[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 1 Leader Lover
:: Chapter 12 ::
 
            “เรื่องที่แกจะบอกฉัน ใช่เรื่องที่ดูจุนแกล้งเอาใจยัยจีอึนรึเปล่า?”  ฉันตั้งต้นถาม
            “อ้าว รู้แล้วหรอ”  ณัชขมวดคิ้วถาม
            “ใช่ นายดูจุนบอกฉันเมื่อกี๊”
            “รู้ขนาดนี้แล้วยังทิ้งให้เขาคุกเข่าเนี่ยนะ”
            “ก็ฉันโกรธนี่! หมอนั่นเห็นฉันโง่นักหรือไงถึงได้ทำแบบนี้...ปากบอกว่าห่วงนักห่วงหนา แต่ไม่ยอมบอกกันสักคำ!!”  ฉันกอดอกแน่นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้
            “พี่เขาจะบอกพี่เภได้ไงล่ะคะ ในเมื่อยัยจีอึนนั่นน่ะเฝ้าพี่ไว้ตลอดเลย”  อึมพาพูดขึ้นบ้าง
            “เฝ้า?”
            “ใช่...ไม่รู้ว่าแกสังเกตรึเปล่านะ แต่ช่วงหลังๆ ยัยจีอึนตัวติดเธอตลอดเลยไม่ใช่หรอ”  ณัชชี้แจงแถลงไข เออ...พอมานึกดูดีๆ ยัยจีอึนก็วนเวียนอยู่ใกล้ๆ ฉันตลอดเลยนะ ไอ้เราก็นึกว่าเฝ้าดูจุน ที่แท้ยัยจีอึนเฝ้าฉันเพื่อเตรียมเชือดหรอเนี่ย =_=
            “พี่ดูจุนเขากลัวว่าถ้าจีอึนรู้ว่าพี่รู้เรื่องเกี่ยวกับแผนการร้ายมากเกินไปพี่เภจะเป็นอันตราย พี่ดูจุนเลยคอยดูแลพี่ห่างๆ แบบนี้น่ารักดีออกนะคะ”  อึนพาพูด
            เฮ้อ...นี่ฉันโกรธจนไม่ลืมหูลืมตาเลยหรอเนี่ย มัวแต่คิดว่าเขาเห็นตัวตลก ที่ไหนได้...ฉันมันซื่อบื้อเอง -_-;
            “ทีนี้หายงอนได้รึยังคะคุณเภตรา”  ณัชพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน
            “ยังหรอกยะ!”  ฉันพูดแล้วปีนขึ้นเตียงนอนและหนีสายตาประชดประชันของยัยณัชด้วยการคลุมโปง หายโกรธไวขนาดนั้นก็เสียฟอร์มแย่อ่ะดิ =_=;
            “อ้าว! พี่เภ แล้วพี่ดูจุนล่ะคะ จะให้คุกเข่าอยู่แบบนั้นหรอ”  อึนพาร้องขึ้นมา แต่ฉันตัดปัญหาด้วยการไม่ตอบ สรุปคือแอ๊บหลับอ่ะค่ะ -_-;;
            ฉันค่อยๆ เปิดผ้าห่มที่คลุมหน้าออกหลังจากที่คลุมอยู่นานและห้องก็เงียบไปแล้ว หวังว่านายดูจุนคงจะไม่บ้านั่งคุกเข่าอยู่คนเดียวหรอกนะ -_-;;
            ฉันค่อยๆ ออกจากห้องนอนอย่างเงียบเชียบแล้วออกไปแอบส่องดูสถานการณ์ข้างนอก เฮ้ย!! ดูจุนยังคุกเข่าอยู่เลยอ่ะ O_O!
