็นคนบอกพี่จุนเจอย่างนั้นหรือไง ฉันไม่ได้พูดเรื่องที่โดนทำร้ายกับพี่จุนเจเลยนะ

            “ผมว่า มันคงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแล้วล่ะครับ”  ดงอุนหันไปบอกพี่จุนเจบ้าง

            “นั่นสิคะ ครั้งก่อนที่ฉันถูกทำร้าย ไม่ใช่เพราะพี่จุนฮยองหรอกค่ะ”  ฉันยืนยันด้วยอีกคน

            “แล้วทำไมแฟนคลับของจุนฮยองถึงไปดักทำร้ายฮยอนอินแบบนั้นด้วยล่ะคะ”  พี่จุนเจถามฉัน นั่นมันคนละเรื่องแล้วพี่ ยัยซอนบีนั่นมันชอบ EXO ต่างหากไม่ใช่จุนฮยอง U_U;

            “นั่นไม่ใช่แฟนคลับของพี่จุนฮยองนะคะ เขาเป็นเพื่อนที่มหา’ลัยของฉัน แล้วเราก็มีเรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อยเท่านั้นเอง”  ฉันอธิบาย แต่ดูเหมือนพี่จุนเจจะไม่เชื่อ ฉันอยากรู้จริงๆ ว่าใครกันที่มันไปเป่าหูพี่จุนเจ -*-

            “ฮยอนอินออกจะเรียบร้อยขนาดนั้น ทำไมพวกเขาถึงได้มามีเรื่องกับฮยอนอินได้ล่ะคะ มันไม่สมเหตุสมผลเลยพี่ไม่เชื่อหรอกว่าไม่เกี่ยว”

            “เชื่อเถอะค่ะ เรื่องที่ฉันถูกทำร้ายมันเป็นเพราะฉันคนเดียวค่ะ พี่จุนฮยองด้วยซ้ำที่มาช่วยฉันไว้” 

            “แก้ตัวแทนเขาขนาดนี้ ฮยอนอินเป็นอะไรกับเขารึเปล่าเนี่ย”  อยู่ๆ พี่จุนเจก็ถามเหมือนว่าจะโกรธขึ้นมาแล้ว

            “ปละ!...”  ฉันกำลังจะปฏิเสธ แต่พอมาคิดๆ ดูอีกที ถ้าเกิดฉันใช้ความเข้าใจผิดคราวนี้ให้เป็นประโยชน์ พี่จุนเจก็อาจจะเชื่อและเลิกยุ่งกับฉันโดยที่ไม่ถามเหตุผลหรือเซ้าซี้อะไรอีก

            “คือ...ฉันปิดบังมานานแล้วน่ะค่ะ...เรื่องนี้แม้แต่คุณพ่อก็ยังไม่รู้เลย”  ฉันก้มหน้างุดๆ เพื่อหลบตาพี่จุนเจอย่างสำนึกผิด จริงๆ แล้วที่ไม่อยากสบตาตรงๆ เพราะกลัวเขาจะจับโกหกได้ต่างหาก -_-;

            หัวใจฉันเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะเพราะแผนการคราวนี้ฉันไม่ได้ตระเตรียมอะไรกับผองเพื่อนเลย ตอนนี้เล่นมุขสดค่ะท่านผู้อ่าน >_<!!

            “ปิดบัง? เรื่องอะไรคะ?”  พี่จุนเจถามพร้อมกับเดินอ้อมโต๊ะมาหาฉัน

            “คะ...คือ...ฉัน...”

            “เรื่องอะไรอีกล่ะขวัญ >.<”  ยูรีเขย่าแขนฉันเบาๆ โอ้ย! ยัยยูรี แล้วค่อยถามได้ไหม!

            “ฉันกับพี่จุนฮยองเรา...เป็นแฟนกันค่ะ >_<!!” 

            “เฮ้ย! O_O!”  << จุนฮยอง

            “ห๊ะ! =[]=!”  << ทุกคน

            และ

            “ไม่จริงใช่ไหมคะ?”  << พี่จุนเจ

            “จะ...จริงค่ะ”  ฉันบอก แล้วเหลือบไปมองจุนฮยองแฟน (กำมะลอ) สดๆ ร้อนๆ ของฉัน

            +_+! (ชิ้ง!)

