Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

แกไม่คิดจะตามหาฉันบ้างเลยหรือไงวะไอ้โมะ...หรือจริงๆแล้วแกต้องการให้เป็นแบบนี้ใช่ไหม

 

 

 

หนุ่มหน้าเข้มค่อยๆพลิกตัวหันหลังกลับจากร่างที่ยังนอนหลับสนิทก่อนก้าวเท้าด้วยความเร่งออกไปอย่างรวดเร็ว

ทิ้งให้แพทย์สาวที่แอบดูสถานการณ์อยู่ห่างๆได้แต่มึนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

 

ร่างที่ไม่มีใครมองเห็นยังคงก้าวเท้าต่อไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย

คำถามมากมายเกิดขึ้นในสมอง

นี่หรือคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด  คนที่เป็นทั้งเพื่อน  พี่ชาย  ครอบครัว...

แต่ทำไมวันนี้ความรู้สึกบางอย่างบอกว่าคนที่เขาเพิ่งเดินจากมาไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป...

 

 

ร่างหนาได้แต่กำมือแน่นก่อนจะปล่อยหมัดไปยังต้นไม้ใหญ่ตรงหน้าแต่มวลของหมัดนั้นเป็นเพียงแค่อากาศธาตุที่ผ่านพัดต้นไม้ใหญ่นั้นไป

ชายหนุ่มจ้องมองมือตัวเองที่ไม่สามารถแม้แต่จะจับต้องวัตถุใดๆได้แล้วได้แต่เจ็บปวดในใจ

เขาค่อยๆทรุดเข่าลงก่อนจะตะโกนอย่างคับแค้นใจ “ทำไม...”

 

 

 

ระหว่างที่แพทย์สาวกำลังเกิดคำถามมากมายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  ก็มีเสียงคนกำลังเดินเข้ามาทางห้องนี้  เธอจึงรีบหลบตัวเข้าไปในมุมหนึ่งเพื่อดูว่าใครกำลังเดินมาทางนี้  แล้วก็พบชายหนุ่มหน้าขาวตี๋สวมแว่นหนาหน้าตาภูมิฐานกำลังเข็นรถเข็นของผู้หญิงที่สูงวัยกว่าเข้าไปในห้องที่หนุ่มหน้าเข้มเพิ่งเดินออกมา

 

พวกเขาเป็นใครกันนะ  แพทย์สาวเดินตามไปอย่างห่างๆด้วยความอยากรู้

 

“ตาโมะเป็นไงบ้างลูก”  สาวสูงวัยกล่าวด้วยความเป็นห่วงอาการของคนตรงหน้า

 

“เออ  ก็ดีนะฮะ”  คนไข้ที่เพิ่งถูกปลุกให้ตื่นมาตอบด้วยความงุนงงว่าคนสูงวัยทราบได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่นี่

 

“โชคดีนะที่จงเบไปเจอเรานอนหมดสติอยู่ที่สุสานนั่นน่ะ  ไม่งั้นเราคงเป็นปอดบวมตายแน่ๆ”

แล้วคำตอบที่คนป่วยสงสัยก็เฉลยออกมาแต่เขากลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรแม้แต่น้อย

 

ถ้าเป็นเมื่อก่อนคนป่วยคงจะกระตือรือร้นและซาบซึ้งถึงน้ำใจของผู้ให้ความช่วยเหลือเป็นอย่างมาก

แต่หลังจากหนุ่มหน้าตี๋เข้ามามีบทบาทในครอบครัวของเขามากขึ้นทำให้ความรู้สึกเคารพนับถือเปลี่ยนไปเป็นชิงชัง

 

“ความจริงปล่อยให้ผมตายๆไปซะก็ดีนะครับคุณแม่  จะได้ไม่ต้องติดหนี้บุญคุณใคร”  หนุ่มหน้าหวานกล่าวประชดด้วยเสียงเรียบ

 

