[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 2 Brighter Lover
:: Chapter 3 ::
 
            ช่วงเย็นของวันนี้ ฉันและโยซอบจดจ่ออยู่ที่หน้าจอทีวีเพื่อรอดูการแถลงข่าวของ KB Entertainment จนกระทั่งจบช่วงข่าวบันเทิงฉันก็ขอกลับมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะวันนี้ฉันต้องอยู่เฝ้าโยซอบทั้งๆ ที่ไม่ได้อยู่เวร ถือซะว่าช่วยดูแลเพื่อนมนุษย์แล้วกันนะเฝ้าฝัน =_=
            “เอ๊ะ! โทรศัพท์!!”  ฉันควานหาโทรศัพท์ตามกระเป๋าเสื้อกราวด์และกระเป๋าถือก็ไม่เจอ สงสัยต้องลืมในห้องโยซอบแน่ๆ เลย เซ็งจริงๆ -_-
            ฉันเดินย้อนกลับไปที่ห้องพักของโยซอบอีกครั้ง ระหว่างที่เดินมาถึงระเบียงฉันก็เห็นผู้ชายสวมชุดบุรุษพยาบาลเดินเข้าไปในห้องพักของโยซอบ
            เอ...ตอนนี้ได้เวลาฉีดยาพอดีนี่นาคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ฉันคิดหลังจากละสายตาจากนาฬิกาข้อมือ ฉันเดินมาที่ห้องพักของโยซอบด้วยอาการปกติเพราะแค่ฉีดยาฉันคงไม่ต้องไปดูหรอก
            “...เขายอมให้ฉีดยาไหมคะพี่”  ฉันเอ่ยถามพี่บุรุษพยาบาลอย่างเป็นกันเอง เพราะนายโยซอบจะงอแงตลอดเวลาที่ต้องฉีดยา =_=;
            “...”  ไม่มีเสียงตอบรับจากบุรุษพยาบาลที่ท่านเรียก =_=; ส่วนมือที่จับเข็มฉีดยาก็ชะงักอยู่กลางอากาศ ฉันเลยเริ่มเอ่ะใจขึ้นมาว่าทำไมเขาถึงไม่ยอมตอบคำถามฉัน
            “เป็นอะไรหรอคะ”  ฉันถามพร้อมกับค่อยๆ เดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นใกล้ๆ ตอนนี้โยซอบหลับไปแล้ว คงเหลือแค่ฉันกับบุรุษพยาบาลลึกลับคนนี้สินะ -_-;;
            “...”  เงียบ เขาไม่ยอมตอบฉันอีกครั้ง
            “ที่ไม่ตอบ...เพราะพูดภาษาไทยไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”  ฉันแกล้งคุยเป็นภาษาไทยต่อ เพราะตอนนี้ฉันมั่นใจมากว่าผู้ชายที่หันหลังให้ฉันอยู่นี้ พูดภาษาไทยไม่ได้...
            “ฮึ!”  ผู้ชายคนนั้นพ่นลมหายใจออกทางจมูกแรงๆ ก่อนจะตั้งท่าฉีดยาที่อยู่ในมือเข้าไปในเส้นเลือดของโยซอบอย่างชำนาญไม่มีอาการลังเลหรือหยุดชั่งใจเลย
            “หยุดนะ!!”  ฉันร้องออกมาเป็นภาษาเกาหลี หมอนั่นชะงักไปแค่อึดใจเดียวก่อนจะเริ่มแทงเข็มเข้าไปในแขนของโยซอบ
            ตุบ!
