Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

ดอกลิลลี่สีขาวถูกวางลงบนแผ่นหินอ่อนหน้าหลุมศพอย่างทะนุถนอม

 

“ดอกลิลลี่สีขาวที่คุณชอบ  ผมเอามาฝากนะ”  ชายหนุ่มเอ่ยกับร่างไร้ชีวิตที่นอนอยู่ใต้พื้นดิน

 

 

ปกติเขาจะมาที่สุสานแห่งนี้ทุกสัปดาห์หรือบางครั้งเมื่อมีเวลาว่าง

เขามักจะมานั่งเล่าเรื่องราวหลายๆเรื่องให้เธอฟังแม้มันจะไม่มีผลลัพธ์ใดๆเกิดขึ้นก็ตามแต่เขาก็อยากให้เธอรับรู้

เหมือนครั้งที่เธอยังมีชีวิต

 

“ขอโทษที่ช่วงนี้ไม่ค่อยได้มาหานะ  พอดีผมยุ่งมากเลย  มีเรื่องหลายอย่างที่ต้องจัดการทั้งเรื่องงาน  เรื่องบ้านและก็เรื่องของ...”

เสียงของชายหนุ่มขาดหายไปเมื่อจะพูดเรื่องสำคัญอีกเรื่องที่เขาก็ยังไม่รู้ทางออกว่าจะทำอย่างไรต่อไป

 

 

เรื่องราวหลายเรื่องมันถาโถมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว

หยดน้ำตาค่อยๆร่วงหล่นจากดวงตาที่ใครๆต่างบอกว่าแสนจะเย็นชาของหนุ่มหน้าหวาน

ร่างโปร่งสั่นเทาตามเสียงสะอื้นของตัวเอง

ในขณะที่หยาดฝนค่อยๆตกลงมาเป็นสายและเริ่มทวีความรุนแรงมากขึ้น  แต่หนุ่มร่างโปร่งก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิม

ราวกับอยากให้สายฝนชำระล้างเรื่องราวทั้งหมดที่แสนจะทรมานนี้ออกไป

 

 

“ผมคงแย่มากสินะที่ปล่อยให้เหตุการณ์มันเป็นอย่างนี้  ตอนนี้คงกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว  เรื่องนี้มันเกินกว่าที่ผมจะรับไหว  ผมไม่ไหวแล้วจริงๆ”  ชายหนุ่มรู้สึกผิดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

 

 

 

“ขอโทษนะพิม  ขอโทษที่ผมอ่อนแอให้คุณเห็นอีกแล้ว”

 

ภูเขาน้ำแข็งที่สร้างขึ้นทำให้ไม่เคยมีใครเห็นมุมที่อ่อนแอในตัวเขาและไม่มีวันจะให้ใครเห็น

จะมีก็เพียงแค่เธอคนเดียวเท่านั้น...พิมประภา

 

 

น้ำตายังคงหลั่งรินออกมาอย่างไม่อายใคร  เวลานี้เขาไม่อยากให้ใครพบเจอทั้งนั้น

หัวใจและร่างกายของเขาอ่อนแอเกินไป

ร่างโปร่งที่ยืนนิ่งดุจหินผาท้าแรงของพายุฝนเมื่อครู่ล้มลงพร้อมสติของที่หลุดลอยไปพร้อมกัน

 

 

 

 

.................................................

 

 

 

 

อายุ  วัณโณ  สุขัง  พลัง...

 

สาวร่างเล็กยกมือขึ้นมาจรดศีรษะ  ก่อนที่จะกรวดน้ำอุทิศส่วนกุศลให้แก่ญาติพี่น้องรวมถึงเจ้ากรรมนายเวรทั้งหลาย

และคนที่กำลังนอนไม่ได้สติมานับเดือนในโรงพยาบาล

 

การตักบาตรตอนเช้ากลายเป็นอีกกิจวัตรประจำวันของเธอหลังจากที่เธอตัดสินใจที่จะช่วยเขา

 

และน่าแปลกใจว่าผลลัพธ์นั้นดันดีเกินคาด  ทั้งร่างที่นอนไม่ได้สติก็อาการดีขึ้นเรื่อยๆ  ตอบสนองต่อการรักษาทางการแพทย์อย่างไม่น่าเชื่อ  รวมถึงวิญญาณของชายหนุ่มก็สามารถตามติดเธอไปยังสถานที่ต่างๆได้ราวกับเงาตามตัว

