[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร
8.9
เขียนโดย Kreota
วันที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 00.14 น.
87 ตอน
86 วิจารณ์
113.67K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2557 22.21 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
28) [Episode 3 :: Dangerous Lover] # Chapter 3
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความEpisode 3 Dangerous Lover
:: Chapter 3 ::
“ขอบคุณนะ นายช่วยฉันไว้อีกแล้ว T.T” ฉันบอกหลังจากที่จุนฮยองพาเข้ามาในห้องเรียบร้อยแล้ว
“เมื่อกี๊ทำไมยังเรียก พี่คะ,พี่ขา อยู่เลยล่ะ” จุนฮยองพูดกลั้วหัวเราะ นี่นายบังอาจหัวเราะเยาะฉันหรอยะ -_+!
“...-*-…” ฉันไม่ตอบอะไร แค่ค้อนเขาไปทีหนึ่งเท่านั้นเอง -_-!
“แล้วเธอไปยุ่งกับฮันกีอุนได้ไง ไอ้นั่นมันร้ายกาจจะตาย” จุนฮยองพูดแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟา
“ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งกับมันนักหรอก” ฉันพูดพร้อมกับนั่งบนโซฟาตัวเดียวกับจุนฮยอง เพราะตัวอื่นมันมีของวางเต็มอยู่
“อย่าบอกนะว่าเมื่อวานที่แกล้งล้มหน้ารถฉันเพราะนายคนนั้นด้วย”
“ถ้าฉันบอกว่าใช่ล่ะ =_=” ฉันหันไปตอบจุนฮยองอย่างเซ็งๆ เรานั่งเงียบกันอยู่อย่างนั้นจนฉันเริ่มรู้สึกอึดอัดที่ต้องนั่งอยู่แบบนี้ ฉันว่าฉันควรจะออกไปได้แล้วมั้ง -_-?
“ฮันกีอุนคงไปแล้วล่ะ ฉันไปนะ ขอบคุณมากที่ช่วย ^_^” ฉันหันไปบอกจุนฮยอง เขาไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้ารับเท่านั้น ฉันเลยเดินไปเปิดประตูห้อง แต่ก็ต้องรีบงับมันเข้าที่เดิมเพราะไอ้หื่นกีอุนมันยังยืนอยู่ใกล้ๆ ทางออก ถ้าฉันไม่เดินผ่านทางนั้นฉันไปหาพ่อไม่ได้แน่!
“เป็นอะไร ไหนว่าจะไปแล้วไง” จุนฮยองถอดหูฟังออกมาถามฉัน ฉันเลยเดินกลับไปนั่งที่เดิมอย่างเซ็งๆ
“มันยังยืนรอฉันอยู่ =_=”
“เฮ้อ...เธอคงทำมันแค้นมากสินะ มันถึงไม่ยอมปล่อยขนาดนี้”
“ใช่” ฉันพยักหน้ารับแล้วนั่งถอนหายใจทิ้งต่อไป ก็มันสมควรโดนแล้วนี่ สิ่งที่มันไว้เลวร้ายยิ่งกว่านี้ซะอีก!
ตึ่งตึ๊งตึง...ตึ่งตึ๊งตึง...ตึ่งตึ๊งตึง...
เสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้นท่ามกลางห้องที่เงียบจนเรียกได้ว่า ‘สงัด’ ห้องนี้ ทำเอาฉันสะดุ้งนิดหน่อย ก่อนจะรีบเปิดกระเป๋าลูกปัดมุขสีขาวเพื่อค้นหาโทรศัพท์
“ฮัลโหล”
[ฮยอนอิน อยู่ไหนเนี่ย เผลอเป็นไม่ได้เลยนะ] พ่อกรอกเสียงใส่โทรศัพท์มาอย่างดัง จนฉันต้องเหล่ไปมองจุนฮยองที่ยังคงตั้งใจฟังเพลงอยู่ข้างๆ แล้วค่อยๆ ผ่อนเสียงลง
“หนูมีปัญหานิด!...”
