ประธานตัวร้ายกับหวานใจตัวแสบ

บทที่ 16
            “แก้วจะไปจริงอ่ะ”
                ยัยเฟย์บ่นมาตลอดทาง กว่าฉันจะลากแม่คุณออกมาจนถึงหน้าห้องสภานักเรียนได้ก็เหนื่อยแทบตาย จะกลัวอะไรนักหนากับอีตาเขื่อน ถ้าฉันอยู่แล้วกล้าแกล้งเฟย์นะแม่จะเตะให้เป็นสองท่อนเลย พูดถึงพวกสถาแล้วยังไม่หายแค้นพี่ประธานมีอย่างทีไหนตัวเองดอดไปอยู่กับยัยฟางแล้วโยนภาระหน้าที่ให้คนอื่นซะงั้น
                “เดินๆไปเถอะหนะ ก็แค่ไปบอกพวกบ้านั่นแปบเดี๋ยวไอ้เขื่นมันคงไม่กระโดดกัดคอแกหรอก”
                “เฟย์ไม่ได้กลัวเขื่อนกระโดดกัดคอ แต่เฟย์ไม่อยากเจอหน้าเขานี่นา”
                “งั้นเฟย์รอแก้วอยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวแก้วไปจัดการบอกนายโทโมะเอง”
                “อืมๆ รีบไปนะแก้ว”
                เฟย์ส่งสายตาละห้อย ไม่รู้ว่าไอ้เขื่อนแกล้งอะไรเฟย์นักหนาถึงได้กลัวขนาดนี้
                “อืม”
                ฉันรับปากเฟย์ แล้วผลักประตูห้องเข้าไป ห้องสภาจัดว่าเป็นห้องที่ค่อนข้างกว้างและก็มีโต๊ะทำงานให้พวกสภานักเรียน ก็อย่างนี้ละโรงเรียนฉันให้สิทธิ์นักเรียนทำกิจกรรมได้เป็นพิเศษอาจารย์จะคอยคุมอยู่ห่างๆเท่านั้นพวกพวกสภาเลยมีสิทธิพิเศษเยอะ
                ฉันเห็นหัวนายโทโมะแล้วหล่ะ เอ๊ะหมอนั่นไม่ได้อยู่คนเดียวนี่ยัยเด็กผู้หญิงผมบลอนคนนนั้นเป็นใครกันคงไม่ได้มานั่งอ่านหนังสือกันในที่รับตาคนหรอก คิดได้ดังนั้นเท้าของฉันก็หยุดก้าวแล้วรอดูสถาณการณ์
                “พี่โทโมะคะอย่าสิคะ”
                “อยู่นิ่งหน่าเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว”
                “แต่มันน่ากลัวนะคะ”
                “อดทนหน่อยหน่าเจ็บแปบเดียวนะครับ”
                .////. นี่สองคนนั้นนั่งทำอะไรกันอยู่อ่ะมีจงมีเจ็บอะไรด้วย ฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นนะแต่เอาเถอะพูดกันส่อขนาดนี้แล้วแนจะคิดว่ายังไงอ่ะ จะเป็นลมเด็กคนนั้นแค่ม.ต้นเองนะ
                “ฮัวชิ้ววว อุ๊บบ”
                ฉันปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน ลืมไปว่าเมื่อวานไปตากฝนมาดูท่าจะเป็นหวัดจนเพลอจามออกมาสองคนนั้นรู้แล้วสิว่าฉันอยู่ตรงนี้ด้วย โอ๊ยลืมไปเถอะว่าฉันอยู่ตรงนี้
                นายโทโมะผละออกมาจากเด็กผมบลอนคนนั้นแล้วเดินตรงเข้ามาหาฉัน ไปไกลๆได้ไหมฉันไม่อยากอารมณ์เสียต่อยนายปากแตกเพราะล่อลวงเด็กหรอก
                “แอบดูงั้นหรอ”
                “ใครแอบดูนายกัน”ฉันปฎิเสธเสียงสูง จับได้แล้วไงก็ฉันจะแถวะอย่าง
                “มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะ”
                “รู้หรอว่าฉันคิดอะไรอยู่”
ฉันยักคิ้วกวนๆนายจะทำอะไรกับใครฉันไม่ได้อยากรู้หรอกนะ   เมื่อกี้ไม่ได้แอบดูหรอกนะก้แค่ไม่อยากขัดจังหวะ
“หึงก็บอกมาเถอะ”
“ไร้สาระ”
“โกรธจนหน้าดำหน้าแดงขนาดนี้ยังจะบอกว่าไม่หึงอีกหรอ”โทโมะยิ้มกริ่ม มันน่าโดนเตะสักทีสองทีนัก
“คิดไปเอง”
“ไม่ยอมรับก็ไม่ยอมรับ แต่ฉันอยากอธิบาย”
เชอะใครอยากรู้กันย่ะ หลงตัวเองเป็นบ้า
“น้องเขาแค่หกล้มขาเจ็บอ่ะ เธอมาก็ดีแล้วฉันทำแผลไม่ค่อยเก่ง”
อะไรนะแค่ทำแผลให้กัน ฉันคิดอะไรน่าอายแบบนั้นออกไปได้ยังไง อายจนแทบจะแทรกแผ่นดินหนีอยู่แล้ว นายโทโมะรู้ความคิดฉันทุกอย่างแน่เลย
“หกล้ม?”
