[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร
8.9
เขียนโดย Kreota
วันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 00.14 น.
87 ตอน
86 วิจารณ์
113.67K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
3) [Episode 1 :: Leader Lover] # Chapter 3
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความEpisode 1 Leader Lover
:: Chapter 3 ::
ฉันถลึงตาใส่ดูจุนระหว่างที่โดนพลังช้างสารจากแฟนคลับกระแทกเข้าที่หลังเป็นระยะๆ หนอยแน่ะ!! ฉันอุตส่าห์ช่วยคุ้มกันให้รอดพ้นจากการถูกรุมจิกกิน ตอบแทนฉันด้วยการมองหน้าอกฉันเนี่ยนะ ไอ้หื่นกาม >///<!!
“ทำไมเธอใส่เสื้อคอกว้างจัง ^^” ดูจุนกระซิบเป็นภาษาเกาหลีตอนที่ฉันถูกผลักเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับรอยยิ้มโรคจิตที่ฉันไม่คิดอยากจะเห็น เห็นไหมล่ะพ่อแม่พี่น้องชาวแม้ว มองหน้าอกฉันจริงๆ ด้วย คิดเองเออเองซะที่ไหน! ทีซื้อหวยทำไมไม่ถูกบ้างนะ >_<//
“โรคจิตเอ้ย!!” ฉันสบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย จะเอามีมาปิดก็ไม่ได้เพราะข้างนึงก็จับกับณัช ส่วนอีกข้างก็จับกับวิลล่า -_-!
“หึหึ...” ดูจุนหัวเราะโรคจิตแบบร้ายกาจสุดๆ ดงอุนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ที่คงจะสังเกตเห็นอาการผิดปกติของดูจุนก็หันมามองตามอย่างสนใจ เขามองฉันแล้วทำตาโตด้วยอ่า TOT! อ๊ากส์ ไอ้พวกเน้!!! >///<
“ย่า!!” ดูจุนอุทานออกมาแบบที่เกาหลีเขาพูดกันท่ามกลางเสียงของบรรดาแฟนๆ ที่ตั้งอกตั้งใจกรี๊ดกระแทกหูฉัน =_=!
“ขอโทษคร้าบ ^^;” ดงอุนยิ้มแหยๆ ให้ดูจุน หลังจากละสายตาจาก (หน้าอก) ฉันไปแล้ว -///-!!
“หันไปเลย!” ดูจุนออกคำสั่ง ดงอุนก็ทำตามโดยดี
“เฮ้อ...” ดูจุนถอนหายใจยาวๆ จะถอนหายจงหายใจทำไมล่ะยะ! เพราะนายไม่ใช่หรอที่ทำให้มักเน่จอมหื่นกามของนายมองหน้าอกฉันน่ะ!! -*-
ดูจุนไม่คุยอะไรกับฉันอีก แต่เขาถอดเสื้อแขนยาวสีดำที่ใส่อยู่มาพาดที่หลังให้ แล้วเอาแขนทั้งสองข้างมามัดไว้ข้างหน้าบริเวณหน้าอกของฉัน พอแฟนคลับเห็นแบบนั้นก็กรี๊ดกันยกใหญ่ แต่ยังดีที่แฟนคลับวันนี้มารยาทดี ไม่งั้นคงมีการแย่งชิงเสื้อดูจุนกันเกิดขึ้นแน่ๆ =_=;;
“Thank you.” ฉันพูดขณะก้มมองเสื้อแขนยาวที่มัดอยู่ที่คอ ///-///;
