บ้านหลังสุดท้าย

บ้านหลังสุดท้าย
แพรเป็นหญิงสาวผู้หลงรักการเดินทางและมีความฝันว่าจะได้ใช้ชีวิตเรียบง่ายในสถานที่เงียบสงบ ไม่ไกลจากแหล่งงานของเธอในเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ เธอเพิ่งได้งานใหม่และต้องการที่พักใหม่สำหรับเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ปัญหาคือเธอมีงบประมาณจำกัด ทำให้หาที่พักดี ๆ ในราคาที่เหมาะสมค่อนข้างยาก
หลังจากค้นหาอยู่นาน ในที่สุดเธอก็เจอประกาศให้เช่าบ้านหลังหนึ่ง ราคาถูกอย่างไม่น่าเชื่อ เจ้าของบ้านบอกว่ามันเป็นบ้านเก่าทรุดโทรมและตั้งอยู่ในย่านเงียบสงบ ห่างไกลจากตัวเมือง จึงไม่ค่อยมีคนสนใจเท่าไร แพรคิดว่านี่เป็นโอกาสดี บ้านเก่า ๆ มักมีเสน่ห์และมีเรื่องราว เธอคิดว่าความสงบในบ้านหลังนี้อาจเป็นแรงบันดาลใจในการทำงานและใช้ชีวิตเรียบง่ายที่เธอตามหาอยู่
---
คืนแรกในบ้าน
แพรย้ายเข้ามาในบ่ายวันหนึ่ง แสงแดดส่องลอดหน้าต่างบานเก่าที่ถูกปิดด้วยผ้าม่านขาด ๆ บ้านหลังนี้ดูโทรมกว่าในภาพถ่าย พื้นไม้มีรอยลอกและฝุ่นเขรอะตามมุมห้อง กลิ่นอับชื้นทำให้เธอต้องหายใจลึก ๆ ก่อนจะก้าวเข้าไป เธอเปิดหน้าต่างให้ลมพัดเข้ามาเพื่อลดความอึดอัด ในใจเธอเริ่มรู้สึกสงสัยว่า ทำไมบ้านหลังนี้ถึงไม่มีใครสนใจเช่า แม้จะราคาถูกจนน่าแปลก
คืนแรกผ่านไปโดยที่เธอพยายามทำความคุ้นเคยกับบรรยากาศใหม่ เสียงไม้ที่ลั่นครืดคราดยามเธอเดินไปมาทำให้เธอรู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เธอพยายามบอกตัวเองว่าเสียงเหล่านี้เป็นแค่ความเคยชินของบ้านเก่า บางทีบ้านหลังนี้ก็แค่ทรุดโทรมเพราะไม่มีคนอยู่มานานแล้ว เธอฝืนข่มตาหลับไปทั้งที่ยังรู้สึกไม่สบายใจนัก
---
คืนที่สองกับเสียงแปลก ๆ
แพรเริ่มสังเกตว่าของใช้บางชิ้นไม่อยู่ในที่ที่เธอวางไว้ เช่น กุญแจบ้านที่เธอวางไว้บนโต๊ะอาหาร กลับไปอยู่หน้าประตูห้องใต้หลังคา ซึ่งเธอจำได้ว่าตัวเองไม่ได้ขึ้นไปเลย ความสงสัยเริ่มก่อตัวขึ้น แต่เธอยังคงปลอบใจตัวเองว่าเธออาจจะลืมไปเองหรือมึนหัวจากการย้ายเข้าบ้านใหม่
แต่เมื่อกลางดึกคืนนั้น แพรต้องสะดุ้งตื่นจากเสียงประตูที่ปิดเองอย่างแรง เสียงดังทำให้เธอขนลุกทั้งตัว ร่างกายเธอแข็งทื่อไปชั่วขณะ เธอพยายามรวบรวมความกล้าเพื่อเดินไปดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น แต่ไม่พบอะไรผิดปกติ แพรจึงตัดสินใจกลับไปนอน แต่ก็ไม่อาจหลับได้อย่างสบายใจ
---
คืนที่สามกับการค้นพบทางลับ