            “ไปเร็ว!”  โยซอบกระโดดลงจากเตียงหลังจากที่เพิ่งโยนตะกร้าผลไม้ของฝากของพี่นาบีเข้าไปกระแทกหน้าของผู้ชายคนนั้นเต็มๆ
            ฉันถูกโยซอบลากออกมาจากห้องพักโดยมีบุรุษพยาบาลคนนั้นวิ่งตามมาติดๆ และด้วยขาของโยซอบยังไม่หายดี ผู้ชายคนนั้นเลยวิ่งตามมาประชิดเราทั้งคู่อย่างง่ายดาย
            “นายไหวไหมเนี่ย”  ฉันพาเลี้ยวเข้ามาหลบอยู่ข้างทางเพราะสังเกตเห็นสีหน้าโยซอบเหมือนจะปวดขามากแล้ว
            “ไหวๆ รีบไปเถอะ มันตามมาใกล้มากแล้วนะ”  โยซอบหายใจหอบแล้วลากฉันออกจากมุมมืด ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่ผู้ชายสวมฮู๊ทอีกคน ชี้ปลายมีดมาจ่ออยู่ที่หน้าของโยซอบ ฉันจำผู้ชายคนนี้ได้!...มันเป็นคนเดียวกับที่จะใช้มีดแทงดงอุนเมื่อคืนวาน O_O!!
            “ฮึ!”  เสียงพ่นลมหายใจแรงๆ ของผู้ชายที่สวมชุดบุรุษพยาบาลดังขึ้นจากด้านหลัง ตอนนี้เราโดนล้อมไว้แล้ว >_<!!
            “จัดการมันเลย!”  เสียงผู้ชายสวมชุดบุรุษพยาบาลร้องสั่งผู้ชายที่ใช้มีดจี้หน้าโยซอบอยู่
            “ก่อนจะฆ่าฉัน...ฉันขอดูหน้าเป็นขวัญตาก่อนไม่ได้หรอ?”  โยซอบถาม
            “จะตายแล้วยังปากเก่งอีกนะโยซอบ”  ผู้ชายที่ถือมีดพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
            เสียงของผู้ชายทั้ง 2 คนที่ล้อมเราไว้มันเป็นเสียงแปลกๆ ไม่เป็นธรรมชาติเอาซะเลย เหมือนพวกมันพยายามดัดเสียงพูดของตัวเองอยู่ แต่ด้วยเหตุผลอะไรนั้น...ฉันก็ไม่รู้ -_-;;
            “เฮ้ย!! ไม่ต้องไปคุยกับมัน ฆ่ามันเร็ว!!!”  ผู้ชายสวมชุดบุรุษพยาบาลร้องเสียงดังอย่างเหลืออด แต่ฉันก็ยังเห็นโยซอบกระตุกยิ้มมุมปากให้กับปลายมีดเงาวับตรงหน้าอย่างหน้าตาเฉย
            “ยิ่งฉันโดนฆ่าตายบีสท์จะไม่ยิ่งดังหรอกหรอ นักข่าวจะต้องมารุมทำข่าวพวกเรา ถ้าบีสท์ยิ่งดังสิ่งที่พวกแกทำมันก็สูญเปล่า...ที่แกทำๆ กันอยู่เนี่ย เพื่อไม่อยากให้พวกฉันดังไม่ใช่หรอ?”
            “แก!...”  ผู้ชายสวมชุดบุรุษพยาบาลขบกรามกรอดๆ ส่วนผู้ชายที่ชี้ปลายมีดขู่โยซอบอยู่ก็ดูมีท่าทางกังวลและเริ่มจะวอกแวกขึ้นมาบ้างแล้ว
            “ขอโทษครับ เมื่อได้ยินเสียงเอะอะอยู่แถวๆ นี้ มีอะไรรึเปล่า?”  เสียงผู้ชายอีกคนดังขึ้นมาพร้อมแสงสว่างวาบที่ถูกส่องมาที่มุมมืดที่พวกเราถูกจี้อยู่ ทำให้ผู้ชายที่ถือมีดไว้ลดมีดลง
            ลุงยามประจำตึกนี่เอง!...
            “อ๋อ...คือ”  ฉันพูดออกไปอย่างยากลำบาก เพราะมีดที่ถูกลดลงมาตอนนี้มันจ่ออยู่ที่หน้าท้องของฉันแทน ถ้าเกิดถูกแทงขึ้นมาล่ะก็ ไส้แตกแน่ยัยฝัน >.<!!
