[B2ST/Beast] Dream Story รักนี้ให้นาย...เจ้าชายอสูร

 
Episode 1 Leader Lover
:: Chapter 11 ::
 
            “ปล่อยฉันนะไอ้พวกเลว!! ปล่อยฉ้านนนนนน!!!”  ฉันร้องสุดเสียงโดยไม่สนใจอาการชาข้างแก้มทั้งสองข้างและรสคาวจากเลือดที่เริ่มไหลออกมากลบปาก...ใครก็ได้ ช่วยฉันให้หลุดพ้นจากขุมนรกนี้ที!!!
            “ไอ้พวกสวะเอ้ย!!”  เสียงทุ้มๆ ตะคอกลั่น ก่อนที่ร่างของได้ยักษ์ที่กำลังพยายามปลดกระดุมฉัน ลอยปลิวไปข้างๆ อย่างแรง และ...
            ตุบ!!
            “อ๊ากกก!”
            พลั่ก!
            “แอ่ก!...”
            พลั่ก!!
            “โอ้ย!!”
            ตุบ!!
            เมื่อการต่อสู้ระหว่างผู้มาใหม่ 6 คนกับยักษ์ทั้ง 3 ตนสิ้นสุดท้าย บทสรุปคือผู้มาใหม่ 6 คน ชนะขาด ไม่น่าเชื่อว่านักร้องอย่างพวกเขาจะสู้เก่งขนาดนี้
            ฟึบ!
            เสื้อแจ็กเก็ตของดูจุนถูกห่มมาที่ตัวฉันก่อนที่เขาจะเข้ามาถามฉันอย่างร้อนรน
            “ไม่เป็นไรใช่ไหม”  ดูจุนกวาดตามองไปทั่วตัวฉันด้วยความเป็นห่วง แล้วเขาก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นโกรธจัดทันทีที่สายตามาหยุดอยู่ที่ปากของฉันที่มีเลือดกลบปากอยู่
            “ไอ้สารเลว!!”  ดูจุนผละจากฉันเข้าไปกระทืบยักษ์ที่นอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้นจนสลบคาทรีนไปหนึ่ง
            “เฮ้ยๆ พอแล้ว เดี๋ยวมันได้ตายก่อนถึงมือตำรวจพอดี”  จุนฮยองรีบเข้าไปห้ามดูจุนไว้ก่อนที่จะลงเท้ากระทืบยักษ์ตัวต่อไป
            “เจ็บมากไหม”  ดูจุนกลับมาหาฉันก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอดไว้แน่น ไม่รู้ว่าทำไมจากอาการอึ้งๆ เมื่อกี๊ มันกลับเปลี่ยนเป็นความอัดอั้นและตื้นตันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
            “ไม่เป็นไร...ฉันอยู่กับเธอแล้ว ไม่ต้องกลัวนะ...”  ดูจุนลูบผมฉันเบาๆ ทำให้ก้อนสะอื้นยิ่งผุดขึ้นมาเรื่อยๆ...เพียงแค่ดูจุนเข้ามากอดฉันไว้ ฉันกลับร้องไห้ออกมา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้โดนตบตั้งหลายต่อหลายครั้งฉันกลับไม่ร้องเลยสักแอ่ะ