            ฉันหลุบตาลงมามองมือตัวเองทันที นี่ฉันขุดหลุมฝังตัวเองรึเปล่าเนี่ย ฉันน่าจะโกหกว่าเป็นแฟนกับดงอุนดีกว่า หมอนั่นคงจะยอมเล่นบทนี้กับฉันอย่างเต็มใจแน่ๆ แต่ติดที่ความสัมพันธ์ของดงอุนกับวิลล่ามันไม่ชัดเจนนี่สิ เลยไม่กล้าเล่น Y_Y

            “พี่ไม่เชื่อ!”  พี่จุนเจยืดตัวขึ้น

            “เชื่อเถอะค่ะ คือ...ทางต้นสังกัดของ...ของบีสท์เขาไม่อยากให้ศิลปิน...เอ่อ กระแสความนิยมตกเพราะมีแฟนแล้วพวกเราเลย...เลยต้องปิดข่าวน่ะค่ะ ^^;”  ฉันบอกแล้วรีบคล้องแขนจุนฮยองหมับทันที แต่แปลกที่เขากลับไปดึงมันออก ขอบใจมากนะจุนฮยอง TOT

            “ฮยอนอินอย่ามาโกหกพี่เลยค่ะ พี่ไม่เชื่อหรอก”  พี่จุนเจพูดแล้วเดินออกไปจากห้องทันที

            ทุกคนละสายตาจากพี่จุนเจกลับมาที่ฉัน รวมทั้งจุนฮยองที่มองฉันอย่างอาฆาต เอ่อ...ถ้าจะมองกันขนาดนั้นล่ะก็ เอาบร็อกโคลีในจานผัดผักมาอุดจมูกฉันให้ตายเลยดีกว่าไหม (_ _;)

            “ว่าไง?...”  พี่เภตราถามขึ้นมาเป็นคนแรก ฉันเลยจำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมาจากตักของตัวเอง

            “คือ...ขอโทษนะคะที่ทำให้วุ่นวายกัน...”  ฉันยิ้มแหยๆ ให้ทุกๆ คนในห้อง ยกเว้นจุนฮยอง ฉันไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาจริงๆ ให้ตาย!

            “ฉันว่าแกไปบอกพ่อแกดีๆ ดีกว่าว่าไม่อยากหมั้น ดีกว่าใช้วิธีนี้นะ”  วิลล่าแสดงความเห็น

            “ฉันรู้ว่าพ่อฉันเป็นคนยังไง ถึงต้องใช้แผนนี้ไง T^T” 

            “แล้วทีนี้จะเอาไงจุนฮยอง”  ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อดูจุนถามจุนฮยองที่นิ่งเงียบไปพักใหญ่ๆ แล้ว

            ฉันนั่งรอลุ้นคำตอบของจุนฮยองด้วยใจระทึก ถึงแม้จะรู้คำตอบดีอยู่แล้วก็เถอะนะ -_-;

            “ปัญหาของใครก็ให้คนนั้นแก้เอง ฉันไม่ยุ่งด้วยหรอก”  จุนฮยองพูดไว้แค่นั้นแล้วเดินออกไปจากห้องเลย อ้าว! กลับห้องแล้วหรอ สรุปเขาจะไม่ช่วยฉันจริงๆ ใช่ไหม TOT!

            ฉันรีบตามจุนฮยองออกไป แต่ก็ช้ากว่าเขา (เพราะขาสั้นกว่า -_-;) พอเขาเข้าไปในห้องได้ปุ๊บเขาก็ล็อกกลอนปั๊บ เฮ้ย! นายช่วยฉันมาตลอดแล้วจะช่วยอีกหน่อยไม่ได้รึไงเล่า

            “จุนฮยอง! จุนฮยอง!! เปิดประตูหน่อยสิ ฉันอยากคุยด้วย”  ฉันตะโกน แต่ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมาเลย นี่เขาจะทิ้งฉันจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย!!

            ตุบ! ตุบ! ตุบ!

            ฉันออกแรงทุบประตูแรงๆ จนรู้สึกปวดมือขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่เปิดฉันก็จะทุบมันอยู่นี่แหละ -_+!