วันถัดมา แพรไม่สามารถหลับได้ทั้งคืนเพราะรู้สึกว่ามีสายตาที่มองเธออยู่ตลอดเวลา บ้านหลังนี้ไม่เพียงแต่ทำให้เธออึดอัด แต่ยังทำให้เธอเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งที่มองไม่เห็น คืนนี้เธอได้ยินเสียงฝีเท้าจากชั้นล่าง แพรตัดสินใจรวบรวมความกล้าและเปิดไฟฉายเดินลงไปสำรวจ เธอพบว่าตู้หนังสือที่อยู่มุมห้องดูเหมือนถูกเคลื่อนย้ายเล็กน้อย ร่องรอยฝุ่นที่เปื้อนเป็นเส้นทำให้เธอสงสัย เธอลองขยับตู้เบา ๆ และพบว่าตู้สามารถเลื่อนออกได้
เมื่อเลื่อนตู้ออก เธอพบประตูทางลับเล็ก ๆ ที่นำไปยังชั้นใต้ดิน บันไดไม้ที่ทอดลงไปในความมืดดูลึกลับและน่ากลัว กลิ่นอับชื้นทำให้เธอต้องเบือนหน้าหนี แต่ความอยากรู้อยากเห็นพาให้เธอเดินลงไป
ในชั้นใต้ดิน เธอเห็นห้องเก่า ๆ ที่เต็มไปด้วยสิ่งของเก่า ทั้งโต๊ะ ตู้ และกระจกบานใหญ่ที่แตกร้าว ท่ามกลางความเงียบเยือกเย็น แพรเห็นบันทึกเล่มหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ฝุ่นหนาทำให้เธอคิดว่ามันไม่ได้ถูกแตะต้องมานานแล้ว เธอหยิบมันขึ้นมาแล้วค่อย ๆ เปิดอ่านอย่างระมัดระวัง
บันทึกนั้นเล่าถึงผู้เช่าคนก่อน ๆ ที่เคยมาอยู่ในบ้านนี้ บางคนก็เล่าว่ารู้สึกเหมือนถูกจับจ้อง บางคนได้ยินเสียงกระซิบแปลก ๆ ในความมืด และในหน้าสุดท้าย บันทึกได้เขียนบรรยายถึงบางสิ่งที่ทำให้ทุกคนต้องหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย
---
ความมืดสนิท
ทันทีที่แพรอ่านจบ ไฟทุกดวงก็ดับลง ความมืดปกคลุมรอบตัวเธออย่างสมบูรณ์ เสียงกระซิบแผ่ว ๆ เริ่มดังขึ้นรอบตัว เสียงนั้นเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาและน่ากลัว เธอขนลุกซู่และพยายามหันมองไปรอบตัว แต่เห็นเพียงความมืด เธอพยายามเปิดไฟฉายจากโทรศัพท์ แต่แสงไฟก็สว่างขึ้นเพียงครู่เดียว ก่อนที่มันจะดับลงอย่างฉับพลัน
แพรเริ่มวิ่งไปที่ประตู แต่พบว่ามันถูกล็อก เธอตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่เสียงของเธอกลับสะท้อนเพียงความว่างเปล่า เสียงกระซิบกลายเป็นเสียงกรีดร้องที่โหยหวนและน่ากลัว หญิงสาวหวาดกลัวจนแทบขาดใจ ทันใดนั้น เธอรู้สึกถึงการถูกจับดึงบางอย่างจากข้างหลัง ดึงเธอเข้าไปสู่ความมืดมิดที่ไม่สิ้นสุด
แพรไม่มีโอกาสได้หันกลับไป ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ...
เมื่อเพื่อนร่วมงานของเธอพยายามตามหา ไม่มีใครพบเธออีกเลย และบ้านหลังนั้นก็ถูกปล่อยทิ้งไว้เหมือนเดิม เจ้าของบ้านกลับมาล็อกประตู ปล่อยให้เรื่องราวของแพรกลายเป็นปริศนาเงียบงันอยู่ในความมืดเช่นเดียวกับผู้เช่าคนก่อน ๆ