            “นี่! ทำไมนายยังคุกเข่าอยู่เลยล่ะ”  ฉันรีบปราดเข้าไปหาดูจุนทันที แต่โดนเขายกมือห้ามไว้ก่อนจะถูกตัวเขา
            “อย่า!”  ดูจุนขมวดคิ้วพูดพร้อมกับยกมือขึ้นห้าม
            “อะไร! นายโกรธฉันหรอ? นายเป็นคนอยากคุกเข่าเองนะ! มาโกรธฉันได้ไง”  ฉันนั่งลงห่างจากดูจุนพอสมควร มันไม่ใช่ความผิดของฉันสักหน่อย =_=!
            “พอเลยๆ ลุกขึ้นได้แล้ว คุกเข่ามาตั้งนานแล้วไม่ใช่หรอ”
            “อย่าๆ อย่าเพิ่ง!!”  ดูจุนร้องออกมาดังๆ เมื่อฉันเข้าไปผลักเขาให้เลิกคุกเข่าสักที
            “อะไรของนาย! อะๆ ฉันยกโทษให้ พอใจไหม?...ทีนี้ก็เลิกคุกเข่าได้แล้ว”
            “เดี๋ยวๆ อย่าแตะตัวฉัน!”  ดูจุนพูดเสียงดังขึ้นอีกเมื่อฉันทำท่าจะผลักอีก อะไรกัน!...หมอนี่โกรธฉันจริงๆ หรอเนี่ย
            “แทนที่จะดีใจที่ฉันยกโทษให้ ยังมาทำแบบนี้กับฉันอีก โกรธต่อซะเลยดีไหมเนี่ย”  ฉันทำหน้ามุ่ยแล้วดันตัวลุกขึ้นยืน แต่ก็โดนดูจุนรั้งข้อมือเอาไว้
            “โธ่! ฟังกันก่อนได้ไหม”
            “ฟังอะไรล่ะ!”
            “ฉัน...เป็นเหน็บ”  ดูจุนพูด ฉันเลยหันไปมองหน้าเขาแบบขำๆ แต่ก็ขำไม่ออกเพราะว่าหน้าของดูจุนแดงจนถึงหูแล้ว เลยไม่กล้าขำกลัวเขาเสียฟอร์ม ฮ่าๆๆ ^O^//
            “ก็แค่เป็นเหน็บ ทำไมต้องทำให้มากเรื่องด้วยล่ะ”  ฉันกลั้นหัวเราะไว้แล้วนั่งลงตรงหน้าดูจุน
            “เป็นเหน็บ มันต้องเหยียดขาให้ตรง...แบบนี้!!”  ฉันไม่พูดเปล่า แต่ฉันจับขาของดูจุนเหยียดออกมาข้างหน้าทันที จนดูจุนร้องออกมาลั่นห้องเลย ดีนะคนที่นอนอยู่มีแต่คนเมา ไม่งั้นพวกเขาต้องคิดว่าพวกฉันทำอะไรพิเรนๆ กันอยู่แน่ๆ เลย -.,-
            “ทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย! เจ็บนะ!!”
            “เอ้า! นั่งทับอยู่แบบนั้นมันจะหายได้ไงล่ะ”  ฉันพูดพร้อมกับกดปลายเท้าของดูจุนลง ทำให้เขาร้องขึ้นมาอีกครั้ง เฮ้อ...หมอนี่ชอบโวยวายชะมัด =_=
            หลังจากนวดขา นวดเท้าให้ดูจุนได้สักพักอาการของเขาก็ดีขึ้น
            “พอแล้วล่ะ”  ดูจุนก้มลงมาจับมือฉัน ฉันเลยหยุดนวด แต่พอจะชักมือกลับดูจุนกลับยื้อเอาไว้
            “ปล่อย”
            “ก็ได้ ^^”  ดูจุนยอมปล่อยมือฉันโดยดี แล้วเดินไปที่อ่างล้างจานก่อนจะกลับมาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำใบเล็กๆ
            “เอามาทำไมน่ะ”
            “เอามาล้างมือให้ไง”  ดูจุนวางมันไว้ตรงหน้าฉัน แล้วจับมือฉันไปล้างในกะละมังให้
            “ขอบใจนะที่ยกโทษให้...”  ดูจุนพูดเบาๆ ขณะก้มล้างมือให้ฉันอยู่
            “ฉันกลัวคนอื่นพูดว่าฉันไม่มีเหตุผลน่ะสิ -///-”
            “หรอ?”  ดูจุนเงยหน้าขึ้นมามองฉันพร้อมกับยื่นหน้ามาใกล้ๆ อ๊ากส์ >///< นายอย่ายื่นหน้าเนียนๆ เข้ามาใกล้ฉันนะ เดี๋ยวฉันเผลอหอมเข้าสักฟอดหรอก >.<///
            “ใช่”  ฉันพูดแล้วหันหน้ามองไปทางอื่น...หน้าฉันต้องแดงมากแน่ๆ เลยทำไงดี >///<
            จุ๊บ!