            “จะทุบให้ได้อะไรขึ้นมาล่ะขวัญ”  วิลล่าเข้ามาห้ามฉัน

            “ก็ให้จุนฮยองออกมาคุยกับฉันไง”

            “โนเวย์ ไม่มีทางซะหรอก ถ้าพี่จุนฮยองบอกว่าไม่อยากคุย แม้แต่พี่นาบีมาขอคุยด้วยยังไม่ได้คุยเลยนะยะ แล้วแกเป็นใครจะสั่งพี่เขาได้”  วิลล่าถาม เออ...จริงของแกนะวิลล่า แล้วฉันเป็นใคร? Y_Y

            “ฉันว่าแกใจเย็นๆ ก่อนดีกว่านะ”  ยูรีที่ตามวิลล่าออกมา ตบบ่าฉันเบาๆ  “ฉันว่าพี่เขาคงช็อกที่แกติ๊ต่างเอาเขามาเป็นแฟนอ่ะ”

            “นั่นสิ ทำไมถึงเลือกที่จุนฮยองล่ะ...เขาพูดง่ายเหมือนคนอื่นที่ไหน”  ประโยคสุดท้ายวิลล่าเข้ามากระซิบกับฉันเบาๆ

            “ก็ตอนนั้นมันคิดไม่ออกจริงๆ นี่”

            “ก็นายดงอุนไง ฉันมั่นใจว่าหมอนั่นจะช่วยแกสุดกำลังเลย” 

            โถวิลล่า...ไม่ต้องทำตัวเป็นเพื่อนที่แสนดีขนาดนั้นก็ได้นะ ฉันเห็นแววตาแกฉันก็รู้แล้วว่าที่พูดออกมามันฝืนใจขนาดไหน U_U;

            “เอาล่ะๆ ฉันว่าแกกลับไปกินข้าวต่อดีกว่า แกยังไม่ค่อยได้กินอะไรเลยนี่”  วิลล่าถอนหายใจพรืดใหญ่แล้วพาฉันเดินออกมาจากประตูห้องบีสท์ จะมีอะไรเปลี่ยนใจเขาได้ไหมนะ ขอให้มีเถอะ TOT

 

            วันรุ่งขึ้น การแสดงละครเวทีรอบสุดท้ายของจุนฮยองก็ถูกจัดขึ้นตามเวลาที่กำหนดไว้ และบริเวณหน้าโรงละคร Seo Ha ก็คลาคล่ำไปด้วยผู้ชมมากมายยิ่งกว่าทุกๆ วัน หนึ่งในนั้นก็คือวิลล่าและเพื่อนร่วมวงอีก 6 ชีวิต ส่วนบีสท์ฉันไม่ต้องหาบัตรเข้าชมละครให้พวกเขาเลย เพราะทางต้นสังกัดเขาจองบัตรไว้ให้ตั้งแต่ช่วงแรกๆ แล้วเพื่อล็อกเอาไว้ว่าวันนี้พวกเขาต้องมาเป็นกำลังใจให้เพื่อนร่วมวง และด้วยเหตุนี้เอง นักข่าวสาขาบันเทิงจากทุกช่องทุกสำนักจึงมารวมตัวกันที่นี่เพื่อมาทำข่าวบีสท์

            พ่อพยายามจับคู่ให้ฉันอย่างที่คาดเอาไว้ และให้พี่จุนเจเดินประกบฉันตลอดเวลาไม่ว่าจะไปที่ไหนจนฉันกระดิกตัวไม่ได้เลยสักนิด อยากจะคุยกับเพื่อนก็ต้องใช้การกระซิบเอา เพราะคุณเธอจะได้ยิน =_=; แต่ถึงจะกระซิบขนาดนี้ก็ไม่วายเอียงหัวมาฟังอีกแน่ะ!

            “พี่ยังไม่ได้บอกเรื่องพี่จุนฮยองกับคุณพ่ออีกหรอคะ”  ฉันถามพี่จุนเจ ระหว่างที่รอนักข่าวถ่ายรูปพ่อกับบีสท์อยู่ในห้องรับรองหลังจากที่ออกไปส่งเพื่อนๆ ขึ้นรถกลับหอแล้ว

            “ถ้าบอก แผนของฮยอนอินก็สำเร็จน่ะสิคะ”  พี่จุนเจพูดแล้วมานั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับฉัน

            “พี่หมายความว่ายังไง?”  ฉันหรี่ตามองพี่จุนเจ น้ำเสียงที่ดัดให้ดูหวานๆ ตลอดเวลา ตอนนี้ฉันกลับควบคุมให้มันไม่ห้วนไม่ได้

            “ฮึๆๆ นั่นไง หลุดจนได้ ^_^”  พี่จุนเจยิ้มให้ฉันอย่างขำๆ อะไรหลุด? ชุดเดรสที่ฉันใส่อยู่รึไง ก็ไม่นะ =_=?