“พูดแบบนี้ได้ไงกันฮะโทโมะ  ขอโทษจงเบเดี๋ยวนี้เลยนะ”  มารดาเริ่มเอ็ดบุตรชายที่พูดจาไม่เหมาะสม

 

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”  หนุ่มแว่นหน้าตี๋ที่ดูเหมือนอายุจะไม่ห่างจากคนป่วยสักเท่าไหร่เอ่ยขึ้น

 

“ผมว่าผมขอตัวดีกว่า  ให้พวกคุณคุยกันตามประสาแม่ลูก  ถ้าจะกลับแล้วโทรเรียกผมละกันนะครับ”  หนุ่มหน้าตี๋บอกสาวสูงวัย

 

“ขอโทษแทนลูกชายพี่ด้วยนะ”  คนสูงวัยส่งยิ้มพร้อมกล่าวขอโทษให้คนที่มาส่ง

สร้างความคับข้องใจให้แก่บุตรชายของเธอเป็นอย่างยิ่ง

 

 

ไม่ใช่ไม่อยากให้ใครมาแทนที่ตำแหน่งบิดาของเขา  เพราะท่านก็เสียชีวิตไปนานแล้ว

ไม่ใช่เพราะจงเบเป็นคนไม่ดี  จงเบเป็นคนดีมากคนหนึ่ง  เป็นรุ่นพี่ที่รุ่นน้องต่างให้ความนับถือและยกย่องในความสามารถ

เป็นนายแพทย์หนุ่มฝีมือดีที่ใครๆต่างต้องการตัวไปร่วมงาน  และเป็นพี่ชายที่แสนดีของคนที่เขารัก

แต่มันน่าแปลกใจที่ทำไมหนุ่มหน้าตาดีมีความสามารถแถมมีสาวๆสวยๆมาให้เลือกมากมายจึงมาตกหลุมรักแม่หม้ายสาวอย่างมารดาของเขา

 

 

หลังจากที่จงเบเดินออกจากห้องสาวสูงวัยก็ส่งเสียงเข้ม

“แม่อยากให้แกยอมรับว่าเขาเป็นหนึ่งในครอบครัวของเรา”

 

“ไม่  ผมรับไม่ได้”  หนุ่มหน้าหวานตอบกลับด้วยเสียงเข้มเช่นกัน

 

“ทำไม”  คนสูงวัยถามต่อ

 

“คุณแม่รู้ได้ไงครับว่าหมอนั่นจะรักคุณแม่จริงๆ” ลูกชายกล่าวอย่างเป็นห่วง

 

“แม่ไม่รู้หรอกแต่ความรู้สึกข้างในมันบอก  แกน่าจะรู้ไม่ใช่หรอเวลาที่แกรักใครสักคนน่ะมันเป็นยังไง”

คำตอบของมารดาทำให้ชายหนุ่มหน้าหวานถึงกับอึ้ง

 

ใช่  เวลามีความรักไม่มีใครที่จะรู้ดีที่สุดเท่าหัวใจของเราเอง...

 

“แต่ความรักของผมมันจบไปแล้ว  คุณแม่น่าจะทราบดีอยู่”  สายตาของหนุ่มหน้าหวานเริ่มหม่นลง

 

“แม่รู้  แต่ชีวิตเรายังเดินต่อไปและก็พร้อมจะเริ่มใหม่ได้เสมอไม่ใช่หรอ”

 

หนุ่มหน้าหวานพยักหน้าน้อยๆเห็นด้วยแต่ประโยคถัดมากลับทำให้อารมณ์ของหนุ่มหน้าหวานที่กำลังคล้อยตามกลับปะทุขึ้นมาอีกครั้ง  “จงเบบอกแม่ว่าอย่างนั้น”

 

“คุณแม่ดูเริ่มใหม่ง่ายจังเลยนะฮะ  ผมคงไม่ใช่คนเริ่มอะไรใหม่ๆง่ายๆหรอก”  ลูกชายกล่าวประชด

 

“นี่แกย้อนฉันอีกแล้วนะ”  มารดาเริ่มของขึ้นบ้าง

 