[ปัญหาอะไรอีกแล้ว! ไม่มีปัญหาสักวันจะเป็นอะไรไหมเนี่ยคุณลูกสาว...] พ่อพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยคด้วยซ้ำ
“เฮ้อ...ก็ได้ หนูไม่มีปัญหาแล้ว =_=” ฉันตอบกลับไปอย่างเซ็งๆ ฉันแค่อยากให้พ่อส่งคนเดินมารับฉันหน่อยเท่านั้นเอง U_U
[ดี! ตอนนี้พ่อกำลังจะกลับ จะกลับด้วยกันไหม หรือว่าจะไปคอนโด]
“หนูกลับคอนโดดีกว่า พ่อกลับเลยก็ได้” ฉันตอบ
[โอเค เป็นเด็กดีหน่อยนะฮยอนอิน…ตู้ด ตู้ด…]
พ่อพูดแค่นั้นแล้ววางสายไปเลย ฉันค่อยๆ เอามือถือออกจากหู แล้วฉันจะทำยังไงดีล่ะเนี่ย รอให้คุณอินโจไปส่งพ่อถึงบ้านแล้วโทรให้เขามารับดีไหมนะ? แต่พ่อก็ต้องรู้น่ะสิว่าฉันมีปัญหา โอ้ย!! ทำไงดี ปัญหาใหญ่ตัวเท่าบ้านเลย >_<!
“ทำไมเธอไม่โทรให้พ่อแม่ส่งคนมารับล่ะ บ้านรวยมากกก...ไม่ใช่หรอ” จุนฮยองพูดแกมประชดทั้งที่ยังตั้งใจฟังเพลงอยู่ ฉันนึกว่าเขาตั้งใจฟังเพลง ที่ไหนได้ตั้งใจแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์นี่เอง -_-*
“พ่อฉันกลับไปแล้ว เขาไม่สนใจเด็กเหลือขออย่างฉันหรอก” ฉันพูดแล้วถอนหายใจออกมายาวๆ
“จริงสินะ ขนาดวันที่เธอเข้าโรงพยาบาลยังส่งเลขามาแทนเลย...” เขาพูดแต่ก็ต้องหยุดไปในคำสุดท้าย เพราะฉันหันไปมองหน้าเขา เขามีสิทธิ์อะไรถึงมาวิพากษ์วิจารณ์ชีวิตฉัน แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่จะตายอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องมาตอกย้ำฉันอีกคนหรอก -*-!
“โทษที” เขาพูดแล้วใช้นิ้วจิ้มๆ ที่จอมือถือตัวเองต่อ
“แล้วนายจะกลับตอนไหนหรอ” ฉันถามเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศที่เริ่มจะมาคุ
“ก็...อีกสักพัก ทำไม?” เขาถามต่อ แต่ก็ยังไม่ได้ละสายตาจากจอมือถือ
“เปล่าหรอก ฉันกลัวว่านายอยากกลับแล้ว แต่ต้องมาติดแหง็กที่นี่เพราะฉันน่ะ”
“เห๊อะ! ฉันไม่ใช่คนแสนดีอะไรขนาดนั้นหรอกนะ” จุนฮยองพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ แล้วหัวเราะในลำคอ ไม่ต้องบอกก็รู้ นายน่ะตัวอันตรายของบีสท์เลย ทั้งปากจัด อารมณ์ร้าย ชิ! -*-
“เธอคิดอะไรอยู่น่ะ -*-?” อยู่ๆ จุนฮยองก็หันมาหลิ่วตามองฉันอย่างจับผิด เขาจะรู้ไหมเนี่ยว่าฉันแอบนินทาเขาในใจอยู่ =_=;
“ฉันคิด...คิดว่าจะออกจากที่นี่ยังไงดี” ฉันบอก เขาเลยหันกลับไปเล่นมือถือต่อ
“คิดเร็วๆ หน่อยแล้วกัน เพราะฉันนั่งอยู่กับเธอแบบนี้ไม่ได้ทั้งคืนแน่”
“ห๊ะ! ว่าไงนะ?” ฉันขมวดคิ้วถาม เมื่อกี๊ที่เขาพูดมันหมายความว่าไง -_-?