            อยู่ดีๆ ฉันก็รู้สึกอุ่นๆ ที่แก้ม เลยเลยรีบหันกลับมา ก็เห็นแต่รอยยิ้มทะเล้นๆ ของนายดูจุนอยู่ใกล้ๆ
            “นี่นาย!...นายหอมแก้มฉันหรอ!!! O///O”  ฉันพูดแล้วผลักหน้าดูจุนออกห่างๆ
            “เฮ้ย! มือเธอเปียกนะ มาผลักหน้าฉันแบบนี้ได้ไงเนี่ย”  ดูจุนพูดเหมือนโกรธๆ แต่หน้านี่ยังยิ้มไม่หุบเลย -///-!
            “ก็นาย...”
            “ถือว่าเป็นการลงโทษไง ที่เธอทิ้งให้ฉันนั่งคุกเข่าอยู่ตั้งนานสองนาน ^_^”
            “แล้วใครสั่งให้นายคุกเข่าล่ะ ไม่ใช่ฉันสักหน่อยจะมาลงโทษแบบนี้ได้ไง -///-*”
            “อยากรู้ไหมว่าใคร?”  ดูจุนถามฉันหน้านิ่งๆ ก่อนจะจับมือที่ยังเปียกๆ ของฉันขึ้นไปแตะที่หน้าอกของเขา อ๊ากกก...หายใจไม่ออกแล้วนะ >.<///
            “ในนี้ไงสั่งฉัน...มันบอกว่า ให้ฉันทำทุกอย่างที่คิดว่าเธอจะยอมยกโทษให้แต่พอเธอไม่สนใจ มันก็สั่งให้ฉันนั่งต่อไปทั้งๆ ที่ปวดขามาก...ทุกครั้งที่ฉันจะเลิกนั่ง มันบอกฉันดังๆ ว่าถ้าเกิดฉันลุกตอนนี้...ฉันจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต...ฉันก็เลยลุกไม่ได้ทั้งๆ ที่ท่อนล่าง ไม่มีความรู้สึกแล้ว...”  ดูจุนพูดพร้อมกับสบตาฉันนิ่ง...นั่นมันทำให้รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมันเป็นเรื่องจริง เขาไม่ได้โกหกฉัน...
