[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 

Episode 3 Dangerous Lover

:: Chapter 4 ::

 

            ฉันถูกพามาที่คอนโดแห่งหนึ่ง จุนฮยองพาฉันขึ้นลิฟต์มาที่ชั้น 6 ของตึก ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ประตูห้องห้องหนึ่ง

            “ที่นี่แหละ”  จุนฮยองบอกแล้วเดินไปเปิดประตูห้องถัดไป

            “อ้าว แล้วนายจะไปเข้าห้องนั้นทำไม ไม่เข้ามาด้วยกันหรอ”  ฉันหันไปถามจุนฮยอง

            “ก็นี่มันห้องฉัน -_-”  จุนฮยองบอกสั้นๆ ก่อนจะเข้าไปในห้องพร้อมกับปิดประตูตามหลังเสียงดัง =_=; ฉันนึกว่าศิลปินกับเด็กฝึกหัดอยู่กันคนละที่ซะอีก

            ฉันยกมือขึ้นเคาะประตูอย่างกล้าๆ กลัวๆ ถ้าเกิดนายจุนฮยองแกล้งให้ฉันมาเคาะห้องผิดจะทำไงดีล่ะเนี่ย -_-;

            “ว่าไงเพื่อนสาว ^O^”  วิลล่าเปิดประตูมารับฉันเข้าไปในห้อง ฉันเดินตามวิลล่าเข้าไปก็เจอกับชั้นวางรองเท้าและถัดเข้าไปเป็นห้องโถงใหญ่ของห้อง ซึ่งมีที่ไว้สำหรับนั่งเล่นและดูทีวี ข้างๆ ห้องโถงนี้จะเป็นห้องครัวเล็กๆ ที่พอจะประกอบอาหารง่ายๆ ได้ ห้องนี้ดูไม่เล็กไม่ใหญ่นะ (แต่ก็เล็กกว่าห้องนอนฉันอ่ะ -_-;)

            “สวัสดีจ้ะ”  ผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งดูทีวีอยู่ทักทายฉันอย่างเป็นมิตร ฉันยิ้มตอบกลับไปก่อนที่วิลล่าจะช่วยแนะนำ

            “พี่หยานี่ของขวัญค่ะ ขวัญนี่พี่หยาพี่ร่วมวงฉันเอง”  วิลล่าบอกฉันเลยโค้งตัวลงเล็กน้อย

            “สวัสดีค่ะ ^^”  ฉันยิ้มให้ หลังจากนั้นคนอื่นๆ ก็ค่อยๆ ทยอยออกมาจากห้องนอน มีพี่ณัช พี่ดอกหลิว และชเวอึนพา ซึ่งทั้งหมอนี้คือเพื่อนร่วมวงของวิลล่า พวกเขามีโปรแกรมจะเดบิวต์เร็วๆ นี้ แต่เอ๊ะ! วงของวิลล่ามี 7 คนไม่ใช่หรอ ทำไมตอนนี้มีแค่ 5 คนเองล่ะ -_-?

            “คือ ขวัญจะมาอยู่ที่นี่สักพักนะคะ”  วิลล่าบอกพี่ๆ ที่นั่งล้อมวงอยู่ในห้องโถง

            “เอ่อ ขวัญจะค้างที่นี่แค่คืนนี้คืนเดียวค่ะ ไม่รบกวนนานหรอก ^_^”  ฉันพูดอย่างสุภาพ ก่อนจะยิ้มให้พี่ๆ อย่างทั่วถึงกัน

            “ได้ข่าวว่าเป็นคนไทยหรอเราน่ะ”  พี่หยาถามฉัน

            “อ๋อ เป็นลูกครึ่งค่ะ แม่เป็นคนไทย พ่อเป็นคนเกาหลี”  ฉันตอบ 

            “ลูกสาวคนเดียวของซอยองวอนเชียวนะคะเนี่ย ^O^”  วิลล่าโฆษณาสรรพคุณ =_=

            “โห...คนดังซะด้วย ^^”  พี่ดอกหลิวพูด

            “หวังว่าคงนอนได้นะ คับแคบไปหน่อย”  พี่ณัชพูด พี่เขาน่าจะเป็นผู้ชายนะ หล๊อหล่ออ่ะ >O<

            หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกันมานอน วิลล่ากับฉันเลยออกมานอนตรงห้องโถงที่ว่าแทน เพราะในห้องนอนเป็นเตียงเดี่ยวสองชั้นซึ่งนอนได้แค่เตียงละคนเท่านั้น วิลล่าเลยอาสาออกมานอนเป็นเพื่อนฉัน

            “ฝันดีนะ ^^”  อยู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มนุ่มของใครคนหนึ่งซึ่งฉันจำได้ขึ้นใจว่าเป็นเสียงของโยซอบ มันดังมาจากประตูห้อง ฉันเลยรีบวิ่งไปดูทันที ห้องพักของบีสท์อยู่ข้างๆ เองนี่นา >///<

            “จะไปไหนขวัญ ยังปูที่นอนไม่เสร็จเลย!”  วิลล่าตะโกนตามมา แต่เธอหยุดฉันไม่ได้หรอกนะวิลล่า >O<!

            “ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีงาน 10 โมงไม่ใช่หรอ”  มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนหันหลังเข้ามาในห้องกำลังคุยกับโยซอบอยู่ ดูเหมือนพวกเขาจะสนิทกันมากเลย T_T

            “โอเคครับ ^^”  โยซอบพูดแล้วปิดประตูให้ผู้หญิงคนนั้น เธอหมุนตัวกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับยิ้มที่มุมปากอย่างมีความสุข หรือว่าคนนี้จะเป็น...

            “กลับมาแล้วหรอคะพี่เฝ้าฝัน ^O^”  วิลล่าที่ไม่รู้มายืนข้างหลังฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ร้องทักขณะที่ผู้หญิงคนนั้นกำลังถอดรองเท้า

            “จ้ะ คนอื่นนอนกันหมดแล้วหรอ”  พี่เฝ้าฝันเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงต่างๆ เต็มไปหมด

            “นอนหมดแล้วค่ะ เอ๊ะ! ไปเดทที่ไหนมาคะเนี่ย ของเต็มเลย ^O^”  วิลล่าพูดพร้อมกับเข้าไปค้นของที่พี่คนนั้นเพิ่งจะวางลง

            “ก็แถวๆ นี้แหละ กลัวจะมีปาปารัสซี่น่ะ เลยไม่ค่อยได้เดินดูอะไรมาก”  พี่เฝ้าฝันพูด ฉันได้แต่มองพวกเขาคุยกันเงียบๆ คนนี้สินะ ‘พี่เฝ้าฝัน’ ที่วิลล่าบอกว่าเป็นแฟนกับโยซอบ เขาทั้งสวยและดูฉลาดมากจริงๆ แต่ดูขรึมๆ เหมือนเป็นคนมีหลักการในตัวเองสูง

            “คนนี้หรอเพื่อนที่บอกว่าจะมาค้างด้วย”  อยู่ๆ พี่เฝ้าฝันก็หันมาสนใจฉันที่กำลังจัดที่นอนอย่างเงียบๆ

            “อ๋อ ใช่ค่ะ”

            “สวัสดีค่ะ ^^”  ฉันทักทายพร้อมรอยยิ้มที่คิดว่าดูปกติที่สุดแล้ว หวังว่าคงไม่ดูว่าเป็นนางร้ายจนเกินไปนะ -_-;

            “สวัสดีจ้ะ ชื่อของขวัญใช่ไหม”  พี่เฝ้าฝันถาม เอ๊ะ! ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนะว่าชื่อว่าอะไร

            “ใช่ค่ะ” 

