รวมเรื่องสั้นของบัทเตอร์ 1-100

 
สายฝนโหมกระหน่ำท่ามกลางความมืดแห่งราตรี ขณะสายฟ้าผ่ากึกก้อง น้ำในลำธารก็ทะลักล้นขึ้นสูง กลืนกินพื้นดินจนมิด ละอองฝนกระเซ็นเต็มไปหมด และกระแสน้ำไหลเชี่ยวกราก มันโหมแรงพัดผ่านต้นไม้และรังเล็ก ๆ ของมดหลายตัว รวมถึงมดดำและมดแดง
 
มดดำที่เคยอาศัยในรังลึกในโพรงดินถูกรากต้นไม้และก้อนหินดันให้รังพัง น้ำซัดให้เขาต้องหนีออกมาอย่างรวดเร็ว ขณะที่มดแดงเองก็เผชิญสถานการณ์ไม่ต่างกัน เมื่อเขากำลังพักผ่อนในรังบนต้นไม้ใหญ่ กระแสน้ำกลับพัดจนกิ่งไม้ที่เขาอาศัยอยู่หักหล่น มดแดงกระโดดขึ้นบนใบไม้ที่ลอยมาตามน้ำ ในขณะที่น้ำพัดพาเขาไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ มดแดงมองไปรอบ ๆ เห็นเพียงกระแสน้ำที่ท่วมจนแทบจะมองไม่เห็นแผ่นดิน ความหวาดกลัวและความว่างเปล่าโอบล้อมรอบตัวเขา
 
หลังจากล่องลอยอยู่ในกระแสน้ำหลายชั่วโมง ในที่สุดใบไม้ก็หยุดลงเมื่อเกยตื้นติดกับก้อนหินใหญ่ มดแดงปีนขึ้นไปอย่างระมัดระวัง และนั่นเองที่เขาได้เจอกับมดดำ ซึ่งเกาะอยู่บนก้อนหินนั้นอยู่ก่อนแล้ว
 
"มดดำ! เธอก็หนีน้ำมาเหมือนกันเหรอ" มดแดงทักด้วยความตื่นเต้น เขารู้สึกโล่งใจที่ไม่ต้องอยู่คนเดียว
 
มดดำพยักหน้าอย่างเหนื่อยล้า "ใช่ ฉันถูกน้ำพัดออกมาจากรัง มันเกิดขึ้นเร็วมากจนฉันแทบจะไม่ทันตั้งตัวเลย รังของฉันถูกพัดพังจนหมดแล้ว..."
 
มดแดงฟังแล้วพลอยรู้สึกเศร้าตาม มดดำและมดแดงต่างพูดคุยกันถึงความเสียหายที่เกิดขึ้นกับรังของพวกเขา มดดำคิดถึงครอบครัวที่เคยอยู่ร่วมกันในรังลึกใต้ดินและอาหารที่พวกเขารวบรวมไว้ ขณะที่มดแดงก็คิดถึงรังของเขาบนต้นไม้และพวกพ้องที่อยู่ร่วมกัน ทุกอย่างหายไปหมดเพราะน้ำท่วมใหญ่ครั้งนี้
 
เมื่อรู้ว่าพวกเขาต่างต้องการกลับไปที่รังของตัวเอง แต่มดดำก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “จะทำยังไงกันดี? ทั้งฝนยังตกและน้ำในป่าก็ยังท่วมสูง พวกเราจะหาทางกลับรังได้ไหม?”
 
