Just a Dream…หรือแค่ฝันไป

1...

2...

3...

 

 

ดอกไม้จากมือเจ้าสาวกระเด็นกระดอนผ่านมือผู้คนมากมายสุดท้ายดันไปตกในมือของหนุ่มจอมทะเล้นหน้าใส

 

สาบานได้ว่าผมไม่ได้จะกระโดดแย่งดอกไม้จากมือสาวคนไหนเลยเหอะ  มันมาตกตรงหน้าผมเองนะ

 

ผู้โชคดีเกิดอาการงงเล็กน้อย  ก่อนมองไปยังผู้คนรอบกายที่ส่งสายตามาหลายแบบทั้งยินดี  แปลกใจ  ตกใจ  หรืออะไรก็แล้วแต่  แต่สายตาของเขาก็กลับไปหยุดอยู่ที่สาวร่างโปร่ง

 

เธอส่งยิ้มน้อยๆมาให้เขาเพื่อเป็นการแสดงความยินดี  หัวใจของหนุ่มผู้โชคดีเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะอีกครั้ง

 

ถ้าเป็นไปได้เขาอยากจะเดินเข้าไปยื่นช่อดอกไม้นี้ให้เธอ  แต่ร่างกายดันไม่กล้าทำตามเสียนี่  ทำได้แต่ยิ้มอย่างอายๆ

 

ปกติผมก็ไม่ได้เป็นคนขี้อายนะ  แล้วเราจะเขินทำไมเนี่ย...

 

 

“สงสัยงานนี้คาสโนว่าอย่างไอ้เขื่อนจะหมดลายซะแล้วมั้ง”  เสียงเพื่อนผู้มาร่วมงานคนหนึ่งกล่าวแซวขึ้นอย่างขำๆ

 

“อย่างเสือเขื่อนเพื่อนผมเนี่ยนะจะหมดลาย  ผมไม่เชื่อครับพี่”  เพื่อนอีกคนแย้งขึ้นพร้อมเดินมาโอบไหล่ผู้โชคดี

 

หนุ่มจอมทะเล้นส่ายหน้าน้อยๆอย่างระอาคำครหาของเพื่อนที่ตั้งให้เขาเป็นคาสโนว่า

 

“คนอย่างเขื่อนเนี่ยเวลารักใครรักจริงนะครับ  ถึงผมจะประวัติไม่ค่อยดีเท่าไหร่  แต่มันก็แค่เรื่องที่ผ่านไปแล้ว  คนเราต้องการโอกาสเพื่อแก้ไขตัวเอง  เพราะฉะนั้นปัจจุบันสำคัญที่สุดจริงไหมครับ”

เขาพูดพร้อมมองจ้องไปยังสาวน้อยคนเดิมและอดคิดไม่ได้ว่าเธอก็น่าจะมีใจให้เขาบ้าง

 

แม้แต่ก่อนเราจะไม่ถูกกันสักเท่าไหร่ก็เถอะนะ  แต่มันเป็นเรื่องของอดีต  ปัจจุบันสำคัญกว่า...

 

“เดี๋ยวนี้แกคมนะไอ้เขื่อน  งั้นแสดงว่าคนปัจจุบันก็จะเป็นตัวจริงใช่ไหมครับเพื่อน  ชื่ออะไรนะ...”  คนที่กอดคอเพื่อนเอามือลงพลางทำท่าคิด

 

“จินนี่  ไงครับ”  เสียงหนุ่มลูกครึ่งผู้หวังดีอีกคนตอบกลับ

 

หนุ่มจอมทะเล้นผู้โชคดีหันกลับไปตามเสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลัง

 

“พี่กวินรู้จักจินนี่ด้วยเหรอครับ”  เขาถามอย่างสงสัย

 

“อ้อ  เพื่อนสนิทพี่เคยแอบชอบน้องเขาน่ะ  เราเลยรู้จักกัน  แต่ตอนนี้มันคงเลิกชอบไปแล้วมั้ง  นายไม่ต้องเครียดไปหรอก”

หนุ่มลูกครึ่งคนเดิมบอกให้คนที่ถือดอกไม้คลายกังวลลงแต่กลับทำให้เขาต้องคิดหนักมากกว่าเดิม

 

นี่ผมกำลังทำผิดต่อคุณอยู่ใช่ไหม  จินนี่...