            “ไม่มีอะไรค่ะ พอดีเจอเพื่อนเลยทักทายกันดังไปหน่อย”  ฉันตะโกนกลับออกไป
            “อ๋อหรอครับ งั้นผมไม่รบกวนแล้วล่ะครับ”  ลุงยามคนนั้นเดินจากไปพร้อมไฟฉายกระบอกโต ฉันมัวแต่สนใจกับมีดที่มันจ่ออยู่ที่พุงจนลืมมองหน้าโจรสองคนนี้ซะสนิท...ถ้าเกิดสังเกตสักนิดล่ะก็ต้องเห็นอะไรบ้างแหละ ไฟฉายกระบอกใหญ่ขนาดนั้น -_-;;
            “ดีมาก”  จอมโจรบุรุษพยาบาลพูดอย่างชอบใจ
            “เอาล่ะ ใครจะตายก่อนดี เฝ้าฝันเสียงหลักของบีสท์เกิร์ล...”  ไอ้คนที่ถือมีด ใช้มีดเชยคางฉันขึ้น ฉันเลยเผลอบีบมือโยซอบแรงๆ อย่างลืมตัว ใจตกไปถึงตาตุ่มแล้วตู -_-!
            “หรือว่า...ยังโยซอบ เสียงหลักของบีสท์บอยดี”  มันย้ายปลายมีดออกจากคางฉัน ไปเชยคางของโยซอบแทน
            “ฉันว่าแกอย่ายุ่งกับผู้หญิงดีกว่า...เขาไม่ได้เป็นศิลปินฝึกหัดแล้วนะ เพราะฉะนั้นเสียงลงเสียงหลักอะไรนั่นน่ะ...มันไม่เกี่ยวกันแล้ว”  โยซอบพูด
            “แต่มันรู้เรื่องมากเกินไป!! เพราะฉะนั้น...ต้องเก็บกวาดให้เรียบร้อย”  บุรุษพยาบาลร้องขึ้นมาแทรก เอาล่ะสิพี่น้องที่เคารพ สรุปคือ...ยังไงฉันก็ต้องตายใช่ไหม T.T;
            “ฮึ!! งั้นหรอ...แต่ก่อนที่พวกแกจะฆ่าใคร ฉันว่าหาทางหนีตำรวจที่ยืนเล็งปืนอยู่ตรงนั้นก่อนเถอะ”  โยซอบยิ้มมุมปากอย่างมีชัยพร้อมกับมองไปที่ระเบียงอีกด้าน ฉันและไอ้โจรทั้ง 2 คนจึงหันควับไปมองตามโดยอัตโนมัติ...แต่ฉันไม่เห็นจะมีแมวสักตัวยืนอยู่ตรงนั้นเลย =_=?
            “เฮ้ย!!!”  ฉันร้องระหว่างที่สมองกำลังประมวลผลสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น เพราะอยู่ๆ ตัวฉันก็โดนกระชากไปตามระเบียงอย่างไม่ทันตั้งตัว
            “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”  เสียงหนึ่งในจอมโจรดังตามเรามา แต่โยซอบก็ลากฉันวิ่งหนีอย่างไม่ลดละ
            “ฉันว่า เข้ามาในนี้ดีกว่า!!”  ฉันร้องแข่งกับเสียงฝีเท้ากระทบพื้นถี่ๆ ของตัวเองและโยซอบ ก่อนจะเป็นฝ่ายลากโยซอบเข้าไปในหอผู้ป่วยชายซึ่งเป็นตึกรวม...คนเยอะแยะแบบนี้รับรองว่าไม่มีโจรหน้าไหนกล้ามาฆ่าพวกเราแน่
            พรึบ!