 

 

 

“อิ่มจังเลย  ขอบคุณนะครับ”  เสียงเงาตามตัวเอ่ยโพล่งขึ้นมาจากด้านหลังขณะที่เธอกำลังปิดประตูห้อง

คนตัวเล็กที่สะดุ้งด้วยความตกใจจนแทบจะหลุดกรี๊ดออกมา

 

“โอย  นี่นายป๊อป  นายมาแบบปกติไม่ได้หรือไงฮะ  ให้ซุ่มให้เสียงนิดนึง”  สาวร่างเล็กเอ็ดใส่

 

“อ้าวก็ส่งเสียงมาก่อนแล้วไง  ฟางจะให้ป๊อปโผล่มาตอนที่ฟางลืมตาหลังจากอธิษฐานเสร็จแทนมั้ยล่ะ”

เขายังไม่วายกวนประสาทเธอแต่เช้า  และสรรพนามที่เขาเรียกเธอก็เปลี่ยนเป็นสนิทสนมมากขึ้นนับจากวันนั้น

 

“นายไม่มีสิทธิ์มากวนกับฉันนะ  ถ้าฉันไม่ทำบุญให้นายเนี่ย  นายก็คงไม่ได้มาอยู่ตรงนี้หรอก”  คนตัวเล็กเริ่มทวงบุญคุณ

“ก็ดีเหมือนกัน  ฉันก็ไม่ต้องแหกขี้ตาตื่นมาตอนเช้า  หาของถวายพระ  ได้นอนสบายๆแล้วค่อยไปทำงาน”

เธอพูดอย่างผู้เหนือกว่าพร้อมทำหน้ายิ้มอย่างมีชัย

 

คำพูดของร่างเล็กสร้างความหวั่นวิตกเล็กน้อยให้กับชายหนุ่ม

“โธ่  แค่แกล้งเล่นนิดเดียวเอง  คราวหน้าไม่ทำแล้วก็ได้  สงสารเด็กน้อยตาดำๆหน่อยนะครับคุณหมอ”

เขาส่งสายวิบวับราวกับเด็กน้อยมาให้เธอเป็นเชิงขอร้อง

 

 

อย่าส่งสายตาแบบนั้นได้มั้ยเนี่ยนายป๊อปปี้  น่ารักไปแล้ว  จะว่าไปนายนี่ทำตัวน่ารักก็ได้นี่นา

 

คนตัวเล็กแอบหวั่นไหวกับสายตาที่ชายหนุ่มส่งให้แต่ก็ไม่วายตอบกลับไปว่า

“เด็กโข่งสิไม่ว่า  นายหน้าหมี  ไว้ทำตัวดีๆแล้วค่อยว่ากันใหม่ละกันนะ”

เธอยักคิ้วให้เขาพร้อมอมยิ้มน้อยๆก่อนเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดทำงาน

 

 

ขณะที่วิญญาณหนุ่มได้แต่มองสาวร่างเล็กเดินลับเข้าไปในห้องส่วนตัวของเธอก็อดขำกับท่าทางกวนของคนตัวเล็กไม่ได้

 

กวนอย่างนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะครับคุณหมอ...

 

 

 

อยู่ดีไม่ว่าดีนะเรามาช่วยนายผีจอมกวนเนี่ย เฮ้อ... จนบัดนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องช่วยคนที่เพิ่งเดินจากมาเมื่อครู่ด้วย

เพราะฉันเป็นคนดีมีมนุษยธรรมมั้ง...คนตัวเล็กกำลังหาเหตุผลให้กับตัวเองก่อนจะสวัดความคิดแต่งตัวไปทำงานต่อ

 

 

 

 

 

แพทย์สาวเดินเข้ามาในหอผู้ป่วยเดิมที่เธอเป็นผู้ดูแลตามปกติพร้อมกับเงาตามตัวที่ไม่มีใครเห็นของเธอ

 

