บทเรียนแห่งชีวิต

เวลาฝนตก คุณรู้สึกคิดถึงใครสักคนบ้างมั้ย 
             ความทรงจำบางอย่างของคนเรามักเกี่ยวโยงกับประสาทสัมผัสอย่างใดอย่างหนึ่ง แสงแดดยามเย็นในฤดูหนาว อาจนำพาความทรงจำบางอย่างย้อนกลับมา บางครั้งอารมณ์และความรู้สึกในช่วงเวลานั้นยังแจ่มชัดแม้เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เช่นเดียวกับช่วงเวลาเปลี่ยนผ่านฤดูร้อนสู่ฤดูฝน ไอดินและกลิ่นฝน อาจนำพาความรู้สึกและความทรงจำเก่าๆ ของเรากลับมาเช่นกัน     
 
 เวลาฝนตกได้ยินเสียงฟ้าร้อง คุณรุ้สึกเป็นห่วงใครบ้างไหม                     
เวลาอากาศหนาวคุณเคยคิดที่อยากจะไปกอดไปดูแลคนๆหนึ่งบ้างไหม
เมื่อถึงตรงนี้หลายคนคงคิดว่าถ้าคิดถึงถ้าเป็นห่วงแล้วทำไมถึงไม่อยุ่ดูแลข้างๆล่ะ  คำตอบมันง่ายนิดเดียว เพราะข้างๆตัวเธอ มีใครบางคนอยู่แล้วนะสิ 
ฉันนะ มีหน้าที่แค่เฝ้ามอง แต่ไม่ได้มีสิทธิ์ที่จะดูแลเธอเลย สิ่งที่ทำได้คงเป็นเพียงแค่การอธิฐานขอให้เธอปลอดภัย และมีความสุขในทุกๆวัน
            ฉันมันก็บ้าเนอะ ที่เอาแต่รอคอยให้เธอกลับมา ทั้งที่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าเธอจะไม่หวนคืน    ในทุกครั้งที่ฝนตกฉันมักจะไปยืนคอยเธอที่ศาลาและหวังว่าเธอจะกางรมมารับฉัน เมื่อดังวันเก่าๆ    ทุกๆครั้งที่ฟ้าร้อง ฉันเฝ้าขอวอนให้เธอมาปลอบใจให้หายจากความกลัว    ทุกครั้งที่ไฟดับ ฉันหวังจะได้เห็นรอยยิ้มเธอที่มันงดงามเปรียบดังแสงเทียนในยามราตรี แต่ทั้งหมดทั้งมวลนี้ คงเป็นแค่สิ่งที่ฉันหวังและฝันว่ามันจะเป็นจริงอีกสักครั้ง ถึงแม้ว่าโลกแห่งความเป็นจริงฉันจะไม่มีโอกาศได้ทุกสิ่งที่พูดก็ตาม  เพราะแบบนี้หรือเปล่านะ ฉันถึงไม่ชอบหน้าฝน เพราะฝนมันคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันรู้จักกับความรัก และก็เป็นจุดจบที่ทำให้ฉันรู้จักกับความเจ็บ แต่ก็แปลกนะ ถึงฉันจะเกลียดหน้าฝนขนาดไหนแต่ก็ชอบขอพรให้หน้าฝนมาไวๆ หรือที่จริงแล้วฉันอาจจะ ไม่ได้เกลียดหน้าฝน แต่ฉันเกลียดความทรงจำที่มันมากับสายฝนต่างหาก