            สายตาของทุกคนบนหอผู้ป่วยหันควับมามองฉันกับโยซอบเป็นตาเดียว ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆ แล้วพาโยซอบเดินเข้าไปใน nurse station เพื่อหลบสายตาพวกนั้น -_-;;
            หลังจากนั้นฉันก็โทรเรียกพี่มะนาวให้มารับพวกเราที่หอผู้ป่วย...เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที พี่มะนาวก็มารับพวกฉันพร้อมกับการ์ดชุดดำอีกประมาณ 5 คน มันดีตรงที่ตึกนี้ไม่ค่อยมีวัยรุ่นมากเท่าไหร่...จะมีก็แต่วัยรุ่นผู้ชายที่ป่วยนอนรักษาตัวอยู่ โยซอบเลยไม่ค่อยโดนรุมทึ้งมากเท่าไหร่ =_=
            พอกลับมาที่ห้องพัก ก็เห็นเข็มฉีดยาที่โจรบุรุษพยาบาลคนนั้นทำตกไว้ หลังจากตรวจสอบก็รู้ว่ามันเป็นยาชนิดหนึ่ง ที่เมื่อฉีดเข้าเส้นเลือดตรงๆ โดยไม่เจือจางจะทำให้ผู้ที่ถูกฉีดเสียชีวิตตั้งแต่ยังไม่ถอดเข็มออกด้วยซ้ำ ทำไมโจรมันรู้จักยาอันตรายแบบนี้ได้นะ -_-!
 
            [Yang Yo Seob : Talk]
            หลังจากเรื่องสงบลง คุณมะนาวและการ์ด 5 คนที่คอยคุ้มกันผมก็พากลับมาที่ห้องพัก โดยมีเพื่อนร่วมวงของผมนั่งรออยู่ในห้องแล้ว ส่วนเฝ้าฝันก็กลับไปหลังจากที่ตรวจสอบยาในเข็มที่ตกอยู่บนพื้นเสร็จ
            ผมไม่เข้าใจว่าทำไมสิ่งนี้ถึงตกอยู่บนทางเดินตรงมุมมืดที่พวกเราโดนจี้...ต่างหูรูปตัว T ที่สะลักตรงปลายด้วยตัวอักษร H ถ้ามันเป็นต่างหูอันเดียวกับที่พวกผมวงบีสท์ซื้อให้วง Troy เป็นของขวัญในวันที่ได้เดบิวต์ล่ะก็...H จะย่อมาจาก ยูซังฮุน...หนึ่งในสมาชิกวง Troy
            “เห็นหน้ามันไหม”  เสียงจุนฮยองแว่วเข้ามาในความคิด ผมเลยละสายตาจากต่างหูรูปตัว T ไปมองต้นเสียงที่เพิ่งถามผมมา
            “...ห๊ะ! ว่าไงนะ...”  ผมถามย้ำอีกครั้ง เพราะเมื่อกี๊ผมได้ยินไม่ถนัด
            “แกดูอะไรอยู่น่ะ”  ดูจุนขมวดคิ้วถาม แล้วเดินมาแกะมือที่ผมกำต่างหูเอาไว้ออกมาดู
            “เก็บได้แถวนี้น่ะ สงสัยพี่ซังฮุนทำตกไว้”  ผมตอบจากหน้าเครื่องหมายคำถามที่ดูจุนส่งมา
            “อ๋อ...”  ดูจุนพยักหน้าเข้าใจ
            ผมยังไม่อยากบอกเพื่อนร่วมวงของผมว่าผมเจอมันที่ไหน เพราะผมยังไม่มั่นใจว่ามันเกี่ยวกับเรื่องโจรนั่นรึเปล่า...มันเป็นไปไม่ได้แน่ๆ ที่พี่ซังฮุนจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ มันต้องมีอะไรผิดพลาด!
            “ตกลงว่าเห็นหน้ามันไหม?”  จุนฮยองถามซ้ำอีกครั้ง
            “ฉันไม่เห็นหรอก...แต่เท่าที่รู้ มันเป็นคนเดียวกับที่มาป้วนเปี้ยนอยู่แถวนี้บ่อยๆ”
            “มีการ์ดแบบนี้คงจะเบาใจได้เปราะหนึ่ง ฉันว่าแยกย้ายกันไปพักก่อนดีกว่า ดูหน้าโยซอบมันเหมือนจะไม่ไหวแล้ว”  กีกวังเสนอ ก็ดีเหมือนกันนะ ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมจะตอบคำถามใครตอนนี้...เพราะตั้งแต่ผมเจอต่างหูนี่ระหว่างทางเดินกลับมา สติผมก็หลุดอย่างไม่มีสาเหตุ!
