[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 3 Dangerous Lover

:: Chapter 5 ::

 

            “คุณหนูซอฮยอนอินผู้เอาแต่ใจคนเดิมกลับมาแล้วสินะ! ฉันนึกว่าแกปรับปรุงตัวเองได้แล้วเชียว แต่แกกลับยังไม่ทิ้งนิสัยเดิม นิสัยชอบแย่ง นิสัยชอบเอาชนะ!! ฉันไม่แปลกใจเลยที่แกไม่มีเพื่อนเลยสักคน!!”  วิลล่ามองฉันอย่างเย้ยหยัน...สายตาแบบเดียวกับที่คนอื่นๆ มองฉัน

            “...วิลล่า!!”  ฉันแผดเสียงกลับไป ทำให้พี่เภตรารีบเดินมาหาฉันเพื่อเตรียมกันฉันออกจากวิลล่าอีกคน

            “พี่ฝันเขาอุตส่าห์ไว้ใจ เชื่อใจ แล้วก็ใจดีกับแกสารพัดแต่แกกลับทำกับพี่เขาได้ ขนาดแกเกาะแกะพี่โยซอบออกนอกหน้าขนาดนั้นพี่เขายังไม่ว่าเลย...ไม่มีใครโง่จนดูไม่ออกหรอกว่าแกคิดยังไง แค่พี่เขาไม่พูดเท่านั้นเอง!!”  วิลล่าพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย

            “ออกไปเลยนะ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก!!!”  วิลล่าแผดเสียงไล่จนฉันสะดุ้ง ฉันไม่เคยเห็นมุมนี้ของวิลล่าเลยและฉันก็ไม่นึกว่าจะต้องเจออะไรแบบนี้ด้วย ใช่! ฉันมันเป็นผู้หญิงเลวร้ายมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่

            “ถ้าจะทำให้ทุกคนสบายใจขึ้น...ฉันจะไม่มาที่นี่อีกก็ได้”  ฉันพูดแล้วหันกลับออกไปจากคอนโด แต่พอหันกลับไปก็เจอกับพี่เภตราที่ยืนอยู่ข้างหลัง...ฉันไม่มีหน้าที่จะมองพวกเขาได้อีกแล้ว

            “ขวัญฝากขอโทษพี่เฝ้าฝันกับพี่โยซอบด้วยนะคะ แล้วก็ฝาก...ให้พี่เขาด้วยนะคะ”  ฉันพูดทั้งน้ำตาพร้อมกับยื่นหนังสือให้พี่เภตรา 

            “จ้ะ”  พี่เภตรารับหนังสือไป ฉันโค้งตัวลงเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมาจากคอนโด ทั้งที่ร่างกานมันชาและไร้ความรู้สึกขนาดนี้ แต่ในใจฉันมันเจ็บปวดจนไม่รู้จะระบายออกมายังไงนอกจากปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง

            ที่ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนที่เกาหลี นอกจากการที่ฉันรวยเกินไปแล้ว มันก็เป็นเพราะตัวฉันเองนี่แหละที่เอาแต่ใจและมักทำนิสัยแย่ๆ ทุกคนเห็นพฤติกรรมแบบนี้จนชินตาเลยมองว่าฉันเป็นคุณหนูนิสัยเสีย เป็นตัวอันตรายจนไม่น่าเข้าใกล้ จนกระทั่งฉันเจอกับคิมยูรีและวิลล่านี่แหละ ฉันถึงดีขึ้นได้ขนาดนี้...

            วิลล่าคือเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันคนหนึ่ง ฉันไม่โกรธเลยที่วิลล่าพูดกับฉันแบบนั้น ถูกแล้วที่คนอย่างฉันโดนแบบนี้ซะบ้าง!

            ฉันเดินไปเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย ทั้งกระเป๋า ทั้งโทรศัพท์ยังอยู่บนห้องของวิลล่าอยู่เลยตอนนี้ฉันเหลือแค่ตัว...แค่ตัวฉันจริงๆ เมื่อไม่มีข้าวของเงินทองพวกนั้นฉันก็กลายเป็นมนุษย์เดินดินคนหนึ่งเท่านั้นเอง หาทางกลับบ้านก็ไม่ได้ จะเรียกแท็กซี่ก็ไม่มีเงิน จะโทรเรียกคนที่บ้านมารับก็ไม่ได้ ฉันไม่เหลืออะไรเลยแม้กระทั่งเพื่อนที่ฉันรัก!!