“ไม่เป็นไร” ดูจุนยังคงพูดภาษาเกาหลีกับฉัน แต่คราวนี้เป็นครั้งแรกที่เขาคุยกับฉันโดยไม่มองหน้า ฉันเลยเดินต่อไปโดยไม่พูดอะไร
เมื่อเราเดินมาถึง ประตูรถตู้ก็เปิดออก บีสท์รีบวิ่งขึ้นไปบนรถทันที พร้อมๆ กับแฟนคลับที่เริ่มกรูเข้ามาเบียดพวกฉันแรงขึ้น
“เอ้อเดี๋ยว! ฉันร้องขึ้นก่อนที่ประตูรถจะปิด ทำให้ดูจุนชะงักมือที่กำลังจะปิดประตู
“นี่ล่ะ” ฉันชี้แขนเสื้อที่มัดอยู่รอบคอ
“แล้วค่อยคืนเย็นนี้แล้วกัน” ดูจุนพูด (ภาษาเกาหลี) ก็ปิดประตูทันที ถ้าเกิดฉันฟังภาษาเกาหลีไม่รู้เรื่องจริงๆ ฉันคงคิดว่านายให้ฉันเลยนะเนี่ย แต่เสื้อนี่ยี่ห้อแพงเหมือนกันนะ -///-
“ไปเหอะ” ณัชเสนอระหว่างที่แฟนคลับกำลังวิ่งตามรถไป
“อื้ม” ฉันรับคำแล้วเดินเข้าตึก
“แหมๆ เมื่อกี๊เห็นนะ ลีดเดอร์กับดูจุนแอบหวานกันด้วย >///<” ยัยวิลล่าเดินมากระแซะไหล่แซวๆ
“หวานอะไรของเธอ -///-“
“ทำไมลีดเดอร์ต้องหน้าแดงด้วยล่ะ”
“อากาศมันร้อน” ฉันพูดแล้วรีบเลี้ยวเข้าห้องน้ำ
“เฮ้อ...” ฉันพ่นลมหายใจออกยาวๆ เมื่อปิดประตูห้องน้ำ ฉันเผลอหยิบแขนเสื้อขึ้นมาดู กลิ่นน้ำหอมของดูจุนยังติดอยู่เลย...ทำไมฉันต้องใจเต้นแปลกๆ แบบนี้ด้วยเนี่ย อย่าบอกนะว่าหวั่นไหวกับนายดูจุนนั่นน่ะ เป็นไปไม่ได้หรอกน่า คงจะแค่เผลใผลไปชั่วขณะนั่นแหละ เดี๋ยวเขาก็กลับเกาหลีแล้ว -///-!
“ทำใจได้แล้วก็กลับมาเถอะ” เฝ้าฝันที่ยืนกอดอกพิงอ่างล้างหน้าพูดขึ้นทันทีที่ฉันเปิดประตูออกไป
“แกหมายความว่าไงน่ะฝัน” ฉันถามแล้วเดินไปล้างมือ ที่จริงฉันไม่ได้ทำธุระอะไรหรอก แต่ล้างมือเพราะฉันไม่กล้ามองหน้าเฝ้าฝันตรงๆ ต่างหาก...แล้วทำไมฉันต้องหลบหน้าเฝ้าฝันด้วยล่ะ =_=
“ฉันบอกให้แก...กลับมา” เฝ้าฝันหันหน้ามาพูดกับฉันผ่านกระจกบานใหญ่ของห้องน้ำ
“ไม่ว่าตอนนี้แกล่องลอยไปถึงไหนฉันอยากให้แกกลับมา ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ความหวั่นไหวหรืออะไรก็ตาม ฉันอยากให้แกหยุดตอนนี้...ก่อนที่มันจะสายเกินไป” เฝ้าฝันพูดโดยไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้พูด แต่ไม่รู้ทำไม คำพูดของเฝ้าฝันทุกคำมันทำให้ฉันพูดไม่ออก คำพูดที่ฉันจะเถียงออกไปแต่ละคำ มันจุกค้างอยู่ที่คอ...
“พวกเขาเป็นใคร แล้วเราเป็นใคร...ฉันอยากให้แกคิด”
“แต่มันแค่ไม่กี่วันเองนะที่ได้เจอกับพวกนั้น ตอนนี้ฉันคงเป็นเหมือนแฟนคลับข้างนอกนั่นแหละ ที่วันนึงไปเจอกับศิลปินดังๆ แล้ว...”