“ผมเถียงเฉพาะเรื่องที่ผมไม่เห็นด้วยและมันก็มีอยู่ไม่กี่เรื่องหรอกนะครับ”  หนุ่มหน้าหวานชี้แจงเหตุผลของตัวเองบ้าง

 

“อ๋อ  งั้นแสดงว่าเรื่องที่แม่จะเสนอชื่อแกเป็นประธานบริหารพี.ซี.กรุ๊ปแทนตาป๊อปเพราะไม่รู้ว่าป่านนี้หายหัวไปไหนงานการก็ไม่มาทำ  แกก็ไม่เห็นด้วยงั้นสิ”

 

“ครับ  ผมไม่เห็นด้วย”  ลูกชายตอบกลับเสียงเรียบ

 

“ผมก็บอกคุณแม่แล้วไงครับว่าป๊อปกำลังไปศึกษาแผนงานของบริษัทอยู่มันต้องใช้เวลา”  เขาชี้แจงต่อ

 

“ศึกษางานบ้าอะไรจะเป็นเดือนอยู่แล้ว  ติดต่อก็ไม่ได้เนี่ยฮะ”  สาวสูงวัยเถียงกลับบ้างทำเอาลูกชายได้แต่อึ้งกิมกี่เพราะไม่รู้จะหาเรื่องอะไรมาอธิบายสาเหตุได้

 

 

 

ก๊อก  ก๊อก...เสียงสวรรค์มาโปรดทันเวลาพอดี  ประตูห้องค่อยๆเปิดขึ้นพร้อมกับแม่บ้านคนเดิมที่เดินเข้ามาอย่างงงๆ

 

“ขอโทษค่ะ  พอดีดิฉันจะมาทำความสะอาดห้อง  แต่อาจจะไม่สะดวก  เดี๋ยวดิฉันมาทำใหม่ก็ได้ค่ะ”  พร้อมหันหลังกลับไปทางเดิม

 

“ไม่เป็นไรครับคุณป้า  ทำได้เลยครับ”  ชายหนุ่มบอกให้แม่บ้านปฏิบัติหน้าที่ตามเดิม

 

 

 

เสียงการโต้เถียงในห้องเงียบลงแต่ในสมองของสาวร่างเล็กที่แอบฟังเหตุการณ์อยู่ข้างนอกกลับตีกันจนแทบจะระเบิด

 

นายโทโมะยังอยากให้อีตาหน้าหมีป๊อปเป็นประธานอยู่นี่นา

ทั้งที่เขาก็มีโอกาสที่จะคว้าตำแหน่งนั้นไว้แต่หมอนี่ก็ไม่ทำ  เป็นคนดีนะเนี่ย

แล้วใครทำให้นายเป็นแบบนี้นะป๊อปปี้  ฉันปวดหัวจริงๆเลยกับเรื่องของนายเนี่ย

โอ๊ย...ว่าแต่ตอนนี้นายหายไปไหนนะ

 

แพทย์สาวเริ่มก้าวเท้าออกจากตำแหน่งที่ยืนอยู่เพื่อไปตามหาคนที่กำลังคิดถึงอยู่เมื่อครู่  ระหว่างนั้นเธอรู้สึกเหมือนมีคนเดินตามมา  แต่หันกลับไปมองก็ไม่เจออะไร  แพทย์สาวเร่งฝีเท้ามากขึ้นเพื่อเข้าไปในห้องทำงานรวม

 

ไม่ใช่เพราะกลัวหรอกนะ  แต่อยู่ในที่ชุมชนคนเยอะๆดีกว่าปลอดภัยดี

 

 

 

............................................................. 

