A little boy

          เวลาก็ได้ผ่านไปจนล่วงเลยเป็นเวลา 2 ปี สเวนที่มีอายุได้เพียง 8 ปี แต่ก็สามารถใช้ชีวิตเพียงลำพังได้เป็นอย่างดี

สเวนสามารถเอาตัวรอดได้ บางทีก็ได้อาหารจากที่นายพรานหนุ่มนั้นล่ามาให้ ในเวลา 2 ปีที่ผ่านมานายพรานหนุ่มก็ได้แวะเวียนมาเยี่ยมสเวนที่กระท่อมเป็นเวลาบ่อยครั้ง ทั้งสองนั้นสนิทกันเป็นอย่างมาก นายพรานหนุ่มนั้นรักสเวนเหมือนกับเป็นน้องชายแท้ๆของตน คอยดูแล เอาใจใส่สเวนอยู่เสมอๆ

 "นี่ สเวนข้าสงสัยมานานแล้ว ที่คอของเจ้านั้นคืออะไรงั้นรึ"

เมื่อสเวนได้ยินดังนั้นเลยตอบกลับไปว่า

"อ๋อ นี่คือรอยปานของข้าน่ะ มันดูแปลกงั้นรึท่าน"

นายพรานหนุ่มตกใจ

 "ไม่ใช่อย่างนั้น ข้าแค่แปลกใจเฉยๆ"

สเวนจึงอธิบายให้นายพรานหนุ่มฟังว่ารอยปานของตนนั้นมีเพียงแค่ตนกับแม่ของตนเท่านั้นที่มี เพราะเป็นปานรูปพิเศษ รูปร่างเหมือนหญิงสาว เมื่อนายพรานหนุ่มได้ยินที่สเวนอธิบาย ก็รู้สึกสนใจ จริงคุยเล่นกันไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปทั้งสองคนมีความสุขด้วยกันเป็นอย่างมาก แต่แล้วความสุขที่มีก็กำลังจะอันตรธานหายไปภายในพริบตา... จู่ๆวันนึงก็มีเสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นมา ก่อนที่จะเงียบไป ทำให้ทั้งสองคนนั้นหยุดนิ่ง แต่เป็นโชคดีของสเวนที่ตอนนั้นนายพรานหนุ่มอยู่ด้วย นายพรายหนุ่มจึงเปิดประตูไปดู ก็พบเข้ากับชายคนหนึ่ง ที่มีบาดแผลและเลือดเต็มตัว เมื่อเห็นดังนั้นนายพรานหนุ่มจึงรีบประตูลง

"ตึ๊ง!!"

สเวนตกใจ เมื่อหันไปเห็นนายพรานหนุ่มที่มีใบหน้าที่ดูเคร่งเครียด จึงได้ถามด้วยความสงสัยไปว่า

"มีอะไรงั้นรึท่าน"

นายพรานหนุ่มคิดช่างใจอยู่ชั่วครู่ จึงตอบกลับไปว่า

"ข้าพบชายที่บาดเจ็บนอนไม่ห่างจากกระท่อมเรานัก ข้าคิดว่าคงมีสัตว์ร้ายตัวใหญ่อยู่แถวนี้เป็นแน่"

สเวนยิ่งตกใจกลัว เขาเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย แต่แล้วนายพรานหนุ่มก็พูดขึ้นมาว่า

"เพื่อความปลอดภัยของเจ้า เดี๋ยวข้าขอออกไปสำรวจรอบๆบริเวณนี้ก่อนนะ เจ้าจะได้สบายใจ เดี๋ยวข้าจะรีบกลับมานะ"

เมื่อกล่าวจบนายพรานหนุ่มก็รีบเดินออกไป ระหว่างนั้นสเวนก็ทำได้แค่เพียงเฝ้ารอ อย่างเป็นกังวล เพราะ กลัวคนที่สำคัญของตนนั้นจะจากไปอีก สเวนนั่งรอนายพรานหนุ่มอยู่หลายช่วงเวลา จนพระอาทิตย์เริ่มตกดิน แสงที่เคยสาดส่องก็ได้เริ่มจางหายไป... สเวนเป็นกังวลอย่างมาก จึงรวบรวมความกล้าคว้าตะเกียงออกไปตามหานายพรานหนุ่ม สเวนเดินออกไปท่ามกลางความมืดมิด พร้อมกับแสงไฟเล็กๆจากตะเกียงที่สาดแสงริบหรี่ แค่เพียงมองเห็นรอบๆข้างได้เท่านั้น สเวนเดินไปเรื่อยๆแต่ก็ไม่พบร่องรอยของนายพรานหนุ่มเลย สเวนเริ่มวิตกกังวลท่ามกลางความมืดมิดที่เพียงแค่แสงไฟจากตะเกียง จู่ๆก็มีเสียงประหลาดดังขึ้น มันคือเสียงกรงเล็บที่ขูดกับต้นไม้

"แกร๊กกกก"