            “ทำไมนาย...ฮือๆ...มาช้าแบบนี้...รู้รึเปล่า อึก!...ว่าฉันกลัว...ฮือๆๆๆ”  ฉันทั้งร้องทั้งพูดเหมือนคนเสียสติ ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้จริงๆ
            “ฉันขอโทษ...ฉันขอโทษ...”  ดูจุนพูดแค่นั้น แล้วก็เงียบไป
            “รีบไปเถอะ นักข่าวเริ่มมาแล้ว”  จุนฮยองพูดพร้อมกับหิ้วปีกไอ้ยักษ์ตัวหนึ่งช่วยฮยอนซึง
            “อื้ม...เดินไหวไหม”  ประโยคสุดท้ายดูจุนหันมาถาม ฉันเลยพยักหน้าเบาๆ เพราะคิดว่าคงจะไหว แต่พอลุกขึ้น ขามันก็อ่อนไปหมดจนล้มลงมานั่งตามเดิม
            ดูจุนมองฉันสักพักก่อนจะอุ้มฉันขึ้น ส่วนฉันก็ยอมให้เขาอุ้มโดยดีเพราะตอนนี้ฉันไม่มีแรงจะต่อว่าอะไรเขาแล้ว เมื่อเดินออกมาจากพงหญ้าเราทั้ง 7 คนก็โดนแฟลตสาดใส่อย่างรวดเร็วฮยอนซึงรีบถอดเสื้อแจ็กเก็ตของตัวเองมาคลุมหน้าให้ฉันก่อนจะมีการ์ดชุดดำมาแหวกทางให้พวกเรา ดูจุนเลยรีบพอฉันขึ้นมาบนรถพยาบาลที่จอดรออยู่แล้ว
 
            หลังจากที่ฉันถูกส่งมาถึงโรงพยาบาล นักข่าวจากหลายๆ สำนักก็มายืนอออยู่หน้าห้องพักซะน่ากลัว ทางบริษัทเลยสั่งห้ามบีสท์มาเยี่ยมฉันเด็ดขาด แต่ก็ดีนะฉันยังไม่อยากจอดูจุนตอนนี้ -///-
            “แบบนี้ลีดเดอร์ดูจุนก็มาเยี่ยมลีดเดอร์ไม่ได้น่ะสิคะ”  วิลล่าบ่นขณะจับแอปเปิ้ลที่อึนพากำลังปอกให้ฉันขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย พลางมองไปที่นักข่าวที่เดินสวนไปสวนมาผ่านกระจกใสบานเล็กที่หน้าประตู
            “แล้วทำไมพวกเธอสองคนมาอยู่ที่นี่ล่ะ พี่นาบีจะแถลงข่าวเย็นนี้ไม่ใช่หรอ”  ฉันขมวดคิ้วมองวิลล่าและอึนพาที่มานั่งเล่นกับฉันตั้งแต่เช้า
            “แหม ก็เขาเป็นห่วงลีดเดอร์นี่ T.T”  วิลล่าพูดแล้วเดินมานั่งข้างเตียง
            “พวกพี่ณัชบอกว่าแถลงข่าวเสร็จจะแวะมาเยี่ยมด้วยนะคะ”  อึนพาถือจานแอปเปิ้ลมาให้ฉัน เฮ้อ...ได้กินสักที ฉันกำลังนึกอยู่ว่าจะได้กินอะไรถ้ายัยวิลล่ากินหมด =_=
            “แล้วสรุปยัยจีอึนยอมสารภาพไหมว่าใครเป็นคนสั่งให้ทำ”  ฉันถามด้วยความสงสัย หวังว่าคราวนี้จะจับได้สักทีเถอะนะ
            “ทั้งยัยจีอึน ทั้งไอ้ถึกสามคนนั่นน่ะ หนีไปได้ค่ะ วิลว่าป่านนี้คงโดนจับนั่งยางหมดแล้วล่ะ”  วิลล่าพูดพร้อมกับเสนอความเห็นที่น่าสยดสยอง
            “หนีไปได้หรอ!!!”