 

 

 

ณ  งานแต่งงานสุดหรูกลางกรุงลอนดอน

 

ญาติพี่น้องและเพื่อนพ้องที่สนิทกับบ่าวสาวต่างมาร่วมแสดงความยินดีกันอย่างคับคั่ง

เช่นเดียวกับหนุ่มหน้ายาวจอมทะเล้นและอดีตสาวขี้แยจอมจุ้น

 

“ดีใจด้วยนะครับเฮียเคน  ดูแลเจ๊แจมผมดีๆนะอย่าให้กินเยอะจนอ้วนอืดล่ะ”  ยังไม่วายที่เขาจะกวนญาติตัวเอง

 

“เดี๋ยวแกจะโดนไอ้หน้ายาว”  เจ้าสาวเริ่มหมายหัวน้องชายสุดแสบ

 

“ล้อเล่นนะเจ๊  ยินดีด้วยนะครับ  วันนี้เจ๊สวยสุดๆไปเลย  แบบที่เขื่อนไม่เคยเห็นมาก่อนเลย”

 

“ขอบใจจ๊ะ  แต่เดี๋ยวแกหมายความว่าไงไม่เคยเห็นมาก่อน  ฉันออกจะสวยทุกวันอยู่แล้ว”  เจ้าสาวแอบชมตัวเองต่อ

สร้างรอยยิ้มให้กับคนที่เพิ่งออกปากชมและเจ้าบ่าวที่ยืนอยู่ข้างกาย

 

“ครับ  สวยที่สุดอยู่แล้วเจ้าสาวของผมเนี่ย”  เจ้าบ่าวสนับสนุนว่าที่ภรรยา

 

 

“อ้าว  น้องเฟย์มาถ่ายรูปกับพี่หน่อยเร็ว”  เจ้าสาวเรียกน้องสาวคนสนิทมาร่วมวง

 

“อ้อ  ค่ะๆ”  สาวร่างโปร่งที่เพิ่งเข้ามาในงานเดินเข้ามาอย่างงงๆแต่ทำเอาหนุ่มปากหวานที่เพิ่งชมเจ้าสาวเมื่อครู่ถึงกับตาค้าง

 

“สวยจริงๆเลยสุดที่รักของพี่”  เจ้าสาวเดินเข้าไปกอดผู้มาใหม่อย่างสนิทสนม

 

“สู้พี่แจมไม่ได้หรอกค่ะ  วันนี้พี่สาวหนูสวยมากกกก...”  สาวร่างโปร่งกอดตอบพร้อมยิ้มจนเห็นรอยลักยิ้มของเธอ

 

 

ศรรักปักอกนายเขื่อนเข้าแล้วสิ...  แต่เสียงชายหนุ่มที่อยู่ข้างกายเขาดันแทรกทำลายจังหวะความสุขขึ้นมา

 

“เฮ้ย  ไอ้เขื่อนแกเป็นไรวะ  มองซะตาเยิ้มเลย  นี่แกรู้จักน้องเฟย์หรือยัง  เดี๋ยวฉันแนะนำให้เอาเปล่า  น้องเค้าน่ารักนะเว้ย...”

 

หนุ่มหน้ายาวอยากจะตอบกลับว่าเขาเนี่ยรู้จักคนที่เพิ่งมาใหม่ดีกว่าคนที่เสนอตัวมาแนะนำซะอีกแต่ก็ไม่ได้ตอบว่าอะไร

 

เขากำลังจะก้าวเท้าเข้าไปทักทายสาวผู้มาใหม่แต่ก็มีหนุ่มอีกคนที่เร็วกว่าเดินเข้าไปทักเธอก่อน

 

 

 

“สวัสดีครับน้องเฟย์”  หนุ่มลูกครึ่งรูปหล่อทักสาวร่างโปร่งที่วันนี้เธอใส่เดรสยาวสีครีมปล่อยชายกระโปรงพริ้ว             

 

“สวัสดีค่ะพี่กวิน  ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”  คนถูกทักกล่าวแก้ขัด

 

“พี่เพิ่งไปดูงานที่เยอรมันมา  มีของฝากมาให้เราด้วยนะ”  หนุ่มลูกครึ่งส่งสายตาเป็นประกายไปที่หญิงสาวที่เขาคุยด้วย