 

 

บทสนทนาเมื่อครู่ที่ได้ยินทำให้หัวใจดวงน้อยๆของสาวร่างโปร่งรู้สึกแปลกๆคล้ายหลุดออกมาจากฝันในชั่วข้ามคืน

 

จริงสินะ  พี่เขื่อนมีแฟนอยู่แล้วทั้งคน  ไม่น่าคิดเข้าข้างตัวเองเลย  ยัยเฟย์เอ๋ย

อย่างมากเขาก็มองเราเป็นแค่น้องสาวจอมซนคนหนึ่งเท่านั้นแหละ...

 

เธอค่อยๆหมุนตัวเดินหลบผู้คนหนีความวุ่นวายออกไปภายนอกสถานที่จัดงาน  แต่ก็ไม่รอดพ้นสายตาของหนุ่มหน้ายาวผู้โชคดีไปได้

 

เขาวางดอกไม้ที่ได้รับลงกับโต๊ะ  ก่อนรีบเดินออกจากห้องเพื่อตามหัวใจ  เอ้ย...ไม่ใช่น้องสาวจอมขี้แยของผมต่างหาก

 

 

ไปไหนของเขานะ  นี่หาจนทั่วแล้วยังไม่เจอเลย

คนที่เดินตามมาพยายามมองหาเป้าหมายร่างโปร่งทั่วบริเวณงานแต่เธอก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว

 

 

“ตาเขื่อนกลับยังลูก”  มารดาของเขาเดินเข้ามาชวนให้กลับที่พัก  เพราะเลยเวลาสังสรรค์มาพอควรแล้ว

 

“พรุ่งนี้ต้องกลับแล้วไม่ใช่เหรอเราน่ะ  ของก็ยังไม่ได้เก็บใช่ไหม”  คนสูงวัยกล่าวเตือนต่อ

 

“อ้อ  ครับคุณแม่  กลับเลยก็ได้ครับ”  บุตรชายเอ่ยอย่างว่าง่ายตามมารดาทั้งที่ในใจว้าวุ่นเหลือเกิน

 

“นี่เราหาใครอยู่หรือเปล่าเนี่ย”  มารดาเริ่มจับสังเกตได้ว่าลูกชายดูพะว้าพะวังเสียเหลือเกิน

 

“เปล่าฮะคุณแม่”  หนุ่มจอมกวนปฏิเสธเป็นพัลวันก่อนจะเฉไฉไปต่อ

 

“ผมแค่สงสัยว่าพวกสาวๆในงานเขาจะกลับกันยังไงมันดึกแล้ว”

 

“ก็เห็นส่วนใหญ่เขาก็พักที่นี่กันนะ  ส่วนที่ไม่ได้พักอย่างหนูเฟย์ก็เห็นพ่อกวินเขาไปส่งแล้วนี่”

แล้วคำตอบที่เขาอยากรู้ก็มาอย่างไม่ทันตั้งตัว

 

 

นี่ใจคอไม่คิดจะเจอกันอีกแล้วใช่ไหม...ยัยขี้แย

 

 

 ......................................................

 

 

 

“คุณแก้วพักทานข้าวหน่อยไหมครับนี่ก็เย็นมากแล้ว  เดี๋ยวลุงไปซื้อข้าวให้”

เสียงคุณลุงคนงานคนหนึ่งถามด้วยความเป็นห่วง

 

“ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง  หนูไม่ค่อยหิวเท่าไหร่”

สาวร่างสูงตอบปฏิเสธอย่างเกรงใจแล้วเธอก็ยังคงมุ่งมั่นตั้งหน้าตั้งตากับการตกแต่งบ้านของหนุ่มหน้าหวานต่อไป

 

เรื่องหนึ่งอาจเป็นเพราะว่าคนว่าจ้างออกจะเร่งเธอเหลือเกินว่าต้องทำให้เสร็จภายในเดือนนี้

 