            “ใช่ค่ะ เพิ่งได้ข่าวเมื่อเช้านี้เอง”
            เฮ้อ...ชวดอีกตามเคยสิ =_=
            หลังจากที่วิลล่ากับอึนพาฝ่าดงนักข่าวกลับไปแล้ว ฉันก็เปิดทีวีรอดูการแถลงข่าวของพี่นาบีระหว่างนั้นก็มีรายการบันเทิงรายการหนึ่งที่ไปสัมภาษณ์วง Troy ซึ่งเป็นวงที่สนิทกับ Beast มากๆ เพราะเป็นวงที่เดบิวต์มาพร้อมๆ กัน ออกอัลบั้มพร้อมๆ กัน ทำกิจกรรมด้วยกันบ่อยๆ 2 วงนี้เลยได้ชื่อว่าเป็นวงพี่วงน้องกันเลยทีเดียว จะไม่เหมือนกันก็ต้องที่ Beast มี 6 คน Troy มี 7 คนเท่านั้นเอง
            [...ข่าวคราวของหกหนุ่มวงบีสท์หลังจากมีมือดีวางระเบิดเครื่องเสียงวันเปิดตัวซิงเกิ้ลใหม่แล้ว ล่าสุด...มีคนก่อการอุกอาจหวังจะยัดยาจำนวนกว่าพันเม็ด แต่หกหนุ่มโชคดีที่จับตัวคนร้ายได้ก่อน...]  เสียงพิธีกรของรายการพูดขณะที่ภาพของจีอึนที่โดนตำรวจคุมตัวขึ้นรถปรากาฏขึ้นบนจอ
            [ด้านวง Troy ที่เป็นวงพี่ของบีสท์ ได้ออกมาให้กำลังใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างไม่รอช้า...]  หลังจากสิ้นสุดภาพของจีอึน ภาพก็ถูกตัดมาที่ผู้ชายจำนวน 7 คนที่ยืนเรียงหน้ากระดานต่อหน้านักข่าวจำนวนหนึ่ง
            [ก็อยากจะบอกบีสท์ว่าจะเป็นกำลังใจให้ แล้วก็จะเอาใจช่วยให้ผ่านเรื่องราวร้ายๆ แบบนี้ไปให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราจะอยู่ข้างๆ พวกนายเสมอนะ...]  ซอแดอุน ลีดเดอร์ของ Troy พูด
            ครืดๆๆ
            โทรศัพท์ของฉันสั่นเบาๆ บนเตียง ฉันเลยหยิบมันขึ้นมาดู วิลล่าโทรมา...
            “ฮัลโหล...”  ฉันกดรับสายวิลล่า
            [ฮัลโหลลีดเดอร์ จะแถลงข่าวแล้วนะ นักข่าวเยอะมากอ่ะ]
            “อื้ม อย่าไปทำขายหน้าล่ะ”  ฉันพูดแซว
            [โหยลีดเดอร์ วิลล่าไม่ทำอะไรให้มันขายหน้าประเทศชาติหรอกน่า...วิลมาเร็ว!...ค่าๆ...ลีดเดอร์เดี๋ยววิลไปก่อนนะ...ตู๊ดๆๆ]  หลังจากมีคนเรียกวิลล่าแทรกขึ้นมาในสาย วิลล่าก็รีบรับคำแล้ววางสายไปเลย เฮ้อ...ยุ่งขนาดนี้ยังจะโทรมาอีก
            ฉันกดดูทีวีได้ประมาณ 20 นาที วิลล่าก็โทรกลับมาอีกครั้ง
            “ว่าไง”  ฉันรับสาย
            [เฮ้อ...โล่งแล้วค่ะลีดเดอร์ เมื่อกี๊พี่ๆ วง Troy ก็มาด้วยแหละ คนอะไรหล๊อหล่อ แต่เสียดายนะคะที่ไม่ค่อยดังเท่าบีสท์ >.<]  เสียงของวิลล่าลั่นล้าจนฉันเดาสีหน้าออกว่าตอนนี้ทำหน้ายังไงอยู่
            “อืมหรอ”
            [แหมๆ ลีดเดอร์ ถ้าลีดเดอร์ได้มาเจอพี่ๆ เขาตัวเป็นๆ ลีดเดอร์จะไม่พูดแค่คำว่า ‘อืมหรอ’ แบบนี้แน่ๆ เอ...หรือว่าตอนนี้มองเห็นแต่ลีดเดอร์ดูจุนคนเดียวจนไม่มองใครแล้วน้าาา...]  วิลล่าลากเสียงยาวๆ แซวฉัน -///-!