            “พอดีวิลล่าชอบเล่าเรื่องของขวัญให้ฟังบ่อยๆ น่ะจ้ะ งั้นตามสบายนะ ^^”  พี่เฝ้าฝันเดินหายเข้าไปในห้องนอนอีกคน ฉันจึงกลับมาจัดที่นอนต่อ

            “เป็นไงล่ะ สวยใช่ไหมล่ะพี่สาวฉัน ^^”  วิลล่าเข้ามากระแทกความเจ็บปวดให้กับฉันอีกดอกหนึ่ง

            “ก็...นิดหน่อยเองแหละ”  ฉันตอบ ที่จริงคือสวยและน่ารักมากต่างหาก คนอะไรก็ไม่รู้ อิจฉาๆๆ >_<!!

            “ย่ะ!! ต่อไปก็เลิกความคิดที่จะแย่งโยซอบได้แล้ว โอเค๊”  วิลล่าบอกแล้วล้มตัวลงนอน มีโอกาสได้ใกล้ชิดกับคนที่ชอบขนาดนี้ ไม่ลองสักตั้งก็เสียโอกาสแย่น่ะสิ -_+!

 

            วันรุ่งขึ้น ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่เฝ้าฝันเป็นนักศึกษาแพทย์และมาเรียนต่อที่เกาหลี โดยมีโยซอบคอยรับส่งตลอด และเช้านี้ก็เป็นอีกวันที่โยซอบตื่นมาส่งพี่เฝ้าฝันไปเรียนที่มหาวิทยาลัย ทั้งที่ตัวเองมีงานตอน 10 โมงแทนที่จะนอนเก็บแรงไว้กลับต้องตื่นมาส่งแฟน อะไรจะรักกันขนาดนั้นนะ -*-!

            “อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่โยซอบ มารับพี่เฝ้าฝันหรอคะ ^O^”  วิลล่าเข้าไปทักทายโยซอบที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง

            “อ้าว น้องนั่นเอง ^^”  โยซอบทักฉันพร้อมรอยยิ้มละลายใจ >///<

            “สวัสดีค่ะ เจอกันอีกแล้วนะคะ ^///^”  ฉันทักทายบ้าง แอร๊ยยย! >///<!! พอเจอตัวเป็นๆ ใกล้ๆ มันพูดอะไรไม่ออกแฮะ

            “เอ่อ..พี่โยซอบคะ วิลว่าอยู่ไกลๆ จากคนนี้หน่อยจะดีมากเลยค่ะ”  วิลล่าทำทีเป็นเข้าไปกระซิบโยซอบดังๆ เพื่อให้ฉันได้ยินด้วย

            “ยัยวิลล่า >O<//”  ฉันรีบเข้าไปตีต้นแขนยัยเพื่อนรักทีหนึ่ง

            “เอ่อ อื้ม ^///^”  โยซอบรับคำเบาๆ แล้วยิ้มมาให้ฉัน กรี๊ดๆ เมื่อกี๊เราสบตากันด้วย หัวใจฉันเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะแล้ว >///<

            “กินอะไรมารึยัง”  โยซอบหันไปถามพี่เฝ้าฝันที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องนอน

            “ยังเลย”  พี่เฝ้าฝันบอก

            “กินอะไรก่อนไหม?”  โยซอบถามพี่เฝ้าฝันอย่างห่วงๆ เป็นห่วงกันจังเลยนะ T.T

            “ไม่เป็นไร รีบมากเลยไปกันเถอะ”

            “อื้ม”  โยซอบรับคำแล้วพวกเขาก็ทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง ไม่นะ! ฉันไปด้วยสิ >_<!