 

“ขอบคุณนะคะ  แต่รบกวนพี่กวินเปล่าๆ  ไม่ต้องลำบากซื้อมาฝากเฟย์ก็ได้”  เธอตอบอย่างเกรงใจ

 

“ไม่หรอกครับ  เรื่องของน้องเฟย์ไม่เป็นเรื่องลำบากของพี่หรอก”  เขายังไม่วายหยอดคำหวานต่อ

 

 

บทสนทนาที่ได้ยินกลับทำให้คนที่กำลังจะเดินเข้าไปร่วมวงถึงกับใจเต้นไม่เป็นจังหวะ  รู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดี

นี่เราเป็นอะไรนะ  หนุ่มจอมทะเล้นได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเอง

 

 

“อะแฮ่ม...จีบกันไม่เกรงใจหัวหลักหัวตอกันเลยนะคะคุณกวิน”  เสียงเจ้าสาวคนสวยแทรกขึ้น

 

“อะไรของเธอ  ฉันแค่เข้ามาทักทายน้องเฟย์เฉยๆ  ไม่ได้เจอกันนาน  เสียงหัวใจมันเรียกร้อง”

 

คำหยอดหวานของคนพูดเล่นเอาร่างโปร่งที่ได้ยินไปไม่ถูก  แต่พี่สาวที่รักของเธอก็ช่วยแก้สถานการณ์ให้ผ่านไปได้

 

“อ้วกกกก...เลี่ยนไปแล้วค่ะ  คุณกวินขา”

 

“ฮ่าๆ  พี่กวินนี่เป็นคนโรแมนติกจังเลยนะครับ”  สมาชิกร่วมวงสนทนาคนใหม่กล่าวแทรกขึ้นมา

 

“อ้าวเขื่อนมาด้วยเหรอเนี่ย  ไม่ได้เจอนานเลย”  หนุ่มลูกครึ่งถามหนุ่มหน้ายาว

 

“เพิ่งมาเหมือนกันครับ  เจ๊เป็นฝั่งเป็นฝาทั้งทีไม่มาเห็นคงนอนตายตาไม่หลับ”  หนุ่มที่มาใหม่กวนพี่สาวคนสวยของเขาต่อ

 

“นี่แกหมายความว่าไงไอ้เขื่อนฮะ”  เจ้าสาวเริ่มถามด้วยความสงสัย

 

“ก็จะได้มาฝากฝังเจ้าบ่าวให้เขาดูแลเจ๊ให้ดีๆไง  ไม่งั้นเขื่อนคงนอนตายตาไม่หลับ”  ชายหนุ่มเริ่มไหลไปเรื่อยๆ

 

สาวร่างโปร่งได้แต่ขำการลื่นเป็นปลาไหลของคนตรงหน้า  ไม่แปลกที่เขาจะได้รับฉายาว่าคาสโนว่าจริงๆ

 

 

 

งานแต่งงานดำเนินไปจนกระทั่งถึงพิธีการสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่สาวๆในงานต่างเฝ้ารอ  นั่นคือ  การโยนดอกไม้

 

“ต่อไปนี้ขอเชิญทุกท่านหน้าเวทีเลยนะครับ  เรากำลังจะเปิดศึกแย่งชิงดอกไม้กันแล้ว”  เสียงพิธีกรกล่าวอย่างติดตลก

 

“เอ้า  1 2 3…”  ดอกไม้ค่อยๆหลุดลอยจากมือเจ้าสาวไปกลางอากาศตามแรงโปรเจคไทล์

 

ดอกไม้ค่อยๆกระเด็นกระดอนผ่านมือหลายๆมือจนกระทั่งหยุดลงที่มือของ...

 

 

 

.................................................... 