มดแดงเสนอความคิดว่า พวกเขาควรช่วยกันมองหาวิธีในการเดินทางกลับ เขาชวนมดดำลองออกสำรวจรอบ ๆ ว่ามีทางไหนพอจะข้ามแอ่งน้ำไปยังที่รังของมดดำและมดแดงอยู่ได้บ้าง ทั้งสองตัวเริ่มออกเดินทางอย่างระมัดระวังด้วยการคลานเลาะก้อนหิน ปีนท่อนไม้ที่ล้มลง และมองหาทางปลอดภัยเพื่อไม่ให้ถูกกระแสน้ำพัดไปอีก
 
ระหว่างทางนั้น พวกเขาพบกับสัตว์ตัวใหญ่ที่กำลังมองหาของกิน มันค่อย ๆ ขยับใกล้เข้ามา สายตาของมันจับจ้องไปที่มดดำและมดแดงที่พยายามหาที่หลบ มดแดงที่มีความคิดเร็ว รีบกระซิบให้มดดำแกล้งทำเป็นก้อนดินนิ่ง ๆ เมื่อสัตว์ใหญ่ไม่สนใจและจากไป ทั้งสองก็รีบหนีออกมาได้อย่างหวุดหวิด
 
จากนั้น มดแดงเห็นว่าเบื้องหน้ามีทางน้ำที่ยังท่วมอยู่ มดดำเลยคิดวิธีข้ามโดยการหาทางใช้ใบไม้เล็ก ๆ เป็นแพ ทั้งคู่ช่วยกันพับใบไม้ให้เป็นรูปที่ลอยได้ มดแดงกระโดดขึ้นก่อน ขณะที่มดดำจับขอบใบไม้ไว้แน่น เมื่อใบไม้ลอยไปถึงอีกฝั่ง พวกเขาก็รีบวิ่งข้ามต่อจนได้
 
การเดินทางของทั้งสองมดเต็มไปด้วยอุปสรรค แต่กลับกลายเป็นช่วงเวลาที่พวกเขาได้เรียนรู้ที่จะพึ่งพากันและกัน มดแดงที่เคยคิดว่าตนเองเป็นนักผจญภัยกล้าหาญก็รู้สึกมั่นใจมากขึ้นเมื่อมีมดดำคอยสนับสนุนและช่วยกันวางแผนอย่างรอบคอบ ส่วนมดดำที่เคยไม่มั่นใจในความสามารถของตัวเองก็ค้นพบความกล้าหาญที่ซ่อนอยู่ เขาเริ่มเห็นว่าการทำงานร่วมกันนั้นสำคัญ และทำให้เขามีความมั่นใจมากขึ้น
 
หลังจากเดินทางต่อไปได้ไม่นาน ทั้งสองมดก็เริ่มเห็นพื้นที่ที่คุ้นเคย ร่องรอยของรังที่พังจากน้ำลดลงให้เห็นบางส่วน มดดำและมดแดงช่วยกันขุดดินและนำใบไม้มาปูพื้นเพื่อซ่อมแซมรังของแต่ละฝ่าย พวกเขาแบ่งปันเทคนิคในการป้องกันน้ำท่วมในอนาคตโดยการสร้างทางระบายน้ำและหาที่สร้างรังในจุดที่ปลอดภัยกว่าเดิม มดดำและมดแดงต่างช่วยกันจนกระทั่งรังของแต่ละคนกลับมาแข็งแรงและพร้อมใช้ชีวิตต่อไปได้อีกครั้ง
 
ในขณะที่ต่างฝ่ายเตรียมแยกย้ายกลับรังของตัวเอง มดดำหันมายิ้มให้มดแดง "การผจญภัยครั้งนี้ทำให้ฉันได้เพื่อนแท้ ขอบคุณที่มาร่วมเดินทางกับฉัน"
 
มดแดงหัวเราะเบา ๆ "เราคงไม่ลืมการเดินทางครั้งนี้แน่ ๆ ถ้ามีอะไรอย่าลืมส่งสัญญาณมา ฉันจะมาหา"
 
ทั้งสองต่างมองหน้ากันและพยักหน้า ก่อนจะแยกย้ายกลับสู่รังของตัวเอง แม้รังที่ถูกน้ำท่วมจะเคยพังพินาศ แต่พวกเขาต่างพร้อมที่จะเริ่มชีวิตใหม่อย่างมั่นคง และรู้ดีว่ามิตรภาพนี้จะคงอยู่ตลอดไป