            “เอ่อพี่คะ ฉันขอติดรถไปด้วยได้ไหมคะ”  ฉันร้องเรียก ทำให้พี่เฝ้าฝันกับโยซอบหันมาหาฉัน

            “มาสิจ้ะ ^^”  พี่เฝ้าฝันพูดรับอย่างใจดี ก่อนจะเดินนำออกไปจากห้อง ฉันเลยรีบวิ่งไปใส่รองเท้า

            “แกมีแผนอะไรขวัญ -*-!”  วิลล่าเข้ามาจับต้นแขนฉันไว้

            “ไม่บอก ^^”  ฉันยิ้มทะเล้นๆ ให้เพื่อนรักก่อนจะรีบเดินตามโยซอบออกไป

            โยซอบไปส่งพี่เฝ้าฝันที่มหาวิทยาลัยก่อนจะไปส่งฉันที่คอนโด แต่เราไม่ได้คุยอะไรกันเลยนี่ก็ใกล้จะถึงคอนโดแล้ว ทำไมมันเงียบขนาดนี้นะ โยซอบนะโยซอบชวนคุยหน่อยก็ไม่ได้ >*<

            “เอ่อ...พี่เสียงเพราะมากๆ เลยนะคะ ขวัญชอบมากเลย”  ฉันพูด แต่โยซอบแค่ยิ้มเบาๆ แล้วตอบว่า

            “ขอบคุณครับ”

            แค่เนี๊ยะ! -_-;

            “ที่นี่ใช่ไหม”  โยซอบถามพร้อมกับมองไปที่คอนโดของฉันที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

            “ใช่ค่ะ ขอบคุณพี่มากนะคะ ^^”  ฉันส่งยิ้มหวานไปให้ โยซอบก็แค่ยิ้มตอบกลับมาเบาๆ จะแกล้งทำเป็นข้ามถนนไม่เป็นดีไหมนะ -_-;

            “เอ่อ...มีอะไรรึเปล่า?”  โยซอบเลิกคิ้วถามเพราะเห็นว่าฉันยังนั่งอยู่ในรถอยู่ ฉันจึงต้องยอมลงจากรถโดยดี และทันทีที่ฉันลงจากรถปุ๊บโยซอบก็ขับรถออกไปเลย ไม่เห็นจะหยุดดูจนลับสายตาเหมือนพี่เฝ้าฝันเลยอ่ะ T^T

            ฉันเดินกลับคอนโดด้วยหัวใจที่เปล่าเปลี่ยวและโดดเดี่ยว ทำไมโยซอบไม่เจอฉันก่อนนะ บางทีเราอาจจะได้เป็นแฟนกันก็ได้ T.T

            “ฮยอนอินคะ เมื่อคืนไม่ได้กลับคอนโดเลย ไปที่ไหนมาคะ?”  อยู่ๆ พี่จุนเจก็เดินเข้ามาหาฉัน มาจากไหนเนี่ย -_-;

            “ขวัญ!...เอ่อ ฮยอนอินไปค้างบ้านเพื่อนมาน่ะค่ะ”  ฉันตอบ

            “เมื่อวานคุณลุงท่านทราบว่าฮยอนอินไม่กลับคอนโด ท่านเป็นห่วงมากเลยรู้ไหม”

            “เอ่อ...หรอคะ”  พ่อเนี่ยนะจะเป็นห่วงฉัน ไม่มีทางหรอก U_U;

            “แล้วพี่จุนเจมาที่นี่ได้ไงคะ”  ฉันถาม เพราะพี่เขาคงไม่ได้พักอยู่ที่นี่แน่เพราะฉันไม่เคยเห็นเลย

            “พี่มารับฮยอนอินไปเรียนค่ะ และวันต่อๆ ไปก็จะเป็นหน้าที่ของพี่ที่จะมารับและส่งฮยอนอินกลับบ้าน” 

            “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉัน...”

            “พี่เต็มใจค่ะ ^^”  พี่จุนเจส่งยิ้มละลายใจมาให้ เอ่อ...รู้สึกแปลกกับพี่คนนี้จริงๆ เลย พ่อฉันรู้ไหมเนี่ยว่าพี่จุนเจมาตามจีบฉันแบบนี้ -///-

            “เอาล่ะ พี่ว่าฮยอนอินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ เดี๋ยวสายนะคะ”  พี่จุนเจพาฉันมาส่งที่ประตูลิฟต์

            “พี่จุนเจคะ...”