            “จะพูดแค่นี้ใช่ไหม งั้นฉันวางล่ะนะ”
            [โอ๋ๆ ลีดเดอร์อย่างอนสิ เขาล้อเล่นเฉยๆ อิอิ]
            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจใส่โทรศัพท์
            [อื้ม เดี๋ยวพวกเราจะแวะไปหานะลีดเดอร์ จะเอาอะไรไหม]
            “อืม...อยากกินเค้กอ่ะ”
            [โอเช...เดี๋ยวเจอกันนะคะลีดเดอร์]
            แล้ววิลล่าก็วางสายไป แต่ไอ้ที่บอกว่า ‘พวกเราจะแวะไปหา’ เนี่ย รวมบีสท์ด้วยรึเปล่านะ -///-;
            หลังจากที่ทุกคนมาเยี่ยมฉัน (ยกเว้นดูจุน) ทุกคนก็กลับหอกันตอน 4 ทุ่ม เหลือแต่พี่มะนาวที่วันนี้จะนอนเป็นเพื่อนฉัน
            “พรุ่งนี้จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ”  พี่มะนาวบอกขณะเก็บกินของที่วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ
            “หรอคะ”  ฉันพูด แต่ฉันยังไม่อยากกลับหอเร็วๆ นี้เลย ฉันไม่อยากเจอ...
            “เดี๋ยวพี่ลงไปซื้อพวกแปรงสีฟันอยู่ชั้นล่างก่อนนะ พี่ลืมเอามาน่ะ”  พี่มะนาวบอกก่อนจะเดินไปหยุดที่สวิสต์ไฟ “เภจะนอนเลยไหม?”
            “ค่ะ”  ฉันตอบสั้นๆ พี่มะนาวปิดไฟให้ฉันก่อนจะเดินออกไป
            ฉันค่อยๆ ปิดเปลือกตาของตัวเองลง สิ่งต่างๆ ที่ฉันลืมไปชั่วขณะเริ่มวนกลับเข้ามาอยู่ในหัวของฉันอีกครั้ง ภาพเลวร้ายที่ฉันเก็บมานอนผวาทุกคืน ฉันกลัว...กลัวจนไม่อยากอยู่คนเดียว กลัวจนไม่อยากหลับตา...
            แอ๊ด...
            อยู่ๆ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นและปิดลงเบาๆ แต่ฉันไม่ได้ลืมตาขึ้นดูเพราะว่าคงเป็นพี่มะนาวที่กลับมาแล้ว...เอ๊ะ! ทำไมพี่มะนาวมาเร็วจัง O_O?
            ฉันพยายามเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าที่เดินตรงมาหาฉันและหยุดอยู่ข้างๆ เตียง ทุกอย่างนิ่งไปสักพักก่อนจะมีความรู้สึกอุ่นๆ ที่ริมฝีปาก ความรู้สึกของฉันเหมือนว่ามันจะนานมาก กว่าที่ความรู้สึกอุ่นนั้นจะหายไป เสียงฝีเท้าคู่เดิมเดินห่างออกไปจนกระทั่งมีเสียงที่มะนาวพูดขึ้น
            “อ้าว มาเยี่ยมเภตราหรอคะ สงสัยจะหลับไปแล้วนะ”
            “อ๋อ ไม่เป็นไรครับ เมื่อกี๊ผมเข้าไปดูเภแล้ว”  เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นหูดังขึ้นเบาๆ ตามมาด้วยเสียงเปิดและปิดประตู
            ...เสียงของดูจุน O///O
 
            แอ๊ด...
