Just a Dream…หรือแค่ฝันไป
เขียนโดย 
koala
วันที่ 13 มกราคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.59 น.
แก้ไขเมื่อ 17 มกราคม พ.ศ. 2556 00.09 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
5) เธอคนนั้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความอ้าวหนูเฟย์มาพอดีเลย มานั่งนี่เลยลูก
ซวยแล้ว...นี่แม่นัดยัยตัวแสบมาเหรอเนี่ย
ชายหนุ่มได้แต่นั่งอึ้งหลังจากที่เขาได้เห็นหน้าสมาชิกผู้ร่วมโต๊ะอีกคน
เธอ...คนที่เขาแสนจะเกลียดนักเกลียดหนา
เธอ...คนที่เขาหนีการพบปะมาโดยตลอด
กลับกลายเป็นเธอ...คนที่เขาบังเอิญเจออย่างไม่คาดคิด
“อ้าว คุณนั่นเอง” สาวร่างโปร่งทักคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะพร้อมส่งยิ้มน้อยๆ
เขาเพิ่งสังเกตว่าลักยิ้มที่แก้มทั้งสองข้างของเด็กน้อยในวันวานที่กลายเป็นสาวสวยในวันนี้ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปเลย
ทำไมตอนกลางวันที่เจอกัน ตอนที่เธอยิ้ม รอยยิ้มนี้ ทำไมเขาถึงจำไม่ได้นะ
หนุ่มหน้ายาวส่งยิ้มกลับไปให้สาวผู้มาใหม่ก่อนจะเอ่ยคำทักทาย “สวัสดีครับ น้องเฟย์”
“นี่เราสองคนเคยเจอกันแล้วหรอ” คนสูงวัยที่สุดถามสมาชิกร่วมโต๊ะทั้งสองคน
“อ้อ เราบังเอิญเจอกันเมื่อตอนกลางวันน่ะครับ” ลูกชายตัวดีตอบมารดา
“โลกมันกลมจริงๆนะเนี่ย” มารดาหัวเราะเล็กน้อย
“เฟย์ก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าเป็นพี่เขื่อนค่ะ หล่อซะจนจำไม่ได้เลย” สาวร่างโปร่งเอ่ยชมเขาก่อนเดินเข้าไปนั่งอีกฝั่งของโต๊ะ
“พูดอย่างนี้แสดงว่าเมื่อก่อนไม่หล่อเหรอ” คนถูกชมแอบงอนนิดๆ
“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แค่อยากบอกว่าพี่ชายของเฟย์หล่อสุดๆไปเลยค่ะตอนนี้น่ะ” คนที่อายุน้อยที่สุดในโต๊ะพูดต่อ
“ค่อยยังชั่วหน่อย” คนถูกอวยยังกล่าวต่อ
“ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยนะลูกชายแม่เนี่ย” ผู้สูงวัยเริ่มหมั่นไส้ลูกชายตัวดี
“แน่นอนครับแม่ คนหน้าตาดีอย่างพวกเราต้องมั่นใจในตัวเอง จริงไหมครับน้องเฟย์”
นอกจากยังอวยตัวเองไม่เลิกแล้วเขายังชวนสาวร่างโปร่งมาร่วมอวยด้วย
“โห หาพวกอย่างนี้เลยเหรอพี่เขื่อน” สาวน้อยกล่าวอย่างขำๆ
“ก็จริงนี่นา พี่ว่าน้องเฟย์ออกจะสวยขนาดนี้ หนุ่มๆไม่รุมจีบกันแย่เหรอ” ชายหนุ่มเริ่มถามลองเชิง
“ก็ไม่ขนาดนั้น แค่มีคนเข้ามาบ้างนิดหน่อย แต่หนูคงเลือกเยอะมั้งคะ เขาเลยหนีกันไปหมดเลย”
เธอแค่นหัวเราะกับคำตอบ
“แล้วสรุปว่าตอนนี้เฟย์มีแฟนหรือยังลูก” คนสูงวัยที่สุดในโต๊ะเริ่มยิงคำถามให้ตรงประเด็นมากขึ้น
“ตอนนี้โสดสนิทค่ะคุณอา” ตอบคำถามไปพร้อมกับความรู้สึกเจ็บจี๊ดในหัวใจ
แต่คำตอบนี้กลับสร้างรอยยิ้มน้อยบนใบหน้าชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้าม
แล้วทำไมเราต้องดีใจด้วยนะ แค่น้องเฟย์ยังไม่มีแฟนเนี่ย...