            “โธ่เว้ย!!”  ฉันตะโกนลั่นด้วยความอึดอัดโดยไม่สนใจสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาแถวนี้เลย ทำไมฉันต้องมาอยู่ในสภาพนี้ด้วย!!...ฉันเป็นคุณหนูซอฮยอนอินนะ!!

            “ฮึ!”  ฉันส่งเสียงออกมาเบาๆ กับความคิดบ้าบอของตัวเอง เมื่อก่อนฉันก็เอาแต่ท่องประโยคนี้ซ้ำๆ ‘ฉันเป็นคุณหนูซอฮยอนอินนะ!’ มันเหมือนเป็นคำติดปากที่ฉันใช้พูดเสมอเวลาที่จะข่มขู่ใครหรือต้องการอะไร ซึ่งมันก็ได้ผลเสมอมันยิ่งทำให้ฉันได้ใจว่าไม่มีใครกล้าขัดฉัน!

            ฉันใช้ชีวิตอย่างน่าสมเพชแบบนั้นนานเท่าไหร่นะถึงจะหลุดพ้นออกมาได้...แต่ตอนนี้เหมือนว่าฉันกำลังจะกลับไปเป็นแบบเดิมอีกแล้ว...

            “...นี่! เธอ!!”  อยู่ๆ ก็มีคนเข้ามาฉุดต้นแขนของฉันไว้ พอฉันหลุดออกจากภวังค์ก็เจอจุนฮยองยืนมองฉันอยู่

            “คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกเอ็มวีรึไง เดินปาดหน้ารถคนอื่นอยู่ได้ -*-!” 

            ฉันมองจุนฮยองแล้วมองไปรอบๆ ตัว ฉันเพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่าเดินอยู่กลางถนน =_=!

            “กลับมาแล้วหรอคะพี่จุนฮยอง แสดงละครเวทีเป็นไงบ้าง คงเหนื่อยล่ะสิ ^^”  ฉันยิ้มให้จุนฮยองแต่สายตากลับพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตาที่เอ่อออกมามากยิ่งกว่าเดิม

            “...เธอ...เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย -_-?”  จุนฮยองมองฉันด้วยความแปลกใจ ทำไมทุกครั้งที่รู้สึกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลกฉันมักจะเจอจุนฮยองยืนอยู่ข้างๆ เสมอเลยนะ?

            “แค่...เหนื่อยๆ”  ฉันบอกแล้วสะบัดแขนออกจากมือของจุนฮยองก่อนจะออกเดินต่อ ฉันยังไม่รู้หรอกว่าจะเดินไปไหน แต่ตอนนี้ฉันอยากเดินออกไปให้มันพ้นๆ จากความรู้สึกผิดนี้สักที ถึงว่ารู้ทั้งรู้ว่าไม่มีทางเดินออกไปพ้นแน่ๆ ก็ตาม YoY

            “แล้วนั่นเธอจะไปไหน? ไหนพวกนั้นมันบอกว่าเธอเอาอาหารจากโรงแรมห้าดาวมาเลี้ยงไม่ใช่หรอ”  จุนฮยองร้องเรียกฉันไว้

            “ใช่ นายรีบกลับไปกินสิ”  ฉันบอกโดยไม่ได้หันไปมองจุนฮยองก่อนจะออกเดินต่อ

            “แล้วเธอจะไปไหนน่ะ”  จุนฮยองร้องเรียกฉันไว้ ฉันหยุดฝีเท้าลงอีกครั้ง

            “นายช่วย...”