“แต่ฉันคิดว่ามันไม่เหมือนกับแฟนคลับพวกนั้น!!” เฝ้าฝันพูดแทรกทั้งที่ฉันยังพูดไม่จบประโยค “ตอนนี้เธอคิดไปไกลมากกว่านั้นแล้ว รู้ตัวรึเปล่า...กลับมาเถอะ”
เฝ้าฝํนพูดจบก็เดินออกไป ทิ้งฉันไว้กับความสับสนวุ่นวายใจ...จากความรู้สึกอุ่นและร้อนวูบวาบในใจเมื่อก่อนหน้านี้ มันกลายเป็นสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนโดนกรีดแทง ยิ่งคิดมันก็ยิ่งกรีดลึกลงไป จนฉันคิดว่า ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป...คงทนพิษบาดแผลไม่ไหวแน่
[Yoon Du Jun : Talk]
“นี่ไงๆ แฝดเราขึ้นแสดงแล้ว” โยซอบเอียงหูฟังเสียงดนตรีที่คุ้นหูแต่ถูกปรับคีย์ให้สูงกว่าที่ดังมาจากเวทีโปรโมทซิงเกิลใหม่ของเรา
“เสียงดีเหมือนกันนะเนี่ย” ดงอุนออกความเห็นเมื่อมีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งร้องขึ้น
“ออกไปดูหน่อยไหม” ผมเสนอก่อนจะเดินออกจากห้องพัก ผมก็อยากจะเจอมานานแล้ว วงที่เขาพูดถึงว่าเป็นฝาแฝดของบีสท์ วงที่เขาบอกว่าแสดงสดได้ดีเยี่ยม...‘Beast Girl Band’
“ไปไหนกันเนี่ย?” คุณมินนา ทีมงานที่ดูแลพวกเราถามทันทีที่เห็นพวกเราเปิดประตูออกมา
“จะออกไปดูฝาแฝดครับ ^^” โยซอบตอบ
“อยากลองขึ้นแจมดูสักครั้งจริงๆ จะเก่งอย่างที่เขาพูดกันรึเปล่า” จุนฮยองพึมพำ
“งั้นลองไหมล่ะ” คุณมินนายิ้มแบบเจ้าเล่ห์ๆ พี่คนนี้มักจะยิ้มแบบนี้เสมอเวลาที่กำลังจะพาพวกเราทำอะไรแผลงๆ แต่คราวนี้มันน่าสนุกดีนะผมว่า
“ได้หรอครับ?” ดงอุนถามอย่างตื่นเต้น
“ได้สิ ถ้าพวกนายต้องการ”
“เย้!” ดงอุนกับโยซอบกระโดดโลดเต้นยังกะเด็ก -_-;
พอแอบไปกระซิบบอกทีมงานและพี่เลี้ยงที่มากับวงคู่แฝดของ Beast ทุกคนก็ถึงกับตกใจกันไปตามๆ กัน โดยเฉพาะพี่เลี้ยงที่มากับวง Beast Girl ที่ดูเหมือนจะไม่นึกไม่ฝันถึงเหตุการณ์นี้มาก่อนเลย
“เอ่อ...จะดีหรอคะมินนา” พี่เลี้ยงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูหวั่นๆ แต่เขาพูดเกาหลีคล่องดีนะ
“ลองดูเถอะนะมะนาว...น้าาา...” คุณมินนาอ้อนวอน คนอะไรชื่อเรียกย๊ากยาก =_=
“เฮ้อ...อื้มๆ ถ้างานโปรโมทซิงเกิลล่มก็อย่ามาโทษพวกเราแล้วกัน” คุณมะนาวพูดออกมาในที่สุด
“ขอบคุณมากครับ” ผมพูดพร้อมกับโค้งตัวลงนิดหน่อย ก่อนจะหยิบไมล์ขึ้นมาคนละอันแล้ววิ่งขึ้นไปบนเวที สาวๆ ทั้ง 6 คนกำลังเต้นท่าของพวกผม แบบว่าเป๊ะมากอ่ะ ยังกะมาซ้อมอยู่กับพวกผมเลย พวกผมแยกไปยืนตามตำแหน่งของตัวเองแล้วเต้นไปพร้อมๆ กับสาวๆ แต่มีบางท่าที่ผมเต้นนอกเหนือจากที่มีในเพลง เพราะว่าผู้หญิงที่เต้นตรงตำแหน่งของผมเนี่ยน่ารักใช้ได้ เลยอยากสัมผัสนิดนึง ฮุฮุฮุ ^.,^
พอจบเพลง ก็มีการแนะนำตัวทีละคน ถึงพวกเขาจะแนะนำตัวเป็นภาษาไทย แต่ผมก็พอจับใจความได้ว่าคนที่เต้นตำแหน่งของผมชื่อ...ชื่ออะไรนะ ‘เภตรา’ ประมาณนี้ ชื่อคนนี้ยิ่งเรียกยากแฮะ ทำไมคนไทยตั้งชื่อเรียกยากจัง -_-!