“สวัสดีค่ะหมอฟาง”  พยาบาลสูงวัยทักทายเธอตามประสาคนคุ้นเคยกัน

“วันนี้ชุดสวยนะคะ  ซื้อที่ไหนคะเนี่ย”  คนทักกล่าวชมชุดและถามต่อ

“อ้อ  ซื้อตลาดนัดตรงนี้เองค่ะพี่แดง  ตัวละ 200 เอง  ช่วงนี้กำลังเซลล์เลยนะคะ”  แพทย์สาวตอบกลับไป

“จริงหรอ  ไว้วันหลังพี่ต้องไปช็อปบ้างแล้ว”  คนสูงวัยดูตื่นเต้นกับเรื่องที่รับรู้

 

 

“เฮ้อ...ผู้หญิงไม่ว่าสาวหรือแก่นี่ก็เหมือนกันหมดเลยเนอะ  ช็อปปิ้ง  แต่งตัว  เสียเงินกับเรื่องอะไรไม่รู้”

คนที่ไม่มีใครมองเห็นกล่าวลอยๆแต่ทำเอาคนที่ได้ยินของขึ้นเล็กน้อยพร้อมส่งสายตาดุไปยังคนพูด

แต่คนพูดกลับไม่รู้สึกสะทกสะท้านอะไรเธอจึงต้องพยายามสะกดอารมณ์ไว้ก่อนที่คนอื่นๆจะคิดว่าเธอบ้าพูดคนเดียว

 

 

แพทย์สาวร่างเล็กเดินตรวจอาการคนไข้ตามปกติ  จนมาถึงห้องของชายหนุ่มที่กวนประสาทเธออยู่ทุกวัน

 

วันนี้อาการของเขาดีขึ้นอีกระดับแม้จะยังไม่รู้สึกตัว  แต่สัญญาณชีพก็ถือว่าค่อนข้างดีและเริ่มตอบสนองต่อความรู้สึกได้

รวมทั้งหน้าตาก็ดูสดใสขึ้นกว่าวันแรกที่เธอพบ

 

นายนอนนิ่งๆแบบนี้ก็ดูไม่มีพิษมีภัยดีนะ

ร่างเล็กจ้องหน้าชายหนุ่มที่ยังนอนไม่ได้สติอยู่นานพอควรจนอีกร่างที่เดินตามเข้ามาสงสัย

“เดี๋ยวนี้ฟางฝึกศาสตร์ใหม่ใช้กระแสจิตรักษาป๊อปแทนแล้วหรอ”

 

“ขอโทษนะคะ  คุณชายป๊อปปี้  ถ้าฉันจะขอสมาธิในการทำงานบ้างได้มั้ย”  เธอเอ็ดใส่เขาอีกรอบ

 

“บางทีนายนอนนิ่งๆก็ดีเหมือนกันนะ  จะได้ไม่ต้องมีคนมากวนประสาทฉันแบบนี้”

 

“ไม่มีคนกวนเดี๋ยวเหงาไม่รู้ด้วยนะครับคุณหมอ”  เขายังคงกวนเธอต่อ

 

เฮ้อ...สาวร่างเล็กได้แต่ถอนหายใจกับความยียวนกวนประสาทของคนตรงหน้า

 

ตั้งแต่ฉันเห็นนายนี่มาชีวิตฉันไม่เคยสงบสุขอีกเลยเหอะ  จะทำอะไรต้องมีนายป๊อปหน้าหมีเข้ามามีเอี่ยวด้วยตลอด

ไม่ว่าจะกินข้าว  เดินซื้อของ  หรือทำงาน  เรียกได้ว่าแทบจะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตไปแล้ว  นี่มันกรรมเวรอะไรเนี่ย

 

“วันนี้อาการนายดีขึ้นเยอะเลย  เมื่อไหร่นายจะกลับเข้าร่างนายได้สักทีล่ะเนี่ย”  แพทย์สาวถามกลับชายหนุ่มตรงหน้า

 

“ก็ไม่รู้เหมือนกัน  มันคงยังไม่ถึงเวลามั้ง  ฟางอยากให้ป๊อปฟื้นเร็วขนาดนั้นเลย”

 

“แน่นอนสิคะ  คุณป๊อปปี้  หมอรักษาคนไข้ก็อยากให้คนไข้อาการดีขึ้น  กลับเป็นปกติทั้งนั้น”