            “พี่จะรออยู่ที่ลอบบี้นะ”  พี่จุนเจพูดแทรกก่อนที่ฉันจะได้พูด แล้วกดปิดลิฟต์ให้เสร็จสรรพ หรือพ่อเป็นคนส่งพี่จุนเจมาคุมความประพฤติฉันเนี่ย =_=?

            ฉันถูกพามาส่งถึงหน้าคณะจนเพื่อนต่างก็พากันมองเป็นตาเดียวกับความหรูหราของเฟอรารี่สีดำเงาวับที่ฉันนั่งมา ดีนะเนี่ยที่ไม่เปิดประทุนมาด้วย คนที่นี่ยิ่งอิจฉาในความรวยจนไม่มีใครอยากจะคบกับฉันอยู่แล้ว =_=;;

            “ขอบคุณมากค่ะ”  ฉันหันไปบอกพี่จุนเจก่อนจะเปิดประตู แต่ยังไม่ทันที่จะก้าวเท้าออกไป พี่จุนเจก็เรียกฉันไว้

            “เดี๋ยวค่ะฮยอนอิน”

            “คะ?”  ฉันหันกลับไปหาพี่จุนเจ

            “นี่เบอร์พี่ เลิกเรียนแล้วโทรมานะคะ พี่จะมาถึงภายใน 10 นาที ^^” พี่จุนเจพูดพร้อมกับยื่นนามบัตรมาให้ฉัน ฉันได้แต่ยิ้มให้แทนคำตอบเพราะฉันมั่นใจมากว่าจะไม่โทรไปแน่ -_-!

            ฉันเดินเข้ามาในห้องเรียนก็เจอกับยูรีที่นั่งรออยู่แล้ว ฉันยิ้มทักทายยูรีในระยะไกลแต่ขณะที่ฉันกำลังจะเดินไปหายูรี ฉันก็ถูกคน 3 คนยืนขวางทางไว้

            “ฮยอนอิน เธอคิดว่าตัวเองดูดีนักรึไงถึงได้อ่อยผู้ชายไปทั่วแบบนี้”  ชเวซอนบียืนกอดอกมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างประเมินค่า

            “ฉันก็ไม่ได้ว่าตัวเองดูดีอะไรมากมาย...แต่ก็พอตัวน่ะนะ ^_^”  ฉันยิ้มหวานให้ซอนบี ยัยคนนี้มักจะตามมาราวีฉันบ่อยๆ เพราะใครน่ะหรอ?...เพราะไอ้กีอุนยังไงล่ะ -_-;;

            “รู้สึกดีมากไหมที่ทำให้กีอุนไปนอนรอเธอที่หน้าบ้านทั้งคืนแบบนั้น!!”  ซอนบีเริ่มขึ้นเสียง เพื่อนร่วมห้องที่รอฟังบรรยายหยุดพูดคุยและหันมาสนใจมวยคู่เอกของวันนี้อย่างตื่นเต้น

            “ฉันไม่ใด้ให้นายนั่นไปนอนรอนี่” 

            “นี่เธอจะบอกฉันว่าผู้ชายไปเองงั้นสิ!!”

            “เข้าใจแล้วก็ดี หลีกทางได้แล้วฉันจะขึ้นไปนั่งที่”  ฉันบอกแล้วเอี้ยวตัวไปอีกทาง แต่ก็โดนเพื่อนที่มากับยัยซอนบีขวางเอาไว้

            “ถ้าผู้หญิงมันไม่อ่อย ผู้ชายจะไปเองได้ยังไง”  ซอนบียังคงพ่นควันพิษต่อไป

            “ถ้าเธอจะมาบอกให้ฉันเลิกยุ่งกับกีอุนล่ะก็ ฉันว่าเธอบอกผิดคนแล้วล่ะ เธอควรไปบอกฮันกีอุนสุดที่รักของเธอมากกว่าว่าอย่าเอาหน้ามาให้ฉันเห็นอีก!!”  ฉันเริ่มขึ้นเสียงบ้าง

