รู้ใจนักไม่รักก็บ้าแล้ว

   ณ ทะเลชายหาดส่วนตัว

เฟย์: อะ...อืมถึงแล้วหรอ

เขื่อน: ก็เออดิ หลับเป็นตายจนไม่รู้อะไรเลยอ่ะดิ

มด: ไม่บ่นบ้างจะได้มั้ยเนี่ย

กราฟ: ทำตัวดีๆสิ พูดเพราะๆ ทำตัวให้เหมือนผู้หญิงอ่ะแค่นี้ทำได้มั้ย

แก้ว: ดีนะที่นายพาฉันมาที่นี่เลยอารมณ์ดี แต่ถ้าไม่ใช่ที่นี่พวกนายกระดูกหัก3ล้านท่อนแน่

โทโมะ: กลัวตายแหละ...ยัยทอมบ้า

แก้ว: โห..ปี๊ดเลยๆฉันไม่ใช่ทอมนะเว้ย (แก้วตั้งกาดทำท่าชก)

โฟร์: เฮ้ยๆ เย็นเว้ยๆ

แก้ว: โด่....ไรว๊า

ฟาง: จะว่าไปทะเลนี่เราก็ไม่ได้มานานแล้วเนอะ

เฟย์: 10ปีแล้วสินะ

พิชญ์: มันนานขนาดนั้นเลยหรอ มาครั้งสุดท้ายตอนอายุเท่าไหร่อ่ะ

โฟร์: ตอนนั้นฉันกับมดอายุ12 ฟางอายุ11 เฟย์กับแก้ว10ขวบอ่ะ

ป๊อปปี้: นั่นก็นานมากเลยนะ สงสัยคงจะไปแต่เมืองนอกจนไม่ค่อยได้เที่ยวทะเลอ่ะดิ

ฟาง: ก็ใช่แหละ...ฉันก็ไม่อยากไปหรอกไอ้เมืองนงเมืองนอกอ่ะ แต่ด้วยความคิดถึงพ่ออ่ะมันก็เลยอยากไป

แก้ว: พูดแล้วก็คิดถึงพ่อ อยากให้พ่อมาเที่ยวด้วยกันอ่า

โทโมะ: เดี๋ยวท่านก็มาหาเธอเองแหละ ตอนนี้เขาคงนอนฝันถึงเธออยู่แน่ๆ

มด: แก้ว! แก้วคงไม่ได้นึกถึงใครนอกจากพ่อใช่มั้ย

แก้ว: ............แก้วอดนึกถึงเขาไม่ได้หรอกพี่มด

เฟย์: แก้วอย่าไปนึกถึงเขาเลย มันทำให้แกเครียดนะ

แก้ว: แก้วจะพยายามนะ(น้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาของแก้ว)โทโมะพาแก้วไปที่พักหน่อย

โทโมะ: อาๆ ไหวเปล่าเนี่ยไม่ไหวบอกนะ (จับมือแก้วแล้วพาไปที่ห้องพัก)

โฟร์: เราก็น่าจะเข้าห้องได้แล้วนะ

พิชญ์: โอเคๆ ไปๆ (แยกย้ายเข้าห้อง)

    ห้อง โมะ แก้ว

แก้ว: ฮึก ฮึก (นั่งชันเข่าก้มหน้าร้องไห้อยู่บนเตียง)

โทโมะ: อ่ะแก้ว ผ้าเช็ดหน้า(ยื่นผ้าให้แก้ว)

แก้ว: ขอบคุณนะ (แก้วใช้ผ้าเช็ดคราบน้ำตา)

โทโมะ: เธอคงนึกถึงเด็กผู้ชายคนนึงอยู่สินะ

แก้ว: รู้ได้ไงห๊ะ

โทโมะ: เธอคงคิดถึงเขาเพราะเขาไปเรียนต่อที่เมืองนอกสินะ

แก้ว: นายไปรู้มาจากไหน ใครเล่าให้นายฟัง

โทโมะ: วันก่อนที่เขาจะไปเมืองนอกเธอคงหกล้มที่ทะเลจนเปลือกหอยบาดมือ แล้วมีเด็กผู้ชายคนนึงเดินมาเจอแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าให้เธอปิดแผลไว้

แก้ว: นายจะรู้มากไปแล้วนะ

โทโมะ: เช้าวันถัดมาเธอเอาผ้าเช็ดหน้าไปคืนเด็กผู้ชายคนนั้น พอเธอคืนเสร็จเขาก็พูดว่าวันนี้เราจะไปเรียนต่อเมืองนอกนะ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว พอเด็กคนนั้นเดินจากเธอไปเธอก็ร้องไห้ เรื่องมันเป็นอย่างนี้ใช่มั้ย

แก้ว: ใครบอกนาย นายไปเอาเรื่องนี้มาจากไหนเรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกใครเลยนะ

โทโมะ: เธอรักเด็กคนนั้นใช่มั้ย

แก้ว: นั่นเป็นความรู้สึกดีๆครั้งแรกของฉันนะ นายไม่เข้าใจหรอกอย่ามายุ่งกับฉันเลยฉันมันงี่เง่าเองแหละที่คิดถึงเรื่องนั้น(แก้วหมุนตัวจะลุกหนีโทโมะ แต่โทโมะคว้ามือไว้)