            “เออเน๊อะ นี่ฉันเพิ่งจะรอดชีวิตมาได้อย่างหวุดหวิดนี่หว่า ฮ่าๆๆ”  ผมหัวเราะกลบเกลื่อน...จริงๆ แล้วผมมอยากจะใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากกว่านี้ต่างหาก -_-
            หลังจากทุกคนกลับไปหมดแล้ว ก็เหลือแค่ผมที่อยู่ในห้อง...ผมนั่งมองต่างหูรูปตัว T นั้นอย่างไม่เข้าใจ มันมีความคิดต่างๆ นาๆ ผุดขึ้นมาในหัวผม ภาพต่างๆ ในอดีตเริ่มย้อนกลับเข้ามา
            ...ภาพตอนที่พวกผมกับ Troy ฝึกซ้อมด้วยกัน ภาพที่พวกเรายิ้มให้กัน ให้กำลังใจกัน ปลอบโยนซึ่งกันและกัน...ภาพต่างๆ เหล่านั้นมันทำให้ความสงสัยที่อยู่ในใจผมยิ่งบาดลึกลงไปมากขึ้น...
                 ……….
          “อ้าว! พี่ซังฮุน”  ผมทักพี่ซังฮุนที่ยืนพิงรถสปอร์ตสีขาวติดฟิล์มดำคู่ใจมาจอดอยู่ข้างๆ หอพักของผม พี่ซังฮุนหันมามองผมก่อนจะพูดกับปลายสายต่อ...
          “เออๆ จัดการมันไปก่อน!! แค่นี้นะ...พอดีรถเสียน่ะ รอไอ้แดอุนมารับอยู่ ^^”  ประโยคสุดท้ายพี่ซังฮุนพูดพร้อมกับผม แล้วมองนาฬิกาอย่างลุกลี๊ลุกลน
          “ให้ผมไปส่งไหม ดูท่าทางพี่รีบๆ”  ผมเสนอ
          “ขอบใจนะ แต่ไม่เป็นไร ไอ้แดอุนมันออกมาแล้วเดี๋ยวจะเสียเที่ยว”
          “อ๋อ ครับ”  ฉันพยักหน้ารับ โทรศัพท์ผมดังขึ้นระหว่างบทสนทนา ผมเลยเดินออกมาจากพี่ซังฮุนเพื่อรับโทรศัพท์ดูจุน
          [เฮ้ย! อยู่ไหน รีบไปที่หลังหอเร็ว! เภตราอยู่ในอันตราย!!!]  เสียงของดูจุนดังมาจากปลายสายทันทีที่ผมกดรับ
          “เออๆ รู้แล้ว!!”  ผมรับคำก่อนจะตัดสาย แต่พอหันไปหาพี่ซังฮุนอีกทีก็ไม่เจอ...ทั้งรถ ทั้งคน!
            ผมเก็บความสงสัยไว้ในใจว่าทำไมพี่ซังฮุนมารถเสียเอาตอนที่พวกผมเกิดเรื่อง...ทำไมพี่ซังฮุนถึงหายตัวไปตอนที่พวกผมเริ่มรู้ตัว...
                 ……….
          “เฮ้ย! หยุดนะ!!”  ผมตะโกนสุดเสียงเพื่อให้โจรที่กำลังจะแทงดูจุนหยุดการกระทำเลวร้ายนั้น พร้อมกับพุ่งเข้าไปฟาดเข้าที่กลางหลังของมันด้วยไม้ค้ำเต็มแรง
          “โธ่เว้ย!!”  เสียงของโจรคนนั้นสบถออกมาดังๆ ก่อนจะผลักผมล้มลงกับพื้น ระหว่างที่มันหันมาผลักผม ผมสังเกตเห็นแววตาของมัน...แววตาแบบนั้น มันทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด
                 ……….