“อ๋อ ฉันหมายถึง...ถ้า...ถ้าเธอจะขอให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนทั้งคืนฉันคงอยู่ด้วยไม่ได้แล้ว”
“ฉันไม่ขอร้องอะไรนายหรอก ฉันขี้เกียจใช้คืน -_-;”
“เออ...จริงสิ ฉันเป็นคนช่วยชีวิตเธอตั้งสองครั้งแล้วสินะ ฉันจะขออะไรจากลูกมหาเศรษฐีอย่างเธอดีนะ” จุนฮยองทำท่าครุ่นคิด ฮึ่ม! ได้ทีล่ะเอาใหญ่เลยนะนาย -*-
“อ้าวคุณจุนฮยอง! ขอโทษครับผมนึกว่ากลับไปแล้วเลยไม่ได้เคาะประตู” อยู่ๆ พนักงานคนหนึ่งก็โผล่พรวดเข้ามาในห้อง
“อ๋อ พอดีเจอเพื่อนเลยคุยกันนิดหน่อยน่ะครับ” จุนฮยองตอบ พนักงานคนนั้นมองมาที่ฉันจากการแนะนำของจุนฮยอง
“เอ๊ะ! สวัสดีครับคุณหนู อยู่ที่นี่เอง ท่านประธานตามหาคุณหนูทั่วงานเลยนะครับ” เขาทักทายฉันอย่างสุภาพ เพราะเขาก็คือพนักงานของโรงละครนี้นี่แหละ
“หรอคะ ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้วุ่นวายกัน ฉันโทรบอกคุณพ่อแล้วล่ะค่ะ ^^” ฉันยิ้มอย่างสดใสไปให้
“เอ่อ...พี่จะปิดห้องแล้วหรอครับ” จุนฮยองถามแทรกขึ้น ท่าทางเขางงกับปฏิกิริยาที่สุภาพของพนักงานคนนั้นมาก นี่เขายังไม่รู้อีกหรอว่าฉันเป็นลูกสาวของซอยองวอน -?-
“อ๋อ ใช่ครับ งั้นเดี๋ยวสักพักผมจะกลับมาใหม่” ทีมงานคนนั้นพูดแล้วปิดประตูให้
“ฉันนับถือเธอจริงๆ เลย เปลี่ยนเป็นคนละคนง่ายยังกับพลิกฝ่ามือ” จุนฮยองมองฉันอย่างทึ่งๆ แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไรเกี่ยวกับตัวฉัน ฉันเลยไม่คิดจะเล่าอะไรให้ฟังเพราะครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วล่ะที่เราจะได้เจอกัน =_=
“ถ้าฉันไปเป็นดาราคงได้รางวัลการแสดงยอดเยี่ยมเลยล่ะ” ฉันพูดพร้อมกับยักคิ้วให้เขา เขาหัวเราะเบาๆ พร้อมกับส่ายหน้าไปมาก่อนจะลุกขึ้น
“สงสัยคงต้องออกจากห้องนี้แล้วล่ะ” จุนฮยองพูดแล้วเก็บของยัดใส่กระเป๋าอย่างลวกๆ
“นายช่วย..เปิดประตูแง้มๆ ออกไปดูหน่อยได้ไหมว่านายกีอุนกลับไปรึยัง ^^;”
“เฮ้อ...” จุนฮยองถอนหายใจออกมาแรงๆ อย่างจงใจ ก่อนจะเดินไปแง้มประตูดูด้านนอก เขาหันกลับมาในห้องแล้วส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ
ไอ้หื่นนั่นยังไม่กลับอีกหรอ =[]=!