“ค่อยๆดูไปเรื่อยๆไม่เสียหายหรอกลูก ยังมีเวลาอีกเยอะ” สาวสูงวัยกล่าวปลอบใจก่อนจะเหน็บลูกชายต่อว่า
“เลือกเยอะก็ยังดีกว่าไม่ค่อยเลือกนะ”
“อ้าวแล้วไงงานมาเข้าผมได้เนี่ย” คนถูกเหน็บเริ่มงง
“ผมก็เลือกนะครับคุณแม่ แต่ถ้าคบไปแล้วมันไม่ใช่ก็หยุดไม่ดีกว่าหรอ จริงไหมน้องเฟย์” เขาเริ่มหาพวกอีกรอบ
เธอได้แต่อมยิ้มนึกขันเล็กน้อย
ก็จริงของเขาเนอะ...แต่ดูท่าจะไม่เคยว่างเลยล่ะสิ คุณพี่ชายสุดหล่อหน้ายาวของหนูเนี่ย
“เออ ว่าแต่น้องเฟย์มาเรียนต่อด้านอะไรเหรอครับ” พี่ชายต่างสายเลือดเริ่มเปลี่ยนเรื่อง
“เรียนออกแบบน่ะค่ะ”
“ออกแบบบ้าน” คนถามถามด้วยสีหน้างงเล็กน้อย
“ไม่ใช่ เฟย์เรียนออกแบบพวกชุดแฟชั่น กระเป๋า รองเท้า...” เธอเริ่มพรรณนาถึงสิ่งที่เธอเรียนให้อีกสองคนในโต๊ะฟัง
“อ้อๆ เดี๋ยวนี้มันมีเรียนอะไรแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย สงสัยพี่จะแก่ไปละ” ยังไม่วายงงต่อ
“ฮ่าๆ คงไม่ขนาดนั้นมั้งคะ มันก็เปิดมานานพอควรแล้วแหละ”
“เออ อาได้ข่าวว่าเฟย์ออกแบบชุดแต่งงานให้พี่แจมด้วยใช่ไหมลูก” คนสูงวัยเอ่ยถามขึ้น
“ก็ช่วยๆกับพี่แจมแหละค่ะคุณป้า แต่รับรองว่างานนี้เจ้าสาวต้องสวยสุดๆแน่นอน” คนตอบกล่าวอย่างมั่นใจ
ระหว่างนั้นบริกรก็นำเมนูอาหารมาให้ลูกค้าทั้งสามเลือก
“เต็มที่เลยนะลูก งานนี้อาจ่ายเอง” คนสูงวัยบอกอีกสองคนในโต๊ะ
“งั้นเขื่อนไม่เกรงใจแล้วนะฮะ” บุตรชายฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะจิ้มเลือกอาหารไปหลายรายการ
“น้องเฟย์เลือกเลยๆ นานๆทีจะมีปรากฏการณ์นี้นะ ถือว่าเป็นโชคดีสุดๆเลยนะเนี่ยที่แม่พี่จะเลี้ยงข้าว”
เขาบอกสาวที่นั่งตรงข้ามอย่างติดตลก ก่อนที่ฝ่ามือของมารดาจะฟาดลงมาบนไหล่ดังเปรี๊ยะ
“นี่กล้าแซวแม่เหรอ” พร้อมมองค้อนตาดุ
“โอ๋ แซวเพราะรักนะครับ” ลูกชายเริ่มง้อมารดาบ้าง
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลยเจ้าตัวดี เดี๋ยวจะโดน” มารดากล่าวอย่างเคืองๆ
ขี้อ้อนอย่างนี้สินะ สาวๆถึงได้ใจอ่อนน่ะ สาวร่างโปร่งได้แต่คิดในใจ
เธอนึกขันเล็กน้อยกับลีลาการอ้อนสาวสูงวัยของชายหนุ่มตรงหน้า
เขาคนนี้ช่างแตกต่างจากเด็กหนุ่มหน้ากวนตอนสมัยก่อนที่เธอเคยรู้จักมากนัก พลันคิดถึงเหตุการณ์ในวัยเยาว์
ร่างโปร่งจำความได้ว่าตอนเด็กๆนั้นเธอค่อนข้างเป็นเด็กเอาแต่ใจมากๆคนหนึ่ง