            “อะไร? ช่วยอีกแล้ว เธอนี่ปัญหาเยอะจังเลยนะ ไม่มีปัญหาสักวันจะได้ไหมเนี่ย!”  จุนฮยองพูดแทรกขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ และมีสีหน้าไม่พอใจ ทำไมนายต้องพูดเหมือนพ่อฉันเปี๊ยบเลยล่ะ Y_Y

            “ โอเค! ฉันไม่มีอะไรให้นายช่วย!! พอใจไหม?”  ฉันพูดแล้วสะบัดหน้ากลับมาทันที เช๊อะ!! ฉันจะไม่ขอความช่วยเหลือจากนายอีกแล้วก็ได้จุนฮยอง T^T

            “แล้วตกลงมีปัญหาอะไรล่ะ”  จุนฮยองตะโกนต่อมา

            “ไม่ต้องมายุ่ง!!”  ฉันตะโกนกลับไปแล้วรีบซอยเท้าออกเดินไปให้เร็วขึ้น จุนฮยองคนใจร้าย!! T^T

            “ถ้าเธอไม่หยุดเดินฉันกลับแล้วนะ!!”  จุนฮยองตะโกนตอบกลับมา นายจะง้อฉันหน่อยไม่ได้เลยใช่ไหม =_=;

 

            [Yong Jun Hyung : Talk]

            “มาอีกแล้วหรอ!”  ผมพูดกับดูจุนที่อยู่ปลายสายอย่างเซ็งๆ ช่วงหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ ของขวัญมาที่หอผมเกือบทุกวัน ดูเหมือนจะติดใจโยซอบ ได้ข่าวว่ายัยนี่เป็นแฟนคลับตัวยงเลย =_=

            [วันนี้เอาอาหารมาเลี้ยงขอบคุณพวกเราที่หอด้วย แกก็รีบกลับล่ะ]

            “อื้มๆ กำลังเก็บของกลับแล้ว”  ผมพูดพร้อมกับจัดของเข้ากระเป๋า

            [เออให้ไวเลย ตอนนี้โยซอบมันไปซื้อเครื่องดื่มอยู่ แกกลับมาคงจะเริ่มกินกันพอดี อ้าวเฮ้ย! พวกแกเป็นไรกันน่ะ!...ตุ๊ด ตู๊ด...]

            “อ้าว! วางสายเฉย เป็นไรวะ!”  ผมสบถ เพราะอยู่ๆ ดูจุนก็อุทานแล้วสายก็ตัดไป เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเนี่ย -_-? ผมมองมือถืออย่างแปลกใจแต่ผมก็ไม่ได้โทรกลับไปอีกครั้งเพราะคงไม่มีอะไรมากหรอกมั้ง

            ผมขับรถมาตามเส้นทางกลับหออย่างปกติ แต่ก็เจอใครบางคนเดินออกมาขวางทาง ผมค่อยๆ แตะเบรกแล้วมองผู้หญิงที่ทรงผมกระเซอะกระเซิงคนนั้น เพราะผมรู้สึกคุ้นหน้าเอามากๆ

            “ของขวัญ?”  ผมสบถออกมาเมื่อพยายามเพ่งดูแล้วรู้ว่าเป็นใคร ตอนนี้เธออยู่ที่หอผมไม่ใช่หรอ?ทำไมมาเดินอยู่ที่นี่ล่ะ นี่มันก็มืดมากแล้วนะ =_=!

            ผมขับรถเข้าไปจอดข้างทางก่อนจะเดินลงจากรถพร้อมหมวกและแว่นกันแดดตามความเคยชิน

            “เธอ!!...นี่!! ของขวัญ!!...”  ผมพยายามร้องเรียกเธอ แต่ดูเหมือนเธอกำลังคิดอะไรอยู่จนไม่ได้ยินที่ผมเรียก ดูท่าทางวันนี้แปลกๆ ไปนะ

            “...นี่! เธอ!!”  ผมเข้าไปฉุดแขนของขวัญไว้ เธอสะดุ้งนิดหน่อยก่อนจะค่อยๆ หันมามองผมช้าๆ เหมือนคนไม่มีแรง

            “คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกเอ็มวีรึไง เดินปาดหน้ารถคนอื่นอยู่ได้ -*-!”  ผมถาม แต่ก็ต้องหุบปากแทบจะทันที เพราะพอเธอหันมาทั้งตัว ผมก็เห็นเธอกำลังร้องไห้อยู่ ขอบตาบวมเป่ง ใบหน้าข้างซ้ายมีรอยแดงรูปนิ้วมือชัดเจน ชุดที่ใส่ก็เปื้อนโคลนเต็มไปหมด เกิดอะไรขึ้นกับเธอเนี่ย!!