            “ขนาดเรื่องเพื่อนของฮยอนอินพี่ยังรู้เลยว่ามีกี่คน ทำไมแค่อุปนิสัยคร่าวๆ ของคู่หมั้นพี่จะไม่รู้ล่ะ”

            ใจฉันหล่นตุบลงกองกับพื้น ห้องปรับอากาศที่ฉันนั่งอยู่ตอนนี้กลับลดอุณหภูมิลงได้โดยที่ไม่ต้องมีใครไปปรับ

            “พี่...รู้หรอ...คะ”  ฉันส่งเสียงออกไปอย่างยากลำบาก เขาจะรู้ละเอียดขนาดนี้ได้ยังไง ขนาดเรื่องยัยซอนบียังให้คนเป่าหูได้ง่ายๆ เลย เขาต้องแกล้งให้ฉันคายความจริงออกมาเองแน่ๆ ฉันต้องไม่หลงกลเขาเด็ดขาด!

            “ไม่ต้องพยายามพูดให้อ่อนหวานขนาดนั้นก็ได้ครับ พี่ไม่ถือหรอกว่าฮยอนอินจะเป็นคนอ่อนหวานไหม พี่อยากให้ฮยอนอินเป็นตัวของตัวเอง ทำตัวเหมือนอยู่กับเพื่อนๆ ได้รึเปล่า”  พี่จุนเจเปลี่ยนหางเสียงจาก ‘ค่ะ’ เป็น ‘ครับ’ ตามปกติชนที่เขาใช้คุยกัน ทำตัวแปลกๆ นะเนี่ย ฉันชักกลัวเขาขึ้นมาแล้วล่ะ -_-?

            “พี่แค่อยากให้ฮยอนอินรีแร็กน่ะ ไม่ต้องแสดงในสิ่งที่มันไม่ใช่ตัวเอง แล้วลองเปิดใจรับพี่ในแบบที่พี่เป็นและในแบบที่ตัวเองเป็น ครั้งแรกที่เจอกันพี่คิดว่าฮยอนอินเรียบร้อยพี่เลยพูด คะ ขา ด้วย เพราะคิดว่าฮยอนอินคงจะชอบ แต่พอมารู้ว่าฮยอนอินเป็นแบบนี้พี่ก็โล่งใจ เพราะถ้าเรียบร้อยขนาดนั้นเราคงเข้ากันได้ยาก ^_^”

            “แบบนี้? แบบไหนคะ”  ฉันขมวดคิ้วถาม

            “ก็...แบบนี้ไง”  พี่จุนเจชี้มาที่ฉัน แล้วฉันก็เพิ่งสังเกตุว่าตัวเองกำลังทำหน้าตาเซ็งๆ กอดอก และนั่งไขว่ห้างมองพี่เขาอยู่

            อ้าว! ซวยล่ะ เผยธาตุแท้อย่างลืมตัว -_-!

            “พี่รู้มาสักพักแล้วล่ะ พี่เห็นบางทีสายตาฮยอนอินก็ดูแข็งๆ ไป พี่เลยลอง เอ่อ...ตามดู”  พี่จุนเจหลบตาฉันทันทีที่พูดถึงพยางค์สุดท้าย

            “พี่สะกดรอยตามฉันหรอ!”  ฉันตบโต๊ะกระจกที่คั่นระหว่างฉันกับพี่จุนเจแรงๆ นี่เขาสะกดรอยตามฉันเลยหรอ! มันเรื่องส่วนตัวฉันทั้งนั้น!!

            “พี่ขอโทษ”  พี่จุนเจพูดพร้อมแววตาที่แสดงออกอย่างชัดเจนว่าสำนึกผิดแล้วจริงๆ

            “พี่สืบมาได้ขนาดนี้ แล้วพี่ไม่รู้จริงๆ หรอว่าฉันโดนรุมทำร้ายเพราะอะไร” 