อาจเพราะเป็นน้องคนสุดท้องของบ้านและเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูล
ทำให้เธอแทบจะชี้นกเป็นไม้ได้เลยทีเดียว ดังนั้นจึงไม่ค่อยจะมีใครกล้าขัดใจเธอมากนัก
เพราะถ้าขัดใจเมื่อไหร่ความพินาศอาจเกิดกับผู้ที่บังอาจมาขัดใจเธออย่างไม่ทันตั้งตัว
ไม้ตายก็คือการร้องไห้แบบเสียงแปดหลอดจนคนอื่นทนไม่ได้ต้องยอมตามใจเธอ
จะมีก็แต่หนุ่มน้อยหน้ากวนคนหนึ่งที่กล้าต่อกรกับเธอ เรียกว่าเป็นคู่กัดเลยก็ว่าได้
ดังนั้นไม่ว่าเขาจะทำอะไรเธอจะคอยตามไปก่อกวนหนุ่มคนนั้นจนถึงที่สุด
และดูเขาจะไม่สนใจกับท่าไม้ตายของเธอเลยแม้แต่น้อย
เขามักจะเรียกเธอว่า...ยัยขี้แยจอมจุ้น
ส่วนเธอก็ตั้งฉายาให้เขาว่า...ไอ้หน้ายาว
เรียกได้ว่าถ้าสองคนนี้เจอกันจะไม่มีใครยอมใคร และสงครามเล็กๆจะบังเกิดขึ้นจนทำให้บรรดาคนรอบข้างแทบกุมขมับ
แต่เวลาผ่านไป...สิ่งแวดล้อม สังคม เพื่อนฝูง และคนในครอบครัวสามารถหล่อหลอมให้เด็กเอาแต่ใจคนนั้นกลายเป็นสาวมั่นที่มีวุฒิภาวะเต็มตัวอย่างทุกวันนี้ได้
ร่างโปร่งได้แต่นึกขันกับเหตุการณ์ในอดีตจนคนร่วมโต๊ะสงสัยและเอ่ยทักขึ้น
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่าค่ะ พอดีนึกอะไรเพลินๆนิดหน่อย” คนถูกทักฉีกยิ้มให้คนถาม
คนสูงวัยที่สุดในโต๊ะมองเหตุการณ์ระหว่างหนุ่มสาวทั้งสองแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ว่าสมัยก่อนนี่ทะเลาะกันอย่างอะไรดี
ตอนนี้ดูเป็นห่วงเป็นใยกันจังเลย
ค่ำคืนแรกในลอนดอนผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่ช้าก็ถึงเวลาที่ทุกคนต้องแยกย้ายกันไปพักผ่อน
“น้องเฟย์กลับที่พักไงครับ พี่ไปส่งมั้ย นี่ก็ดึกแล้ว” พี่ชายสุดหล่อต่างสายเลือดของเธอถามอย่างเป็นห่วง
แต่สาวร่างโปร่งก็ปฏิเสธคำชวนด้วยความเกรงใจไปว่า
“ไม่เป็นไรค่ะพี่เขื่อน เดี๋ยวเฟย์กลับรถไฟใต้ดินก็ถึงหอพักแล้ว”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้คนขับรถอาไปส่งให้ เดี๋ยวป้าจะไปส่งตาเขื่อนด้วย ไปพร้อมกันนี่แหละ”
คนสูงวัยกล่าวตัดบทมัดมือชกก่อนหลิ่วตามองคุณลูกชาย
“ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณอา” คำตอบตกลงของสาวน้อยสร้างรอยยิ้มให้ปรากฏบนใบหน้าลูกชายตัวดีของเธอ
.............................................
