รู้ใจนักไม่รักก็บ้าแล้ว

พิชญ์: หยุดพูดเลยนะ...ไปกันได้แล้วฉันจะพาพวกเธอไปทะเลเย็นนี้
โฟร์: เอ้า!!ไหนบอกว่าพาไปพรุ่งนี้ไง
แก้ว: นั่นดิ จะสวยทันมั้ยเนี่ย
โทโมะ: ไปสวยที่ห้างก็ได้ครับคุณผู้หญิง เพราะผมจะพาพวกคุณไปทะเลเย็นนี้
ฟาง:ชิชะ! ทำมาสอนพวกฉัน เดี๋ยวเจอดีซะหรอก หึ หึ
ป๊อปปี้: ทำไมห๊ะ! ผู้หญิงตัวเท่ามดอย่างพวกคุณจะทำไรผมได้อย่าพูดมาเลยไปดีกว่า
      ณ ห้างสรรพสินค้า
ฟาง:กินข้าววววว
แก้ว-เฟย์: หม่ำข้าววววววว
มด: ยัยน้องตะกละ เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแกยังจะมีอารมณ์กินอีกหรือไง
โฟร์: ฉันยังหิวเลยแก เมื่อเช้าไม่ได้กินข้าวมาอ่ะหรือแกไม่หิว?
มด: หิวดิ...เมื่อเช้ากินน้ำมาอึกเดียวเอง
กราฟ: พวกเธอไม่ได้กินข้าวเช้ามานิ ไปกินมั้ย
สาวๆ: ไป!!!!!!!!
เขื่อน: ท่าทางจะหิวมากกก
เฟย์:ก็ใช่น่ะเซ่!!!ไส้กิ่วแล้วเนี่ยพาไปกินเร็วๆสิฉันหิว
     ณ ร้านอาหาร
พนักงาน: สวัสดีค่ะเจ้านาย
ป๊อปปี้: ครับ...ผมขอห้อง VIPห้องนึงนะครับ
พนักงาน: ค่ะ...สักครู่นะคะ(เวลาผ่านไปไม่นาน)เชิญด้านนี้เลยค่ะ
แก้ว: นี่นาย ทำไมพนักงานที่นี่ถึงเรียกนายว่าเจ้านายอ่ะ
โทโมะ: ก็แม่ฉันเป็นเจ้าของห้างนี้อ่ะ(พูดอย่างเป็นเรื่องธรรมดา)
มด: โห...ไม่อยากจะเชื่อบ้านนายคงรวยมากสินะ
พิชญ์: บ้านพวกเธอทำเหมืองเพชรนี่ไม่เรียกว่ารวยรึไง
โฟร์: มันก็ไม่เท่าไหร่หรอกมั้ง...
เขื่อน: เงินเดือนของบ้านเธอทั้งเดือน สามารถเลี้ยงพวกเธอได้ทั้งหมดเลยนะ
เฟย์: ก็ไม่เชิงหรอกน่า
พนักงาน: จะรับอาหารอะไรดีค่ะเจ้านาย
ป๊อปปี้: ผมขอซีฟู้ดแล้วกันครับ
หนุ่มๆ: ผมด้วยครับ
พนักงาน: ค่ะๆแล้วนายหญิงล่ะคะรับอะไรดี(พนักงานสาวยิ้มหวานให้สาวๆทำเอาสาวๆเขินไปเป็นแถบไม่รู้วาจะเขินทำไม)
ฟาง :เอ่อ...งั้นฉันขอสลัดผักนะคะ
เฟย์: งั้นเฟย์เอาเหมือนพี่ฟางนะ
โฟร์: สเต็กปลาแซลมอลแล้วกันค่ะ
แก้ว-มด: สปาเก็ตตี้ปลาเค็มค่ะ
พนักงาน: ทั้งหมด4รายการ 10ที่นะคะ รอสักครู่ค่ะ
 (ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง(เร็วเว่อร์)อาหารก็มาถึงและสาวๆกับหนุ่มๆก็ทานอารกันจนหมด)
เขื่อน: พี่ครับ...เช็กบิลครับผม
พนักงาน: ค่ะ ทั้งหมด1,999บาทนะคะ แต่คุณท่านสั่งมาว่าไม่ต้องจ่ายค่ะ ถ้าขัดขืนคุณท่านจะหักเงินเดือนดิฉันเอาได้(พนักงานสาวกล่าวขึ้นเมื่อเห็นเขื่อนกำลังหยิบเงิน)
เขื่อน: อ่อๆครับผม
เฟย์: ฉันเชื่อนายแบบเต็มประตูแล้วล่ะ ว่านายคือเจ้าขายห้างนี้จริงๆ
โทโมะ:ก็ไม่เชิงว่าเป็นเจ้าของนะ เค้าเรียกว่าผู้รับมรดกซะมากกว่า
แก้ว: อ่อ...แล้วพ่อกับแม่นายก็มาทำเหมืองเพชรกับพ่อฉันใช่ม่ะ
ป๊อปปี้: ฉลาดนี่นา ใช้ได้ๆ
ฟาง: ก็ไม่เคยโง่นะ แต่อาจจะเคยถูกหลอกนิดๆหน่อยๆ
กราฟ: ใคร ใครกล้าหลอกพวกเธอ
โฟร์: ก็พวกนายนั่นแหละย่ะ
พิชญ์: โอเค.เราผิด อืมมมผมว่าเราไปซื้อเสื้อผ้ากันหน่อยมั้ย
มด: ก็ดี นี่แหละสวรรค์ของผู้หญิง ><
พนักงาน: สวัสดีค่ะเจ้านาย จะมารับชุดที่จองไว้ใช่มั้ยคะ
โทโมะ: ครับผม
พนักงาน: นี่ค่ะ เตรียมไว้แล้วจะใส่เลยมั้ยคะ
โทโมะ: ว่าไง(หันไปถามสาวๆ)
แก้ว :ไม่ดีกว่า
โทโมะ :งั้นใส่เลยครับ
ฟาง :อ้าว...แล้วจะถามหาพระแสงแกรึไงว่ะเนี่ย
พนักงาน: คุณผู้หญิงเชิญด้านนี้เลยค่ะ
  เมื่อสาวๆสวมชุดแล้วเดินออกมาหนุ่มๆก็ถึงกับอ้าปากตาค้าง
เฟย์: นี่ถ้ายังให้ยืนอยู่อย่างนี้ฉันกลับนะเว้ย
เขื่อน: อะ...อ่อไปกันเลยสิ
มด: ประสาทล่ะ ชุดนี้เนี่ยนะ
กราฟ: อื้ม...ไม่งั้นจะพามาซื้อชุดใหม่ทำไมล่ะ
โฟร์: อย่างนี้เค้าเรียกว่าบังคับให้ใส่แล้วย่ะ เพราะฉันไม่ได้เป็นคนเลือกชุดนี้
พิชญ์: ทำไมอ่ะ...ก็สวยดี
แก้ว: แม่งโคตรหวานเลยใครจะไปใส่ลงอีกอย่างโชว์แขนซะขนาดนี้หวิวจะตาย
 ฟรึ่บบ!หนุ่มๆเอาเสื้อคลุมมาคลุมบ่าสาวๆ
ป๊อปปี้: อะ..เลิกบ่นสักทีนะ