ผมยอมรับนะว่าพวกสาวๆ เขาเก่งจริงๆ พวกผมที่เป็นผู้ชายร้องสดเต้นสดแค่เพลงเดียวก็เริ่มเหนื่อยแล้ว แต่พวกเขาเป็นผู้หญิงยังสามารถทำได้ผมถือว่ายอดเยี่ยมมาก (สาวๆ น่ารักกันทุกคนเลยด้วย ^O^ : ลีดเดอร์จอมเพลย์บอยรู้สึกครึกครื้นในหัวใจเมื่อได้อยู่ใกล้สาวๆ =_=;;)
พอพวกเราเลิกงาน คุณมินนาก็ชวนไปเปิดหูเปิดตายามดึกที่ผับใกล้ๆ กับโรงแรมที่พวกเราพัก เพราะคุณมินนาบอกว่าที่นั่นมีคนอยู่เยอะคงไม่มีใครสนใจ พวกเราเลยตกลงไปกันและพยายามหลบมุมฟังเพลงแล้วก็เต้นกันเฉพาะในกลุ่ม แต่อยู่ๆ ก็มีใครคนหนึ่งเต้นอยู่กลางฟลอร์จนคนอื่นๆ ต้องถอยให้ หน้าตาน่ารักแบบนี้มันคุ้นๆ นะ เคยเห็นที่ไหนน๊า?
“นั่นใช่เมมเบอร์วงคู่แฝดเรารึเปล่า” ดงอุนทักขึ้นมาคนแรก ทำให้ผมเริ่มนึกถึงหน้าของสมาชิกวง Beast Girl Band คนหนึ่งขึ้นมาได้
“ใช่คนที่เต้นตำแหน่งแกรึเปล่าดงอุน” กีกวังถาม
“เอ้อใช่! หึ! เจอตัวเป็นๆ แล้ว” ดงอุนยิ้มมุมปากอย่างนึกสนุก สาวน้อยคนนี้คงจะมีอะไรสักอย่างที่ทำดงอุนสนใจขนาดนี้ แต่แทนที่ผมจะสนใจสาวน้อยที่วาดลวดลายอยู่บนฟลอร์ ผมกลับมองหาลีดเดอร์ของวงคู่แฝดแทน
ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่ามีอะไรถึงทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ แบบนี้ เป็นคนแรกที่มองผมด้วยสายตาแบบนั้น เป็นคนแรกที่ผมต้องเป็นคนยิ้มให้เธอก่อน (อันนี้น่าเจ็บใจมาก -_-*) และก็เป็นคนแรกที่ทำให้ผมอยากเจอเธอมากขนาดนี้...
“อ้าวดงอุน! ไปไหนน่ะ!!” คุณมินนาร้องเรียกแต่ไม่ทัน เพราะดงอุนเดินจ้ำๆ ไปถึงกลางฟลอร์เรียบร้อยแล้ว ถึงจะใส่หมวกปิดหน้ายังไง ถ้าไปอยู่ในที่ที่เป็นเป้าสายตาแบบนั้นต้องมีคนจำได้แน่
“ไปตามดงอุนกลับมาเถอะ” จุนฮยองเสนอ
“นั่นสิ” คุณมินนาสนับสนุน แต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้ไปตาม ก็เกิดเรื่องซะก่อน -_-;;
“เฮ้ย! มากไปแล้วนะ! ถอยออกจากวิลล่าเดี๋ยวนี้!” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอกว่าเขาพูดอะไรเพราะเขาพูดภาษาไทย แต่ผมเห็นเขาผลักดงอุนออกจากสาวน้อย Beast Girl Band จนหมวกที่ใส่อยู่หล่นลงกับพื้น เอาแล้วไง อีเว้นท์เข้า -_-!!
เกิดเสียงกรี๊ดขึ้นมาตามคาด คนที่ยืนมองเหตุการณ์เมื่อกี๊อยู่ก็เลยวิ่งเข้าไปเพราะจำได้ทันทีว่าเป็นซนดงอุน นักร้องเกาหลีวง BEAST พวกผมกีรีบวิ่งไปที่ฟลอร์เหมือนกัน แต่ช้ากว่าผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่วิ่งเข้าไปล้อมตัวดงอุนไว้เพื่อบังเฟรมกล้องให้
“พวกคุณมาได้ยังไง” คุณมะนาวรีบรั้งพวกผมไว้ก่อนที่จะวิ่งไปถึงกลางฟลอร์
“คุณมินนาพามาครับ” ผมตอบ ตอนนี้ดงอุนถูกพาออกมาจากฟลอร์แล้ว
“ตามฉันมาทางนี้ค่ะ” คุณมะนาวพาเราวิ่งหลบฝูงชนที่กำลังสนใจดงอุนอยู่มาทางด้านหลังของผับ
“วิลล่า พาพวกเขาไปทางหนีไฟก่อน ทางนั้นจะใกล้โรงรถกว่า” คุณมะนาวตะโกนเสียงแข่งกับแฟนคลับเมื่อวิ่งมาเจอกันกับดงอุนและสาวน้อย Beast Girl ที่มุมๆ หนึ่งของผับ
“ค่ะ” สาวน้อย Beast Girl รับคำ เอ้ย! เมื่อกี๊คุณมะนาวพูดภาษาเกาหลีนี่นา ทีแรกผมคิดว่าพูดเพราะอยากให้พวกผมเข้าใจด้วยจะได้วิ่งไปที่เดียวกัน แต่สาวน้อยคนนั้นกลับรับคำเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ฟังเกาหลีออกแล้วทำไมตอนนั้นต้องใช้ล่ามล่ะ ผมงงนะเนี่ย =_=?