            “กลับมาแล้วหรอคะพี่จุนฮยอง แสดงละครเวทีเป็นไงบ้าง คงเหนื่อยล่ะสิ ^^”  เธอถามพร้อมรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มของเธอวันนี้ดูอ่อนแรงและเศร้าอย่างน่าตกใจ ผมไม่นึกว่าคุณหนูผู้มีความสุขไปวันๆ อย่างเธอจะมีมุมแบบนี้เกิดขึ้นในชีวิตด้วย

            “...เธอ...เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ย -_-?”  ผมพยายามปรับน้ำเสียงให้ฟังดูปกติที่สุด

            “แค่...เหนื่อยๆ”  เธอกลับมาโหมดปกติก่อนจะสะบัดแขนออกจากมือของผมแรงๆ และออกเดินต่อ

            “แล้วนั่นเธอจะไปไหน? ไหนพวกนั้นมันบอกว่าเธอเอาอาหารจากโรงแรมห้าดาวมาเลี้ยงไม่ใช่หรอ”  ผมพยายามตะโกนเรียกเธอเอาไว้ เพราะผมไม่อยากให้เธอเดินเตร่ไปไหนต่อไหนในสภาพนั้นคนเดียว

            “ใช่ นายรีบกลับไปกินสิ”  เธอตอบกลับมาโดยไม่ได้หันมามองผม แล้วเดินต่อ

            “แล้วเธอจะไปไหนน่ะ”  ผมตะโกน เธอหยุดฝีเท้าลงแล้วหันกลับมาหาผมอีกครั้ง

            “นายช่วย...”

            “อะไร? ช่วยอีกแล้ว เธอนี่ปัญหาเยอะจังเลยนะ ไม่มีปัญหาสักวันจะได้ไหมเนี่ย!”  ผมเผลอบ่นออกไป ลืมไปเลยว่าตอนนี้เธอร้องไห้อยู่ -_-;;

            “ โอเค! ฉันไม่มีอะไรให้นายช่วย!! พอใจไหม?”  เธอว่าผมอย่างไม่พอใจแล้วเดินกระทืบส้นไปอย่างรวดเร็ว

            “แล้วตกลงมีปัญหาอะไรล่ะ”  ผมถามอย่างเหนื่อยใจ ขอความช่วยเหลือจากผมแท้ๆ ดันงอนซะงั้น =_=

            “ไม่ต้องมายุ่ง!!”  เธอตะโกนกลับมา

            “ถ้าเธอไม่หยุดเดิน ฉันกลับแล้วนะ!!”  ผมตะโกนแล้วหมุนตัวเดินกลับไปที่รถ แต่พอเข้ามานั่งในรถปุ๊บ ของขวัญก็เปิดประตูมานั่งข้างผมเฉยเลย มาตั้งแต่เมื่อไหร่ผมไม่รู้ตัวเลยแฮะ -_-?

            “ว่าไง?”  ผมถามออกไปสั้นๆ เธอเลยขอให้ผมไปส่งที่คอนโดแล้วก็ไม่พูดอะไรอีก ผมไม่คิดจะซักอะไรเธอหรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะถึงเธอไม่เล่าให้ผมฟัง พวกที่อยู่หอก็คงเล่าให้ฟังแบบละเอียดยิบอยู่แล้ว

            ระหว่างทางเธอขอแวะที่ร้านอาหารข้างทางร้านหนึ่ง เธอบอกว่าเธอหิวมากเพราะเกิดเรื่องก่อนยังไม่ได้กินอะไรเลย ผมก็ชักหิวๆ แล้วเหมือนกันเลยลงไปกับเธอด้วย มันดีหน่อยตรงที่ตอนนี้ในร้านไม่ค่อยมีวัยรุ่นเท่าไหร่ ผมเลยไม่ต้องพรางตัวอะไรให้มันเยอะแยะ

            “ไหนว่าหิวข้าวไง นี่มันโซจูขวดที่ 4 แล้วนะ -_-;”  ผมท้าวคางมองขอวขวัญกระดกโซจูแก้วแล้วแก้วเล่าเข้าปากอย่างกับดื่มน้ำเปล่า

            “ฉันม่ายยย มาววว หรอก ^O^”  ของขวัญยิ้มมาให้ผม เสียงยานคางขนาดนี้คงจะไม่เมาหรอกนะ =_=!