            “เรื่องนั้น...พี่ไม่รู้จริงๆ พี่แค่รู้ว่าฮยอนอินมักมีเรื่องกับเพื่อนที่มหา’ลัยกลุ่มหนึ่งบ่อยๆ แต่พี่ก็รู้ไม่ลึกเท่าไหร่ เพราะฝ่ายนั้นระวังตัวมาก ดูเหมือนจะมีอิทธิพลบางอย่างที่คอยเก็บกวาดให้ด้วย”  พี่จุนเจพูดพร้อมกับแสดงความเห็น ก็สาเหตุของเรื่องมันเป็นลูกชายของนักการเมืองใหญ่นี่คะพี่ =_=;

            “เฮ้อ...ช่างมันเถอะ เป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องแอ๊บเรียบร้อยให้เหนื่อย”  ฉันพูด พี่จุนเจพยักหน้ารับเงียบๆ

            “แล้วนี่ พี่ไม่รู้หรอว่าฉันไม่ชอบให้เรียกฮยอนอิน”  ฉันถาม เพราะรู้สึกว่าห้องมันเงียบนานเกินไปแล้ว

            “รู้ แต่พี่ไม่อยากเรียก ‘ของขวัญ’ นี่”

            “ทำไม?”

            “ก็พี่ไม่อยากให้ฮยอนอินติดอยู่กับอดีตไง”

            “อดีตที่พี่พูดถึงน่ะแม่ฉันนะ”  ฉันเน้นคำว่า ‘แม่’ ให้พี่จุนเจฟังชัดๆ จะให้ฉันลืมแม่ตัวเองไปง่ายๆ ได้ไง!

            “พี่หมายถึง ไม่อยากให้ติดกับอดีตมากจนเกินไป คุณแม่ของอยอนอินเองก็คงไม่สบายใจหรอกที่เห็นฮยอนอินมัวแต่ทำตัวแบบนี้ เราควรเดินไปข้างหน้าและอยู่เพื่อคนที่ยังอยู่เคียงข้างเราไม่ใช่หรอ ส่วนคนที่จากไปแล้วเราก็แค่เก็บเขาไว้ในใจก็คงพอแล้ว...พี่อยากให้ฮยอนอินมองไปรอบๆ ตัวว่ามีคนที่รักฮยอนอินมากมายแค่ไหน”

            “พี่พูดจบแล้วใช่ไหม”  ฉันถาม แล้วออกไปจากห้องทันที จะไม่ให้ฉันคิดถึงแม่ได้ยังไง เวลาที่ท่านจากไปท่านก็จากไปอย่างโดดเดี่ยว ฉันกลับจากโรงเรียนไปดูใจท่านไม่ทันด้วยซ้ำ แล้วยังต้องมาอยู่กับพ่อที่เกาหลีหลังจากที่ท่านจากไปได้ไม่ถึงอาทิตย์ ฉันทำผิดกับท่านขนาดนี้ยังจะให้ฉันลืมอีกหรอ...

            ฉันเดินออกมาเรื่อยๆ ก็เจอพ่อกับคุณอินโจเดินผ่านมา พ่อถามหาพี่จุนเจแล้วเดินเข้าไปในห้องรับรองนั่นดูเหมือนมีธุระต้องคุยกัน ก็ดีเหมือนกันพี่จุ้นจ้านนั่นจะได้ไม่ตามฉันมา

            ฉันมองตามพ่อไป ก่อนจะเดินออกมาเพื่อกลับคอนโด แต่ก็เจอจุนฮยองกำลังเดินไปที่ห้องรังรองศิลปิน ห้องเดิมกับตอนที่ฉันเข้าไปหลบกีอุนนั่นแหละ ฉันต้องไปตกลงกับเขาหน่อยแล้ว

            ฉันรีบเดินตามจุนฮยองไปแต่ก็โดนทีมงานของเขากักตัวไว้ โชคดีที่พนักงานของโรงละครมาเจอเข้า เขาเลยอนุญาตให้ฉันเข้าไปหาจุนฮยองได้ในฐานะที่ฉันเป็นลูกสาวของเจ้าของโรงละคร เพิ่งรู้สึกว่ามีอำนาจอยู่ในมือก็วันนี้แหละ ฮุฮุ ^^

            “จุนฮยอง!”  ฉันร้องเรียกเขาทันทีที่ผลักประตูเข้าไป แต่ก็ต้องตกใจเพราะเห็นโฮยอนกำลังนั่งคร่อมร่างของจุนฮยองอยู่บนโซฟา ={ }=!

 

 

 

 

 

*************************************

อัพแล้วนะคะ ฝากติดตามด้วยนะรีดเดอร์ >.<

*************************************