ช่วยไม่ได้เธออยากSexyเอง

รถสปอร์คันสวยทั้งสามคันมาหยุดจอดหน้าโรงบาลเชียงใหม่ด้วยความเร็ว ร่างสูงร่างหนึ่งวิ่งตรงดิ่งมาที่เคาน์เตอร์พยาบาลเพื่อสอบถามรายละเอียดของเธอคนนั้น
"เออ....คุณครับผู้หญิงที่ชื่อ ธนันต์ธรญ์ นีระสิงห์ อยู่ห้องไหนเหรอครับ"
"คุณเป็นอะไรกับคนไข้ค่ะ"
พยาบาลถามตามระเบียบถ้าไม่ใช่ญาติกันจริงๆก็คงบอกไม่ได้
"เออ....."
ป๊อปกวาดตามองหาตัวช่วย
.
..
...
....
สามชั่วโมงผ่านไปหมอได้ออกมาจากห้องผ่าตัดเนยกับแจมก็ตรงดิ่งเข้าหาคุณหมอทันที
"เพื่อนฉันกับเด็กในท้องเป็นไงบ้างค่ะ"
เนยถามคนที่ออกจากห้องผ่าตัดมาใหม่ๆ
"เออ.....เด็กกับคุณแม่ปลอดภัยแล้วนะครับ"
"เฮอ!....."
ทั้งสองคนถอดหายใจอย่างแรงราวกับมียักษ์มายกภูเขาออกจากอกยังไงอย่างงั้น จากนั้นเตียงที่ร่างฟางนอนสลบอยู่ก็เข็นออกมาจากห้องผ่าตัด
ฟางอยู่ห้องพิเศษห้องที่250 ร่างบางนอนสลบอยู่ประมาณ30นาที
ร่างบางปรือตาขึ้นมาเรียกหาน้ำทำให้สองสาวที่นั่งอ่านอะไรไปพลางๆต้องทิ้งทุกอย่างมาเอาน้ำให้เธอ
"น้ำ....ขอน้ำหน่อย"
ร่างบางร้องหาน้ำ
"อ่ะ....ฟางนี้น้ำ"
เธอรับน้ำมาดื่มอย่างว่าง่ายก่อนจะเอ่ยขอร้องอะไรบางอย่างกับสองสาว
"ลูกฉันยังไม่ตายใช่ไม"
ฟางถามสองพี่น้อง
"อืมปลอดภัยดีหมอบอกว่าท้องกระเเทกไม่แรงเท่าไร"เนยตอบ
"แล้ว....เธอท้องได้ไงอะฟาง"
"ไม่มีไรหรอกน่า"
ฟางตอบปัดๆไม่อยากให้เพื่อนของเธอรู้ความจริง
"ต้องบอก เธอต้องบอกเรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆที่เธอจะเก็บไว้คนเดียวแล้วนะ"
แจมพูดอย่างอยากรู้สาเหตุทำไมเธอถึงท้องแล้วที่เธอต้องมาอยู่กับพวกเรามันเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยรึป่าว
"....."
ฟางยังเงียบเหมือนใช่ความคิดก่อนจะเอ่ยมันออกมา
"......"
"......"
ทั้งสองตั้งหน้าตั้งใจฟังก่อนจะสรุปมันออกมาว่าทำไมเพื่อนเธอถึงเป็นอย่างงี้
"แจมเนย"
ฟางเรียกสองสาวทำให้เธอต้องหันมาจ้องหน้าคนที่เรียกเธอ เธอทำท่าจะเอ่ยอะไรออกมาแต่ก็พูดไม่ออก อำอึ้งอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยคำๆนั้นออกมา
"พวกเธอช่วยเก็บเรื่องที่ฉันท้องได้ไม"
"เพราะ?"
ทั้งสองอุทานมาพร้อมกัน
"เธอก็รู้กันไม่ใช่เหรอ เอาน่าถ้าใครถามว่าฉันแท้งไมพวกเธอก็ตอบไปว่าแท้งแล้วกันนะ"
"....."
เนยทำท่าจะถามเหตุผลแต่ก็ต้องชะงักเมื่อมีคนมาเคาะประตู
ก๊อกๆๆๆ เคาะได้สามครั้งคนปริศนาก็ปรากฏตัวให้เห็นมันทำให้ฟางตาโตเท่าไข่ห่านไม่เชื่อในสายตาตัวเองว่าเขาหาเธอเจอได้ยังไง?แต่พอนึกไปนึกมาเธอก็รู้ทันทีว่าเขาหาเธอเจอได้ยังไง
"ฟาง"
ร่างสูงเรียกชื่นคนที่นอนอยู่บนเตียง ตามด้วยคนอื่นๆที่ตามร่างสูงมา
"หึ.....ยัยซาตาล!บอกสินะว่าฉันอยู่ไหน"
ความหมายของคำว่าซาตาลทำให้ป๊อปโกธรจัด เขาไม่คิดเลยว่าคนที่เขารักจะทำนิสัยอย่างนี้ตอนนี้เขาคิดแค่ว่า'แค่คนเคยเป็นศัตรูกันมาก่อนจะมาขอเป็นเพื่อนเธอ เธอกับไม่ให้อพัยแต่นั้นมันทำให้ฉันโกธรได้ไม่เท่ากับเธอทำร้ายลูกของฉัน!'