นี่ก็เหลืออีก10วัน  เหลืองานที่ต้องเก็บอีกตั้งเยอะแล้วฉันจะทำทันได้ไงเนี่ย  ร่างสูงกำลังปวดขมับอย่างหนัก

 

และอีกเรื่องเป็นเหตุผลส่วนตัวล้วนๆ  เพราะเธอตกหลุมรักบ้านหลังนี้อย่างจริงจัง  มันเป็นบ้านในฝันที่เธออยากจะมี  จึงอยากทำมันให้ออกมาเป็นอย่างที่เธอวาดฝันไว้  แม้เธอจะไม่ได้เป็นเจ้าของแต่ก็อยากให้คนที่ได้อยู่รู้สึกดีกับมันไปด้วย

 

 

 

ท้องฟ้าภายนอกบ้านไม้หลังเล็กดูมืดสลัวลง  ลมเริ่มพัดแรงขึ้นจนทำให้กระดาษร่างแบบหลายแผ่นปลิวกระจัดกระจายไปทั่ว  สถาปนิกสาวจำต้องวิ่งตามเก็บแบบบ้านซึ่งถือเป็นเอกสารชิ้นสำคัญในการทำงานใหญ่ครั้งนี้ของเธอ

 

“โอย  ลมบ้านี้จะพัดอะไรกันนักกันหนานะ”  เธอบ่นอย่างอารมณ์เสียและแทบจะร้องไห้เมื่อเห็นสภาพกระดาษของเธอเปียกชุ่มจนแทบจะมองไม่เห็นชิ้นงานที่เธอได้สรรค์สร้างไว้

 

ตายๆๆๆ  ตายแน่แก้วใจ  นายขี้เก๊กนั่นต้องเอาฉันตายแน่เลย  ให้ฉันทำใหม่มันไม่ทันแล้วนะ  แล้วจะทำยังไงดีล่ะทีนี้

ณ  ตอนนี้สาวร่างสูงอยากจะกรีดร้องเป็นภาษาสเปน  เยอรมัน  โปรตุเกส...

 

แต่ก่อนที่จะได้ทันคิดถึงวิธีแก้ไขงาน  เธอก็ได้ยินเสียงผิดปกติมาจากบริเวณใกล้เคียง

 

แกร๊ก  แกร๊ก...เสียงอะไรเนี่ย  สถาปนิกสาวเท่ยังไม่วายหาแหล่งต้นตอของเสียงต่อ

 

“คุณแก้วระวังครับ”  เสียงเตือนจากลุงคนงานดังขึ้นแต่ก็ไม่ทันการณ์

กิ่งไม้ที่อยู่เหนือศีรษะของคนขี้สงสัยหลุดร่วงหล่นออกตามแรงลมทับร่างของเธอไปเสียก่อน

 

“คุณแก้ว  เฮ้ย  ไอ้ชัยเรียกรถพยาบาลเร็วคุณแก้วโดนไม้ตกใส่หัว”

 

สาวร่างสูงพยายามเปิดเปลือกตาของตนขึ้นแต่ก็ไม่เป็นผล

เสียงสุดท้ายที่เธอได้ยินก่อนหมดสติคือเสียงลุงคนเดิมที่ตะโกนเรียกขอความช่วยเหลือให้เธอ

 

 

.......................................................

 

 

 

กริ๊ง  กริ๊ง...เสียงโทรศัพท์ติดตามตัวของแพทย์สาวดังขึ้น  ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์หลังจากที่กำลังครุ่นคิดเรื่องเงาตามตัวของเธอว่าใครกันนะที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้

 

“อะไรนะ  ยัยแก้วเกิดอุบัติเหตุ  ตอนนี้อยู่ที่ไหนนะคะคุณน้า”

ข้อมูลจากต้นสายผู้เป็นมารดาของเพื่อนสนิทร่างสูงทำให้เธอตกใจไม่น้อยกับข่าวที่ได้รับ

ร่างเล็กรีบเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวก่อนรีบออกจากห้องพักไปยังโรงพยาบาล

สร้างความแปลกใจให้หนุ่มหน้าเข้มที่อยู่อีกห้องว่าคนตัวเล็กกำลังจะไปไหนในยามวิกาลเช่นนี้

 