            “กีอุนของเธอมันตามตื้อฮยอนอินเองอันนี้ฉันว่าเธอน่าจะรู้ดีนะ”  ยูรีเดินมาสมทบอีกคน

            “คิมยูรี!!!”  ยัยซอนบีถลึงตาใส่ยูรีอย่างเอาเรื่อง ส่วนยูรีก็ดูจะไม่ยอมเหมือนกัน

            “ทำไม!! อยากมีเรื่องหรอ!!”  ยูรีพับแขนเสื้อเตรียมพร้อม แต่ก็ถูกขัดไว้โดยอาจารย์ที่จะเข้ามาบรรยาย ศึกครั้งนี้จึงจบลงแบบไม่มีใครเสื้อเลือดเสียเนื้อในวันนี้ ขอย้ำว่า ‘ในวันนี้’ =_=

           

            ทุกวันหลังเลิกเรียนฉันมักจะรีบไปที่หอของวิลล่าทันทีโดยไม่คิดจะโทรหาพี่จุนเจ =_= เพราะฉันอยากจะเจอกับโยซอบ >///< ถึงแม้บางวันจะไม่เจอ แต่วันนี้โชคดีมากที่บีสท์ไม่มีงานเลยอยู่กันครบ ^^

            “อร่อยมากเลยขวัญ”  วิลล่าพูดเมื่อลองชิมอาหารที่ฉันเอามาให้เพื่อเป็นการขอบคุณที่ให้ฉันมาค้างในวันนั้น จริงๆ แล้วฉันหาข้ออ้างที่จะมาหอนี้ต่างหาก ฮุฮุฮุ ^.,^

            “น่าจะมีเครื่องดื่มหน่อยนะเนี่ย”  ดงอุนพูดขึ้น และดูเหมือนทุกคนจะเห็นด้วยอีกนะ

            ถ้าฉันรู้ว่าบีสท์กับวงของวิลล่าชอบมากินข้าวเย็นด้วยกันแบบนี้ ฉันคงมาบ่อยๆ แล้วล่ะ เสียงดายเพิ่งจะรู้วันนี้เอง U_U

            “โทรบอกโยซอบสิ มันยังมาไม่ถึงนี่”  ดูจุนเสนอ ดงอุนจึงโทรไปหาโยซอบแต่เสียงริงโทนกลับดังอยู่ที่หน้าห้อง

            “อะไรดงอุน โทรมาทำไม?”  โยซอบเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับโทรศัพท์ที่ดังอยู่ในมือ

            “อ้าว ว่าจะฝากพี่ซื้อเครื่องดื่มสักหน่อยน่ะครับ”  ดงอุนพูดพร้อมกับกดวางสาย

            “เออๆ เอาอะไรบ้างล่ะ”  โยซอบทำท่าเซ็งๆ แต่ก็รอรับออร์เดอร์โดยดี

            หลังจากที่ทุกคนสั่งออร์เดอร์เสร็จ โยซอบก็เดินออกไปจากห้อง ได้การล่ะ!!

            “พี่โยซอบ ขวัญไปด้วยค่ะ >O<”  ฉันร้องแล้วรีบวิ่งออกไปเลย ได้ยินเสียงวิลล่าดังตามมา แต่ฉันไม่หันหลังกลับหรอกนะ >.<

            “อ้าว มาด้วยหรอเนี่ย”  โยซอบหันมามองฉันขณะยืนรอลิฟต์

            “แฮ่ๆ ^^;”  ฉันยิ้มแหยๆ ให้แทนคำตอบ

            “ช่วงนี้มาบ่อยนะ”  โยซอบชวนฉันคุยด้วยล่ะ >///<

            “อ๋อ ขวัญไม่ค่อยมีเพื่อนน่ะค่ะ จะมีก็แต่วิลล่านี่แหละ ^///^”  ฉันตอบ แต่ในใจมันตะโกนตอบไปว่า ‘ฉันมาหาพี่นั่นแหละ’ ^O^