            “จะบ้าหรอ! โซจูเพียวๆ 4 ขวดแล้วเนี่ยนะ”

            “ช่ายยย”

            “นี่! ฉันว่าพอดีกว่านะ”  ผมจับมือเธอไว้ก่อนที่เธอจะกระดกโซจูเข้าไปทั้งขวด

            “ไม่ต้องมายุ่งน่า นายเปนครายยย ถึงได้มายุ่งกับฉัน!! ขนาดพ่อออฉ้านนน เพื่อนฉ้านนน ยังไม่มีใครสนใจฉันเลย!!”  เธอพูดแล้วทำหน้าสลดลง

            “วิลล่าน่ะ เพื่อนคนแรกของฉันเลยนะ เขาเป็นคนดีมาก ว่ามะ??”  เธอพูดพร้อมกับน้ำตาหล่นแหม่ะลงมาอาบแก้ม เธอค่อยๆ ยกมือขึ้นเช็ดมันออกอย่างลวกๆ

            “อืม”  ผมตอบกลับไป

            “ฉันมันเลวมากกก วิลล่าก็ยังให้โอกาสฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า...แต่ฉันก็ยังทำมันอีกกก!!!”  เธอตะโกนออกมาลั่นร้าน ลุง 2-3 คนที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ หันมาชำเลืองมองนิดหน่อย ผมเลยได้แต่โค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อขอโทษคนอื่นๆ ในร้าน จะก่อเรื่องอีกไหมเนี่ยของขวัญ ฉันจะได้ทำใจไว้ =_=!

            “นายรู้ไหม ว่าที่เมืองไทยฉันมีเพื่อนเยอะแยะไปโหมดดด เลยยย เพื่อนที่จริงจายยย น่ารักท้างงงน้านนน...แต่พอฉันมาอยู่ที่เกาหลี ฉันกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน จนฉันเอง อึก! ยางง โต่กกก จายยย ตัวเองเลย” 

            “พอแล้วน่า กลับเหอะ”  ผมพูดพร้อมกับทำท่าจะเข้าไปพยุงเธอกลับไปรถ แต่เธอก็ขืนตัวเองไว้ แล้วจับผมนั่งลงเก้าอี้ข้างๆ เธอ

            “ทำไมฉันถึงเปลี่ยนไปน่ะหรอออ...เพราะฉันรวยงายยย มีคนมากมายอยากเป็นเพื่อนกาบบบ ฉ้านนน ฉันรู้สึกว่าตัวเองสูงส่งมากเพราะเป็นทายาทมหาเศรษฐีชื่อดังอย่างซอยองวอน!!! แต่เพราะความคิดที่น่าสมเพชแบบนั้นทำให้ฉันมีนิสัยแย่ลง จนใครๆ ก็มองว่าคุณหนูอย่างฉันมันเป็นตัวร้ายกาจ!!...นายคงอยากรู้ล่ะสิว่าเด็กหญิงร้ายกาจอย่างฉันทำไมถึงมีเพื่อนเยอะแยะห้อมล้อมรอบตัวฉันไปหมด ใช่ม๊า...”  เธอชี้นิ้วมาหาผมพร้อมหรี่ตาลงเป็นเชิงถาม ผมไปอยากรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย เมาแล้วรั่วหรอเธอ -_-?

            “...เพราะพ่อของพวกนั้นต้องการร่วมหุ้นกับพ่อฉันไง เลยใช้ให้ลูกมาตีสนิทกับฉัน ทำดีกับฉันสาาารพัด!!”  ของขวัญพูดไปร้องไห้ไป จนป้าเจ้าของร้ายหันมามองบ่อยๆ เธอคงจะไม่ทำลายข้าวของใช่ไหมของขวัญ -_-;;