สเวนหน้าซีดและกลัวจนตัวสั่น แต่แล้ว... สเวนก็ได้เดินไปพบเข้ากับรอยเลือดที่หยดอยู่ตามทาง หัวใจของสเวนแทบจะหยุดเต้น จากที่กลัวและวิตกกังวลอยู่แล้วนั้น เมื่อสิ่งที่สเวนได้พบเห็นก็ยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดและบีบไปทั้งหัวใจได้แต่ภาวนาว่ารอยเลือดที่เห็นนั้นจะไม่ใช่ของนายพรานหนุ่ม แต่คำภาวนาของสเวนก็ไม่สัมฤทธิ์ผล... เมื่อสเวนเดินตามรอยเลือดที่หยดไปเรื่อยๆ ก็ต้องเจอเข้ากับภาพที่เจ็บปวดเกินกว่าจะบรรยายออกมาได้ มันบีบอยู่ในใจ ภาพตรงหน้านั้นมันหนักหนาสาหัสเกินไป น้ำตาที่ค่อยไหลลงมาอย่างช้าๆ ความรู้สึกเจ็บปวดที่เหมือนจะตาย ภาพของนายพรานหนุ่มคนที่เปรียบเหมือนพี่ชายของสเวนคนสำคัญของเขา ที่ร่างเนื้อนั้นเต็มไปด้วยรอยกรงเล็บฉีกกระชากจนสภาพนั้นดูไม่ได้ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมานก่อนที่จะสิ้นใจ แทบจะทำให้สเวนกลายเป็นบ้า เด็กที่มีอายุเพียง 8 ปี ชีวิตที่พบเจอเรื่องเศร้าสะเทือนใจมาตั้งแต่ยังอายุน้อยๆ การเสียคนสำคัญไปอีกครั้งทำให้สเวนทรุดตัวลงกับพื้น น้ำตาที่ไหลจนมองแทบไม่เห็นอะไร เสียงร้องไห้ของสเวนดังกึกก้องไปทั่วทั้งป่า จนสัตว์ร้ายมาได้ยินเข้า สเวนที่เสียใจอยู่กับเหตุการณ์ตรงหน้าจนลืมที่จะสังเกตรอบข้าง... ทำให้เขาถูกกรงเล็บที่ทั้งใหญ่และแหลมคม ตบบไปที่หลังของเขาจนเป็นแผลเหวอะ สเวนรู้สึกเจ็บปวดและทรมาน ได้แต่คิดในใจว่าตัวเองนั้นได้ไปทำกรรมอะไรไว้ ถึงได้เจอแต่เรื่องราวแบบนี้ ก่อนเฮือกสุดท้ายที่สเวนจะสิ้นใจ เขาก็ไปพูดกับตัวเองว่า

"ใยข้านั้นถึงต้องพบเจอแต่กับเรื่องแบบนี้ ชีวิตของข้าที่ควรจะมีแต่ความสุข กับท่านแม่หรือแม้แต่กับคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายของข้า... แต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้น อ่า... ความเจ็บปวดนี้ มันคงกำลังจะหายไปช้าๆ... พร้อมกับจิตวิญญาณของข้าแล้วสินะ..."

ระหว่างที่สเวนพูดกับตนเองพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอย่างช้าๆ บวกกับดวงตาที่ค่อยๆปิดลง และลมหายใจที่ได้หยุดไปท่ามกลางความมือมิดและเงียบสงัดในป่า ทั้งสองก็ได้จากไปตลอดกาล เหลือไว้เพียงแค่กระทอมร้างกลางป่าเขาที่เป็นหลักฐานที่แสดงถึงการที่พวกเขานั้นเคยมีตัวตนและใช้ชีวิตอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆ...

"จบ"

หลังจากสิ้นสุดเสียงเล่า แม่ก็ได้กล่าวกับลูกสาวตัวน้อยของเธอว่า

"จบแล้วนะลูกรัก ได้เวลาเข้านอนจริงๆแล้วนะคะ"

เมื่อลูกสาวได้ยินดังนั้นจึงตอบไปว่า

"แม่คะ หนูสงสารพี่เขาจังเลยค่ะ ทำไมเขาถึงต้องเจอเรื่องแบบนี้กันคะ"

เมื่อแม่ได้ยินดังนั้นจึงปลอบเด็กน้อยสุดที่รักของตน ด้วยความที่ดึกมากแล้วแม่จึงจะให้เด็กน้อยเข้านอน แต่แล้วเด็กน้อยก็พูดขึ้นมาว่า

 "แม่คะ หนูสงสัยจังเลยค่ะ ทำไมเรื่องที่คุณแม่เล่า พวกเขาถึงมีปานรูปเดียวกันกับที่หนูและคุณแม่มีเลยหรอคะ"

เมื่อเด็กน้อยพูดจบ แม่ก็ยิ้มให้ด้วยความอ่อนโยน และบอกให้เด็กน้อยไปนอน

 "ไปนอนได้แล้วนะลูกรัก เด็กดีของแม่"

เด็กน้อยที่เริ่มง่วงจึงยอมที่จะเข้านอนและทิ้งความสงสัยที่มีเอาไว้ในห้วงที่ลึกที่สุดของจิตใจ...

"หลับฝันดีนะคะ ลูกรักของแม่ สเวน..."