“เธอจะทำไง?” จุนฮยองถามเสียงเรียบมัน ‘เรียบ’ มากจริงๆ นะ ใช่สิ! มันใช่เรื่องของนายนี่ จะเดือดร้อนทำไมล่ะ Y_Y
“ฉันยังคิดไม่ออกเลย” ฉันตอบหน้ามุ่ย ก็ฉันยังคิดไม่ออกนี่ว่าจะทำยังไง ถ้าเกิดเดินออกไปพร้อมจุนฮยองก็เป็นข่าวอีก แต่ถ้าเดินแยกกันออกไปก็คงโดนอุ้มแน่! T.T; ทำไมชีวิตมันมีทางเลือกน้อยขนาดนี้นะ
“อ่ะ” อยู่ๆ จุนฮยองก็ยื่นเสื้อผ้ามาให้ฉัน 1 ชุด
“อะไร?” ฉันขมวดคิ้วถาม
“เข้าไปเปลี่ยนซะ ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น”
“แล้วฉันจะใส่ได้ไง นี่มันชุดผู้ชายนะ” ฉันมองชุดของจุนฮยองแล้วรู้สึกแปลกๆ ที่ต้องใส่มัน -///-
“หรือเธอจะไปต่อกับไอ้กีอุนนั่นก็ตามใจนะ” จุนฮยองมองฉันอย่างเป็นต่อ นี่ฉันเลือกไม่ได้เลยใช่ไหมเนี่ย -_-;
ฉันยอมเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วเปลี่ยนจากชุดราตรีเป็นชุดของจุนฮยองแทน เขาเอากางเกงสามส่วนและเสื้อยืดมาให้ฉัน เอวมันหลวมมากๆ แต่ก็ยังดีที่มีเข็มขัดแถมมาให้ด้วย ไม่งั้นคงหลุดแน่ ส่วนเสื้อก็ตัวใหญ่โคล่งซะจนฮิปฮอปเรียกป้าเลย -_-;;
ฉันมองตัวเองที่กำลังสวมชุดของจุนฮยองผ่านกระจกในห้องน้ำแล้วรู้สึกแปลกๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ แบบผู้ชายที่ลอยเข้ามาในจมูกทำเอาหน้าฉันมันกลายเป็นสีชมพูระเรื่ออย่างควบคุมไม่ได้ -////-
ฉันค่อยๆ เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทางเก้ๆ กังๆ เพราะนี่เป็นการใส่ชุดผู้ชายครั้งแรกในชีวิตและทรงผมที่เกล้ามวยอย่างดีมันไม่เข้ากับชุดนี้เอาซะเลย จึงยิ่งทำให้ฉันรู้สึกเขินที่ต้องใส่มันเดินออกไปให้ประชาชีได้เห็น -///-;
“เป็นไง?” ฉันมองจุนฮยองนิดหน่อยก่อนจะก้มลงมองสภาพของตัวเอง
“เอ่อ...ก็ พอทนน่ะนะ” จุนฮยองตอบแล้วก้มลงหาอะไรสักอย่างในกระเป๋า มันคือหมวกกับแว่นกันแดดนั่นเอง
“ใส่ไว้ จะได้ไม่ดูตลก” จุนฮยองเดินเข้ามาสวมหมวกและแว่นกันแดดให้อย่างเบามือ ฉันไม่นึกว่าหมอนี่จะทำอะไรเบามือเป็นเลยนะเนี่ย =_=;
“เอาล่ะ เตรียมออกเดินทาง” จุนฮยองพูดแล้วเดินไปถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ ขึ้นมาก่อนจะส่งมันมาที่ให้ฉันถือ
“อะไร -_-?” ฉันมองกระเป๋าที่ถูกส่งมาอย่างงงๆ นี่เขาจะให้ฉันถือของให้เป็นการชดใช้ค่าชุดหรือไงกัน สุภาพบุรุษไปไหม -*-?
“ก็ถ้าเดินออกไปตัวเปล่าๆ คนอื่นเขาจะสงสัย อ้อ! เอาชุดเธอฝากไว้ในกระเป๋านี่ด้วยก็ได้นะ...ป่ะ!” จุนฮยองพูดแล้วเปิดประตู แต่จะให้ฉันเดินตามเป็นเบ๊แบบนี้ก็ไม่เอานะ -*-!
“เอาน่า คิดซะว่าตอบแทนผู้มีพระคุณแล้วกัน ^^” จุนฮยองหันมายิ้มอย่างมีชัย ส่วนฉันจะทำไงได้นอกจากถือประเป๋านั้นไว้แล้วตามหลังเขาออกไปต้อยๆ นี่ฉันกลายเป็นเบ๊รับใช้เขาอย่างสมบูรณ์แบบเลยใช่ไหมเนี่ย -_-;;
เราเดินออกมาจากห้องและมุ่งหน้าไปที่ประตูทางออก ตอนนี้ภายในงานคนเริ่มซาลงแล้ว นักข่าวส่วนมากก็กลับไปหมดเหลือยืนคุยกันอยู่หลอมแหลม แต่ที่ยังคงอยู่ที่เดิมไม่ไปไหนก็คือฮุนกีอุน!