            “...แล้วพวกเขาก็เอาฉันไปพูดลับหลัง จากคนหนึ่งก็เพิ่มเป็นสอง จากสองกลายเป็นกลุ่ม จากกลุ่มกลายเป็นทั้งห้องและทั้งโรงเรียน! นายรู้ไหมว่าฉันอยู่ในโรงเรียนนั้นยังไง?...ก็อยู่คนเดียวดิ ไม่เหนนน ต้อง ง้อออใครเลยใช่ไหม? ^_^”  เธอยิ้มมาให้ผม แต่ผมรู้ดีว่ามันเป็นรอยยิ้มที่เจ็บปวดมากทีเดียว

            “...กินข้าวคนเดียว นั่งเรียนคนเดียว คนอื่นเขาทำงานกลุ่มกันแต่ฉันต้องมานั่งทำงานกลุ่มคนเดียว...ยอดไปเลยใช่ม้าาา ^O^”  เธอยิ้มไปเล่าไป แต่น้ำตากลับไหลออกมาไม่ขาดสาย ผมรู้สึกถึงความโดดเดี่ยวจากรอยยิ้มนั้นของเธอ

            “ฉันว่าเรากลับกันเถอะ เธอเมามากแล้วนะ”  ผมพูด แต่เธอกลับก้มลงร้องไห้ที่ไหล่ของผมแทน

            “ฉันเหงา...แม่ก็ทิ้งฉันไปแล้ว วิลล่าก็ทิ้งฉันไปแล้ว...ไม่เหลือใครแล้ว...ไม่มีใครอยากคบกับฉัน ไม่มีใครอยากเป็นเพื่อนกับฉันแล้ว...”

            “เธอยังมีพ่อ มีเพื่อนที่ชื่อยูรีไง”  ผมบอก แล้วยกมือขึ้นลูบหลังเธอเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบ

            “ฉันกลัว...ถ้าเกิดวันหนึ่งฉันต้องอยู่ตัวคนเดียวในโลก ฉันจะทำยังไง ฉันคงทำใจไม่ได้ที่ต้องอยู่ในสภาพแวดล้อมที่มีแต่คนเกลียดขี้หน้า เตรียมจะกระทืบฉันตลอดแบบนี้”

            “ไม่ต้องกลัว ฉันก็อยู่ด้วยทั้งคน...”  ผมพูด เธอนิ่งไปสักพักก่อนจะค่อยๆ ผละออกจากผม

            “นายก็อย่าทิ้งฉันไปอีกคนนะ T^T”  ของขวัญพูด แล้วเอื้อมมือขึ้นมาจับแก้มของผมไว้ทั้ง 2 ข้าง ก่อนจะถอดแว่นกันแดดผมออกไปทิ้ง อ้าวเฮ้ย!! O_O!

            “เธอทำอะไรเนี่ย!!”  ผมสบถออกมาแล้วเอี้ยวตัวละก้มลงไปเก็บแว่น แต่เธอไม่ยอมปล่อยหน้าผมเลย -_-!!

            “สัญญาก่อนสิว่าจะไม่ทิ้งฉันไปอีกคน!!!”  เธอตะโกนดังขึ้น คราวนี้คนครึ่งร้านหันมามองเราเป็นตาเดียว แล้วทำท่าซุบซิบกันภายในกลุ่ม เอาแล้ว! อีเว้นท์จะเข้า =_=!

            “โอเคๆ สัญญาๆ ปล่อยได้ยัง?”  ผมสัญญาไปแบบส่งๆ เธอยิ้มให้ผมอย่างพอใจก่อนจะปล่อยหน้าผมให้เป็นอิสระ

            หลังจากนั้นผมก็พาเธอกลับมาที่รถ ไปส่งที่คอนโดเลยแล้วกัน...อ้าว! ผมยังไม่ได้ถามเธอเลยว่าคอนโดอยู่ที่ไหน งั้น...พากลับหอไปก่อนแล้วกัน

            “โธ่เว้ย! เขามีเรื่องกันอยู่จะกลับได้ไงวะ!!”  ผมสบถกับพวงมาลัยรถตัวเอง เอาไงดีล่ะเนี่ย! ถ้าพากลับไปผมว่ามีหวังโดนวิลล่าจับโยนออกมาแน่ๆ ยัยคนนั้นก็ใช่ย่อยซะที่ไหน =_=

            เอาไงดีล่ะ -_-?

            ครืด!...ครืด!...