 

 

 

สาวร่างเล็กเดินหาหนุ่มร่างหนาจนขาแทบลากแต่ก็ยังไม่เจอ  สุดท้ายเธอจึงตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องร่างไร้สติของเขา

แล้วสมมติฐานของเธอก็เป็นจริง

 

หนุ่มหน้าเข้มจอมกวนนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง  สายตาที่ดูหมองเศร้าลงทำให้เธอรู้สึกสงสารเขาจับใจ

 

“อยู่ที่นี่เอง  ฉันตามหานายขาแทบหลุดเลยรู้ไหมเนี่ย”  แพทย์สาวร่างเล็กเอ่ยทำลายความเงียบแต่กลับไม่มีสัญญาตอบกลับ

 

“นายอย่าคิดมากเลยน่าป๊อป  บางทีเรื่องมันอาจจะไม่เป็นอย่างที่นายคิดก็ได้นะ”  เขายังคงนิ่งต่อไป

 

“ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันกำลังบ้าพูดคนเดียว”  คนตัวเล็กเริ่มอารมณ์ขึ้นมานิดหน่อย

 

“คุณเพิ่งรู้หรอว่าคุณบ้าน่ะ  ไม่เชื่อก็ถามคุณป้าแม่บ้านดูสิ”  ร่างที่ไม่ยอมตอบสนองเมื่อครู่เริ่มเอ่ยขึ้นอย่างติดตลก

 

“ไม่ขำ  นี่พูดได้แล้วเหรอไง”  เธอยังคงงอนต่อ

 

“ก็พูดแล้วพอใจยัง”  หนุ่มจอมกวนเอ่ยยิ้มๆก่อนจะถามต่อ  “ถามจริง  นี่ฟางเป็นห่วงป๊อปหรอ”

 

“ใครบอกว่าฉันเป็นห่วงนาย”  คนตัวเล็กรีบปฏิเสธพัลวัน  “ฉันกลัวนายไปผูกคอตายใต้ต้นผักชีมากกว่า”

 

“ถ้าตายแล้วได้อยู่แบบนี้  ป๊อปก็ยอมนะ”  หนุ่มหน้าเข้มส่งสายตาหวานมาให้เธอ

 

“แต่ถ้านายตาย  นายก็เป็นผีน่ะสิ  ไม่เอา  ฉันหลอน”  คำตอบของคนตัวเล็กกลับทำลายบรรยากาศโรแมนติกลงอย่างสิ้นเชิง

 

“ถ้าป๊อปตายจริงๆ  ฟางจะกลัวป๊อปไหม”  เขาพูดด้วยเสียงที่จริงจังจนน่าขนลุก

 

“ทำไมนายพูดอย่างนั้นล่ะ  นายยังไม่ตายสักหน่อย  นี่ไงร่างนายยังมีชีพจรอยู่เลย”  ร่างเล็กเถียงกลับ

 

“ป๊อปไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ป๊อปจะสามารถกลับเข้าร่างได้  หรือว่ามันอาจจะไม่มีแล้วก็ได้นะ”  คนพูดพูดอย่างอ่อนใจ

 

“ไม่สิมันต้องมีวิธี  ก็ฉันบอกแล้วว่าฉันจะช่วยนาย”  คนตัวเล็กให้กำลังใจเขาอีกครั้ง

 

หนุ่มหน้าเข้มยิ้มรับคำของแพทย์สาว

น่าแปลกที่คำพูดไม่กี่คำของเธอทำให้เขารู้ดีขึ้นจากเรื่องหดหู่เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้าได้ในพริบตา

 

 

ความรู้สึกบางอย่างที่ก่อเกิดในหัวใจของเขาและมันก็ดูมากขึ้นทุกที

 

 

นี่ผมกำลังตกหลุมรักคุณอยู่ใช่ไหมครับ...ฟาง

 

 

========================================================

ขอโทษที่มาอัพช้านะคะ  แต่งแต่ละตอนช่างยากเย็นเลือดตาแทบกระเด็น

ใครจะได้ดอกไม้ดี  แล้วใครกันที่ทำร้ายป๊อป  รอติดตามนะคะ  ขอบคุณทุกๆคอมเม้นต์เลยนะคะ