“อ้าว! ขอโทษนะครับ น้องที่ตามไปขอลายเซ็นคุณเมื่อกี๊ไปไหนแล้วล่ะ” กีอุนเข้ามายืนขวางทางจุนฮยองกับฉันทันที ฉันเลยรีบก้มหน้าทำทีเป็นตรวจเช็คของในกระเป๋าว่าเอามาครบหรือเปล่า
“น้องเขาออกมาตั้งนานแล้วนะครับ เห็นบอกว่าเพื่อนจะมารับน่ะ” จุนฮยองใช้วิชาการแสดงที่ร่ำเรียนมาอย่างแนบเนียน
“เอ๊ะ! จะเป็นไปได้ยังไงก็ฉันยืนเฝ้า!!...เอ่อ ผมยืนรออยู่ตรงนี้ตลอดเลย ไม่มีทางที่ออกมาจากห้องนั้นแล้วผมจะไม่เห็นแน่ๆ” กีอุนขึ้นเสียงดังเล็กน้อย
“อันนี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ พอน้องเขาออกมาจากห้อง ผมกับทีมงานก็ช่วยกันเก็บข้าวของเตรียมกลับเลย ลองโทรหาน้องเขาสิครับจะได้รู้ว่าน้องเขาอยู่ที่ไหน...งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” จุนฮยองบอกแล้วเดินแยกออกมา ฉันเลยรีบเดินตามจุนฮยองไปติดๆ แต่แล้วเหตุการณ์ที่ฉันไม่อยากให้เกิดก็เกิดขึ้น!
“เดี๋ยว!!” ฮันกีอุนตะโกนตามมา ทำเอาฉันสะดุ้งเฮือกไปเลยทีเดียว
เขาจำฉันได้หรอ O_O! ไม่มีทางหรอกน่า!! >_<?
“ครับ?” จุนฮยองหันไปมองกีอุนและดันฉันไปอยู่ด้านหลังของเขาเบาๆ เพื่อไม่ให้กีอุนผิดสังเกต
เอาแล้วไง ฮันกีอุนมันเดินเข้ามาหาจุนฮยองแล้ว >.<!! ไปสู่ที่ชอบๆ เถอะนะฮันกีอุน ปล่อยฉันไปเถอะ พลีสสส TOT
“คนของนายทำนี่ตก” กีอุนยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กๆ มาให้ จุนฮยองเอื้อมมือไปรับไว้ แล้วพาฉันเดินออกมาจากบริเวณนั้นทันที
เกือบไปแล้ว!! ทำเอาใจหายใจคว่ำหมด ฉันนึกว่ากีอุนมันจะจับฉันได้ซะแล้ว >.<!!
“งั้นเราก็แยกกันตรงนี้แหละ มันคงไม่ตามเธอแล้วล่ะ” จุนฮยองพูดแล้วเอื้อมมือมาจับเอากระเป๋าไปถือเอง
“ขอบคุณนะคะ” ฉันพูดจากใจจริง เขาต้องยุ่งยากก็เพราะฉันแท้ๆ U_U
“นี่เธอ...พูดเพราะๆ เป็นด้วยหรอ O_o?” จุนฮยองมองฉันงงๆ มันน่าตื่นตาตื่นใจขนาดนั้นเลยรึยังไง -_-!
“หมายความว่าไง -*-?”
“ก็ปกติเธอจะพูด คะ,ขา ก็เฉพาะตอนที่ต้องแสดงบทสาวน้อยอ่อนหวานไม่ใช่หรอ แล้วทำไม?...”