            “ซื่อบื้อจริงๆ ถ้าเกิดเลือดไม่ไหลลงมาเลี้ยงขาแล้วเกิดเป็นอัมพาตขึ้นมา นายจะทำไง”
            “ฉันรู้...ว่าถ้าฉันเป็นอะไรไป เธอต้องดูแลฉันแน่ ^_^”  ดูจุนยิ้มให้ฉันจนตาหยี ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ...เรื่อยๆ ภาพที่อยู่ในโรงพยาบาล ตอนที่เขาแอบเข้ามาจูบฉันเริ่มวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา แต่เขาไม่ได้จูบฉัน เขาแค่เอาหน้าผากของเขามาชนกับหน้าผากของฉันเท่านั้น...-///-;
            “ฉันอยากให้เธอให้โอกาสฉัน...คบกับฉันได้ไหม”
            อึก! เหมือนมีอะไรสักอย่างขึ้นมาจุกอยู่ที่คอของฉัน ความรู้สึกต่างๆ หมุนวนอยู่ในสมองจนฉันแทบจะนั่งไม่ติดพื้น...ทั้งความกังวล ความดีใจ ความกลัว และอีกหลายๆ ความรู้สึกที่ฉันไม่นึกว่าฉันจะรู้สึกมันได้ในเวลาเดียวกัน...ตอนนี้ มันกำลังเกิดขึ้นกับฉัน
          “พวกเขาเป็นใคร แล้วเราเป็นใคร...ฉันอยากให้แกคิด”
            คำเตือนของเฝ้าฝัน...เพื่อนรักของฉัน ดังซ้ำๆ อยู่ในหัว จนฉันเผลอแสดงสีหน้ากังวลออกไป ทำให้ดูจุนถอยออกจากฉัน แล้วเปลี่ยนเป็นกุมมือฉันไว้ทั้งสองข้างแทน
            “ในวันนี้ เวลานี้ และตอนนี้ฉันอยากให้เธอมองฉันเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น ฉันอยากให้เธอถามใจของเธอดูว่าคิดเหมือนกันรึเปล่า ไม่ว่าเธอจะตอบตกลงหรือว่าปฏิเสธ ฉันก็จะยอมรับและไม่โกรธเธอเลย...แต่ฉันสัญญา ว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจเด็ดขาด...”
            ดูจุนพูดขึ้นมาเหมือนอ่านใจฉันออก และไม่รู้ว่าเพราะอะไร แค่คำที่เขาบอกว่า ‘จะไม่ทำให้ฉันเสียใจ’ มันทำให้ความรู้สึกมากมายที่ผสมปนเปกันในหัวฉันเมื่อครู่ มันหายวับไปในเวลาเพียงเสี้ยววินาที หลงเหลือไว้เพียงความดีใจ ปลื้มใจอย่างที่ฉันอธิบายไม่ถูก...
 
            “ถ้าเธอตอบตอนนี้ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร...ฉันรอได้”  ดูจุนยิ้มน้อยๆ ให้ฉัน  “แต่ขออะไรอย่างได้ป่ะ”
            “อะไร -_-?”  ฉันหรี่ตามองแววตาวิบวับนั้นอย่างไม่ค่อยจะไว้ใจนัก
            “ขอจุ๊บมัดจำไว้ทีนึง = 3=”  ดูจุนไม่พูดเปล่า แต่ยื่นหน้ามาหาฉันทันที
            “หยุดเลยนะ!”  ฉันผลักหน้าดูจุนออกแทบจะไม่ทัน เฮ้อ...ซึ้งอยู่ดีๆ พอนึกจะหื่นกามขึ้นมาก็เป็นกันซะดื้อๆ =_=;
            “หือ! ใจร้าย”  ดูจุนกลับไปนั่งทำหน้าหงิกไม่พูดไม่จา
            “คิดว่างอนแล้วน่ารักนักหรอ!”  ฉันนั่งอยู่กับความเงียบที่น่าอึดอัดนั้นต่อไป จนกระทั่งฉันทนไม่ไหว
            “ตกลง...”  ฉันพูดออกมาเบาๆ ก่อนจะหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ เพราะว่ามันรู้สึกตื่นเต้นจนหายใจไม่ออกทั้งๆ ที่พูดออกไปแล้ว
            “วะ...ว่าไงนะ”  ดูจุนขมวดคิ้วมองฉัน แต่ดูจากสายตาแล้ว ฉันคิดว่าเขาได้ยินสิ่งที่ฉันพูดนะ =_=;
            “ถ้าไม่ได้ก็ยินช่างเหอะ...ไปนอนนะ”  ฉันทำท่าจะลุกขึ้นยืน แต่ดูจุนดึงฉันเข้าไปกอดไว้
            “ขอบใจนะ...”  ดูจุนกระซิบข้างหูฉันด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าดีใจสุดๆ ทำให้ฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้...