            ตั้งแต่ฉันมาที่หอนี้บ่อยๆ โยซอบก็คุยกับฉันมากขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะเลยล่ะ พอมีอะไรที่โยซอบต้องทำคนเดียวเช่นเทขยะหรือว่าซื้อของฉันก็มักจะอาสามาเป็นเพื่อนตลอด ฉันหวังว่าแบบนี้คงทำให้โยซอบหวั่นไหวขึ้นมาได้บ้างนะ ^///^

            โยซอบพาฉันเดินมาซื้อของที่ร้านขายของใกล้ๆ กับคอนโด และระหว่างที่เราเดินกลับมา รถคันหนึ่งก็แล่นมาด้วยความเร็วและเหยียบน้ำที่ขังอยู่ในแอ่งข้างทางกระเด็นมาเต็มๆ ตัวฉันกับโยซอบ -_-;

            ซ่า!!

            เพล้ง!!

            ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยเผลอยกมือขึ้นมาบังโคลนที่สาดมา จนลืมไปว่าถือถุงเครื่องดื่มอยู่ มันเลย...แตกหมด -_-;

            “อุ้ย! ขอโทษค่ะ”  ฉันรีบก้มลงไปจัดการกับเศษขวดที่แตกกระจายอยู่บนพื้น โยซอบเลยรีบก้มลงมาห้ามฉันไว้

            “อย่า เดี๋ยวมันบาดเอา”  โยซอบจับข้อมือฉันไว้ แล้วพาฉันเดินออกมาจากจุดที่แก้วแตกอย่างระมัดระวัง โห...โยซอบ แสนดีอะไรอย่างนี้ +O+

            “ไม่บาดใช่ไหม”  โยซอบถามฉัน และสงสัยเพิ่งจะรู้ตัวว่าจับมือฉันอยู่ เขาเลยรีบปล่อยมือฉันทันที

            “ขอโทษครับ”  โยซอบพูดอย่างสุภาพ แต่ฉันยังไม่อยากให้เขาปล่อยเลย >O<!

            “ไม่เป็นไรค่ะ ^^”  ฉันพูดพร้อมกับจับมือของโยซอบขึ้นมากุมไว้แทน

            “เฮ้ย! น้องทำไรเนี่ย!!”  โยซอบร้องอย่างตกใจ

            “พี่คะ ฉันรู้ว่ามันดูจะน่ากลัวเกินไปเวลาที่ฉันพยายามอยู่ใกล้ๆ พี่ และพี่ก็คงจะรู้ว่าที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพราะว่าฉันชอบพี่มาก แต่พี่อย่าเพิ่งตอบฉันตอนนี้ก็ได้ ฉันแค่อยากบอกพี่เอาไว้และให้พี่ลองมองฉันบ้าง...เท่านั้นเอง”

            ตุบ!

            อยู่ๆ ก็มีอะไรหนักๆ ตกลงบนพื้นใกล้ๆ กับบริเวณที่ฉันกับโยซอบยืนอยู่ ฉันกับโยซอบหันไปมองทางต้นเสียงเกือบจะพร้อมกัน พี่เฝ้าฝันยืนมองพวกเราอยู่และมีหนังสือปกหนาๆ ประมาณ 2-3 เล่มกองเกลื่อนอยู่บนพื้น

            พี่เฝ้าฝัน...ได้ยินเมื่อกี๊หรอ O_O?

            “เฝ้าฝัน!!”  โยซอบดึงมือกลับไปแล้ววิ่งตามพี่เฝ้าฝันเข้าไปในลิฟต์ ทิ้งให้ฉันยืนอึ้งอยู่กับกองหนังสือนั้นคนเดียว...