“ไปเร็วดูจุน!!” จุนฮยองร้องบอก ผมเลยเก็บความสงสัยเอาไว้ก่อน แล้ววิ่งตามคนอื่นไป
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวๆ แล้วฮยอนซึงไปไหน” โยซอบร้องขึ้นแล้วมองไปรอบๆ เออใช่! ฮอยนซึงบอกว่าจะมาเข้าห้องน้ำนี่นา ซวยล่ะ!!
“ทำไงล่ะครับ” ดงอุนร้องถามผม
“วิ่งไปทางหนีไฟก่อน แล้วค่อยว่ากันทีหลัง” ผมบอก เพราะถ้าตามหากันตอนนี้อาจจะไม่ใช่แค่ฮยอนซึงคนเดียวที่จะหายไป
เราทุกคนวิ่งตรงไปที่ทางหนีไฟ แต่พอไปถึงที่นั่นก็ดันไปเจอกับกลุ่มคนอีกกลุ่มที่ใหญ่พอๆ กับที่วิ่งตามพวกเรามา เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย -_-!!
“อ้าว!! ล็อคอ่ะ” วิลล่า (เพิ่งจะจำได้น่ะครับ =_=) สบถหลังจากที่หมุนลูกบิดดู ถึงผมจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่ผมก็พอจะเดาออกว่ามันคงล็อคอยู่
“ประตูล็อคค่ะ” คุณมะนาวแปลให้ฟัง นั่นไงล่ะผิดซะที่ไหน -_-;
“แล้วคุณมินนาไปไหนครับ” ผมถามคุณมะนาวเพราะเห็นวิ่งแยกออกไปตอนที่ชุลมันกัน
“ออกไปเตรียมรถรอน่ะค่ะ” คุณมะนาวบอก
“ฮัลโหลลีดเดอร์!...แล้วมันจะเปิดได้ยังไงล่ะมันล็อคอยู่เนี่ย!!...ฮัลโหลๆ” วิลล่ารับโทรศัพท์อย่างหัวเสีย เพราะตอนนี้พวกเขายืนขวางแฟนคลับให้พวกผมอยู่ เฮ้อ...ผมไม่ได้อยากให้สาวน้อยแบบบางมาทำอะไรแบบนี้ให้ผมเลย รู้สึกแย่นะเนี่ย =_=;
“ลีดเดอร์บอกว่าถ้าประตูหนีไฟเปิด ให้รีบเข้าไปเลย” วิลล่าบอก อันนี้ผมก็ฟังไม่รู้เรื่องเหมือนกัน แค่ได้ยินคำว่า ‘ลีดเดอร์’ ใจผมก็เต้นตุ้มๆ ต่อมๆ แปลกๆ แล้ว
เรายืนกลุ้มหลบมุมกล้องอยู่หน้าประตูหนีไฟได้สักพัก เสียงปลดล็อคประตูก็ดังขึ้น
แกร็ก!