            “จริงสิ!”  เฝ้าฝันร้องอย่างคิดได้
          “อะไร?”
          “ฉันเห็นต่างหูไม้กางเขนสีเงินน่ะ...แต่มันแปลกๆ”
          “แปลก?...แปลกยังไง”
          “ตรงปลายไม้กางเขนน่ะสิ มันมีตัวอะไรสักอย่างสลักไว้ด้วย แต่ฉันเห็นไม่ค่อยชัด...”
            เสียงที่เฝ้าฝันถามผมมันดังก้องอยู่ในหัว ในขณะที่ผมภาวนาในใจว่า...ขอให้มันเป็นไม้กางเขนจริงๆ เถอะนะ
                 ……….
          ผมหลับตาลงเพราะฤทธิ์ยาที่เฝ้าฝันเพิ่งจะฉีดให้...แต่เพราะอะไรบางอย่างมันปลุกให้ผมรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
          แอ๊ด...
          เสียงเปิดประตูเบาๆ อย่างระมัดระวังดังขึ้นมาในความมืดของห้องพักที่ถูกปิดไฟสนิท เฝ้าฝันบอกว่าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้านี่นา เพิ่งออกไปทำไมกลับมาไวจัง...
          ด้วยความที่คิดว่าเป็นเฝ้าฝัน ผมเลยไม่ได้ลืมตาขึ้นมอง เพราะถ้าเกิดผมลืมตาขึ้นมายัยนั่นต้องฉ่ะผมเละแน่ๆ เพราะมีคำสั่งมาว่าให้ผมพักผ่อนมากๆ -_-;
          ตึก...ตึก...ตึก
          เสียงฝีเท้าหนักๆ ดังใกล้เข้ามาในห้อง ตอนนี้ผมเริ่มแอบเงี่ยหูฟังเสียงแปลกๆ นี้อย่างตั้งใจมากขึ้น เพราะผมเริ่มมีความรู้สึกแปลกๆ ที่มือด้านขวา มันเหมือนมีมือใหญ่ๆ (ซึ่งไม่ใช่ของเฝ้าฝันแน่ๆ =_=) เอื้อมลงมาจับแขนผมไว้แน่น และมีอะไรแหลมๆ มาชิดที่ผิวหนังของผม แต่เพราะมันยังไม่ออกแรงกดลงมาผมเลยไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร
          “ฉันขอโทษนะที่ต้องทำแบบนี้โยซอบ...แต่ไม่ต้องห่วง แกจะไม่ทรมานเลย”  เสียงของใครคนหนึ่งดังอยู่ใกล้ๆ ตัว ซึ่งผมจำได้ติดหูว่าเป็นเสียงของ...พี่ซังฮุน!!
          “...เขายอมให้ฉีดยาไหมคะพี่”  อยู่ๆ เสียงของเฝ้าฝันก็ดังขึ้นมาจากที่ที่ไกลกว่า แต่ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอกเพราะยัยนั่นพูดภาษาไทย =_=
          “...”  ไม่ตอบ...ผู้ชายที่จับแขนผมอยู่ยังไม่ยอมตอบอะไรเฝ้าฝัน ผมเริ่มใจคอไม่ดีขึ้นมาแล้วล่ะ จากที่ฟังเฝ้าฝันพูด แสดงว่าผู้ชายคนนี้มันกำลังจะฉีดยาให้ผม...ถ้าเกิดไอ้นี่มันเป็นโจรขึ้นมา มันจะเอายาอะไรฉีดให้ผมล่ะ -_-!!
