วงกตหลอน

"เฮ้ย ทางนี้โว้ย" หนุ่มหน้าเด๋อในชุดโอเวอร์โคทกวักมือเรียก ใกล้ๆมีมนุษย์แว่นในชุดคล้ายกันยืนข้างๆ ซึ่งดูๆไปแล้ว แว่นหาได้เสริมสร้างแววฉลาดให้กับมันไม่ นั่นยิ่งทำให้ภาพลักษณ์ของพวกมันในสายตาของผู้อื่นดูบกพร่องทางด้านสติปัญญาอย่างชัดเจน 
"อย่าโว้ยซีวะ" มองซ้ายขวาแล้วก็เดินข้ามถนนตามหนุ่มหัวโตกับประโยคที่กาละแมยังอายของมันมารวมตัวกันที่หน้าทางเข้าสู่เขาวงกตพุ่มไม้เฮดจ์เมซ
อากาศเย็นตอนเช้าที่อังกฤษทำให้การเดินเล่นอาบแสงแดดเป็นสิ่งที่น่าทำอย่างยิ่ง นี่ยังไม่รวมถึงวิวสวยๆจากสาวฝรั่งหน้าตาดี 
"ปะ" หนุ่มหน้าเด๋อขยับเดินนำหน้า "ไอ่กร"  หนุ่มหัวโตเรียก "สูนำหน้าแบบนี้แน่ใจเหรอว่าไปถูกทางวะ"  "สูรู้เหรอวะ ไอ่สันต์" กรถามด้วยความงืด  "ตูรู้เฟ้ย ตูจะไปทางนี้" สันต์ชี้ไปอีกทาง 
แล้วมนุษย์แว่นก็พูดทะลุกลางปล้องขึ้นมา "ตูว่าแยกกันดีกว่าว่ะ ทางใครทางมัน ตูไปทางนี้ละกัน"
"แล้วแต่พวกสูเลย แต่ตูไปกับไอ่เทพก่อนดีกว่าว่ะ" ผมหยุดเล็กน้อยแล้วพูดต่อ  "แต่ใครออกคนสุดท้ายเลี้ยงบุฟนะโว้ย" 
มนุษย์แว่นชะงัก "สูจะตามตูมาทำไมไอ่วิทย์ ห้ามตามโว้ย" แล้วมันก็วิ่งจู๊ดหายไป ทิ้งให้ผมยืนงงกลางดงไม้ ที่แท้กรกับสันต์จากไปตั้งแต่แรกแล้ว  ...ไม่รู้จะตามใครตามฝรั่งก็ได้วะ...
ยืนคิดอย่างน้อยใจ แต่แล้วสันต์ก็โผล่ออกมาจากอีกทางหนึ่ง มองมาทางนี้แล้วก็เดินไปเข้าอีกฟาก
การเดินในวงกตมีกฏง่ายๆสองข้อ คือ เจอแยกซ้ายดะ กับเจอแยกขวาดะ แต่วิธีที่จะใช้คือ แยกแรกซ้ายดะ แยกสองขวาดะ พร้อมกับจดจำลักษณะของแยกไปด้วย 
ไม่นานนักก็มาถึงสะพานแรกที่ยกสูงขึ้นจากพื้นจนถึงด้านบนของวงกต ม้านั่งยาวข้างรั้วมีฝรั่งนั่งพักกันประปราย ที่นี่มีสะพานแบบนี้หกแห่ง ถึงแม้ว่าจะสามารถมองเห็นลักษณะของวงกต แต่ด้วยขนาดที่กว้างเกินไป ทำให้การที่จะผ่านออกไปนั้นไม่ง่ายนัก 
หลังจากลงสะพานแล้วเดินต่อไปจนถึงวงเวียนห้าแยก ตรงกลางเป็นรูปปั้นศิลปะบาร็อก และรอบๆเป็นม้านั่งยาวลักษณะโค้ง  ที่ม้านั่งมีฝรั่งคนหนึ่งนอนพักผ่อนอยู่ ผมมองไปรอบๆตัดสินใจเข้าเส้นทางที่สอง เดินไปสักพักก็มาโผล่ที่วงเวียนเดิม รูปปั้นเดิม ฝรั่งคนเดิม 
"sheep หาย" ผมตกใจ เพราะบนตัวฝรั่งคนนั้นเพิ่มมีดเล่มหนึ่งปักอยู่ที่อก เลือดเปรอะไปทั้งตัว สองขาพาก้าวเดินถอยหลัง แล้วก็กลายเป็นวิ่งกับคำว่าเชี่ยล้านตัวในใจ แต่น่าประหลาด วิ่งไปวิ่งมาดันมาออกที่เดิมแต่มาโผล่คนละทางกับครั้งแรก มันดูเหมือนว่าทั้งห้าแยกนั้นเชื่อมต่อกัน ซึ่งไม่น่าเป็นไปได้  ขณะที่ไม่รู้จะทำอย่างไรกับชีวิต ผมก็รู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้น มีดเล่มที่ปักอกศพอยู่ หายไปอย่างไร้ร่องรอย ว้อทททท หรือว่า.....ผมคิดอย่างวิตกจริต ฆาตกรย้อนมาเก็บมีดเพื่อเชือดพยานแน่แล้วววว  และถ้าห้าแยกนี้เชื่อมต่อกัน ก็หมายความว่า........ 
"ท้าน ท้าน ทาน ทาน ถ่าน ท้านนนนนน" สันต์รับสายแล้วพูดกับโทรศัพท์ "ห๊า ไอ่วิทย์ สูเป็นเชี่ยไรวะ พูดดีๆสิเฟ้ย ฝรั่งแล้วไง หา ตายเหรอ เห้ย ฆาตกรจะฆ่าสูเหรอ เรื่องจริงเหรอวะ เออ เออ สะพานแรกเหรอ บัดซบเอ๊ย ถ้าตูออกทีหลังสูต้องเป็นคนออกตังแทนนะเฟ้ย เออ ล้างแจกัน" 
ไม่กี่นาทีต่อมา สันต์ก็มาถีงสะพานแรก มีพุ่มไม้หลอกสี่ห้าอันกองอยู่ข้างๆ เจอวิทย์นั่งอยู่กับฝรั่งหลายคนบนสะพาน แล้ววิทย์ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง "ตูไม่ไหวแล้วว่ะ ขอไปกับสูละกัน ขอร้องล่ะ เดี๋ยวตูเลี้ยงบุฟเอง" 
เวลาผ่านไปสันต์กับวิทย์ก็ออกมาจากวงกตโดยสวัสดิภาพ และวิทย์ก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ทุกคนฟัง  "แล้วฆาตกรล่ะวะ" กรสงสัย "ตอนไปหาไอ่วิทย์ก็ไม่เจอเลยว่ะ" สันต์บอก
วิทย์เกาหัวแถมเสยผมสองที   "ไม่มีฆาตกรว่ะ เพราะไอ่ฝรั่งนั่นมันไม่ตาย มันหลอกตู แถมซ่อนกล้องไว้ในพุ่มไม้ด้วย มันกับทีมงานจะเอาไปทำเป็นเกมโชว์ว่ะ"  
เทพได้ฟังดังนั้นจึงขยับแว่นถาม "แล้วฝรั่งให้อะไรสูหรือเปล่า"  "ให้สิวะ ให้เงินมาพอเลี้ยงบุฟพวกสูด้วย" วิทย์พูดปิดท้าย