“ฮึ่ม! ฉันอุตส่าห์ตั้งใจพูด...ไม่เอาละ! ฉันถอนคำพูด!!! คิดซะว่าเมื่อกี๊ไม่ได้ยินอะไรแล้วกัน -_-*” ฉันรีบสะบัดหน้าหนีเตรียมจะเดินไปเรียกแท็กซี่ แต่จุนฮยองก็รั้งข้อมือฉันไว้เบาๆ
“ฮึๆ โทษที ก็ฉันงงนี่ ไม่รู้ว่าเธอเป็นคนยังไงกันแน่ แต่เมื่อกี๊ก็น่ารักดีนะเหมาะกับวัยดี” จุนฮยองพูดแล้วยิ้มให้ฉัน นี่เขายิ้มอบอุ่นๆ แบบนี้เป็นด้วยหรอเนี่ย -///-
“เอ่อ...-///-” ฉันส่งเสียงพร้อมกับมองลงไปที่ข้อมือของตัวเอง จุนฮยองรีบปล่อยข้อมือฉันทันที
“ขอโทษ -_-;”
“ไม่เป็นไร -///-“
“แล้วนี่เธอจะกลับยังไง”
“แท็กซี่น่ะ” ฉันตอบ “ไปนะ ขอบคุณจริงๆ”
ฉันบอกแล้วเดินแยกออกมา ฉันไม่รู้ว่าจุนฮยองเดินไปทางไหนเพราะฉันไม่ได้หันไปมองเขาอีก เขาไม่รู้ว่าฉันเป็นคนยังไง...ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไงเหมือนกัน ตอนที่เจอกันวันแรกก็โวยวาย แถมด่าฉันสารพัดแต่วันนี้กลับยินดีช่วย ถึงแม้ว่าจะมีอาการไม่พอใจในช่วงแรกๆ แต่ก็ถือว่าเขาช่วยฉันได้ดีจริงๆ
ฉันก้มลงมองชุดของจุนฮยองที่ใส่อยู่แล้วยิ้มออกมาเบาๆ นี่ฉันเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ ยิ้มคนเดียวได้ไงเนี่ย >///<!
“ชุด O_O?” ฉันหยุดฝีเท้าลงทันทีที่คิดได้ ทั้งชุดราตรีทั้งกระเป๋าลูกปัดมันอยู่ในกระเป๋าของจุนฮยองหมดเลยนี่ O_O!!
ฉันรีบเดินกลับไปทางเดิมก็ไม่มีใครอยู่แล้ว จุนฮยองนายกลับไปแล้วจริงๆ หรอ แล้วของๆ ฉันล่ะ! ทั้งชุด โทรศัพท์ กระเป๋าเงิน แบบนี้ฉันจะกลับยังไงไม่มีตังค์ติดตัวสักวอน T^T
ฉันทรุดนั่งลงหน้าโรงละครที่ว่างเปล่าเพราะคนอื่นๆ กลับไปหมดแล้ว (รวมถึงไอ้ถึกกีอุนด้วย -_-) นี่ฉันต้องเดินกลับคอนโดงั้นหรอ ทางก็เปลี่ยว มืดก็มืด ไกลก็ไกล TOT
“ทำตัวน่าสงสารเก่งจังเลยนะเธอเนี่ย” อยู่ๆ เสียงของจุนฮยองก็ดังเข้ามาในความคิด ฉันค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงที่เพิ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน
“จุนฮยอง T^T” ฉันร้องแล้วค่อยๆ ลุกขึ้นยืน มันเหมือนว่าเดินทางมาไกลแล้วเจอน้ำเย็นๆ วางรออยู่ยังไงยังงั้นเลย
“จุนฮยอง! นายกลับมาจริงๆ ด้วย” ฉันเอื้อมมือไปจับแก้มของจุนฮยองไว้เพื่อทดสอบดูว่านี่ไม่ใช่ความฝันหรือสิ่งที่ฉันจินตนาการขึ้นเอง
“ก็ใช่น่ะสิ -_-;”
“จุนฮยอง >O<” ฉันกระโดดกอดคอจุนฮยองด้วยความดีใจอย่างสุดชีวิต นายช่วยฉันไว้อีกแล้ว >O<//
“เฮ้ย!! เธอทำอะไรเนี่ย” จุนฮยองพูดแล้วผลักฉันออก ฉันผละออกจากเขาแล้วยกแขนขึ้นมาเช็ดน้ำตาอย่างลวกๆ
“เธอ...ร้องไห้หรอ?” จุนฮยองมองฉันเช็ดน้ำตาด้วยความแปลกใจ
“ฉันดีใจนี่ ในชีวิตนี้ฉันกลัวการโดนทิ้งที่สุด แม่ฉันก็ทิ้งไปแล้วคนหนึ่งฉันไม่อยาก!...” ฉันรีบหยุดพูดทันที จะบ้าไปแล้วหรอของขวัญ! เธอไปพูดให้เขาฟังทำไมกันยะ! >.<!!