            “อะแฮ่ม!! ทำอารายยย...กานน่ะ~”  อยู่ๆ โยซอบก็งัวเงียลุกขึ้นนั่งแล้วชี้มาที่ฉันกับดูจุน เราสองคนเลยรีบผละออกจากกันทันที
            ตายล่ะ! ต่อไปฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกานนน >_<!!
            ตึง!
            โยซอบล้มลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นอีกครั้ง...อ้าว! ละเมอหรอกหรอ o_o!
            “เฮ้อ...”  ฉันกับดูจุนถอนหายใจออกมาพร้อมกัน ทำให้ฉันกับเขาหันมามองหน้ากันแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ
            วันนี้คงเป็นวันแห่งการเริ่มต้นของเราสินะ ฉันอยากให้ทุกวันหลังจากนี้ มีความสุขแบบวันนี้จัง...
 
            และก็มาถึงวันแถลงข่าวเปิดตัวซิงเกิ้ลใหม่ของ BEAST อีกครั้ง ซึ่งวันนี้เป็นวันที่ได้รับความสนใจจากแฟนคลับและสื่อมวลชนเป็นอย่างมาก เพราะว่าครั้งก่อนเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเขาเลยตั้งใจจะมาทำข่าว
            พอจบการแสดง พวกเราก็กลับมาที่ห้องแต่งตัว วันนี้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ที่เริ่มจะไม่ดี ก็ตรงที่มีผู้หญิงเกาหลีที่ฉันยอมรับว่าเป็นคนที่สวยมากคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้องแต่งตัวและกระโดดกอดดูจุนท่ามกลางสายตาคนทั้งห้อง แม่นี่ใครกันน่ะ -_+!
            “จุน ดีใจด้วยนะ ในที่สุดลำโพงก็ไม่ระเบิดอีก ฮ่าๆๆ ^O^”  ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยรอยยิ้มสดใสพร้อมกับส่งช่อดอกไม้ให้ดูจุน ทุกคนในห้องละสายตาจาก 2 คนนั้นหันมามองฉันเป็นตาเดียว ยกเว้นคุณมินนาที่ยังไม่รู้ว่าฉันกับดูจุนคบกัน
            “เอ่อ สวัสดีค่ะ...หวัดดีไม่เจอตั้งนานนะพวกนาย”  ผู้หญิงคนนั้นก้มตัวเล็กน้อยขณะกล่าวคำทักทายมาที่พวกฉัน ก่อนจะหันไปทักทายบีทส์อย่างเป็นกันเอง คงแค่คนรู้จักของบีสท์นั่นแหละน่าอย่าไปคิดมากเลยยัยเภ...แล้วทำไมยัยนั่นต้องกอดแต่ดูจุนด้วย ไหนจะดอกไม้นั่นอีกทำไมดูจุนถึงได้คนเดียวล่ะ T^T
            “แล้ว...กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”  ฮยอนซึงเอ่ยถามผู้หญิงคนนั้น
            “ช่วงกลางๆ เดือนอ่ะ”
            “เอ่อ...”  อยู่ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็ตรงมาที่โต๊ะที่พวกฉันนั่งกันอยู่
            “มีอะไรหรอคะ ^^;”  ดอกหลิวถาม
            “ฉันเห็นคลิปที่พวกคุณร้องเพลงของบีสท์อยู่หน้าตึกแล้วชอบมากๆ เลยค่ะ ร้องเพราะกว่าออริจินอลซะอีก อิอิ ^^”
            “อ้าวๆ พูดแบบนี้สงสัยอยากมีเรื่องแล้วล่ะ เดี๊ยะๆ”  ดูจุนพูดเหมือนหยอกผู้หญิงคนนั้นเล่น ผู้หญิงคนนั้นหันไปส่งค้อนให้ดูจุน ก่อนจะหันมาพูดต่อ
            “ฉันขอสมัครเป็นแฟนคลับพวกคุณวันนี้เลยนะคะ ขอลายเซ็นหน่อยได้ไหม ^_^”  ว่าแล้วชีก็เริ่มส่งสมุดเล่มเล็กๆ และปากกามาให้พวกเราทีละคน ก่อนจะส่งให้ฉันเป็นสุดท้าย
            “น่ารักกว่าที่นายจุนเล่าให้ฟังอีกนะคะเนี่ย ^^”  ผู้หญิงคนนั้นเข้ามากระซิบใกล้ๆ ทำให้ฉันชะงักมือที่กำลังจะเซ็นทันที
            ถึงขนาดเล่าเรื่องฉันให้ฟังเลยหรอเนี่ย มันชักจะมากไปแล้วนะนายดูจุน!!!