            ทำไมฉันถึงรู้สึกผิดแบบนี้นะ...พี่เฝ้าฝันดีกับฉันทุกๆ อย่าง และใจดียอมให้ฉันไปกับโยซอบ 2 ต่อ 2 ตลอดระยะเวลา 1 อาทิตย์กว่าๆ ที่ฉันมาที่นี่เพราะความไว้ใจ แต่ฉันกลับทำลายความไว้ใจนั้นแบบหน้าด้านๆ แววตาที่พี่เขามองฉันกับโยซอบเมื่อกี๊มันไม่ใช่แบบที่ฉันเคยเห็นมาก่อนเลย...ฉันเลวมากเลยใช่ไหมที่ทำให้คนที่รักกันขนาดนั้นต้องเข้าใจผิด?

            ฉันค่อยๆ เดินไปเก็บหนังสือที่กองอยู่บนพื้นขึ้นมา ในระหว่างนั้นก็มีเสียงเอะอะโวยวายดังลั่นลอบบี้ของคอนโด เสียงโวยวายนั้นมาหยุดอยู่ที่ฉัน ฉันค่อยๆ หันไปทางต้นเสียงพร้อมกับที่รู้สึกชาวาบขึ้นมาที่ใบหน้าด้านซ้ายของตัวเองแบบไม่ทันตั้งตัว

            เพี๊ยะ!!!

            เสียงนี้ดังก้องอยู่ในหูของฉันจนฉันไม่สามารถได้ยินอะไรอีก...ฉันค่อยๆ หันไปมองเจ้าของฝ่ามือนั้นช้าๆ

            ...วิลล่า!!

            วิลล่ามองฉันด้วยแววตาที่โกรธจัด พร้อมกับหายใจหอบกำหมัดแน่น ใจฉันเต้นรัวขึ้นมาทันทีที่เห็นปฏิกิริยาของวิลล่าเป็นแบบนี้ และเหมือนมีก้อนอะไรสักอย่างขึ้นมาจุกอยู่ที่คอของฉันทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก!!

            “ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอย่าคิดจะแย่งพี่โยซอบทำไมแกไม่ฟังฉันบ้าง!! กว่าพวกเขาจะมารักกันได้แกคิดว่ามันง่ายนักหรอ!!”  วิลล่าตะโกนลั่นลอบบี้

            “เฮ้ย!! ใจเย็น!!”  พี่ณัชที่ตามมาติดๆ เข้ามาแยกวิลล่าออกให้ห่างจากฉัน ส่วนพี่เภตรา ดูจุนและดงอุนที่ตามมาพร้อมๆ กันยังไม่ได้พูดอะไร

            “ฉัน...ฉันไม่นึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้...”  ฉันพูดออกไปพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มร่วงลงมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ

            “ไม่นึกว่าจะเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้งั้นหรอ!! คุณหนูอย่างแกคงคิดได้แค่นี้แหละ นึกอยากได้ก็ต้องได้! นึกอยากแย่งก็ต้องแย่ง! แกคิดได้แค่นี้เองหรอซอฮยอนอิน!!!”  วิลล่าพูดชื่อที่ฉันขอร้องไม่ให้เรียกออกมาดังลั่น

            “วิลล่า…”  ฉันเรียกชื่อเพื่อนออกมาเบาๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้เขาคงไม่เห็นฉันเป็นเพื่อนแล้วก็ตาม

 

 

 

 

 

**********************************************

หลายคนถึงกับร้อง "อ้าว!! ทำไมทำงี้อ่ะ?"

แต่อย่าเพิ่งเกลียดของขวัญเลยนะคะรีดเดอร์ T^T

ฝากติดตามต่อด้วยนะคะ

:: ช่วงนี้ไรเตอร์กำลังอยู่ในช่วงสอบปลายภาค เลยห่างๆ หายๆ ไปบ้าง ต้องขอโทษด้วยนะคะ
    แต่จะพยายามอัพให้บ่อยที่สุดค่ะ ^O^

**********************************************