“พะพี่แก้วมาด้วยหรอคะ”
เด็กคนนั้นถามเสียงกุกกัก มีปัญหาอะไรกับฉันหรือเปล่าย่ะ
“ไปเร็วช่วยดูแผลให้น้องเค้าหน่อย”
โทโมะถือโอกาสมาจับมือฉันแล้วจูงไปยังโซฟาที่น้องคนนั้นนั่งอยู่ เด็กนั่นทำตาเบิกกว้างเมื่อเห็นโทโมะจับมือฉัน แถมเมื่อกี้ถ้าฉันไม่เอามือกันไว้ป่านนี้โทโมะคงหอมแก้วฉันโชวน้องเค้าไปแล้วหล่ะ
“เป็นอะไรหรือเปล่าให้พี่ช่วยดูแผลให้ไหม”
“เออ คือว่า เออ”
ยัยเด็กนั่นตอบแบบตะกุกตะกัก ฉันก็เลยถือวิสาสะจับขาของหล่อนขึ้นมาดูเลยพบว่ามันแทบจะไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่ารอยซ้ำเล็กๆ และแผลที่มีเลือดซึมออกมาแค่นิดเดียวเมื่อกี้ร้องซะบ้านแตกเลยนะ
“ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนิ”
“แต่น้องเค้าบอกว่าเดินไม่ไหว”
ฉันขมวดคิ้วดูแผลด้วยความไม่เข้าใจแผลแค่นิดเดียทำไมถึงเจ็บขนาดนั้นนะ หรือว่ายัยเด็กนี่ตั้งใจจะอ้อนนายโทโมะ สงสัยต้องทดสอบสมมติฐานดูแล้ว
“งั้นขาคงพลิกมั้งนายช่วยหายาแก้ปวดให้ฉันหน่อยสิ”ฉันจัดการไล่นายโทโมะออกไปจากห้องทางอ้อม
“รับทราบครับ ไปแปบเดียวอย่าคิดถึงฉันจนไม่เป็นอันทำอะไรหล่ะ”
“ช่างกล้าคิดนะ รีบไสหัวไปแล้วกลับมาเร็วๆเลย”
“คร้าบบบ”
หลังจากโทโมะเดินออกไป ฉันก็หันกลับไปมองยัยเด็กที่นั่งอยู่บนโซฟาช่างประจวบเหมาะดีทีเดียวที่ยัยนั่นเองก็มองมาที่ฉันอยู่เหมือนกันด้วยสายตาที่แบบว่าไม่เป็นมิตรเอาซะเลย
“ไงโทโมะไปแล้วยังเจ็บแผลอยู่หรือเปล่า”ฉันพูดเสียงเรียบ
“พี่แก้วพูดอะไรคะแอลไม่เข้าใจ”ยัยเด็กนั่นถามเสียงสั่น ใบหน้าหวาดกลัวเหมือนว่าฉันจะตรงเข้าไปบีบคอนั่นแหละ
“ก็แค่พูดความจริงเท่านั้นแหละ”
“พี่แก้วกำลังเข้าใจแอลผิดนะคะ แอลแค่เจ็บขาแล้วพี่โทโมะก็เข้ามาช่วย”
“งั้นหรอ เผื่อเธอจะยังไม่รู้ครอบครัวฉันทุกคนมีอาชีพหมอกันหมด และฉันก็ช่วยงานในโรงพยาบาลของพ่อมาตั้งแต่เด็กแผลแค่นี้ฉันดูออกว่าเจ็บจริงหรือเปล่า”
“นี่พี่แก้วคิดว่าแอลสำออยหรอคะ”
“เปล่าฉันก็แค่รู้สึกว่าแผลเธอดูไม่น่าจะเจ็บขนาดนั้น ”
“แอลว่าถึงแอลไม่ได้เจ็บจริงก็คงไม่เกี่ยวกับพี่แก้วหรอกมั้งคะ ก็ในเมื่อพี่แก้วไม่ได้เป็นอะไรกับพี่โทโมะนี่นา”
“หึ เธอแน่ใจได้ยังไงกัน”
“ฉันแน่ใจ พี่โทโมะไม่เคยคบใครเงียบๆถ้าพี่เค้าคบกับพี่แล้วไม่เปิดเผยก็แปลว่าพี่ไม่สำคัญ”
“ตลกสิ้นดี เธอเห็นพวกผู้หญิงที่บอกว่าคบอยู่กับโทโมะเคยควงกันเกินหนึ่งเดือนไหมหล่ะ แล้วถ้าเธอคิดจะใช้ความใสซื่อให้มันดูน่าสงสาร นายโทโมะก็คงให้เธอได้แค่ความสงสารหละนะ”
“พี่แก้วว”
“ทำไมจะตบฉันหรอ ขอบอกเลยนะว่าฉันไม่ใช่คนดีที่จะยอมให้เธอตบ”
“พี่คิดว่าฉันกลัวพี่หรอ”
“ถ้าเธอกล้าลองดีกับฉันเธอเจอดีแน่”
ยัยเด็กนั่นโกรธจนตัวสั่น เธอเดินตรงเข้ามาหมายจะตบฉันแต่มีหรอว่าคนอย่างฉันจะยอมให้เขาตบได้เฉยๆ ฉันเบี่ยงตัวหลบทำให้ยัยเด็กนั่นเซทลายไปชนกับขอบโต๊ะ พร้อมกับเลือดไหลออกมาที่ศรีษะ
“เกิดอะไรขึ้น อ่ะแอลทำไมไปกองอยู่ตรงนั้นหล่ะ”
“พี่โทโมะช่วยแอลด้วยคะ ”
.....................................................................................................................................
ไรเตอร์หายไปนานอีกแล้ว ขอโทษนะคะช่วงนี้ยุ่งๆกับนิยายไม่ค่อยออกเลย แต่จะพยายามมาอัพต่อนะคะ