“ฟางจะไปไหน”  เขาตะโกนเรียกเธอแต่ไม่ได้รับการตอบกลับ

 

 

 

“โธ่ฟาง  เพื่อนฟางไม่เป็นไรหรอกน่า  อย่างมากก็แค่ไม่ฟื้นแบบป๊อปนี่ไง”

หลังจากที่รู้สาเหตุว่าทำไมคนตัวเล็กถึงได้รีบร้อนออกจากห้องมา

ร่างที่อยู่ข้างคนขับกล่าวขึ้นเพื่อให้คุณหมอหน้าหวานคลายความกังวลลงบ้างแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล

 

“นั่นปากหรอ  ฉันรู้น่าว่าเพื่อนฉันไม่เป็นอะไรมาก  แต่มันก็อดเป็นห่วงไม่ได้นี่นา  ไปดูให้แน่ใจด้วย

จะได้บอกคุณน้าให้สบายใจหน่อย  พอดีท่านอยู่ต่างจังหวัดน่ะเลยฝากฉันดูแลไปก่อน”  แพทย์สาวให้เหตุผลต่อ

 

“ครับ  ว่าแต่เพื่อนคนนี้ของฟางคงต้องสำคัญมากสินะ”  ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัยปนหึงนิดๆ

 

“แน่นอนสิ  เพื่อนคนนี้น่ะ  รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กเลยนะ  เรียกว่าโตมาด้วยกันเลยแหละ”

ร่างเล็กยังอธิบายถึงความสนิทขั้นซี้ปึ๊กกับคนป่วยต่ออย่างไม่รู้ตัว

 

“คงรักกันมากสินะ”  อารมณ์ของชายหนุ่มเริ่มคุกรุ่นขึ้นจนคนตัวเล็กเริ่มจับสังเกตได้

 

“นี่นายเป็นอะไรป๊อปปี้”

 

“เปล่า  ป๊อปก็แค่ถามเฉยๆ  เผื่อจะได้รู้ข้อมูลเพื่อนฟางบ้างไง”  คนตอบเริ่มเฉไฉบ้าง

 

“อยากจีบหรือไง  บอกได้นะ  เพื่อนฉันโสดอยู่  สวย  ขาว  สูง  สเป็คนายหรือเปล่าล่ะ”

ร่างเล็กนำเสนอเพื่อนตัวเองแต่สร้างความงุนงงให้หนุ่มจอมกวนเล็กน้อย

 

“อ้าว  เพื่อนฟางเป็นผู้หญิงหรอ”

 

“แน่นอนสิคะ  ฉันเรียนโรงเรียนหญิงล้วนจะให้มีเพื่อนเป็นผู้ชายไหมล่ะ”  ร่างเล็กตอบกลับอย่างกวนๆ

 

“เพื่อนฟางไม่เป็นทอมใช่ป่ะ”  หนุ่มจอมกวนยังไม่วายระแวงต่อ

 

“จะบ้าหรอ  ถึงยัยแก้วจะดูแมนเป็นนักเทควันโดสายดำ  มีคนกรี๊ดตรึมแค่ไหน  แต่ก็หญิงแท้แน่นอนนะคะ”

คนตัวเล็กบรรยายสรรพคุณเพื่อนตัวเองต่อ

 

“ค่อยยังชั่วหน่อย”  คนถามเริ่มอารมณ์ดีขึ้นแต่กลับสร้างความแปลกใจให้สาวหน้าหวานกับอาการขึ้นๆลงๆของเพื่อนร่วมทางที่นั่งมาด้วย

 

 

และแล้วรถก็เคลื่อนมาถึงโรงพยาบาล

โชคดีที่มันเป็นที่เดียวกับที่ทำงานของเธอทำให้สะดวกสบายมากขึ้นเวลาจอดรถหรือเข้าเยี่ยม

 

 

“คุณจริญญาอยู่ห้องไหนคะ”  แพทย์สาวถามเจ้าหน้าที่

หลังจากทราบเลขที่ห้องของคนป่วยเรียบร้อย  เธอกล่าวขอบคุณพร้อมรีบเดินบึ่งไปยังที่หมายทันที

 

 