“ฉัน...ไม่ได้ทิ้งเธอสักหน่อย เธอเดินไปเองต่างหาก -_-//” จุนฮยองบอกเพื่อเตือนความจำ เออจริงสินะ!
“เออน่า ฉันไม่ได้โทษนายสักหน่อย นายเอาของมาส่งฉันใช่ไหมล่ะ ^^”
“เปล่า ฉันมารับเธอต่างหาก” จุนฮยองบอก อะไรนะ -///-?
“รับ?”
“เพื่อนเธอที่ชื่อยูรีโทรมาบอกว่าคนของฮันกีอุนรอเธออยู่ที่คอนโด” จุนฮยองยื่นกระเป๋าลูกปัดมาให้ฉัน
“เฮ้อ...งั้นวันนี้คงได้กลับบ้าน” ฉันพึมพำ
ตึ่งตึ๊งตึง...ตึ่งตึ๊งตึง...ตึ่งตึ๊งตึง...
“ฮัลโหล” ฉันกดรับสายวิลล่าที่โทรเข้ามา คงจะโทรมาถามว่าฉันยังอยู่ครบ 32 รึเปล่าล่ะมั้ง =_=
[แกมีที่นอนไหมอ่ะ] วิลล่าส่งเสียงมาจากปลายสาย แหม่ะ! คำทักทายของเพื่อนรัก -_-;
“คอนโดกลับไม่ได้แล้วอ่ะ T^T”
[ฉันรู้ ยูรีบอกฉันแล้ว ฉันเลยโทรมาหาแกนี่แหละ]
“ทำไม?” ฉันชักจะงงกับเพื่อนแล้วนะ -_-?
[แกเห็นพี่จุนฮยองไหม ฉันขอให้พี่เขากลับไปรับแกเอง]
“ห๊า! ว่าไงนะ รับฉัน? รับไปไหน?” ฉันถามแล้วหันไปมองจุนฮยองที่ยืนมองฉันคุยโทรศัพท์อย่างเซ็งๆ
[รับมาหอฉันไง พี่ๆ ในวงโอเคแล้ว ไม่มีปัญหา] วิลล่าบอกอย่างสดใส
“บ้า หอพักนั่นมันเป็นของศิลปินไม่ใช่หรอ แล้วฉันจะไปอยู่ได้ไง” ฉันค้าน ก็มันไม่ใช่ที่ที่ฉันควรจะไปอยู่นี่นา เห็นฉันเป็นแบบนี้ฉันก็เกรงอกเกรงใจคนอื่นเป็นอยู่นะ =_=;
[ถ้าไม่มีใครรู้ ก็ไม่ผิด ตกลงตามนี้นะ ตู๊ดๆๆ...] วิลล่าพูดเร็วๆ แล้วตัดสายไปเลย ชีวิตฉันชักจะมีทางเลือกน้อยลงทุกทีแล้วล่ะ U_U;
“ว่าไง เธอจะกลับบ้านหรือว่าจะไปพักกับวิลล่าล่ะ” จุนฮยองถามหลังจากที่วิลล่าวางสายแล้ว
ถ้าเกิดฉันกลับบ้านพ่อก็ต้องรู้ว่าฉันมีปัญหา ถ้าเกิดพ่อให้คนสืบก็ต้องรู้ว่าฉันมีเรื่องกับฮันกีอุน ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเกิดพ่อรู้พ่อจะทำยังไง คงส่งฉันไปเอธิโอเปียแน่ T^T
“ฉันไปหอวิลล่าดีกว่า นายรู้จักทางใช่ไหม” ฉันถาม
“อื้ม” จุนฮยองส่งเสียงรับสั้นๆ แล้วพาฉันเดินไปที่รถของเขา หวังว่าที่นั่งคงปลอดภัยนะ U_U;
*************************************
อัพค่ะ เรื่องนี้ไม่ได้คู่กับบีสท์เกิร์ล แต่หวังว่าคงชอบคุณหนูซอกันนะคะ
ฝากติดตามด้วยนะ ^_^
*************************************
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