            “ยินดีต้อนรับ!!! ^O^”  เสียงโห่ร้องยินดีของบีสท์บอยและบีสท์เกิร์ลดังขึ้นทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้าไปในห้อง
            “เว่อร์ๆ แบบนี้ ความคิดยัยวิลล่าน่ะ -_-“  ณัชบอกพร้อมกับพยักพเยิดไปที่ลูกโป่งและของกินมากมายที่กองท่วมโต๊ะและห้องครัว
            “แหม ก็เรื่องร้ายๆ ผ่านไปด้วยดีแล้วนี่คะ บีสท์ก็เตรียมวันเปิดซิงเกิ้ลใหม่แล้วด้วย แบบนี้ต้องฉลองไม่ใช่หรอคะ ^^”  วิลล่าหาเหตุผลร้อยแปดมาอ้าง แต่ฉันคิดว่าเธอหาเรื่องดื่มมากกว่านะวิลล่า ดูสิโซจูกองเต็มโต๊ะเลย =_=
            “แล้วโซจูนั่นล่ะ เตรียมรับคนไข้ด้วยรึเปล่า =_=”  ฉันแกล้งถาม
            “อ๊ะๆ อันนี้ขอสั่งห้ามเด็ดขาดนะจ๊ะผู้ป่วย ^^”  หยารีบพูดแทรกขึ้นมาทันที
            “เอาล่ะๆ พี่ว่าหลีกทางให้ผู้ป่วยเข้าไปข้างในก่อนดีไหมจ้ะ ^^”  พี่มะนาวพูด ทำให้ทุกคนรีบแหวกทางให้ฉัน
            “เดี๋ยวถือให้ครับ”  ดูจุนเดินมาขอกระเป๋าข้าวของต่างๆ ที่พี่มะนาวถือมาจากโรงพยาบาลมาถือไว้ แล้วเดินตามฉันกับพี่มะนาวเข้ามาในห้องนอนด้วย -_-//
            “วางไว้ตรงนั้นแหละ”  ฉันบอกแล้วเดินไปขึ้นเตียงของตัวเอง
            “อ้าวเภ ไม่ออกไปข้างนอกหรอ”  พี่มะนาวถาม
            “ขอนอนพักก่อนดีกว่าค่ะ เภเหนื๊อยเหนื่อย”  ฉันบอกแล้วเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงโดยไม่สนใจดูจุนที่วางกระเป๋าลงแล้ว อ๊ากส์ >///< ทำไมฉันต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย เรื่องที่นายดูจุนขโมยจูบฉันเมื่อคืนฉันต้องทำเป็นไม่รู้เรื่องสิ >.<//
            “เดี๋ยวผมออกไปก่อนแล้วกันครับ”  เสียงดูจุนพูดแล้วเดินออกไป ฉันเลยเปิดผ้าห่มที่คลุมตัวออก
            “เขาอุตส่าห์ไปช่วย แถมทำดีด้วยสารพัดยังไม่หายโกรธเขาอีกหรอ”  พี่มะนาวนั่งลงข้างเตียง
            “ก็เขา...ไม่เชื่อเภนี่คะ แถมเขายังว่าเภด้วย”  ฉันตอบหน้ามุ่ยเมื่อนึกถึงสีหน้าและน้ำเสียงของดูจุน
            “หือ? ไม่เชื่อ...ไม่เชื่อยังไง ถ้าเขาไม่เชื่อเขาจะตามตำรวจมาซุ่มอยู่แถวๆ หอตั้งแต่เนิ่นๆ ทำไมล่ะ”
            “ตำรวจ?”
            “ใช่ ดูจุนโทรมาบอกพี่ให้แจ้งตำรวจมาที่หอให้ตั้งแต่ยังไม่ค่ำเลย เภไม่สักเกตหรอว่าตำรวจทำไมมาไวจัง”  พี่มะนาวบอกทำให้ฉันเริ่มคิดย้อนไปถึงเหตุการณ์วันนั้น ถึงมาเร็วขนาดไหนหนูก็เกือบโดนข่มขืนแล้วล่ะค่ะ อึ๋ย! คิดไปแล้วก็ขนลุกไม่หาย มันลูบขาอ่อนฉันด้วยอ่ะ T^T ดีนะที่วันนั้นใส่กางเกงยีนส์ขายาว
            “แต่ยังไงเขาก็ไม่เชื่อเภอยู่ดีแหละค่ะ หาว่าเภคิดมากอีก”  ฉันบ่นสิ่งที่อัดอั้นอยู่นาน
            “เอ๊ะ! เดี๋ยวก่อนนะ นี่ยังไม่มีใครเล่าให้เภฟังหรอกหรอ?”  พี่มะนาวขมวดคิ้วมองฉันอย่างงงๆ ส่วนฉันก็มองพี่มะนาวตอบด้วยความงงไม่แพ้กัน
            “เรื่องอะไรหรอคะ -_-?”
            “ก็เรื่อง...”