            “มิน่าดูจุนถึงบอกว่าให้ฉันแนะนำตัวกับคุณให้เรียบร้อย เพราะว่าเป็นแบบนี้นี่เอง อิอิ”  ผู้หญิงคนนั้นหัวเราะชอบใจทันทีที่ฉันชะงักมือที่กำลังจะเซ็น ก่อนจะพูดต่อ
            “ฉันชื่อฮโยรินค่ะ เป็นเพื่อนสมัยเด็กๆ ของดูจุน บ้านเราอยู่ข้างๆ กัน เลยสนิทกันนิดหน่อย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ^^”  ผู้หญิงคนนั้นแนะนำตัวเองซะยืดยาว ทำเอาหลายคนในห้องพ่นหัวเราะออกมาเบาๆ ถึงจะรู้สึกแปลกๆ ที่โดนแนะนำตัวยาวขนาดนี้ แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกโล่งเป็นปลิดทิ้งจากความรู้สึกอึดอัดเมื่อกี๊
            “เอ่อ...ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก”  ฉันยื่นมือออกไปจับมือที่ฮโยรินที่ส่งมาก่อนแล้วพร้อมรอยยิ้ม พอปล่อยมือ ฉันก็ก้มลงมาเซ็นให้
            “กรี๊ดๆ ได้จับมือด้วยอ่ะ ขอบคุณมากค่ะ >.<//”  ฮโยรินรับสมุดคืนพร้อมท่าทางดีใจแบบที่สุดในชีวิต
            พอเรากลับมาถึงหอ เราก็มีเลี้ยงกันนิดหน่อย แต่พองานเริ่มไม่เท่าไหร่ดูจุนก็ลากฉันขึ้นมาบนดาดฟ้า
            “วันนี้ตกใจไหมที่เจอฮโยริน”  ดูจุนถามฉัน
            “ก็ตกใจนิดหน่อย”
            “นิดหน่อยเองหรอ -*-“
            “ใช่”
            “แต่ฉันเห็นเธอมองฮโยรินแบบโกรธๆ ด้วยนะ”
            “โกรธที่ไหนกัน ฉันเปล่าซะหน่อย”
            “หรอ...งั้นเธอก็คงเขินล่ะมั้ง หูแดงเชียว”  ดูจุนก้มลงมามองฉัน
            “ก็ฉันไม่รู้ไงว่าฮโยรินเป็นใคร อยู่ดีๆ ก็มาพูดจาสนิทสนมกับนาย...เอ่อกับพวกนาย ฉันเลยฉุนๆ นิดหน่อย”
            “เฮ้อ...ช่างเหอะๆ เพราะฉันรู้ไงว่าเธอขี้หึง ฉันเลยให้ยัยนั่นจัดการบอกกับเธอซะตั้งแต่ตอนนั้นเลย เธอจะได้ไม่โกรธฉันนานๆ”
            “ขี้หึง...ฉันเนี่ยนะ!”