            เสียงมือถือของผมสั่นอยู่บริเวณเก๊ะหน้ารถ ผมลืมไปเลยว่าเอามือถือใส่ไว้ในนั้น -_-;

            “ฮัลโหล”  ผมกดรับสายดูจุนที่โทรมาในตอนที่ผมกำลังต้องการความช่วยเหลือพอดี

            [เฮ้ย! ทำไมช้าจังวะ โทรไปก็ไม่รับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วนะเว้ย!]  ดูจุนตะโกนใส่หูผม จนต้องเอามือถือออกห่างสักพัก

            “ฉันก็เกิดเรื่องเหมือนกันเนี่ย”  ผมพูดอย่างเซ็งๆ พร้อมกับหันไปมองของขวัญที่หลับเป็นตายอยู่ข้างๆ

            [ของขวัญใช่ป่ะ?]  ดูจุนพูด

            “เฮ้ย! รู้ได้ไง”  ผมอุทาน แสดงว่ายัยนี่ต้องทะเลาะกับวิลล่าหนักเลยน่ะสิ -_-!

            [ก็จะมีเรื่องไหนอีกล่ะ แล้วไปเจอกันอยู่ที่ไหน ฉันก็นึกเป็นห่วงอยู่ ผู้หญิงตัวคนเดียวเดินออกไปมืดๆ ไม่มีทั้งเงินทั้งโทรศัพท์]

            “เจออยู่ทางกลับหอ เดินเล่นโฉบไปโฉบมาหน้ารถคนอื่นอยู่” 

            [เฮ้อ...ทางนี้ก็กำลังกอดคอกันเมาเลยเนี่ย]  ดูจุนพูด แล้วเสียงของโยซอบกับวิลล่าก็ลอยเข้ามาในสาย แล้วทำไมโยซอบมันไปเมากับเขาล่ะน่ะ =_=?

            “เรื่องมันเป็นไงกันแน่เนี่ย?”  ผมถาม แล้วดูจุนก็เล่าทุกอย่างให้ผมฟังฉากต่อฉาก จนผมคิดภาพตามได้เลย =_=

            เฮ้อ...เธอนี่มันช่างหาเรื่องจริงๆ เลยนะของขวัญ

 

            [Kong Kwan: Talk]

            ฉันรู้สึกตัวตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้หนักๆ ที่หัวและปวดมวนอยู่ในท้องจนอยากจะอาเจียน ฉันค่อยๆ ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแต่ยังต้องหลับตาปี๋อยู่เพราะความปวดหัวจนเหมือนว่ามันจะระเบิดออกมา เมื่อคืนฉันคงดื่มหนักไปหน่อย

            เฮ้ย!! -[]-!

            ฉันรีบลืมตาขึ้นมาทันทีที่คิดได้ ฉันมาอยู่ที่ห้องฉันได้ยังไง!! ฉันจำได้ว่าเมื่อวานฉันให้จุนอยองไปส่งที่ร้านอาหารริมทางใกล้ๆ กับหอบีสท์ แล้วหลังจากนั้นฉันก็...

            เฮือก!!

            “ตื่นแล้วหรอ”  จุนฮยองเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่พันส่วนล่างไว้ ส่วนบนมีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กๆ พาดไว้ที่คอเพื่อซับผมที่เปียก แผงอกกว้างและซิกแพคขาวๆ ที่มีเม็ดน้ำเกาะอยู่เป็นจุดๆ มันทำให้ฉัน...ละสายตาไม่ได้เลย +///+

            แต่ฉันชื่นชมซิกแพคอยู่ได้ไม่เท่าไหร่ ก็ถึงกับหยุดหายใจเมื่อนึกถึงเรื่องหนึ่งได้ขึ้นมา เมื่อคืนฉันเมาไม่รู้เรื่องแล้วนายจุนฮยองก็มาส่งถึงห้อง แถมยังไม่ยอมกลับจนกระทั่งเช้า O_O!!

            “นาย!!!”  ฉันตะโกนออกไปสุดเสียง อย่าบอกนะว่าฉันกับจุนฮยอง...เรา ‘จูดุ๊ด’ กันแล้ว!! =[]=!!