“เห็นไหมล่ะ  บอกแล้วว่าเพื่อนฟางไม่เป็นไรมากหรอก”  ร่างที่ไม่มีใครมองเห็นพูดขึ้นอีกครั้ง

 

“รู้แล้วน่า  นี่นายจะไปไหนก็ไปเถอะป๊อปปี้  เดี๋ยววันนี้ฉันคงนอนเฝ้าไข้ยัยแก้วก่อน”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับพร้อมเอ่ยต่อว่า  “งั้นเดี๋ยวป๊อปกลับไปห้องป๊อปละกัน”

 

 

เสียงของเพื่อนสาวร่างเล็กลอยมากระทบโสตประสาทของคนป่วยที่เริ่มได้สติมาสักพัก

 

เดี๋ยวนี้ยัยฟางมีกิ๊กหรอ  ต้องแซวหน่อยแล้ว  ว่าแต่ทำไมเหมือนพูดอยู่คนเดียว  หรือคุยโทรศัพท์อยู่

หาทางแกล้งตื่นดีกว่า  ฉลาดจริงๆแก้วใจ

 

 

“โอย...”  เสียงคนป่วยดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของสองหนุ่มสาว

 

ร่างสูงค่อยๆลืมตา  ปรับสายตาให้มองเห็นชัดขึ้น

 

“ยัยแก้วฟื้นแล้วหรอ”  เพื่อนตัวเล็กเอ่ยอย่างดีใจ

 

คนตัวสูงกว่าเมื่อมองเห็นเพื่อนสาวร่างเล็กก็ค่อยๆชันกายขึ้นไปกอดแสดงความคิดถึงเนื่องจากไม่ได้เจอกันมาเป็นเดือน

แพทย์สาวพยายามห้ามไม่ให้คนป่วยลุกแต่ก็ไม่สำเร็จ  เธอกอดตอบเพื่อนสนิทของเธอด้วยความคิดถึงด้วยเช่นกัน

 

หนุ่มผู้ไม่มีใครมองเห็นได้แต่อมยิ้มกับมิตรภาพตรงหน้า

ตอนแรกเขาตัดสินใจจะกลับไปที่ห้องแต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้ว  แอบฟังสาวๆคุยกันดีกว่า  เผื่อได้อะไรดีๆด้วย

 

“ฉันไม่ตายง่ายๆหรอก  ฉันเป็นหญิงเหล็กแกก็น่าจะรู้”  ร่างสูงตอบกลับอย่างติดตลกพร้อมมองไปรอบๆห้องรวมถึงเพื่อนของตนเอง  แต่กลับไม่มีวี่แววของคนอื่นหรือแม้แต่การใช้โทรศัพท์มือถือเลย

 

แล้วยัยฟางคุยกับใครนะ  หรือว่า...บรึ๋ย...ไม่เอานะ  ไม่อยากจะคิด  ไม่อยากเจอ  ฮือ...หนูกลัวแล้ว

 

คนตัวสูงรู้สึกขนลุกวาบขึ้นมาทันใดแต่ความอยากรู้กลับมีอิทธิพลมากกว่าความกลัวของเธอ  คนป่วยจึงตัดสินใจเอ่ยถามเพื่อนหน้าหวานออกไปว่า

 

“เมื่อกี้แกคุยกับใครอยู่เหรอ”

 

“เปล่านะ  แกเพิ่งฟื้นหรือเปล่าแก้ว  แกอาจจะเบลอๆก็ได้น่ะ”  ร่างเล็กพยายามกลบเกลื่อน

 

“ฉันว่าแกนอนพักต่อเถอะ  เดี๋ยวฉันนอนเป็นเพื่อนให้  แม่แกฝากฉันดูแลแกด้วย”  คนตัวเล็กกล่าวต่อ

 

ยิ่งอาการของเพื่อนตัวเล็กของเธอพยายามปกปิดเท่าไหร่ยิ่งทำให้เธอสงสัยมากขึ้นเท่านั้น

 

“แกคิดว่าจะโกหกฉันได้หรอฟาง  ฉันได้ยินแกพูดถึงคนชื่อป๊อปปี้”