          “เป็นอะไรหรอคะ”  เฝ้าฝันยังคงถามไอ้ผู้ชายคนนี้ด้วยภาษาไทย...เธอช่วยพูดอะไรที่ฉันเข้าใจด้วยได้ไหม =_=
          “ที่ไม่ตอบเพราะพูดภาษาไทยไม่ได้ใช่ไหมละ”  ประโยคนี้ก็ยังคงเป็นภาษาไทย (_ _;;)
          “ฮึ!”  ไอ้ผู้ชายคนนี้พ่นลมออกทางจมูกแรงๆ ก่อนที่ผมจะเริ่มรู้สึกปวดที่แขนเพราะถูกของแหลมทิ่มเข้ามา
          “หยุดนะ!!”  เสียงของเฝ้าฝันตะโกน ผมเลยใช้จังหวะนี้คว้าตะกร้าผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงฟาดเข้าไปที่หน้าของมัน ก่อนจะรีบกระโดดลงจากเตียงแล้วลากเฝ้าฝันให้วิ่งออกมาด้วยกัน...
 
            “เป็นไปได้ยังไง...”  ผมพูดกับภาพความคิดในหัว
            ผมกำต่างหูรูปตัว T ไว้แน่น จนรู้สึกปวดไปหมดทั้งมือ ยิ่งคิดย้อนกลับไปเท่าไหร่ ผมยิ่งเจ็บ...เจ็บยิ่งกว่าต่างหูนี่ทิ่มมือซะอีก
            ...ผมอยากให้ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความฝัน ผมไม่อยากจะเชื่อว่าพี่ซังฮุน รุ่นพี่ที่พวกผมเคารพ และรักเหมือนพี่ชาย...รักเหมือนครอบครัว...จะทำกับพวกเราได้
            “ไม่จริงใช่ไหม?...”  ผมก้มลงพูดกับต่างหูรูปตัว T...
 
            [Faofan : Talk]
            ฉันมาโรงพยาบาลด้วยอาการหวาดระแวง เพราะช่วงนี้รู้สึกไม่ปลอดภัยทั้งในชีวิตและทรัพย์สินเท่าไหร่ -_- โชคดีหน่อยที่วันนี้โยซอบถึงกำหนดกลับบ้านได้แล้วไม่งั้นฉันคงต้องทนระแวงแบบนี้ต่อไป =_=
            วันนี้ฉันได้รับมอบหมายให้มาทำเรื่องกลับบ้านให้โยซอบ และมาให้คำแนะนำต่างๆ นาๆ ในการดูแลตัวเองหลังจากกลับบ้านแทนพี่เอื้อง วันนี้ฉันเลยถือโอกาสไปเจอเพื่อนๆ ของฉันซะเลย >.<
            “พักอยู่ที่นี่กันหรอคะ”  ฉันถามขณะที่รถตู้ของบริษัทเลี้ยวเข้ามาจอดในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
            “ใช่จ้ะ วิลล่ากรี๊ดลั่นเลย ตอนพี่โทรไปบอกว่าฝันจะมาหา ^^”  พี่มะนาวหันมายิ้มอย่างมีความสุข และฉันก็ยิ้มรับอย่างมีความสุขเช่นกัน...นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้เจอพวกเธอ ‘Beast Girl Band’ ...เพื่อนเก่าที่ร่วมความฝันเดียวกับฉัน
            “ตื่นเต้นป่ะ”  โยซอบที่นั่งอยู่ข้างๆ เอาไหล่ของตัวเองมากระทุ้งไหล่ฉันเบาๆ พร้อมรอยยิ้มที่ดูจะไม่ค่อยสดใสเหมือนอย่างเคย เมื่อคืนเขาบ่นว่านอนไม่ค่อยหลับนี่นา =_=
            “ตื่นเต้นอะไร? -_-!”