"เธอทำร้ายลูกของฉันทำไม!"
ป๊อปขึ้นเสียงใส่ฟางทำให้ฟางถึงกับสะดุงแต่คงไม่ใช่แค่ฟางคนอื่นๆก็พากันตกใจกันยกใหญ่ เธอไม่เคยเห็นคนตรงหน้าโกธรเธอขนาดนี้มาก่อนมันยิ่งทำให้เธอเชื่อในความคิดของตัวเองมากขึ้น'นายเห็นเด็กดีกว่าฉัน! แค่อยากมีลูกไม่เห็นต้องมามีกับฉันเลยก็ได้! ยัยซาตาลเกล!มันก็ปั๊มให้นายได้นายป๊อปปี้!'
"....."
ฟางไม่ตอบมันทำให้ป๊อปเดินตรงดิ่งเข้ามาที่เตียงจับหัวไหล่ฟางบีมแรงขึ้นเรื่อยๆ
"เจ็บ....ปล่อยฉันนะ"
"...."
ป๊อปไม่ตอบแต่บีมแรงขึ้นเรื่อยๆมันทำให้ฟางร้องโอดโอยยิ่งฟางร้องทำให้ความเดือดของเเจมเพิ่มขึ้น
"หยุดนะ!"
ทุกอย่างชะงักร่วมทั้งมือของป๊อปด้วย
"นายเอามือของนายออกจากไหล่เพื่อนฉันเดียวนี้"
แจมกดเสียงต่ำเพื่อระงับความโกธรที่ไม่อยากให้ใครเห็น(ไม่ทันแล้วมั้ง)
"หึ.....ฉันก็ไม่อยากเอามือเตะไหล่ของคนใจร้ายฆ่าเด็กหรอก!"
ป๊อปเอามือออกจากไหล่ของฟางทันทีที่แจมพูดจบ
"นายนั่นแหละไอ้เลวเชื่อลมปากของคนอื่นง่ายๆ!"
เสียงนี้ไม่ใช่เสียงใครที่ไหนนอกจากเฟย์ที่คิดจะช่วยพี่สาวตัวเองตั้งนานแล้วแต่โดนเขื่อนโทโมะจับไว้ร่วมถึงแก้วที่ช่วยเอามือปิดปากไว้อีก
"เฟย์!"
เขื่อนโทโมะแก้วร้องเรียกชื่อเฟย์ที่หลุดปากพูดอะไรออกไปทั้งๆที่โทโมะบอกให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับจนกว่าจะเเน่ใจจริงๆว่าเกลเป็นคนวางแผนทั้งหมด
#ย้อนไปตอนป๊อปรีบวิ่งเข้ามาในโรงบาลก่อนคนอื่น#
"เขื่อนแก้วโมะ"
เฟย์เรียกเพื่อนทั้งสอง(เพราะอีกหนุ่มมีแววว่าจะไปเป็นฟุ๊บุฟุ๊บุเร็วๆนี้)
"มีไรเฟย์"แก้วถาม
"พวกนายว่าไมว่าเรื่องที่ฟางล้มสะดุดก้อนหินอะไรนั่นมันเป็นเรื่องโกหก"
"อืม"
ทั้งหมดตอบพร้อมกัน
"ฉันคิดว่าฟางต้องโดนอะไรสักอย่างที่ทำให้เลือดตกยางออกถึงได้มาเข้าโรงบาลอย่างนี้"
แก้วช่วยเสนอทำให้ชายหนุ่มที่ฟังคิดตามไปด้วย
"อย่างนี้เราไปบอกป๊อปดีกว่าว่าที่เกลพูดไม่ใช่เรื่องจริงป่ะ"
เขื่อนพูดทำให้สองสาวตอบตกลงกับความคิดนั่น
"ป่ะ"
"เดียว"
แต่มีโทโมะที่ไม่เห็นด้วยเลยขัดขาร
"มีไรอะไอ้โมะ"
"ฉันคิดว่าเราอย่าพึ่งบอกไอ้ป๊อปดีกว่ารอดูไปก่อนแล้วกัน"
"ก็ได้"
#กลับมาปัจุบัน#
"เมื่อกี้เธอพูดไรนะเฟย์"
ป๊อปท่วนคำพูดของเฟย์
"...."
ไม่ทันทีเฟย์จะตอบก็โดนแจมแย้งซะก่อน
"ทุกคนหยุดพูดแล้วออกไป"
"...."
เงียบไม่ไม่ใครพูดไม่มีใครเดินออกไปมีแต่เสียงสะอื้นของฟาง
"ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า!"