            ครืดๆๆ
            มือถือพี่มะนาวสั่นเบาๆ ในกระเป๋ากางเกง พี่มะนาวเลยรีบกดรับสายทันทีเพราะพี่นาบีโทรมา ก่อนจะเดินออกไปนอกห้องเพื่อคุยธุระที่ดูท่าว่าจะใช้เวลานาน แล้วนี่ฉันจะรู้เรื่องเหมือนคนอื่นเขาไหมเนี่ย -_-?
            ฉันล้มตัวลงไปนอนพร้อมกับเครื่องหมายคำถามตัวโตๆ แต่เพราะยาที่เพิ่งกินก่อนจะกลับหอทำให้ฉันเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ พอรู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงของดงอุนกับวิลล่าหัวเราะเสียงดังแปลกๆ ฉันเลยอดไม่ได้ที่จะลุกออกไปดู
            “โอ้โห...”
            ค่ะ ไม่มีคำไหนอธิบายได้ชัดเจนมากกว่านี้แล้ว เพราะว่าตอนนี้วิลล่ากับดงอุนกำลังกอดคอกันกระดกโซจูและหัวเราะข่าวภาคดึกในทีวีอยู่ นั่นมันข่าวกีฬาไม่ใช่หรอ? คงจะเมาเข้าขั้นเลยนะเนี่ย =_=; ส่วนคนอื่นๆ น่ะหรอ?...นอนฟุบอยู่บนโต๊ะกันหมดแล้วยกเว้นอึนพากับณัชที่กำลังช่วยกันเก็บข้าวกันอยู่
            “มา เดี๋ยวฉันช่วย”  ฉันพูดแล้วทำท่าจะยกถุงขยะไปทิ้งให้
            “ไม่ต้องหรอกค่ะ หน้าที่นั้นมีคนทำแล้ว”  อึนพาพูดพร้อมกับพยักพเยิดไปที่ดูจุนที่กำลังเดินเข้ามาในห้องครัว
            “อ้าว ตื่นแล้วหรอ?”  ดูจุนทักฉัน
            “งั้นฉันไปเก็บขวดฝั่งโน้นแล้วกัน”  ฉันลุกไปห้องนั่งเล่นโดยไม่สนใจจะพูดกับดูจุน เช๊อะ! ยังกล้าพูดกับฉันอีกหรอ รู้รึเปล่าว่าฉันกำลังโกรธอยู่ =_=!
            พวกเราช่วยกันเก็บกวาดจนสะอาดจะเหลือก็แต่จานกองโตที่กองท่วมอ่างอยู่อย่างเดียวเท่านั้นที่ยังไม่สำเร็จลุล่วง
            “เดี๋ยวฉันกับอึนพาไปเอาผ้ามาให้บีสท์นอนก่อนนะ รู้สึกว่าจะไปไหนกันไม่ไหวแล้ว”  ณัชบอก แล้วเดินไปเอาผ้ากับคุณมินนาที่เพิ่งเข้ามาเห็นสภาพ ส่วนเมมเบอร์คนอื่นๆ ของฉัน พวกเราจัดการเก็บเข้าห้องนอนเรียบร้อยแล้ว =_=;;
            “เฮ้อ...”  ฉันถอนหายใจกับกองถ้วยชามก่อนจะพับแขนเสื้อแขนยาวขึ้นเตรียมลงมือทำงาน
            “คุยกันหน่อยได้ไหม”  อยู่ๆ ดูจุนก็เดินเข้ามายืนข้างๆ ฉัน ฉันเลยเริ่มต้นเปิดก๊อกน้ำโดยไม่สนใจดูจุน
            “เภ!”  ดูจุนเริ่มพูดเสียงดังพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือที่ฉันกำลังเปิดก๊อกเอาไว้
            “ปล่อย!”
            “ไม่! จนกว่าจะยอมคุยกันดีๆ”
            “ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย!”
            “แต่ฉันมี!”