 

“ถ้าป๊อปฟื้น  เราอาจจะไม่ได้คุยกันแบบนี้แล้วก็ได้นะ”  คำพูดของเขาทำให้เธอสงสัย

 

“แล้วทำไมถึงไม่ได้ล่ะ”

 

“เพราะ...”  เสียงของชายหนุ่มยังพูดไม่จบ  เสียงประตูก็ถูกเปิดขึ้น

 

ป้าแม่บ้านคนเดิมเข้ามาทำความสะอาดห้อง

คนสูงวัยยังคงมองเธอด้วยสายตาแปลกๆพร้อมกับมองไปรอบๆห้องเหมือนเดิม

 

ป้าคงคิดว่าฉันบ้าอีกแล้วแน่ๆ  สาวร่างเล็กคิดในใจก่อนเดินออกจากห้องไป

 

 

“ดูป้าเขากลัวฟางนะ  ป๊อปว่า”  คนเดินตามออกมาพูดติดตลก

 

“ก็เพราะใครเล่า”  เธอมองค้อนกลับไปที่ชายหนุ่ม

 

“พูดเพ้อเจ้ออยู่คนเดียว  ใครเค้าก็คิดว่าบ้าทั้งนั้นแหละ”  เขาไม่วายแกล้งเธอต่อ

 

“ดี  งั้นทีหลังฉันจะไม่พูดกับนาย  นายจะได้ไม่ต้องมาว่าฉันเพ้อเจ้อ  และคนอื่นจะได้ไม่หาว่าฉันบ้า”

 

“โอเค  เพราะป๊อปก็ได้  อย่างอนป๊อปเลยนะ”  หนุ่มหน้าเข้มง้อเธออีกครั้ง

 

“ใครงอนนาย”  ร่างเล็กเอ่ยด้วยเสียงเรียบๆ

 

“ไม่งอนก็ได้  ดีกันนะ”  ชายหนุ่มชูนิ้วก้อยขึ้นมาพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้เธอทำเอาคนรับใจสั่นไปไม่น้อย

 

แพทย์สาวไม่ได้คล้องนิ้วตอบแต่กลับหันหน้ามายิ้มไม่ให้ชายหนุ่มเห็นว่าเธอกำลังเขินในสิ่งที่เขาทำอยู่

ก่อนที่เธอจะถูกเรียกจากภวังค์

 

“คุณหมอฟางคะ  เป็นอะไรหรือเปล่าคะหน้าแดงเชียว”  เสียงพยาบาลเรียกแพทย์สาวด้วยความเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรค่ะ  มีอะไรหรือเปล่าคะ”  เธอยิ้มเขินๆพร้อมถามกลับ

 

“พอดีคุณหมอทศพลไม่อยู่เลยฝากคุณหมอช่วยดูคนไข้อีกคนนึงหน่อยค่ะ”  พยาบาลพูดพลางยื่นประวัติผู้ป่วยให้ดู

ร่างเล็กพยักหน้ารับรู้  พร้อมพลิกดูประวัติคนไข้ก่อนจะเดินไปตรวจอาการที่ห้อง

 

 

“โธ่  นึกว่าจะได้ออกไปพักเดินเล่นสักหน่อย”  ร่างที่ไม่มีใครมองเห็นเริ่มบ่นระหว่างที่เขาเดินตามเธอมา

 

“แล้วใครใช้ให้นายอยู่กับฉันล่ะ  นายจะไปไหนก็ได้นี่”  แพทย์สาวพูดเชิงไล่กลายๆ

 

“ก็อยู่กับฟางสนุกกว่าเยอะเลยนี่นา”

 

“สนุกยังไงมิทราบคะ”  คนตัวเล็กถามกลับด้วยความสงสัย

 

เขาได้แต่หัวเราะพร้อมกับยิ้มกรุ้มกริ่ม

 

 

อีตานี่บ้าไปแล้วแน่ๆ  มีความสุขกับการเดินตามหมอ...