            “ก็จะได้เจอเพื่อนไง...อย่าใจอ่อนกลับไปร้องเพลงอีกล่ะ ฉันกลัวมีคู่แข่ง ^^”  โยซอบพูดยิ้มๆ
            “แหมๆ ถ้าเป็นแบบนั้นได้ก็ดีสินะ ^O^”  พี่มะนาวทำท่าดี๊ด๊า
            เห้อๆ ฝันคงไม่กลับไปร้องเพลงอีกหรอกค่ะพี่มะนาว พ่อแม่ได้ฆ่าฝันตายคาที่แน่ๆ เรียนหมอเกือบจะจบแล้ว ดันลาออกไปร้องเพลงแบบนั้น -_-;;
            พวกเราเดินลงมาจากรถโดยมีแฟนคลับจำนวนมากวิ่งกรูเข้ามา แต่ด้วยการ์ดจำนวนนับสิบที่พี่นาบีส่งมาคุ้มกัน โยซอบเลยรอดจากเงื้อมมือแฟนคลับมาได้โดยไม่ต้องส่งกลับไปแอดมิทที่โรงพยาบาลใหม่อีกรอบ U.U;
            “เข้ามาในนี้ยังกะคนละโลกเลยนะคะ”  ฉันพูด เพราะข้างในนี้สงบมากต่างจากข้างนอกที่เต็มไปด้วยแฟนคลับเกือบครึ่งพันยืนออกันอยู่อย่างลิบลับ
            “น่าจะให้พวกเขาเข้ามาส่งผมนะครับ คงจะสนุกน่าดู ^^”  โยซอบยังคงยิ้มอย่างสดใส -_-
            “โห...งั้นเตรียมจองห้องพักโรงพยาบาลไว้ก่อนเลยแล้วกันโยซอบ”  พี่มะนาวหันไปแขวะโยซอบที่ยังคงยิ้มสดใส
            ครืด~
            โทรศัพท์ของฉันสั่นเบาๆ ในกระเป๋ากางเกง ฉันเลยหยิบขึ้นมาดู พี่เอื้อง หมอเจ้าของไข้โยซอบนั่นเอง ฉันเลยขอตัวไปเดินแยกออกมารับสายอีกทาง
            “ค่ะ พี่เอื้อง”  ฉันกดรับสาย
            [ถึงรึยังจ้ะ]
            “เพิ่งจะถึงนี่เองค่ะ พี่เอื้องมีอะไรหรอคะ”  ฉันถาม
            [เปล่าหรอกจ้ะ พอดียัยฟินเป็นห่วงโยซอบเลยขู่เข็ญให้พี่โทรถามน้องฝันเท่านั้นเอง]
            “อ๋อ หรอคะ”  ฉันหัวเราะแฮะๆ ให้กับโทรศัพท์ เฮ้อ...เป็นเอามากนะพี่ฟินเนี่ย =_=
            [ปลอดภัยก็ดีแล้วล่ะจ้ะ พี่กลัวแต่ว่าแฟนคลับมาเข้ามารุมจนขาได้รับบาดเจ็บอีก]
            “ไม่หรอกค่ะพี่เอื้อง พอดีวันนี้มีการ์ดเยอะ ปลอดภัยหายห่วงค่ะ...”  ฉันยิ้มกับโทรศัพท์ ระหว่างนั้นเอง ฉันก็ได้ยินเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกคุ้นหู ฉันเลยชะงักนิดหน่อย
            “...ฉันบอกแกแล้วไงว่าให้เลิกทำอะไรบ้าๆ ได้แล้ว!!”
            “เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกับแก แดอุน!”  เสียงเย็บเยียบของอีกคนดังขึ้น เสียนี้มัน...คุ้นๆ แต่ไม่รู้ว่าฉันเคยได้ยินมาจากที่ไหน
            “จะไม่เกี่ยวกับฉันได้ไง...ในเมื่อเราเป็นทีมเดียวกัน เราเป็นเพื่อนกันนะ!”
            “ฮึ! ทีมเดียวกันงั้นหรอ...ทีมที่มันไม่ดังแบบนี้ฉันไม่ได้รู้สึกดีนักหรอกนะ!...แต่ก็เอาเถอะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง ฉันไม่ยอมให้พวกแกเดือดร้อนแน่”
            “ซังฮุน!! ที่ฉันเตือนแกไม่ใช่เพราะฉันหลัวว่าจะเดือดร้อนหรอกนะ...แต่ฉันเป็นห่วงพวกแกเข้าใจไหม สิ่งที่พวกแกทำมันเกินไปแล้ว!!"