            “ก็ใช่น่ะสิ”
            “ไม่ใช่สักหน่อย”
            “ใช่ ทำไมจะไม่ใช่”
            “เฮ้อ...พอๆ ที่นายลากฉันขึ้นมาบนนี้เนี่ย เพื่ออะไรมิทราบ”  ฉันตัดบทเปลี่ยนเรื่อง เพราะฉันไม่อยากยอมรับว่า ‘ขี้หึง’...ว่าแต่ ฉันขี้หึงจริงหรอ =_=?
            “ของขวัญวันครบรอบ 1 เดือนที่เราคบกันครับ”  ดูจุนยื่นกล่องของขวัญมาให้ฉัน ขนาดมันเท่าๆ กับกล่องเค้กเลยอ่ะ เอ...หรือว่าเป็นเค้กจริงๆ ทำไมหมอนี่เลือกของขวัญเดาง่ายจัง -_-
            “เปิดดูสิ ^^”  ดูจุนบอกอย่างกระตือรือร้น ฉันเลยแกะของขวัญตามที่เขาบอก ข้างในเป็นเค้กจริงๆ แต่มันเป็นเค้กฝอยทองรูปหัวใจ -///-
            “ฉันรู้มาว่าเธอชอบฝอยทอง แต่ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร...พอเซิร์ทๆ ดูถึงรู้ว่ามันคือขนมไทย ฉันสั่งทำเค้กไว้ร้านเค้กของฮโยริน ฉันไม่ว่างไปเอายัยนั่นเลยมาส่งให้...เป็นไง สวยไหม? ฉันออกแบบเองเลยนะ ^^”
            “ก็...สวยดี”  ฉันตอบไปงั้นๆ แหละ แต่จริงๆ แล้วมันเป็นของขวัญที่พิเศษมากๆ เลย แบบนี้ฉันจะกล้ากินได้ยังไง U_U;
            “แค่ ‘สวยดี’ หรอ? คนเขากว่าจะหาร้านขนมไทย กว่าจะหาซื้อ กว่าจะออกแบบ...”
            “ค่าๆ สวยมากเลย...ชอบมากกก”  ฉันจงใจลากเสียงยาวๆ ใส่
            “จริงใจป่ะเนี่ย?”
            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจก่อนจะเขย่งปลายเท้าขึ้นไปหอมแก้มดูจุนทีหนึ่ง  “ขอบใจมากนะ ฉันชอบมากเลย ^///^”
            “ชื่นใจจัง ^O^”
            “ยิ้มอยู่นั่นแหละ กินได้แล้ว”  ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องเพราะที่ฉันทำลงไปเมื่อกี๊ก็เขินเหมือนกัน
            “ก่อนกิน...ขออีกข้างได้ป่ะ”  ดูจุนชี้ไปที่แก้มอีกข้างที่ยังไม่โดนหอม -///-
            “พอเลย ได้คืบแล้วจะเอาศอกหรอยะ กินได้แล้ว -///-!”  ฉันรีบตักกินเค้กอย่างตั้งอกตั้งใจ
            “ป้อนเค้าหน่อยสิ~”  อยู่ๆ ก็มีเสียงทุ้มๆ ของใครสักคนดังขึ้นมา ฉันกับดูจุนที่กำลังตั้งอกตั้งใจกินเค้กเลยพร้อมใจกันหันไปมองทางต้นเสียง
            “มามะ...มาป้อนเค้าหน่อย ~O~”  โยซอบเกาะประตูดาดฟ้า ทำท่าอ้าปากเหมือนรอให้ใครมาป้อน แล้วก็หัวเราะร่วน
            “ไม่ต้องมาล้อเลย อย่าให้ถึงทีแกบ้างแล้วกัน”  ดูจุนค้อนเพื่อนร่วมวง
            “มีอะไรหรอ”  ฉันถามโยซอบก่อนที่เขาจะแซวพวกฉันอีก -///-;