            “ฉันไม่อยากฟัง! ปล่อยนะ!!!”  ฉันพูดแล้วดึงมือออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี ก่อนจะหมุนตัวจะเดินหนี แต่ดูจุนก็มายืนขวางเอาไว้ แล้วใช้มือค้ำอ่างล้างจานทั้ง 2 ข้าง ฉันเลยไม่มีทางหนี
            “ขอร้องล่ะ ฟังกันก่อน”  ดูจุนพูดเสียงอ่อนลง
            “ฟังอะไร...”  ฉันพูด
            “ที่ฉันทำไปทั้งหมด...”  ดูจุนเริ่มต้นจะเล่าบางอย่างให้ฉันฟัง แต่อึนพากับณัชก็เดินเข้ามาซะก่อน
            “คุณมินนาบอกว่าจะกลับก่อนเพราะมีธุระ ให้พวกเรานอนได้...เลย”  ณัชชะงักคำสุดท้ายเพราะหันมาเจอฉันกับดูจุนในสภาพเกือบจะกอดกันพอดิบพอดี -///-
            “เอ่อ...ไปกันเถอะคะพี่ณัช”  อึนพายิ้มแหยๆ ให้ฉันกับดูจุนก่อนที่ 2 คนนั้นจะหายไปในห้องนั่งเล่น ส่วนนายดูจุนไม่มีทีท่าจะปล่อยฉันไปเลยถึงแม้ว่าจะมีคนมาเห็นแล้วก็ตาม -///-;
            “นายจะเล่าอะไรก็รีบเล่ามาสิ ฉันอึดอัดจะตายอยู่แล้ว -///-”
            “ฉันกำลังจะบอกเธอว่า ที่ฉันทำไปทั้งหมดมันเป็นแผนที่จะทำให้จีอึนตายใจ...จริงๆ แล้วฉันเชื่อที่เธอพูดทุกอย่าง”  ดูจุนพูดพร้อมกับแววตาอ้อนวอนให้ฉันเชื่อ
            “หึ! ถึงนายจะบอกว่าเชื่อฉันทุกอย่าง แต่ที่นายทำมันทำให้ฉันเชื่อว่านายไม่เคยเชื่อใจฉันเลย”
            “ก็ฉันบอกแล้วไงว่ามันเป็นแผน”
            “ถ้ามันเป็นแผน...งั้นนายก็แสดงละครเก่งมากเลยน่ะสิถึงทำขนาดนั้นได้”
            “เภ...”
            “อ้อ ลืมไป นายมันซุปเปอร์สตาร์ตีบทแตกได้ทุกบทอยู่แล้วนี่!”  ฉันพูดประชด
            “เภตรา...”
            “ไม่ต้องมาเรียกชื่อฉัน!”
            “ที่ฉันทำไปมันมีเหตุผลนะ ช่วยเข้าใจฉันหน่อยเถอะ”
            “จะให้ฉันเข้าใจได้ยังไงล่ะ ถ้ามันมีเหตุผลจริง ทำไมนายยังไม่เคยคิดจะเล่าให้ฉันฟังเลย เห็นฉันโง่มากรึไง!!”  ฉันตะโกนใส่ดูจุนด้วยอารมณ์ที่เริ่มจะคุกรุ่นขึ้นมาแล้ว แต่ดูจุนยังมีสีหน้าใจเย็นอยู่
            “เภ...ฟังฉันนะ ที่ฉันไม่เล่าให้เธอฟังไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเล่า แต่ฉันไม่มีโอกาสจะเล่าให้เธอฟังต่างหาก...”
            “...ถ้านายอยากบอกฉันจริงๆ นายคงบอกไปแล้วล่ะ ที่นายไม่บอกเพราะกลัวฉันทำแผนนายพังรึไง!...หรือว่ากลัวฉันทำอะไรยัยจีอึนห๊ะ!”
            “เภ...ที่ฉันทำไปทั้งหมด ฉันเป็นห่วงเธอนะ!”
            “ห่วงหรอ? ฉันยังไม่เห็นการกระทำไหนที่แสดงออกว่านายห่วงฉันเลย!”  ทันทีที่ฉันพูดจบ ดูจุนมองฉันด้วยแววตาผิดหวังเล็กน้อย ก่อนจะพูด...
            “...แล้วที่ฉันทำไปทั้งหมด มันไม่ได้แสดงให้เธอเห็นบ้างเลยหรอ?”
