คนตัดฝืนกับลูกท้อทองคำ

  กาลครั้งหนึ่ง ทำไมนิทานต้องเริ่มต้นด้วยกาลหนึ่งด้วย ขึ้นเนื้อเรื่องเลยไม่ได้เหรอ แบบ
 ณ กลางป่าอันห่างไกลมีบ้านหลังหนึ่งที่มีช่างตัดไม้อาศัยอยู่ในทุกๆวันเขาจะออกไปตัดไม้เพื่อมาแปลรูปเป็นสิ่งต่างๆ เพื่อนำเข้าไปขายในหมู่บ้านเขาทำแบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อเลี้ยงชีพตนทุกคนต่างรักใคร่เขา
และวันนี้ก็เป็นดั่งเช่นทุกวันเข้าออกไปตัดไม้ตามปกติ พอถึงช่วงพักเขาก็เดินมานั่งที่ริมธารแต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ลอยมาตามน้ำ
แสงที่กระทบกับสิ่งนั้นมันช่างระยิบระยับเหลือเกิน คนตัดฝืนจึงลุกขึ้นรอเพื่อให้สิ่งนั้นลอยเข้ามาหา
และสิ่งที่เขาได้พบนั้นก็คือ"ลูกท้อที่ทอประกายสีทอง" เขาไม่รอช้าที่จะกระโจนลงไป
และทันใดนั้นเองเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่า
อ่าว...กูว่ายน้ำไม่เป็นนี่หว่า
และแล้วคนตัดฝืนคนนั้นก็ได้ตายจากไป
ส่วนลูกท้อก็ได้ตากับยายที่อยู่อีกฝั่งเก็บไป
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า คนโง่ย่อมรู้ว่าตัวเองโง่เสมอ