ความเงียบสงบของบ้านไม้เล็กๆหลังนี้ถูกแทนที่ด้วยเสียงเลื่อยไม้ ตอกตะปู รวมถึงเครื่องจักรต่างๆที่ดังอื้ออึงไปทั่วบริเวณ
“พี่ๆเอาชิ้นนี้มาไว้ตรงนี้ค่ะ” เสียงสาวร่างสูงสั่งคนงานให้วางอุปกรณ์ตกแต่งบ้านในตำแหน่งที่เธอต้องการ
“ไม่ใช่ตรงนั้นค่ะพี่ เลื่อนขวานิดนึง อีกนิด โอเคอย่างนั้นแหละ”
“โต๊ะไม้วางตรงนี้ค่ะ แจกัน แจกัน เออ เอาตรงไหนดีล่ะเนี่ย”
ขณะที่เธอกำลังคิดหาตำแหน่งในการวางแจกันใบสวยอยู่นั้น
เธอก็เหลือบไปเห็นว่าร่างของคนงานที่กำลังขนตู้ไม้ใบใหญ่กำลังถอยมาชนแจกันใบสวยให้ร่วงหล่นสู่พื้น
สาวร่างสูงปรี่เข้ามาคว้าแจกันไว้ได้ทันก่อนที่จะตำหนิคนทำ “เฮ้ย พี่ระวังหน่อยสิคะ”
คนงานได้แต่พยักหน้าตามยอมรับความผิดพร้อมกล่าวขอโทษ
สาวร่างสูงไม่ได้ติดใจเอาโทษอะไรและบอกให้ทำงานต่อไป เธอยังคงสั่งการไปเรื่อยๆอย่างแข็งขัน…
จะว่าไปแล้วงานของเธอยังเหลืออีกเยอะพอควรเพราะต้องออกแบบแปลนบ้านที่แทบจะต้องรื้อใหม่ทั้งหลังเลยทีเดียว
ไม่ใช่แบบเก่าไม่ดีหรือไม่สวยอะไรหรอกนะ แต่เธอคิดว่ามันดูไม่ค่อยสดใสเหมือนสวนข้างนอก
เธอจึงคิดที่จะจัดบ้านหลังนี้ให้ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น แต่อีตาขี้เก๊กนั่นจะไม่มาบ่นฉันใช่ไหมเนี่ย
สาวร่างสูงนึกถึงหน้าตาของเจ้าของบ้านหนุ่มผู้ว่าจ้างของเธอแล้วอดจะหมั่นไส้ไม่ได้
ในขณะที่ร่างสูงกำลังทำงานอย่างขยันขันแข็งอยู่นั้นก็มีสายตาคู่หนึ่งจ้องมองมาจากมุมหนึ่งของตัวบ้าน
แววตาที่ดูเย็นชาปนเศร้าของผู้เป็นเจ้าของ
มันเปลี่ยนไปเยอะจริงๆนับจากวันนั้น วันที่เขาพาเธอมาสำรวจตัวบ้านครั้งแรก
ความจริงเขาเดินเข้ามาในบริเวณบ้านได้สักพักแล้วแต่ปล่อยให้คนอื่นๆทำงานที่ได้รับมอบหมายต่อไป
หนุ่มหน้าหวานเดินสำรวจภายในตัวบ้านแล้วอดชื่นชมความสามารถของคนที่ออกแบบไม่ได้ว่าเป็นคนมีฝีมือดีทีเดียว
นี่ยังไม่เสร็จยังรู้สึกได้ ก่อนมองไปทางคนที่กำลังทำงานอย่างแข็งขันอีกครั้ง
วันนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวขนาดพอดีตัว พับชายเสื้อขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อความทะมัดแทมงมากขึ้น
สวมกางเกงยีนส์ขาเดฟที่ทำให้ดูพร้อมลุยทุกสถานการณ์
เฮ้อ...เหนื่อยจริง ฉันจะทำเสร็จทันกำหนดให้หมอนั่นมั้ยเนี่ย ไม่รู้จะเร่งอะไรนักหนา
บ้านตัวเองก็มีอยู่หลังเบ้อเริ่ม สงสัยหมอนี่คงกะจะมาซุกกิ๊กไว้ที่นี่แน่เลย พวกผู้ชายก็อย่างงี้แหละมักมากจริงๆ
ผู้รับจ้างแอบนินทาคนว่าจ้างในใจ ก่อนจะรู้สึกเอะใจว่าเหมือนมีคนจ้องมองเธออยู่ เธอจึงหันไปตามสัญชาตญาณ
และก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนคนนั้นคือคนที่กำลังนินทาอยู่
ตายยากจริงๆนะนายเนี่ย เธอยังคงคิดในใจพลางยิ้มแห้งๆส่งไปให้ชายหนุ่มที่กำลังเดินตรงมาหาเธอ
“คุณแอบนินทาผมอยู่ในใจล่ะสิ” หนุ่มหน้าหวานกล่าวอย่างรู้ทัน
“ใครจะกล้านินทาคุณล่ะคะ” คนถูกจ้างเริ่มปฏิเสธ
“ก็คุณไง ผมรู้นะ คุณคิดว่าผมจะมาซุกกิ๊ก กั๊ก อะไรอย่างนี้ใช่ไหมล่ะ”
รู้ทันอีก นายนี่ชักจะน่ากลัวไปแล้ว คนถูกจ้างเริ่มหลอนก่อนจะถามกลับว่า “หรือว่าไม่จริงล่ะ”