            “เลว!!! นายมันไอ้โรคจิต!!! ไอ้ลามก!!! ไอ้...อ๊ากส์!!”  ฉันตะโกนลั่นห้องพร้อมกับขว้างข้าวของทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือใส่จุนฮยองไม่ยั้ง ไม่ว่าจะเป็นหมอน ผ้าห่ม หมอนข้าง ดอกไม้ปลอมและแจกัน!

            “เดี๋ยว! หยุด!!!”  จุนฮยองยกมือห้ามไว้ก่อนที่แจกันจะทุ่มไปหน้าเนียนๆ ของเขา

            “อะไร!! นายมันเลว กล้าทำร้ายผู้หญิงที่ไม่มีสติงั้นหรอ...ทุเรศที่สุด!!!”  ฉันตะโดนลั่นพร้อมกับเงื้อแจกันขึ้นเตรียมทุ่ม แต่จุนฮยองก็รีบวิ่งเข้ามาแย่งแจกันไปได้อย่างง่ายดาย

            “เข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่าคุณหนู ฉันไปทำอะไรเธอ!!”  จุนฮยองมองฉันอย่างอารมณ์เสียหน่อยๆ

            “ก็นาย!...”  ฉันหยุดชั่งใจไปพักหนึ่งก่อนจะก้มลงสำรวจตัวเอง เสื้อผาอยู่ครบ ไม่มีรอยฟกช้ำ...เอ๊ะ! กลิ่นอะไรตุๆ -..-;

            “ฉัน?...ฉันอะไรไม่ทราบ -_-”  จุนฮยองถาม  “ฉันแค่ยืมห้องน้ำอาบน้ำเท่านั้นเอง เธออ้วกใส่เสื้อผ้าฉันเหม็นไปหมด” 

            “ห๋า O_o?”  ฉันเหวอกินไปพักใหญ่ๆ จุนฮยอจึงเดินเข้ามาดึงผ้าห่มออกจากตัวฉัน และแล้วก็เจอที่มาของกลิ่นตุๆ ที่ฉันหาไม่เจอเมื่อกี๊

            อ้วกกองเบ้อเริ่ม >_<!!

            “ผลงานเธอ!”  จุนฮยองพูดแล้วทิ้งผ้าห่มคืนมาให้ฉัน  “ฉันเอาเสื้อผ้าไปปั่น มันยังไม่แห้งเลยกลับไม่ได้”

            “อ้าว...หรอ U_U;”  เงิบไปเลยสิคะ Y_Y

            “รีบไปอาบน้ำสิ”

            “ห๊ะ! ว่าไงนะ O_O!”  ฉันสะดุ้งเฮือกแล้วรีบดึงผ้าห่มมาบิดบังร่างกายไว้อย่างระแวดระวัง

            “เฮ้อ...หรือเธอจะนอนหมกอ้วกอยู่อย่างนั้นก็เชิญนะ”  จุนฮยองพูดแล้วเดินออกไปนอกระเบียง ฉันเลยต้องรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำ นอกจากอ้วกรดเขาแล้ว ฉันทำอะไรไว้อีกไหมนะ? น่าอายชะมัด >///<;;

            ก๊อกๆๆ

            “นี่! ฉันกลับก่อนนะ”  อยู่ๆ จุนฮยองก็เดินเข้ามาทุบประตูห้องน้ำ

            “อื้มๆ ขอบคุณนะสำหรับ...เอ่อ...ที่มาส่งเมื่อคืน”  ฉันตะโกนกลับไป

            “อืม”  จุนฮยองรับคำสั้นๆ ฉันเอาหูแนบกับประตูห้องน้ำก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินไกลออกไปจนกระทั่งเงียบลง

            หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ฉันก็เห็นโจ๊ก 1 ถ้วยวางอยู่บนโต๊ะของห้องครัวพร้อมกับโน้ตที่เขียนว่า

‘กินให้หมดล่ะ ยัยตัวปัญหา :-b’

          ฉันนั่งมองโจ๊กนั่นสักพักก่อนจะค่อยๆ ตักและเป่า คงกินได้นะ -_- แต่ยังไม่ทันได้ลองชิมเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ฉันจึงไปเปิดประตูก็พบคุณอินโจยืนรออยู่หน้าห้อง

 

 

 

 

 

 

*******************************************

อัพค่าๆๆๆ >O<

*******************************************