ร่างสูงเริ่มพูดจริงจังมากขึ้นจนคนตัวเล็กเริ่มกังวลไม่รู้จะอธิบายอย่างไร

 

แล้วฉันจะบอกยัยแก้วยังไงดีล่ะ  ยัยแก้วต้องหาว่าฉันบ้าแน่ๆ  ร่างเล็กคิดไม่ตกกับปัญหาที่จำเป็นต้องปกปิดตรงหน้า

 

“ป๊อปว่าฟางบอกเพื่อนฟางเรื่องของป๊อปไปก็ได้นะ  ผมคิดว่าเขาไว้ใจได้”  ร่างที่มองไม่เห็นกล่าวขึ้นทำลายความเงียบ

คนตัวเล็กหันกลับไปมองต้นเสียงเพื่อถามให้มั่นใจ  “นายแน่ใจแล้วนะว่าจะให้ฉันบอก”

 

สาวร่างสูงที่เห็นเหตุการณ์สดว่าเพื่อนหน้าหวานของเธอหันไปพูดกับกำแพงแล้วถึงกับช็อค

 

“น..นี..นี่แกคุยกับใครอยู่ยัยฟาง”  คนป่วยร่างสูงได้แต่ขนหัวลุกไม่หายอยากจะไปคว้าสร้อยพระมาห้อยคอเสียเหลือเกิน

กะแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้...ร่างเล็กคิดในใจไว้ล่วงหน้าแล้วมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ

 

“คือฉันจะอธิบายยังไงดีล่ะ  เอาเป็นว่าเขาไม่ใช่ผีละกัน  เขาเป็นคนไข้ของฉันที่ต้องการความช่วยเหลือนิดหน่อย  เราเลยติดต่อกันได้น่ะ”  สาวหน้าหวานพยายามอธิบายต่อ

 

มันเหนือธรรมชาติไปไหม  ติดต่อกับวิญญาณ  แน่ใจนะยัยฟางว่าแกไม่ได้ทำงานหนักจนบ้าไปแล้ว

 

คนป่วยคิดพลางเอามือไปแตะหน้าผากเพื่อนสาวร่างเล็ก

 

“แกคงคิดว่าฉันบ้าสินะ  ฉันขอยืนยัน  นั่งยัน  นอนยันเลยว่าฉันสติดีครบ32นะเว่ย  และยืนยันด้วยว่าหมอนี่ไม่น่ากลัวจริงๆนะ  เขาเป็นคนดีและเขาไม่มาหลอกแกหรอก”  คนตัวเล็กพยายามปลอบขวัญเพื่อน

 

“งั้นฉันขอพิสูจน์หน่อยได้ไหม”  คนป่วยพยายามทำใจดีสู้เสือ

 

“ได้สิ”  ร่างเล็กตอบกลับอย่างมั่นใจ

 

“แกหันไปทางนู้นก่อน”  สาวร่างสูงบอกร่างเล็กให้ปฏิบัติตาม  จากนั้นเธอก็เขียนข้อความลงในเศษกระดาษหนึ่งคำ

 

“แกหันมาได้แล้วฟาง”  คนตัวเล็กปฏิบัติตามอย่างโดยดี  “เมื่อกี้ฉันเขียนคำว่าอะไรแค่นี้แหละ”

 

ร่างที่มองไม่เห็นบอกคำตอบแก่คนตัวเล็กซึ่งเป็นคำตอบที่ถูกต้อง

เรื่องนี้สร้างความตกตะลึงให้คนป่วยไปไม่น้อย  และคงต้องยอมรับว่าตอนนี้มีวิญญาณอยู่ในห้องของเธอจริง

 

ฉันคงต้องพยายามปรับตัวให้เคยชินใช่ไหม  มันหลอนยังไงไม่รู้

 

“ไหนเพื่อนฟางบอกว่าเป็นหญิงเหล็ก  หญิงแกร่งอะไรไง  เรื่องแค่นี้ทำป๊อดไปได้”  หนุ่มคนเดียวในห้องเอ่ยอย่างขำๆ

 