“พร้อมนะคะ” คุณมะนาวบอกเป็นภาษาเกาหลีเพื่อให้พวกผมเตรียมพร้อม และทันทีที่ประตูแง้มเปิด พวกเราก็รีบกรูกันเข้าไปข้างใน กว่าจะปิดประตูไว้ตามเดิมได้ก็เหนื่อยเอาการเพราะคนข้างนอกพยายามจะดันเข้ามาให้ได้ หนีบนิ้วใครบ้างรึเปล่านะ -_-;;
“ทำไมลีดเดอร์อยู่ในนี้ล่ะ อ้าว! ฮยอนซึง!!” วิลล่าทักเภตราที่ยืนหอบอยู่หน้าประตู ซึ่งฮยอนซึงที่พวกเรากำลังตามหาก็อยู่กับเธอด้วย
“แล้วทำไมพวกเขา?...” เภตราถามพร้อมกับพยักพเยิดมาที่พวกผม
“ก็อย่างที่เห็น พวกเขาหนีออกมาเที่ยวกัน แต่ดันมีคนจำได้เลยเกิดเรื่อง” คุณมะนาวอธิบายสั้นๆ เภตราก็พยักหน้ารับรู้
“ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้วุ่นวายกัน” ผมกล่าวคำขอโทษกับคุณมะนาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เพราะเป็นคนเดียวที่สื่อสารกับพวกผมได้
“ไม่เป็นไรค่ะ” คุณมะนาวตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่คนไทยชอบยิ้มกัน มันดูอบอุ่นดีนะ ^^
หลังจากที่คุณมะนาวคุยโทรศัพท์กับใครสักคนเสร็จ ก็มาแบ่งพวกเราเป็น 3 กลุ่ม โดยที่ผม ดงอุน เภตราแล้วก็วิลล่าอยู่กลุ่มเดียวกัน
แบ่งได้ถูกใจผมจริงๆ ครับคุณมะนาว ^_^ แต่เภตราน่ะสิ ร้องขึ้นทันทีที่ได้อยู่กลุ่มเดียวกับผม เป็นอะไรกับผมมากไหมเนี่ย คนอื่นเขาพากันปลื้มผมทั้งนั้นมีแต่เธอนี่แหละพิลึกคน -_-;
แผนเราก็คือจะแยกกันวิ่งไปขึ้นรถของแต่ละกลุ่มหลังจากที่รถตู้ของพวกเราขับออกไป ดูเหมือนมันจะเป็นแผนที่ง่ายมากและดูเหมือนจะสำเร็จได้ด้วยดี ถ้าไม่ติดที่ว่า...
“ยัยคนนั้นน่ะ จะพาดูจุนกับดงอุนของเราไปไหน หยุดนะ!!” เสียงแหลมๆ เล็กๆ ของแฟนคลับที่ไม่หลงกลดังตามมา และ
พลั่ก!!!
ส้นสูงประมาณคืบหนึ่งได้ลอยมากระแทกเข้ากับแขนข้างขวาของเภตราอย่างแรง ทำไมต้องทำกันขนาดนี้ด้วยเนี่ย -*-!
เธอชะงักฝีเท้าลงแป๊บนึง ผมเลยเข้าไปโอบเธอไว้แล้วพาเธอวิ่งต่อ ถ้าจะมีใครขว้างอะไรมาอีก ก็ขอให้มันโดนผมเถอะ!
“ไม่เป็นไรนะ” ผมถาม แต่เธอก็ไม่ตอบอะไรผม เธอเพียงแค่กดรีโมทปลดล็อครถแล้วชี้ไปที่รถคันหนึ่งให้ผมเข้าไปเท่านั้นเอง คุยกับผมหน่อยก็ได้นะ ฟังเกาหลีออกอยู่ไม่ใช่หรอ ทีเมื่อกี๊ที่คุณมะนาวแยกกลุ่มเป็นภาษาเกาหลียังฟังกันเข้าใจอยู่เลย =_=?
เภตราขับรถได้บู๊มาก หลบหลีกตามตรอกซอกซอยอย่างชำนาญ นี่ถ้ามีคนบอกผมว่าเธอเป็นนักแข่งรถผมก็เชื่อนะเนี่ย -_-
“พวกเธอฟังภาษาเกาหลีออกใช่ไหม?” ผมถามออกหลังจากที่เก็บความสงสัยเอาไว้ไม่อยู่ ผมแอบสังเกตเห็นดงอุนก็กำลังตั้งใจฟังคำตอบของเธออยู่เหมือนกัน เภตราชะงักไปแป๊บนึง ก่อนจะพูด
“I don’t understand. ...What did you say?”
“งั้นหรอ...ไม่เข้าใจจริงๆ สินะ...แบบนี้น่าจะเปิดสอนตัวต่อตัวแล้วล่ะมั้ง หึหึ” ผมพูดแล้วเอื้อมไปกุมมือเภตราที่จับเกียร์รถอยู่เพื่อลองใจ มือเธอนุ่มดีอ่ะ ^-^
เอี๊ยด!!!