            “อ๋อ...มาบอกว่าคุณมินนาจะถึงหอแล้ว รีบลงไปนะ”
            “รู้แล้วๆ แกรีบลงไปเลย”  ดูจุนบอก
            “โอเคๆ”  โยซอบรับคำ แต่ก็ไม่วายทำท่าแซวๆ ใส่พวกฉันก่อนจะลงไป
            “จะทำอะไรน่ะ”  ดูจุนถามเมื่อเห็นฉันกำลังจะปิดกล่องเค้ก
            “ก็เก็บของไง ไม่ลงไปหรอ”
            “กินต่อให้หมดก่อนเถอะ ฉันไม่อยากให้ใครกินด้วยน่ะ ^^”
            “ก็ได้ๆ”  ฉันรับคำแล้วลงมือตักกินเค้กต่อ
            ที่พวกเราต้องช่วยกันปกปิดความสัมพันธ์ขนาดนี้ เพราะว่าบีสท์กำลังดังถ้ามีเรื่องผู้หญิงเข้ามาแฟนคลับจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ แล้วยิ่งพวกฉันที่เป็นศิลปินฝึกหัดอยู่ ถ้าวันหนึ่งพวกเราได้เป็นนักร้อง พวกเราต้องโดนแอนตี้หนักแน่ๆ พวกเราเลยคิดว่าจะปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับให้ถึงที่สุด
            “หือ?”  ฉันส่งเสียงอย่างงงๆ เมื่อดูจุนเข้ามายืนอยู่ข้างหลัง ก่อนจะใช้มืออ้อมมาข้างหน้าเพื่อใส่สร้อยข้อมือให้ฉัน มันเป็นสร้อยข้อมือสีเงิน ขนาดและลายเดียวกับสร้อยข้อมือที่เขาใส่อยู่ประจำ
            “เค้กอ่ะกินแล้วก็หมด เอาอันนี้ไว้ด้วยแล้วกันนะครับ”
            “แต่...แบบนี้มันไม่โจ่งแจ้งเกินไปหรอ ฉันว่าต้องมีคนสังเกตแน่ๆ เลยว่าเราใส่เหมือนกัน”
            “ไม่เป็นไรหรอก แค่สร้อยข้อมือเอง ใครๆ ก็ซื้อใส่กันได้แหละน่า”  ดูจุนพูดแล้วยิ้มให้เพื่อยืนยันให้ฉันสบายใจ...
            “ลงไปกันเถอะ ^^”  ดูจุนยื่นมือมารับกล่องเค้กไปถือไว้ ส่วนมืออีกข้างเอื้อมมือมาจับมือฉัน แล้วเราก็เดินลงจากดาดฟ้าด้วยกัน ถึงมันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ระยะทางแค่บันไดถึงประตูห้อง พวกเราก็พอใจแล้วล่ะ ^_^
            ทุกครั้งที่ฉันอยู่กับเขา ฉันรู้สึกเหมือนหลุดไปอยู่อีกโลกหนึ่ง โลกที่ฉันอยู่แล้วสามารถยิ้มอยู่ได้ตลอดทั้งวัน ถึงแม้ว่าบางครั้งจะมีทั้งสุข ทั้งเศร้าคละเคล้ากันไป แต่ฉันก็ไม่เบื่อเลยที่จะอยู่ในโลกแห่งรอยยิ้มใบนี้ โลก...ที่มีเขาคนนี้ยืนอยู่เคียงข้าง
            ฉันรักนาย...เจ้าชายอสูรของฉัน
 
 
 
THE  END
 
 
 
**********************************
จบแล้วค่ะ >O<
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ
ฝากติดตาม Episode 2 ด้วยนะ ^O^
**********************************