“แก้ว  ป๊อปบอกว่าแกเป็นหญิงเหล็กไม่ใช่หรอ  ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงกลัวจนหัวหดไปได้”  คนตัวเล็กส่งสารต่อทำให้คนป่วยเริ่มของขึ้นกับร่างที่มองไม่เห็นเล็กน้อย

 

“นี่ถ้านายเจอแบบฉันนายจะกลัวไหมล่ะ”

 

“ผมไม่กลัวเพราะผมไม่เจอ”  เขายังไม่วายแกล้งคนป่วยต่อ  จนทำให้สาวหน้าหวานได้แต่หลุดขำ

 

“อะไรยัยฟาง  นายนั่นนินทาอะไรฉันอีก  บอกมานะ”  สาวร่างสูงเอ่ยถามอย่างใคร่รู้

 

“ไม่มีอะไร”  คนตัวเล็กปฏิเสธไปขำไป  ความจริงแกล้งยัยแก้วก็สนุกดีเหมือนกันนะ...

 

“แหม  ปกป้องกันจังเลยนะคะเพื่อน”  สาวร่างสูงเริ่มแซวเพื่อนสนิทบ้างจนทำให้คนตัวเล็กเริ่มหน้าแดง

 

ก่อนที่เธอจะดึงตัวเพื่อนหน้าหวานร่างเล็กมากระซิบถามว่า  “นี่แกชอบหมอนี่หรือเปล่ายัยฟาง”

 

“ไอ้บ้า  ไม่ใช่”  คนตัวเล็กปฏิเสธอย่างพัลวันอีกครั้ง

 

“หรอ”  คนป่วยเอ่ยอย่างประชดบ้าง

 

 

ฉันเป็นเพื่อนกับแกมาเป็น10ปี  ทำไมฉันจะดูไม่ออกว่าแกมีใจให้อีตากวนประสาทนี่

 

 

ถึงจะอยู่ไกลจากสาวในห้องทั้งสองคนพอควรแต่เขาก็ได้ยินคำถามจากคนป่วยที่ถามคุณหมอสุดสวยของเขา

แม้คนตัวเล็กจะปฏิเสธแต่อาการมันฟ้องจนอดคิดไม่ได้ว่าเธอก็รู้สึกแบบเดียวกันกับเขา

ตอนนี้หัวใจของชายหนุ่มแทบจะกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข

 

 

แต่ทันใดนั้นชายหนุ่มก็รู้สึกว่าร่างของเขารู้สึกเลือนลางไป  มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ

เขาจึงตัดสินใจรีบกลับไปยังห้องที่เขานอนไม่ได้สติอยู่

 

แต่แล้วภาพตรงหน้าที่ได้เห็นก็ทำให้หนุ่มหน้าเข้มอารมณ์พุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง

ภาพของชายหนุ่มร่างโปร่งหน้าหวานที่เขาเพิ่งได้พบเมื่อเช้ากำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องของเขา

 

ทันใดนั้นเสียงสัญญาณการตรวจวัดสัญญาณชีพที่ผิดปกติภายในห้องที่ไร้ญาติมานับเดือนก็ดังขึ้น  สร้างความตกใจให้กับหนุ่มหน้าหวานเล็กน้อย

 

ไม่นานเขาได้ยินเสียงพยาบาลกำลังเดินมาทางห้องนี้  จึงจำต้องรีบเดินเข้าไปหลบในซอกมุมหนึ่ง

แต่มันก็ไม่พ้นสายตาของร่างที่ไม่มีใครมองเห็นอีกตามเคย...

 

 

 

แกรู้มาตลอดสินะว่าฉันอยู่ที่นี่  แต่แกไม่เคยคิดแม้แต่จะมาเยี่ยมฉันเลย  แถมยังปิดไม่ให้ใครรู้อีก

ในที่สุดฉันก็รู้ความจริงสักทีว่าฉันเป็นแบบนี้เพราะใคร  ไอ้เพื่อนทรยศ...

 

 

 

=======================================================

มาช้ามากมายหวังว่าจะยังไม่ลืมกันนะคะ  งานยุ่งต้องค่อยๆอัพเนอะ  จะพยายามอัพให้ไวที่สุด  มันอาจจะสับสนมึนงงไปบ้างต้องขออภัยไว้ล่วงหน้านะคะ