“นั่นไง คิดจริงด้วย คุณนี่เป็นคนเดาง่ายนะ” ผู้ว่าจ้างหนุ่มหน้าหวานกล่าวด้วยเสียงขำๆก่อนจะพูดกับคนแอบนินทาว่า
“บ้านหลังนี้มีไว้เพื่อผู้หญิงที่ผมรักเพียงคนเดียวเท่านั้น”
ชายหนุ่มพูดก่อนจะรีบเดินออกจากบ้านไป สร้างความแปลกใจให้กับสาวร่างสูงที่ได้แต่นั่งงงอยู่
แต่ก็ไม่วายจะแอบจิกกัดเจ้าของบ้านในใจต่อ
โห แมนสุดๆไปเลยค่ะ คุณชายโทโมะ เพื่อผู้หญิงที่ผมรักคนเดียว...ขนาดนี้ยังเก๊กได้อีก
ในขณะที่คนที่เดินออกจากบ้านพยายามก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไปยังรถสปอร์ตคันหรูที่ติดฟิล์มกันแสงอย่างหนาจนแทบจะมองไม่เห็นคนข้างใน
ชายหนุ่มเปิดประตูรถก่อนที่จะซุกหน้าลงกับพวงมาลัย ปล่อยให้หยดน้ำตาหลั่งรินออกมาอย่างไม่ต้องอายใคร
คนภายนอกอาจจะมองเขาว่าเย็นชาดุจภูเขาน้ำแข็ง แต่ใครจะรู้ว่าข้างในตอนนี้แทบจะไม่มีแรงหายใจ
บ้านหลังนี้เขาทำเพื่อเธอ...ผู้หญิงที่เขารัก
มือหน้าค่อยๆปาดน้ำตาตัวเอง ก่อนเปิดกระเป๋าสตางค์มองภาพสาวหน้าสวยผิวขาวกับชายหนุ่มหน้าหวาน
ช่างเป็นภาพที่มีความสุขมาก...แต่มันไม่มีอีกแล้ว...ไม่มีอีกแล้ว
สาวร่างสูงมองออกไปนอกบริเวณบ้านเห็นรถสปอร์ตคันหรูยังคงจอดนิ่งอยู่ก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าเกิดอะไรกับคนข้างใน
จึงกำลังจะเดินไปถามคนในรถว่าต้องการความช่วยเหลืออะไรหรือไม่
แต่ดันเสียหลักไปชนข้าวของเก่าๆที่คนงานขนมาวางไว้รวมกันเพื่อนำไปคืนเจ้าของบ้านตามเดิม
กล่องเล็กใบหนึ่งเคลื่อนหล่นลงมาจากที่ตั้งเดิม ของภายในกระจัดกระจายลงเต็มพื้น
ส่วนใหญ่เป็นภาพของผู้ชายสองคนกับผู้หญิงคนหนึ่ง ดูเหมือนเป็นเพื่อนรักกันมากทีเดียว
แต่จากสีหน้าและแววตาจากภาพบ่งบอกได้ว่าชายหนุ่มทั้งสองออกจะมีใจให้ผู้หญิงคนเดียวในภาพไม่น้อย
ชายหนุ่มคนแรกคือหนุ่มหน้าหวานที่เธอคุ้นเคยดี เขา...คนที่เพิ่งเดินออกจากบ้านไปเมื่อครู่
ส่วนชายหนุ่มอีกคนเธอไม่รู้จักเขามาก่อน แต่จัดว่าเป็นคนหน้าตาดีไม่น้อยทีเดียว
และหญิงสาวต้องบอกว่าเป็นผู้หญิงสวยมากคนหนึ่ง ผิวขาว ผมยาวตรง
ไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทั้งสอง
นี่สินะ...เธอคนนั้น...ผู้หญิงที่นายนั่นรักนักรักหนาถึงขนาดทำบ้านหลังนี้ให้ น่าอิจฉาจริงๆ
บรึน บรืน...รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนออกจากที่จอดอย่างรวดเร็ว
คนในรถคันหรูกำลังว้าวุ่นอย่างหนัก เขาเร่งความเร็วเครื่องยนต์มากขึ้นเพื่อมุ่งหน้าไปยังจุดหมายปลายทาง
ในไม่ช้ารถคันหรูก็วิ่งมาถึงที่หมาย รถค่อยๆชะลอความเร็วลงเพื่อหยุดจอด
หนุ่มร่างโปร่งเปิดประตูรถก่อนเข้าไปสั่งดอกลิลลี่สีขาวหนึ่งช่อ
เขาจ้องมองช่อดอกไม้ที่เธออันเป็นที่รักของเขาชอบก่อนจะพูดกับตัวเองว่า
นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมจะทำให้คุณได้นะ
=======================================================
ขอโทษที่มาอัพช้านะคะงานยุ่งสุดๆไปเลย ตอนนี้แต่งไปมึนไป 555 เธอคนนั้นของโทโมะคือใครรอติดตามนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