เธอเหยียบเบรกจนมิดแล้วหันมาค้อนผม ผมนึกดีใจอยู่ข้างในเพราะผมคิดว่าเธอต้องด่าผมเป็นภาษาเกาหลีแน่ๆ ที่ทำอะไรรุ่มร่ามกับเธอแบบนี้ ปกติผู้หญิงไทยไม่ชอบให้คนแปลกหน้าจับมือถือแขนแบบนี้อยู่แล้วนี่ (ถ้าด่าเป็นภาษาไทย ถึงด่าเจ็บขนาดไหนผมก็ไม่รู้เรื่องถูกป่ะ? ^^)
“นั่นไงล่ะ ไหนว่าฟังไม่รู้เรื่องไง” ผมพูดแล้วหรี่ตามองเธอ แต่แล้วก็ต้องรู้สึกว่าตัวเองโง่มากที่รีบพูดเพราะการพูดดักคอเธอแบบนี้ มันทำให้เธอรู้ตัว
“ถึงแล้ว!!!” เธอกระแทกเสียงใส่ผมเป็นภาษาไทยตามเดิม แล้วเดินลงจากรถเข้าไปในโรงเรียนแห่งหนึ่ง โดยมีคุณมะนาวเดินออกมารับด้วยสีหน้าห่วงๆ ยิ่งรู้ว่าเภตราได้รับบาดเจ็บยิ่งห่วงมากกว่าเดิมอีก
ตอนที่คุณมะนาวพาเภตราไปโรงพยาบาลผมนึกอยากจะไปด้วย แต่ถ้าผมไปมันคงจะยิ่งยุ่งแน่ๆ ผมเลยอยู่เฉยๆ รอรถมารับตามที่คุณมะนาวบอก พอกลับมาถึงที่พัก คุณมินนาก็บอกว่ามีรายการทีวีไทยเชิญไปร่วมรายการ แล้วก็เชิญ Beast Girl Band ไปร่วมด้วย มันทำให้ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้งในรอบวัน และเย็นวันนี้แหละที่เราจะได้ซ้อมโชว์ด้วยกัน คิดไปแล้วก็รู้สึกสนุกขึ้นมาเลยแฮะ ^^
[Petra : Talk]
“ข่าวดีค่ะลีดเดอร์ ^^” วิลล่ารีบวิ่งมาเกาะแขนฉันเมื่อเดินเข้ามาในห้องซ้อมห้องประจำ
“อะไร? -_-”
“ให้ทายค่ะลีดเดอร์ ^O^”
“พี่นาบีให้เราพูดเกาหลีแล้ว” ณัชเดินเข้ามาบอกเพราะวิลล่ามัวแต่ลีลา ขอบใจมากณัช ฉันกำลังไม่มีอารมณ์ =_=
“โห! พี่ณัช ทำงี้ได้ไงอ่ะ ไม่สนุกเลย” วิลล่าทำหน้างอเดินกลับไปนั่งกินขนมอีกมุมหนึ่ง
“แกเป็นไรรึเปล่าเนี่ย ปวดแขนรึเปล่า -_-”
“เปล่าๆ แขนหายปวดแล้ว แค่รู้สึกไม่ค่อยสบายอ่ะ” ฉันตอบพลางเดินไปนั่งอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ของห้องซ้อม ตั้งแต่เข้ามาเนี่ย ยังไม่เห็นเฝ้าฝันเลยนะ
“ยัยฝันไปไหนอ่ะ” ฉันหันไปถามณัชที่นั่งกดโทรศัพท์เล่นอยู่
“ไปหาที่อ่านหนังสือมั้ง เห็นยกหนังสือเล่มเบ้อเร่อเดินออกไป”
“หรอ” ฉันพยักหน้ารับแล้วถอนหายใจออกยาวๆ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เฝ้าฝันพูด
“แล้วแกล่ะ ไม่อ่านบ้างหรอ ยามีตั้งหลายชนิด จำได้หมดแล้วรึไง” ฉันถามว่าที่เภสัชกรหญิงสุดห้าวที่ยังคงกดโทรศัพท์เล่นอย่างไม่สนใจจะเงยขึ้นมาคุยกับฉันดีๆ
“อ่านรอบเดียวก็จำได้แล้ว” ณัชตอบแบบสบายๆ จ้ะ! แม่คนอัจฉริยะ =_=;
พูดไปแล้วฉันก็มาขลุกอยู่แต่กับเพื่อนที่โรงเรียนคุงยูนี่จนแทบจะไม่มีเพื่อนที่คณะแล้ว ที่ไปเรียนทัน ส่งงานครบก็ด้วยลำแข้งล้วนๆ เลยนะเนี่ย -_-;; พอดีฉันเรียนคณะอักษรศาสตร์ที่มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งค่ะ ดูเหมือนฉันจะเรียนหนักมากแต่ทำไมฉันถึงมาทำอะไรบ้าบออยู่ตรงนี้ก็ไม่รู้นะ เพิ่งจะสงสัยในตัวเอง -_-?