            “ใช่...ถอยออกไปได้แล้ว...”  ฉันพูด ก่อนจะออกแรงผลักหน้าอกดูจุน แต่ฉันแทบจะไม่ได้ออกแรงเลยเพราะดูจุนยอมถอยให้ฉันทันทีที่มือของฉันแตะตัวเขา
            “เธอรู้ไหมตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยห่วงใครขนาดนี้...ไม่เคยทำเพื่อใครขนาดนี้...ไม่เคย...รักใครขนาดนี้”  อยู่ๆ ดูจุนก็พูดขึ้นเบาๆ ทำให้ฉันชะงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินเข้าห้อง แต่ยังไม่หันไปมองดูจุนที่ยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม...
            ฟุบ!
            อยู่ๆ ก็มีเสียงเข่ากระทบพื้นเบาๆ แรงๆ ฉันเลยรีบหันกลับไปก็เห็นดูจุนกำลังคุกเข่าอยู่ข้างหลังฉัน! O///O!
            “นาย!...”
            “ฉันรู้ว่าที่ทำไปมันทำให้เธอรู้สึกแย่มาก ในเมื่อคำขอโทษของฉันเธอไม่รับมันแล้ว ฉันก็จะคุกเข่าตรงนี้จนกว่าเธอจะยอมยกโทษให้...”
            อึก!
            ใจฉันกระตุกวูบแรงๆ ทีหนึ่ง ฉันรู้สึกว่าฉันหายใจไม่ออกเมื่อมองดูจุนคุกเข่าและก้มหน้าให้ ฉันไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้มาก่อนเลย...เขาเป็นผู้ชายแต่มาคุกเข่าให้ฉันง่ายๆ แบบนี้เนี่ยนะ!
            “...ก็ตามใจนายสิ”  ฉันพูดก่อนจะเดินกลับมาที่ห้องนอน บ้าไปแล้วๆๆ เขาถึงกับคุกเข่าขอโทษเชียวหรอ ฉันเริ่มรู้สึกผิดขึ้นมาแล้วนะ! >.< แทนที่จะทำให้เขารู้สึกผิด ฉันกลับมานั่งรู้สึกผิดเองหรอเนี่ย -_-!
            “เฮ้อ...แกกะจะให้เขาคุกเข่าอยู่แบบนั้นน่ะหรอ ทำไมไม่คุยกันดีๆ”  ณัชถามฉันทันทีที่เปิดประตูเข้ามา
            “ช่างเขาสิ เขาอยากคุกเข่าเองนี่ ฉันไม่ได้บอกให้เขาทำซะหน่อย”
            “ใจดำ!”  ณัชพูดเสียงเรียบๆ ตอกย้ำความรู้สึกผิดของฉันให้ฝังลึกลงเรื่อยๆ =_=;
            “แกมาว่าฉันทำไม แล้วที่เขาทำกับฉันล่ะ แกว่ามันไม่ใจดำหรอ?”  ฉันถามกลับบ้าง
            “นี่ยังไม่มีใครเล่าให้แกฟังหรอ?”  ณัชเลิกคิ้วถาม  “ยัยวิลล่ากับอึนพาไปเฝ้าแกทั้งวี่ทั้งวันไม่ได้เล่าเรื่องนายดูจุนให้ฟังเลยหรอ?”
            “เล่าอะไร =_=?”  ฉันถามณัชกลับ จะใช่เรื่องที่พี่มะนาวพยายามจะเล่ารึเปล่านะ
            “อุ้ย! อึนพานึกว่ามีคนเล่าให้พี่เภตราฟังแล้ว อึนพาก็เลยไม่ได้เล่าอ่ะค่ะ o.o;”
            “ตายล่ะ! อุตส่าห์ยืนยันกับหมอนั่นเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะเล่าให้เธอฟังเอง มีแต่คนลืมหรอเนี่ย!!”  ณัชขมวดคิ้วแบบอารมณ์เสียสุดๆ
            สรุปเรื่องนี้มันเป็นยังไงกันแน่เนี่ย!
 
 
 
******************************
ตอนหน้าจะจบแล้วนะคะ
ฝากติดตาม ติชมด้วยนะคะ ^O^
******************************