 

 

 

 

 

 

นี่เราอยู่ที่ไหนกันนะ...หนุ่มหน้าหวานค่อยๆลืมตารับแสงสว่าง

ชายหนุ่มพยายามชันกายดันตัวลุกจากเตียงก่อนทอดสายตามองไปรอบๆห้องสีขาว

 

 

ปวดหัวจังเลยแฮะ...เขาไม่รู้ว่าหมดสติไปนานแค่ไหน

แต่ตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบตัวเองนอนอยู่ในสภาพคนป่วยห้อยสายน้ำเกลืออย่างนี้

 

 

 

แกร๊ก...คนป่วยหันไปตามเสียงเปิดประตู

 

แพทย์สาวหน้าหวานร่างเล็กเดินเข้ามาตรวจเยี่ยมอาการ  เธอรู้สึกคุ้นหน้าเขาเป็นอย่างมากแต่คิดไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน

 

“สวัสดีค่ะ  ดิฉันมาดูแลคุณแทนคุณหมอทศพล  อาการเป็นไงบ้างคะวันนี้”  แพทย์ร่างเล็กถามอาการคนไข้

 

“ก็ปวดหัวนิดหน่อยฮะ”  คนป่วยตอบอาการที่มีออกไป

 

แพทย์สาวตรวจร่างกายของหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าพร้อมแจ้งอาการว่าเขาน่าจะนอนโรงพยาบาลอีกสัก1-2วัน

จึงจะได้กลับบ้าน  เพราะไข้ยังสูงอยู่  ก่อนจะขอตัวออกจากห้อง

 

 

ระหว่างที่เดินออกจากห้องคนตัวเล็กสังเกตได้ว่าชายหนุ่มที่ไม่มีใครมองเห็นที่เพิ่งเดินตามเธอเข้ามานั้นเปลี่ยนเป็นอีกคนที่เธอไม่รู้จัก  แววตาที่เคยอ่อนโยนขี้เล่นของเขากลับกลายเป็นแววตาที่แข็งกร้าวและเย็นชา

 

“ป๊อปเป็นอะไรหรือเปล่า”  แพทย์สาวเรียกชายหนุ่มที่สีหน้าเคร่งเครียดด้วยความเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรหรอก”

 

“คุณรู้จักคนไข้ห้องเมื่อกี้ที่ฉันเข้าไปตรวจใช่มั้ย”  เธอถามอย่างรู้ทัน

 

เขาพยักหน้ายอมรับก่อนเอ่ยขึ้นว่า  “รู้จักดีเลยล่ะ”

 

“ป๊อปขอตัวแป๊บนะฟาง”  ชายหนุ่มรีบพูดก่อนที่จะรีบเดินจากไป

 

 

 

ร่างที่ไม่มีใครเห็นเดินกลับเข้ามาในห้องผู้ป่วยคนเดิม  เขาจ้องมองร่างที่กำลังนอนหลับด้วยพิษไข้

 

“แกไม่คิดจะตามหาฉันบ้างเลยหรือไงวะไอ้โมะ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจปนตัดพ้อ  ตาของชายหนุ่มเริ่มเป็นสีแดงระเรื่อ

 

เพราะโทโมะเป็นทั้งเพื่อนและญาติคนสนิท  รวมทั้งน่าจะเป็นเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเขาหายตัวไป

 

 

“หรือว่าจริงๆแล้วแกต้องการให้เป็นแบบนี้ใช่ไหม”

คำถามลอยๆนั้นบังเอิญมากระทบโสตประสาทของแพทย์สาวที่กำลังเดินตามหาเขา

และเธอก็เดาถูกว่าหนุ่มหน้าเข้มต้องเดินกลับมาที่นี่

 

 

สาวร่างเล็กมองชื่อคนไข้หน้าห้องอีกครั้ง  วิศว  ไทยานนท์

 

นึกออกแล้วหมอนี่คือผู้ที่ถูกวางตัวชิงตำแหน่งประธานพี.ซี.กรุ๊ปนี่นา

 

 

เรื่องนี้มันมีเงื่อนงำจริงๆด้วยสินะ

 

 

==========================================================

มาต่อนะคะ  อาจจะไม่ได้อัพอีกซักพักเลย  เรื่องป๊อปกับโทโมะจะเป็นยังไง  ฟางจะช่วยป๊อปได้หรือไม่  ต้องติดตาม

เพราะตอนนี้คนแต่งยังคิดไม่ออกเลย  555