“เมื่อไหร่จะมาเนี่ย รอนานแล้วนะ” ดอกหลิวบ่นแล้วเอนตัวลงนอนบนพื้น
“บีสท์จะมาซ้อมที่นี่หรอ” ฉันหันไปถามณัช นี่ฉันอยู่ในห้องน้ำเป็นชาติเลยหรือยังไงฉันถึงพลาดอะไรไปเยอะขนาดนี้ =_=
“อื้ม” ณัชยังคงตั้งใจเล่นโทรศัพท์ต่อไป สนใจฉันบ้างก็ได้นะณัช -_-!
“สวัสดีคร้าบบบ” โยซอบส่งเสียงอย่างสดใสขณะเดินเข้ามาในห้องซ้อม
“สวัสดีค่ะ ^O^” วิลล่าลุกขึ้นทักทายเป็นภาษาไทย พร้อมกับยกมือไหว้อย่างไทย ไหนว่าพี่นาบีให้พูดภาษาเกาหลีแล้วไง =_=?
“ซา...หวาด...ดีคลับ” บีสท์ยกมือไหว้ตอบพร้อมกับรับไหว้อย่างเก้ๆ กังๆ
“น่ารักจังเลย >O<//” วิลล่าดี๊ด๊าใหญ่
“ทำไมไม่พูดเกาหลีกับเขาดีๆ ให้เขาพูดภาษาไทยมันฟังดูตลกๆ ยังไงไม่รู้” ฉันถามวิลล่าที่เดินมายืนกับฉัน
“ไม่รู้สิคะ พอถูกอนุญาตแล้วมันไม่อยากพูดยังไงไม่รู้ อิอิ ^^”
“แบบนี้แหละคนเรา ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ พอไม่ห้ามก็ไม่ทำเอาดื้อๆ” ณัชกอดอกมองวิลล่า
“แล้วพี่มะนาวล่ะ” ณัชเดินไปพูดกับบีสท์เป็นภาษาไทยแล้วทำท่าทางประมาณว่า ‘คนที่ไปรับพวกคุณน่ะ ไปไหนแล้ว?’ ฉันล่ะงงเมมเบอร์ของฉันจริงๆ แม้กระทั่งณัชก็เป็นไปกับวิลล่าหรอเนี่ย -_-;;
“อ๋อ เดี๋ยวมาครับ” ดงอุนพยักหน้าเหมือนเข้าใจแล้วชี้ออกไปข้างนอก
“อ๋อ” ณัชพยักหน้าแล้วเดินกลับมานั่งลงกดโทรศัพท์ตามเดิม
“เอ่อ...” ดูจุนเดินเข้ามาหาฉัน แล้วทำเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ฉันมองหน้าเขาไม่ได้อ่ะ มันกลายเป็นว่ามีภาพเฝ้าฝันซ้อนทับเข้ามาบนหน้าของเขา มันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆ
“ฉันไปห้องน้ำก่อนนะ” ฉันหันไปบอกณัชแล้วรีบเดินออกมาทันที
“อ้าว! เพิ่งมาไม่ใช่หรอ ท้องเสียรึไง?” ณัชตะโกนตามมา แต่ฉันก็ไม่สนใจ ทำไมฉันต้องทำตัวงี่เง่าแบบนี้เนี่ย ฉันเดินออกมาทั้งๆ ที่กำลังจะซ้อมแบบนี้ได้ยังไงกัน
“เภ ไปไหนอ่ะ จะซ้อมแล้วนะ” พี่มะนาวทักขณะที่กำลังจะเดินเข้าห้องซ้อม
“เภไปห้องน้ำแป๊บเดียวค่ะ” ฉันบอกแล้วเดินต่อไปจนถึงดาดฟ้าของตึกเรียน นี่ฉันเดินขึ้นมาถึงดาดฟ้าตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะเนี่ย -_-;;
ฉันถอนหายใจยาวๆ หลับตารับลมเย็นๆ ยามค่ำ ปล่อยใจให้ล่องลอยไปกับลมสักพัก...แต่ยิ่งปล่อยให้ล่องลอยไปกับลมนานเท่าไหร่ เสียงของเฝ้าฝันก็ดังขึ้นมากเท่านั้น
“ทำอะไรอยู่น่ะ” เสียงของดูจุนดังเข้ามาในโสตประสาทการได้ยิน แต่มันใกล้มากๆ จนฉันรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ รดใบหน้า...
อะไรนะ ลมหายใจรดหน้า! O_O!!
*********************************
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะรีดเดอร์ ^_^
*********************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