โทโมะ: ทำไมฉันจะไม่เข้าใจเธอ ก็เด็กผู้ชายคนนั้นยืนอยู่ตรงนี้แล้วไง

แก้ว: นายๆ นายพูดอะไร

โทโมะ: เธอจำผ้าเช็ดหน้าผืนที่เธอถืออยู่ในมือได้มั้ย

แก้ว: ผะ..ผ้าเช็ดหน้า ผืนนี้ของนายเหรอ

โทโมะ: ก็ใช่อ่ะดิ

แก้ว: นายคือเด็กผู้ชายคนนั้นเหรอ

โทโมะ: อืมใช่

แก้ว: งั้นนายก็คือรักแรกของฉันงั้นสิ

โทโมะ: ก็ถูก(จับมือแก้ว) แก้ว...เธอยังรักฉันอยู่มั้ย

แก้ว: นายถามบ้าๆอะไรเนี่ย

โทโมะ: มันจะเป็นไปได้มั้ยที่เราจะรักกันจริงๆ

แก้ว: นาย...รักฉัน งั้นเหรอ

โทโมะ: ทำถึงขนาดนี้แล้วไม่รู้อีกหรือไง หึ ทีนี้จะบอกคำตอบได้ยังว่าเธอรักฉันรึเปล่า

แก้ว: ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็ยังคงรักเด็กผู้ชายคนนั้นเหมือนเดิมแหละอีกอย่างเด็กคนนั้นโตขึ้นโคตรหล่อเลยอ่ะ

โทโมะ: ฉันรักเด็กหญิงจริญญาที่สุดเลยอ่ะ

แก้ว: ฉันเป็นนางสาวแล้วนะ

โทโมะ: ก็คุณน่ารักนี่นา (กอดด้านหลัง)

แก้ว: ปล่อยแก้วน๊า...แก้วหายใจไม่ออก

โทโมะ: เดี๋ยวผมช่วยผายปอดมั้ย

แก้ว: เหวอ~~ไม่เอาอ่ะ

โทโมะ: รักแก้วใจนะครับ

แก้ว: แก้วก็รักโมะเหมือนกัน

โทโมะ: ตอนคุณถูกจับให้หมั้นกับผมคุณรู้สึกยังไงบ้าง

แก้ว: เซ็งโลกมากอ่ะ...แบบตอนนั้นเกลียดนายมาก

โทโมะ: แล้วตอนนี้อ่ะ อย่าบอกนะว่าจะเกลียดผม

แก้ว: ใครบอก..มันสวนทางกันแตกต่างแบบสิ้นเชิงเลยล่ะ แล้วโมะอ่ะรู้สึกยังไงตอนที่รู้ว่าจะได้หมั้นกับฉัน

โทโมะ: ดีใจดิ ดีใจแบบสุดๆแต่ก็แสดงอาการออกไปไม่ได้ เพราะกลัวว่าเธอจะไม่รับรัก

แก้ว:แต่ตอนนี้ก็รักแล้วนะ รักมากๆๆด้วยโมะนั่นแหละอย่าไปมีคนอื่นก็แล้วกัน

โทโมะ: ครับผม!ผมจะไม่มองผู้หญิงคนไหนนอกจากแม่และเมียครับผม

แก้ว: ไอ้บ้า...เขินนะเว้ย

โทโมะ: ดูดิ ขนาดเขินยังสวยอ่ะ

แก้ว: มันแน่อยู่แล้ว พ่อก็หล่อ แม่ก็สวย ลูกออกมาก็ต้องน่ารักแล้วก็สวยมากๆเป็นธรรมดา

โทโมะ: ทำไมคุณดูรักสวยรักงามขึ้นล่ะ เห็นแต่ก่อนห้าวเป้งซะหัวโจกมหาลัยวิ่งหนีเลยนี่นา

แก้ว: ก็มันโตขึ้นแล้ว มันก็อยากจะสวยบ้างไรบ้าง แต่นิสัยอื่นๆก็เหมือนเดิมทั้งดุ ห้าว กุลสตรีไม่เป็นหรอกฉันน่ะ

โทโมะ: ผมชอบคุณที่เป็นคุณนะแก้ว เพราะคุณเป็นแบบนี้ผมถึงรัก

แก้ว: แล้วถ้าฉันมีคนอื่น นายจะทำยังไง

โทโมะ: ผมก็จะชกมันฆ่ามันแล้วบอกว่า อย่ายุ่งกับแฟนกู

แก้ว: ทำไมโมะดุจังง่า แก้วเริ่มกลัวแล้วนะเนี่ย

โทโมะ: ก็คุณน่ารักไง ผมถึงต้องหึงดุๆถ้าหึงไม่ดุสงสัยไอ้หนุ่มๆคนอื่นคงตามจีบคุณเป็นแถวแน่

แก้ว: แล้วเคยหึงแบบนี้กับสาวๆคนอื่นรึเปล่าเนี่ย

โทโมะ: ก็มีสาวมาจีบผมบ้างแหละแต่ผมไม่แคร์ แล้วคุณก็คือแฟนคนแรกของผมด้วย

แก้ว: ถ้าโทโมะน่ารักแบบนี้ตลอดไปนะ แก้วคงรักโมะไปทั้งชีวิตเลยแหละ

โทโมะ: ถ้าแก้วน่ารักแบบนี้ตลอดไปผมก็คงรักแก้วไปทั้งชีวิตเหมือนกัน

แก้ว: ขอบคุณนะ

โทโมะ: เรื่องอะไรครับ

แก้ว: ขอบคุณที่รักแก้วไง

โทโมะ: ผมก็ต้องขอบคุณที่แก้วรักผมเหมือนกัน