คำพูดของแจมเหมือนเวทมนต์สั่งให้ทุกคนออกไปได้หมดยกเว้นเนยแจม
"ไม่เป็นไรนะฟาง ถ้าเธอหายดีเมื่อไรฉันจะเอาเธอไปอยู่เมืองนอกด้วยกัน
"ฮึก.....เมื่อกี้เธอพูดว่าไรนะเธอจะไปอยู่เมือกนอกเหรอแล้วไปทำไมไม่อยู่กับแจมล่ะ"
ฟางถามคนที่พึ่งบอกไปว่าจะไปอยู่เมือกนอก
"เนยต้องไปเรียนต่อนะฉันเลยจะให้เธอไปพักฟื้นที่นั่น"
แจมช่วยตอบคำถามแทนน้อง
"เอางั้นก็ได้"
ฟางตอบแล้วก้มลงนอนเนยกับแจมเลยออกไปข้างนอก ออกไปเจอกับคนที่รออยู่ข้างนอก
"ยังไม่กลับอีกรึไง"
แจมถามคนที่ยืนพิงกำแพงอยู่
"แล้วเห็นว่ากลับยังล่ะ"
ป๊อปตอบไปกวนๆ
"เดียวเหอะ เออ......ใครที่ไม่ได้ชื่อป๊อปตามพวกเเรามา"
แจมกับเนยเดินไปในที่ลับตาป๊อปตามด้วยเขื่อนโทโมะแก้วเฟย์
"เธอมีไรเหรอ"
แก้วถามคนที่ชื่อแจม
"ฉันมีเรื่องเกี่ยวกับที่ฟางต้องเข้าโรงบาลมาบอก"
"ว่ามาสิ"
"แต่พวกนายพวกเธอถ้าฉันบอกต้องห้ามไปบอกป๊อปคนที่ทำให้เพื่อนฉันเจ็บ!"
"อืม...ได้สิ"
จากนั้นแจมก็เล่าทุกอย่างให้เขื่อนโทโมะแก้วเฟย์ฟังจนทุกคนตกลงว่าจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับ
.
..
...
....
วันที่ฟางกับเนยต้องไปเมือกนอกทุกคนต่างมาส่งยกเว้นป๊อป
"ฮึก.....ฮือ พี่ฟางกลับมาเร็วๆนะ"
เฟย์ร้องก่อนกระโดดกอดฟาง
"จร๊พี่จะรีบกลับมา"
ฟางตอบปัดๆสายตาจ้องไปที่ประตูทางเข้า ตอนนี้เธอคิดอย่างเดียวว่า'ฉันคิดไม่ออกเลยว่าฉันจะเป็นยังไงถ้าขาดนายไป ฉันว่าฉันคงรักนายแล้วแหละถึงได้รู้สึกอ้างว้างเวลาไม่มีนาย ฉันพึ่งเข้าใจกับความรัก ชีวิตคนเรามันก็ต้องการคนข้างกายคนที่ไม่มีคนข้างกายก็จะอยู่ไม่มีความสุขที่ต้องจากคนที่ตัวเองรัก เหมือน...ฉัน ลาก่อนฉันรักนายนะป๊อปปี้ ลาก่อนถ้าชาติหน้ามีจริงฉันขอเจอนายอีกสักครั้งไม่ว่าเราจะรักกันหรือไม่รู้จักกันฉันขอให้ได้เจอนาย ฮึก...ลาก่อน love you'
"ฟางไม่ต้องไปคิดถึงคนๆนั้นหรอกนะยังไงมันก็ไม่มา"
เขื่อนที่เห็นฟางชะเง้ออยู่นาน
"ตั้งแต่วันที่พี่ฟางทะเลาะกับพี่ป๊อปที่โรงบาลพี่ป๊อปก็ไม่เคยกลับคอนโดเลยติดต่อก็ไม่ได้เห็นได้ข่าวว่าวันๆเอาแต่เข้าผับบาร์พวกเราจนปัญญาแล้วที่จะบอกพี่ป๊อปยังไงทำได้แต่เพียงเขียนโน๊ตแปะไว้เท่านั่น"
"ชั่งเขาเหอะเฟย์พี่ไปนะ"
"ค่ะ"
เฟย์เข้ามากอดฟางอีกครั้งตามด้วยแก้ว
"ไปนะ"
"เดินทางปลอดภัยค่ะ"
หลังจากเครื่องฟางออกไปได้5นาทีป๊อปก็เดินมายังจุดที่เพื่อนพวกเขายืนกันอยู่
"ฟางอ่ะ แฮ่กๆๆ"
วิ่งมาด้วยความเร็วพอถึงจุดหมายก็หาบแฮ่กทันที
"ฟาง...ไปแล้ว"
*[++++]*อ่านแล้วเมาๆมึนไม มันเป็นงี้แหละเป็นธรรมดาของคนแต่งไม่เป็น*[++++]*